ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ
ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ
ΔΟΞΗΣ…
Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ==
=========================
ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ
ΚΑΙΡΩΝ========================
Δεν ξέρουμε εις τι ακριβώς συνίστατο. Ούτε ξέρουμε από πού ακριβώς ξεκίνησε.
Ξέρουμε όμως ότι ένα λαμπρό ουράνιο φαινόμενο ανήγγειλε την πρώτη έλευση του
Χριστού. Ένα άστρο από τα άλλα άστρα πιο λαμπρό έφερε τα ανήσυχα βήματα των
μάγων της Ανατολής από τη μακρινή πατρίδα τους ως τη Βηθλεέμ. Ανάλογο φαινόμενο
άραγε θα αναγγείλει τη Δευτέρα έλευση του Χριστού; Στον ουρανό το φυσικό
κοινωνικό και θρησκευτικό του ανθρώπου άστρα άραγε δεν θα ανατείλουν για να
προαναγγείλουν σ’ εκείνους που όπως οι μάγοι έχουν μάτια για να δουν και καρδιά
για να νοιώσουν την εγγίζουσα Δευτέρα έλευση του Χριστού;
Ότι τέτοια φαινόμενα θα ανατείλουν στον
ουρανό μας ότι τέτοια προμηνύματα θα μας δοθούν το είπε κάποτε πολύ καθαρά
αυτός ο κύριος. Το είπε μάλιστα και με τόνο επιτιμήσεως για την ανικανότητα μας
να διαβάζουμε τα σημάδια του ουρανού. Είπε: «Το μεν πρόσωπο του ουρανού
εξεύρετε να διακρίνετε τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε»; Ματθαίος16:3.
Πράγμα που ευθύς εξ’ αρχής μας δείχνει ότι το όλο ζήτημα που θα μας απασχολήσει
είναι ζήτημα –όπως θα το λέγαμε –
πνευματικού προσανατολισμού είναι ζήτημα καλής λειτουργίας της πνευματικής
οράσεως. Στέλνουν τα γύρω σώματα τα οπτικά τους κύματα αυτά πάνω στο μάτι. Αλλά
αν το νεύρο το οπτικό είναι νεκρό αν το μάτι είναι τυφλό εικόνα των
αντικειμένων αυτών επάνω στο μάτι δεν θα σχηματιστεί. Και στον κόσμο τον
πνευματικό υπάρχουν τόσα μάτια τυφλά!
Ώστε το ζήτημα δεν είναι αν θα δοθούν σημεία.
Περί αυτού
Έχουμε επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του
Κυρίου. Το ζήτημα είναι θα υπάρξουν μάτια για να τα διακρίνουν τα σημεία αυτά.
Ότι κατά μέγα μέρος από τη δική μας
πνευματική κατάσταση θα εξαρτηθεί το αν θα τα διακρίνουμε και θα τα
αναγνωρίσουμε τα σημεία αυτά που θα προηγηθούν και θα συνοδεύσουν τη Δευτέρα
έλευση του Κυρίου φαίνεται καθαρά από τον διάφορο τρόπο με τον οποίο
ανταποκρίθηκε ο Κύριος στο αίτημα να δώσει σημεία της αποστολής Του και περί
της ελεύσεως Του σε δύο διαφορετικές περιστάσεις και προς δύο διαφορετικές
ομάδες ανθρώπων που Του είχαν υποβάλει
το ίδιο αυτό αίτημα.
Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήλθαν κάποτε στον
Κύριο και «εζήτησαν να δείξει εις αυτούς σημείον εξ’ ουρανού»
(Ματθαίος 16:1). Πόσο καυστικής
αυστηρότητας υπήρξε η απάντηση του Χριστού και πόσο αδυσώπητη η άρνησης Του να
τους δώσει το αιτηθέν σημείον! «Γενεά
πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί και σημείον δεν θα δοθεί εις αυτήν ειμή το
σημείον Ιωνά του προφήτου» (Ματθαίος 16:4). Άνθρωποι με διεστραμμένη καρδιά
άνθρωποι με πονηρά ελατήρια ζητούσαν σημείο όχι γιατί ήθελαν να φωτιστούν όχι
γιατί αισθάνονταν και την παραμικρή επιθυμία να γνωρίσουν την αλήθεια αλλά
γιατί ήλπιζαν πως το σημείο που θα τους έδινε ο Χριστός θα ήταν τέτοιο που θα
μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Και με τέτοιες
προϋποθέσεις σημείο βέβαια δεν μπορούσε να δοθεί. Ή μάλλον – για να
κυριολεκτούμε – σημείο θα δινόταν αλλά μάτια πνευματικά δεν υπήρχαν για να δουν
και να αναγνωρίσουν το σημείο. Σ’ άλλη μεταγενέστερη περίσταση οι μαθηταί ήρθαν
στο Χριστό. Λίγες μέρες πριν από το θάνατο Του με το ίδιο αίτημα κι’ αυτοί.
Τους είχε μιλήσει για τη μέλλουσα καταστροφή των λαμπρών εκείνων οικοδομημάτων
του Ναού που τόσο καμάρι Του επεδείκνυαν. Και εκείνοι γεμάτη δίψα πνευματική
γεμάτοι πόθο για τα πράγματα τα πνευματικά Του είπαν: «Ειπέ προς ημάς πότε θα
γίνουν αυτά; Και τι το σημείον της παρουσίας Σου και της συντελείας του
αιώνος;»(Ματθαίος 24:3). Κι’ εκείνος απαντώντας στην ερώτηση αυτή τους έδωσε
την εκτενή εκείνη διδασκαλεία
Του που περιλαμβάνεται στα τόσο
ενδιαφέροντα και τόσο σπουδαία κεφάλαια 24 και 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου.
