ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΗΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ
Εφημερίδα Νικητές
ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ
Στην επιστολή προς Εβραίους διαβάζουμε:
"Γιέ µου, µην καταφρονείς την παιδεία του Κυρίου- ούτε να αποθαρρύνεσαι όταν ελέγχεσαι απ' Αυτόν. Επειδή όποιον ο Κύριος αγαπάει, τον περνάει από παιδεία- και μαστιγώνει κάθε γιο τον οποίο παραδέχεται. Av υποµένετε την παιδεία, ο Θεός συμπεριφέρεται απέναντι σας ως προς γιούς- επειδή, ποιος γιος υπάρχει, τον οποίο ο πατέρας του δεν τον παιδαγωγεί; … Έπειτα, τους πατέρες μας κατά σάρκα, τους είχαμε παιδαγωγούς και τους σεβόμασταν- δε θα υποταχθούµε πολύ περισσότερο στον Πατέρα των πvευµάτωv, και θα ζήσουµε; Επειδή εκείνοι µεν για λίγο καιρό µας παιδαγωγούσαν, σύµφωνα µε την αρέσκεια τους- ο Θεός όµως, για το συμφέρον µας, για να γίνουµε µέτοχοι της αγιότητάς Του"
(Εβρ. 10: 5,6,7,9,10). Και στην εκκλησία της Λαοδίκειας ο lησούς είπε: "Εγώ όσους αγαπώ τους ελέγχω και τους περνάω από παιδεία- γίνε, λοιπόν, ζηλωτής.
Ο βασιλιάς Δαβίδ ήξερε καλά τι σημαίνει να βιώσει κάποιος αυτή τη "σκληρή" αγάπη του Κυρίου. Μετά τη µοιχεία που διέπραξε µε τη Βηθσαβεέ και τη συνενοχή του στο φόνο του άντρα της, δεν µετανόησε, µέχρι που τον έλεγξε ο προφήτης Νάθαν. Στον ψαλµό 51 φαίνεται πόσο πάλεψε ο Δαβίδ µε τα αισθήµατα της ενοχής του και πόσο έκλαψε ζητώντας συγχώρεση. Σ' έναν άλλο ψαλµό περιγράφει τις συνέπειες της ανεξοµολόγητης αµαρτίας: "Όταν αποσιώπησα, τα κόκαλά µου πάλιωσαν από τον ολολυγµό µου όλη την ηµέρα - επειδή ηµέρα και νύκτα το χέρι Σου έγινε βαρύ επάνω µου …" (Ψαλµ. 32:3,4).
Στο Α' Κορ. 11:27 -32 ο Απόστολος προειδοποιεί τους πιστούς ότι, άν µεταχειρίζονταν τα πράγµατα του Θεού επιπόλαια, συµµετέχοντας αναξίως στο δείπνο του Κυρίου, θα υφίσταντο την παιδεία του Θεού. Ο Παύλος εξηγεί ότι αυτή η άσκηση της πειθαρχίας από µέρους του Θεού δεν ήταν άσκοπη. Τους είπε: "Αλλ' όταν κρινόμαστε, παιδαγωγούμαστε από τον Κύριο, για να µην κατακριθούμε µαζί µε τον κόσµο" (εδ. 32).
Πολλοί από µας µπορούµε να καταλάβουµε την αρχή ότι εκείνον που αγαπά ο Θεός τον παιδαγωγεί. Θα αναµέναµε από έναν Πατέρα στοργικό να µας διορθώνει και να µας καλεί σε ανανέωση της αφοσίωσής µας σ' Αυτόν.
Για κρίση: Ο Θεός επίσης ενεργεί αντιµετωπίζοντας αµετανόητους απίστους, που επιµένουν πεισµατικά να κάνουν το κακό. Όποιος αρνείται το δώρο της σωτηρίας του Θεού, τον περιµένει η οργή του Θεού κατά τη µέλλουσα ηµέρα της κρίσεως, αλλά διατρέχει και τον κίνδυνο να υποστεί τη βίαιη κρίση Του σήµερα, αν έτσι το θελήσει Εκείνος.
