Stavros Barotsakis
"Μοιχοί και
μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις
λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται".
Ιάκωβος 4:4
Θα πρέπει φίλοι μου να
εξετάσουμε τη ζωή μας, να είμαστε ανελέητα ειλικρινείς με τις καθημερινές
επιλογές μας, και να σκεφτούμε με ποιο τρόπο γίνεται κάποιος φίλος του κόσμου.
Άραγε πως φανερώνεται η φιλία και η αγάπη μας πολλές φορές για τον κόσμο, που ισοδυναμεί
με μοιχεία και έχθρα με τον Θεό; Πως νοιώθει ο Θεός, όταν μας έχει δώσει τα
πάντα, κι εμείς του λέμε από τη μία ότι Τον αγαπούμε και του ψάλλουμε ότι
είμαστε πιστοί, αλλά από την άλλη ερωτοτροπούμε με τον κόσμο; Ενώ μας έχει
δώσει τα πάντα, κι εμείς Τον προδίδουμε τελικά με τις επιλογές μας.
Το να αγαπώ τον κόσμο,
αυτό σημαίνει ότι είμαι φίλος με τον κόσμο, και όταν λέει κόσμο δεν εννοεί τους
ανθρώπους, αλλά με τον τρόπο που σκέφτονται και ενεργούν χωρίς τον Θεό.
Όταν λοιπόν αγαπώ τον
κόσμο, σύμφωνα με το παραπάνω εδάφιο, αυτό είναι μοιχεία, και κατ επέκταση
είναι έχθρα προς τον Θεό.
Το να αγαπώ, να
φέρομαι, να σκέπτομαι, να επιθυμώ, και να ενεργώ όπως οι άνθρωποι χωρίς τον
Θεό, αυτό με βάζει αυτόματα στο αντίπαλο στρατόπεδο. Κάθε φορά που με περηφάνια
μέσα μου αψηφώ τον Θεό, και κάνω αυτό που ξέρω ότι δεν θέλει Εκείνος, αγαπώ τον
κόσμο και εχθρεύομαι το Θεό. Κάθε φορά που όταν έρχεται η ώρα να επιλέξω αυτό
που δεν θέλει ο Θεός, φέρομαι ως εχθρός Του, και γίνομαι μοιχός.
Γιατί όμως γινόμαστε
φίλοι με τον κόσμο, και μοιχοί στη σχέση μας με το Θεό; Μήπως ο Θεός δεν μας
φτάνει; Μήπως επειδή δεν έχουμε επενδύσει ίσως αρκετά μαζί Του, ώστε η ψυχή μας
να είναι χορτάτη από Αυτόν; Μήπως γιατί μέσα μας πιστεύουμε πως η απόλαυση που
θα πάρουμε αμαρτάνοντας με το τρόπο αυτό, είναι μεγαλύτερη από το να μείνουμε
πιστοί στο Θεό; Μήπως δεν έχουμε μάθει να απολαμβάνουμε τον Θεό, και η αίσθηση
του καθήκοντος από μόνη της δεν φτάνει να μας αποτρέψει από την αμαρτία; Όμως
το καθήκον κάπου τελειώνει.
Ποια είναι η λύση; Να
ταπεινωθούμε ζητώντας Του συγχώρηση, και να πάψουμε με περηφάνια να παίζουμε
κρυφτούλι, λες κι ο Θεός δεν ξέρει τις διαθέσεις της καρδιάς μας καλύτερα από
εμάς τους ίδιους.
Να ταπεινωθούμε
μπροστά στο Θεό, να παραδεχτούμε την αγάπη μας για τον κόσμο, και να
επιστρέψουμε σ Αυτόν, ζητώντας Εκείνος να γεμίσει το κενό που νοιώθουμε μέσα
μας, γιατί οι μέρες που διανύουμε, είναι πονηρές.
Επειδή, "Ο Θεός
εις τους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν".
Ιάκωβος 4:6β...
