ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-- ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ -ΑΠΡΙΛΙΟΣ-2000

ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ -ΑΠΡΙΛΙΟΣ-2000

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ"

Με λύπη και αποτροπιασμό πληροφορηθήκαμε την τρομοκρατική ενέργεια που έγινε τα χαράματα της 15 Μαρτίου σε βάρος των εγκαταστάσεων του ραδιοφωνικού σταθμού της "Πειραϊκής Εκκλησίας".

Μέσα σε μια χώρα δήθεν "χριστιανική", όπου όλα σχεδόν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ανταγωνίζονται ποιο θα πρωτοστατήσει σε αισχρολογίες, σατανολογίες, πορνογραφία και όλα τα λουλούδια του κακού, και όπου όλα με μια φωνή έσπευσαν να υπερασπιστούν το αντίχριστο ρυπαρογράφημα κάποιου αποτυχημένου πολιτικού, δήθεν στο όνομα της ελευθερίας του λόγου (βλέπε παρακάτω σχετικό σχόλιο), ο ραδιοφωνικός σταθμός της Πειραϊκής Εκκλησίας ανήκει στις ελάχιστες εξαιρέσεις όπου μπορεί κάποιος να στρέψει τον δέκτη του για να ακούσει "κάτι καλό".

    "Είναι θλιβερό να γινόμαστε στόχος τρομοκρατικών ενεργειών. Δεν βλάπτουμε κανένα, υπηρετούμε το συμφέρον του λαού, υπηρετούμε τον Χριστόν, που άλλοι τον μισούν",

    δήλωσε ο Μητροπολίτης κ. Καλλίνικος.

Αλλά είναι ολοφάνερο ότι γι’ αυτό ακριβώς έγινε η επίθεση, επειδή κάποιοι "χριστιανοί" της ταυτότητας (βλέπε πιο κάτω άλλο σχόλιο), όχι μόνο μισούν τον Χριστό αλλά και φροντίζουν να το δείχνουν έμπρακτα.

Σ’ αυτούς ανήκουν και όσοι φρόντισαν να φιμώσουν -ευτυχώς μόνον προσωρινά- τον άλλο χριστιανικό ραδιοφωνικό σταθμό, το "Κανάλι 2000", ιδιοκτησίας μιας ομάδας Ευαγγελικών. Και οι υπεύθυνοι για τη λειτουργία εκείνου του σταθμού θα μπορούσαν επίσης να πουν τα ίδια λόγια: "Δεν βλάπτουμε κανένα, υπηρετούμε το συμφέρον του λαού, υπηρετούμε τον Χριστόν, που άλλοι τον μισούν". Μόνο που αυτή τη φορά εκείνοι που μισούν τον Χριστό υπηρετούν μέσα στον κρατικό μηχανισμό...

Παρόλο που δεν συμφωνούμε με όλες τις εκπομπές των θρησκευτικών ραδιοσταθμών -πολλές από τις οποίες δεν ανταποκρίνονται στον κύριο σκοπό τους, κάποτε μάλιστα ξεφεύγουν και από τα όρια της σοβαρότητας- οπωσδήποτε οι άνθρωποι χριστιανικής συνείδησης δικαιούμαστε, μέσα στη θάλασσα της λάσπης των άλλων ερτζιανών, να ακούμε ένα λόγο ελεύθερο από την ηθική ρυπαρότητα των καιρών μας, στα σύνορα της Ελλάδας των "Ελλήνων Χριστιανών"(!)

ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ Ή ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ;

Σε συνέντευξη Τύπου στην Ένωση Ξένων Ανταποκριτών, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Γ. Παπανδρέου δήλωσε:

    "Είμαι εναντίον της αναγραφής τού θρησκεύματος στις ταυτότητες. Άλλοι στην Εκκλησία το βλέπουν με άλλο μάτι, αλλά πιστεύω ότι δεν χρειάζεται βούλα για να υποδηλώνει τα θρησκευτικά πιστεύω σου. Η μη αναγραφή του θρησκεύματος είναι θέμα δημοκρατίας". (Εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" 3-3-2000).

Το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου διευκρίνισε ότι δεν γνωρίζει αν και πότε θα τεθεί το θέμα προς συζήτηση στο υπουργικό συμβούλιο που θα προκύψει μετά τις εκλογές, υποβαθμίζει τη σημασία της δήλωσής του, είναι εντούτοις ενδεικτικό της κατεύθυνσης που παίρνει το ζήτημα, που έχει απασχολήσει πολλούς τα χρόνια μετά τη δικτατορία, όμως η ηγεσία της κρατικής Εκκλησίας (που είναι και η μόνη που αντιτίθεται στην αλλαγή) δε μπόρεσε ακόμη να πεισθεί ότι ο αριθμός του ποιμνίου του Χριστού δεν είναι ζήτημα στατιστικής αλλά αλήθειας και ζωής.

Θεωρούμε ορθότερο να χαρακτηρίζεται κάποιος ως πιστός ή άπιστος από τις πράξεις του και όχι από το γενεαλογικό του δέντρο... Δεν γεννιόμαστε χριστιανοί αλλά γινόμαστε ύστερα από μετάνοια και προσωπική πίστη στον Χριστό και συμμόρφωση με το θείο θέλημα.

    Επιτέλους, κανείς δεν εμποδίστηκε να κάνει τα χειρότερα εγκλήματα εξαιτίας του θρησκεύματος που έγραφε η ταυτότητά του ούτε για τον ίδιο λόγο κάποιος έγινε καλύτερος άνθρωπος!

"Μ ΣΤΗ ΝΙΟΣΤΗ" Ή Η ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Το ρυπαρογράφημα με τίτλο τον εντός εισαγωγικών "τύπο" της επικεφαλίδας μας, για το οποίο πολύς ντόρος έγινε από τα ΜΜΕ, ούτε το διαβάσαμε ούτε πρόκειται. Όπως είπε σε δίκη που έγινε στη Θεσσαλονίκη ο συνήγορος υπεράσπισης του συγγραφέα, τα λόγια που περιέχει δεν πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά επειδή είναι "φανταστικά". Επειδή, λοιπόν, κάποιος έγραψε ένα βιβλίο για να βρίζει "φανταστικά", θα έπρεπε εμείς να πληρώσουμε για να διαβάσουμε πώς μας βρίζει;..

Ματαιότητα στη νιοστή δύναμη, λοιπόν, και άνθρακες ο θησαυρός που θα βρουν οι αναγνώστες του βιβλίου, όχι όμως και οι εισπράξεις που θα κάνουν ο εκδότης και ο συγγραφέας του, από τους "χριστιανούς" συνέλληνες που ενδιαφέρονται να το αγοράσουν.

Παραμένει ωστόσο άξιο απορίας πώς η Εκκλησία, που έσπευσε να αφορίσει τον Ορθόδοξο θεολόγο κ. Σωτηρόπουλο και αδιαφορεί να τον απαλάξει από την άδικη καταδίκη, όχι μόνο παρακολουθεί αμέριμνη τα τεκταινόμενα αλλά και, μάλλον ή βέβαιο, όταν χρειαστεί, θα σπεύσει να κηδεύσει με ιεραρχική κηδεία τον δράστη της ύβρης, όπως συνηθίζει να κάνει με όλους τους κουλτουριάρηδες της κατηγορίας του...

    Στο φετινό καρναβάλι έπεσαν οι μάσκες από πολλούς δήθεν "Ορθόδοξους" και δήθεν "χριστιανούς", τόσο στην πολιτική όσο και στους λεγόμενους "πνευματικούς" κύκλους, που αποδείχθηκαν έμπρακτα ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

       Ο ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ...

Πολύς λόγος γίνεται κάθε τέτοια εποχή για τη νηστεία, στην οποία μάλιστα αναφέρθηκε και ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, προβάλλοντάς την ως "μέσο αδυνατίσματος" καλύτερο παρά τις προτεινόμενες από τις ειδικές επιχειρήσεις μεθόδους.

Στο τεύχος Φεβρουαρίου του περιοδικού "Εκκλησιαστική Διακονία και Μαρτυρία" (ΕΔΜ), που είναι έκδοση της Μητροπόλεως Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, ο συντάκτης του κ. Μπιλάλης διαθέτει τέσσερις σελίδες αναφερόμενος στο επίκαιρο αυτό θέμα, και πρώτα απ’ όλα σημειώνει την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα σε όσα η Ορθόδοξη Εκκλησία προστάζει και εκείνα που ο "χριστεπώνυμος" λαός μας πράττει. Έτσι, όπως σημειώνει για την περίοδο του Τριωδίου:

    Όλο αυτό το χρονικό διάστημα κατακλύζονται τα διάφορα κέντρα με συνεστιάσεις, ενώ μπορούν να τις κάνουν ενωρίτερα. Οι καρναβαλικές διοργανώσεις δίνουν και παίρνουν. Κι έτσι αντί περιόδου Τριωδίου -πνευματικής κάθαρσης και ανάβασης- γίνεται περίοδος μόλυνσης και κατάβασης-πτώσης...

Στη συνέχεια η ΕΔΜ παραδέχεται ότι:

    Τη Νηστεία δεν την έχουμε μόνο εμείς οι χριστιανοί. Όλοι οι λαοί, ανεξάρτητα θρησκείας, κατά περιόδους απείχον και απέχουν από ωρισμένες τροφές. Οι Αιγύπτιοι επί εβδομάδες δεν έτρωγαν κρέας και ψάρια για να προετοιμαστούν για τις εορτές της θεάς τους Ίσιδος. Οι Εβραίοι είχαν πολλές νηστείες, με τις οποίες εξέφραζαν την λύπη τους, για τις αμαρτίες, για τις εθνικές συμφορές, για την εθνική ή προσωπική τους κάθαρση. Οι Σπαρτιάτες, όταν ήθελαν να έχουν την εύνοια των θεών, σ’ ένα πόλεμο και για να εξοικονομήσουν τροφές, επέβαλον την νηστεία σ’ όλο το λαό. Οι Αθηναίοι δεν έτρωγαν ωρισμένα φαγητά κατά την εορτή των Ελευσινίων. Νηστεία έχουν οι Βουδδιστές, οι Μωαμεθανοί κ.ά.

Από τα παραπάνω στοιχεία γίνεται φανερή η εντελώς διαφορετική αντίληψη περί νηστείας των Εβραίων, που περιγράφεται στην Παλαιά Διαθήκη, και των ειδωλολατρικών λαών, και εύκολα αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι εκείνοι που εισήγαγαν τους ατέλειωτους κανόνες των νηστειών, μιμήθηκαν σε όλα τους ειδωλολάτρες...

Από την προφητεία του Ησαΐα (κεφ. 58/νη) μαθαίνουμε την κακή γνώμη του Θεού για τις νηστείες των Εβραίων - τουλάχιστον έτσι όπως τις εφάρμοζαν. Φανταζόμαστε, λοιπόν, πόσο περισσότερο αντίθετος είναι ο Κύριος απέναντι στις σημερινές εκκλησιαστικές νηστείες...

Έγραψε βέβαια ο Μ. Βασίλειος, ότι

    "η των κακών αλλοτρίωσις, εγκράτεια γλώσσης, θυμού αποχή, επιθυμιών χωρισμός, καταλαλιάς, ψεύδους και επιορκίας, η των τοιούτων ένδεια, νηστεία εστίν αληθής και ευπρόσδεκτος",

όμως πόσοι από εκείνους που "νηστεύουν" τις εκκλησιαστικές νηστείες, έχουν αντίληψη αυτών των αληθειών; Οπωσδήποτε ελάχιστοι. Σαν αποτέλεσμα η νηστεία τους είναι χωρίς αντίκρισμα πνευματικό (εκτός και αν περιοριστούμε στο αισθητικό αποτέλεσμα της λεπτής σιλουέτας...).

 «»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ

Όλοι άρχισαν να ζητούν συγγνώμη...

Ο Πάπας της Ρώμης Παύλος - Ιωάννης Β', σε μια πράξη την οποία κάποιοι χαρακτήρισαν ως την πλέον σημαντική της θητείας του, αναγνώρισε την εχθρότητα, τον ανταγωνισμό, τη μισαλλοδοξία και τις παραλήψεις της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Μνημόνευσε, αν και όχι λεπτομερώς, αμαρτίες του παρελθόντος σε βάρος των Ιουδαίων, των Χριστιανών άλλων εκκλησιών, των φτωχών, των γυναικών και των μειονοτήτων, και ζήτησε από τον Θεό να καθαρίσει τις συνειδήσεις των Ρωμαιοκαθολικών καθώς η Εκκλησία της οποίας ηγείται εισέρχεται στη νέα χιλιετία.

***

Ο Πρόεδρος της Γερμανίας, κ. Johannes Rau στην πρόσφατη επίσκεψή του στα Καλάβρυτα, όπου 1300 άντρες εκτελέστηκαν κατά την κατοχή το Δεκέμβριο του 1943, ζήτησε συγγνώμη για τις ενέργειες των γερμανικών στρατευμάτων, εκφράζοντας τη λύπη και την ντροπή του για τα "κατορθώματα" των δυνάμεων του άξονα. Ο Γερμανός Πρόεδρος είπε στο λόγο του:

"Ήρθα εδώ για να διατηρήσω ζωντανή στη Γερμανία τη μνήμη αυτού του γεγονότος. Εδώ, σ’ αυτό τον τόπο, αισθάνομαι τεράστια λύπη και ντροπή. Μόνο εκείνος που γνωρίζει και αποδέχεται το παρελθόν του μπορεί να βρει το δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον".

***

Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος, μιλώντας τις παραμονές του Πάσχα στο προσωπικό κεντρικού νοσοκομείου της Αθήνας, παραδέχτηκε λάθη της εκκλησίας:

"Kαι η εκκλησία έχει κάνει λάθη και σφάλματα και συμβιβάστηκε "με το άνομο κατεστημένο της κάθε εποχής".

***

Δεν γνωρίζουμε πόσες από αυτές τις αιτήσεις συγγνώμης είναι ειλικρινείς ή πηγάζουν από άλλες σκοπιμότητες -επιπλέον αφορούν λάθη που διέπραξαν όχι οι ίδιοι αλλά προκάτοχοί τους-, οπωσδήποτε όμως ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ σε πολλούς ακόμη εκκλησιαστικούς "ηγετίσκους", που με τις ενέργειές τους γεμίζουν πόνο και ντροπιάζουν τις εκκλησίες τους.

Για το μεγάλο και ενδιαφέρον αυτό θέμα της συγγνώμης,θα δημοσιεύσουμε στο επόμενο τεύχος σχετικό άρθρο του Martin De Haan. Μην το χάσετε!

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ-2000

``...καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου,

έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας...''

Έλληνας ή Χριστιανός!

Ησχέση ανάμεσα στον ελληνισμό και το χριστιανισμό, ένα θέμα που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν πολλοί ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα εξ αφορμής των νέων αστυνομικών ταυτοτήτων. Συζητήθηκε εκτενώς σε τηλεοπτικές συζητήσεις, σε δημόσια βήματα, προβλήθηκε από τον Τύπο αλλά και από άμβωνες εκκλησιών, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης στις "λαοσυνάξεις" που οργανώθηκαν από την εκκλησιαστική ιεραρχία...

Μάλιστα, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε φανατισμένη ατμόσφαιρα, για μια ακόμη φορά το θέμα ξέφυγε από τις αληθινές του διαστάσεις και ως νέο "υγρόν πυρ" καθένας το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν σε επιθέσεις κατά των αντιπάλων του...

Ως Έλληνες έχουμε κι εμείς τις ευαισθησίες μας με ό,τι ελληνικό. Ως Χριστιανοί, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και με κάθε αντικειμενικότητα να διακρίνουμε ``τα διαφέροντα’’ και να αποδίδουμε ``τα του καίσαρος τω καίσαρει και τα του Θεού τω Θεώ''...

