03---ΤYXIKOS
3. Τα ίχνη των
Αποστόλων
Απέναντι σε
άδικες κατηγορίες που έγιναν σε βάρος του Παύλου και των συνεργατών του, ο
Απόστολος με καύχημα βεβαιώνει ότι και ο ίδιος και οι σύντροφοί του
ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο και βάδιζαν «εις τα αυτά ίχνη», επειδή δεν
πειραματίζονταν ο καθένας σύμφωνα με τις στιγμιαίες και αυθόρμητες σκέψεις και συναισθήματά
του, αλλά ζούσαν με βάση το κοινό πνεύμα που πρέπει να διέπει όλους τους
πιστούς ακόλουθους του Κυρίου. Αναρωτιέται, συνεπώς, «Ουχί με το αυτό πνεύμα
περιεπατήσαμεν; ουχί εις τα αυτά ίχνη;» (Β~ Κορ. 12/ιβ/18). Ο Παύλος και οι
συνεργάτες του είχαν κοινό πρότυπο που ακολουθούσαν και κοινό σκοπό^ ήθελαν να
είναι ευάρεστοι στον Θεό και να εκτελέσουν πιστά το δικό Του θέλημα, όσο και αν
κόστιζε στους ίδιους, ακόμη και αν δεν ήταν αρεστό στους ανθρώπους.
Αντίθετα
από την επιθυμία ανθρώπων, που αρέσκονται να διαιρούν και να δημιουργούν
παρατάξεις μέσα στο σώμα της εκκλησίας, ο Παύλος αποδεικνύει με τα γραπτά του
ότι όλοι οι πιστοί οφείλουν να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, βαδίζοντας όχι
σύμφωνα με ανθρώπινες διδαχές αλλά σύμφωνα με την πρόσκληση του Θεού, που μας
καλεί να ακολουθούμε τον Υιό Του με εμπιστοσύνη όχι σε δικά μας έργα αλλά στο
μοναδικό και αναντικατάστατο σωτήριο έργο του Χριστού. Πόσο διαφορετική εκείνη
η πραγματικότητα από τους σημερινούς θρησκευτικούς ηγέτες, που ο καθένας κάνει
και λέει ό,τι είναι αρεστό στον εαυτό του και ό,τι νομίζει ότι είναι πρόσφορο
στα πρόσκαιρα συμφέροντα του ίδιου ή του συστήματος που υπηρετεί...
Υπάρχουν όμως και
τα ίχνη του Θεού
Ενώ είμαστε
τόσο μικροί ώστε να μη μπορούμε να “ιχνογραφήσουμε” ούτε καν τα βήματα των
συνανθρώπων μας –πολλές φορές μάλιστα ούτε καν τα δικά μας–, συχνά έχουμε την
τάση να υψωνόμαστε πάνω από τα όριά μας και προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να
ερμηνεύσουμε τον Θεό. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο υπερβολικό σημείο να μιλούν
ως ειδικοί ερμηνευτές της θείας βουλής...
Βέβαια ο
Θεός έχει ενημερώσει ότι «αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι
βουλαί μου των βουλών υμών» (Ησ. 55/νε/9), ωστόσο αυτό το παραβλέπουμε συχνά,
και ζητούμε να επιτύχουμε το ακατόρθωτο και ζητούμε όχι μόνο να μάθουμε τα
μυστικά του Θεού αλλά και να γίνουμε «σύμβουλοί» Του (Ρωμ. 11/ια/34ου (Ρωμ.
11/ια/34).
Αντθέτως, ο
αρχαίος Ψαλμωδός Ασάφ είχε διαλέξει έναν άλλο τρόπο, σίγουρα πολύ πιο ασφαλή
από κάθε δικό μας “ακροβατισμό”. Αντί να ζητάει να μάθει τα μυστικά του Θεού,
προτιμούσε να παρακολουθεί με θαυμασμό όσα έβλεπε και βίωνε στο περιβάλλον του
και στη ζωή του, όπως έγραψε στον όμορφο Ψαλμό 77/οζ.