.........................................
Από Stavros Barotsakis
"Ταλαίπωρος
άνθρωπος εγώ· τις θέλει με ελευθερώσει από του σώματος του θανάτου
τούτου"; Ρωμαίους 7:24
Πόσες φορές έχεις
πιάσει τον εαυτό σου, να παλεύει με την αμαρτία, και να μην μπορεί να τη
νικήσει. Καταλαβαίνεις στη θεωρία τουλάχιστον, πως ο εγωισμός είναι αμαρτία,
όμως όταν φουντώνει δεν ξέρεις τι να τον κάνεις. Εκείνη την ώρα λες πράγματα
που αργότερα μετανιώνεις.
Και σκέφτεσαι, μπορεί
άραγε κάποιος να βάλει χαλινάρι στη γλώσσα του, στα μάτια, στην επιθυμία, ή στη
σκέψη του; Όταν νιώθεις το αίμα σου να τρέχει γρηγορότερα στις φλέβες σου, και
αρχίζεις να θυμώνεις, αυτό πως το υποτάσεις; Όταν τα μάτια σου βλέπουν, και η
σκέψη σου αρχίζει να τρέχει, αυτό πως το νικάς; Πως κόβεις τις κακές συνήθειες;
Πως παλεύεις με το παρελθόν που νιώθεις να σε κρατάει αιχμάλωτο;
Αυτό φυσικά που
χρειάζεται για να ελευθερωθείς απ όλα αυτά είναι ΔΥΝΑΜΗ. Αυτό είναι το
ζητούμενο, και ψάχνουμε πολλές φορές μέσα μας να βρούμε δύναμη, για να πράξουμε
αυτό που είναι σωστό, και όσο κι αν προσπαθούμε, τόσο αποτυγχάνουμε. Αν κι εσύ
έχεις νοιώσει ή νιώθεις έτσι, καλώς ήρθες σε αυτούς που το παραδέχονται. Σε
αυτούς που τουλάχιστον έχουν τα πνευματικά κότσια να πουν "είμαι
αδύναμος". Γιατί σε πληροφορώ ότι δεν είσαι μόνος σου.
Στους Γαλάτας 5:17 μας
περιγράφει ο Παύλος αυτό που συμβαίνει σε όλους μας: "Διότι η σαρξ
επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός· ταύτα δε
αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε". Η
αμαρτία μέσα μας, είναι αυτή που μας στερεί τη δύναμη του Θεού. Άρα το
σημαντικό για να προχωρήσουμε είναι να παραδεχτούμε την αμαρτία μας στο Θεό,
για να μας συγχωρήσει. Ο Θεός συγχωρεί την αμαρτία μας, όταν την ομολογούμε,
όχι όταν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Δύναμη λοιπόν υπάρχει,
και είναι διαθέσιμη, αν έχουμε δεχτεί τον Χριστό Σωτήρα και Κύριό μας. Και αυτή
η δύναμη κατοικεί μέσα μας. Δεν είναι η δύναμη του χαρακτήρα μας, ούτε είναι η
δύναμη της θέλησής μας. Κατοικεί μέσα μας, αλλά δεν είναι ο εαυτός μας. Μας
δίνει δύναμη, αλλά δεν είναι κάτω από τον έλεγχό μας. Είναι το Άγιο Πνεύμα, που
κατοικεί μέσα μας.
"Λέγω λοιπόν,
Περιπατείτε κατά το Πνεύμα και δεν θέλετε εκπληροί την επιθυμίαν της
σαρκός". Γαλάτας 5:16
"Διότι ο νόμος
του Πνεύματος της ζωής εν Χριστώ Ιησού με ηλευθέρωσεν από του νόμου της
αμαρτίας και του θανάτου". Ρωμαίους 8:2...