Το βασικό ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι εάν και κατά πόσον υπάρχει ανάμεσα στον ελληνισμό και τον χριστιανισμό, αυτού του είδους η σχέση που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστεύουμε κάποιοι καπηλευόμενοι την ιστορία.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην αλήθεια, πρέπει χωρίς υπεκφυγές να ομολογήσουμε ότι ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες στην πραγματικότητα όχι μόνο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει!

Για να μην σπεύσει κάποιος να παρανοήσει τη θέση αυτή, δηλώνουμε αμέσως και διευκρινίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο "-ισμό", εθνικό (αναφερόμενο σε οποιοδήποτε περιούσιο έθνος π.χ. ιουδαϊκο, ελληνικό, ρωμαϊκό κ.λπ.), πολιτικό (εθνικισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό κ.λπ.) ή φιλοσοφικό (ουμανισμό, υπαρξισμό, μοντερνισμό κ.λπ.).

Η θέση αυτή δεν προκύπτει από δική μας επιλογή, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις Άγιες Γραφές (και μάλιστα την Καινή Διαθήκη), οι οποίες βεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι κανείς δεν πρέπει να καυχάται απλά και μόνο στην όποια καταγωγή ή πίστη του! (Ματθ. 3/γ/9, Ιάκ. 2/β/19).

Το όλο θέμα συζητείται εκτενώς από τον απόστολο Παύλο στην Επιστολή προς Ρωμαίους όπου, αν και παραδέχεται ότι ``η υπεροχή του Ιουδαίου’’ είναι ``πολλή κατά πάντα τρόπον, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού΄΄ (3/γ/1-2), εντούτοις καταλήγει ότι ``Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος... αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος... του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού’’ (2/β/28-29).

Εκείνο που έχει σημασία στα μάτια του Θεού -εξυπακούεται πως το ίδιο πρέπει να ενδιαφέρει και τους θρησκευτικούς ταγούς- δεν είναι η εθνική ή η πολιτιστική ταυτότητα του ατόμου (η οποία προφανώς είναι σημαντικότατη σε άλλες σφαίρες της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας), αλλά η στάση του απέναντι στον Θεό και τον Χριστό Του και απέναντι στις θείες εντολές. Ο απόστολος θα γράψει: ``θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος^ δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα’’ (Ρωμ. 2/β/9-10). Κανείς δεν αθωώνεται επειδή ανήκει σ’ αυτό ή το άλλο έθνος και κανείς δεν ενοχοποιείται για την ίδια αιτία.

Αν οι Ιουδαίοι διεκδικούν κάποια πρωτοπορία, επειδή σ’ αυτούς πρώτα παραχωρήθηκαν οι θείες αποκαλύψεις, αυτό απλά τους καθιστά ιδιαίτερα υπόλογους γι' αυτό και η κρίση του Θεού για τους παραβάτες των εντολών Του αφορούν τον ``Ιουδαίον πρώτον’’.

Η ισορροπία αυτή δεν περιορίζεται μόνο μεταξύ αυτών των δύο αρχαίων εθνών ή πολιτισμών μα αγκαλιάζει ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, επειδή ενώπιον του Θεού ``δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός’’ (Κολ. 3/γ/11).

Παρόλο που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ``πας μη Έλλην βάρβαρος’’, και οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ως εθνική τους αποκλειστικότητα το έλεος και τη χάρη, ο Θεός κατήργησε όλες αυτές τις διακρίσεις δημιουργώντας έναν ΝΕΟ ΛΑΟ, για τον οποίο και λέει: ``θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί^ και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου'' (Β' Κορ. 6/ς/16).

Απαντώντας στους Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν καύχηση στην καταγωγή τους από τον Αβραάμ, ο Χριστός δήλωσε: ``θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής’’ (Ματθ. 21/κα/43). Έκτοτε, κανένας ΙΟΥΔΑΙΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ δε μπορεί να συγκαταριθμηθεί με το λαό του Θεού απλά και μόνο χάρη στην εθνική του καταγωγή παρά μόνο ανάλογα με το πώς εφαρμόζονται στη ζωή του οι θείες διατάξεις και παράγεται ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα πολλά ή λιγότερα, κανένας όμως δε μπόρεσε να φέρει λύση στο αιώνιο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου. Αυτό το γνώριζε από την αρχή ο Θεός γι' αυτό και στην επαγγελία που έδωσε στον Αβραάμ συμπεριέλαβε όλους τους ανθρώπους, λέγοντας ότι ``εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης'' (Γεν. 22/κβ/18). Είναι για τούτο που ``ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού’’.

Συνεπώς, τέκνα Θεού είναι μόνο εκείνοι οι οποίοι ``ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν’’ (Ιωάν. 1/α/13) και μόνο αυτοί είναι πραγματικοί χριστιανοί!

***

Τα παραπάνω δείχνουν πόσο ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ είναι το να μιλάει κανείς για "ελληνοχριστιανικό" πνεύμα, επειδή τότε θα έχουν δίκιο και εκείνοι που μιλούν για "ιουδαιοχριστιανικό" πολιτισμό (αυτό το τελευταίο είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ) και, λογικά παρέχεται το δικαίωμα σε κάθε άλλο λαό να μιλάει για "ρωσοχριστιανικό" ή "σλαυοχριστιανικό" ή "λατινοχριστιανικό" ή "αφρικανοχριστιανικό" και όλα τα ανάλογα σύνθετα...

Δεν διεκδικούμε περισσότερη σοφία ή λογική από την ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όταν όμως τα πράγματα κατευθύνονται από άλλους παράγοντες, άσχετους με την ουσία και την πνευματικότητα, τότε οδηγούμαστε -και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα- σε λάθη ανεπανόρθωτα, με συνέπειες οδυνηρότατες και για τη χώρα και για την Εκκλησία της.

Δεν υποτιμούμε καθόλου την ελληνική μας καταγωγή με τα παραπάνω. Διαχωρίζουμε εντούτοις τη χριστιανική ιδιότητα από την εθνική και δεν θεωρούμε κανέναν λαό περιούσιο ή ανώτερο από οποιονδήποτε άλλο.

Κάθε άνθρωπος, άσχετα με την εθνική του καταγωγή, μπορεί να είναι ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, αλλά κανένας Έλληνας ή οποιασδήποτε άλλης φυλής μέλος ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της εθνικής του καταγωγής ή επειδή κάποτε "τον βάφτισε η νουνά του".

***

Καλά θα έκανε, λοιπόν, η ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας να αναθεωρήσει τους δρόμους που ακολουθεί. Λάθος είναι η αρχική αντίληψη ότι όλοι οι Έλληνες είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αν αυτό ισχύει, τότε ανάμεσά τους συγκαταλέγονται και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, που τόσα του καταμαρτυρούν, και ο ακατονόμαστος Ανδρουλάκης και όλοι εκείνοι που πέρασαν τις τελευταίες ημέρες από τις τηλεοπτικές οθόνες καυχόμενοι ότι "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ", "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ", "ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ"!...

Αν η κορυφή της Ελλαδικής Εκκλησίας, ικανοποιείται να "ποιμένει" ένα κοπάδι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ, αυτό διόλου δεν ταιριάζει με το Ευαγγέλιο ή τον ηρωισμό των αποστόλων και μαρτύρων της πίστης μας.

Παραφράζοντας τα λόγια του Παύλου, ``εν τη εκκλησία πέντε αληθινούς χριστιανούς προτιμώ να έχω, παρά μυρίους που γι’ αυτούς η χριστιανική πίστη μοιάζει με γλώσσαν αγνώριστον’’.

Σε αντίθετη περίπτωση η Ελλαδική Εκκλησία θα παραμείνει μια ακόμη υπηρεσία του Δημοσίου, οπωσδήποτε όμως όχι Εκκλησία Χριστού!

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””«»»»

ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2000

``Διά πολλών μαρτύρων...''

Ο ψευδεπίγραφος πόλεμος

Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ώστε να μην εισχωρεί στις σελίδες αυτές κανενός είδους φανατισμός. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" ένα ΣΟΒΑΡΟ άρθρο, που με σοφία και σαφήνεια μετατοπίζει την προσοχή από το ψευδοδίλημμα "ναι ή όχι στην αναγραφή του θρησκεύματος;" -στην παγίδα του οποίου παρασύρθηκαν και έπεσαν οι ιεράρχες- για να δείξει το αληθινό πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, που επικεντρώνεται στο ότι κανείς πλην των κρατικών υπηρεσιών δε θα μπορεί να γνωρίζει ΤΙ ΘΑ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ή τι θα μπορεί στη συνέχεια να προστεθεί, στη μαγνητική λωρίδα που θα διαθέτουν.

Πάρα πολλές φορές, σε σημείο υπερβολής, επαναλαμβάνει το βιβλίο της Αποκαλύψεως την φράση «και ο έχων ώτα...» ή «και ο έχων νουν...» κ.λπ., πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι σε δύσκολους καιρούς, σαν τους σημερινούς, απαραίτητη προϋπόθεση - εφόδιο για την ερμηνεία των «σημείων» - γεγονότων αποτελεί η σκέψη, η σύνεση, η φρόνηση, και ο Φωτισμός θα συμπλήρωνε ο θεολόγος νους. Γνώμονας λοιπόν στην έρευνα και εξέταση ζητημάτων πρέπει να είναι η διερεύνηση της επιφάνειας, άλλά κυρίως του βάθους των πραγμάτων.

Μήπως λοιπόν στην προσπάθεια να εξωραϊστεί η χρήση των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων προωθείται η δυνατότητα του κάθε ανεξέλεγκτου «αρμοδίου» ή μη, ακόμη και ηλεκτρονικού «πειρατή» από οποιοδήποτε μέρος της γης, να έχει στη διάθεσή του, μέσω της ηλεκτρονικής αποθήκευσης δεδομένων, ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες εκπληκτικής λεπτομερείας και σπουδαιότητας; Οποιοδήποτε καλόπιστο ή κακών διαθέσεων συλλογικό διευθυντήριο ή άνθρωπος, θα διαχειρίζεται στοιχεία και πληροφορίες που σχετίζονται και αφορούν από τις καταναλωτικές προτιμήσεις έως τις ασθένειες και τα «πιστεύω» καθενός, ο οποίος κατέχει ή μάλλον «κατέχεται» από ηλεκτρονική ταυτότητα.

Και ξεκινά ένας ψευδεπίγραφος «πόλεμος», και καλλιεργείται από τα Μ.Μ.Ε. πνεύμα συρράξεως μεταξύ του Κράτους και του πληρώματος της Εκκλησίας με θέμα το εάν χρειάζεται να περιέχεται στη νέα ταυτότητα το θρήσκευμα.

Αυτονόητο είναι, ότι με το ερώτημα αυτό θεωρείται de facto η αποδοχή των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, γι’ αυτό και καλλιεργείται πνεύμα αντιπαλότητας για μια λεπτομέρεια, βασική μεν σχετική δε, αυτήν της αναγραφής ή μη του θρησκεύματος. Διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, εφόσον θεσπιστεί η ηλεκτρονική ταυτότητα, το θρήσκευμα του κατόχου θα αποτελεί ένα από τα εκατομμύρια διά γυμνού οφθαλμού αόρατα -ορατά όμως από τα ειδικά μηχανήματα- στοιχεία που θα εμπεριέχονται a priori στον πολυψήφιο οριζόντιο αριθμό, την λωρίδα η οποία θα διατρέχει όλη την ταυτότητα, προσωπικά στοιχεία με διαβαθμισμένη πρόσβαση, τα οποία δεν αποκαλύπτονται στον ενδιαφερόμενο, ώστε να μην του παρέχεται η δυνατότητα ελέγχου και αλλαγής ψευδών ή και χαλκευμένων στοιχείων.

Άρα ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας. Όσοι αγωνίζονται, και δικαίως, για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της. Μήπως oι «κουτόφραγκοι» Βρετανοί και Δανοί, επί πλέον δε και οι καθ’ ημάς Κύπριοι, που αρνήθηκαν τις ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι ανόητοι ή μήπως έχουν έλλειμμα δημοκρατικότητας ή ακόμη προωθούν την διεθνή τρομοκρατία;

Η ηλεκτρονική ταυτότητα δεν αποτελεί απλώς ένα κρατικό έγγραφο, όπως αβασάνιστα και ύποπτα πολλοί υποστηρίζουν. Δεσμεύει ανεξέλεγκτα και υποθηκεύει αβασάνιστα το μέλλον των κατόχων της καθιστώντας τους έκθετους σε κάθε νόμιμο αλλά και παράνομο συμφέρον και δύναμη.

   Πρόκειται για τον θρίαμβο του ρατσισμού, της κατηγοριοποίησης και κατάταξης των ανθρώπων, έννοιες, τις οποίες έχει ανάγκη διότι αποτελούν μέρος της ουσίας του και με τις οποίες ερωτοτροπεί και εφαρμόζει σε κάθε έκφανση της ζωής, της τέχνης και του πολιτισμού του ο νεόκοπος Δυτικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός, ο οποίος αγνοεί συστηματικά και θεωρεί ουτοπία το ότι ο άνθρωπος είναι τρεπτός, δηλ. «προς τι μεν καλός, προς τι δε κακός», αρχή, η οποία διέπει όλα τα εγκόσμια και σαν αστραπή διαπερνά διαχρονικά το ελληνικό και μετέπειτα το Πατρικό πνεύμα. Ο πολιτισμός μας, που δεν είναι χθεσινός, θα καταδίκαζε ως ύποπτη και δόλια την σπουδή της θέσπισης και απόκτησης ηλεκτρονικών ταυτοτήτων.

   Ήδη η εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, του οποίου μέρος μόνον αποτελεί η ατομική ηλεκτρονική ταυτότητα, ξεκίνησε με την συλλογή προσωπικών στοιχείων των υπηρετούντων στη Δημόσια Τάξη, οι οποίοι λόγω της φύσεως της υπηρεσίας των δεν μπορούν να αρνηθούν.

     Δεν είναι ακόμη αργά για να ξυπνήσουμε, και μαζί να ενεργοποιηθεί η Εκκλησία μας, ώστε να ξεφύγουμε από το δόλωμα (δέλεαρ) του ψευδοδιλήμματος «αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες» επιστρέφοντας στο πραγματικά ζητούμενο που είναι: "καθιέρωση - αποδοχή ή συνολική απόρριψη αυτού του είδους των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων;».

    Ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας... Όσοι αγωνίζονται για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της.

Και το θέμα αυτό φέρει τόσες καίριες παραμέτρους και έχει τόσο σημαντικές διαστάσεις για την επιβίωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας διάρκειας, ώστε να καταφύγουμε καλόπιστα, όπως ακριβώς και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, στην άμεση λαϊκή ετυμηγορία, σε δημοψήφισμα. (*)

    (*) Άρθρο του θεολόγου κ. Π. Φραγκάκου στο Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" (Ιούν. 2000, σελ. 22). Τίτλος στο πρωτότυπο "Ηλεκτρονικές ταυτότητες: Ναι ή Όχι;"

   Ότι διαφωνούμε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι σαφές και από την υπόλοιπη ύλη του τεύχους. Ότι, εντούτοις, υπάρχει πρακτικός κίνδυνος για την ελευθερία των πολιτών με την επιβολή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, λίγοι το έχουν κατανοήσει και ελάχιστοι είναι εκείνοι που μιλούν γι' αυτόν. Αν το θέμα έμπαινε από την αρχή σ' αυτή τη βάση -και όχι στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος- ο Αρχιεπίσκοπος θα είχε πολύ περισσότερους υποστηρικτές. Όπως όμως ενεργεί σήμερα, δικαιολογημένα κάποιοι αναρωτιούνται μήπως το όλο ζήτημα δεν είναι παρά μια συμπαιγνία που στοχεύει να παρασύρει τελικά το λαό στην αποδοχή των νέων ταυτοτήτων "με το θρήσκευμα" αλλά ...και όλα μαζί τα άλλα "μυστικά" του.

