ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-01-ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ(έκδοσις Δευτέρα ) Εκδόσεις των χριστιανώναδελφών ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ.

01-ΠΕΡΙ ΑΓΙΑΣΜΟΥ(έκδοσις Δευτέρα )

Εκδόσεις των χριστιανώναδελφών ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΑΚΗΣ.

                    ==1==

 Σημασία της Λέξεως Αγιασμός

Εν Ιωάννης ιζ:17—19 αναφέρεται ότι υπέρ των πιστών ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «αγιάζει εαυτόν δια να είναι και αυτοί ηγιασμένοι εν τη αληθεία». Είναι φανερόν ότι η σημασία του αγιασμού του Χριστού είναι η

του χωρισμού Του εις τον Θεόν δια να εκπληρώσει τους σκοπούς Του. συνεπώς και ο αγιασμός των πιστών είναι ο χωρισμός των από τον Θεόν.
Ο τοιούτος χωρισμός των πιστών υπονοεί τον χωρισμόν εκ της αμαρτίας και δια τούτο ο Λόγος του Θεού μας προτρέπει να «καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού»(Β΄ Κορινθίους ζ:1). Οι Κορίνθιοι πιστοί προς τους οποίους απευθύνεται αυτή η προτροπή ονομάζονται εις την πρώτην επιστολήν «ηγιασμένοι εν Χριστώ Ιησού προσκεκλημένοι άγιοι»(Α΄ Κορινθίους α:2).

Η εν Χριστώ κλήσης τους είχε καταστήσει αγίους(ξεχωρισμένους)και κατά συνέπιαν και η και η ζωή τους όφειλε να είναι αγία διότι «ο Θεός είναι φως και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία. Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ’ αυτού και περιπατώμεν εν τω σκότει ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν»(Α΄ Ιωάννης α:5—6).

Ο αγιασμός των πιστών ευρίσκεται εις την αρχήν της χριστιανικής πορείας των καθώς θα ίδωμεν εις την σύντομον αυτήν πραγματείαν και είναι ταυτόχρονος με την δικαίωσιν των ενώπιον του Θεού και την απολύτρωσιν.-----

«»»»»»»»»»»»*/

*/ Η σύντομος αυτή πραγματεία «Περί αγιασμού» είχε εκδοθεί προ 25 ετών εις ένα βιβλιαράκι το οποίο προ πολλού εξηντλήθη.

Επειδή δε τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν και εις την χώραν μας διάφοροι αντιγραφικαί διαδασκαλίαι επ’ αυτού του ζητήματος εκρίναμεν καλόν να την αναδημοσιεύσουμε με μερικάς διορθώσεις και είμεθα βέβαιοι ότι δι’ αυτής προσφέρομε ένα πολύτιμον βοήθημα εις τους αδελφούς μας.

«»»»»»»»»»»»»»»»»»

----διότι δια της αναγεννήσεως αγιάζεται ο άνθρωπος ένεκα αυτής ταύτης της φύσεως της νέας δημιουργία του εν τω Χριστώ και εφ’ όσον ακολουθεί τους πνευματικούς νόμους θα αυξάνει εις την νέαν της αναγεννήσεως

                                                       ==2==

κατάσταση εκ νηπιότητας «εις άνδρα τέλειον εις μέτρον ηλικία του πληρώματος του Χριστού (Εφεσίους  δ:13).

Και εις την Π.Δ. επίσης η λέξης άγιος αποδιδόμενη εις πρόσωπα ή

Πράγματα  σήμαινε τον χωρισμόν εις τον Θεό ο οποίος είναι άγιος ή ότι ο άγιος Θεός  επεσκέπτετο αυτά. Έτσι εν Δευτερονόμιο ζ:6 αναγιγνώσκομε περί του λαού Ισραήλ: «Επειδή συ είσαι λαός άγιος (ξεχωρισμένος) εις Κύριον τον Θεό σου σε εξέλεξε Κύριος ο Θεός σου δια να είσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός παρά πάντας τους λαούς τους επί του προσώπου της γης». Στον Ψαλμό ια:4 περί του Ναού: «Ο Κύριος είναι εν τω νώ τω αγίω αυτού». Στην έξοδο γ:5 περί του τόπου όπου εφάνη εις τον Μωϋσήν: «Ο τόπος επί του οποίου ίσταται είναι γη αγία» στην Έξοδο κη:38 περί των προσφορών του λαού Ισραήλ: «Δια να σηκώνει ο Ααρών την ανομίαν των αγίων πραγμάτων τα οποία οι υιοί Ισραήλ θέλουσιν αγιάζει εις πάσας αυτών τας αγίας προσφοράς». Στην έξοδο κ:8 περί της ημέρας του Σαββάτου: «Ενθυμού την ημέραν του Σαββάτου δια να αγιάζεις αυτήν»κλπ

Σύμφωνα προς τας Γραφάς ο αγιασμός των πιστών πραγματοποιείτε :

1/. Εν  τω Χριστώ.

2/. Εν τω Αγίω Πνεύματι και:

3/. Εκδηλώνεται εις την ζωή των πιστών.