Ο Κύριος επέφερε τον κατακλυσµό, για να καταστρέψει την τότε σαθρή ανθρωπότητα (Γέν. 6). Κατέστρεψε τα Σόδοµα και τα Γόµορρα (Γεν. 18,19). Έστειλε πληγές κατά των Αιγυπτίων (Έξ. 7-12). Διέταξε τον Ισραήλ να καταστρέψει ολοσχερώς τους ειδωλολάτρες που κατοικούσαν τότε στη Γη της Επαγγελίας (Δευτ. 7:1-3). Πάταξε τον αλαζόνα βασιλιά Ηρώδη στα χρόνια της Καινής Διαθήκης (Πράξ. 12:19-23) και τέλος, την ηµέρα της Κρίσεως, θα αποδώσει ο Θεός τέλεια δικαιοσύνη σε όλους όσοι απορρίπτουν την αγάπη και το νόµο Του
(β' Πέτρ. 2:4-9).
Εδώ όµως και τώρα, αντιµετωπίζουµε αδικίες. Ο Θεός, για τους δικούς Του αποκλειστικά πάνσοφους λόγους, επέλεξε να καθυστερήσει την τέλεια δικαιοσύνη Του. Ο ψαλµωδός Ασάφ πάλεψε πολύ µε αυτή τη φαινοµενική αδικία της ζωής. Απορούσε, βλέποντας τους ασεβείς να ευηµερούν µέσα στις ανοµίες τους, τη στιγµή που πολλοί από τους δίκαιους και ευσεβείς υπέφεραν και βασανίζονταν (Ψαλµ. 73). Αναφορικά µε την ευηµερία των ασεβών λέει: «Και στοχάστηκα να το καταλάβω, εντούτοις µού φάνηκε δύσκολο- µέχρις ότου, καθώς µπήκα µέσα στο αγιαστήριο του Θεού, κατάλαβα τα τέλη τους" (εδ. 16,17). Στοχαζόµενος την κυριαρχία του Κυρίου του σύµπαντος, ο Ασάφ µπόρεσε να δει τα πράγµατα στη σωστή τους προοπτική.
'Οταν µας προβληµατίζει το γεγονός ότι οι ασεβείς ευηµερούν µέσα στις ανηθικότητές τους, ας θυµόµαστε ότι ο Κύριος «… µακροθυµεί … µη θέλοντας µερικοί να απολεστούν, αλλά νάρθουν όλοι σε µετάνοια"
(β' Πετρ. 3:9).
Το πρώτο µέρος λοιπόν της απάντησης στο πρόβληµα του πόνου, είναι ότι ο Θεός τον χρησιµοποιεί µε σκοπό να µας κάνει να επαγρυπνούµε για ορισµένα σοβαρά προβλήµατα. Ο πόνος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ότι κάτι δεν πάει καλά µε τον κόσµο, µε την ανθρωπότητα γενικά και µε σένα και µένα επίσης. Όµως, καθώς θα δούµε παρακάτω, ο Θεός όχι µόνο επισηµαίνει τα προβλήµατα, αλλά χρησιµοποιεί επίσης τις δυσκολίες για να µας ενθαρρύνει να αναζητήσουµε και να βρούµε τις απαντήσεις µέσα σ' Αυτόν.
β) Για να µας κατευθύνει:
Όταν ένας άνθρωπος απομακρύνεται από τον Θεό, συχνά αποδίδεται η αιτία στα δεινοπαθήματα. Όµως, παραδόξως, τα δεινοπαθήματα θεωρούνται επίσης η αιτία που πολλοί άνθρωποι είδαν µε νέο τρόπο τη ζωή και η σχέση τους µε τον Θεό έγινε βαθύτερη και πιο στενή. Πώς µπορούν παρόµοιες περιστάσεις να έχουν τόσο διαφορετικά αποτελέσµατα στη ζωή των ανθρώπων; Οι λόγοι βρίσκονται βαθιά µέσα στους ανθρώπους κι όχι στα ίδια τα γεγονότα.