Το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Πόσο όμως διαφορετική η ανταπόκρισης του Κυρίου.!
Όσοι λοιπόν ποθούμε την έλευση Του Κυρίου
όσοι λαχταρούμε την επιφάνεια Του ας μη ζητήσουμε σημάδια. Ας ζητήσουμε μάλλον
μάτια πνευματικά που να μπορούν να διακρίνουν και να αναγνωρίσουν τα σημάδια
που Εκείνος οπωσδήποτε θα μα δώσει.
Ίσως καμιά από τις διάφορες φάσεις του
θέματος που μας απασχολεί σ’ αυτή τη σειρά των κηρυγμάτων δεν παρουσιάζει τόσες
δυσκολίες και τόσους κινδύνους όσο το κεφάλαιο αυτό που αναφέρεται στα «σημαία
των καιρών». Εδώ είναι που η φυσική περιέργεια της ανθρώπινης καρδιάς
αισθάνεται την παρόρμηση να εκδηλωθεί και αισθάνεται τον πειρασμό να υπερβεί τα
εσκαμμένα. Τραβηγμένες και υπερβολικές ερμηνείες των «σημείων» δεν συντέλεσαν
λίγο στο να καταντήσει το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θέμα ύποπτο
για τους πολλούς.
Η κατάχρησης όμως που έγινε από μερικούς
δεν είναι επαρκείς λόγος για να μας αποτρέψει από τη νόμιμο χρήση του τμήματος
αυτού του Λόγου του Θεού. Αν ¨σημεία» δεν μας υποσχέθηκε ο Θεός τότε να
κλείσουμε την έρευνα μας αυτή πριν προχωρώντας πιο πέρα την κάνουμε ασέβεια. Αν
όμως «σημεία» μας υποσχέθηκε ο Θεός το ίδιο ασεβές θα ήταν εκ μέρους μας το να
αδιαφορήσουμε και να μη επιμεληθούμε να τα μάθουμε και να τα διακρίνουμε.
Σε τρεις κατηγορίες θα κατέτασσα τα σημεία
που κατά το Λόγο του Θεού θα αποτελέσουν τα προμηνύματα της εγγιζούσης δευτέρας
ελεύσεως του Κυρίου. Πρώτα σημεία σχετιζόμενα με την Εκκλησία του Χριστού.
Κατόπιν σημεία σχετιζόμενα με την κοινωνία των ανθρώπων. Και τελευταία σημεία
που θα αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική ζωή των Ιουδαίων. Και οι τρεις
αυτές κατηγορίες πολύ σπουδαίες πολύ σημαντικές όχι όμως όλες εξ’ ίσου πλούσιες
σε αφθονία σημείων.
Και πρώτα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού
Χριστού θα προηγηθούν ορισμένα σημεία των καιρών που θα σχετίζονται με τη ζωή
της Εκκλησίας. Όταν θα πλησιάζει η Δευτέρα έλευση του Κυρίου η εκκλησία του
Χριστού εδώ κάτω θα παρουσιάζει
Ορισμένα σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά
που θα γίνονται εντονότερα όσο εγγυτέρα θα είναι η μεγάλη εκείνη μέρα. Και ας
το πούμε εξ’ αρχής ότι τα σημεία αυτά θα αποτελούν μια παταγώδη διάψευση των
αντιλήψεων και προσδοκιών που έχει ο πολύς κόσμος ή κι ‘ αυτός ακόμα ο μέσος
Χριστιανός για το μέλλον της Εκκλησίας στον κόσμο.
Μια ίσως από τις αιτίες της παρεξηγήσεως
γύρω από το μέλλον της Εκκλησίας είναι κακή ερμηνεία που δόθηκε σε μια από τις
παραβολές του Χριστού της μικρής παραβολής κατά την οποία «Ομοία είναι η
Βασιλεία των ουρανών με προζύμι το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα
αλεύρου εωσού έγινε όλο ένζυμο»(Ματθαίος 13:33). Τι αντιπροσωπεύει εδώ το
προζύμι και το άλευρον που δια της επιδράσεως του πρώτου έγινε σιγά-σιγά «¨Ολον
ένζυμον»; Πολλοί σοβαροί ερμηνευταί είπαν και λέγουν ότι η Εκκλησία είναι το
προζύμι και το άλευρον είναι η κοινωνία που με τη μυστική την αργή αλλά σταθερή
επίδραση της Εκκλησίας σιγά –σιγά εκχριστιανίζεται εως ότου θα φθάσει μια
όμορφη μέρα που θα βρεθεί «όλη ένζυμος» θα βρεθεί να είναι πέρα ως πέρα
χριστιανική.
Κατά πόσο υπάρχει η ελπίς το αλεύρι της
ανθρώπινης κοινωνίας να παρουσιάσει μια τέτοια εξέλιξη θα το εξετάσουμε ευθύς
αμέσως όταν θ’ ασχοληθούμε με τη Δευτέρα ομάδα των «σημείων»
Εκείνων που αναφέρονται στην ανθρώπινη
κοινωνία. Εντοπίζοντας εδώ την προσοχή μας στο προζύμι αρκεί να πούμε ότι οι
ερμηνευταί αυτοί δεν έλαβαν προφανώς υπ’ όψει τους ότι πάντοτε κατ’ αρχήν
ανεξαίρετο και στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. το «προζύμι» όταν χρησιμοποιείται ως
σύμβολο πνευματικών καταστάσεων είναι σύμβολο μιας ύπουλης βραδείας μυστικής
και ολέθριας επιδράσεως. Το προζύμι αποκλείονταν από τις θυσίες που
προσφέρονταν δια πυρός.
Ο Κύριος χρησιμοποιείσαι το προζύμι ως
σύμβολο διαφθοράς (Ματθαίος 16:12+ Μάρκος 8:15). Πάντοτε σύμβολο του κακού.