Τούτο μαρτυρείτε σαφώς εκ του Α΄ Κορινθίους ς:9—11 όπου αφού ο απόστολος απαριθμεί διαφόρους περιπτώσεις αμαρτημάτων εκείνων που δεν γνωρίζουν την αλήθεια προσθέτει: «Και τοιούτοι υπήρχετε τινές αλλά απελούσθητε αλλά αγιάσθητε αλλ’ εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών». Υπό τας τρεις αυτά όψεις θα εξετάσωμεν με το φως που μας δίδει ο Λόγος του Θεού.

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ

Στην Α΄ Κορινθίους α:30 αναφέρεται εις ολίγας λέξεις το επαρκές του Χριστού και η αξία του ευλογητού Σωτήρος δια κάθε πιστόν: «Σεις είσθε εξ’ αυτού εν Χριστώ Ιησού όστις εγεννήθη εις ημάς σοφία από θεού δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσης».

Όσοι δια της χάρητος του θεού βρήκαμε εν τω Χριστώ την απολύτρωση μας δικαιωθέντες εκ πίστεως γνωρίζουμε ότι ουδεμία δική μς προσπάθεια καταβάλαμε προς τούτο αλλά μόνο πιστέψαμε εκ καρδίας εις τον Χριστό και αυτή η πίστης ελογίσθη εις ημάς εις δικαιοσύνη. Κατά τον αυτόν τρόπο χωρίς καμίαν δική μας  προσπάθεια  ο αγιασμός μας είναι η φυσική

                                                       ==3==

συνέπεια της εις τον Χριστόν πίστεως  διότι πραγματοποιήθηκε ενώπιον του Θεού όχι από δική μας αξία ή δικών μας προσπαθειών αλλά δια του έργου το οποίο ο Σωτήρ μας τελείωσε επί του Σταυρού καθώς είναι

γεγραμμένον: «Είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού εφάπαξ:(Εβραίους ι:10). Επίσης στην (Κολοσσαείς α:22)

βλέπουμε ότι: «Τώρα όμως διήλλαξε δια του σώματος της σαρκός αυτού δια του θανάτου δια να σας παραστήσει ενώπιον αυτού αγίους και άμωμους και ανεγκλήτους». Ο άγιος Θεός βλέπει τώρα όλους τους πιστούς ολόκληρη την Εκκλησία Του αγιασμένους εν τω Χριστώ χάρις εις το τέλειο έργο που ετελέσθη επί του σταυρού. Οι επιζητούντες λοιπόν τον αγιασμό δια των δικών τους προσπαθειών πέφτουν εις την αυτήν πλάνη με τους προσπαθούντας να δικαιωθούν ενώπιον του Θεού και να σωθούν δια των έργων των και φανερώνουν άγνοια των Γραφών αι οποίαι βεβαιώνουν ότι είμεθα πλήρεις εν τω Χριστώ.(Κολοσσαείς β:10).

Τόσο το νήπιο στην πίστη όσο και τον ευρισκόμενο εις ανδρική πνευματική ηλικία ο Θεός προσδέχεται εν Χριστώ και βλέπει αμφοτέρους ηγιασμένους εν αυτώ. Περί της Εκκλησίας της Κορίνθου αναγιγνώσκομε  ότι ο Απ. Παύλος «δεν ηδυνήθη να λαλήσει προς αυτούς ως προς πνευματικούς αλλ’ ως προς σάρκινους ως προς νήπια εν Χριστώ». (Α΄  Κορινθίους α:1—4 +ε:1—8 + ς:1—11 +ια:17—19).  Εις δε την δευτέραν επιστολήν του ο απ. Παύλος λέγει ότι είχε γράψει την πρώτη «εκ πολλής θλίψεως και στενοχωρίας καρδίας μετά πολλών δακρύων»(Β΄ Κορινθίους β:40). Αλλά μολονότι η πνευματική κατάστασης της εκκλησίας της Κορίνθου δεν ήταν εκείνη που έπρεπε να είναι ο απόστολος ονομάζει αυτούς: «ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού προσκεκλημένους αγίους»

 (Α΄  Κορινθίους α:2). Ενώπιον του Θεού ήσαν ηγιασμένοι εν τω Χριστώ εφ’ όσον Τον εδέχθησαν ως Σωτήρα των. Εδώ βλέπουμε ακόμη ότι αυτή η πρόσκληση των υπό του Θεού τους αγίασε.

