ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--- ΜΑΡΤΙΟΣ

ΜΑΡΤΙΟΣ - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002 TYXIKOS

«Διά πολλών μαρτύρων...»

Ορθοδοξία είναι η ορθή πίστη

και ο ορθός τρόπος ζωής

Το παρακάτω κείμενο του Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Καλλινίκου λέει μεγάλες αλήθειες τις οποίες πολλοί βλέπουν, όμως λίγοι έχουν το θάρρος να πουν, διότι άλλο είναι να έχεις το ΟΝΟΜΑ και άλλο να έχεις τη ΧΑΡΗ. Μεταφέρεται εδώ χάρη των αναγνωστών μας, οι οποίοι καλούνται να συνάξουν τα δικά τους συμπεράσματα.[*]

«Ορθοδοξία σημαίνει πίστη κρυσταλλίνη, όπως την εδίδαξε ο Ενανθρωπήσας Λυτρωτής, αλήθεια αδαμάντινη, όπως την απεκάλυψε ο Σωτήρας του κόσμου. Ορθόδοξος Εκκλησία σημαίνει θέα του Θεανθρώπου Κυρίου και συνεχής βίωσις της σωτηρίου παρουσίας Του.

Δεν υπάρχει τίποτε αγιότερον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, αφού αυτή ταυτίζεται με τον Ενανθρωπήσαντα Λυτρωτή. Είναι κατά την αγιοπατερική έκφραση, ο Χριστός παρατεινόμενος στους αιώνες και η συνεχής αισθητή παρουσία Του στη γη.

Η Ορθοδοξία είναι πίστη ορθή, ήθος καθαρό, τρόπος ζωής σωστός. Αυτά τα τρία πράγματα καλούμεθα σήμερα όλοι οι πιστοί να προσέξουμε ιδιαιτέρως.

Και κατ’ αρχήν οφείλουμε να διαθέτουμε πίστη αληθινή και ήθος ορθόδοξο, χωρίς μισαλλοδοξίες και φανατισμούς, χωρίς προσμείξεις με κοσμικές αντιλήψεις και χωρίς αρρωστημένες μορφές και εκδηλώσεις.

Το θλιβερό φαινόμενο των ημερών μας είναι ότι πολλοί πιστοί μας δεν έχουν καθαρά ορθόδοξο την πίστη και το ήθος. Υπάρχουν παρατάξεις, δυστυχώς, μέσα στον ορθόδοξο χώρο, που αμαυρώνουν την καθαρότητα της πίστεώς μας. (...)

Ο πολύς κόσμος έχει πλήρη ασάφεια γύρω από την ορθόδοξο πίστη. Νομίζει τους τύπους για ουσία. Απολυτοποιεί δευτερεύοντα θέματα. Αναμιγνύει ανθρώπινες ιδέες με την αποκρυσταλλωμένη πίστη.

Οι άνθρωποι αυτοί είναι κατ’ όνομα ορθόδοξοι, και αποτελούν το ασθενές σημείο της όλης Εκκλησίας μας. Και είναι επιτακτική ανάγκη ο ορθόδοξος λαός μας να γνωρίζει ακριβώς τις αλήθειες της Εκκλησίας του.

Έπειτα, υπάρχει μεγάλη μερίδα επιφανειακά ορθοδόξων πιστών, που έχουν τελείως αλλοιωμένο το ήθος, με ποικίλες μορφές και εκφράσεις. Άλλοι μπλεγμένοι στα δίκτυα του φανατισμού και της στενοκεφαλιάς. Άλλοι οπαδοί της εκκοσμικεύσεως και της συγχύσεως. Άλλοι δούλοι φατριών και παρατάξεων. Άλλοι προσκολλημένοι σε πρόσωπα χωρίς ελεύθερη και αντικειμενική τη σκέψη. Άλλοι συνυφαίνοντας το προσωπικό συμφέρον και τη θέση τους μέσα στην Εκκλησία, με τις εκκλησιολογικές ορθόδοξες αντιλήψεις. Άλλοι κάνοντες αβαρίες στο ορθόδοξο ήθος. Άλλοι βιούντες μια σκληρή ευσέβεια, που τους ωθεί να γίνονται τιμηταί των πάντων.

Και άλλοι, τέλος, συνυφαίνοντας την Εκκλησία με το δικό τους πρόσωπο και ερμηνεύοντας του Ιερούς Κανόνας όπως εκάστοτε τους συμφέρει.

Είναι πικρή αλήθεια το ότι η πλειονότης του Κλήρου και του λαού παρουσιάζει ένα μωσαϊκό ορθοδόξου πίστεως και ορθοδόξου ήθους.

Και ευτυχώς ότι υπάρχει και η μερίδα των ισορροπημένων και σοβαρώς σκεπτομένων χριστιανών, που και ορθόδοξη πίστη έχουν και καθαρό το ήθος διαθέτουν. Αυτή η μερίδα αποτελεί την παρηγοριά της Εκκλησίας μας.

Αλλά και στην πράξη δεν δίδουμε πάντοτε καλές εξετάσεις εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί.

Τα λόγια είναι εύκολα. Η πραγμάτωση είναι δύσκολη. Η ορθόδοξη ζωή είναι ζωή αγάπης, καλοσύνης και συγχωρητικότητος, αυταπαρνήσεως και ανεκτικότητας προς τους άλλους, καθαρότητας και εντιμότητας, ακριβείας και ειλικρινείας.

Δεν είναι ορθόδοξος πιστός αυτός που ζει για το προσωπικό του υλικό συμφέρον. Αυτός που μισεί και εκδικείται. Αυτός που δεν έχει πνεύμα διακονίας και θυσίας προς τους άλλους.

Οι καιροί δυσκολεύουν ολοέν και περισσότερο. Η ελλαδική κοινωνία βρίσκεται σε κρίση ηθική άνευ προηγουμένου και σε αληθινό χάος.

Τούτο είναι τρανό δείγμα ότι η πλειονότης του ελληνικού λαού δεν ζει ορθόδοξα και γι’ αυτό δεν πηγαίνει καλά η κοινωνία μας.

Πώς μπορούμε να θριαμβολογούμε περί Ορθοδοξίας, όταν εμείς οι σημερινοί ορθόδοξοι Έλληνες παρουσιάζουμε μια τόσο βαθεία πτώση;

Έχουμε όλοι ανάγκη αφυπνίσεως της ορθοδόξου συνειδήσεώς μας και βαθύτατης μετανοίας. (...)

Απογοήτευση δεν χρειάζεται, αλλ’ ούτε και εφησυχασμός. Να κοιτάξουμε να γίνουμε ο καθένας μας σωστός ορθόδοξος χριστιανός, στην πίστη, στο ήθος και στο βίωμα. Αυτή θα είναι η θετικότατη συμβολή μας και η μεγαλύτερη προσφορά μας στη διέξοδο εκ του σημερινού αδιεξόδου και στον επαναπροσανατολισμό της εκτροχιασμένης ελλαδικής κοινωνίας μας στη γνήσια και καθαρώς ορθόδοξη πορεία. (...)»

[*] Άρθρο του στο περιοδικό «Πειραϊκή Εκκλησία», Απρίλιος 2002, σελ. 3.

Πρωτότυπος τίτλος: «Η Ορθοδοξία είναι πίστη ορθή και τρόπος ζωής ορθός».

Έγινε σύνμηση και ελαφρά προσαρμογή της γλώσσας από τον «Τ».

…………………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή...

Μεταμφιέσεις και Μεταμορφώσεις

rodin[1]1

Κάθε χρόνο στο τέλος του Χειμώνα και στις αρχές της Άνοιξης (Φεβρουάριος-Μάρτιος) το χριστεπώνυμο έθνος μας επιδίδεται στο έθιμο των μεταμφιέσεων. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα όλο και περισσότεροι Δήμοι της χώρας ανταγωνίζονται ποιος θα οργανώσει το «καλύτερο» καρναβάλι... όπου οι “χριστιανοί” συμπατριώτες μας μεταμφιέζονται ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ.

Δεν ανήκει σ’ αυτό το χώρο η ανάλυση των λαογραφικών κ.λπ. στοιχείων του φαινομένου είναι παγκόσμιο και πανανθρώπινο. Ποιος δεν γνωρίζει τις μάσκες που χρησιμοποιούν στην Αφρική οι διάφοροι πρωτόγονοι λαοί; Και ποιος δεν ξέρει ότι οι ιερωμένοι των διαφόρων θρησκειών συχνά φορούν περίεργες στολές για να εντυπωσιάζουν τους απλούς οπαδούς παρουσιαζόμενοι ως δήθεν «επί της γης αντιπρόσωποι...

Οπως δηλώνουν οι ίδιοι οι καρναβαλιστές για τις ρίζες της Αποκριάς, αυτές είναι άμεσα δεμένες «με τις αρχαίες ανοιξιάτικες γιορτές. Οι Απόκριες κρύβουν βαθειά θρησκευτική πίστη και απόδοση λατρείας σε πανάρχαιες θεότητες... οι μεταμφιέσεις κατάγονται από τις αρχαίες λατρείες».[1]

Επιπλέον αξίζει να σημειωθεί ότι, ενώ πολλοί στην ιστορία προσπάθησαν να καταργήσουν αυτά τα έθιμα, δεν είχαν επιτυχία επειδή όσες απαγορεύσεις και αν έγιναν, όσες παραινέσεις και αν δόθηκαν, οι άνθρωποι πάντα επιστρέφουν σ’ αυτά. Είναι κάτι που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ με διατάξεις και νόμους. Είναι ένα φαινόμενο που περιμένει την εξήγησή του κι αυτό επιχειρούμε να κάνουμε ερευνώνται κάποιες πτυχές του πνευματικές.

ΕΝ ΜΟΡΦΗ ΘΕΟΥ

Οπως καλά γνωρίζει ο λαός του Κυρίου, ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ΚΑΤ’ ΕΙΚΟΝΑ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΙΝ. «Και είπεν ο Θεός, Ας κάμωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημών, καθ’ ομοίωσιν ημών» (Γεν. 1/α/26). Αλλά απέναντι σ’ αυτή την μεγαλειώδη αλήθεια, οι άνθρωποι επίμονα επιδιώκουν ΝΑ ΑΛΛΟΙΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.

Κάποιοι αλλάζουν τα ρούχα τους και ντύνονται με εκείνα του άλλου φύλου, άλλοι αλλάζουν το επάγγελμά τους φορώντας ανάλογες στολές, άλλοι αλλάζουν την ηλικία τους βάζοντας μάσκες και περούκες ηλικιωμένων ή νεαρών ατόμων, άλλοι παίρνουν τη μορφή γνωστών προσώπων, άλλοτε όμως χρησιμοποιούν εντελώς περίεργες ιδέες, και μεταμφιέζονται σε ζώα, σε τέρατα, σε σκελετούς, σε φαντάσματα και ξωτικά, σε “διαβόλους” και άλλα ανατριχιαστικά... Μετά, κρυμμένοι πίσω από αυτές τις μεταμφιέσεις, βρίσκουν ευκαιρία να χρησιμοποιούν την πιο βρόμικη γλώσσα, να προβαίνουν σε ανήθικες πράξεις, να εκδηλώνουν έναν άλλο εαυτό, κάνοντας και λέγοντας όσα δεν θα τολμούσαν να πράξουν στα φανερά...