Συνεπώς δεν θα μπορούσε εδώ το προζύμι να συμβολίζει την εκκλησία. Για να
βρούμε την ορθή ερμηνεία της παραβολής μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε τους
όρους και να πούμε ότι το αλεύρι είναι η Εκκλησία και το προζύμι είναι μια
μυστική πνευματική δύναμης η οποία κρυμμένη μέσα στο σώμα και τη ζωή της
Εκκλησίας σιγά-σιγά ασκεί επάνω της την ολέθρια
επίδραση της. Είναι ακριβές αντίστοιχο των ζιζανίων της
άλλης εκείνης παραβολής (Ματθαίος 13:24-30-36-43 ) που ο εχθρός τα έσπειρε μέσα στο χωράφι της Εκκλησίας και που
αυξανόμενα απειλούν να πνίξουν το σιτάρι της.
Ότι τέτοια θα είναι πράγματι η εικόνα που
θα παρουσιάζει η Εκκλησία τις παραμονές της ελεύσεως του Χριστού αυτός ο Κύριος
το είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει άραγε θα εύρη την πίστιν επί της γης;» (Λουκάς 18:8) Πολύ θλιβερά πολύ αποκαρδιωτική
ερώτησης αυτή για την κατάσταση της Εκκλησίας ερώτησης όμως που ο Κύριος την
διατύπωσε.
Ώστε όχι μόνο πρόοδο προς εκχριστιανισμό
της κοινωνίας δεν θα παρουσιάζει η Εκκλησία αλλά αντιστρόφως θα παρουσιάζει μια
θλιβερά πρόοδο προς τα κάτω σημάδια καταφανή φθοράς πνευματικής μέσα στο ίδιο
της το σώμα. Και όταν θα επίκειται πια η έλευσης του Κυρίου τα σημάδια αυτά θα
έχουν πάρει ένα πιο έντονο χαρακτήρα.
Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς
Τιμοθέου Β΄ επιστολή του 3:1-5: «Γίνωσκε
δε τούτο ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θα έλθουν καιροί κακοί διότι θα είναι οι
άνθρωποι φίλαυτοι φιλάργυροι αλαζόνες…φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι έχοντες
μεν μορφήν ευσεβείας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής». Και είπε ο Κύριος: «Επειδή
θα πλυθυνθεί η ανομία η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» Ματθαίος 24:12.Θα φθάσει
δε η κατάστασης αυτή στο αποκορύφωμα της
ακριβώς πριν έλθει ο Χριστός και τότε μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία θα λάβει χώραν
μια έκρηξης αποστασίας. Γράφει ο Απ. Παύλος στην Β΄ προς Θες/νικείς επιστολή
του 2:1-2 «Σας παρακαλούμεν δε αδελφοί περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού
Χριστού και της επισυνάξεως ημών να μη σαλευτείτε ταχέως από του φρονήματος
σας… Ας μη σας εξαπατήσει τις κατ’ ουδένα τρόπον διότι δεν έλθει η ημέρα εκείνη
εάν δεν έλθει πρώτον η αποστασία». Αποστασία δεν μπορεί να εκδηλωθεί στον
κόσμο μονάχα μέσα στην Εκκλησία μπορεί
να σημειωθεί. Δεν αποστατεί παρά μόνο ένας που κατά κάποιο τρόπο ανήκει σε κάποιον. Η Εκκλησία λοιπόν θα παρουσιάσει
σημεία αποστασίας από τον Κύριο της. Τα παρουσιάζει τα σημεία αυτά η Εκκλησία
σήμερα; Έχει παρασύρει ο ορθολογισμός
στην απιστία τμήματα μεγάλα της Εκκλησίας; Έχει διεισδύσει σαρκικό πνεύμα της
κοσμοφροσύνης έχει εισχωρήσει η αμαρτία μέσα στο σώμα της Εκκλησίας ώστε σε
πολύ μεγάλα τμήματα της να εμφανίζεται η Εκκλησία σαν ένα δραστήριο κοσμικό
συγκρότημα που πολύ μακρινή σχέση παρουσιάζει με την Εκκλησία εκείνη που ο
Κύριος είχε ιδρύσει; Ένα συγκρότημα έχων «μορφήν ευσεβείας ηρνημένον όμως την
δύναμιν αυτής; Μέχρι ποιο σημείο άραγε έχει ασκήσει την ολέθρια επίδραση το
προζύμι του κόσμου μέσα στο αλεύρι της Εκκλησίας.
Η Δευτέρα ομάς των «σημείων» αναφέρεται
στην κοινωνία των ανθρώπων και τη ζωή της. Αν της Εκκλησίας η ζωή θα
παρουσιάσει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού όπως βλέπουμε στην πραγματικότητα ότι
παρουσιάζει μια πρόοδο προς τα κάτω πολύ πιο ραγδαία πρόοδο προς τα κάτω θα
παρουσιάσει η κοινωνία. Δύο είναι κυρίως τα σημεία στα οποία εντοπίζει το
ενδιαφέρον του ο Λόγος του Θεού.
Το πρώτο είναι η ηθική στάθμη της ζωής της
κοινωνίας.
Στις επιστολές των Αποστόλων η ηθική αυτή
στάθμη παρουσιάζεται να έχει φθάσει σ’ ένα πολύ χαμηλό σημείο. Ένα εκχύλισμα
κακίας σκληρότητας και ανηθικότητας είναι η εικόνα των τελευταίων ημερών. Δεν
διατείνομαι ότι αυτή είναι η πιστή και ακριβής εικόνα των δικών μας ημερών.