Συγκρίνοντας το Ρωμαίους α:1—7 τα εδάφια θα εννοήσουμε καλλίτερα κατά ποιο τρόπο ήσαν «προσκεκλημένοι άγιοι». Εις το πρώτο εδάφιο ο απόστολος γράφει περί του εαυτού του ότι είναι «προσκεκλημένος απόστολος» εις δε το εδάφιο περί των πιστών ότι είναι «προσκεκλημένοι άγιοι». Η πρόσκλησης του Παύλου υπό του Χριστού κατέστησε τον πρώην διώκτη της Εκκλησίας απόστολον Αυτού. Προς τούτο ο Παύλος ουδεμίαν προσπάθεια κατέβαλε αλλ’ απλώς υπάκουσε εις την φωνή του Κυρίου που τον εκάλεσε και ηδύναντο να λέγει κατόπιν ότι ήτο «απόστολος δι’ Ιησού

                                                       ==4==

Χριστού».(Γαλάτας α:1). Εκείνο δε που ηδύνατο να επιθυμεί εις το

μέλλον ήτο να ζει και να πολιτεύεται ως καλός απόστολος του Χριστού δεν

λέγει όμως πουθενά: « Θέλω να γίνω απόστολος» διότι ήτο ήδη τοιούτος δια της προσκλήσεως του Χριστού. Κατά τον αυτό τρόπο η υπό του θεού πρόσκλησης του ανθρώπου εις την πίστιν τον παρουσιάζει ενώπιον Αυτού αγιασμένο εν τω Χριστώ.

Οι επιζητούντες να αποκαταστήσουν τον αγιασμό δια των προσπαθειών τους χωρίζοντας τους πιστούς σε δύο τάξεις δηλαδή σε αγιασμένους και σε σωσμένους δεν θα σκέπτονταν έτσι εάν έβλεπαν ότι ο Χριστός είναι η δικαιοσύνη τους ότι Αυτός ο ίδιος είναι το ένδυμα τους. ο Θεός έτσι βλέπει ενδεδυμένο κάθε πιστό και είναι τελείως ικανοποιημένος με τους έχοντας τον Υιόν. Τότε αντί να προσπαθούν να αποκτήσουν τον αγιασμό θα ζητούσαν δια της χάριτος του Θεού να αυξάνουν εις την νέα τους κατάσταση εις την οποία εφέρθησαν εν Χριστώ. Η άπαξ γινόμενη προσφορά του σώματος του Ιησού Χριστού αγίασε τους πιστεύοντας εις Αυτόν και αυτή η μία προσφορά «ετελειοποίησε δια παντός τους αγιαζομένους»  (Εβραίους ι:14).  Επίσης στην (Εφεσίους ε:25—27) βλέπουμε ότι το έργο του σταυρού απέβλεπε εις το «να παραστήσει ο Χριστός εις εαυτόν ένδοξον την εκκλησία με έχουσα κηλίδα ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων αλλά δια να είναι αγία άμωμος».και στην προς (Εβραίους ιγ: 12) ότι ο Ιησούς δια να αγιάσει τον λαό δια του ιδίου αυτού αίματος έξω της πύλης έπαθε».

Δόξα εις τον ευλογητό Σωτήρα μας διότι έκαμε το έργο της σωτηρίας μας τέλειο από όλες τις απόψεις εις τρόπον ώστε να ικανοποιήσει πλήρως τον θεό και να αποκαταστήσει τις σχέσεις μας μαζί Του. Ο Θεός ικανοποιήθηκε με το έργο του σταυρού ο δε ταλαίπωρος άνθρωπος που συναισθάνεται την χαμένη φυσική του κατάσταση όταν ατενίσει με πίστη εις τον Χριστό επί του σταυρού δύναται να αναπαυθεί επ’ Αυτού και « έχει παρρησία να εισέλθει εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού δια νέας και ζώσεις οδού την οποία καθιέρωσε εις ημάς δια του καταπετάσματος τουτέστι της σαρκός αυτού. (Εβραίους ι:19—20). Αλλ’ εάν αυτός ο πιστός δεν είναι ηγιασμένος πως θα ηδύνατο να εισέλθει εφ’ όσον καθώς είναι γνωστόν ουδέ εις αυτά τα  χειροποίητα άγια δεν ηδύνατο να εισέλθει; Και με ποιο θάρρος θα πλησίαζε τον Θεό;  διότι είναι γεγραμμένο ότι «χωρίς του αγιασμού ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον»(Εβραίους ιβ:14). Δια τούτο κλείομεν αυτό το κεφάλαιο με το εδάφιο που αναφέραμε εις την αρχή του

                                                       ==5==

ευχαριστούντες τον Θεό διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός «εγεννήθη εις  ημάς σοφίας από Θεού δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσης».

                         «»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»» 

ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ

Συντελεσθέντος του αγιασμού του πιστού ενώπιον του Θεού χάρις εις το έργον που ο ευλογητός Υιός Του ετελείωσεν επί του σταυρού αυτός ο ίδιος ο Θεός τελειώνει το έργον του αγιασμού και εις την καρδιά του ανθρώπου δια της αναγεννήσεως εν τω Αγίω Πνεύματι. Η πονηρά φυσική κατάστασης του ανθρώπου με δυνάμενη να υποταχθεί εις το θέλημα του Θεού (Ρωμαίους η:6—7) ουδεμίαν επιδέχεται βελτίωση ή  αναμόρφωση και δια τούτο οι Γραφές σαφώς διακηρύττουν ότι «εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού…. Εάν τις δεν γεννηθεί εξ’ ύδατος και Πνεύματος δεν δύναται να εισέλθει εις την βασιλείαν του Θεού το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι Πνεύμα (Ιωάννης γ:1—8).