Πίσω από τις ταυτότητες

    ``Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είναι εκείνη που -εντελώς άστοχα- προκάλεσε τη συζήτηση των ταυτοτήτων. Η ηγεσία της Εκκλησίας, όμως, την εξέθρεψε και τη διόγκωσε. Έτσι, φωτίστηκε άλλη μια φορά μια πολύ απογοητευτική αδυναμία της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος: αντί να επιμένει σε ένα στείρο, τυπικό και φορμαλιστικό, πολλές φορές ηθικά και δικαιικά αθέμιτο, εναγκαλισμό με το κράτος, οφείλει να ασχοληθεί με τα ουσιώδη θέματα των σχέσεών της με την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτεία^ οφείλει να αναπτύξει τις δικές της δυνάμεις πνευματικού και κοινωνικού κύρους και τη δική της οικονομική και οργανωτική οντότητα^ οφείλει να δραστηριοποιηθεί στο ευρύτερο πεδίο των ομόδοξων και ετερόδοξων Εκκλησιών. Οφείλει γενικά να αναπτύξει τη δραστηριότητα εκείνη που θα την καταστήσει ουσιαστικά αυτοκέφαλη και πραγματικά ανεξάρτητη οντότητα απέναντι στο κράτος, θα την απαλλάξει από αναχρονιστικές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις και θα την ανυψώσει σε πηγή δύναμης για την Ορθοδοξία στον αγώνα επιβίωσης των πολιτισμών.''

    Γ. Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

    Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" 30-6-2000

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ

ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2000

`` Τιμάτε λοιπόν τους τοιούτους ''

    Η Πνευματική Σκυταλοδρομία

lampas-image

Ύστερα από μακρόχρονη υπηρεσία ως Πρόεδρος του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, του οποίου υπήρξε και ο ιδρυτής, ο αγαπητός και σεβαστός αδελφός Μιλτιάδης Αγγελάτος αποσύρθηκε τον περασμένο Μάρτιο από την ενεργό υπηρεσία για λόγους υγείας. Το πολυποίκιλο έργο του, που αναλύεται σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων, άρθρων σε περιοδικά και ολοκληρωμένες εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις, με ιδιαίτερο επίκεντρο την παιδική χριστιανική βιβλιογραφία, την υμνογραφία, τα βοηθήματα καθημερινής μελέτης και βοηθήματα για κήρυκες του θείου λόγου, καθώς και οι παραδειγματικής λειτουργίας μονάδες υπηρεσίας παιδιών στο κέντρο ``Βαιθήλ’’ και περίθαλψης ηλικιωμένων στον οίκο ευγηρίας ``Λωΐδα’’, στη Νέα Ερυθραία Αττικής, αποτελούν μέρος μόνο εκείνων που το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει και να σημειώσει. Οι εκδότες του ``Τ’’ πολλά οφείλουν στη διακονία του αδελφού τoν οποίo και τιμούν δημόσια. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την αποχαιρετιστήρια εισήγηση του αδ. Αγγελάτου κατά την τελευταία Τακτική Γενική Συνέλευση των Μελών του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, και είναι για τούτο σημαντική. Την αναδημοσιεύουμε ως ελάχιστη έκφραση των πολλαπλών ευχαριστιών μας, με την ευχή ο Κύριος να συνεχίσει να ευλογεί τον ίδιο, την οικογένειά του και τους συνεχιστές του έργου του.

Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ’ άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η ``λαμπαδηδρομία’’. Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για να φτάσει στο τέρμα και ν’ ανάψει κάποιο στημένον εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα σήμερα η ``σκυταλοδρομία’’, που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή 800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυόμισι χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι όμως η φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4Χ100, 4Χ200 και 4Χ400. Η σκυτάλη πρέπει ν’ αλλάζει χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων και στους δυο πρώτους δρόμους (4Χ100 και 4Χ200) ο δρομέας που θα πάρει τη σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλλαγής τής σκυτάλης δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν’ αναπτύξει το μέγιστο της ταχύτητάς του, όταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ’ αλλάζει τη σκυτάλη.

Το Β' Τιμ. 2/β/2. μας μιλεί για μια πνευματική σκυταλοδρομία, δηλαδή για μια απόσταση πνευματικού δρόμου -δρόμου εξαγγελίας του Ευαγγελίου- που όχι ένας αλλά περσότεροι δρομείς παίρνουν μέρος. Ας μελετήσουμε σε τούτο τον πνευματικό στίβο, 7 στοιχεία της πνευματικής σκυταλοδρομίας.

1. Ο Παύλος ήταν ένας δρομέας.

Σ’ αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Κορινθίους, Γαλάτες και Φιλιππησίους, βεβαιώνει στις επιστολές του (Α' Κορ. 9/θ/26, Γαλ. 2/β/2, Φιλιπ. 2/β/16), ότι ``τρέχω ως ουκ αδήλως'’, ``τρέχω ουκ εις κενόν’’, ``ουδέ εις κενόν έδραμον’’. Δρομέας - λαμπαδηδρόμος του Χριστού, έτρεξε στα 21 χρόνια της διακονίας του ως ``απόστολος εθνών’’ (Γαλ. 1/α/16. 2/β/8), με θαυμαστή συνέχεια και συνέπεια. Και 14 από τα 21 αυτά χρόνια, είναι στενά συνδεδεμένα με τον ελλαδικό χώρο.

2. Ο Παύλος δεν ήταν ο μόνος δρομέας.

Σωστά ονομάστηκε ``ο πρώτος μετά τον Έναν’’, όμως όχι ο μόνος. Τα ``ούτως τρέχετε’’ (Α' Κορ. 9/θ/26), ``ετρέχετε καλώς’’ (Γαλ. 5/ε/7) και ``δι’ υπομονής τρέχομεν’’ (Εβρ. 12/ιβ/1, αν είναι δικής του γραφίδας ή έμπνευσης), βεβαιώνουν ότι στην υπόθεση του Ευαγγελίου βλέπει και προτρέπει κι άλλους^ ``να συναθλούνται στην πίστη’’ (Φιλιπ. 1/α/27) και ``να συναθλούν στο Ευαγγέλιο’’ (4/δ/3).

3. Ο Παύλος ``παρέλαβε από τον Κύριο’’.

Υπήρξε αυτός, που παρέλαβε από τον Μεγάλο Αγωνοθέτη και Βραβέα τη σκυτάλη, για να τρέξει το πρώτο μέρος της διαδρομής. ``Εγώ παρέλαβον από του Κυρίου... εγώ παρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών’’ (Α' Κορ. 11/ια/23, 15/ιε/3). Γίνηκε ``ο λειτουργός του Χριστού στα έθνη’’ (Ρωμ. 15/ιε/16). Μικρασία, Κύπρος, Μακεδονία, Ιλλυρικό, Αχαΐα, Κρήτη, Ρώμη, φωτίστηκαν από τούτον τον λαμπαδηδρόμο και σκυταλοδρόμο του Χριστού.

4. Τα 11 μέτρα, πριν από τη ζώνη της αλλαγής.

Είχε τη χάρη ο Παύλος να νιώθει ότι το έργο του Χριστού ήταν πολύ πιο μεγάλο απ’ αυτόν. Αυτός ό,τι κι όσα κι αν έκανε, το πολύ να 'λεγε^ ``ως τελειώσω τον δρόμον μου’’ (Πράξ. 20/κ/24). Πριν όμως τον τελειώσει, πριν δώσει -ή του πάρουν- τη σκυτάλη, βοηθάει άλλους στην πνευματική τους προθέρμανση. Τιμόθεος, Τίτος, Σίλας, Έραστος, Τυχικός, Πρίσκιλα και Ακύλας, Απολλώ, Σώπατρος, Αρίσταρχος, είναι λίγα από τα ονόματα, που ``συνήθλησαν εν τω Ευαγγελίω’’ μαζί του (Φιλιπ. 4/δ/3).

5. Η σκυτάλη, αλλάζει χέρι.

Μαζί του ο Τιμόθεος έτρεξε και στον ελλαδικό χώρο κι αλλού, ``ως πατήρ τέκνον συν αυτώ εδούλευσεν εις το Ευαγγέλιον’’ (Φιλιπ. 2/β/22). Τώρα όμως, θα τρέξει χωρίς τον Παύλο. Θα τρέξει με φουχτωμένη τη σκυτάλη που του δίνει ο Παύλος, που ``ήδη σπένδεται’’ (Β' Τιμ. 4/δ/6). Με την πνευματική προικοδότηση του ``α ήκουσας παρ’ εμού’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Άνοιξη του 67 και η σκυτάλη άλλαξε χέρια. Θέρος του ίδιου χρόνου το μαρτύριο σφραγίζει μια ζωή που ``ήδιστα δαπάνησε και δαπανήθηκε’’ (Β' Κορ. 12/ιβ/15) και που σύνθημά της είχε το ``μεταδούναι ου μόνον το Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του την ψυχή’’ (Α' Θεσ. 2/β/8).

6. Η δεύτερη αλλαγή της σκυτάλης.

Όπως έκαμα εγώ σε σένα, τον Τίτο, τον Σίλα και άλλους, και συ Τιμόθεε^ ``Παράθου πιστοίς ανθρώποις’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Μην αρκεστείς στον ευαγγελισμό. Κατάρτισε πιστούς^ στο να γίνουν κι αυτοί εργάτες του Ευαγγελίου. Να τρέξουν κι αυτοί ``λαμπαδηδρόμοι του Ευαγγελίου’’ το δικό τους κομμάτι, στη δική τους γενιά, παίρνοντας τη σκυτάλη από σένα Τιμόθεε, όπως εσύ την πήρες από μένα. Τιμόθεε, ``παράθου... παράθου... παράθου...’’. Σε τούτον και τον άλλον και τον τρίτο.

7. Η τρίτη αλλαγή της σκυτάλης.

Υπάρχει όμως στο Β' Τιμ. 2/β/2 και τέταρτος ``σκυταλοδρόμος’’. Ο Παύλος, υπήρξε ο πρώτος. Ο Τιμόθεος, δεύτερος. Τρίτο, το ``πιστοίς ανθρώποις’’. Για να ολοκληρωθεί η πνευματική σκυταλοδρομία, χρειάζεται και η τέταρτη ομάδα. Υπάρχει στο εδάφιό μας. Είναι το ``ετέρους διδάξαι’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Ο τρίτος δρομέας, πήρε τη σκυτάλη από τον δεύτερο, ο τέταρτος από τον τρίτο, που μπροστά του έχει πια τον τερματισμό. Στην προσωπική μου εκτίμηση, είμαι -μαζί με άλλους- στους τρίτους δρομείς. Και σεις που είσαστε η νέα διοίκηση του ``Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου’’, μαζί με τους νέους των Εκκλησιών μας, οι τέταρτοι. Πολύ πιθανόν η γενιά του νήματος. Του τέλους. Της Έλευσης του Χριστού.

Προτροπή

Τρέξτε λοιπόν, νέοι συναθλητές μας. Τρέξτε, ίσως το τελευταίο κατοστάρι πριν το νήμα. Στις κερκίδες οι άγγελοι του Θεού στέκονται όρθιοι και σας χειροκροτούν. Κηρύξτε ``ευκαίρως, ακαίρως’’ (Β' Τιμ. 4/δ/2). Οδηγήστε ψυχές στον Χριστό^ ``αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός’’ (Ιούδα 23). Και αν ο Κύριος ``χρονίσει’’ (Ματθ. 25/κε/5), συνεχίστε την πνευματική σκυταλοδρομία του Β' Τιμ. 2/β/2. Η Εκκλησία σάς προσφέρει σήμερα το διδακτικό της πρόγραμμα το δικό της ``παράθου’’. Αύριο, δώστε το δικό σας ``παράθου’’ εις ``ετέρους’’.

Η σκυταλοδρομία πρέπει να συνεχιστεί, ώσπου να 'ρθει ο Κύριος. Το ``ικανούς έσονται’’ (Β' Τιμ. 2/β/2), μιλεί για άξια στελέχη στο στίβο του Χριστού. Σφιχτά λοιπόν τη σκυτάλη και ``τρέχομεν δι’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησού’’ (Εβρ. 12/ιβ/2).

    Ο Παύλος τη σκυτάλη στον Τιμόθεο,

    Ο Τιμόθεος, στους πιστούς ανθρώπους,

    τούτοι εις ετέρους...

λαμπαδηδρόμοι όλοι μας Χριστού, ως την Έλευσή Του.

Όσο δε για σένα Παύλο, εσύ γνωρίζεις καλά ότι

    το έργο του Θεού υπήρχε πριν από τον Παύλο,

    το έργο του Θεού υπήρχε με τον Παύλο,

    το έργο του Θεού υπήρχε χωρίς τον Παύλο,

    το έργο του Θεού συνεχίζει μέχρι σήμερα, μετά τον Παύλο.