>>>>>>>>>>>>
Από Stavros Barotsakis
" Όποιος πιστεύει
στον Υιό, έχει αιώνια ζωή· όποιος, όμως, απειθεί στον Υιό, δεν θα δει ζωή, αλλά
η οργή τού Θεού μένει επάνω του". Ιωάννης 3:36
Πιστεύεις στον Θεό; Αν
ναι, ποιο είναι το αντικείμενο τις πίστης σου; Μήπως πιστεύεις στη θρησκεία; σε
κάποιο δόγμα; στην εκκλησία; ή στους αγίους; Σύμφωνα όμως με το ευαγγέλιο, το
αντικείμενο της πίστης μας είναι ο Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού, γιατί Αυτός
είναι ο απεσταλμένος του Πατέρα εδώ στη γη. "Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός
τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο
πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον". Ιωάν.3:16. Έτσι αν δεν
πιστέψεις στο Χριστό, δηλώνεις παραίτηση, χάνεις την αγάπη του Θεού, και έτσι
παραμένεις κάτω από την οργή Του, γιατί η πίστη είναι ο συνδετικός κρίκος
ανάμεσα στην ψυχή σου, και στην αγάπη του Θεού.
Η αγάπη του Θεού είναι
επαρκής για σένα, και για όλο τον κόσμο, αλλά είναι αποτελεσματική και σώζει
ΜΟΝΟ αυτούς που πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Η αγάπη Του φτάνει και περισσεύει
για όλους, αλλά σώζει μόνο αυτούς που θα Τον εμπιστευθούν. Το γεγονός πως ο
Θεός αγάπησε τον κόσμο, δεν θα φέρει κανένα αποτέλεσμα στη δική σου ζωή, αν δεν
πιστέψεις στο Χριστό, αλλά θα χαθείς αιώνια.
Γι αυτό η πίστη στο
Χριστό είναι απόλυτα απαραίτητη για να έχεις ζωή αιώνια κοντά στο Θεό. Ο κόσμος
δυστυχώς χωρίζεται σε δύο ομάδες. Σε αυτούς που πιστεύουν στο ευαγγέλιο, και σε
αυτούς που απειθούν. Αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό συνδέονται με την αγάπη
του Θεού και γλιτώνουν. Αυτοί που δεν θα υπακούσουν, παραμένουν κάτω από την
οργή του Θεού.
Δεν μας ζητάει ο Θεός
να μορφωθούμε, ούτε να γίνουμε πιο έξυπνοι για να μας αποδεχθεί. Δεν χτυπάμε
την πόρτα του Θεού με τις ικανότητές μας, ούτε με τον καλό μας χαρακτήρα, ούτε
με τη θρησκεία μας, ούτε με την ηθική μας. Ο Θεός μας ζητάει μετάνοια και πίστη
στον Ιησού Χριστό: "Επειδή δεν απέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού εις τον
κόσμον διά να κρίνη τον κόσμον, αλλά διά να σωθή ο κόσμος δι' αυτού".
Ιωάννην 3:17...
Stavros Barotsakis
"Λέγει προς αυτόν
ο Ιησούς· Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον
Πατέρα, ειμή δι' εμού". Ιωάννην 14:6
Δεν υπάρχει περίπτωση
εσύ ο άνθρωπος να πλησιάσεις μόνος σου τον Θεό. Γι αυτό έχεις ανάγκη κάποιον
μεγαλύτερο από εσένα, να έρθει και να σου Τον αποκαλύψει, για να σου δώσει χάρη
και έλεος.