Αλλά δεν χαρακτηρίζονται και οι δικές μας μέρες από μια περίσσεια σκληρότητας
και κακίας;
Ποτέ ο άνθρωπος δεν κατόρθωσε να φθάσει σε
τόσο υψηλά διανοητικής προόδου. Ποτέ δεν πέτυχε κατακτήσεις επιστημονικές σαν
τις σημερινές. Η υλική όμως αυτή πρόοδος κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί προς την
ηθική εξέλιξη της κοινωνίας. Έτσι τα αυξημένα επιστημονικά μέσα σε πλείστες
περιπτώσεις κατάντησαν απλώς να γίνουν περισσότερο τελεσφόρα όπλα στα χέρια του
ανθρώπου προς εκφοβισμό και καταπίεση του συνανθρώπου του. αμφίβολο είναι αν ποτέ άλλοτε η
ανηθικότητα και αδικία χαρακτήρισε σε τόσο τεράστια κλίμακα τη ζωή του ανθρώπου
σήμερα.
Το άλλο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης
κοινωνίας στις τελευταίες ημέρες όπως μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού
Είναι η έλλειψης ειρήνης.»Θα ακούσητε δε –
είπε ο Χριστός στους δικούς Του αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – πολέμους
και φήμας πολέμων προσέχετε μη ταραχθείτε επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γίνωσιν
αλλά δεν είναι έτι το τέλος.
Διότι θα εγερθεί έθνος επί έθνος και
βασιλεία επί βασιλείαν και θα γίνωσει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά
τόπους. Πάντα ταύτα είναι αρχή ωδίνων» (Ματθαίος 24:6-8).
Πόσο τραγική η μοίρα του ανθρώπου στο
σημείο αυτό! Πόσο επίμονα προσπάθησε ο άνθρωπος ν’ απομακρίνει την πληγή του
πολέμου από την ζωή του! μα ένας σκληρός αδυσώπητος νόμος – καρπός του απαίσιου
σπέρματος της αμαρτίας – έτσι το θέλει ώστε μετά κάθε τέτοια προσπάθεια του
ανθρώπου μια καινούργια πιο άγρια καταιγίδα πολέμου να τον χτυπά. Πάντοτε
γνώρισε πολέμους ο άνθρωπος. Ποτέ όμως στην έκταση στο βαθμό αγριότητας και
στην κλίμακα καταστρεπτικότητος που τους γνώρισε στην τελευταία αυτή γενεά
οπότε στην κυριολεξία των λόγων του Κυρίου « έθνος ηγέρθη επί έθνος και
βασιλεία επί βασιλείαν». Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι σήμερα ο άνθρωπος
– όχι αυτής ή εκείνης της χώρας ο κάτοικος αλλά ο άνθρωπος σ’ όλο τον κόσμο –
ζει τη ζωή του μέσα σ’ έναν κύκλο πολέμου και φημών πολέμου.
Και μόνο αυτό το φαινόμενο αρκεί για να
κάνει το στοχαστικό χριστιανό ν’ ανασηκώσει το βλέμμα του και με μεγαλύτερη
ελπίδα στην καρδιά να περιμένει να δη τα σημάδια της ελεύσεως του Κυρίου του.
Η τελευταία ομάς «σημείων των καιρών»
αναφέρεται στη ζωή του Ιουδαϊκού Λαού. Ομολογώ ότι για μένα αυτή η ομάς
περιέχει τα αφθονότερα και πειστικότερα σημεία που προαναγγέλλουν την
προσέγγιση του τέλους.
Θεία οικονομία έχει συνδέσει τις τύχες του
Ιουδαϊκού έθνους κατά τρόπο πολύ στενό με τον κύκλο των γεγονότων που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του
Χριστού. Σαφώς από τις προφητείες της Π.Δ. αλλά και από τις διακηρύξεις του
Κυρίου μας προκύπτει ότι της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θα προηγηθεί η
εγκατάστασης του λαού Ισραήλ στο σπίτι του το πατρικό στη χώρα της κληρονομιάς
του Αβραάμ και η αναζωογόνησης του λαού ως έθνους συγκροτημένου μέσα στο
Πλαίσιο μιας τακτικής και ομαλής πολιτικής
ζωής.
Την κατάλυση της συγκροτημένης εθνικής τους
ζωής την είχε προείπει ο Θεός δια του προφήτου Του: «Οι υιοί Ισραήλ θα καθίσουν
πολλάς ημέρας χωρίς βασιλέα και χωρίς άρχοντα και χωρίς θυσίας» (Ωσηέ 3:4).
Χωρίς δηλαδή συγκροτημένη πολιτική και θρησκευτική ζωή. Και έτσι έσυρε δια μέσου των αιώνων τη ζωή του ο
λαός αυτός. Και τον διασκορπισμό τους
όμως μεταξύ των εθνών της γης ως συνέπεια και τιμωρία της αποστασίας τους
επανειλημμένως τους τον διεμήνυσε δια των προφητών Του ο Θεός. «Διότι ιδού Εγώ
θα προστάξω και θα λικμήσω( κοσκινίσω) τον οίκο Ισραήλ μεταξύ πάντων των Εθνών
καθώς λικμάται(Κοσκινίζεται) ο σίτος εν τω κοσκίνω(κόσκινο) και θα πέσει κόκκος
επί την γην» (Αμώς9:9). Και θα διασκορπίσω αυτούς εν τοις έθνεσι τα οποία αυτοί
και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν»(Ιερεμίας 9:16). «Και είπε Κύριος : Ούτω θα
φάγωσιν οι υιοί Ισραήλ τον άρτον αυτών μεμολισμένον μεταξύ των εθνών όπου θα
διασκορπίσω αυτούς». (Ιεζεκιήλ 4:13).