Είδαμε ότι το γεννημένο εκ της σαρκός είναι σαρξ. Και σαρξ σημαίνει μία κατάσταση ανυπότακτο και εχθρικώς διακειμένης προς το θέλημα του θεού μία κατάσταση η οποία κατ’ ουδένα τρόπο δύναται να ευαρεστήσει τον Θεό.(Βλέπε Ρωμαίους η:3—8 + ζ:13—24 Γαλάτας ε:17 Ματθαίος κ;:41 Εφεσίους β:1—3 Γένεσης ;:11—13 Ιερεμίας ιγ:23

Ρωμαίους γ:1—8—23 κλπ).

Όταν ο άνθρωπος εννοήσει τις σπουδαίες αυτές αλήθειες περί της φυσικής του καταστάσεως και ιδεί ότι είναι ταλαίπωρος και δεν  δύναται με τις δικές του προσπάθειες να ελευθερωθεί από το σώμα του θανάτου τότε θα εκτιμήσει την   αξία του Χριστού και θα αρχίσει να ατενίζει προς Αυτόν όχι για να βελτιώσει τον εαυτό του αλλά για να εξαρτήσει από τον ευλογητό Σωτήρα ολόκληρο το έργο της σωτηρίας του και τότε θα μάθει πόσο επαρκές είναι το έργο του σταυρού για την δικαίωση και τον αγιασμό του για την απολύτρωση του. Αυτή η εμπιστοσύνη εις τον Χριστό για την σωτηρία είναι πίστης την οποία ζητά ο Θεός από τον άνθρωπο κατά την παρούσα οικονομία της κατά χάριν σωτηρίας και αποτελεί την μόνη οδό για να πλησιάσει ο άνθρωπος τον Θεό. Εις εκείνον  που πιστεύει έτσι εις τον Χριστό ο Θεός δίδει Πνεύμα Άγιο εν τω οποίο αναγεννά και αυτή η νέα γέννησης που υπάρχει εις τον πιστό είναι αναμάρτητος και τέλεια διότι είναι εκ του Θεού(Α΄ Ιωάννουγ:9). Ταυτόχρονα όμως εξακολουθεί να υπάρχει εν αυτώ και η παλαιά φύσης η οποία διάκειται

                                                       ==6==

εχθρικώς προς τον Θεό και δεν επιδέχεται καμίαν βελτίωση. «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα»(Ιωάννης γ:6). 

Στην (Ρωμαίους η:9 )διαβάζουμε: «Σεις όμως δεν είσθε εν σαρκί αλλ’ εν πνεύματι εάν το Πνεύμα του Χριστού κατοικεί εν υμίν.. αλλ’ εάν τις δεν έχει το Πνεύμα του Χριστού ούτος δεν είναι αυτού».  Το μέρος τούτο συμφωνεί με τους λόγους του Κυρίου στο (Ιωάννου γ:1—8) περί της απολύτου ανάγκης της αναγεννήσεως. Ο κατ’ όνομα όμως χριστιανισμός παραγνωρίζει αυτήν την ανάγκη της κατοικήσεως του Αγίου Πνεύματος εις τον άνθρωπο δια της πίστεως εις τον Χριστό και προτιμά να επαναπαύεται επί θρησκευτικών τύπων και τελετών. Η αποτυχία του είναι κατάδηλος σε όποιον τον βλέπει με το φως του Λόγου του Θεού. αλλά και πολλοί αληθείς χριστιανοί άνθρωποι αναγεννημένοι και κατά συνέπειαν ηγιασμένοι εν τω Χριστώ και εν τω Αγίω Πνεύματι καταβάλλουν προσπάθειες και προσεύχονται να λάβουν το Άγιο Πνεύμα και να αγιασθούν εξ’ αιτίας πεπλανημένων διδαχών τις οποίες εγκολπώθηκαν. Προσπαθούν δηλ. να αποκτήσουν μιαν δύναμη  την οποία θα έβλεπαν ότι κατέχουν ήδη εάν έκλειναν τα αυτιά τους στις ανθρώπινες διδαχές και τρέφονταν με τον Λόγο του Θεού το λογικόν τούτο και άδολο γάλα για να αυξηθούν δι’ αυτού. Ο εχθρός των ψυχών μας έχει ποικίλες μεθόδους για να κρατά σε διαρκεί ταραχή τους χριστιανούς που απομακρύνονται από την απλότητα του Λόγου του Θεού και ζητούν να οικοδομηθούν από ανθρώπινες διδαχές των ποικιλώνυμων ανθρώπινων  συστημάτων. Ο πονηρός αυτός εχθρός επειδή δεν μπορεί να αφαιρέσει την σωτηρία από εκείνους που δέχθηκαν με πίστη τον Χριστό ως Σωτήρα τους κατορθώνει να ταράττει πολλούς εξ’ αυτών με διδασκαλίες που εις την πραγματικότητα είναι αντίθετες προς τις Γραφές και οδηγούν σε σύγχυση και ενίοτε και σε αποθάρρυνση. Από το Ρωμαίους η:9 είδαμε ότι: «εάν τις δεν έχει το Πνεύμα του Χριστού ούτος δεν είναι αυτού». Όταν  λοιπόν ένας πιστός ζητά από τον θεό δια της προσευχής του να του δώσει το Άγιο Πνεύμα είναι σαν να Του λέγει ότι δεν είναι ακόμη σεσωσμένος. Ο Λόγος του Θεού μαρτυρεί ότι ο θεός χορηγεί το Άγιο Πνεύμα εις τον άνθρωπο δια της πίστεως.(Γαλάτας γ:2—5—14 Εφεσίους α:13)επειδή έλαβε την υιοθεσία εν τω Χριστώ(Γαλάτας δ: 6 στο (Ιωάννης ζ:37—39) ο Κύριος ομιλεί σαφώς περί της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος: «Όστις πιστεύει εις εμέ καθώς είπεν η γραφή ποταμοί ύδατος ζώντος θέλουσι ρεύσει εκ της κοιλίας