Μιλτιάδης Αγγελάτος

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΗΧΙΚΟΣ

ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ 2000

`` Ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας ''
Η Συγχώρηση
Κάτι έχει πάει στραβά με τη συγχώρηση. Δε μπορώ να σας πω πόσο συχνά τον τελευταίο καιρό έχω προσπαθήσει να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο αυτό.
Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιοι λένε: ``Έκανα λάθος. Λυπάμαι. Τώρα ας συνεχίσουμε τη ζωή. Είναι υποχρέωσή σου να με συγχωρήσεις. Είναι καιρός και για τους δυο μας να το προσπεράσουμε.’’
Με λίγες καλοδιαλεγμένες λέξεις, ανατρέπονται όλα. Όπως ένας παλαιστής που ξεφεύγει ένα χτύπημα και επιστρέφει, ο παραβάτης κερδίζει πάλι το πάνω χέρι. Τα θύματά του πρέπει να συγχωρήσουν και να ξεχάσουν. Μπορεί ακόμη ο ίδιος να τους θυμίζει ότι, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, εάν δεν συγχωρούμε τους άλλους, ο Ουράνιος Πατέρας δε θα συγχωρήσει εμάς (Ματθ. 6/ς/14-15).
Υπάρχει τρόπος ώστε να έχουμε το συγχωρητικό πνεύμα και να βοηθήσουμε εκείνους που μας πλήγωσαν να γίνουν υπεύθυνοι για τις πράξεις τους; Οι απαντήσεις της Βίβλου ίσως μας εκπλήξουν.
Συγχώρηση δεν σημαίνει αμνησία
Αν και κάποιες κακές πράξεις μπορούν να λησμονηθούν όταν πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί τους, άλλες πληγές βρίσκονται πάντοτε στην προσοχή μας.
Αν έχουμε πληγωθεί σοβαρά, η αδυναμία μας να λησμονήσουμε μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ενοχές. Μας έχουν διδάξει πως όταν ο Θεός συγχωρεί, λησμονεί, γι' αυτό κι εμείς πρέπει να λησμονούμε, αν συγχωρούμε αληθινά. Όμως ο Θεός δεν τα ξεχνάει όλα! Από την πρώτη σελίδα της μέχρι την τελευταία, η Βίβλος δείχνει ότι ο Θεός θυμάται τις αμαρτίες του λαού Του. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτες από ιστορίες που συντηρούν για πάντα τη μνήμη των αμαρτιών του λαού Του παρόλο ότι έχουν συγχωρηθεί.
Όταν ο Θεός λέει ότι δεν θα θυμάται τις αμαρτίες μας, εννοεί ότι δεν θα τις θυμάται για να κινηθεί εναντίον μας. Δεν μας διαγράφει ούτε μας θεωρεί ανάξιους εξαιτίας των κακών που έχουμε πράξει. Αντίθετα, μέσα από τη συγχώρηση, μας απαλλάσσει από το χρέος, που ποτέ δε θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, και μας βεβαιώνει ότι εξακολουθεί να μας αγαπά.
Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες
Εκείνοι που έχουν ομολογήσει τα λάθη τους μοιάζουν να ρωτούν, ``Τώρα που παραδέχτηκα το λάθος μου, τώρα που ο Θεός με έχει συγχωρήσει, και τώρα που η Βίβλος απαιτεί από εσένα να με συγχωρήσεις, γιατί δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα;’’.
Μια απάντηση είναι ότι η συγχώρηση δεν απαιτεί επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ίσως υπάρχουν αποτελέσματα που δεν μπορούν να επανορθωθούν. Ο Θεός συγχώρησε τον Αδάμ και την Εύα, όμως τους έδιωξε από τον Κήπο της Εδέμ. Ο Θεός συγχώρησε το θυμό του Μωυσή, αλλά δεν του επέτρεψε να μπει στη Γη της Επαγγελίας. Ο Θεός συγχώρησε τη μοιχεία του Δαβίδ, όμως δεν του επέτρεψε να έχει το παιδί αυτής της μοιχείας.
Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες. Εκείνος που συγχωρεί μπορεί να εξακολουθεί με σοφία και αγάπη να ζητάει μια λογική αποκατάσταση, νομική τακτοποίηση, να παίρνει μέτρα ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη, και χρόνο για να γιατρευτεί. Μια περίοδος παρατήρησης (για να βεβαιωθεί η αλλαγή συμπεριφοράς του φταίχτη), συχνά είναι αναγκαία αν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να αγαπούμε σωστά.
Η συγχώρηση δεν αρχίζει από εμάς
Η Βίβλος λέει ότι η ιστορία τής συγχώρησης αρχίζει με τον Θεό. Εκείνος μια για πάντα συγχωρεί τις αμαρτίες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, σε όλους όσοι αποδέχονται τη θυσία του Υιού Του ως πληρωμή για το ηθικό τους χρέος. Διαγράφει το χρέος μας στα δικαστήρια του Ουρανού και εξασφαλίζει για πάντα τη νομική απαλλαγή όλων όσοι εμπιστεύονται στον Υιό Του. Προσφέρει απεριόριστη ``οικογενειακή’’ συγχώρηση σ’ εκείνους που εξομολογούνται τις ``γνωστές’’ αμαρτίες στον ουράνιο Πατέρα (Α' Ιωάν. 1/α/9). Αυτός ο δεύτερος ποταμός της συγχώρησης πλένει τις οικογενειακές υποθέσεις που έχουν οδηγήσει σε διαφωνία μέσα στη σχέση μας με τον Πατέρα.
Με τέτοια αμέτρητη συγχώρηση στο νου, ο Ιησούς είπε την ιστορία του ανθρώπου που είχε συγχωρηθεί για ένα χρέος πολλών εκατομμυρίων, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να συγχωρήσει το χρέος κάποιου που του χρωστούσε ένα σχετικά μικρό ποσό (Ματθ. 18/ιη/21-35). Ο Δάσκαλός μας χρησιμοποίησε αυτή την ιστορία για να μας δείξει πόσο ανήθικο είναι ενώ εμείς δεχόμαστε βουνά ελέους από Εκείνον, ύστερα να μην δίνουμε λίγο από αυτό το έλεος σ’ εκείνους που το ζητάνε από εμάς.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όπως έχουμε δεχτεί αμέτρητη συγχώρηση από τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε αυτή τη συγχώρηση να ξεχειλίσει στις ζωές εκείνων που μας βλάπτουν. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: ``Προσέχετε εις εαυτούς. Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον αυτόν^ και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν. Και εάν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε, και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήσει αυτόν’’ (Λουκ. 17/ιζ//3-4).
Η συγχώρηση δεν είναι μόνο για εμάς
Επειδή το οργήλο και πικρό πνεύμα μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικό, πολλοί πιστεύουν ότι η ικανότητα να συγχωρούμε λειτουργεί περισσότερο για το καλό μας παρά για το πρόσωπο εκείνο που μας έχει βλάψει. Μερικοί μάλιστα φέρουν βαρέως τη σκέψη ότι πρέπει να αισθανόμαστε αναγκασμένοι να συγχωρούμε για χάρη εκείνου που μας έβλαψε. Όμως, αν το να συγχωρούμε άλλους είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός με έλεος βοηθάει εμάς ν' αντιμετωπίσουμε την πικρία μας, γιατί προσθέτει στον πόνο μας το δύσκολο έργο να αντιμετωπίσουμε εκείνους που μας έχουν βλάψει, και να τους συγχωρέσουμε, όταν μας λένε ``Μετανοώ’’ (Λουκ. 17/ιζ/4);
Ο Ιησούς δεν μας δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να συγχωρούμε εκείνους που μας βλάπτουν μόνο και μόνο για να διώξουμε την πίκρα από τα στομάχια μας. Η απελευθέρωση αυτή του εαυτού μας από την προσβολή, είναι μόνο ένα μέρος εκείνου που ο Ιησούς είχε στο νου Του. Όπως ακριβώς ο Θεός μας συγχωρεί για το καλό μας, μας ζητάει να συνεργαστούμε μαζί Του στην απολυτρωτική διαδικασία προς εκείνους που έχουν ζητήσει έλεος. Μας ζητάει να το κάνουμε όχι με τη δική μας δύναμη αλλά καθώς η δική Του χάρη εργάζεται μέσα μας.
Μερικές φορές είναι απαραίτητο να αρνηθούμε τη συγχώρηση
Από αγάπη ο Θεός αρνείται τη συγχώρηση σ' εκείνους που δεν έχουν αλλαγή στην καρδιά τους. Ακόμη και αν αυτό Τού προκαλεί λύπη, ποτέ δεν θα συγχωρήσει την ενοχή εκείνων που εν γνώσει τους αρνούνται να παραδεχτούν την αμαρτία τους.
Το παράδειγμα του Θεού μάς κάνει σοφούς. Μας διδάσκει να λυπούμαστε για την εγωκεντρικότητα των άλλων και να μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε με έλεος εκείνους που μας έχουν βλάψει. Ας αφήνουμε όμως την αγάπη Του να μας διδάσκει πότε είναι για το καλό των άλλων να τους συγχωρήσουμε και πότε να μην τους συγχωρήσουμε (Ματθ. 18/ιη/15-17, Λουκ. 23/κδ/34).

---

Συγγραφέας του κειμένου αυτού είναι ο Mart de Haan

Δημοσιεύεται ύστερα από ευγενική άδεια του Radio Bible Class (<http://www.rbc.net>)
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ-2000

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Από το περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις" (Μάρτιος-Απρίλιος 2000 σελ. 24), που αντιγράφει από την Εφημερίδα "Καθολική" (29.2.2000) δανειζόμαστε:.

    "Για πολλοστή φορά βιώθηκε στην ενορία των Καθολικών της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα στον καθεδρικό Ναό Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου, η εβδομάδα παγκόσμιας προσευχής για τη χριστιανική ενότητα από Καθολικούς, Ορθοδόξους, Αρμενίους, Αγγλικανούς και Ευαγγελικούς στις 22 Ιανουαρίου, Σάββατο.

    Το θέμα, επεξεργασμένο από ομάδα χριστιανών της Μέσης Ανατολής, του τόπου όπου γεννήθηκε πριν από 2000 χρόνια ο Χριστός, ήταν "Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική... εις απολύτρωσιν της περιποιήσεως, εις έπαινον της δόξης αυτού" (Εφ. α' 3-14).

    Κατά κοινή εκτίμηση εφέτος παρευρέθησαν περισσότεροι πιστοί, αφού η ακολουθία διεξήχθη στον ευρύχωρο κυρίως Ναό. Επίσης υπήρξε συμμετοχή καθενός από τα διϊστάμενα μέρη, τόσο στα αναγνώσματα όσο και στην όλη προσευχή, με την παρουσία Καθολικών και Ορθοδόξων ιερέων, του Αρμενίου αρχιμανδρίτου π. Khoren Doghradjian, του αγγλικανού Ιερέα π. Danid Hewitt, των παστόρων Δημοσθένη Κατσάρκα και κυρίας Δωροθέας Βακάλη, των Ελλήνων και των γερμανοφώνων Ευαγγελικών της πόλεως.

    Τα αναγνώσματα διαβάσθηκαν όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην αγγλική και την αρμενική γλώσσα. Το Ευαγγέλιο θα διαβαζόταν και στην τουρκική, όμως ξαφνικά αρρώστησε ο αναγνώστης. Διάβασαν επίσης δύο πανεπιστημιακοί, σημαίνοντα μέλη της Εταιρείας Οικουμενιστικών Μελετών και Διορθόδοξης Πληροφόρησης, οι κ.κ. Πέτρος Βασιλειάδης και Μιλτιάδης Κωνσταντίνου. Παρέστησαν και οι Αδελφοί των Χριστιανικών σχολών, που διευθύνουν το κολλέγιο Δελασάλ.

    Στην όλη τελετή συνέβαλε ουσιαστικά η διευθύντρια του κολλεγίου Σταυρούλα Κανελλοπούλου, Ορθόδοξη, με τη βαθυστόχαστη ομιλία της, ως και η χορωδία της Ελληνικής Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας υπό τη διεύθυνση του κ. Στεφάνου Κατσάρκα. Τη συμπροσευχή (σημ. συντ.: η υπογράμμιση δική μας) την ετίμησε με την παρουσία του και ο κ. Fabrio Pignaterri γενικός πρόξενος της Ιταλίας στη Θεσσαλονίκη, με τη σύζυγό του Luise Maria della Leonessa.

    Σχόλιο: Το ότι οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν συμπροσευχή το ομολογούν και οι διοργανωτές των (βλ. ανωτέρω) όπως και η κοινή λογική. Μόνο κάποιοι δικοί μας "ορθόδοξοι", παίζοντας με τις λέξεις, επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα."

    (Σημ. "Τ": (A) Όλες οι υπογραμμίσεις οφείλονται στο περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις". (B) Μεταξύ του Καθηγητή κ. Πέτρου Βασιλειάδη και του εκδότη του "Τ" υπάρχει απλή συνωνυμία).

Κανείς βέβαια δεν θα είχε αντίρρηση για την αναπομπή προσευχών "για τη χριστιανική ενότητα", όταν μάλιστα ανάλογη προσευχή έκανε "προκαταβολικά" ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν οδηγηθεί στη θυσία (Ιωάν. κεφ. 17/ιζ), "διά να ήναι πάντες εν". Εντούτοις με τον Οικουμενισμό υπάρχει γενικότερο πρόβλημα και μάλιστα σε ό,τι αφορά τις απόψεις των συμμετεχόντων σε ανάλογες "συμπροσευχές".

Τουλάχιστον Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται τον τίτλο "Θεοτόκος", ενώ Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται το δόγμα της "Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου" (που είναι αποκλειστική ρωμαιοκαθολική εφεύρεση). Πώς λοιπόν μπόρεσαν όλοι τούτοι να "συλλειτουργήσουν" σε ναό αφιερωμένο στο εν λόγω "θαύμα".

Θα μπορούσαν να σημειωθούν επιπλέον παρατηρήσεις, -όπως το ότι οι Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Έλληνες Ευαγγελικοί, (μέχρι σήμερα τουλάχιστον), δεν αναγνωρίζουν σε γυναίκες να είναι "παστορίνες" (αλήθεια τι εξυπηρετεί εδώ ο λατινικός όρος;)-, αρκούμαστε όμως στα παραπάνω αφήνοντας στους αναγνώστες του "Τ" να συνάξουν τα προσωπικά τους συμπεράσματα.

ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ...

Το εικονιζόμενο γραμματόσημο των ΕΛΤΑ, που κυκλοφορεί σε ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις, εικονίζει έναν ραβίνο, έναν ελληνορθόδοξο επίσκοπο και έναν μουσουλμάνο μουφτή να συζητούν "τις θρησκείες τους...".

Patriarx

    ``Διαθρησκειακός Διάλογος'' γράφει η λεζάντα με την χρονολογική σημείωση ``2000 από Χριστού''. Και οι απορίες μας: Πώς Χριστιανοί που δεν τα κατάφεραν μέχρι τώρα "να τα βρουν μεταξύ τους", προσπαθούν να "κοινωνήσουν" με τους αλλόθρησκους; Εκείνοι που δεν μπορούν να αποδεχτούν ως αδελφούς τους ετεροδόξους, πώς μπορούν να συνομιλούν με τους Μουσουλμάνους και τους Ιουδαίους; Δεν δέχονται τον πάπα αλλά δέχονται τον μουφτή; Δεν δέχονται τον "προτεστάντη" αλλά δέχονται τον ραβίνο; Σίγουρα πολλά δεν πάνε καλά εδώ, περιοριζόμαστε εντούτοις να σημειώσουμε μόνον ένα: Γιατί όταν διοργανώνει ανάλογες συναντήσεις ο Πάπας αυτές είναι σατανοσυνάξεις και όταν τις κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο γίνονται ...γραμματόσημο;

    Η υποκρισία ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα των Φαρισαίων, για το οποίο αυστηρά τους καυτηρίασε ο Κύριος Ιησούς. Μήπως κάτι ανάλογο υπάρχει και σ' αυτές τις εκδηλώσεις "αγάπης"; Το γεγονός είναι ένα: Εκείνος που έχει να χάσει από αυτές τις πράξεις δεν είναι ούτε ο ιουδαϊσμός ούτε ο μουσουλμανισμός. Ο χαμένος σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντοτε Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, για την οποία άλλοι χριστιανοί έδωσαν το αίμα τους ενώ οι σημερινοί ταγοί στρώνουν τα σαλόνια τους...

      

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ"

Σοβαρότατο ήταν το λάθος στο οποιο παρασύρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος κατά την πρόσφατη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη (14-6-00), όταν είπε ότι:

    "Οι νόμοι όταν ο λαός δεν θέλει, δεν εφαρμόζονται, πέφτουν σε αχρηστία και ουσιαστικά καταργούνται. Τους απορρίπτει η συνείδηση που έχει το έθνος για το τι είναι ορθό και τι όχι."

Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και, ασφαλώς δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να ήθελε ο κ. Χριστόδουλος, κάτω από άλλες συνθήκες. Επιτέλους πρόκειται για το ίδιο "επιχείρημα" που χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί (αλλά και οι διάφοροι δικτάτορες), κάθε φορά που ήθελαν να επιβάλλουν ακόμη και άνομους "νόμους". Αυτό ακριβώς το επιχείρημα επικαλέστηκαν οι διάφορες κυβερνήσεις για να νομιμοποιήσουν τις ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. Αφού τις θέλει (και τις κάνει) ο λαός, ας ακυρώσουμε το νόμο. Το ίδιο έκαναν και με την ΜΟΙΧΕΙΑ. Αφού την θέλει (και την διαπράττει) ο λαός, ας την αποποινικοποιήσουμε. Για την ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ. Αφού την θέλει (και την απολαμβάνει) ο λαός, κανένας εισαγγελέας δεν επεμβαίνει για να μηνύσει τους εμπόρους της... Και ο κατάλογος θα μπορούσε να προχωρήσει πολύ μακρύτερα.

Το ΔΙΚΑΙΟ και οι ΝΟΜΟΙ δεν πρέπει να καταργούνται και να πέφτουν σε αχρηστία "όταν ο λαός δεν θέλει", επειδή με τον τρόπο αυτό δεν υπάρχει κράτος αλλά αναρχία. Επιτέλους, δεν είναι δυνατό σε μια ευνομούμενη πολιτεία να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα για τους πολίτες της ανάλογα με τη θέση της πλειοψηφίας ή τις επιλογές της κάθε στιγμής.