Όπως γράφει η κ. Δ.Β. Χριστοπούλου, «Ανέκαθεν ο άνθρωπος ένιωθε την ανάγκη να μεταμφιέζεται ανεξαρτήτως ηλικίας και ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης. Η χαρά της μεταμφίεσης δεν είναι μόνο η χαρά του διαφορετικού. Ο καθένας μας έχει τη δυνατότητα να υποδύεται πρόσωπα, να γίνεται έστω και για λίγες ώρες κάτι που πάντα ονειρευόταν. Μπορεί, μέσω της μεταμφίεσης να εκφράσει τις πιο τρελές του επιθυμίες και τα πιο τρελά του όνειρα ελεύθερα, χωρίς να φοβάται ότι θα γίνει αντικείμενο ειρωνείας. Η ιστορία των μεταμφιέσεων αρχίζει στην αρχαία Ελλάδα την εποχή του Διονύσου και στην αρχαία Αίγυπτο με το θεό Όσιρη. Οι Απόκριες είναι μια μαγική γιορτή. Ο άνθρωπος γίνεται παντοδύναμος, μπορεί να μετενσαρκωθεί σε ό,τι θέλει, να ξεχάσει για λίγο το συνηθισμένο του εαυτό και να γίνει αυτό που δείχνει το αποκριάτικο κοστούμι του, λες και θα πάρει την υπόσταση της μεταμφίεσής του. O άνθρωπος απελευθερώνεται, σκέφτεται πιο απλά αλλά συγχρόνως με πολλή περισσότερη φαντασία. Το καρναβάλι είναι περίπου κοινό σε όλους τους λαούς, σε όλες τις παραδόσεις, σε όλες τις θρησκείες. Τα κυριότερα χαρακτηριστικά του είναι το κέφι, η ζωντάνια, η φαντασία, κυρίως η φαντασία. (...) Οι παράγοντες αυτοί μένουν αναλλοίωτοι από την εποχή των διονυσιακών τελετών με τα τρελά γλέντια και τις οινοποσίες».[2]

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ;

Συνήθως ο άνθρωπος δυσανασχετεί με αυτό που είναι. Πολλές φορές τα παιδιά, και ιδιαίτερα οι έφηβοι, διαμαρτύρονται για το πρόσωπό τους, για τη σωματική τους διάπλαση, για το χρώμα των μαλλιών ή των ματιών τους, για το σχήμα της μύτης τους, για το μέγεθος των αυτιών τους, για την γλώσσα που μιλάνε, για τη χώρα που γεννήθηκαν... Ιδιαίτερα σ’ αυτή την ηλικία η άρνηση της πραγματικότητας του εαυτού μας, ο μιμητισμός και η προσπάθεια εξομοίωσης με άλλα πρόσωπα (κάθε μορφής είδωλα) απαντάται σε μεγαλύτερη συχνότητα.

Κυρίως, όμως, ο άνθρωπος δεν είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του, επειδή η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στον άκρατο εγωισμό του. Κατά βάθος καθένας μας θα ήθελε να είναι εκείνος το κέντρο του κόσμου, το πρότυπο, ο εξαιρετικός, ο εξυπνότερος, ο δυνατότερος, ο ομορφότερος, το μοντέλο... Αλλά δεν είμαστε τίποτα από αυτά αφού οι περισσότεροι ανήκουμε σε αυτό που λέγεται “μέσο” και “κοινό”.

Αλλά όταν ο άνθρωπος δεν είναι ικανοποιημένος με αυτό που είναι, ούτε είναι ικανοποιημένος με όσα του επιτρέπονται να κάνει χωρίς να είναι υπόλογος σε κάποια ανώτερη αρχή, αυτή είναι η μεγαλύτερή του δυστυχία.

Όπως σημειώθηκε, ούτε οι πρωτόπλαστοι δεν εξαιρέθηκαν από αυτή την κρίση και ενώ είχαν πλαστεί από τον Θεό «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» του Ύψιστου, επεθύμησαν κάτι άλλο, που στα μάτια τους ήταν ανώτερο και καλύτερο, δηλαδή να γίνουν «ως θεοί». Οι δύο φράσεις –«κατ’ εικόνα Θεού» και «ως θεοί»– όπως διατυπώνονται, δεν φαίνεται να έχουν μεταξύ τους ουσιαστική διαφορά, ίσως όμως το νόημά τους αποδίδεται καλύτερα με το παράδειγμα του βασιλιά της Βαβυλώνας –με όποιες μεταφυσικές προεκτάσεις– όταν είπε, «Θέλω αναβή εις τον ουρανόν, θέλω υψώσει τον θρόνον μου υπεράνω των άστρων του Θεού^ και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του βορρά^ θέλω αναβή επί τα ύψη των νεφελών^ θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου» (Ησ. 14/ιδ/13-14). Ναι, ήταν σ’ αυτόν τον πειρασμό που υπέκυψαν η Εύα και ο Αδάμ και έπραξαν την αμαρτία.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Πάτρα, “Καρναβάλι 1992”, Φεβρ., Έτος 16ον.

[2] http://www.panteion.gr/~lapsusl/III/th_karnavali_gr.htm.

……………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Σατανικές μεταμφιέσεις

rodin[1]1

Ομως οι άνθρωποι συχνά μεταμφιέζονται και χωρίς να είναι η εποχή του καρναβαλιού, αρκεί αυτό να εξυπηρετεί διάφορες επιδιώξεις τους. Από το αστυνομικό δελτίο μαθαίνουμε για άτομα που παρουσιάζονται ως δήθεν αστυνομικοί, υπουργοί, πλούσιοι γαμπροί, γιατροί κ.λπ., για να κερδίσουν από την ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΗ συνανθρώπων τους. Χρησιμοποιώντας ΠΛΑΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ (ταυτότητες, διαβατήρια κ.λπ.) αλλά και ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ, επιδιώκουν –και πολλές φορές κατορθώνουν– να ιδιοποιηθούν περιουσίες ή άλλα οφέλη, πράγματα που δε θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν έπαιρναν τη μορφή ή το σχήμα κάποιου άλλου, προσποιούμενοι ότι δήθεν είναι εκείνος.

ΠΡΩΤΟΣ «ΜΑΣΚΑΡΑΣ» Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ (*)

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ αυτό το κακό «παιχνίδι» ήταν ο Διάβολος και πως η πρώτη μεταμφίεση έγινε στον Κήπο της Εδέμ, όταν ο ΠΟΝΗΡΟΣ εχθρός του Θεού και των ανθρώπων ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΘΗΚΕ ΣΕ ΦΙΔΙ και με τον τρόπο αυτό κατάφερε να ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ στην παγίδα του την Εύα και μαζί τον Αδάμ, για να τους οδηγήσει στην αμαρτία.

Αξίζει να προσέξουμε πως μέχρι την ώρα που ο Θεός ΑΠΟΚΑΛΥΨΕ την πραγματικότητα, η Εύα εξακολουθούσε να πιστεύει και να λέει, «ο όφις με ηπάτησεν»... καθώς έβλεπε μόνο την εξωτερική μορφή του «συνομιλητή» της. Όμως ο Θεός, που γνώριζε την πραγματικότητα, απευθυνόμενος στο φίδι μίλησε σε μια ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, χρησιμοποιώντας όρους που δε θα μπορούσαν να έχουν καμία σχέση με το ερπετό, όπως «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σού και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής^ αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού» (Γεν. 3/γ/15).

Είναι ενδιαφέρον ότι την «τέχνη» των μεταμφιέσεων ο Διάβολος ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ έκτοτε. Γράφοντας με σοφία Αγίου Πνεύματος ο απόστολος Παύλος φανερώνει ότι «αυτός ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός» (Β~ Κορ. 11/ια/14). Δεν είναι κάτι καινούργιο, που πρέπει να μας εκπλήττει –«ουδέν θαυμαστόν» λέει– αλλά ένα αρχαίο τέχνασμα στο οποίο συχνότατα επανέρχεται «ο πλανών την οικουμένην όλην».

ΠΕΙΡΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Ετσι μεταμφιεσμένος παρουσιάστηκε και στον ίδιο τον Κύριό μας στην έρημο, όταν προσπάθησε να Τον παρασύρει στην ΠΑΡΑΚΟΗ. Είναι ενδιαφέρον ότι στους δύο πρώτους πειρασμούς δεν αποκαλύπτεται η αληθινή ταυτότητα του πειραστή, αφού τα λόγια του θα μπορούσε να τα πει και να τα υποστηρίξει ΚΑΘΕ ΛΟΓΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. (Και δυστυχώς τέτοιοι “λογικοί” άνθρωποι υπάρχουν πολλοί γύρω μας και ανάμεσά μας – ακόμα δε και ο ίδιος ο εαυτός μας μπορεί μερικές φορές να λειτουργεί με τέτοιο τρόπο).

Μόνο στον τρίτο πειρασμό ο Διάβολος ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ απροσχημάτιστα, όταν είπε στον Κύριο: «Ταύτα πάντα [τα βασίλεια της γης] θέλω σοι δώσει, εάν πεσών προσκυνήσεις με» (Ματθ. 4/δ/9). Και μόνο τότε ο Κύριος απευθύνεται πλέον στον Σατανά με το όνομά του: «Ύπαγε, Σατανά^ διότι είναι γεγραμμένον, `Κύριον τον Θεόν σου θέλεις προσκυνήσει, και αυτόν μόνον θέλεις λατρεύσει’» (εδ. 10), επειδή αυτή τη φορά προσπάθησε να Τον παρασύρει όχι σε μια πράξη ολιγοπιστίας ή ματαιοδοξίας αλλά σε σαφή παράβαση συγκεκριμένου νόμου του Θεού.

ΟΙ ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

Ο απόστολος Παύλος αποκάλυψε επίσης πως τις ίδιες μεθόδους παραπλάνησης μεταχειρίζονται και τα όργανα του Διαβόλου, που δεν είναι μόνο τα πονηρά πνεύματα αλλά και άνθρωποι οι οποίοι προσφέρονται να εργαστούν γι’ αυτόν εκούσια ή ακούσια. Αναφερόμενος μάλιστα σε κάποιους που εκείνη την εποχή εισερχόμενοι στο χώρο της Εκκλησίας προσπάθησαν να αναλάβουν αξιώματα και να ποδηγετήσουν τους υπόλοιπους πιστούς, ο Παύλος έγραψε: «Οι τοιούτοι είναι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους Χριστού» (Β~ Κορ. 11/ια/13). Δεν είναι πράγματι απόστολοι, όμως «μετασχηματίζονται» σε τέτοιους. Δεν τους όρισε ο Θεός αλλά προσπαθούν να αναδειχθούν μόνοι τους ή με την υποστήριξη άλλων ανθρώπων.

Τέτοιοι άνθρωποι, λέει ο Παύλος, δεν είναι καλοπροαίρετοι, που κινούνται ίσως από άγνοια ή υπερβολικό ζήλο, αλλά –τις πιο πολλές φορές– είναι «εργάται δόλιοι», δηλαδή άνθρωποι που χρησιμοποιούν «δόλο». (Σύμφωνα με τα λεξικά δόλιος είναι εκείνος που χρησιμοποιεί δόλωμα, πανουργία, εξαπάτηση, και μάλιστα ο κινούμενος εν γνώσει του αθέμιτου χαρακτήρα των πράξεών του).

Δεν είναι λοιπόν μόνον ο Διάβολος, που ενεργεί με τέτοιο τρόπο, αλλά τον μιμούνται και τα όργανά του: «Και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζωνται εις διακόνους δικαιοσύνης^ των οποίων το τέλος θέλει είσθαι κατά τα έργα αυτών», λέει ο Παύλος (Β~ Κορ. 11/ια/13-15).

Ακολουθώντας το ΚΑΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ του αφέντη τους, τούτοι οι άνθρωποι του Διαβόλου εύκολα μεταχειρίζονται ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΕΙΣ για να ΠΑΡΑΠΛΑΝΗΣΟΥΝ την Εκκλησία και τους πιστούς, συνήθως παρουσιαζόμενοι ως ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ, ΨΕΥΔΟΧΡΙΣΤΟΙ, ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΨΕΥΔΑΔΕΛΦΟΙ κ.λπ.