Χωρίς τον Ιησού
Χριστό, το χάσμα ανάμεσα στο Θεό και σε σένα, είναι αδιαπέραστο. Σε εμποδίζει
το γεγονός ότι είσαι μικρός, πεπερασμένος, και το γεγονός ότι είσαι αμαρτωλός
και επαναστάτης ενάντια στη δικαιοσύνη Του. Οι μικρές και ασήμαντες γέφυρες που
προσπαθείς μόνος σου να χτίσεις, δεν σε πάνε πουθενά. Ίσως προσπαθείς να γίνεις
πιο καλός, για να σε δεχτεί ο Θεός. Ίσως ασχολείσαι με τη θρησκεία, ή δίνοντας
χρήματα, και κάνοντας αγαθοεργίες. Να ξέρεις όμως ότι τίποτα απ όλα αυτά δεν
είναι ικανό, και κανένα απ αυτά δεν μπορεί να τακτοποιήσει την ενοχή τις
αμαρτίας που κουβαλάς απέναντι στο Θεό. Η δικιά σου δικαιοσύνη, λέει ο Λόγος
του Θεού, μπροστά Του μοιάζει με ένα βρώμικο κουρέλι. Ησαΐας 64:6.
Στην προσπάθειά σου να
πλησιάσεις το Θεό, μήπως αφήνεις τον Ιησού Χριστό στην άκρη; Και ενώ δέχεσαι
την μεσιτεία Του, μήπως δεν περιορίζεσαι μόνο σ αυτή, αλλά πιστεύεις πως
υπάρχουν και άλλοι μεσίτες, στους οποίους πρέπει να προσεύχεσαι, και με τη
σειρά τους να μεσιτεύουν στο Θεό για σένα; Πως μπορείς όμως να εμπιστεύεσαι τη
ζωή σου σε νεκρούς; "Διότι οι ζώντες γνωρίζουσιν ότι θέλουσιν αποθάνει·
αλλ' οι νεκροί δεν γνωρίζουσιν ουδέν, ουδέ έχουσι πλέον απόλαυσιν· επειδή το
μνημόσυνον αυτών ελησμονήθη. Εκκλησ. 9:5.
Ο Θεός όμως σου έχει
προμηθεύσει τη δική Του γέφυρα για να πλησιάσεις τον Θεό. Είναι ο αναστημένος
Ιησούς Χριστός, ο μόνος Ζωντανός μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο αιώνιος
Υιός του Θεού, ο οποίος ήρθε στον κόσμο, έγινε άνθρωπος, και έζησε τη ζωή μας
για να μπορεί να μας καταλάβει, και πέθανε στο σταυρό με τον χειρότερο τρόπο.
Τον θάνατο που εσύ και
εγώ άξιζε να πεθάνουμε, το έκανε στη δική μας θέση. Αυτό είναι το δώρο του Θεού
για σένα και για μένα...
_________________________________
"Εάν
δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πως τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι
ανάστασις νεκρών δεν είναι;
Και
εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ' ο Χριστός ανέστη". Α' Κορινθ.!5:12-13
Αν
ο Χριστός είχε μείνει στον τάφο δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από ένας ακόμη
ιδρυτής μιας θρησκείας. Ένας ιδεολόγος που πέθανε γι αυτό που πίστευε, που
μάλιστα δεν του βγήκαν αυτά που έλεγε, αλλά τουλάχιστον ήταν ειλικρινής να
πεθάνει για τα πιστεύω του.
Σύμφωνα
όμως με την Αγία Γραφή, η ανάσταση του Χριστού αποδεικνύει πως ο Χριστός έλεγε
την αλήθεια: "και απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει κατά το πνεύμα της
αγιωσύνης δια της εκ νεκρών αναστάσεως, Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών".