Φαντάζεται ο κ. Χριστόδουλος να διεκδικούσαν το ίδιο πράγμα όλοι οι αγρότες, όλοι οι υπάλληλοι, όλοι οι στρατιώτες;... Ως άνθρωπος έξυπνος καταλαβαίνει βέβαια πού θα μπορούσε να οδηγήσει η πρότασή του αυτή, εκτός και αν την είπε μόνο ως "πυροτέχνημα" για τις ανάγκες της στιγμής.

Ασφαλώς και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο Χριστιανός θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στους νόμους του κόσμου και εκείνους του Θεού, όμως ο υπέρτατος νομοθέτης είναι ο Θεός και όχι ο λαός ή (ορθότερα) ο όχλος...

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

ΤΏΡΑ ΤΟ ΙΟΥΛΙΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟς ΘΑ ΨΆΞΩ-2000

"... ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας..." 

-"Ευαγγελισμός ή Αφανισμός;"

Ομιλία με τον παραπάνω τίτλο δόθηκε στα τέλη Οκτωβρίου σε συνέλευση εκπροσώπων κάποιας ομάδας εκκλησιών της Ελλάδας, η οποία όμως ούτε μαγνητοφωνήθηκε ούτε και δημοσιεύθηκε. [Τους λόγους αυτής της επιλογής δεν τους γνωρίζουμε -ίσως και δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν- η πράξη όμως είναι ενδεικτική της βαριάς πνευματικής αρρώστιας που μαστίζει το συγκεκριμένο χώρο]. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που ενδιαφέρει πρώτιστα εδώ είναι ότι, έτσι όπως τέθηκε ο τίτλος της εν λόγω ομιλίας, οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα, και αυτό αποδεικνύει η μελέτη που ακολουθεί.

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο ευαγγελισμός αποτελεί θεμελιακό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας του Χριστού. Ο άγγελος που ανακοίνωσε στους ποιμένες της Βηθλεέμ τη γέννηση του Χριστού, είπε: "Μη φοβείσθε^ διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν" (Λουκ. 2/β/10).

Ο Κύριος Ιησούς διακήρυξε στη Συναγωγή της Ναζαρέτ ότι: ``Πνεύμα Κυρίου είναι επ’ εμέ^ διά τούτο με έχρισε^ με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, διά να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν’’ (Λουκ. 4/δ/18-19).

Το ίδιο εξήγησε στους όχλους, που ήθελαν να Τον έχουν μόνιμα κοντά τους, ότι "και εις τας άλλας πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού^ επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος. Και εκήρυττεν εν ταις συναγωγαίς της Γαλιλαίας" (Λουκ. 4/δ/43-44).

Όταν αργότερα ο Βαπτιστής Ιωάννης έστειλε ανθρώπους του ζητώντας πειστήρια για την ταυτότητα του Μεσσία, "αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς, Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε, ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται" (Λουκ. 7/ζ/22). Και πράγματι ο ευαγγελισμός ήταν το κυριότερο χαρακτηριστικό της διακονίας Του, επειδή "διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού^ και οι δώδεκα ήσαν μετ’ αυτού" (Λουκ. 8/η/1).

Το ίδιο έργο συνέχισε και μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη, είπε δε στους ακροατές Του: "Ο νόμος και οι προφήται έως Ιωάννου υπήρχον^ από τότε η βασιλεία του Θεού ευαγγελίζεται, και πας τις βιάζεται να εισέλθη εις αυτήν" (Λουκ. 16/ις/16).

Το παράδειγμα του Κυρίου τους ακολούθησαν πιστά οι Απόστολοι, οι οποίοι "πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν" (Πράξ. 5/ε/42).

Την ίδια πρακτική συνέχισαν και οι υπόλοιποι πιστοί, ιδιαίτερα δε μετά το διωγμό του Στέφανου, αφού "διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον" (Πράξ. 8/η/4) όχι μόνο προς τους κατοίκους της Παλαιστίνης αλλά και στους διάσπαρτους Ιουδαίους. Όπως διηγείται σχετικά ο Λουκάς, "εισελθόντες εις Αντιόχειαν, ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν. Και ήτο χειρ Κυρίου μετ’ αυτών^ και πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον" (Πράξ. 11/ια/20-21).

Μιλώντας στη Συναγωγή της Αντιόχειας της Πισιδίας ο Παύλος εξήγησε στους Ιουδαίους της περιοχής ότι, "ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους Πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν" (Πράξ. 13/ιγ/32).

Ο ίδιος Απόστολος είχε ως τη μεγαλύτερη καύχησή του ότι, "Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αύτη, να ευαγγελίσω μεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού" (Εφεσ. 3/γ/8).

Επίσης εξήγησε στους πιστούς της Εφέσου ότι για την οικοδομή της εκκλησίας Του ο Χριστός "έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους" (Εφεσ. 4/δ/11), όπου βλέπουμε το λειτούργημα του ευαγγελιστή να καταγράφεται αμέσως μετά τους απόστολους και προφήτες.

Τη σημασία αυτού του λειτουργήματος ο Παύλος την τονίζει ιδιαίτερα στον Τιμόθεο, τον οποίο προτρέπει: "Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη" (Β' Τιμ. 4/δ/5).

Το περιεχόμενο αυτού του ευαγγελισμού στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται με διάφορες φράσεις, που έχουν υπογραμμιστεί στα χωρία που παραθέσαμε, όπως "η Βασιλεία του Θεού", "ο Ιησούς Χριστός", "ο λόγος", "ο Κύριος Ιησούς", "η γενομένη εις τους Πατέρας επαγγελία", "ο ανεξιχνίαστος πλούτος του Χριστού". Όλα αυτά δεν ήταν διαφορετικά μεταξύ τους αλλά πτυχές του ενός και μοναδικού ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, που αναφέρεται στην αγάπη του Πατέρα Θεού όπως εκδηλώθηκε στο πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Αυτός ήταν και εξακολουθεί να είναι "ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς" (Α' Πέτρ. 1/α/25).

Ο Κύριος πρώτα κάνει άγιους τους δικούς Του

και ύστερα τους στέλνει για ευαγγελισμό

***

Μέσα στους αιώνες η μια και αληθινή Εκκλησία ενδιαφερόταν πάντα να "ευαγγελίσει" τον κόσμο με τα μέσα που είχε στη διάθεσή της, ακολουθώντας το αποστολικό πρότυπο και την εντολή του Χριστού, "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" (Ματθ. 28/κη/19), είναι δε καταπληκτικό ότι όχι μόνο το Ευαγγέλιο έφτασε σε όλο το γνωστό τότε κόσμο -μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα- αλλά και ότι αυτό έγινε με τρόπο τόσο δυναμικό, ώστε οι Απόστολοι να χαρακτηρίζονται ως "οι αναστατώσαντες την οικουμένην" (Πράξ. 17/ιζ/6), και τόσο αποτελεσματικό ώστε ο Παύλος καλούσε τους Κολοσσαείς να μείνουν πιστοί στην ελπίδα του Ευαγγελίου, "του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν" (Κολ. 1/α/23).

Όποια κι αν ήταν η εξέλιξη της εκκλησίας στους επόμενους αιώνες, και παρά τα σχίσματα και την απόκλισή της από την αποστολική απλότητα, γεγονός είναι ότι δράση για διάδοση του κηρύγματος υπήρξε πάντοτε, αν και πλέον το κίνητρο δεν ήταν ούτε η υπακοή στον Θεό ούτε η αγάπη για τους ανθρώπους αλλά μάλλον η διάθεση επιβολής από καθένα του δικού του "ευαγγελίου", που τις περισσότερες φορές συνδεόταν με προσωπικές, πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες. Θα μπορούσαμε ωστόσο να επαναλάβουμε εδώ το λόγο του Παύλου: "Τι λοιπόν; πλην κατά πάντα τρόπον, είτε επί προφάσει είτε τη αληθεία, ο Χριστός κηρύττεται^ και εις τούτο χαίρω αλλά και θέλω χαίρει" (Φιλιπ. 1/α/18).

Ανάλογες προσπάθειες στο έργο του ευαγγελισμού εκδηλώνουν και οι σημερινές εκκλησίες, χρησιμοποιώντας κάθε προσφερόμενο τρόπο και μέσο, είτε μιμούμενες τα βιβλικά πρότυπα είτε εκμεταλλευόμενες συστήματα και μεθόδους που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία (έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, μουσική, θέατρο κ.λπ.).

***

Δύο περίοδοι ξεχώρισαν στην εκκλησιαστική ιστορία που το ευαγγελιστικό έργο δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα. Η πρώτη ήταν στους δύο-τρεις πρώτους αιώνες, όταν -παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τα ελάχιστα μέσα που πρόσφερε ο τότε πολιτισμός- το ευαγγέλιο έφτασε από την Βρετανία ως την Κίνα. Η δεύτερη περίοδος ήταν στους αιώνες μετά τις μεγάλες ανακαλύψεις, όταν ο ευαγγελισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο φέρνοντας το Ευαγγέλιο σε όλη την Αφρική, την Ασία, την Βόρεια και Νότια Αμερική, την Αυστραλία κ.λπ., με μοναδικό ιεραποστολικό ζήλο όμοιος του οποίου κανείς δε γνωρίζει αν θα υπάρξει ξανά.

Ξεχωριστή περίπτωση εντούτοις αποτέλεσε ο 20ος αιώνας, καθώς η εποχή μας διαθέτει όχι μόνο τα ισχυρότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και ιεραποστολικές οργανώσεις με τεράστια κονδύλια και πολυάριθμο ανθρώπινο δυναμικό στη διάθεσή τους.

Όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες που γίνονται σήμερα και τα τεράστια ποσά που δαπανώνται για τον ευαγγελισμό του κόσμου, τα πράγματα δεν είναι διόλου ανθηρά, σύμφωνα δε με το γράφημά μας και ύστερα από 1960 χρόνια ιεραποστολών, οι χριστιανοί στο σύνολό τους (γνήσιοι και κατ’ όνομα) αποτελούν μόλις το 33%, δηλαδή μόνον ένας σε κάθε τρεις κατοίκους της γης.

Ο αριθμός αυτός, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα της πίστης όλων των ονομαζόμενων "χριστιανών", η οποία, όπως είπε ο αναλυτής σφυγμομετρήσεων George Gallup Jr., "είναι ένα χιλιόμετρο σε μήκος αλλά μόνο ένα εκατοστό σε βάθος"(δηλαδή πολλά λόγια αλλά ελάχιστη ουσία...)! Επίσης, σύμφωνα με τον ίδιο αναλυτή και τα στοιχεία που υπάρχουν στην εταιρεία του για τα τελευταία 70 χρόνια, οι Αμερικανοί, που γενικά προβάλλονται ως ο πιο θρησκευόμενος λαός, "έχουν μεγάλη άγνοια για το περιεχόμενο της θρησκείας τους και στερούνται εμπιστοσύνη στον Θεό". Σαν αποτέλεσμα συστείνει: "Οι εκκλησίες να ενδιαφερθούν να ευαγγελίσουν εκείνους που ήδη πηγαίνουν στις εκκλησίες και να τους βοηθήσουν ν’ αναπτυχθούν βαθύτερα στην πίστη".

ΠΑΓΜΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΤΟ 2.000 μ.Χ.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η μεγάλη αριθμητική αύξηση που παρατηρείται σε διάφορες περιοχές που προηγούμενα δεν χαρακτηρίζονταν ως χριστιανικές δεν σημαίνει οπωσδήποτε αληθινή αύξηση της Εκκλησίας. Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι πολλοί στις αναπτυσσόμενες χώρες καταγράφονται χριστιανοί σαν ένα είδος "μόδας", ενώ πολλά εκατομμύρια καταγράφτηκαν αυτόματα ως "χριστιανοί" ύστερα από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Αυτό όμως δεν μαρτυρεί κατ’ ανάγκη και τη γνησιότητα της πίστης τους. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην Τσεχία, παρ’ όλο που η χώρα αυτή κατατάσσεται πλέον στις "χριστιανικές", σύμφωνα με έρευνα που έγινε πριν λίγο καιρό, το 55% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό. Με άλλα λόγια είναι "χριστιανοί" αλλά άθεοι(!)

Μεγάλη αμφιβολία υπάρχει και για τις μαζικές "μεταστροφές" εκείνων που παρακολουθούν ευαγγελιστικές σταυροφορίες (π.χ. Billy Graham, Louis Pallau κ.ά.). Κάποιος είπε σκωπτικά: "Αν προσθέταμε τους αριθμούς `μεταστροφών’ που αναφέρονται κάθε φορά, θα έπρεπε να ήταν χριστιανοί όλοι οι κάτοικοι της γης..."

***

Η θρησκευτική οργάνωση που κάνει το μεγαλύτερο "ευαγγελιστικό" έργο παγκόσμια, αναμφίβολα είναι η Εταιρεία "Σκοπιά". Αν και διαφωνούμε με πλείστες από τις διδασκαλίες και τις πρακτικές τους, είναι αλήθεια εντούτοις ότι οι οπαδοί της Εταιρείας "Σκοπιά" διεξάγουν ένα απαράμιλλο έργο διάδοσης της πίστης τους. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (περιοδικό "Σκοπιά" τεύχος της 1-1-2000, σελ. 17-20), τη χρονιά που πέρασε ("Υπηρεσιακό Έτος 1999"), από τους "Μάρτυρες" της Σκοπιάς διατέθηκαν:

Ε λ λ ά δ α... Δ Ι Α Τ Ε Θ Η Κ Α Ν ...Π α γ κ ό σ μ ι α

27.327 Ευαγγελιζόμενοι 5.912.492

2.986 Σκαπανείς 738.343

4.971.495 Ώρες 1.144.566.849

9.430 Γραφικές Μελέτες 4.433.884

425 Εκκλησίες 89.985

Από όλη αυτή την αξιοσημείωτη δραστηριότητα προέκυψε ένας αριθμός 566 για την Ελλάδα και 323.439 παγκόσμια νέων βαπτίσεων. Για να πετύχουν αυτό τον "καρπό" χρειάστηκε ο κόπος 48,2 ευαγγελιζόμενων και 8.783,5 ώρες για κάθε νέο οπαδό στην Ελλάδα, ενώ από αυτούς αντιστοιχεί μόλις 1,3 για κάθε εκκλησία. Οι αριθμοί αυτοί γίνονται ακόμη πιο μεγάλοι αν υπολογιστεί ότι σημαντικό ποσοστό από τους "νέους" οπαδούς προέρχεται από παιδιά των "Μαρτύρων" που γεννημένα σ’ αυτό το θρησκευτικό χώρο και κλίμα, ήταν αναμενόμενο ν’ ακολουθήσουν τη θρησκεία των γονέων τους (με σοβαρή πιθανότητα ν’ αποσκιρτήσουν σε μεγαλύτερη ηλικία).

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ακόμη και το πιο άρτια οργανωμένο "ευαγγελιστικό" πρόγραμμα δε μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα από μόνο του.

***

Το βέβαιο είναι ότι ο "ευαγγελισμός" ως αυτοσκοπός ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Επιτέλους, και αν υπολογίσουμε ως "πιστούς" το 1.000.000.000 των καταγραμμένων Ρωμαιοκαθολικών, τα 700.000.000 καταγραμμένων Διαμαρτυρόμενων και τα 300.000.000 των καταγραμμένων Ορθόδοξων, τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Μήπως όλοι αυτοί έχουν κάποια ουσιαστική σχέση με την εκκλησία τους και η ζωή τους διαφέρει σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο; Δυστυχώς όχι! Ο λόγος του Χριστού: "Το όνομα έχεις ότι ζης, και είσαι νεκρός" (Αποκ. 3/γ/1), βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο προκείμενο.