                                                        ==7==

αυτού. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος το οποίον έμελλον να λαμβάνουσιν οι πιστεύοντες εις αυτόν διότι δεν ήτο έτι δεδομένον Πνεύμα Άγιον επειδή ο Ιησούς έτι δεν εδοξάσθη».

Η δωρεά λοιπόν του Αγίου Πνεύματος είναι δια κάθε πιστόν και αποτελεί την σφραγίδα ή τον αρραβώνα(υπόσχεσης) της κληρονομιάς μας. «Εις τον οποίον και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το Πνεύμα το Άγιον της επαγγελίας(υποσχέσεως) όστις είναι ο αρραβών(ξανά υπόσχεσης)της κληρονομιάς ημών»(Εφεσίους α:13—14 ). Όταν ο πιστός δεχθεί αυτές τις αλήθειες με απλή πίστη επειδή ο Θεός τα λέγει είναι εύκολο να εννοήσει

ότι το έργο του Πνεύματος εις τον άνθρωπο είναι ο αγιασμός του επειδή πίστεψε εις τον Χριστό. Τα  επόμενα  γραφικά χωρία μιλούν περί του αγιασμού εν τω Πνεύματι: «Και τοιούτοι υπήρχετε τινές αλλά απελούσθητε αλλά ηγιάσθητε αλλ’ εδικαιώθητε εν τω ονόματι του Κυρίου Ιησού και εν τω Πνεύματι του Θεού ημών».(Α΄  Κορινθίους ς:11). «Σας εξέλεξεν ο θεός απ’ αρχής εις σωτηρίαν εν τω αγιασμώ του Πνεύματος και εν πίστει της αληθείας»(Β΄ Θεσσαλονικείς β:13). (Εκλεκτούς κατά πρόγνωσιν  Θεού Πατρός εν τω αγιασμώ του Πνεύματος εις υπακοήν και ραντισμόν του αίματος του Ιησού Χριστού»(Α΄ Πέτρου α:2).

Εκ των ανωτέρω μαρτυριών του Λόγου του Θεού το (Β΄ Θεσσαλονικείς β:13)δείχνει σαφώς ότι το έργο της σωτηρίας του ανθρώπου δεν δύναται να χωρισθεί από το έργον του αγιασμού. Το διπλούν τούτο έργον του αγιασμού εν τω Χριστώ και εν τω Αγίω Πνεύματι το ενεργεί ο ίδιος ο Θεός. Το πρώτο δια να μας  το πρώτο δια να μας παραστήσει ενώπιον του αυτού αγίους και δεύτερον δια να πραγματοποιήσει αυτό το έργον και εις την καρδίαν του ανθρώπου δια της αναγεννήσεως. Οι χωρίζοντες τον αγιασμό από το έργο της σωτηρίας επικαλούνται το (Ιωάννης ιζ:17) λέγοντες ότι ο Κύριος  προσευχηθείς προς  τον Πατέρα να αγιάσει τους μαθητάς Του και κατά συνέπειαν και οι πιστοί πρέπει να προσεύχονται να τους αγιάσει ο Πατέρας. Ει ένα βιβλίο τους γράφουν: «Εφ’ όσον λοιπόν είχον ανάγκη καθαρισμού(1*)εκ της κληρονομικής αμαρτίας ο Χριστός προσευχήθηκε προς τον Πατέρα: «Αγίασον αυτούς».

«»»»»»»»»»»»»»»»

(1*)Οι μαθηταί δεν είχαν ανάγκην καθαρισμού διότι είχαν είδη καθαριστή δια του Λόγου του Χριστού ως σαφώς μαρτυρείτε από το (κατά

Ιωάννη ιγ: 10 + ιε:3)

«»»»»»»»»»»»»»»»»»

                                                       ==8==

Εις πάντα σοβαρό ερευνητή των Γραφών είναι καταφανής η διαστροφή που κάνουν εις το εδάφιο χωρίζοντες αυτό κατ’ αρέσκεια δια να το κάμουν να συμφωνεί με τις διδαχές τους. Ιδού πως ακριβώς έχει το εν λόγω