Σαν αποτέλεσμα βλέπουμε πάρα πολλές περιπτώσεις που συνάνθρωποί μας –και μάλιστα άνθρωποι των εκκλησιών– πέφτουν σε παρόμοιους πειρασμούς, καθώς χρησιμοποιούν την πίστη για υλιστικά οφέλη (θεραπείες, υλικά κέρδη) και προβολή μεταξύ των ανθρώπων (καριέρα, δημοσιότητα, θαυμασμό). Είναι αυτοί για τους οποίους η Βίβλος θα πει: «των οποίων ο Θεός είναι η κοιλία» (Φιλ. 3/γ/19).

Κανένας από αυτούς, βέβαια, δεν έρχεται να πει: «Προσέξτε, είμαι ΨΕΥΤΙΚΟΣ...». Αντίθετα προσποιούνται ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΜΑΤΟΥΧΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ, ΤΟΥΣ ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΥΣ...

ΕΞΑΠΑΤΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ

Είναι εξαιρετικά τραγικό ότι τέτοιοι άνθρωποι, εκτός από του να παραπλανούν τους άλλους, τελικά καταφέρνουν να παραπλανήσουν και τον ίδιο τους τον εαυτό. Είναι εκείνοι που θα φτάσουν μέχρι το βήμα του Χριστού ΝΟΜΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΑΞΕΙ. Γι’ αυτούς μιλούσε ο Κύριος όταν έλεγε, «Πολλοί θέλουσιν ειπεί προς εμέ εν εκείνη τη ημέρα, Κύριε, Κύριε, δεν προεφητεύσαμεν εν τω ονόματί σου, και εν τω ονόματί σου εξεβάλομεν δαιμόνια, και εν τω ονόματί σου εκάμομεν θαύματα πολλά;» (Ματθ. 7/ζ/22).

Ποιος θα είχε το θράσος, γνωρίζοντας την ανορθόδοξη στάση του απέναντι στον Θεό, να παρουσιαστεί στον Χριστό και να απαιτήσει εύσημα και αμοιβές; Ασφαλώς κανένας. Εδώ όμως έχουμε ανθρώπους πρόθυμους να δείξουν τα “πεπραγμένα” τους («προεφητεύσαμεν, εξεβάλομεν δαιμόνια, εκάμομεν θαύματα»...) και μάλιστα να ζητήσουν πληρωμή γι’ αυτά...

Πώς θα απαντήσει σε όλους αυτούς ο Κύριος, το λέει ο ίδιος με το αψευδές στόμα Του: «Τότε θέλω ομολογήσει προς αυτούς, Ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα^ φεύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (εδ. 23).

Όλη τους η εξωτερική εμφάνιση ταιριάζει σε δούλους του Θεού. Τα έργα τους είναι από εκείνα που πολλοί σημερινοί χριστιανοί ζηλεύουν, μάλιστα μερικοί είναι πρόθυμοι και τρέχουν να φοιτήσουν σε Σεμινάρια ή «Σχολές Θαυμάτων» πληρώνοντας χρήματα για να μπορούν, όπως λένε, να “δοξάσουν” τον Θεό με τις πράξεις τους... Όμως η ετυμηγορία του Χριστού είναι συγκλονιστική: Εσείς ήσασταν «οι εργαζόμενοι την ανομίαν».

Δεν τους λέει πως ήταν ολιγόπιστοι, φίλαυτοι ή φιλάρεσκοι, δεν λέει ότι αγαπούσαν τον εαυτό τους και το καλό τους όνομα. Αλλά τους λέει κάτι αυστηρότερο: ΕΡΓΑΖΟΣΑΣΤΑΝ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑ ή, με άλλα λόγια, ΟΛΑ ΟΣΑ ΚΑΝΑΤΕ ΗΤΑΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΝΟΜΟ (=ανομία), ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Είναι δυνατό, λοιπόν, κάποιος να προφητεύει (=να μιλάει για λογαριασμό του Θεού), να κάνει θαύματα και να βγάζει δαιμόνια, και όμως αυτός ο άνθρωπος να ενεργεί ενάντια στο θέλημα του Θεού; Ο Κύριος λέει, ΝΑΙ, ΕΙΝΑΙ!

Προειδοποίση γι’ αυτό τον κίνδυνο δίνει και σε άλλο σημείο ο λόγος του Θεού, αποκαλύπτοντας ότι οι άνθρωποι αυτοί, που έχουν ΜΟΝΟ «μορφήν ευσεβείας» αλλά έχουν αρνηθεί τη δύναμή της να αλλάξει τους χαρακτήρες τους, δυστυχώς, υπάρχουν και κινούνται ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ..., γι’ αυτό και με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο συμβουλεύει: «Τούτους φεύγε» (Β~ Τιμ. 3/γ/5).

Παρόμοια και ο Χριστός είπε στους μαθητές Του –και δι’ αυτών σε μας– «Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς εσάς με ενδύματα προβάτων, έσωθεν όμως είναι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. 7/ζ/15).

Ας σημειωθεί επιπρόσθετα πως, αντίθετα από όσα λένε διάφοροι κληρικοί, αυτοί οι επικίνδυνοι άνθρωποι δεν είναι οι «ετερόδοξοι αιρετικοί», αλλά από τους “εντός των τειχών”, δηλαδή ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ, από τους οποίους εύκολα μπορείς να ξεγελαστείς επειδή εξωτερικά είναι ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

(*) Μασκαράς=Άτομον φέρον μάσκα, προσωπιδοφόρος, μετημφιεσμένος,//(μετφ.) επαίσχυντος, κακοήθης, απατεών.

…………………………………………

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

«Χριστιανικές» μεταμφιέσεις

rodin[1]1

Ομως υπάρχει κίνδυνος να πέσουν σε θρησκευτικό καρναβάλι ακόμη και οι πιστοί. Αυτό συμβαίνει όταν παρασυρθούμε από τον ΠΑΛΑΙΟ ΜΑΣ ΕΑΥΤΟ στην παγίδα να θέλουμε να μοιάζουμε με τον κόσμο. Απέναντι σ’ αυτό ο Απόστολος προειδοποιεί και συμβουλεύει: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον» (Ρωμ. 12/ιβ/2).

Συμμορφώνονται εκείνοι που ενώ από την φύση τους πρέπει να έχουν μια άλλη μορφή, για λόγους που οι ίδιοι ξέρουν, αποφασίζει ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΛΛΟΥ – και στο προκείμενο αυτός ο άλλος είναι Ο ΚΟΣΜΟΣ.

Μπορεί όμως ο πιστός να θέλει να μοιάσει με τον κόσμο; Μπορεί εκείνος που το Πνεύμα του Θεού τον έχει ενημερώσει πως «όστις θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται» (Ιακ. 4/δ/4), να διαλέγει θεληματικά να μοιάσει με τον ΕΧΘΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; Αφού το λέει ο λόγος του Θεού σημαίνει ότι μπορεί, αλλά και η καθημερινή πραγματικότητα επαληθεύει πόσο εύκολα γίνεται αυτό στην πράξη.

Με άλλα λόγια, αυτά που σε κανένα λογικό μυαλό δε μπορούν να σταθούν, συμβαίνουν ανάμεσα σε ονομαζόμενους χριστιανούς γι’ αυτό και σήμερα –όπως γενικά ομολογείται– είναι τόσο δύσκολο να διακρίνεις τον πιστό από τον άπιστο, τον χριστιανό από τον κοσμικό, τον πνευματικό από τον σαρκικό.

Θα μπορούσαμε να πούμε σαν συμπέρασμα, ότι υπάρχουν κάποιοι ΚΟΣΜΙΚΟΙ που μεταμφιέζονται ως ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, αλλά και κάποιοι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ που επιμένουν να μεταμφιέζονται ως ΚΟΣΜΙΚΟΙ!

Όσο και αν φαίνεται οξύμωρο, δυστυχώς οι περισσότεροι στον λεγόμενο χριστιανικό κόσμο ανήκουν στα δύο αυτά “στρατόπεδα”. Θέλουν να συμβιβάσουν τα ασυμβίβαστα και «χωλαίνουν μεταξύ δύο φρονημάτων». Αυτό όμως τους οδηγεί βάσιμα στην απομάκρυνση από το δρόμο του Θεού και κάθε κοινωνία μαζί Του και η γνώμη του Θεού για τέτοιες καταστάσεις εκφράζεται με το παράδειγμα του χλιαρού νερού που προκαλεί τον εμετό (Αποκ. 3/γ/16). Θα λέγαμε, συνεπώς, ότι εκείνοι που προσπαθούν να συμβιβάσουν τα δύο, μάλλον αντιμετωπίζουν πρόβλημα ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ.

……………………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

"...αλλά μεταμορφόνεσθε"

Η μεταμόρφωση των πιστών

rodin[1]1

Αντίθετα με τα προηγούμενα οι πιστοί του Κυρίου που ακολουθούν πιστά το θέλημά Του, δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα ΣΥΜΜΟΡΦΩΣΗΣ ΟΥΤΕ ΕΞΟΜΟΙΩΣΗΣ και, δόξα στον Θεό, τέτοιοι πιστοί ΔΕΝ ΕΠΑΨΑΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Όμως αυτοί δεν παράγονται βιομηχανικά στις διάφορες “κολυμβήθρες” ούτε ακολουθούν ανθρώπους και συστήματα. Οι αληθινοί πιστοί του Χριστού διακρίνονται όχι μόνο επειδή ακολουθούν το μέρος της αποστολικής προτροπής που λέει, «Μη συμμορφόνεσθε...», αλλά υποτάσσονται και στο υπόλοιπο, που προσθέτει: «μεταμορφόνεσθε διά της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον» (Ρωμ. 12/ιβ/2) και τούτο επειδή η χριστιανική ζωή δεν είναι μόνο ένας αγώνας ενάντια στην ΕΞΟΜΟΙΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ –κάτι που εύκολα συναντούμε σε διάφορους εκκλησιαστικούς κύκλους φανατικών/νομικίστών– αλλά είναι και ένας αγώνας ενάντια στη ΜΕΤΑΜΦΙΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μια ζωντανή πραγματικότητα που επιφέρει αλλαγή στο χαρακτήρα, στη διαγωγή, στα όνειρα και στην προοπτική.

Ο απόστολος Παύλος θα πει ότι «το σχήμα του κόσμου τούτου παρέρχεται» (Α~ Κορ. 7/ζ/31) και ο Ιωάννης θα επιβεβαιώσει ότι «ο κόσμος παρέρχεται, και η επιθυμία αυτού^ όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (Α~ Ιωάν. 2/β/17).

Είναι ποτέ δυνατόν ο πιστός να διαλέξει να προσανατολίσει την ζωή του σε τούτο τον μάταιο και προσωρινό κόσμο, ζώντας μια συμβιβασμένη ζωή, άλλοτε ως “χριστιανός μασκαράς” και άλλοτε ως “κοσμικός μασκαράς”; Αυτό μπορεί να συμβαίνει με τους κατ’ όνομα πιστούς, όχι όμως με τους αγίους.

Όλοι οι πραγματικοί χριστιανοί έχουν στη ζωή τους μια εποχή «προ Χριστού», τότε που περπατούσαν σύμφωνα με τις επιθυμίες «κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας» (Εφεσ. 2/β/2), όμως, όπως συστήνει ο Πέτρος πλέον πρέπει να ζούμε «ως τέκνα υπακοής μη συμμορφούμενοι με τας προτέρας επιθυμίας τας οποίας είχετε εν αγνοία υμών» (Α~ Πέτρ. 1/α/14).