Αλλά και της αποκαταστάσεως τους η
υπόσχεσης δόθηκε δια του στόματος πολλών προφητών: «Και εν εκείνη τη ημέρα ο
Κύριος θα βάλλει την χείρα Αυτού πάλιν δευτέραν φοράν δια να αναλάβει το
υπόλοιπον του λαού Αυτού το οποίον θα μείνει από της Ασσυρίας και από της
Αιγύπτου και από του Παθρώς και από της
Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σεναάρ και από του Αιμάθ και από των
νήσων της θαλάσσης. Και θα υψώσει σημαίαν εις τα έθνη και θα συνάξει τους
απερριμμένους του Ισραήλ και θα συναθροίσει τους διασκορπισμένους του Ιούδα από
των τεσσάρων γωνιών της γης». (Ησαϊας 11:11-12) «Θα συνάξω αυτούς από πάντων
των τόπων όπου εδίωξα αυτούς εν τη οργή Μου και εν τω θυμό Μου… και θα
επιστρέψω αυτούς εις τον τόπον τούτον και θα κατοικίσω αυτούς εν ασφαλεία».
(Ιερεμίας 32:37). «Εν τις εσχάταις ημέραις το Όρος του Κυρίου θα στηριχθεί επί
της κορυφής των Ορέων και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών και πάντα τα έθνη θα
συρρέουν εις αυτό και πολλοί λαοί θα υπάγουν και θα είπουν: Έλθετε και ας
αναβώμεν εις το Όρος του Κυρίου εις τον οίκον του θεού του Ιακώβ».
(Ησαϊας 2:2-3). Και πολλές άλλες προφητείες
όμοιου περιεχομένου. Επί αιώνες πολλούς οι προφητείες αυτές έμειναν νεκρές και
ο Ιουδαϊκός λαός σκορπισμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα επανειλημμένως
έγινε στόχος αγρίων διωγμών. Κάτω από τον εξώστη του Πιλάτου κάποια Παρασκευή πρωί
είχαν φωνάξει: «Το αίμα Του ας είναι εφ’ ημάς και επί των τέκνων μας».
(Ματθαίος 27:25). Και η άφρων αυτή ευχή με
τρομερή ακρίβεια εξεπληρώθει στη ζωή τους και το αίμα που επεκαλέσθησαν δεν
έπαυσε επί δέκα εννέα τώρα αιώνες να τους καταδιώκει. Δεν έπαυσε όμως η
υπόσχεση του Θεού να υφίσταται. Αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες είπε κάποτε
ο Κύριος μας ότι όταν δούμε τον κλάδο της συκής να γίνει απαλός και να
εκβλαστάνει φύλλα πλησίον είναι το θέρος
(Μάρκος 13:28). Η συκή μαζί με την ελαία
και την άμπελο ανέκαθεν ήταν το σύμβολο του Ιουδαϊκού έθνους. Επί αιώνες η συκή
αυτή έμεινε χωρίς φύλλα με τους γυμνούς της κλάδους σκληρούς από το διωγμό. Ήδη
όμως ο κλάδος όχι απλώς απαλός έγινε αλλά και ανέδωσε τα πρώτα φύλλα μια
συγκροτημένης πολιτικής ζωής. Καραβάνια αναρίθμητα επί χρόνια τώρα φέρνουν απ’
όλες τις χώρες του κόσμου τους υιούς του Αβραάμ στη χώρα της κληρονομιάς τους
και κάτω από τα φιλόπονα και επιδέξια χέρια τους μια πραγματική μεταμόρφωσης
συντελείτε στη χώρα του Ισραήλ. «Ο Κύριος – είπε ο προφήτης Ησαϊας 51:3
αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – θα παρηγορήσει την Σιών …και θα κάμει την
έρημον αυτής Εδέμ και την ερημιά αυτής ως παράδεισο του Κυρίου». αυτή ακριβώς η
προφητεία κατά θαυμαστό τρόπο συντελείτε τώρα στη χώρα του Ισραήλ. Η έρημος Νεγκέβ
που καταλαμβάνει το ήμισυ περίπου της επιφανείας της χώρας μεταμορφώνεται με
γοργό ρυθμό σ’ ένα όμορφο και καρποφόρο κήπο με τεχνητές λίμνες γλυκού νερού
και άλλα αρδευτικά έργα αυτή τη στιγμή μπορεί να μετρήσει κανείς κάπου εξήντα
κοινότητες Ισραηλινών προσφύγων από όλες τις χώρες του κόσμου – που έχουν
εγκατασταθεί σ’ αυτή τη μεταμορφωμένη έρημο. Η Νεκρά Θάλασσα εξ’ άλλου σύμβολο
θανάτου ως τώρα έγινε πηγή ζωής με τα χημικά λιπάσματα που κατά χιλιάδες τόνους
εξάγει για να λιπάνουν και να ζωογονήσουν τους κάμπους του Ισραήλ που θα
υποδεχθούν και με τις αυξημένες δυνατότητες τους θα διαθρέψουν τους εξόριστους
του Κυρίου που επιστρέφουν σπίτι τους. και για να σημειωθεί κατά τρόπο
Επίσημο
ο τερματισμός της περιόδου της ποινής που προφήτευσε όπως είδαμε παραπάνω
ο Ωσηέ και ν’ αρχίσει μια καινούργια περίοδος στην ιστορία του λαού αυτού που
κατά τρόπο πολύ στενό συνδέεται με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην πάνε κοντά
δέκα χρόνια που ανέκτησε και πάλιν την πολιτική του οντότητα ο λαός αυτός και
ύστερα από τόσους αιώνες ξαναμπήκε το όνομα του Ισραήλ ως κράτους ανεξαρτήτου
στο γεωγραφικό χάρτη. Τα πρώτα φυλλαράκια της συκής! «¨Όταν δε ταύτα αρχίσωσι
να γίνονται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η
απολύτρωσης σας».