εδάφιο: «Αγίασον αυτούς εν τη αληθεία σου ο λόγος ο ιδικός σου είναι

αλήθεια». Κατόπιν ο Κύριος Ιησούς αναφέρει την αποστολή των μαθητών Του εις τον κόσμο εις τον οποίον δεν ανήκουν και χάριν αυτών «αγιάζει εαυτόν»δηλαδή χωρίζει τον εαυτόν Του εις το έργο που ο Θεός Του έδωσε δια να είναι και οι μαθηταί Του  «ηγιασμένοι» εν τη αληθεία». Αυτός  ο αγιασμός  εις την αλήθεια πραγματοποιείται και σήμερα εις τον άνθρωπο από τη στιγμή που πιστεύει εις τον Χριστό διότι δεχόμενος ως Σωτήρα του τον Χριστό ο οποίος δεν είναι εκ του κόσμου χωρίζεται και ο πιστός εκ του κόσμου εις την αλήθεια όπως αυτή η αλήθεια αποκαλύπτεται εις τον Λόγο του Θεού περί του Πατρός και του Υιού. Και το να γνωρίζει ο άνθρωπος τον Πατέρα και τον Υιό είναι αιώνιος ζωή.(Ιωάννης ιζ:3)

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΑΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ

Η κλήσης του ανθρώπου εν Χριστώ είναι κλήσης αγία(Β΄ Τιμοθέουα:9) διότι ο Θεός ο καλών  τον άνθρωπο εις σωτηρία είναι άγιος. Επειδή  δε ο Θεός που μας κάλεσε είναι άγιος προτρέπει να : «γινώμεθα άγιοι εν πάση διαγωγή»(Α΄ Πέτρου α:15—16). Το Β΄ Κορινθίους ζ:1) θα βοηθήσει προς καλλιτέραν κατανόηση του Α΄ Πέτρου 15—16). Εκεί μας προτρέπει ο Λόγος του Θεού επειδή έχουμε αυτές τις επαγγελίες(της Υιοθεσίας βλέπε Β΄ Κορινθίουςς:14—18) «να καθαρίσωμεν από εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού».(αυτό είναι: άγιοι γίνεσθε ξεχωρισμένοι). Εις τα προηγούμενα εδάφια λέγει: «Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε» και αυτή η έξοδος και ο αποχωρισμός εκ μέσου του κακού αποτελεί εκπλήρωση αγιοσύνης. Οι Κορίνθιοι πιστοί προς τους οποίους απευθύνεται αυτή η προτροπή ήσαν ήδη αγιασμένοι εν Χριστώ Ιησού καθώς είδαμε από το

(Α΄ Κορινθίους α:2) και τώρα προτρέπονται να εκπληρώνουν την αγιοσύνη που κατείχαν εν τω Χριστώ. Με αυτό το πνεύμα γράφει ο απόστολος και προς τους εν Κολοσσαίς «αγίους και πιστούς εν Χριστώ Ιησού προτρέπων αυτούς να ενδυθώσιν ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγιασμένοι σπλάχνα οικτιρμών χρηστότητα ταπεινοφροσύνη πραότητα μακροθυμία κλπ(βλέπε Κολοσσαείς α:2 + γ:12 και επόμενα).

                                                     ==9==

Είναι λοιπόν σαφές εκ της συγκρίσεως των Γραφών ότι αι προτροπαί προς αγίαν ζωήν δεν αποβλέπουν εις την απόκτηση του αγιασμού αλλ’ εις την εκδήλωση του σε καθημερινή ζωή επειδή κάθε πιστός είναι ήδη

αγιασμένος εν τω Χριστώ και εν τω Αγίω Πνεύματι. Διότι καθώς δούλευε

προηγουμένως την αμαρτία και ήταν δούλος εις αυτήν τώρα δια της πίστεως εις τον Χριστό ελευθερώθηκε από την αμαρτία και εδουλώθη εις την δικαιοσύνη «δια να παραστήσει τα μέλη του δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν» (Ρωμαίους ς:19).

Ο πιστός εφ’ όσον ζει εις τον κόσμο θα εξακολουθεί να φέρει την παλαιά φύσιν. Δια τούτο προτρέπετε  να οπλισθεί το φρόνημα του θανάτου

(Α΄ Πέτρουδ:1—2 )να φρονεί ότι ο παλαιός άνθρωπος εσταυρώθει μετά του Χριστού δια να καταργηθεί το σώμα της αμαρτίας.

Και εκείνος που απέθανε  έτσι μετά του Χριστού ηλευθερώθει από την δουλείαν της αμαρτίας και «έχει τον καρπόν του εις αγιασμόν» (βλέπε Ρωμαίους ς: ολόκληρον το κεφάλαιον). Η Γραφή είναι γεμάτη προτροπές προς αγίαν ζωήν επειδή η παλαιά φυσική κατάστασης δεν έπαυσε να υπάρχει εντός μας(Α΄ Ιωάννου α:8). Ταυτόχρονα μα δεικνύει ότι η ικανότης προς την αγίαν ζωήν δεν υπάρχει  εις ημάς αυτούς αλλά την ευρίσκομεν εν τω Χριστώ. Όταν ο πιστός αναγνωρίσει ότι χωρίς τον Χριστό ουδέν δύναται να κάμει είναι εύκολο να ιδεί ότι δια να φέρει καρπόν αγιασμού οφείλει να μένει εν τω Χριστώ και ότι  από τον τρόπο που μένει εν τω Χριστώ εξαρτάται πάσα πνευματική του πρόοδος