Με άλλα λόγια το σύνθημα -ή το δίλημμα- "Ευαγγελισμός ή Αφανισμός;" που τέθηκε στην εκκλησιαστική συνέλευση που μνημονεύεται στην αρχή αυτού του άρθρου, δεν έχει καμία ουσία και καμία αξία για την Εκκλησία του Χριστού.

Οι "μισθωτοί ποιμένες", που φοβούνται

μήπως χάσουν το μισθό ή τη θέση τους,

καλύτερα θα κάνουν να ψάξουν

για άλλο "επάγγελμα"...

Προκειμένου να είμαστε ορθότεροι, θα έπρεπε να πούμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, επειδή μια εκκλησία που έχασε τον ευαγγελιστικό της ζήλο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Για να καταντήσει όμως μια εκκλησία σ’ αυτή την αδράνεια, το βέβαιο είναι ότι προηγούμενα έχει χάσει τον ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ, έχει χάσει την κοινωνία με τον Θεό και την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Από κει και πέρα δεν συζητούμε για εκκλησίες αλλά για διάφορες θρησκευτικές ομάδες που ενδιαφέρονται για τη δογματική τους διδασκαλία, για την ευημερία των μελών τους, για την οικοδόμηση μεγάλων ναών, για κοινωνικές ή οικονομικές δραστηριότητες. Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός από Εκκλησίες του Χριστού, αδιάφορο ποιο είναι το όνομα που έχουν διαλέξει για τον εαυτό τους και τα μέλη τους.

Ο "ευαγγελισμός", όμως, που γίνεται από κάθε άλλη ομάδα έξω από την αληθινή εκκλησία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, που υπακούει σε όλες τις προϋποθέσεις και χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές της πολιτικής ή εμπορικής διαφήμισης και τις μεθόδους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, χωρίς όμως καμιά ουσιαστική αλλαγή στο χαρακτήρα, πολύ δε περισσότερο στην καρδιά του ατόμου.

Κάθε αλλαγή στην προτίμηση κάποιου, που συντελείται ύστερα από την εφαρμογή των παραπάνω τεχνικών, σε τίποτα δε μπορεί να βοηθήσει την εκκλησιαστική ομάδα που τη χρησιμοποιεί και η οποία ούτως ή άλλως οδηγείται σε ΑΦΑΝΙΣΜΟ. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αφανιστεί η ομάδα -αν και αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν- αλλά οπωσδήποτε θα αφανιστεί το γνήσιο Ευαγγέλιο, για να πάρει τη θέση του κάποιο ΑΛΛΟ από τα πολλά που προσφέρονται σήμερα ή εκείνα που έχει στη φαρέτρα του ο Διάβολος για το μέλλον.

***

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στον "ευαγγελισμό" αλλά στον ΑΓΙΑΣΜΟ. Όχι στην απουσία ζήλου για το έργο, αλλά στην απουσία υποταγής στον Κύριο. Όχι στην έλλειψη μέσων και χρημάτων -επειδή αυτά πάντοτε βρίσκονται- αλλά στην έλλειψη γνήσιας αγάπης για τον Θεό και τον πλησίον. Όχι στην άγνοια των μεθόδων διαμόρφωσης της γνώμης των ανθρώπων, αλλά άγνοια της αληθινής καθοδήγησης από το Πνεύμα του Θεού. Όχι στην απουσία εθελοντών αλλά στην απουσία ηγετών με πνευματικό οραματισμό, που θα είναι άσχετος από μισθούς και αξιώματα, από μάνατζμεντ, προϋπολογισμούς και τα παρόμοια.

Επιτέλους, ο Χριστός βεβαίωσε για την Εκκλησία Του, ότι "πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής" (Ματθ. 16/ις/18). Γι’ αυτό ας μην ανησυχούν όσοι μιλούν για "αφανισμό", επειδή, έτσι κι αλλιώς, η Νύμφη του Αρνίου δεν αποβλέπει σε ανθρώπινες και κοσμικές "επιτυχίες". Αντίθετα αναπαύεται στην υπόσχεση του Αρχιποιμένα Χριστού που είπε: "Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον^ διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε 12/ιβ/32).
 >>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2004

Με το φως της Γραφής

Οκτώ μεγάλα αμαρτήματα

«Πλούσιο σε περιεχόμενο το δράμα του Γολγοθά και όσα έλαβαν χώρα γύρω από αυτό, που έχουν σχολιαστεί από πολλούς και βιβλία έχουν γραφτεί όπως π.χ. για τους «Επτά Λόγους του Χριστού επί του Σταυρού». Στο άρθρο αυτό όμως θέλουμε ν’ ασχοληθούμε με μια σειρά Μεγάλα Αμαρτήματα που διαπράχθηκαν –και διαπράττονται– γύρω από τον άξονα του Πάθους παίρνοντας σχετικά μαθήματα.

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΥΔΑ

Προδότες υπήρξαν και υπάρχουν πολλοί στον κόσμο και την ιστορία όλων των λαών. Η περίπτωση όμως του Ιούδα ξεχωρίζει απ’ όλες. Ήταν άνθρωπος που ευεργετήθηκε από τον Κύριο, δέχτηκε τη μοναδική διδασκαλία Του και τη χάρη να κάνει θαύματα^ άνθρωπος με σημαντικές εμπειρίες^ κι όμως αποφάσισε να προδώσει τον Κύριό Του για χρήματα. Δεν τον ανάγκασε κανείς να το κάνει^ αντίθετα έκανε ένα είδος εμπορικής συμφωνίας. Ο Ματθαίος εξηγεί ότι «υπήγεν προς τους αρχιερείς και είπε• Τι θέλετε να μοι δώσητε, και εγώ θέλω σας παραδώσει αυτόν;» (26/κς/14-15) και εισέπραξε 30 αργύρια. Επιπλέον φρόντισε αυτή η προδοσία και παράδοση να γίνει με τρόπο μοναδικό, ώστε κι ο Κύριος ακόμη να απορήσει: «Ιούδα, με φίλημα παραδίδεις τον Υιόν του ανθρώπου;» (Λουκ. 22/κβ/48). Μόνο ο Θεός ξέρει τι μπόρεσε ν’ αλλάξει στην καρδιά του Ιούδα, ώστε να κάνει ένα τέτοιοι αμάρτημα και με τέτοιο τρόπο, πάντως ο Λουκάς αποκαλύπτει ότι «Εισήλθε δε ο Σατανάς εις τον Ιούδαν» (22/κβ/3).

Για όλους αυτούς τους λόγους μέσα στον κόσμο μας η αμαρτία του Ιούδα είναι μοναδική.

2. Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ 

Η άρνηση του Πέτρου είναι η δεύτερη μεγάλη αμαρτία που θα μας απασχολήσει, είναι δε μεγαλύτερη από εκείνη του Ιούδα επειδή, παρ’ όλο που ο Πέτρος ήταν καλοπροαίρετος και λίγες ώρες πριν ορκιζόταν ότι «έτοιμος είμαι μετά σου να υπάγω και εις φυλακήν και εις θάνατον» (Λουκ. 22/κβ/33), και συγκρίνοντας τον εαυτό του με τους υπόλοιπους μαθητές, είπε: «Και εάν πάντες σκανδαλισθώσιν, εγώ όμως ουχί» (Μάρκ. 14/ιδ/29), όχι μόνο έφτασε στο σημείο να Τον αρνηθεί και δύο και τρεις φορές, αλλά «ήρχισε να καταναθεματίζη και να ομνύη ότι δεν γνωρίζω τον άνθρωπον» (Ματθ. 26:74). Δηλαδή να ορκίζεται στον Θεό και να επικαλείται τις κρίσεις και τις τιμωρίες Του, την ώρα που έλεγε ένα τόσο χονδροειδές ψέμα που ακόμη και η προφορά του τον μαρτυρούσε!

Είναι ένδειξη αδυναμίας να μη μπορείς να σταθείς υπεύθυνα και θαρρετά για να ομολογήσεις ότι ΕΙΣΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ως το σημείο όμως να Τον ΚΑΤΑ+ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΕΙΣ, υπάρχει μεγάλη απόσταση που θέλει αρκετά βήματα για να φτάσει κανείς, αλλά ο Πέτρος ακολούθησε τον λάθος δρόμο.

3. Η ΑΔΙΚΙΑ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ

Οι Εβραίοι είχαν ένα νομικό σύστημα που το σεβάστηκαν ακόμη και οι Ρωμαίοι κατακτητές και τους άφησαν να έχουν το δικό τους εθνικό δικαστήριο, το Συνέδριο (Σάνχενδριν).

Έφεραν, λοιπόν, τον Κύριο εμπρός στους Αρχιερείς και τους πρεσβύτερους, σ’ αυτούς δηλαδή που ήταν διορισμένοι ως επικεφαλής του λαού Ισραήλ για ν’ αποδίδουν δικαιοσύνη σε σπουδαία ζητήματα που αφορούσαν το λαό. Όμως αυτοί οι “αρμόδιοι” άνθρωποι, στην περίπτωση του Ιησού όχι μόνο δεν έψαξαν να βρουν την αλήθεια και το δίκαιο αλλά, αντίθετα, όπως καταμαρτυρεί ο Ματθαίος «εζήτουν ψευδομαρτυρίαν κατά του Ιησού, διά να θανατώσωσιν αυτόν» (26/κς/59). Το έκαναν αυτό επειδή γνώριζαν ότι ο Ιησούς δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αλλά θεράπευσε, τάισε, ανέστησε. Κι όμως έστησαν μια δίκη κωμωδία για να φέρουν το αποτέλεσμα που οι ίδιοι ήθελαν.

Σε κάποια προηγούμενη στιγμή που ο Νικόδημος, μέλος κι αυτός του Συνεδρίου, τόλμησε να θέσει το θεμελιώδες νομικό ερώτημα: «Μήπως ο νόμος ημών κρίνει τον άνθρωπον, εάν δεν ακούση παρ’ αυτού πρότερον και μάθη τι πράττει;» (Ιωάν. 7/ζ/51), αντί να απαντήσουν σύμφωνα με το νόμο, έσπευσαν να του προσάψουν τη μομφή ότι ήταν «μαθητής του». Το ζητούμενο γι’ αυτούς δεν ήταν η δικαιοσύνη αλλά η καταδίκη του Κυρίου κι αν ο Νικόδημος επέμενε, πιθανότητα θα βρισκόταν κι εκείνος συγκατηγορούμενος.

Μεγάλη αμαρτία τούτη η αδικία που έγινε σε βάρος του Κυρίου, από εκείνους που ήταν αρμόδιοι για να αποδίδουν δικαιοσύνη.

4. Η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΔΗ

Ο Ηρώδης αναμίχθηκε στην υπόθεση του Ιησού “κατά λάθος”. Ένας παλιάνθρωπος ήταν, συνεργάτης των κατακτητών και μεγάλος τυχοδιώκτης που καλοπερνούσε στο παλάτι του στη Γαλιλαία. Ήρθε όμως στα Ιεροσόλυμα με την ευκαιρία της εορτής του Πάσχα ελπίζοντας πως εκεί θα μπορούσε να διασκεδάσει καλύτερα.

Όταν όμως οι Ιουδαίοι έφεραν τον Χριστό στο πραιτόριο για να δικαστεί, στην προσπάθειά του να ξεφύγει από την ευθύνη, ο Πιλάτος θυμήθηκε τους τύπους και αφού ο Ιησούς ήταν Γαλιλαίος, Τον έστειλε στον “αρμόδιο”... που ήταν ο Ηρώδης.

Ο Ηρώδης από καιρό ήθελε να δει τον Ιησού, αφενός επειδή κάποια στιγμή νόμισε ότι ήταν αναβίωση του Ιωάννη του Βαπτιστή, τον οποίο ο ίδιος αναγκάστηκε να σκοτώσει, αν και τον σεβόταν ως «άνδρα δίκαιον και άγιον» και «ευχαρίστως ήκουεν αυτού» (Μάρκ. 6/ς/20). Βλέποντας, λοιπόν, τον Ιησού,  «εχάρη πολύ• διότι ήθελε προ πολλού να ίδη αυτόν, επειδή ήκουε πολλά περί αυτού και ήλπιζε να ίδη τι θαύμα γινόμενον υπ’ αυτού» (Λουκ. 23/κγ/8). Δηλαδή ενδιαφέρθηκε περισσότερο για να δει τον Ιησού να κάνει κάποιο θαύμα, παρά για να δικάσει την υπόθεσή Του.

Ήταν ο αρμόδιος δικαστής και του έφεραν έναν άνθρωπο με αίτημα να θανατωθεί, κι εκείνος  προσπάθησε να ικανοποιήσει την περιέργειά του. Όταν μάλιστα είδε ότι ο Ιησούς δεν ήταν πρόθυμος να τον ικανοποιήσει, «μετά των στρατευμάτων αυτού εξουθένησεν αυτόν και ενέπαιξεν», κι ήταν ο Ηρώδης που «ενέδυσεν αυτόν λαμπρόν ιμάτιον και έπεμψεν αυτόν πάλιν προς τον Πιλάτον» (Λουκ. 23/κγ/11).

Του δόθηκε η ευκαιρία να πάρει τη σωστή θέση αλλά με τον τρόπο του απέδειξε πως δεν ήταν από τους ανθρώπους που πεινούν και διψούν την δικαιοσύνη... Άραγε το τραγικό τέλος του (βλ. Πράξ. 12/ιβ/23) ήταν άσχετο με την πορεία της ζωής του;

Συνήθως ο Πιλάτος παρουσιάζεται ως άνθρωπος καλοπροαίρετος^ τουλάχιστον προσπάθησε να ελευθερώσει τον Κύριο. Δεν ήταν πρόθυμος να παρασυρθεί από το μίσος των Αρχιερέων, ούτε έδειξε αδιαφορία, κι από την πρώτη στιγμή πείσθηκε ότι ο κατηγορούμενος ήταν ΑΘΩΟΣ! «Ουδέν έγκλημα ευρίσκω εν τω ανθρώπω τούτω» είπε και, επίσης, «ενώπιόν σας ανακρίνας δεν εύρον εν τω ανθρώπω τούτω ουδέν έγκλημα εξ όσων κατηγορείτε κατ’ αυτού» (Λουκ. 23/κγ/4,14).        

Στις αποφάσεις των δικαστηρίων υπάρχει πρώτα το σκεπτικό –τα στοιχεία που παίρνει υπόψη του το δικαστήριο για να σχηματίσει γνώμη– και ύστερα ακολουθεί το “ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ”, δηλαδή η απόφαση, που καταδικάζει ή αθωώνει. Στην περίπτωση του Πιλάτου έχουμε πρώτα το σκεπτικό, με βάση το οποίο έχει καταλήξει ότι «Ουδέν έγκλημα ευρίσκω εν τω ανθρώπω τούτω». Ενώ όμως περιμένεις ν’ ακολουθήσει η αθωωτική απόφαση, τα πράγματα ανατρέπονται. Αν και στην αρχή καλά τα πήγε ο Πιλάτος, όμως μέχρις εδώ έφτανε η δύναμη του. Μόλις άκουσε τη φασαρία του όχλου και κάποιος πέταξε το σύνθημα «Εάν τούτον απολύσης, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος», ο Πιλάτος προτίμησε όχι το δίκαιο αλλά το συμφέρον και υπολογίζοντας την κοινή γνώμη προτίμησε το αρεστόν. «Θέλων να κάμη εις τον όχλον το αρεστόν, απέλυσεν εις αυτούς τον Βαραββάν και παρέδωκε τον Ιησούν, αφού εμαστίγωσεν αυτόν, διά να σταυρωθή» (Μάρκ. 15/ιε/15).