Ρωμαίους 1:4. Η ανάσταση του Χριστού αποδεικνύει πως υπάρχει συνέχεια στη ζωή
μετά απ αυτό που ζούμε σήμερα, δηλαδή πέρα από αυτό που βλέπουμε. Αν δεν
υπάρχει ανάσταση, η ίδια η Αγία Γραφή γράφει πως όλα αυτά που πιστεύουμε και
κάνουμε είναι μάταια και πάνε χαμένα. Α' Κορινθίους 15:16-19. Γιατί, το να ζω μόνο
για το τώρα, ακόμη κι ως χριστιανός, είναι αξιοθρήνητο, γιατί δεν υπάρχει
ελπίδα ούτε μέλλον. Η αλήθεια όμως είναι πως ο Χριστός έχει αναστηθεί, Α'
Κορινθίους 16:20, κι αυτό τα ανατρέπει όλα. Βεβαιώνει πως υπάρχει ζωή και μετά,
και πως αν υπάρχει ζωή μετά, αυτό επηρεάζει τη ζωή μου τώρα. Αλλάζει τον τρόπο
που σκέφτομαι, αλλάζει τις αξίες μου, και τις προτεραιότητες μου. Η ανάσταση
του Χριστού εγγυάται κι εξασφαλίζει τη δική μας ανάσταση. Ρωμαίους 8:11, και Α'
Κορινθίους 6:14. Θ αναστηθούμε επειδή ο Χριστός αναστήθηκε. Η δική Του ανάσταση
εγγυάται την ανάσταση όλων όσων Του έδωσαν τη ζωή τους, γιατί αυτό σημαίνει να
πιστεύω στο Χριστό!!
"
Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες
πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος
εν Κυρίω". Α' Κορινθίους 15:58..
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Stavros Barotsakis
"και
ενώ ήμεθα νεκροί δια τα αμαρτήματα, εζωοποίησεν ημάς μετά του Χριστού· κατά
χάριν είσθε σεσωσμένοι·
και
συνανέστησε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις δια Ιησού Χριστού".
Εφεσίους 2:5-6
Πνευματικά
νεκροί σημαίνει πως ενώ είχαμε φυσική ζωή, ζούσαμε, τρέχαμε, παίζαμε,
μαθαίναμε, αναπνέαμε, παρόλ' αυτά δεν είχαμε σχέση με το Θεό εξ αιτίας τις
αμαρτίας μας. Δεν γνωρίζαμε τον Θεό, γιατί είμαστε αποχωρισμένοι απ Αυτόν.
Είμαστε όπως και κάθε άνθρωπος χωρίς το Χριστό, σαν έναν νεκρό μέσα στον τάφο.
Κι ο Θεός μας έφερε από το θάνατο στη ζωή. Μας ανέστησε μαζί με τον Ιησού
Χριστό, και μας έβαλε να καθίσουμε μαζί μ Αυτόν στα ουράνια. Η σωτηρία δηλαδή είναι
μια νεκρανάσταση. Ένας νεκρός πνευματικά, ανασταίνεται. Ο μετανοημένος
αμαρτωλός πεθαίνει για τα παλιά, και ανασταίνεται για τα καινούρια μαζί με τον
Χριστό.
Μας
έδωσε την χάρη, και την ικανότητα να ζούμε συνειδητά στη δική Του παρουσία,
παρόλο που είμαστε στον κόσμο αυτό.
Μας
έδωσε τη δύναμη, τις υποσχέσεις, και το έλεος, να ζούμε ταυτόχρονα σε δύο
κόσμους. Αυτόν που βλέπουμε με τα φυσικά μάτια, κι αυτόν που δεν φαίνεται
ορατά, αλλά τον βλέπουμε με τα μάτια τις πίστεως. Παρόλο που ακόμη ζούμε εδώ με
αυτό το σώμα, σ αυτόν τον κόσμο, τα μάτια μας έχουν ανοιχτεί ώστε να βλέπουμε
αυτά που πριν δεν είχαμε την ικανότητα να δούμε, και να καταλαβαίνουμε αυτά που
δεν μπορούσαμε πριν να καταλάβουμε.Ο άνθρωπος που συμφιλιώθηκε με τον Θεό,
καταλαβαίνει πως το σήμερα, είναι προσωρινό. Έχει ήδη λάβει την αληθινή ζωή και
ότι χτίζει, έχει την αιωνιότητα στο μυαλό του. Γι αυτό λοιπόν, "τα άνω
φρονείτε, μη τα επί της γης.
Διότι
απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ.
Κολοσσαείς 3:2-3...
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