(Λουκάς 21:28). Είναι αλήθεια ότι κατεβλήθη
προσπάθεια εξουδετερώσεως των «σημείων» αυτών που σχετίζονται με το πολιτικό
και θρησκευτικό μέλλον του Ισραήλ πια αλλά η Εκκλησία ο πνευματικός Ισραήλ
είναι ο κληρονόμος όλων αυτών των υποσχέσεων που αριθμήσαμε και ότι συνεπώς οι
υποσχέσεις αυτές όχι κατά γράμμα αλλά συμβολικά μόνο και πνευματική εφαρμογή.
Μια τέτοια όμως ερμηνεία των προφητών ενώ αφ ενός αδικεί τον αρχαίο λαό του
Θεού αφ’ ετέρου δεν συμφωνεί με τα γραφικά δεδομένα. Σαφώς διδάσκει ο Απόστολος
Παύλος ότι τώρα στην περίοδο αυτή της Εκκλησίας που τώρα διανύουμε βρισκόμαστε
σε μια παρένθεση που άνοιξε το χέρι του Θεού παραμερίζοντας προσωρινά το λαό
Του για να συνάξει τους εκλεκτούς Του από τα έθνη: «Τύφλωσης κατά μέρος έγινεν
εις τον Ισραήλ έως ου εισέλθει το πλήρωμα των εθνών»
(Ρωμαίους 11:25). Η παρένθεσης όμως θα κλείσει
και θα κληθεί τότε ο κατά σάρκα Ισραήλ να διεκδικήσει τις υποσχέσεις του
Κυρίου. Άλλως τε από μια προσεκτική μελέτη των προφητειών που αναφέρονται στο
μέλλον του Ισραήλ καταφαίνεται ότι η διατύπωσης τους είναι τέτοια ώστε να
αποκλείει την απλώς συμβολική και πνευματική εκπλήρωσή τους. Μια άλλη – ασεβής
αυτή – απόπειρα απογυμνώσεως του λαού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού είναι
αυτή που διαπράττεται από τη γνωστή ως «Βρετανοϊσραηλιτική αίρεση».
Είναι οι αξιώσεις της σχολής αυτής τόσο
παιδαριώδης και τόσο αστήρικτες και στην Αγ. Γραφή και στην ιστορία ώστε δεν θα
άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτή αν δεν συνέβαινε να υποστηρίζεται η
θεωρία αυτή από πολλούς ευσεβείς κατά τα άλλα και σοβαροφανείς διδασκάλους να
αριθμεί δε κατά χιλιάδες της στις
αγγλοσαξονικές χώρες.
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι δέκα φυλές του
Ισραήλ που μετωκίσθησαν από τη Σαμάρεια στη Μεσοποταμία εν αντιθέσει προς τις
υπόλοιπες φυλές του Ιούδα που μετά ενάμιση αιώνα μετωκίσθησαν κι’ αυτές είναι
οι πρόγονοι των σημερινών Αγγλοσαξόνων που εγκαταστάθηκαν ύστερα από πολλές
περιπέτειες στις βρετανικές νήσους. Έτσι οι σημερινοί κάτοικοι της Βρετανίας –
κατ’ επέκτασην δε και οι Σκανδιναβοί και οι Αμερικανοί – είναι οι απόγονοι των
δήθεν «χαμένων» εκείνων Ισραηλιτών ενώ οι σημερινοί Ισραηλίτες είναι απλώς οι
Ιουδαίοι – των δύο φυλών οι απόγονοι – προς τους οποίους καμία υπόσχεση δεν
έδωσε ο Θεός. Κατά τη θεωρία αυτή ο αγγλικός βασιλικός οίκος είναι κατ’ ευθείαν
συνέχισης του βασιλικού οίκου του Δαβίδ – κατά παραγνώριση του γεγονότος ότι ο
Δαβίδ στη φυλή Ιούδα ανήκε και όχι σε κάποια από τις δήθεν «χαμένες» φυλές του
Ισραήλ – ο Βρετανικός λαός είναι ο»λίθος» ο αποκοπείς άνευ χειρών που χτύπησε
την εικόνα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ (Δανιήλ 2:34) και η βρετανική
αυτοκρατορία είναι αύτη η βασιλεία του Θεού – στην εισαγωγική της τουλάχιστον μορφή. Εν σχέση με τη θεωρία
αυτή δεν ξέρει κανείς τι να θαυμάσει περισσότερο – την άγνοια των στοιχείων της
ιστορίας ή την ασέβεια που διαπράττεται
απέναντι του Λόγου του Θεού. Στην ουσία της η θεωρία αυτή δεν είναι παρά
η προσπάθεια περιενδύσεως με θρησκευτική αμφίεση του βαθειά ριζωμένου στην
καρδιά μερικών ανθρώπων ιμπεριαλιστικού ενστίκτου και γι αυτό αυτή η
συγκεκριμένη εκδήλωσης ιμπεριαλισμού είναι και η ασεβέστερη. Οπωσδήποτε κάθε
προσπάθεια αποξενώσεως του σημερινού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού και τις
σχετικές προφητείες είναι αντίθετη προς ρητές και σαφείς διακηρύξεις του Λόγου
του Θεού.