Η κίνησή του, που «λαβών ύδωρ ένιψε τας χείρας αυτού έμπροσθεν του όχλου, λέγων• Αθώος είμαι από του αίματος του δικαίου τούτου• υμείς όψεσθε» (Ματθ. 27/κζ/24) δεν ήταν παρά ένα καλοσχεδιασμένο τρικ που διόλου δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη του. Το ποιος είναι αθώος δεν το αποφασίζει ο κατηγορούμενος αλλά το δικαστήριο^ και την “απόφαση” του Πιλάτου χωρίς αμφιβολία ο Θεός από πάνω δεν την προσυπέγραψε. Έτσι, αντί να αθωώσει τον Ιησού, ως όφειλε, με τα καμώματά του κατάφερε να ενοχοποιήσει τον εαυτό του.

Ήταν ο ανώτατος δικαστής και η απόφασή του τελεσίδικη. Το παραδέχτηκε λίγο πριν, όταν είπε στον Κύριο, «Δεν εξεύρεις ότι εξουσίαν έχω να σε σταυρώσω και εξουσίαν έχω να σε απολύσω;» και η εξουσία αυτή του είχε δοθεί από τον ίδιο τον Θεό, όπως είπε ο Χριστός, «Δεν είχες ουδεμίαν εξουσίαν κατ’ εμού, εάν δεν σοι ήτο δεδομένον άνωθεν» (Ιωάν. 19/ιθ/10-11, Ρωμ. 13/ιγ/4) δεν ανταποκρίθηκε όμως στο καθήκον του κι αντί να φερθεί σωστά σ’ Εκείνον του οποίου την αθωότητα επανηλειμμένα ομολόγησε, Τον έστειλε να σταυρωθεί.

Έτσι παθαίνουμε κι εμείς κάθε φορά που προσπαθούμε να δικαιώσουμε τον εαυτό μας με ψέματα ή “παραθυράκια” του νόμου, είτε αποφεύγουμε να πούμε τη γνώμη μας υποστηρίζοντας το δίκαιο του πλησίον μας–κι είναι τούτη η αδικία που γίνεται συχνότερα.

6. Η ΔΥΣΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Η περίπτωση του Θωμά ασφαλώς δε μπορεί να καταταχτεί στην ίδια κατηγορία με όσες προαναφέρθηκαν (της προδοσίας, της άρνησης και της άδικης καταδίκης). Έχοντας ζήσει τόσον καιρό μαζί με τον Χριστό ο Θωμάς είχε φτάσει στο σημείο να πει, «Ας υπάγωμεν και ημείς, διά να αποθάνωμεν μετ’ αυτού» (Ιωάν. 11/ια/16) και όταν αργότερα ο Χριστός τούς μιλούσε για την οικεία του Πατέρα, εκείνος είχε το θάρρος να ρωτήσει, «Κύριε, δεν εξεύρομεν που υπάγεις• και πως δυνάμεθα να εξεύρωμεν την οδόν;» (Ιωάν. 14/ιδ/5) σαν να έλεγε, “Κύριε, δείξε μας το δρόμο για να έρθουμε κι εμείς μαζί Σου”. Θα περιμέναμε, λοιπόν, να είναι περισσότερο έτοιμος να δεχτεί την μαρτυρία της Ανάστασης του Κυρίου.

Αλλά ο Θωμάς δίστασε να πιστέψει. Δεν αναγνώρισε την μαρτυρία των άλλων μαθητών. Δεν εμπιστεύθηκε στα δικά τους μάτια. Ήθελε να διαπιστώσει μόνος του! Όταν του είπαν, «Είδομεν τον Κύριον», εκείνος ζήτησε δύο αποδεικτικά στοιχεία, (α) Να δω με τα μάτια μου και (β) Να πιάσω με τα χέρια μου. «Εάν δεν ίδω εν ταις χερσίν αυτού τον τύπον των ήλων και βάλω τον δάκτυλόν μου εις τον τύπον των ήλων, και βάλω την χείρα μου εις την πλευράν αυτού, δεν θέλω πιστεύσει» (Ιωάν. 20/κ/25).

Δεν μου φτάνει να δω αλλά θέλω και να πιάσω και μάλιστα θέλω να διασταυρώσω, βάζοντας το δάχτυλό μου και στα χέρια Του αλλά και στην πλευρά Του. Αν τυχόν εσείς γελαστήκατε, εγώ δεν θέλω να πέσω θύμα σε καμία παραπλάνηση... Μα αν γίνουν όλα όσα ζητάς Θωμά, αυτό δε θα είναι πλέον πίστη!

***

Οι έξι αμαρτίες –ή όπως αλλιώς θέλετε να τις ονομάσετε– που είδαμε μέχρις εδώ, υπήρχε τρόπος να συγχωρεθούν και ν’ αποκατασταθούν.

(1) Στην περίπτωση του Ιούδα, όταν αντιλήφθηκε το αποτέλεσμα της πράξης του, αναγνώρισε το κακό που είχε κάνει και μετανόησε. Με βάση το λόγο που είχε πει ο ίδιος ο Χριστός, ότι «πάσα αμαρτία και βλασφημία θέλει συγχωρηθή εις τους ανθρώπους» εκτός από τη βλασφημία κατά του Πνεύματος (Ματθ. 12/ιβ/31), μπορούσε να επιστρέψει στον Κύριο και να ζητήσει συγχώρεση. Αντί όμως να στραφεί στον Θεό, προσπάθησε να λύσει ο ίδιος το πρόβλημά του και πήγε στους ιερείς ομολογώντας, «Ήμαρτον παραδόσας αίμα αθώον», μα εκείνοι του απάντησαν «Τι προς ημάς; συ όψει». Δικό σου το πρόβλημα.

Οι μελετητές των Αγίων Γραφών γνωρίζουν ότι ο Θεός δεν θέλει «τον θάνατον του αμαρτωλού, αλλά να επιστρέψη ο ασεβής από της οδού αυτού και να ζη» (Ιεζ. 33/λγ/11). Αν ο Ιούδας ζητούσε συγχώρεση από τον Κύριο, δεν θα αρκούσε η χάρη του Κυρίου να τον σκεπάσει; Ο Παύλος γράφει ότι, «όπου επερίσσευσεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις», όμως ο Ιούδας δεν στράφηκε στον Θεό και, μη έχοντας καμία άλλη λύση από τον εαυτό του, «απελθών εκρεμάσθη» (Ματθ. 27/κζ/5). Το λάθος δεν ήταν του Θεού αλλά του Ιούδα, και με την πράξη του αυτή επαλήθευσε τραγικά το λόγο του Κυρίου, «Ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, διά του οποίου ο Υιός του ανθρώπου παραδίδεται• καλόν ήτο εις τον άνθρωπον εκείνον, αν δεν ήθελε γεννηθή» και έγινε έτσι «υιός της απωλείας» (Μάρκ. 14/ιδ/21, Ιωάν. 17/ιζ/12).

(2) Αλλά τη λύση που δε βρήκε ο Ιούδας, την βρήκε ο Πέτρος, του οποίου η αμαρτία όπως είπαμε ήδη ήταν μάλλον μεγαλύτερη. Αντίθετα όμως από εκείνον, ο Πέτρος αντέδρασε πιο συνετά όταν άκουσε το λάλημα του πετεινού, και «εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς» (Ματθ. 26/κς/75). Κι αυτός κατάλαβε το λάθος του και μετάνιωσε. Θα είπε “Τι έκανα και τι έλεγα τόση ώρα!” Αντί όμως να αφήσει να τον κυριεύσει απογοήτευση και απελπισία, πήγε πίσω στους μαθητές και κοντά τους έζησε το θαύμα της Ανάστασης. Εκεί του στάλθηκε το αγγελικό μήνυμα (Μάρκ. 16/ις/7) κι εκεί τον βρήκε ο Κύριος και τον αποκατέστησε όπως πριν, στην ποίμανση των λογικών προβάτων και στα κλειδία της βασιλείας των ουρανών (Ιωάν. 21/κα/15-17, Πράξ. 2/β/14, 8/η/14, 10/ι/44).

(3-5) Όσον αφορά την αδικία των αρχιερέων, του Ηρώδη και του Πιλάτου^ όλων αυτών που καταδίκασαν τον Χριστό και Τον παρέδωσαν σε θάνατο, όλοι τους είχαν κατάλληλες ευκαιρίες για να αναγνωρίσουν το λάθος τους, να μετανοήσουν και να συγχωρεθούν. Το Ευαγγέλιο της Συγχώρεσης ακούστηκε από το στόμα των Αποστόλων: «Ας ήναι γνωστόν εις πάντας υμάς και εις πάντα τον λαόν του Ισραήλ ότι διά του ονόματος του Ιησού Χριστού του Ναζωραίου, τον οποίον σεις εσταυρώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών.» (Πράξ. 4/δ/10). Όλοι αυτοί μπορούσαν να μετανοήσουν και να τακτοποιήσουν το έγκλημά τους, όπως και έκαναν πολλοί που πίστεψαν, μετανόησαν και έλαβαν σωτηρία, όπως «πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν» (Πράξ. 6/ς/7).

(6) Ούτε ο Θωμάς περιφρονήθηκε από τον Κύριο. Τον κάλεσε να κάνει εκείνο που ζήτησε: «Φέρε τον δάκτυλόν σου εδώ και ίδε τας χείρας μου, και φέρε την χείρα σου και βάλε εις την πλευράν μου» (Ιωάν. 20/κ/27). Κοίταξε Θωμά και ψηλάφισε τόσο τα χέρια μου όσο και την πλευρά μου, για να μη σου μείνει καμία αμφιβολία. Μάλλον δεν χρειάστηκε ο Θωμάς ύστερα από αυτό να προχωρήσει σε κανενός είδους επαλήθευση αλλά προχώρησε να ομολογήσει τον Ιησού Χριστό ως Κύριο και Θεό του (εδ. 28).

Οπωσδήποτε όμως ο Κύριος τόνισε στον Θωμά: «Επειδή με είδες, Θωμά, επίστευσας• μακάριοι όσοι δεν είδον και επίστευσαν» (Ιωάν. 20/κ/29). Και σ’ αυτή τη δεύτερη κατηγορία περιλαμβανόμαστε και όλοι εμείς που σήμερα ακολουθούμε τον Χριστό με πίστη στην ανάστασή Του.

***

Ας έρθουμε όμως τώρα σε μια άλλη κατηγορία αμαρτιών, που όμως αναφέρονται ιδιαιτέρως στην Ανάσταση του Κυρίου.

1. Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Ύστερα από την ανάσταση του Κυρίου από τους νεκρούς, οι στρατιώτες που είχαν διαταχθεί να φυλάττουν τον τάφο, ήρθαν και «απήγγειλαν προς τους αρχιερείς πάντα τα γενόμενα» (Ματθ. 28/κη/11). Αλλά πια ήταν η αντίδρασή τους; Μήπως μετανόησαν για το κακό που είχαν κάνει; Κάθε άλλο. Μάλιστα συμβούλευσαν στους φύλακες να διαδώσουν ότι οι μαθητές του Χριστού ήρθαν και έκλεψαν το σώμα Του.

Εσκεμμένο ψέμα και φοβερή αμαρτία τούτη, επειδή πλέον δεν αμάρταναν απέναντι σε έναν “άνθρωπο” που καλώς ή κακώς είχαν πιστέψει ότι ήταν ένας “ψευδομεσσίας” αλλά απέναντι στον ίδιο τον Θεό που ήταν ο μόνος ικανός να κάνει το θαύμα της Ανάστασης.

Για τέτοιους ανθρώπους ο Παύλος θα γράψει αργότερα: «Οργή Θεού αποκαλύπτεται απ' ουρανού επί πάσαν ασέβειαν και αδικίαν ανθρώπων, οίτινες κατακρατούσι την αλήθειαν εν αδικία» (Ρωμ. 1/α/18).

2. Η ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Όλοι οι χριστιανοί, είτε εκείνοι που είδαν αναστημένο τον Χριστό είτε όσοι δεν Τον είδαν, καλούμαστε να είμαστε μάρτυρες της αναστάσεως του Χριστού. Με ποιον τρόπο;

Όπως στην περίπτωση του χωλού που θεραπεύθηκε από τους Απόστολους, η ανάσταση του Χριστού επαληθεύεται και πιστοποιείται ενώπιον των ανθρώπων, όταν στη ζωή μας φανερώνονται τα αποτελέσματά της. Είπε τότε ο Πέτρος, «Τον αρχηγόν της ζωής εθανατώσατε, τον οποίον ο Θεός ανέστησεν εκ νεκρών, του οποίου ημείς είμεθα μάρτυρες. Και διά της εις το όνομα αυτού πίστεως τούτον, τον οποίον θεωρείτε και γνωρίζετε, το όνομα αυτού εστερέωσε, και η πίστις η δι' αυτού έδωκεν εις αυτόν την τελείαν ταύτην υγείαν ενώπιον πάντων υμών» (Πράξ. 3/γ/15-16). Δεν χρειάζεται να δουν οι άνθρωποι αναστημένο τον Χριστό. Μπορούν όμως να δουν τα αποτελέσματα της Ανάστασης πώς εκδηλώνονται στη δική μας ζωή και γίνονται αντιληπτά τόσο από εμάς όσο και από τους γύρω μας.

Στο κεφάλαιο 15/ιε της Α~ προς Κορινθίους Επιστολής, όπου ο Παύλος πραγματεύεται το θέμα της Ανάστασης, γράφει μεταξύ άλλων: «Εάν δε ο Χριστός κηρύττηται ότι ανέστη εκ νεκρών, πως τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι; Και εάν ανάστασις νεκρών δεν ήναι, ουδ’ ο Χριστός ανέστη• και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα ημών, ματαία δε και η πίστις σας. Ευρισκόμεθα δε και ψευδομάρτυρες του Θεού, διότι εμαρτυρήσαμεν περί του Θεού ότι ανέστησε τον Χριστόν, τον οποίον δεν ανέστησεν, εάν καθ’ υπόθεσιν δεν ανασταίνωνται νεκροί» (εδ. 12-15). Και είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι εδώ ο Απόστολος του Χριστού δεν αναφέρεται σε μια φραστική ομολογία, όπως εκατομμύρια άνθρωποι λένε κάθε χρόνο «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ», χωρίς όμως καμία επίδραση στη ζωή τους.

Εμείς τώρα δεν βλέπουμε νεκρούς να ανασταίνονται^ μόνο προσμένουμε την ημέρα που θ’ ανοίξουν τα μνήματα και θ’ αναστηθούν όλοι οι νεκροί καθώς «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού, και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. 5/ε/28-29).

Ξέρουμε όμως κάτι άλλο, ότι «συνετάφημεν μετ' αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν» (Ρωμ. 6/ς/4). Η ομολογία, λοιπόν, που περιμένει από εμάς ο Θεός δεν είναι ομολογία χειλέων αλλά ομολογία ζωής, επειδή «ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, διά να ήναι Κύριος και νεκρών και ζώντων» (Ρωμ. 14/ιδ/9).

O αναστημένος Χριστός δε μπορεί παρά να ΑΛΛΑΖΕΙ τη νεκρή ζωή και να γεννά μέσα μας «τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας» (Εφεσ. 4/δ/24). Αν όμως λέμε απλά ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ αλλά δεν Τον αφήνουμε να είναι πραγματικά Κύριός μας και αυτός ο νέος άνθρωπος δεν εκδηλώνεται στην καθημερινή ζωή, τότε είναι σαν να διαψεύδουμε το γεγονός της Ανάστασης, και ισχύει αυτό που ο Παύλος θα γράψει: «Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας• έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (εδ. 17).