Ως κοινωνικό ον ο άνθρωπος, έχει την τάση να «συμμορφώνεται» με το περιβάλλον στο οποίο ζει. Όπως μαθαίνει τη γλώσσα των γονέων του, τα έθιμα της φυλής του κ.λπ., έτσι τις περισσότερες φορές ακολουθεί και τη θρησκεία του κόσμου μέσα στον οποίο ζει και την οποία διδάσκεται θεωρητικά και πρακτικά, χωρίς να μπαίνει στον κόπο να ελέγξει αν υπάρχει σ’ αυτήν έστω και ίχνος αλήθεια. Ανάλογα δε με την θρησκεία και την εφαρμογή της στο περιβάλλον που ζει ο καθένας, διαμορφώνεται και η διαγωγή του και οι στόχοι του και οι επιθυμίες του. Όλα αυτά όμως γίνονται «εν αγνοία» μας. Γι’ αυτό και ο λόγος του Θεού μάς προτρέπει να πάψουμε να συμμορφωνόμαστε «με τας προτέρας επιθυμίας».

Μιλώντας με ανάλογο πνεύμα και ο απόστολος Παύλος στον Άρειο Πάγο είπε, «τους καιρούς της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξ. 17/ιζ/30).

Ο αληθινός πιστός δεν ενδιαφέρεται για τον «εξωτερικό στολισμό» αλλά για τον «κρυπτό άνθρωπο της καρδιάς», ώστε να είναι «κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον» (Α~ Πέτρ. 3/γ/3-4). Αλλά μη βιαστεί κανείς να πει πως το χωρίο αυτό αναφέρεται μόνο στις χριστιανές αδελφές. Ασφαλώς και είναι έτσι, όμως κανείς δεν λέει πως οι άντρες δεν πρέπει να κοσμούνται από αντίστοιχες εσωτερικές ιδιότητες. SYNEXIZETAI

…………………………

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Η χριστιανική ζωή φέρνει ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ εσωτερική και εξωτερική, που διενεργεί ο Χριστός μέσω του Αγίου Πνεύματος στη ζωή του πιστού. Και όχι μόνο αλλάζει τον άνθρωπο, αλλά του δίνει ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΜΟΡΦΗ, φέρνοντας επάνω του τη μορφή του ίδιου του Χριστού. Ο Παύλος θα γράψει: «Ημείς πάντες βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Κυρίου με ανακεκαλυμμένον πρόσωπον, μεταμορφούμεθα εις την αυτήν εικόνα από δόξης εις δόξαν, καθώς από του Πνεύματος του Κυρίου» (Β~ Κορ. 3/γ/18).

Βέβαια, αυτό δεν συμβαίνει εξωτερικά, στη μορφή του προσώπου μας, αλλά εκδηλώνεται στο χαρακτήρα μας, στη συμπεριφορά και τη διαγωγή μας επειδή εκείνος που σκέφτεται όπως ο Χριστός και ζει όπως ο Χριστός, αποτελεί μια έκφραση του Χριστού που μπορεί να παρατηρηθεί και να εκτιμηθεί ανάλογα από τους ανθρώπους.

Είναι κάτι ανάλογο με αυτό που εννοούσε ο Χριστός για τον εαυτό Του, όταν έλεγε, «όστις είδεν εμέ, είδε τον Πατέρα» (Ιωάν. 14/ιδ/9) και επίσης «Ο πιστεύων εις εμέ, δεν πιστεύει εις εμέ, αλλ’ εις τον πέμψαντά με^ και ο θεωρών εμέ, θεωρεί τον πέμψαντά με» (Ιωάν. 12/ιβ/44-45). Βέβαια κανείς δεν έβλεπε στο πρόσωπο του Χριστού τον Αόρατο Θεό. Έβλεπε όμως στο πρόσωπο και τη ζωή του Χριστού τις ιδιότητες του θείου χαρακτήρα.

Πάνω στο ίδιο πνεύμα ο Παύλος έλεγε για μεν τον εαυτό του, «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην^ ζω δε ουχί πλέον εγώ, άλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί» (Γαλ. 2/β/20) και για τους υπόλοιπους πιστούς, «Τεκνία μου, διά τους οποίους πάλιν είμαι εις ωδίνας, εωσού μορφωθή ο Χριστός εν υμίν» (Γαλ. 4/δ/19).

Με άλλα λόγια η παρουσία του Χριστού στον πιστό έχει ριζικά αποτελέσματα επάνω του, τα οποία εκδηλώνονται εξωτερικά με τη ζωή του, τη συμπεριφορά του, τις σχέσεις του...

Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται ταύτιση με τον Χριστό και αυτή η ταύτιση δεν αναφέρεται μόνο σε κάποιο μέρος της ζωής Του αλλά σε όλες τις πτυχές της.

Περιέργως, όμως, ενώ πολλοί είναι πρόθυμοι να μιμηθούν τον Χριστό ως δάσκαλο και θαυματοποιό, αντίθετα υπάρχει μεγάλη απροθυμία να Τον ακολουθήσουμε στη Γεθσημανή και στον Γολγοθά. Θέλουμε τον Χριστό να θεραπεύει τις αρρώστιες μας, να δίνει λύσεις στα προβλήματά μας και να μας προστατεύει από κακούς και πονηρούς. Πέρα από αυτά όμως η συμπόρευση μαζί Του αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα και δυσκολίες.

Αλλά ο Απόστολος του Χριστού γνώριζε καλά πως η ταύτιση με τον Κύριο περιλαμβάνει κάτι ακόμη. Ο ίδιος για τον εαυτό του είχε στόχο «να γνωρίσω αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος με τον θάνατον αυτού» (Φιλιπ. 3/γ/10).

Είμαστε πρόθυμοι ν’ ακολουθήσουμε τον Χριστό στο μαρτύριο; Είμαστε πρόθυμοι να πάμε μαζί Του «και εις φυλακήν και εις θάνατον»; Ας μη βιαστούμε σαν τον Πέτρο να απαντήσουμε «ΝΑΙ», επειδή γρήγορα μπορεί να απογοητευτούμε. Αν με λόγια μόνο βεβαιώνουμε την πρόθεσή μας να συμπορευτούμε μαζί Του, τότε στην πρώτη δυσκολία θα κοιτάξουμε αλλού και θα βαδίσουμε προς άλλη κατεύθυνση.

Ας καλέσουμε., λοιπόν, τον Κύριο να εργαστεί μέσα μας με το Άγιο Πνεύμα χαρίζοντάς μας την ανάλογη δύναμη. Και ας φροντίσουμε να Τον ακολουθούμε ΠΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΑ στα απλά και μικρά ζητήματα της καθημερινότητας. Αν το κάνουμε αυτό, τότε θα μας είναι πιο εύκολο να πάμε μαζί Του στα βαθύτερα νερά.

Ο Χριστός είπε, «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού, και ας με ακολουθή». Ναι, πρέπει να ακολουθούμε τον Χριστό όχι μόνο όταν αγκαλιάζει και ευλογεί τα παιδάκια, όχι μόνο όταν ειρηνεύει την τρικυμία ή ανασταίνει τους νεκρούς, αλλά και στον εμπαιγμό, και στο μαρτύριο και στον θάνατο. Και τότε θα γνωρίσουμε τη δύναμη που ανάστησε τον Χριστό «συμμορφούμενοι με τον θάνατον αυτού» (Φιλιπ. 3/γ/10/.

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Η τελική μας Μεταμόρφωση

rodin[1]1

Οποια όμως μεταμόρφωση κι αν γίνει στη ζωή του πιστού όσο καιρό ζει σ’ αυτό τον κόσμο, δε μπορεί να είναι ούτε μόνιμη ούτε τελική, επειδή το σώμα αυτό υπόκειται στη φθορά και τον θάνατο.

Δοξάζουμε ωστόσο τον Θεό, επειδή δεν θα είμαστε πάντα σε τούτη την κατάσταση^ περιμένουμε και την εξωτερική μας αλλαγή, που θα είναι ριζική και οριστική. Στον κατάλληλο καιρό ο Χριστός υποσχέθηκε ότι «θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού» (Φιλιπ. 3/γ/21).

Ήταν στο αρχικό σχέδιο του Θεού να μας εξομοιώσει με τον ενδοξασμένο Υιό Του. «Όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών» (Ρωμ. 8/η/29).

Ναι, ο Κύριος υποσχέθηκε ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΕΟ ΟΝΟΜΑ, ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΕΟ ΣΩΜΑ και ΝΑ ΜΑΣ ΔΩΣΕΙ ΝΕΟ ΑΞΙΩΜΑ. Θα είναι τότε που ο Θεός θα δώσει «ωραιότητα αντί στάκτης, έλαιον ευφροσύνης αντί πένθους, στολήν αινέσεως αντί του πνεύματος της ακηδίας^ διά να ονομάζωνται δένδρα δικαιοσύνης, φύτευμα του Κυρίου, εις δόξαν αυτού» (Ησ. 61/ξα/3). Τότε «οι συνετοί θέλουσιν εκλάμψει ως η λαμπρότης του στερεώματος^ και οι επιστρέφοντες πολλούς εις δικαιοσύνην, ως οι αστέρες, εις τους αιώνας των αιώνων» (Δαν. 12/ιβ/1-3). Και ας μην πει κανείς πάλι ότι “διαβάζουμε από την Παλαιά Διαθήκη” επειδή Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ και «ΠΑΣΑΙ αι επαγγελίαι του Θεού είναι εν αυτώ το ναι, και εν αυτώ το αμήν» (Β~ Κορ. 1/α/20).

Ο άνθρωπος καλείται να συγκρίνει και να διαλέξει ποιο από τα δύο θέλει: τη συμμόρφωση με τον Υιό του Θεού ή τη συμμόρφωση με τον κόσμο; Η απόσταση προφανώς είναι τεράστια, όμως υπάρχουν εκατομμύρια ονομαζόμενοι χριστιανοί που επιλέγουν τη δεύτερη κατάσταση αποδεικνύοντας, δυστυχώς, τη μωρία τους.

Μήπως υπάρχει κάτι στο σώμα σου, που ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ; Μήπως υπάρχει κάποια αναπηρία, κάποια ανωμαλία, κάποια ουλή, με άλλα λόγια κάποια συνέπεια της αμαρτίας; Δεν είναι ανάγκη να κάνεις ΚΟΣΜΗΤΙΚΗ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ούτε να ΑΛΛΟΙΩΝΕΙΣ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ με τεχνητά μέσα.

Ο Κύριος υπόσχεται σύντομα ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΝΕΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ όπου σ’ αυτό το νέο κόσμο της Βασιλείας του Θεού κι εσύ κι εγώ, αδελφέ, έχουμε τη θέση μας. |

…………………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Για να μη λέει ο καθένας ό,τι θέλει... (Ι)

Οι φίλοι και η Αλήθεια

Το περιοδικό αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ και αποστρέφεται τα διπλωματικά «παιχνίδια» που παίζονται σε βάρος των λαών της γης. Αυτό όμως δεν εμποδίζει να παρακολουθούμε την επικαιρότητα και να εκφράζουμε απόψεις ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ. Δεν

υποστηρίζουμε ούτε αντιστρατευόμαστε λαούς ή άτομα – ούτε και τους Αμερικανούς. Όμως, σύμφωνα με το σύνθημά μας που είναι «ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ / ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ», θεωρούμε καθήκον να εκφράζουμε απόψεις και κρίσεις για σημαντικά γεγονότα.

Χωρίς να διεκδικούμε το αλάθητο, φροντίζουμε ώστε όσα γράφονται σ’ αυτό το περιοδικό να είναι ΑΛΗΘΙΝΑ. Επειδή όμως από όσα γράφτηκαν εδώ με αφορμή την επίθεση της 11-9-2001 και τις πρακτικές της κυβέρνησης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους, δυσαρεστήθηκαν μερικοί, παραθέτουμε μερικά ακόμη στοιχεία, που δείχνουν ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ που βλέπουμε το κακό, ελπίζοντας πως οι επικριτές μας θα αναγνωρίζουν την αξιοπιστία των πηγών μας.