(Ιωάννης ιε:1—8 και στην Γαλάτας ε:16—26). Ο Λόγος του Θεού ξεχωρίζει τα έργα της σαρκός από τον καρπό του Πνεύματος και δεικνύει ότι οι δύο αυταί καταστάσεις που υπάρχουν ταυτοχρόνως εις τον αναγεννημένον δεν δύνανται να συνεργάζονται. Η ανθρώπινη λοιπόν προσπάθεια αποκλείεται και ο πιστός καλείται να βλέπει μόνο τον Χριστό και να μένει εν Αυτώ δια να φέρει πολύ καρπό. Αντί λοιπόν ο πιστός να ζητεί τον αγιασμό δια ιδικών του προσπαθειών οφείλει να μένει εν τω Χριστώ και τότε η πνευματική ζωή και η αύξησης εις αυτήν θα ακολουθεί φυσικώς διότι ο Θεός έχει εις την διάθεση του πιστού «πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν» μέσα προς πάσαν αύξηση εν τω  Χριστώ.

Εις την φυσική καρδιά του ανθρώπου δεν υπάρχουν πραγματικά αισθήματα αγάπης προς τον Θεόν εκείνος όμως που γνώρισε την αγάπη  του Θεού δύναται να αγαπά τον Θεό. Και όποιος αγαπά τον Θεό αγαπά και τους αδελφούς του(Α΄  Ιωάννου δ: 19—21). Αυτή η αγάπη όταν

                                                     ==10==

περισσεύει εις τον πιστό τον κάμνει να δύναται να διακρίνει και τις διάφορες πλανημένες διδαχές(Φιλιππισίους α:9—11). Αλλ’ η αύξησης εις την αγάπη δεν εξαρτάται από μας δεν είναι αποτέλεσμα των ιδικών μας

προσπαθειών ο Κύριος είναι εκείνος που κάμνει τον πιστό να αυξάνει και να  περισσεύει εις αυτήν. Το (Α΄ Θεσσαλονικείς γ:12—13)  μα δείχνει τούτο καθαρά: «Εσάς δε ο κύριος να αυξήσει και περισσεύση εις την αγάπη προς  πάντας καθώς και ημείς περισσεύομεν προς εσάς δια να στηρίξει τας καρδίας ας αμέμπτους εις την αγιωσύνην έμπροσθεν του Θεού και Πατρός ημών εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων των αγίων αυτού». Τέλος στην (Εφεσίους α:4 ) αναγινώσκομεν:

«καθώς  εξέλεξεν ημάς δι’ αυτού προ καταβολής κόσμου δια να είμεθα άγιοι και άμωμοι ενώπιον αυτού εν αγάπη».

Ο αγιασμός του πιστού εν τω Χριστώ και εν τω Αγίω Πνεύματι δεν σημαίνει εξάλειψη εκ του πιστού της παλαιάς αμαρτωλής φύσεως ή κατάστασιν αναμαρτησίας. Ο Λόγος του Θεού ρητώς λέγει ότι: «Εάν είπομεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν». (Α΄ Ιωάννου α:8). «Τεκνία μου ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσετε. Και εάν τις αμαρτήσει έχομεν παράκλητον προς τον Πατέρα τον Ιησούν Χριστόν τον δίκαιον». (Α΄ Ιωάννου β:1).

Επειδή ο πιστός φέρει εντός του την παλαιά φύσι δηλαδή την κατάσταση που κληρονομήσαμε από τον Αδάμ και είναι δυνατόν να πέσει γεννάται αμέσως το ερώτημα: Πρέπει να αμαρτάνω; Και είμαι δικαιολογημένος όταν αμαρτήσω; Την απάντηση την δίδουν οι Γραφές:

«Ταύτα σας γράφω δια να μη αμαρτήσετε». Ο Λόγος  του Θεού θέτων ημάς εις κοινωνίαν μετά του Πατρός και του Υιού μας κρατεί εις εκείνην την θέσιν  όπου «ο Θεός είναι ο ενεργών εν ημίν» και το θέλων και το ενεργείν κατά την ευδοκίαν αυτού εις τρόπον ώστε να ζώμεν «άμεμπτοι και ακέραιοι τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω σκολιάς και διεστραμμένης».

(Φιλιππησίους β:12—18). Ταυτοχρόνως όμως μας καθιστά προσεκτικούς δια να μη αφήσει κανείς τον εχθρόν να τον εξαπατήσει με την σκέψη ότι η παλαιά φύσις εξαλείφθηκε και να τον κοιμίσει ή να τον κάμει να θαρρεί εις  τον εαυτό του. Ας θυμόμαστε πάντοτε ότι «Εάν είπομεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν μένει εν ημίν». Επαναλαμβάνομεν ότι η θέσης του πιστού είναι να οπλισθεί το  φρόνημα του θανάτου «δια να ζήσει τον εν σαρκί υπόλοιπον χρόνον ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων αλλ’ εν τω θελήματι του Θεού». 

