Με το φως της Γραφής
Οκτώ μεγάλα αμαρτήματα
6. Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Η περίπτωση του Θωμά ασφαλώς δε μπορεί να καταταχτεί στην ίδια κατηγορία με όσες προαναφέρθηκαν (της προδοσίας, της άρνησης και της άδικης καταδίκης). Έχοντας ζήσει τόσον καιρό μαζί με τον Χριστό ο Θωμάς είχε φτάσει στο σημείο να πει, «Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ’ αυτού» (Ιωάν. 11/ια/16) και όταν αργότερα ο Χριστός τούς μιλούσε για την οικεία του Πατέρα, εκείνος είχε το θάρρος να ρωτήσει, «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις• και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν;» (Ιωάν. 14/ιδ/5) σαν να έλεγε, “Κύριε, δείξε μας το δρόμο για να έρθουμε κι εμείς μαζί Σου”. Θα περιμέναμε, λοιπόν, να είναι περισσότερο έτοιμος να δεχτεί την μαρτυρία της Ανάστασης του Κυρίου.
Αλλά ο Θωμάς δίστασε να πιστέψει. Δεν αναγνώρισε την μαρτυρία των άλλων μαθητών. Δεν εμπιστεύθηκε στα δικά τους μάτια. Ήθελε να διαπιστώσει μόνος του! Όταν του είπαν, «Είδομεν τον Κύριον», εκείνος ζήτησε δύο αποδεικτικά στοιχεία, (α) Να δω με τα μάτια μου και (β) Να πιάσω με τα χέρια μου. «Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει» (Ιωάν. 20/κ/25).
Δεν μου φτάνει να δω αλλά θέλω και να πιάσω και μάλιστα θέλω να διασταυρώσω, βάζοντας το δάχτυλό μου και στα χέρια Του αλλά και στην πλευρά Του. Αν τυχόν εσείς γελαστήκατε, εγώ δεν θέλω να πέσω θύμα σε καμία παραπλάνηση... Μα αν γίνουν όλα όσα ζητάς Θωμά, αυτό δε θα είναι πλέον πίστη!
***
Οι έξι αμαρτίες –ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάσετε– που είδαμε μέχρις εδώ, υπήρχε τρόπος να συγχωρεθούν και ν’ αποκατασταθούν.
(1) Στην περίπτωση του Ιούδα, όταν αντιλήφθηκε το αποτέλεσμα της πράξης του, αναγνώρισε το κακό που είχε κάνει και μετανόησε. Με βάση το λόγο που είχε πει ο ίδιος ο Χριστός, ότι «πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» εκτός από τη βλασφημία κατά του Πνεύματος (Ματθ. 12/ιβ/31), μπορούσε να επιστρέψει στον Κύριο και να ζητήσει συγχώρεση. Αντί όμως να στραφεί στον Θεό, προσπάθησε να λύσει ο ίδιος το πρόβλημά του και πήγε στους ιερείς ομολογώντας, «Ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον», μα εκείνοι του απάντησαν «Τι προς ημάς; συ όψει». Δικό σου το πρόβλημα.
Οι μελετητές των Αγίων Γραφών γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν θέλει «τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζη» (Ιεζ. 33/λγ/11). Αν ο Ιούδας ζητούσε συγχώρεση από τον Κύριο, δεν θα αρκούσε η χάρη του Κυρίου να τον σκεπάσει; Ο Παύλος γράφει ότι, «όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις», όμως ο Ιούδας δεν στράφηκε στον Θεό και, μη έχοντας καμία άλλη λύση από τον εαυτό του, «απελθών εκρεμάσθη» (Ματθ. 27/κζ/5). Το λάθος δεν ήταν του Θεού αλλά του Ιούδα, και με την πράξη του αυτή επαλήθευσε τραγικά το λόγο του Κυρίου, «Ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, διά του οποίου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται• καλόν ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθή» και έγινε έτσι «υιός της απωλείας» (Μάρκ. 14/ιδ/21, Ιωάν. 17/ιζ/12).
(2) Αλλά τη λύση που δε βρήκε ο Ιούδας, την βρήκε ο Πέτρος, του οποίου η αμαρτία όπως είπαμε ήδη ήταν μάλλον μεγαλύτερη. Αντίθετα όμως από εκείνον, ο Πέτρος αντέδρασε πιο συνετά όταν άκουσε το λάλημα του πετεινού, και «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26/κς/75). Κι αυτός κατάλαβε το λάθος του και μετάνιωσε. Θα είπε “Τι έκανα και τι έλεγα τόση ώρα!” Αντί όμως να αφήσει να τον κυριεύσει απογοήτευση και απελπισία, πήγε πίσω στους μαθητές και κοντά τους έζησε το θαύμα της Ανάστασης. Εκεί του στάλθηκε το αγγελικό μήνυμα (Μάρκ. 16/ις/7) κι εκεί τον βρήκε ο Κύριος και τον αποκατέστησε όπως πριν, στην ποίμανση των λογικών προβάτων και στα κλειδία της βασιλείας των ουρανών (Ιωάν. 21/κα/15-17, Πράξ. 2/β/14, 8/η/14, 10/ι/44).
(3-5) Όσον αφορά την αδικία των αρχιερέων, του Ηρώδη και του Πιλάτου^ όλων αυτών που καταδίκασαν τον Χριστό και Τον παρέδωσαν σε θάνατο, όλοι τους είχαν κατάλληλες ευκαιρίες για να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να μετανοήσουν και να συγχωρεθούν. Το Ευαγγέλιο της Συγχώρεσης ακούστηκε από το στόμα των Αποστόλων: «Ας ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς και εις πάντα τον λαόν του Ισραήλ ότι διά του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίον σεις εσταυρώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών.» (Πράξ. 4/δ/10). Όλοι αυτοί μπορούσαν να μετανοήσουν και να τακτοποιήσουν το έγκλημά τους, όπως και έκαναν πολλοί που πίστεψαν, μετανόησαν και έλαβαν σωτηρία, όπως «πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν» (Πράξ. 6/ς/7).
(6) Ούτε ο Θωμάς περιφρονήθηκε από τον Κύριο. Τον κάλεσε να κάνει εκείνο που ζήτησε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου» (Ιωάν. 20/κ/27). Κοίταξε Θωμά και ψηλάφισε τόσο τα χέρια μου όσο και την πλευρά μου, για να μη σου μείνει καμία αμφιβολία. Μάλλον δεν χρειάστηκε ο Θωμάς ύστερα από αυτό να προχωρήσει σε κανενός είδους επαλήθευση αλλά προχώρησε να ομολογήσει τον Ιησού Χριστό ως Κύριο και Θεό του (εδ. 28).
Οπωσδήποτε όμως ο Κύριος τόνισε στον Θωμά: «Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας• μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν» (Ιωάν. 20/κ/29). Και σ’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία περιλαμβανόμαστε και όλοι εμείς που σήμερα ακολουθούμε τον Χριστό με πίστη στην ανάστασή Του.
***
Ας έρθουμε όμως τώρα σε μια άλλη κατηγορία αμαρτιών, που όμως αναφέρονται ιδιαιτέρως στην Ανάσταση του Κυρίου.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>ΚΑΙ ΤΟ BLOG "ΝΕΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΑ" -- http://neakaipalaia.blogspot.com/ READ OUR BLOG
==========================================================
ΝΙΚΗΤΩΝ(http://www.nikites.eu).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