ΗΠΑ, Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΩΝ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ*

Σύμφωνα με έκθεση της οργάνωσης «Διεθνής Αμνηστία», τουλάχιστον 150 ύποπτοι για βασανιστήρια ζουν ελεύθεροι στις ΗΠΑ. Έγγραφο της οργάνωσης αναφέρει πως η Ουάσινγκτον έχει παραδεχτεί ότι στη χώρα ίσως να ζουν περισσότερα από 1.000 άτομα που κατηγορούνται για παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. “Είναι εξοργιστικό ότι η αμερικανική κυβέρνηση δεν άσκησε ποτέ δίωξη σε κανέναν από αυτούς” είπε ο Ουίλιαμ Σουλτς, διευθύνον στέλεχος της Διεθνούς Αμνηστίας. Μεταξύ των χωρών από όπου, σύμφωνα με την αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας προέρχονται οι ύποπτοι βασανιστηρίων περιλαμβάνονται η Χιλή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Κούβα, η Αϊτή, η Αιθιοπία και η Βοσνία.

Πηγή: BBC World Service (11-4-2002).

[*] Ο τίτλος είναι του BBC.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΝΕΟ ΠΟΛΕΜΟ;

Ο Σεβ. Ιάκωβος Ισαάκ, γενικός γραμματέας της Συνόδου της Ιεραρχίας των Χαλδαίων της Βαγδάτης, στενός συνεργάτης του Πατριάρχη των Χαλδαίων Μπίνταουι, δήλωσε πρόσφατα μεταξύ άλλων:

«Η προοπτική μιας επιθέσεως των ΗΠΑ εναντίον του Ιράκ δεν μας φοβίζει πλέον. Από ένδεκα χρόνια μας βομβαρδίζουν ακατάπαυστα. Τώρα είμεθα έτοιμοι για όλα. (...) Τα πραγματικά αίτια ενδεχόμενης νέας επιθέσεως είναι τα οικονομικά συμφέροντα των Αμερικανών και των άλλων δυτικών δυνάμεων. Οι Ευρωπαίοι δεν δίνουν καμιά σημασία στην παρουσία των χριστιανών στις αραβικές χώρες. Στο Ιράκ έχομε εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανών. Η εδώ παρουσία μας ανέρχεται στον πρώτο αιώνα. (...) Είναι πικρό το παράπονό μας όταν διαπιστώνωμε την αδιαφορία των χριστιανών άλλων χωρών για τους χριστιανούς του Ιράκ. (...) Στο Ιράκ εξ αιτίας του οικονομικού αποκλεισμού τηρούμε υποχρεωτική νηστεία, σε όλα της τα είδη. (...) Από ένδεκα χρόνια είμεθα θύματα ενός φρικτού πολέμου. Πολλές χιλιάδες παιδιά απέθαναν από έλλειψη τροφίμων και φαρμάκων... Και η δυστυχία μας συνεχίζεται. Οι βομβαρδισμοί κατέστρεψαν τις εγκαταστάσεις παραγωγής ηλεκτρισμού και διανομής νερού. Οι μεγάλες δυνάμεις ενδιαφέρονται να διατηρήσουν την παρούσα κατάσταση της δυστυχίας του λαού μας. (...) Παρ’ όλες τις κυρώσεις και τους πολέμους και τους οικονομικούς αποκλεισμούς, ο χριστιανισμός στον Ιράκ δεν πεθαίνει. (...) Μέσα στα χρόνια του πολέμου ιδρύσαμε και ένα χριστιανικό περιοδικό τιτλοφορούμενο «Αστήρ της Ανατολής»*. (...) Άλλοι νέοι εθελονταί στη Βαγδάτη ίδρυσαν ίδρυμα με την ονομασία «Βηθανία», όπου φιλοξενούνται ανάπηροι πολέμου, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους... Υπάρχουν λοιπόν δυνατά σημεία που μας βεβαιώνουν για την συνεχιζόμενη παρουσία του Χριστού ανάμεσά μας.»

(Πηγή: Εφημερίδα «ΚΑΘΟΛΙΚΗ» (9-4-2002).

[*] Δεν έχει σχέση με το ομώνυμο περιοδικό της Ελληνικής Ευαγγελικής Εκκλησίας.

ΠΟΙΟΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ;

Κάποιοι λένε πως το Ιράκ αξίζει να τιμωρηθεί επειδή πληρώνει πολλά δολάρια στην οικογένεια κάθε Παλαιστίνιου «μάρτυρα» που πεθαίνει σε επιθέσεις αυτοκτονίας στο Ισραήλ. Το ίδιο όμως κάνει και η κυβέρνηση της Σαουδικής Αραβίας. (Βλέπε φωτογραφία από την εφημερίδα «The Washington Times»).

Επειδή όμως οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις είναι σύμμαχοι με τη Σαουδική Αραβία, ετοιμάζονται να πλήξουν μόνο το Ιράκ... επαληθεύοντας τις απόψεις του Χαλδαίου ιεράρχη. Τα συμπεράσματα ανήκουν στους αναγνώστες.

……………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Για να μη λέει ο καθένας ό,τι θέλει... (ΙΙ)

Δεν υπάρχει «ενθύμησις αμαρτιών»;

Δεν συμφώνησαν όλοι με όσα γράψαμε για την κακοδιδασκαλία πως “ούτε αμαρτία... είναι δυνατό να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού” («Τ» σελ. 2709 με τίτλο «Προσέχετε τι σας σερβίρουν»). Μάλιστα κάποιος Καθηγητής θεολόγος –αγαπητός κατά τα λοιπά– προσπάθησε να υποστηρίξει το αντίθετο, λέγοντας πως δήθεν δεν κάναμε “καμιά ουσιαστική διάκριση μεταξύ της Π.Δ. και της Κ.Δ. όσον αφορά στο θέμα της συγχώρησης αμαρτιών”, όπως ανέφερε στις σημειώσεις που διανεμήθηκαν στους μαθητές του.

Θα ήμασταν αφελείς εάν πιστεύαμε ότι ένα δόγμα που ταλαιπωρεί τη χριστιανοσύνη επί αιώνες, και είναι υπεύθυνο για το σημερινό ηθικό κατάντημα του δυτικού χριστιανισμού, θα μπορούσε να “λυθεί” με το σύντομο εκείνο σημείωμά μας.

Οι αφορισμοί είναι εύκολοι αλλά για μας το ζητούμενο δεν είναι να υποστηρίξουμε το Α ή το Β δόγμα και αν τώρα επιμένουμε στο σημείο αυτό, δεν το κάνουμε για να υποστηρίξουμε αυτή ή την άλλη εκκλησία –κάτι που σταθερά αποφεύγουμε– αλλά για να προειδοποιήσουμε σωστά τους χριστιανούς εκείνους που, παρασυρόμενοι από τέτοιες κακοδιδασκαλίες –βοηθούσης και της σαρκός– ωθούνται μακριά από το θέλημα του Θεού και ασφαλώς ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ο Θεός της Βίβλου δεν είναι σαν το βαρόμετρο, που επηρεάζεται από τις καιρικές συνθήκες. Είναι ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟΣ και ΣΤΑΘΕΡΟΣ στις αρχές Του, και αυτό ιδιαίτερα ισχύει για την ΑΜΑΡΤΙΑ (Μαλ. 3/γ/6). Αν μισούσε την αμαρτία στην Π.Δ., εξακολουθεί να την μισεί και στην Καινή Διαθήκη. Αν ο αμαρτωλός έπρεπε να πεθάνει στην Π.Δ. το ίδιο ακριβώς ισχύει και στην Κ.Δ. Ο Κύριός μας σε τίποτα δεν άλλαξε ως προς τον χαρακτήρα Του και την αγιότητά Του. Ήταν και είναι «πυρ καταναλίσκον» απέναντι σε κάθε αμαρτία και κάθε αμαρτωλό (Δευτ. 4/δ/24, Εβρ. 12/ιβ/29). Και ήταν ΣΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ που το Πνεύμα του Θεού έγραψε: «Παραλαμβάνοντες βασιλείαν ασάλευτον, ας κρατώμεν την χάριν, διά της οποίας να λατρεύωμεν ευαρέστως τον Θεόν, με σέβας και ευλάβειαν. Διότι ο Θεός ημών είναι πυρ καταναλίσκον» (Εβρ. 12/ιβ/2). (Για όποιον δεν θυμάται, η Επιστολή προς Εβραίους είναι στην ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ).

SYNEXIZETAI

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Οι σκόπιμες απλουστεύσεις που γίνονται από διάφορους ρήτορες, δεν εξυπηρετούν την μελέτη της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ, η προσεκτική έρευνα της οποίας δείχνει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από όσο θέλουν να τα παρουσιάζουν ορισμένοι χριστιανοί στη Δύση.

Ας σημειωθεί επίσης ότι η Επιστολή προς Ρωμαίους γράφτηκε «πάσι τοις ούσιν εν Ρώμη αγαπητοίς Θεού, κλητοίς αγίοις» (1/α/7), σε ανθρώπους για τους οποίους ο Παύλος ομολογούσε ότι «η πίστις υμών καταγγέλλεται εν όλω τω κόσμω» (1/α/8), και με τους οποίους επιθυμούσε «συμπαρακληθήναι... διά της εν αλλήλοις πίστεως» (1/α/12). Άρα οι χριστιανοί αυτοί αξίζουν να είναι “δείγμα και υπογραμμός” για όλους εμάς του 21ου αιώνα.

Ήταν όμως σ’ αυτούς τους εκλεκτούς χριστιανούς που ο Απόστολος τονίζει, «τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος» (6/ς/23). Δεν λέει ΗΤΑΝ θάνατος στην Παλαιά Διαθήκη, αλλά –όπως σωστά αποδίδουν ΟΛΕΣ ΟΙ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ– ΕΙΝΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ, σήμερα, στην Καινή Διαθήκη.

Και επειδή αυτή ακριβώς είναι η δυσάρεστη αλήθεια, γι’ αυτό και ο Παύλος προχώρησε να πει ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΣΟ ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ, «ει γαρ κατά σάρκα ζήτε, ΜΕΛΛΕΤΕ ΑΠΟΘΝΗΣΚΕΙΝ» (8/η/13). Όπως σωστά το αποδίδει η ΝΔΜ «αν ζείτε σύμφωνα με τις επιθυμίες του φυσικού ανθρώπου, ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΒΕΒΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ». Δεν μιλάει εδώ για τους ΕΚΤΟΣ εκκλησίας. Δεν λέει ΤΟΥΣ περιμένει αλλά ΕΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΘΑΝΑΤΟΣ! και φυσικά δεν αναφέρεται σε σωματικό θάνατο –από τον οποίο ΚΑΝΕΝΑΣ δεν πρόκειται να ξεφύγει– αλλά ο θάνατος αυτός είναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ.

Επιπλέον, αν ο αγαπητός πρόσεχε περισσότερο, δεν θα χρησιμοποιούσε ως “επιχείρημα” το χωρίο Εβρ. 8/η/12, για τον απλό λόγο ότι δεν έχει εφαρμογή στην παρούσα κατάσταση των πιστών. Εμείς πιστεύουμε πως σήμερα χρειάζονται οι δάσκαλοι και εκτιμούμε το έργο τους, όμως στην περικοπή που μνημονεύει ο αδελφός, στο αμέσως προηγούμενο χωρίο, λέει ότι «δεν θέλουσι διδάσκει έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνώρισον τον Κύριον^ διότι πάντες θέλουσι με γνωρίζει από μικρού έως μεγάλου αυτών». Αν αυτό ίσχυε σήμερα, τότε ο καθηγητής μας θα έπρεπε να παραιτηθεί από το επάγγελμά του, αφού δεν θα χρειάζονταν ούτε δάσκαλοι ούτε Βιβλικές Σχολές... Αφού όμως δεν ισχύει σήμερα το εδάφιο 11, άρα δεν μπορεί να επικαλείται ούτε το χωρίο 12. Όταν πια θα έχουμε φτάσει στην κατάσταση εκείνη που ΔΕΝ ΘΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, τότε θα παύσει και η ενθύμηση των αμαρτιών.