Ο ίδιος
ομολογεί από την αρχή, ότι στη ζωή του αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα. Όπως
όλοι, έτσι κι εκείνος θα προτιμούσε να έχει μια άμεση φανέρωση της δύναμης του
Θεού, που θα τον ελευθέρωνε από κάθε στενοχώρια. Όμως έβλεπε ότι η ζωή συνέχιζε
με δυσκολίες και απορίες που δικαιολογημένα απασχολούσαν τη σκέψη του. Ποια
ήταν η λύση που βρήκε ο Ασάφ στο πρόβλημά του; Μήπως ζήτησε από τον Θεό να
κάνει εύκολη τη ζωή του, να τον απαλλάξει από τις δυσκολίες και να τον κάνει
όπως άλλοι άνθρωποι του κόσμου, τους οποίους κάποια στιγμή ζήλεψε «βλέπων την
ευτυχίαν των ασεβών»; (Ψαλμ. 73/ογ/3) Κάθε άλλο! Έχοντας συνετιστεί από την
προηγούμενη πείρα του, όπου ο Θεός του φανέρωσε ότι η υπόθεση δεν κρίνεται από
το άμεσο παρόν αλλά από το μέλλον και «τα τέλη» των ανθρώπων, στρέφει την
προσοχή του σε στοιχεία που μπορούσαν να τον κάνουν να δει «το τέλος της όλης
υποθέσεως» (Εκκλ. 12/ιβ/13). Αντί να ενδιαφέρεται πώς θα γίνει η ζωή του
ευκολότερη, πώς θα κάνει τον Θεό “υπηρέτη” στις απαιτήσεις και ιδιοτροπίες του,
στρέφει την προσοχή του στο παρελθόν και παρατηρεί τις επεμβάσεις του Θεού στην
ιστορία του λαού Ισραήλ, πώς δηλαδή έδρασε ο Θεός στο παρελθόν, και αυτό τον
ικανοποιεί και τον χορταίνει. «Θέλω μνημονεύει τα έργα του Κυρίου· ναι, θέλω
μνημονεύει τα απ’ αρχής θαυμάσιά σου· και θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου,
και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι», γράφει ο σοφός αυτός άνθρωπος.
Σαν
αποτέλεσμα ο Ασάφ καταλήγει να ψάλλει στον Κύριο με θαυμασμό: «Τα ίχνη σου δεν
γνωρίζονται» (εδ.19). Δεν μπορώ να Σε παρακολουθήσω, ομολογεί, βλέπω όμως το
καλό αποτέλεσμα των επεμβάσεών Σου στη ζωή των ανθρώπων και παραδέχομαι ότι Εσύ
ξέρεις καλύτερα! Ήταν το μάθημα που έμαθε και ο Παύλος, –που δεν μπόρεσε να
εξασφαλίσει την απαλλαγή από τον σκόλοπα που είχε στη σάρκα του (βλ. σχετικό
θέμα σ' αυτό το τεύχος)–, μα και όλοι οι άλλοι άγιοι άνθρωποι του Θεού, ότι
δηλαδή η θέση του πιστού είναι να αρκείται στην χάρη Του και να περιμένει με
υπομονή να δει πώς και πότε θα διαλέξει ο Κύριος να κάνει την έκβαση, όχι
σύμφωνα με το δικό μας θέλημα αλλά με τη δική Του «βουλή και πρόγνωση» (Πράξ.
2/β/23).
Τα
παραπάνω, βέβαια, ακούγονται αντίθετα με το "άλλο ευαγγέλιο", –αυτό
της “Ευημερίας”– που όλο και περισσότερο κηρύττεται στις μέρες μας, το οποίο
εντελώς ανθρωποκεντρικά υπόσχεται ανέσεις, πλούτη και κάθε είδους υλικές
ευλογίες, και αποπροσανατολίζει τον πιστό σε μια άλλου είδους θρησκεία, όπου,
αν δεν λατρεύεται η υπόλοιπη κτίση –όπως στην ιστορική ειδωλολατρία–, τελικά
λατρεύεται ο εαυτός ΜΑΣ, οι δικοί ΜΑΣ και τα δικά ΜΑΣ. Στην αρχή του χρόνου,
λοιπόν, ας λάβουμε υπόψη μας τα ίχνη... Τα ίχνη τα δικά μας, τα ίχνη του
Χριστού και τα ίχνη του Θεού, αποδίδοντας σε αυτά την προσοχή που τους
αντιστοιχεί. |