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης
(Ησαϊας 21:11-12) φαντάζεται ένα κάστρο και στον πύργο του κάστρου διακρίνει το
φρουρό. Είναι νύχτα. Είναι όμως προχωρημένη η νύχτα και όπου είναι θα ροδίσει η
αυγή. Έχει το πρόσωπο του ο φρουρός στραμμένο προς την ανατολή προσπαθώντας να
συλλάβει τα πρώτα σημάδια της αυγής. Τον ρωτά λοιπόν ο προφήτης: «φρουρέ τι περί νυκτός;» και η απάντησης του
φρουρού είναι ότι η νύχτα έχει προχωρήσει πολύ και η αυγή είναι πλησίον. Το κάστρο της ανθρώπινης ζωής από παντού το
ζώνουν τα σκοτάδια μιας πολύ ζοφερής νύχτας. Πλησιάσαμε όμως κι’ εμείς τώρα το
σκοπό. Το Λόγο του Θεού ανοίξαμε για να δούμε αν στον ορίζοντα των ανθρωπίνων
πραγμάτων φανήκαν τα πρώτα σημάδια της αυγής. Προφητείες ας μη σπεύσουμε να
διατυπώσουμε. Το μυστικό του Κυρίου ας μη αποπειραθούμε να το κλέψουμε.
Πότε θα έλθει ο Κύριος δεν ξέρουμε. Τα
πρώτα όμως σημάδια που κατά το δικό Του λόγο θα προαναγγείλουν την προσέγγιση
της μεγάλης μέρας φάνηκαν στον ορίζοντα. Η νύχτα η μαύρη της παρούσης
οικονομίας ήδη υποχωρεί. Ο ουρανός φαίνεται να ροδίζει.
Η ψυχή μας λοιπόν ας αγρυπνεί. Ίσως σ’ εμάς έλαχε να γίνουμε μάρτυρες του μεγάλου
εκείνου γεγονότος. Ίσως στις μέρες μας έλθει ο Κύριος.
``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΠΕΜΠΤΟ=============================
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ
ΧΩΡΙΣΜΟΣ===========================
Ως την ώρα αυτή προσπαθούμε στη σειρά των μελετών μας να ξεκαθαρίσουμε το
έδαφος από ορισμένες δυσκολίες και να δώσουμε μια απάντηση σε μερικά
προκαταρτικά ερωτήματα εν σχέση με το θέμα που έχουμε υπό μελέτη. Και τώρα
είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε πλέον στην εξέταση του κύκλου εκείνου των
γεγονότων που θα συναποτελέσουν τη Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.
Στον κύκλο αυτόν το πρώτο γεγονός θα είναι
ο μεγάλος χωρισμός. Θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.
Πριν προχωρήσουμε όμως πιο πέρα πριν μπούμε
μέσα στον ευλογημένο αυτόν κύκλο των γεγονότων που προσδοκούμε δυό λόγια
εισαγωγικά να λεχθούν για να πάρουν οι σκέψεις μας την αρμόζουσα προοπτική εν
σχέση με τα γεγονότα αυτά. Είναι ανάγκη όχι μόνο στις ορθές λύσεις να
καταλήξουμε στη μελέτη μας αυτή μα ακόμα και με το ορθό πνεύμα να πλησιάσουμε
το μεγάλο αυτό θέμα που μας απασχολεί.
Τρία εδάφια από διάφορα βιβλία της Κ. Δ. θα
πάρω ως αφετηρία Αυτής της σκέψεως που
θέλω να αναπτύξω.
Το πρώτο εδάφιο είναι από τη Β΄ προς
Θεσ/νικείς επιστολή 3:5 . Γράφει ο Απ. Παύλος στα πνευματικά του παιδιά στη
Θεσσαλονίκη: «Ο δε Κύριος είθε να κατευθύνει τας καρδίας σας εις την αγάπην του
Θεού και εις την προσδοκίαν του Χριστού». Έτσι έχει η μετάφρασης. Το κείμενο
όμως λέγει: «Εις την αγάπην του Θεού για την οποία μιλάει εδώ ο Παύλος είναι
ασφαλώς η αγάπη που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Θεού έτσι και η υπομονή του
Χριστού θα πρέπει να είναι η υπομονή που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Το δεύτερο εδάφιο είναι από το βιβλίο της
Αποκαλύψεως.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του εξηγεί ο
Ιωάννης στους αναγνώστες του πως βρέθηκε στο νησί της Πάτμου και λέγει:
(Αποκ.1:9). Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και
εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού ήμην εν τη νήσω τη
καλουμένη Πάτμω». Προσέξτε τα τρία πράγματα που μοιράζεται με τους αναγνώστες
του ο Ιωάννης – κοινωνοί εκείνοι συγκοινωνός μαζί τους κι ‘ αυτός. Κοινωνοί στη
θλίψι του Χριστού κοινωνοί στη βασιλεία Του κοινωνοί στην υπομονή Του.
Μοιράζονται μαζί με το Χριστό τη θλίψι Του και τον ονειδισμό Του θα μοιραστούν
μαζί Του κατά την υπόσχεσή Του τη βασιλεία Του μοιράζονται μαζί Του την υπομονή
που Εκείνος έχει στην καρδιά Του. και τα δύο αυτά εδάφια μας θέτουν προ του
γεγονότος που ίσως θα υπήρχε ο κίνδυνος να το παρατρέξουμε ότι υπάρχει υπομονή
μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Το τρίτο εδάφιο θα μας δείξει της υπομονής
αυτής το αντικείμενο. Θα μας δείξει την κατεύθυνση προς την οποία στρέφεται η
υπομονή που είναι μέσα στην καρδιά του Χριστού.
Από την επιστολή του Ιακώβου το τρίτο αυτό
εδάφιο( Ιακ.5:7)
«Ιδού ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον
καρπόν της γης και μακροθυμεί δι’ αυτόν – ασκεί δηλαδή υπομονή γι’ αυτόν –
εωσού λάβει βροχή πρώιμον και όψιμον». Δεν είναι τα λόγια αυτά μια ακριβής
εικόνα του Κυρίου μας; Δεν είναι ο Κύριος μας ο γεωργός; Πόσον κόπο πόσα δάκρια
πόση άπειρη θυσία κατέβαλε Εκείνος για το χωραφάκι που έσπειρε με τον καλό
σπόρο! Με το αίμα Του το πότισε το χωραφάκι αυτό. Και τώρα περιμένει.