Πάντοτε υποστηρίζουμε την ασφάλεια των πιστών πάντα όμως με τον όρο ΝΑ ΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ιωάν. 15/ιε). Για τούτο και σημαίνουμε συναγερμό σε κάθε έναν που αμελεί την σωτηρία (Εβρ. 2/β/3).*

Το 8/η κεφάλαιο της Επιστολής προς Ρωμαίους υπήρξε ένα από τα πιο ευλογημένα τμήματα του λόγου του Θεού στην προσωπική μας ζωή. Μπορεί ωστόσο να γίνει και ένα από τα πιο επικίνδυνα, όταν δεν μελετηθεί προσεκτικά και μάλιστα ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ.

Αν οι δυτικοί χριστιανοί πρόσεχαν περισσότερο τις προειδοποιήσεις του λόγου του Θεού, σίγουρα η χριστιανική εκκλησία δεν θα αντιμετώπιζε τις δίκαιες κατηγορίες για ΣΥΜΠΟΡΕΥΣΗ με τον Καίσαρα και ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ στα εγκλήματά του, για ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ στον Μαμωνά και ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ στις ανομίες του. Καταστάσεις, δηλαδή, για τις οποίες πολλές φορές εμείς οι “Ανατολίτες” χριστιανοί δικαιολογημένα ντρεπόμαστε... | [*] Όποιος θέλει να μελετήσει πιο σοβαρά την άποψη της Βίβλου για το παραπάνω ζήτημα, παραπέμπεται στο τεύχος μας Ιουλίου-Αυγούστου 2001, σελ. 2613, όπου αναπτύσσεται με πληθώρα εδαφίων σε εξασέλιδη μελέτη.

…………………………………….

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Για την προσευχή

«Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα»

Στο προηγούμενο τεύχος αναφερθήκαμε στο ζήτημα των διαφόρων προσευχών και «προσευχών», που αναπέμπονται από διάφορες πηγές και προς διάφορες «κατευθύνσεις», και υποσχεθήκαμε πως σύντομα θα αναφερθούμε εκτενέστερα για το θέμα της Προσευχής, που τόσο συχνά απαντάται στις Άγιες Γραφές και τόσο πολύ κακοποιείται από τους θρησκευόμενους ανθρώπους, και μάλιστα τους χριστιανούς.

Σήμερα ο επισκέπτης σε διάφορες χριστιανικές εκκλησίες θα δει και θα ακούσει εκεί «προσευχές» που καμία, ή σχεδόν καμία, σχέση δεν έχουν με την υποδειγματική προσευχή που δίδαξε ο Κύριος, μα ούτε και με τις υπόλοιπες προσευχές που καταγράφονται σε άλλες σελίδες στην Παλαιά ή την Καινή Διαθήκη.

Αλλού άνθρωποι ρασοφορεμένοι παπαγαλίζουν λόγια των οποίων το νόημα ελάχιστα καταλαβαίνουν. Αλλού συνεπαρμένοι όχλοι εκστασιαζομένων φωνάζουν αλλόφρονες θυμίζοντας τους αρχαίους ιερείς του Βάαλ, για τους οποίους ο Ηλίας «μυκτηρίζων αυτούς έλεγεν, Επικαλείσθε μετά φωνής μεγάλης^ διότι θεός είναι^ ή συνομιλεί, ή ασχολείται, ή είναι εις οδοιπορίαν, ή ίσως κοιμάται, και θέλει εξυπνήσει» (Α~ Βασ. 18/ιη/27). Κυρίως όμως –και αυτό υπάρχει παντού– θα ακούσει έναν χείμαρρο αιτημάτων τα περισσότερα από τα οποία είναι εντελώς υλιστικά (υγεία, εργασία, ευημερία, μακροημέρευση, δικαστικοί αγώνες κ.λπ.)...

"Η προσευχή της κλώστριας" του Gerrit Dou (1613-1675)

(Alte Pinakothek - Μόναχο)

Αλλά ο κύριος στόχος της προσευχής δεν πρέπει να είναι η προώθηση των υλικών μας αιτημάτων. Η προσευχή δεν είναι μια τυπική διαδικασία με την οποία στέλνουμε στον Θεό τον κατάλογο με τις επιθυμίες μας. Εξάλλου πολλές φορές ζητάμε πράγματα που φαίνονται να είναι αυτό που χρειαζόμαστε, αλλά αργότερα καταλαβαίνουμε πως αν τα είχαμε λάβει, αυτό θα ήταν προς ζημία μας.

Ούτε είναι η προσευχή ένας τρόπος για να στέλνουμε στον Θεό “σήμα κινδύνου” σχετικά με τις ανάγκες μας. Ο Θεός τις γνωρίζει πολύ καλύτερα από ότι εμείς και δεν χρειάζεται καμία γραφειοκρατική υπενθύμιση για να ξέρει πού είμαστε και τι πρόβλημα αντιμετωπίζουμε. Η προσευχή σε καμία περίπτωση δεν είναι ένας μηχανισμός σχεδιασμένος για να κάνουμε τον Θεό να μας θυμηθεί

Ένας από τους βασικούς σκοπούς της προσευχής είναι να διαθέσουμε χρόνο συνομιλώντας με τον Πατέρα μας. Και όταν γίνεται με αυτό το στόχος, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η προσευχή μας θα απαντηθεί.

Στο βιβλίο “Η Προσευχή του Ιησού”, ο Ken Hemphill χρησιμοποιεί ως παράδειγμα ένα περιστατικό από την οικογενειακή του ζωή, εν συντομία ως εξής:

Κάποιο διάστημα εργαζόμουν σε μια υπηρεσία που απαιτούσε να απουσιάζω μεγάλα διαστήματα από το σπίτι. Όπως συμβαίνει με εκείνους που ταξιδεύουν συχνά, είχα τη συνήθεια να φέρνω στο σπίτι ένα μικρό δώρο για τα δύο μου κοριτσάκια.

Αλλά τι συνέβαινε σχεδόν κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι; Τα παιδιά έτρεχαν να με υποδεχτούν λέγοντας: “Γεια σου μπαμπά. Τι μας έφερες;”

SYNEXIZETAI

………………………………………..

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Μια φορά, ύστερα από ένα ιδιαίτερα εξαντλητικό ταξίδι, έφθασα στο σπίτι όπου πάλι με υποδέχτηκαν με την ίδια στερεότυπη υποδοχή: “Μπαμπά, τι μας έφερες;” Αλλά για κάποιους λόγους, εκείνη τη φορά δεν είχα τη διάθεση να μοιράσω δώρα. Αντ’ αυτού, έδωσα στα κορίτσια μου μια σύντομη όσο και αυστηρή διάλεξη εξηγώντας τους πόσο δύσκολο ήταν όταν ήμουν μακριά τους και πόσο κουρασμένος ήμουν κάθε φορά που επέστρεφα στο σπίτι. Προσπάθησα να τους δώσω να καταλάβουν πώς θα αισθάνονταν εκείνες αν βρίσκονταν τόσο συχνά μακριά από το σπίτι επί αρκετές ημέρες, και τους εξήγησα πόσο καλύτερο θα ήταν για μένα εάν ήξερα ότι ένιωθαν ευτυχισμένες όχι επειδή θα έπαιρναν κάποιο δώρο μου, αλλά επειδή είχαν ξανά τον μπαμπά τους στο σπίτι. Αναμφίβολα τις έκανα να νιώσουν κάποια δόση ενοχής.

Το επόμενο Σαββατοκύριακο που επέστρεψα στο σπίτι μετά από ένα ακόμη ταξίδι μακριά από την πόλη, είχαν ήδη ξεχάσει τη διάλεξή μου από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Ως συνήθως τα κορίτσια έτρεξαν για να με συναντήσουν στην αυλή – αλλά αυτή τη φορά, η μικρότερη κόρη μου πήδηξε στα χέρια μου, μου έδωσε ένα σφιχτό αγκάλιασμα, και με την πιο γλυκιά φωνή της, είπε: “Μπαμπά, σε αγαπάω. Χαίρομαι πολύ που είσαι πάλι στο σπίτι”. Η καρδιά μου έλιωσε μέσα μου, όμως με την επόμενη ανάσα της, φυσικά, ρώτησε, “Και τώρα... τι μου έφερες;” Είχε γίνει μόνο ένα καλό ξεκίνημα...

Όμως, λέει ο συγγραφέας, η συμπεριφορά της κόρης μου με έκανε να συνειδητοποιήσω με τι έμοιαζαν οι δικές μου προσευχές στον ουράνιο Πατέρα, επειδή είναι αλήθεια ότι τις πιο πολλές φορές προσευχόμαστε κάπως έτσι και όλη η ώρα διατίθεται σχεδόν αποκλειστικά σε αιτήματα, αιτήματα, αιτήματα... Είμαι βέβαιος ότι οι προσευχές μας συχνά ηχούν ακριβώς όπως οι παιδαριώδεις επαναλήψεις των κοριτσιών μου: “Τι μας έφερες μπαμπά; Τι μας έφερες;”

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να καταλάβουμε ότι η προσευχή δεν είναι μόνο για αιτήματα αλλά μας επιτρέπει να βρεθούμε στην παρουσία του Πατέρα, για να Του εκφράσουμε την αγάπη μας , να Τον ευχαριστήσουμε για το αμείωτο ενδιαφέρον Του για τη ζωή μας και να Του δώσουμε την τιμή που οφείλουμε. Τότε θ’ ανακαλύψουμε μια νέα διάσταση της προσευχής που είναι τόσο ξένη στους περισσότερους πιστούς.

Η επικοινωνία με τον Θεό είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή από οποιαδήποτε απάντηση σε αιτήματά μας. Και εάν τούτο γίνει ο σκοπός για τον οποίο προσευχόμαστε, τότε δεν θα υπάρχει πια αυτό που λένε «αναπάντητη προσευχή».

Είναι ενδιαφέρον και πολύ σημαντικό, ότι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός έκρινε σκόπιμο, από την αρχή ήδη της διδασκαλίας Του, να προτάξει το ζήτημα της προσευχής λέγοντας στους Μαθητές Του: «Όταν προσεύχησθε, μη βαττολογήσητε, ως οι εθνικοί^ διότι νομίζουσιν ότι με την πολυλογίαν αυτών θέλουσιν εισακουσθή. Μη ομοιωθήτε λοιπόν με αυτούς^ διότι εξεύρει ο Πατήρ σας, τίνων έχετε χρείαν, πριν σεις ζητήσητε παρ’ αυτού» (Ματθ. 6/ς/7-8).

Ο Λουκάς συνδέει τούτη τη διδασκαλία του Κυρίου με σχετικό αίτημα των ίδιων των Μαθητών, οι οποίοι είπαν: «Κύριε, δίδαξον ημάς να προσευχώμεθα, καθώς και ο Ιωάννης εδίδαξε τους μαθητάς αυτού» (Λουκ. 11/ια/1), γεγονός που φανερώνει την ανάγκη τους για κάποια οδηγία στο συγκεκριμένο θέμα.

Πόσο καλό θα ήταν, λοιπόν, αν οι σημερινοί χριστιανοί έδειχναν ανάλογο ζήλο –όχι τόσο να ζητήσουν, αφού αυτό ήδη έγινε από τους Αποστόλους– αλλά ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ την περί προσευχής διδασκαλία του Κυρίου και το υπόδειγμα που Εκείνος έδωσε στους Μαθητές Του και δι’ αυτών σε μας.