Είδαμε παραπάνω, ότι όλες οι αμαρτίες της πρώτης κατηγορίας μπορούσαν να συγχωρεθούν. Οι άλλες όμως, εκείνες της δεύτερης, δεν έχουν θετική έκβαση. Για την πρώτη ο λόγος του Θεού δηλώνει κατηγορηματικά ότι «Οργή Θεού αποκαλύπτεται απ' ουρανού» σε τέτοιους ανθρώπους, που κυρίως ανήκουν στο χώρο της θρησκείας. Όσον αφορά τη δεύτερη, εκείνων που ζουν ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΗ ΖΩΗ, αν δεν πρόκειται για προσωρινό ολίσθημα αλλά για πάγια κατάσταση, τότε, η δική τους πίστη είναι μάταιη και, αλίμονο, θα ισχύσει γι’ αυτούς το «έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών».

Η Βίβλος λέει την αλήθεια και μας προειδοποιεί για τους κινδύνους. Στο χέρι μας είναι ν’ αποφασίσουμε τι είδους χριστιανοί θα είμαστε. |

“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

 ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ τους ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΧΟΝΤΑΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ.

ΣΤΟΥΣ ΧΑΛΕΠΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΟΛΥ

“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ 01 (ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ;) 01

ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ(περπατάμε με το Θεό;)

ΜΕΤΑΦΟΡΑ: ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΣΠΥΡΟΥ ΦΙΛΟΥ

ΘΕΜΑ: ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΘΕΟ;

             *

Γένεσις 5:22

και ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό….κ.λ.π.

Γένεσις 5:24

Και ο Ενώχ περπάτησε μαζί με τον Θεό, και δεν βρισκόταν πλέον• επειδή, τον μετέθεσε ο Θεός.

 Έτσι να περπατήσουμε με τον Θεό και Κύριο μας ώστε να βρεθούμε μια μέρα μετατεθειμένοι μαζί Του.

Γένεσις 6:9

Αυτή είναι η γενεαλογία του Νώε. Ο Νώε ήταν δίκαιος άνθρωπος, τέλειος ανάμεσα στους συγχρόνους του• ο Νώε περπάτησε μαζί με τον Θεό .Ειρήνη και ευλογία

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Στο Ιωάννου ευαγγέλιο ι:7 αναφέρονται τα λόγια του Χριστού: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων». Με τα λίγα λόγια αυτά ο Κύριος ήθελε να βεβαιώσει

Ότι Αυτός είναι η οδός της Σωτηρίας και της ζωής. Οι λέξεις «Εγώ», «θύρα προβάτων είναι θεόπνευστοι αν και είναι συμβολικά.

””””””””””””””””””””

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ένα γράμμα μέσα από την φυλακή της Σαμψούντας

«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»

Χθες ανέβασα να το διαβάσουν όσοι παρακολουθούν τη σελίδα μου αυτό το γράμμα που μας το διάβασαν στην Εκκλησία. Ήθελα να πω δύο λόγια. Ποια; Αυτά που αισθάνθηκα μέσα μου.

 Πρώτα σκέφθηκα ότι είμαστε όλοι αναπολόγητοι διότι ο Θεός μας έχει δώσει την ευλογία ο καθένας μας τουλάχιστον να έχουμε μια Αγία Γραφή και να έχουμε την δυνατότητα να πάμε να αγοράσουμε έστω μία.

Έχουμε ένα αδελφό που τον λένε Δημήτρη. Ο αδελφός αυτός έχει μοιράσει τότες Αγίες Γραφές και μοιράζει αμέτρητες.

Ο αδελφός αυτός δεν είναι νέος είναι και άρρωστος από την καρδιά του έκαν εγχείρηση, και όμως δεν το βάζει κάτω με το γυρίζει όλο το Νομό Σερρών με φλόγα μεγάλη στον Κύριο να διαδοθεί το Ευαγγέλιο.

Μιλάει σε ανθρώπους δεν ντρέπεται δεν φοβάται.

Γι’ αυτό λέγω οι άνθρωποι μέσα κι εγώ θα είμαστε μια μέρα αναπολόγητοι δια βάζοντας αυτό το γράμμα.

‘’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’’

ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗ ΦΥΛΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑΣ

Σας γράφω από τη φυλακή της Σαμψούντας ¨ Βεσιρ Κιοπρού ¨. Διαβάζοντας αυτό το γράμμα θα διερωτηθείτε ποιος είναι αυτός. Πρώτα από όλα λοιπόν να συστήσω τον εαυτό μου. είμαι 46 ετών και πέρασα μια άθλια ζωή. Βρίσκομαι στη φυλακή εκτελώντας την ποινή μου για παράνομες πράξεις.

  Σας παρακαλώ αφιερώστε λίγο χρόνο για να διαβάσετε αυτό το γράμμα καθώς δεν ζητώ βοήθεια αλλά θέλω απαντήσεις σε κάποια μου ερωτήματα.

  Έχω  γεννηθεί στην περιοχή της Σαμψούντας, αλλά έζησα σε διαφορετικές πόλεις. Ποτέ μου δεν είχα μια κανονική οικογένεια. Αυτή η έλλειψη με οδήγησε σε αυτή την θλιβερή ζωή και μ’ έκανε ένα άθλιο -κακό άνθρωπο. Είμαι  κακός και έχω διαπράξει πολλές αμαρτίες.

  Τώρα είμαι φυλακισμένος και δεν γνωρίζω πόσο ακόμα θα μείνω εδώ μέχρι την δίκη μου. τον πρώτο καιρό ήμουν πολύ νευρικός επειδή δεν γνώριζα πόσο θα μείνω και πως θα ζήσω μέσα σ’ αυτούς τους τέσσερις    τοίχους. Δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν.

  Αγαπούσα και αγαπώ πολύ να διαβάζω. Εδώ μέσα υπάρχει μικρός αριθμός βιβλίων και εφημερίδων. Αυτά που πέφτουν στα χέρια μου τα διαβάζω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Ακόμα και τα μικρό-δέματα που έρχονται στους συγκρατούμενους μου τυλιγμένα με παλιές εφημερίδες και αυτά ακόμη τα διαβάζω.

Μια μέρα ένα τέτοιο περιτύλιγμα από εφημερίδα έπεσε στα χέρια μου. επειδή δεν ήξερα τι να κάνω διάβασα ακόμη και τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες. Καθώς διάβαζα έλκυσε την προσοχή μου μια διαφήμιση πολύ -πολύ μικρή. ¨Έχετε ποτέ διαβάσει την Καινή Διαθήκη;¨ Με μια λαχτάρα είπα από μέσα μου, μακάρι να την είχα και να την διάβαζα. Πέρασαν αρκετές εβδομάδες τόσο που είχα ξεχάσει αυτή τη διαφήμιση. Μια μέρα ένας επισκέπτης έφερε στη βιβλιοθήκη διάφορα βιβλία.

  Έτρεξα αμέσως και τα άρπαξα. Διάφορα βιβλία που δεν ήξερα ούτε τους συγγραφείς ούτε τι έγραφαν. Τα πήρα και πηγαίνοντας στο κελί μου εξέταζα σε ποιον ανήκουν. Ανάμεσα τους είδα ένα λεπτό πράσινο βιβλίο που σαν τίτλο του είχε: ¨Νερό, ψωμί και ζωή ¨ δεν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο και το άφησα να το διαβάσω τελευταίο. Διαβάζοντας αυτό το μικρό πράσινο βιβλίο κατάλαβα ότι ήταν ένα κομμάτι από την Καινή Διαθήκη. Ήταν το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Πίστεψα στον Ιησού για τον οποίο γράφει αυτό το βιβλίο. Εκείνος και για μένα καρφώθηκε στο Σταυρό του Γολγοθά. Έχω πολλές απορίες. Ξέρω ότι δεν είναι αρκετά αυτά που ξέρω για Εκείνον. Το Ευαγγέλιο είναι δύναμης και αυτά που περιγράφει αυτό το βιβλίο που έκανε ο Ιησούς είναι όλα αλήθεια. Αλλά το Ευαγγέλιο αυτό είναι; Δεν πρέπει να είναι ένα πιο μεγάλο βιβλίο; Έχω διαβάσει και το Κοράνι και κάπου γράφει ότι ο Ιησούς όταν ήταν μικρός είχε κάνει ένα

Πουλί από λάσπη και το φύσησε μέσα του και το πουλί πήρε ζωή πέταξε και έφυγε και το είδαν πολλοί. Αυτό δεν μπόρεσα να βρω μέσα σ’ αυτό το βιβλίο. Θέλω να μάθω γι αυτό το θέμα. Επίσης πουθενά το βιβλίο αυτό δεν ονομάζει τον Ιησού <<Χαξρέτη>> Σημείωση: αυτή τη λέξη την βάζουν μπροστά από κάθε όνομα προφήτη όπως και του Μωάμεθ.

  Πουθενά δεν διάβασα αυτή την προσφώνηση σ’ αυτό το βιβλίο.  Όταν θέλουμε να μιλήσουμε στους άλλους γι Αυτόν πως θα τον ονομάσουμε; <<Ιησού>>;

  Πως μπορούν να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα μου;

  Όταν παίρνω αυτό το βιβλίο στα χέρια μου, μου έρχεται μια ηρεμία.

Ακόμα και αυτούς που με έβλεπαν με κακό μάτι και μάλωνα μαζί τους-τους χαιρετώ. Τι μου συμβαίνει; Δεν ξέρω σε ποιόν να απευθυνθώ. Εάν το γράμμα αυτό έρθει στα χέρια κάποιου χριστιανού παρακαλώ ας με βοηθήσει γράφοντας μου στην διεύθυνση των φυλακών.

  Πως πρέπει να προσεύχομαι; Μείς οι Χριστιανοί νηστεύουμε; Τίποτα δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ο Ιησούς καρφώθηκε για όλους τους ανθρώπους στον σταυρό.

  Το ιερό αυτό βιβλίο τις νύχτες το βάζω κάτω από το μαξιλάρι μου και κοιμάμαι. Πολλές φορές ο Κύριος Ιησούς έρχεται κοντά μου, Τον βλέπω μέσα σε ένα λευκό ένδυμα και κρατά μια ράβδο μέσα από αυτό το βιβλίο είδα πως παρουσίαζε τον εαυτό Του σαν ποιμένα και εγώ είμαι κοντά Του. Με μια ράβδο κοίταζε γύρω του. Παντού ήταν όλα πράσινα και δεν ήθελα ποτέ να ξημερώσει. Όλη  την ποινή μου θα ήθελα να τη ζήσω μεσ’ αυτό το όνειρο. Δυστυχώς όταν ξυπνώ το πρωί αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομε μέσα στο κελί της φυλακής.

  Τώρα προσπαθώ να αποστηθίσω αυτό το βιβλίο όπως είναι. Όλοι απορούν που ολόκληρες εβδομάδες διαβάζω το ίδιο βιβλίο και με ρωτούν. Εξήγησα σ’ ένα φίλο μου, το τι λέει αυτό το βιβλίο αλλά δεν ανέφερα το όνομα του βιβλίου. Συγνώμη γι αυτό. Έδειξε ενδιαφέρον ο φίλος μου αλλά επειδή είναι ένα μου πρότεινε να το αντιγράψει σε ένα άδειο καθαρό τετράδιο. Η αντιγραφή αυτού του βιβλίου μήπως είναι αμαρτία; Σκέπτομαι ότι δεν θα είναι αμαρτία αλλά μήπως αντιγράφοντας το δεν θα είναι πλέον ιερό;

  Από καμιά φορά έρχονται εδώ Ιμάμ (θρησκευτικοί ηγέτες των Μουσουλμάνων και κάνουν ναμάζ όλοι μαζί.

  Οι πρωτοχρονιές εδώ είναι ιδιαίτερες ημέρες. Αυτές τις ημέρες εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Αυτά δεν τα ξέρουμε. Μαζί με το φίλο μου που κι αυτός έγινε χριστιανός γονατίζουμε και προσευχόμαστε και πολλές φορές διαβάζει μια σελίδα ο ένας και μια σελίδα ο άλλος από αυτό το βιβλίο.

Είναι σωστό αυτό που κάνουμε;

 Μήνες τώρα η οικογένεια μου δεν ενδιαφέρεται για μένα. Όλοι έχουν επισκέψεις και τους φέρνουν έστω μερικές από τις ανάγκες τους. Εγώ δεν έχω κανέναν από τους συγγενείς μου, να ενδιαφέρεται για μένα εδώ στη φυλακή.

  Στην αρχή σκέφτηκα πως είμαι πολύ αμαρτωλός και δεν μπορώ να γίνω Χριστιανός. Αλλά στο βιβλίο αυτό το Ιερό γράφει πως μια γυναίκα που είχε συλληφθεί για μοιχεία και ήταν πολύ αμαρτωλή της συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες της. Ο Ιησούς της είπε ; <<Εγώ σε συγχωρώ >>. Μια τόσο αμαρτωλή γυναίκα την συγχώρησε.  Είμαι βέβαιος πως συγχωρεί κι εμένα και πιστεύω πως Αυτός ο Κύριος θα συμπληρώσει κάθε μου ανάγκη.

  Είμαστε δύο άτομα που περιμένουμε να έχουμε μια επαφή με ανθρώπους που μπορούν να δώσουν απαντήσεις στα πολλά μας ερωτηματικά. Είμαστε πλέον Χριστιανοί. Ο Ιησούς είναι και δικός μας Καλός ποιμένας και ξέρουμε ότι πέθανε στη δική μας θέση. ξέρουμε ότι μας αγαπά και μας γνωρίζει πολύ καλά. Θέλουμε να ζήσουμε σαν πραγματικά παιδιά δικά Του. Βοηθήστε μας  και μιλήστε μας για Τον Κύριο. Φέρτε μας και άλλα βιβλία σας παρακαλούμε. Μην μας αγνοήσετε όπως έκαναν οι οικογένειες μας. Μην στρίψετε το πρόσωπο σας από μας. Ζητώ στο όνομα του Κυρίου μας βοηθήστε μας. Μετά που θα βγούμε από εδώ  θέλουμε να γίνουμε πιστοί Του ακόλουθοι. Παρακαλούμε ενδιαφερθείτε για μας. Ζητάμε μόνο να μας πείτε για το Κύριο μας. ¨ Όταν βγούμε από δω θα πάμε κι εμείς στην Εκκλησία για να υπηρετήσουμε τον Κύριο μας τον Ιησού Χριστό. Εάν μας επισκεφθείτε φέρτε μας βιβλία βοηθητικά πνευματικά. Χρήματα δεν έχουμε αλλά για τα βιβλία που θα μας φέρεται μπορούμε να σας δώσουμε μικρά πράγματα για το σπίτι τα οποία φτιάχνουμε εδώ στη φυλακή. Θέλουμε τρία από αυτά τα βιβλία γιατί το δικό μου το έχω καλύψει με χαρτί μη τυχόν και μου χαλάσει, το άλλο το θέλω για το φίλο μου και το τρίτο να το δώσω σε κάποιον που στο μέλλον θα ενδιαφερθεί.

  Ελάτε κοντά μας. Βοηθήστε μας. Δεν ζητούμε τίποτε άλλο από σας.

Εάν θέλετε να μας στείλετε τα βιβλία που ας ζητούμε ταχυδρομικός γράψτε μας πως μπορούμε να έλθουμε σε επαφή μαζί σας. Θα χαρούμε πολύ όμως να σας δούμε κοντά μας γιατί με την αλληλογραφία είναι δύσκολο να μας εξηγήστε τις τόσες απορίες μας.

  Για το χατίρι Του Κυρίου Ιησού κάντε το αυτό για μας.

Ο κατάδικος Γκιοσέλ Τας

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>