                                                      ==11==

Εάν ο αγιασμός σήμαινε την αξάλειψιν εκ του πιστού της παλαιάς φύσεως αι προτροπαί των Γραφών προς αγρυπνία καθώς και η παιδία του Πατρός

προς τους δικούς Του θα έχαναν την αξίαν των και δεν θα είχον κανέναν

σκοπόν.  Επειδή όμως υπάρχει εντός μας η παλαιά φύσις προτρεπόμεθα να αγρυπνώμεν και να φρονώμεν ότι είμεθα νεκροί κατά την αμαρτίαν. Οι πιστοί της Κορίνθου «οι ηγιασμένοι εν Χριστώ Ιησού επειδή δεν αγρυπνούσαν και δεν έβλεπαν  μόνον εις τον Χριστόν είχαν πολλές ελλείψεις και ανάγκασαν τον απ. Παύλο να μεταχειριστεί γι’ αυτούς μία γλώσσα πολύ βαρειά. Ο απόστολος Πέτρος ελέγχεται εις την προς Γαλάτας επιστολήν για  υποκρισία εις την οποία είχε παρασύρει και τον Βαρνάβα(Γαλάτας β:11—14). Ο απ. Παύλος  ο ανελθών μέχρι του Παραδείσου του Θεού κινδύνευε να υπερηφανεύεται δια την υπερβολήν των αποκαλύψεων και δια τούτο ο Θεός του έδωκε σκόλοπα εις την σάρκα.

(Β΄ Κορινθίους ιβ:1—10). Όλα δείχνουν ότι εντός του πιστού υπάρχει πάντοτε η παλαιά φύσις και είναι έτοιμη να εξεγερθεί όταν δεν αγρυπνώμεν. Ο απ. Παύλος επειδή γνώριζε καλά αυτήν την αλήθεια ήταν έτοιμος να δέχεται με πολλή ευχαρίστηση την παιδεία του Πατρός  να συνιστά δε και στους άλλους να την υπομένουν διότι ο Πατήρ μας Θεός μας παιδεύει «Προς το συμφέρον ημών δια να γίνομε μέτοχοι της αγιότητος αυτού». (Εβραίους ιβ:10).

Και τα κάτωθι μέρη αναφέρονται  επίσης εις την εκδήλωση του αγιασμού εις την καθημερινή ζωή: «Επειδή τούτο είναι το θέλημα του θεού ο αγιασμός σας να απέχετε από…διότι ο Θεός δεν κάλεσε ημάς προς ακαθαρσίαν αλλά προς αγιασμό».(Α΄ Θεσσαλονικείς δ:3—8). «Αυτός δε ο Θεός της ειρήνης είθε να σας αγιάσει ολοκλήρως και να διατηρηθεί ολόκληρον το πνεύμα σας και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄ Θεσσαλονικείς ε:23). «Ζητείτε ειρήνην μετά πάντων και τον αγιασμόν χωρίς του οποίου ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριο».(Εβραίους ιβ:14).

Το θέλημα του θεού είναι ο αγιασμός μας ο χωρισμός μας από την αμαρτία καθώς είδαμε από το (Α¨  Θεσσαλονικείς δ: 3—8). Δυνάμεθα δε να ευχαριστώμεν τον καλόν μας Πατέρα διότι «η θεία δύναμης αυτού εχάρισε εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβεια»(Β΄ Πέτρου α:3). Τι περισσότερο ηδύνατο να κάμει δια την απελευθέρωση μας από την αμαρτία και δια την σωτηρίαν μας;  Εν τω Χριστώ ετελείωσεν ένα έργο το οποίο μόνον η θεία σοφία και αγάπη ηδύνατο να συλλάβει! Ο Θεός μας

                                                     ==12==

βλέπει εν τω Χριστώ όχι πλέον κατά τα έργα μας ή την αξίαν μας διότι η αξία μας είναι μόνον η αιώνια κόλασης αλλ’ επί τη βάσει του μεγαλειώδους και τελείου τούτου έργου του σταυρού δια του οποίου η θεία δικαιοσύνη ικανοποιήθη. Εάν δε πιστεύομε και γνωρίζουμε ότι ο Θεός είναι τελείως ικανοποιημένος με το έργο που ο Χριστός τελείωσε επί του σταυρού δυνάμεθα και ημείς να επαναπαυώμεθα εις Αυτόν και μόνον. Τότε αντί να προσπαθούμε να καλλιτερεύσωμεν ή να μεταβάλωμεν την παλαιά φύσιν θα μένομε εν Αυτώ δια να  φέρομε καρπόν προς δόξαν Αυτού. «Εις δε τον δυνάμενον να σας φυλάξει απταίστους και να σας στήσει κατενώπιον της δόξης αυτού άμωμους εν αγαλλιάσει εις τον μόνον σοφόν Θεόν τον σωτήρα ημών είη δόξα και μεγαλοσύνη κράτος και εξουσία και νυν και εις πάντας τους αιώνας αμήν».

(Ιούδας 24—25).===ΑΜΗΝ