Απέναντι στη «χαώδη» εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι προσευχόμενοι χριστιανοί, οι αγαπητοί αναγνώστες καλούνται στη συνέχεια να δουν με μια νέα ματιά στην αποκαλούμενη «Κυριακή Προσευχή», με την ευχή να προσεχθούν και η μορφή και το περιεχόμενό της και με την ελπίδα η προσέγγιση αυτή να γίνει με ειλικρίνεια και καλή διάθεση για να προχωρήσουμε σε αυτοκριτική μας. |

Για το δεύτερο άρθρο αυτής της σειράς πατήστε εδώ

……………………………….

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

14 Για την προσευχή

Λογοτεχνική εκτίμησητης "Κυριακής Προσευχής"

Είναι κείμενο που θα μπορούσε, με επικοινωνιακά-γλωσσικά κριτήρια, να χαρακτηρισθεί ως «ιδανικό».

Το κείμενο αυτό, με αρχικό τίτλο «Η τελειότητα της `Κυριακής Προσευχής’», το έγραψε ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης, Καθηγητής Γλωσσολογίας και Πρύτανης του Παν/μίου Αθηνών, και δημοσιεύθηκε πριν από μερικούς μήνες στην εφημερίδα «Το Βήμα» (26-8-2001). Η ανάγκη επικοινωνίας τού ανθρώπου με τον Θεό (όποιον θεό πιστεύει), η ανάγκη τής προσευχής, είναι από πολύ παλιά γνωστή στον άνθρωπο και εμφανίζεται στις γλώσσες των περισσοτέρων λαών. Στην Ελληνική η λέξη προσεύχομαι (απευθύνω ευχή, αίτημα ή παράκληση προς τους θεούς) πρωτοαπαντά στον Αισχύλο, ενώ ως τεχνικός όρος η λέξη προσευχή μαρτυρείται πολύ αργότερα στην Αγία Γραφή, στο κείμενο τής Παλαιάς Διαθήκης και με ιδιαίτερο βάρος και βάθος στο κείμενο τής Καινής Διαθήκης. Δεν έχω, δυστυχώς, τον επιστημονικό θεολογικό οπλισμό, για να ερμηνεύσω το βαθύτερο περιεχόμενο, το δογματικό νόημα και τη σημασία που έχει στην ορθόδοξη, ιδίως, παράδοση η έννοια τής προσευχής. Αυτό που ακροθιγώς επιχειρώ να δείξω εδώ, στο θεωρητικό πλαίσιο μιας κειμενογλωσσικής ανάλυσης που ανάγεται στον Roman Jakobson, είναι η γλωσσική δομή τής κυριακής προσευχής, όπως μας παραδίδεται από το Ευαγγέλιο (Ματθ. 6, 9-13 και Λουκ. 11, 2-4), την οποία θεωρώ ως ιδανικό κείμενο. Κατά το κείμενο τού Ευαγγελίου, την παραδίδει ο ίδιος ο Κύριος στους ανθρώπους (εξ ου και «κυριακή» προσευχή), λέγοντας «ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς» και συνοδεύοντάς την μ’ ένα πολύ διδακτικό ηθικό αλλά και γλωσσικό σχόλιο: «Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε, ώσπερ οι εθνικοί. δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται. μη ουν ομοιωθήτε αυτοίς. οίδε γαρ ο πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ τού υμάς αιτήσαι αυτόν» (Ματθ. 6, 7-9).

Το κείμενο της Κυριακής Προσευχής στην ιαπωνική γλώσσα. Από τη Μονή Pater Noster της Παλαιστίνης, που είναι αφιερωμένη στην εν λόγω προσευχή και όπου υπάρχει συλλογή της σε πάρα πολλές γλώσσες.

Εξ ορισμού ως προσευχή, ως κείμενο ευχών και αιτημάτων / παρακλήσεων, το κείμενο τής κυριακής προσευχής (γνωστό και ως «Πάτερ ημών») λειτουργεί μ’ έναν κεντρικό μηχανισμό τής γλώσσας, την τροπικότητα. Είναι ο μηχανισμός τής γλώσσας που, άλλοτε γραμματικοποιημένος (με τη μορφή των εγκλίσεων τής Προστακτικής, τής Υποτακτικής και τής Ευκτικής, όπως συμβαίνει στην αρχαία ελληνική γλώσσα) και άλλοτε λεξικοποιημένος (με «δείκτες τροπικότητας», όπως τα ας, να και θα στη Νέα Ελληνική), χρησιμοποιείται από τον ομιλητή τής Ελληνικής για επικοινωνιακές ανάγκες όπως η έκφραση επιθυμίας, ευχής, παράκλησης, προτροπής, προσταγής, απαγόρευσης, απειλής κ.τ.ό.

SYNEXIZETAI

………………………………………

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Το κείμενο τής κυριακής προσευχής είναι υπόδειγμα λιτότητας, περιεκτικότητας και ευθυβολίας. Περιλαμβάνει: α) μια επίκληση προς τον Θεό, εκφρασμένη με την πτώση τής επίκλησης, την κλητική, με την οποία και αρχίζει: Πάτερ ημών... β) τρεις ευχές / επιθυμίες, εκφρασμένες με τριτοπρόσωπους μονολεκτικούς τύπους τής κατεξοχήν τροπικής έγκλισης, τής Προστακτικής: αγιασθήτω - ελθέτω - γενηθήτω... και γ) τρία αιτήματα / παρακλήσεις, εκφρασμένα με τους κατεξοχήν τύπους Προστακτικής, τους τύπους τού β’ προσώπου: δος - άφες - μη εισενέγκης, αλλά ρύσαι...

Κάθε ευχή και κάθε αίτημα εξειδικεύεται (η εξειδίκευση αποτελεί έναν άλλο κεντρικό μηχανισμό τής γλώσσας) με τα πιο άμεσα και απαραίτητα στοιχεία. Οι τρεις ευχές μ’ ένα ομοιόμορφο ονοματικό υποκείμενο: αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου. Τα τρία αιτήματα με δύο συμπληρώματα (προσώπου και πράγματος) στο κάθε ρήμα τους: δος ημίν τον άρτον, άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν και ρύσαι ημάς από τού πονηρού (εις πειρασμόν και από τού πονηρού είναι εμπρόθετα συμπληρώματα / αντικείμενα).

Περαιτέρω, λιτή πάντοτε, εξειδίκευση γίνεται με ελάχιστες αναφορές τόπου, χρόνου και τρόπου: πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (εξειδίκευση τόπου), γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί τής γης (εξειδίκευση τόπου), δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον (εξειδίκευση χρόνου), άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών (εξειδίκευση τρόπου).

Το περιεχόμενο τού κειμένου κλιμακώνεται νοηματικά: προηγούνται οι ευχές και ακολουθούν τα αιτήματα. Ξεκινάει με ό,τι αναφέρεται στον ίδιο τον Θεό, για να περάσει μετά στα αιτήματα. Κι εδώ κλιμάκωση, από τα υλικά στα πνευματικά αιτήματα: τα προς το ζην άφεση αμαρτιών προστασία από τον πειρασμό. Γλωσσικά σε όλο το κείμενο κυριαρχεί και προβάλλεται το ρήμα: αγιασθήτω ελθέτω γενηθήτω, δος άφες μη εισενέγκης ρύσαι. Κυριαρχούν και προτάσσονται οι ευχές και τα αιτήματα. Η εξειδίκευσή τους επιτάσσεται, τα υποκείμενα δηλαδή και τα αντικείμενά τους (με εξαίρεση το αντικείμενο τού δος).

Συμπέρασμα. Το κείμενο τής κυριακής προσευχής είναι ένα κείμενο που θα μπορούσε, με επικοινωνιακά - γλωσσικά κριτήρια, να χαρακτηρισθεί ως «ιδανικό». Είναι λιτό, γιατί περιορίζεται σε βασικές πληροφοριακές δομές (επίκληση ευχές αιτήματα), σε εξίσου βασικές εξειδικευτικές πληροφορίες (ονοματικά υποκείμενα στις ευχές διπλά ονοματικά συμπληρώματα στα αιτήματα) και σε ελάχιστες εξειδικεύσεις χρόνου, τόπου και τρόπου. Με μια εντυπωσιακή οικονομία γλωσσικών μέσων στο κείμενο χρησιμοποιείται μόνο Προστακτική, με εξαίρεση τη μοναδική διαπιστωτική ρηματική δήλωση, την Οριστική αφίεμεν επιτυγχάνεται μια ουσιαστική, καίρια και γνήσια μορφή επικοινωνίας, χωρίς ρητορείες, επιτηδεύσεις και περιττό λεκτικό φόρτο. Η συμμετρία και η έντονα αισθητή επανάληψη των ίδιων συντακτικών και μορφολογικών δομών (το γνωστό φαινόμενο τού «παραλληλισμού»), που φάνηκε ελπίζω έστω και αμυδρά στη σύντομη ανάλυσή μας, εξασφαλίζει στο κείμενο τής κυριακής προσευχής αίσθηση ρυθμού και μέτρου (που δεν θίξαμε εδώ), γεγονός που οδηγεί στην εύκολη πρόσληψη και μνημονική ανάκληση τού κειμένου. Πρόκειται για ένα θαυμαστό, τέλειο στην απλότητα και τη βαθύτητά του κείμενο, που δείχνει ανάγλυφα την εκφραστική δύναμη, στην οποία μπορεί να φθάσει η γλώσσα τού ανθρώπου, απόρροια τής ιδιότητας που μοιράζεται «κατά χάριν» ο άνθρωπος με τον Θεό, απόρροια τού πνεύματος.

Οι παρατηρήσεις του Καθηγητή δεν είναι βέβαια θεολογικού χαρακτήρα ούτε αγγίζουν τις πνευματικές διαστάσεις του θαυμάσιου αυτού κειμένου, που βγήκε από το ίδιο το στόμα του Κυρίου. Όπως ο ίδιος ομολογεί, δεν έχει «τον επιστημονικό θεολογικό οπλισμό» για να ερμηνεύσει «το βαθύτερο περιεχόμενο, το δογματικό νόημα και τη σημασία» του ιερού αυτού κειμένου. Όμως ο θαυμασμός που εκφράζει για το περιεχόμενο της προσευχής, και μάλιστα για τον λιτό της τρόπο, είναι προφανής

Στο επόμενο τεύχος θα παρουσιάσουμε μια ανάλυση της Κ. Π. παρουσιάζοντας το πνευματικό μήνυμα του ιερού κειμένου και σημεία που πρέπει να προσεχθούν ιδιαίτερα από τους πιστούς του Κυρίου.

……………………………….

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Αντίλαλοι... στο

“Πνεύμα” της Ασίζης

ΚΑΜΙΑ ΟΝΟΜΑΣΤΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ

Αναφερόμενος στην «συμπροσευχή» της Ασίζης (βλ. προηγούμενο τεύχος), ο αναγνώστης μας κ. Τζ.Π. σε επιστολή του σημειώνει απόψεις για το πώς οι εν λόγω θρησκευτικοί ηγέτες θα μπορούσαν να είναι περισσότερο αποτελεσματικοί, αν πράγματι ενδιαφέρονταν για την ειρήνη του κόσμου. Ξεχωρίζουμε ένα απόσπασμα:

«...Κάθε ιερέας ας πει τελικά σε κάθε λόγο του κάτι αληθινό και παρηγορητικό, όπως το πρότυπο μας ο Ιησούς. Ποιον παρηγόρησαν και ποιον αγκάλιασαν δυστυχισμένο και πεφορτισμένο; Ποιον πλούσιο και αναιδή απείλησαν για μετάνοια και μέλλουσα κρίση;

Αν βρίσκαμε αγαπητέ φίλε έστω και ένα στοιχείο αληθινό που να μας θυμίζει τον Θεό μας επάνω τους (κατά κανόνα), θα τους θεωρούσαμε ιερείς του Υψίστου. Αν όμως η υποκρισία και η αμαρτία υπερχειλίζει από τα χείλη τους, μήπως θα πρέπει να τους θυμίσουμε ποιος θα είναι ο κριτής κι ο άξιος τιμωρός τους;

Η Βίβλος λέει πως δυο και μόνο άνθρωποι θα μπορέσουν να κρίνουν την οικουμένη στο αίσχος της, ώστε όλοι να δουν πως ούτε οι αριθμοί των πιστών ούτε το πλήθος των ιερέων αγγίζουν τον Θεό που κυβέρνα το Σύμπαν. (Αποκ. κεφ. 11/ια). Θα είναι άραγε σε συνόδους η κρίση των δυο μαρτύρων; Θα είναι σε γεύματα και εκδηλώσεις; Δεν νομίζω. Η περιβολή τους (ενδεδυμένοι με σάκους) θυμίζει άλλους χώρους και άλλο ήθος. Το ήθος της λύπης για την αναίδεια των κακών της γης και την αδικία (την αδικία που ο Ιωάννης ο Πρόδρομος κατήγγειλε με όνομα και επώνυμο στο πρόσωπο του Ηρώδη και της Ηρωδιάδας), και απευθύνοντας προτροπές σε κάθε ηγέτη και θεσμοθετημένο όργανο (στρατιωτικούς κ.λπ.).

