07--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ
ΕΔΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η Πρόνοια του Θεού
Δημοσιεύτηκε στις 5
Μαΐου 2010.
Εσθήρ 1 Παναγιώτη Κανταρτζή
Δεν
ξέρω αν βλέπετε την ειρωνεία. Και δε σταματά εδώ. Δείτε την αδυναμία του να
διαχειριστεί το θέμα: Στο εδ. 13 καλεί τους συμβούλους του (ξανά η υπερβολή:
εφτά τω αριθμώ!) Και καταλήγει να εκδώσει «διάταγμα» ότι η Αστίν θα
απομακρυνθεί και ότι «όλες οι γυναίκες θα σέβονται τους άντρες τους, είτε είναι
επίσημοι είτε άσημοι» (εδ. 20). Και ο βασιλιάς, μας λέει το εδ. 22, «Έστειλε
γραπτή διαταγή σ’ όλες τις επαρχίες του βασιλείου, στη γλώσσα του λαού κάθε
επαρχίας και στο σύστημα γραφής της, ότι κάθε άντρας πρέπει να είναι αυτός
αρχηγός του σπιτιού του και να μιλάει με αυθεντία». Δεν είναι η απόλυτη
αναγνώριση αδυναμίας και αποτυχίας το να χρειαστεί να κάνεις ένα τέτοιο
διάταγμα; Η διακωμώδηση της ανθρώπινης δύναμης και λάμψης και εξουσίας. Όμως
ξανά ρωτάμε «πού είναι ο Θεός;». Η απάντηση είναι «υπομονή».
Και
η ιστορία συνεχίζει. Για να παρηγορήσουν το βασιλιά που δεν μπορεί να ξεχάσει
την Αστίν (δες 2:1) του λένε: (Εσθήρ 2:2–4). Προσέξτε ξανά κάτι. Δείτε το
βασιλιά που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε μόνος του! Ξανά λοιπόν βλέπουμε μία
επίδειξη χλιδής και πλούτου. Ξανά η γλώσσα της υπερβολής. Στο 2:8 διαβάζουμε
ότι συγκεντρώθηκαν «πάρα πολλές νέες». Μέσα σε αυτές και μια νεαρή ορφανή
κοπέλα Εβραία, η Εσθήρ. Για ένα χρόνο (εδ. 12) τις προετοίμαζαν και τις
δοκίμαζε ο βασιλιάς ώστε στο τέλος να αποφασίσει. Και στο εδ. 17 διαβάζουμε «Η
Εσθήρ άρεσε στο βασιλιά περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα και κέρδισε την
εύνοια και τη συμπάθειά του περισσότερο από όλες τις άλλες παρθένες. Της έβαλε
στο κεφάλι το βασιλικό διάδημα και την ανακήρυξε βασίλισσα στη θέση της Αστίν».
Και όπως διαβάζουμε στη συνέχεια, μετά παρέθεσε γεύμα! Πού είναι ο Θεός μέσα σε
όλα αυτά; Τι ιστορία είναι αυτή; Απαντώ “υπομονή”.
Η
Εσθήρ, μας πληροφορεί ο συγγραφέας, ήταν ορφανή και την κηδεμονία της έχει ένας
θείος της που το όνομά του ήταν Μαροδοχαίος. Ο Μαροδοχαίος, όταν η Εσθήρ έγινε
βασίλισσα, έτυχε να ακούσει μια συνομιλία δύο που συνωμοτούσαν για να
δολοφονήσουν το βασιλιά. Το συμβάν καταγράφηκε στα χρονικά του βασιλιά αλλά
ποτέ ο Μαροδοχαίος δεν ανταμείφθηκε για αυτό. Στο προσκήνιο όμως εμφανίζεται
κάποιος Αμάν, ο οποίος γίνεται ο πρώτος ηγεμόνας. Αυτός δεν αντέχει το
Μαροδοχαίο και για να τον εκδικηθεί πείθει το βασιλιά να εκδώσει ένα διάταγμα
που να απαιτεί τον εξολοθρεμό των Ιουδαίων. Ο βασιλιάς όμως ένα βράδυ δεν έχει
ύπνο. Ζητά να διαβάσει κάτι και παίρνει το βιβλίο των Χρονικών και διαβάζει για
την πράξη του Μαροδοχαίου και ζητά να τον τιμήσουν. Και η Εσθήρ ζητά από το
βασιλιά μια χάρη αποκαλύπτοντας το σχέδιο του Αμάν. Ο βασιλιάς βγαίνει να πάρει
αέρα και μπαίνοντας βλέπει τον Αμάν να έχει γύρει πάνω στην Εσθήρ να την
παρακαλεί για εύνοια. Αυτός νομίζει ότι της επιτέθηκε για να τη βιάσει και τον
θανατώνει. Γράφει τότε το νέο διάταγμα, που φτάνει ακριβώς την μέρα που είχε
ορισθεί ως ημέρα εκτέλεσης των Εβραίων.