Μακροθυμεί όπως λέγει ο Ιάκωβος. Με μεγάλη υπομονή στην
καρδιά Του περιμένει. Τι περιμένει; Το
θερισμό περιμένει. Την ώρα του καρπού περιμένει. Περιμένει την ώρα της
συμπληρώσεως του έργου της λυτρώσεως. Την ώρα που θα δοθεί το σύνθημα να
κατέβει για δεύτερη φορά στη γη για να παραλάβει τους δικούς Του στον ουρανό.
Εγωιστές καθώς εκ φύσεως είμαστε τον
εγωισμό μας καταφέρνουμε δυστυχώς να τον πάρουμε μαζί μας και όταν γνωρίσουμε
το Χριστό και δεχθούμε τη σωτηρία Του. Και
γίνεται αυτός τώρα θρησκευτικός εγωισμός που προσπαθεί να χρωματίσει
κάθε πτυχή της πνευματικής μας ζωής. Και κάθε φάση της καινούργιας σχέσεως με
το Θεό την αντικρίζουμε τώρα μέσα από το πρίσμα του θρησκευτικού αυτού εγωϊσμού
μας. «Μέτρον πάντων άνθρωπος» ήταν πριν το σύνθημα μας. Το ίδιο σύνθημα ελαφρά
παραλλαγμένο διατηρούμε και τώρα: «Μέτρον πάντων ο λυτρωμένος άνθρωπος». Όχι ο
Θεός όχι η καρδιά του Χριστού αλλά ο άνθρωπος. Οι ανάγκες του ανθρώπου και η
προαγωγή η πνευματική του ανθρώπου και οι ευλογίες που πρέπει να έλθουν στη ζωή
του ανθρώπου και η ευτυχία η τελική και ανέκφραστη που θα στέψει μια μέρα τη
ζωή του ανθρώπου. Τα πάντα για τον άνθρωπο. Και παραμερίζεται ο Θεός. Και
παραγκωνίζεται ο Χριστός. Και ξεχνιέται η καρδιά εκείνη που με τόση άπειρη
θυσία δημιούργησε τον ευλογημένο αυτόν κύκλο μέσα στον οποίο έβαλε τη ζωή του
λυτρωμένου ανθρώπου. Θρησκευόμενος εγωισμός αλλά εγωισμός!
Το ίδιο ακριβώς το ίδιο και με την ελπίδα
της ελεύσεως του Κυρίου. Πάλι ο άνθρωπος στο κέντρον των προσδοκιών. Τι στη
δική μας την καρδιά θα σημάνει η μεγάλη εκείνη ώρα. Τι εμείς θα νιώσουμε πως
εμείς θα αισθανθούμε πόσο εμείς θα απολαύσουμε την υπέρτατη εκείνη στιγμή που
θ’ ακουστεί η σάλπιγξ και θ’ ανοιχθούν των πιστών οι τάφοι και θα φανεί ο
Χριστός. Και με την συνεχή αυτή προβολή
του «εγώ» μας του θρησκευτικού «εγώ» μας ξεχνούμε να σκεφτούμε έστω και για
λίγες στιγμές τι εκείνη η μεγάλη ώρα θα σημάνει για το Χριστό και τι θα νιώσει
του Χριστού η καρδιά όταν για δεύτερη φορά έλθει ο Κύριος μας στον κόσμο που
Τον σταύρωσε.
Μιλώντας για τα αισθήματα της καρδιάς του
χριστού καθώς προχωρούσε προς το σταυρό ο συγγραφεύς της προς Εβραίους
Επιστολής λέγει: (12:2) «Οστις υπέρ της χαράς της Προκειμένης… Αυτόν υπέφερε σταυρόν
καταφρονήσας την αισχύνη». Με την προσδοκία της χαράς που Τον περίμενε βάδισε
προς τον σταυρό Του ο Χριστός. Και δεν ήταν απλώς πιο πολύ η χαρά της επανόδου
Του κοντά στον Πατέρα. Ακόμα πιο πολύ ήταν η χαρά η ολοκληρωμένη της στιγμής
που θα ερχόταν για να φέρει τους δικούς Του στον Πατέρα.
Έτσι λοιπόν ας προχωρήσουμε. Ή χαρά που
εμείς νιώθουμε με την προσδοκία των μεγάλων εκείνων γεγονότων που περιβάλλουν
τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας μια ωχρή απλώς ανταύγεια είναι της χαράς με
την οποία Εκείνος περιμένει τα γεγονότα αυτά. Κι’ αυτό ας δώσει στην καρδιά μας
διπλή χαρά. Κι’ ας μας γίνει έτσι το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού
ακόμα πιο ιερό κι’ ακόμα πιο προσφιλές.
Όταν λοιπόν η παρένθεσης κλειστή όταν ο
λίθος με ορμή επιπέσει πάνω στα πόδια της περίεργης εκείνης εικόνας και τη
θρυμματίσει όταν « Υιός του ανθρώπου έλθει μετά των νεφελών του ουρανού» και
«αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν ήτις εις τον αιώνα δεν θα φθαρεί»
Δανιήλ 7:13+2:44 εσύ και εγώ άραγε που θα είμαστε; Από ποια σκοπιά θα
παρακολουθούμε εμείς τα μεγάλα γεγονότα;
Είναι αυτό ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα που ο
καθένας μας για τον εαυτό του πρέπει να το αντιμετωπίσει και να του δώσει
απάντηση. Εύχομαι εκείνη τη μεγάλη μέρα όλοι μας να βρεθούμε στην ακολουθία του
Βασιλέως Χριστού
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