Αλλά εμείς από τη συνάντηση στην Ασίζη δεν ακούσαμε κανένα όνομα και καμιά προτροπή έμπρακτης κίνησης προς το καλύτερο.»

Συμφωνούμε και επαυξάνουμε. Από ευχές και λόγια χορτάσαμε. Μάλιστα ο λαός λέει πως «Το πολύ το `Κύριε ελέησον το βαριέται και ο Θεός». Όμως δεν βλέπουμε ουσιαστικές ενέργειες ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ, δηλαδή στους άμεσα εμπλεκόμενους. |

ΤΟ ``ΠΝΕΥΜΑ’‘ ΤΗΣ ΑΣΙΖΗΣ

Αντίθετα ο Ρωμαιοκαθολικός Καρδινάλιος Ρότζερ Ετσεγαράυ καταλήγει ένα δικό του δισέλιδο κείμενο –όπου το όνομα του Ιησού δεν αναφέρεται ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ– με τα εξής περίεργα λόγια:

«Το φως των Χριστουγέννων φωτίζει και θερμαίνει τη νύκτα μας. Είναι μυστηριώδες καθετί που ``το Πνεύμα της Ασίζης’’ μπορεί να φανταστεί και να δημιουργήσει, ακούοντας τον ύμνο των αγγέλων: ``Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία’’. Ω, ``Πνεύμα της Ασίζης’’: έλα να κατοικήσεις μέσα σε όλους εμάς!»

Περιοδικό «Ανοιχτοί Ορίζοντες»

Απρίλιος 2002, σελ. 11

SYNEXIZETAI

………………………………………

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

ΟΙ «ΚΥΡΗΝΑΙΟΙ»...

Κατά την πρόσφατη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου στο Ισραήλ –όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη– (που έσπευσε να πάει στο Ισραήλ για να προλάβει τον Οικουμενικό κ. Βαρθολομαίο), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων κ. Ειρηναίος πήρε την ευκαιρία για να προβάλει το έργο των Ελλήνων μοναχών που υπηρετούν στα προσκυνήματα και οι οποίοι, σύμφωνα με τα λόγια του, «αίρουσι, ως Σίμωνες Κυρηναίοι, τον Σταυρόν του Έθνους και της κατ’ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας και ίστανται ες αεί αντάξιοι της υψηλής και εθνικής αυτών αποστολής».

Όπως δικαιολογημένα αναρωτιέται η συντάκτρια της εφημερίδας «Το Βήμα» (14-4-2002) κ. Μ. Αντωνιάδου,

«Όσο για τον Σταυρό του Έθνους που αίρουν οι Αγιοταφίτες διερωτάται κανείς στη σημερινή φλεγόμενη Μέση Ανατολή τι στόχο έχει. Και αν μπορεί να συγκριθεί με την αποτελεσματικότητα των ετεροδόξων στην περιοχή. Η φύλαξη των Προσκυνημάτων είναι κάτι που υπαγορεύεται από τη συνείδηση του κάθε αγιοταφίτη μοναχού. Όταν αυτός όμως είναι και κληρικός, δεν μπορεί να ξεχνά ότι έχει ένα δυναμικό αραβόφωνο ποίμνιο».

Και άλλοτε έχουμε καυτηριάσει την καταστροφική για την εκκλησία πρακτική ορισμένων που επιμένουν να ταυτίζουν την εκκλησία με συγκεκριμένη χώρα ή έθνος. Τόσο δύσκολο τους είναι να καταλάβουν ότι η Εκκλησία δεν είναι ούτε ελληνική ούτε αραβική υπόθεση, ούτε και καμιάς άλλης χώρας ή λαού. Ο Χριστός έστειλε τους μαθητές Του εις «πάντα τα έθνη» και στους κόλπους της «δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός» (Ματθ. 28/κη/19, Κολ. 3/γ/11). Συνεπώς όταν οι άνθρωποι αντικαθιστούν τον Σταυρό του Χριστού με εκείνον του Έθνους ή οποιονδήποτε άλλον, πλέον δεν είναι ακόλουθοι του Χριστού (Ματθ. 16/ις/24) ακόμη και αν αυτοκολακεύονται ως “Κυρηναίοι” ή όπως αλλιώς. |

ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΄Η ΑΤΥΧΙΑ;

Υπάρχουν κάποιοι που κηρύττουν διάφορα αμερικανικής προελεύσεως “ευαγγέλια”, υπόσχονται στους οπαδούς τους “λαγούς με πετραχήλια”. Τους τελευταίους μήνες ωστόσο παρακολουθούμε έναν από αυτούς –από δυσερμήνευτη σύμπτωση– να ταλαιπωρείται από νοσοκομείο σε νοσοκομείο και από ατύχημα σε ατύχημα... σε συχνότητα που δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη.

Ασφαλώς και δεν επιχαίρουμε γι’ αυτό, ελπίζουμε όμως τουλάχιστον έτσι να αντιληφθεί το μάταιο και μη βιβλικό μήνυμα που ανέλαβε να εισάγει “εκ της Εσπερίας”...

Και ας μην επικαλείται το γνωστό και χιλιοειπωμένο παραμύθι περί δήθεν “επιθέσεων του εχθρού”... διότι, όπως δηλώνει ο λόγος του Θεού, «σεις εκ του Θεού είσθε, τεκνία, και ενικήσατε αυτούς^ διότι μεγαλήτερος είναι εκείνος όστις είναι εν υμίν, παρά όστις είναι εν τω κόσμω» (Α~ Ιωάν. 4/δ/4). Αν όντως ευαγγελίζεται “την νίκη” ας την δείξει πρώτα στη δική του τη ζωή. |

……………………………………

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΟΙ ΕΘΝΙΚΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΡΑΔΕΣ...

Αρχιερείς της Ελλαδικής Εκκλησίας συχνά έχουν μιλήσει για τη σκοτεινή πλευρά των Ολυμπιακών Αγώνων και για τους κινδύνους που αντιμετωπίζει το ελληνικό έθνος κάτω από τον μανδύα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περιέργως όμως την ίδια στιγμή σπεύδουν να επωφεληθούν από κάθε μορφής οικονομικό αντάλλαγμα που μπορεί να προκύψει από συνεργασία με αυτούς τους εξωεκκλησιαστικούς θεσμούς.

Έτσι μόλις υπογράφηκε μνημόνιο “συναντίληψης και συνεργασίας” ανάμεσα στον Αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο και την Πρόεδρο του “Αθήνα 2004", ο Αρχιεπίσκοπος χαρακτήρισε ως ”εθνική επιταγή" τη στήριξη των Ολυμπιακών Αγώνων. (Η Εκκλησία θα λάβει κονδύλιο ύψους 200 εκατομμυρίων δρχ. για την ανάπλαση δύο εκκλησιαστικών κτιρίων (Διορθόδοξο Κέντρο Πεντέλης και Κτήριο Αποστολικής Διακονίας στο Αιγάλεω) που θα αξιοποιηθούν για τις ανάγκες της ολυμπιακής φιλοξενίας.

Επίσης η Εκκλησία δημιουργεί Ανώνυμες Εταιρείες, για την καλύτερη απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων από το τρίτο πακέτο στήριξης...

Όπως φαίνεται το “λαδάκι” του μαμωνά βοηθάει να καταπίνονται και όσα αλλιώς ΔΕΝ ΚΑΤΑΠΙΝΟΝΤΑΙ...|

…………………………………….

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2002

Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Οπως κάθε λέξη έχει το νόημά της, το αυτό ισχύει και για την υπέροχη λέξη “ορθοδοξία”, για την οποία αρκετές αλήθειες γράφει ο κ. Καλλίνικος στο άρθρο του που αναδημοσιεύεται στη σελ. 2712 αυτού του τεύχους. Όμως υπάρχουν κάποιοι που συστηματικά φροντίζουν να αλλάζουν τα νοήματα κάθε φορά κατά το δοκούν.

Έτσι, αντί η χριστιανοσύνη να τιμά την ορθοδοξία με βάση τα κατορθώματα της πίστης και της αγιότητας των πιστών –που δυστυχώς στις μέρες μας όλο και πιο σπάνια γίνονται– έχει ορίσει ως αιτία εορτασμού της ορθοδοξίας την “αναστήλωση” των εικόνων.

Αν εκείνο που ξεχώρισαν οι ταγοί της καθ’ ημάς Ανατολής ως άξιο εορτασμού είναι η τιμητική προσκύνηση των εικόνων, τότε γι’ αυτούς το νόημα του χριστιανισμού έχει τόση μόνο αξία, όση ένας ξερός σκελετός απέναντι σε ένα ζωντανό σώμα, και βέβαια κανείς δεν καμαρώνει για τα ρούχα που είναι ντυμένος ένας νεκρός... Όπως δίδαξε ο Χριστός, «Η ζωή είναι τιμιώτερον της τροφής, και το σώμα του ενδύματος» (Λουκ. 12/ιβ/23).

Από την άλλη πλευρά είναι εκείνοι που κάποτε τόλμησαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τα μαυσωλεία του νεκρού χριστιανισμού επιθυμώντας να ζήσουν ουσιαστική ζωή, αλλά και αυτοί, δυστυχώς τις περισσότερες φορές, “κόλλησαν στο δρόμο”. Το θάνατο των πρωτοπόρων αναμορφωτών ακολούθησε η μουμιοποίηση των κινημάτων τους, τα οποία εξακολουθούν μεν να υφίστανται, όμως χωρίς ζωή και πίστη.

Ίσως είναι τούτος ο λόγος που τα εκκλησιαστικά “κοιμητήρια” –που ονομάζονται εκκλησίες μόνο κατ’ ευφημισμόν– ψάχνουν τρόπους να ξανασμίξουν σε ένα κοινό οικουμενικό τέλμα, παραγωγικό μόνο σε κουνούπια και βατράχια, που η δυσοσμία του θα μολύνει όλο και περισσότερο την ανθρωπότητα.

Δύο προσευχές κάνει ο συνειδητός πιστός απέναντι σ’ αυτά: (1) Κύριε βοήθησε εμένα –έστω και ως άτομο– να ζήσω σύμφωνα με το δικό Σου θέλημα, και (2) Έρχου Κύριε Ιησού. |

ΕΝΩΤΙΑ ΚΑΙ ΕΡΡΙΝΑ...

………………………………..

Λόγω της μεγάλης έκτασης των άρθρων του παρόντος τεύχους, η μελέτη μας για τα ενώτια, τα έρρινα και τα τατουάζ αναβάλλεται για το επόμενο. Προσεύχεστε!