Τώρα
ρωτάμε ξανά: Πού είναι ο Θεός; Πουθενά αλλά και παντού! Μέσα στο βιβλίο της
Εσθήρ δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομα του Θεού. Κι όμως, ταυτόχρονα είναι
ένα βιβλίο στο οποίο βλέπεις την παρουσία του Θεού μέσα σε κάθε λεπτομέρεια της
ζωής. Αυτή είναι μία ιστορία για το πώς ο Θεός έσωσε το λαό του που ζούσε στην
Περσική διασπορά. Πώς τον διατήρησε και τον διαφύλαξε. Και μας διδάσκει ότι ο
Θεός άλλες φορές σώζει το λαό Του, εφαρμόζει τις βουλές του ρίχνοντας 10 πληγές
στον Φαραώ, ανοίγοντας την Ερυθρά θάλασσα, εμφανίζεται στο Μωυσή στην καιόμενη
βάτο. Το βιβλίο της Εσθήρ απέναντι από το βιβλίο της Εξόδου μας διδάσκει έναν άλλον
τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός. Είναι ο Θεός που εργάζεται πίσω από το
προσκήνιο της ιστορίας. Η πρόνοια του Θεού είναι η σιωπηλή αδιόρατη παρουσία
του μέσα στην καθημερινότητα της ζωής.
Δεν
ξέρω που ψάχνουμε να δούμε τον Θεό. Αν βλέπαμε τις 10 πληγές θα λέγαμε «Να το
χέρι του Θεού». Βλέποντας όμως τον Ξέρξη να μεθά και να κάνει βλακείες, κανείς
μας δε λέει «να το χέρι του Θεού». Όμως το βιβλίο της Εσθήρ είναι μια εισαγωγή
και προετοιμασία να δούμε το σταυρό. Αν βλέπαμε από την ανθρώπινη σκοπιά το
σταυρό, ήταν το πιο ασήμαντο γεγονός που συνέβαινε. Μάλλον δε θα έφτανε ποτέ
στο κεντρικό δελτίο των οκτώ. Οι εφημερίδες θα το είχαν στα ψιλά γράμματα. Μην
κοιτάτε σήμερα που η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημιαργία και χτυπούν οι καμπάνες.
Τότε ήταν μία ακόμη εκτέλεση σε κάποια απομακρυσμένη Ρωμαϊκή επαρχία. Αυτό
κατάλαβε ο Λούθηρος και διατύπωσε τη λεγόμενη «θεολογία του σταυρού» σε
αντιπαραβολή με την θεολογία της δόξας. Αναφέρεται στην προσευχή του Μωυσή όταν
στην Έξοδο 33:23 λέει «δείξον μοι δέομαι την δόξαν Σου». Και ο Θεός λέει «θα
δεις τα νώτα μου, το πρόσωπό μου δεν θα το δεις». Στο σταυρό αλλά συχνά και στη
ζωή μας ο Θεός δεν φανερώνει τον εαυτό Του, δεν κατεργάζεται τις βουλές με τον
εκθαμβωτικό, λαμπερό τρόπο που εμείς θα προτιμούσαμε. Αλλά με τα νώτα του. Δε
βλέπουμε τη λάμψη της παρουσίας Του αλλά τη σκιά της παρουσίας Του. Δεν παύει
όμως να είναι παρών και να εργάζεται.