Ένας πολύ γνωστός τηλεοπτικός οµιλητής αποκήρυξε δηµόσια το Χριστιανισµό σαν "µια θρησκεία για αποτυχηµένους ανθρώπους". Όµως, ο άνθρωπος αυτός δεν ένιωθε πάντοτε έτσι. 'Οταν ήταν νέος είχε βιβλική εκπαίδευση που περιλάμβανε τη φοίτηση του σε ένα χριστιανικό προπαρασκευαστικό σχολείο. Όταν αστειευόταν για την επίπονη διδασκαλία που έλαβε, έλεγε: "Νοµίζω πως εγώ σώθηκα επτά ή οχτώ φορές". Όµως, µια οδυνηρή εµπειρία που είχε τον έκανε ν' αλλάξει την αντίληψή του για τη ζωή και τον Θεό. Η µικρότερη του αδελφή αρρώστησε βαριά. Προσευχήθηκε για τη θεραπεία της ξανά και ξανά, µα ύστερα από πέντε χρόνια ταλαιπωρίας, η αδερφή του πέθανε. Τόσο βαθιά είχε απογοητευτεί µε έναν τέτοιο Θεό που επιτρέπει να γίνονται κάτι τέτοια, ώστε έλεγε: "Άρχισα γα χάνω την πίστη µου κι όσο πιο πολύ την έχανα, τόσο πιο ωραία ένιωθα".
«Αρκεί σε σένα η χάρη µου, επειδή, µέσα σε αδυναµία, η δύvαµη µου φανερώνεται τέλεια»
(β' Κορ. 12:9)
Μετάφραση από τα αγγλικά: Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΗΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ
Τι είναι εκείνο που κάνει τη διαφορά µεταξύ κάποιου σαν κι αυτόν τον άνθρωπο και της Joni Eareckson Tada; Στο βιβλίο του "Πού είναι ο Θεός όταν υποφέρουμε», (Where is God When it Hurts?), ο Philip Yancey, περιγράφει τη σταδιακή µεταµόρφωση που έγινε µέσα στη Joni, ύστερα από το δυστύχημα εκείνο που είχε ως αποτέλεσµα να είναι σήµερα τετραπληγική.
"Στην αρχή, η Joni δεν µπορούσε να συµβιβάσει µέσα της αυτό που έπαθε µε την πίστη της σ' ένα στοργικό Θεό ... Η στροφή της στον Θεό ήταν σταδιακή. Ύστερα από τρία χρόνια δακρύων και αμφισβήτησης, η πικρία που ένιωθε µετατράπηκε σε εμπιστοσύνη"
(σ. 133,134).
Η αποφασιστική αλλαγή στη στάση της έγινε, όταν η στενή της φίλη Cindy της είπε: "Joni, δεν είσαι η µόνη. Ο Ιησούς γνωρίζει πώς αισθάνεσαι, γιατί κι ο Ίδιος είχε παραλύσει". Και τής εξήγησε πως κι ο Ιησούς, έτσι όπως ήταν κρεµασµένος στο σταυρό, είχε παραλύσει από τα καρφιά.
Ύστερα ο Υancey παρατηρεί: "Η σκέψη αυτή παραξένεψε την Joni και για µια στιγµή έπαψε να σκέφτεται το δικό της πόνο. Ποτέ προηγουμένως δεν πέρασε απ' το νου της ότι κι ο Θεός µπορούσε να νιώθει τους πόνους που κι εκείνη ένιωθε. Η διαπίστωση αυτή ήταν ιδιαίτερα παρηγορητική"(σ.134). Αντί να συνεχίσει να διερωτάται γιατί να της συµβεί κάτι τόσο τραγικό, η Joni άρχισε να εμπιστεύεται περισσότερο τον Κύριο και να βλέπει τη ζωή από μια διαφορετική, ευρύτερη προοπτική.
Λέγει ακόμη για την Joni ο Yancey: "Ναι, πάλεψε με τον Θεό, μα δεν στράφηκε μακριά απ' Αυτόν… Τώρα περιγράφει το δυστύχημά της σαν ΄έναν ένδοξο παρείσακτο' και ισχυρίζεται ότι ήταν το καλύτερο πράγμα που της συνέβηκε. Ο Θεός το χρησιμοποίησε για να τραβήξει την προσοχή της και να κατευθύνει τις σκέψεις της σ' Αυτόν" (σ. 137,138).
Αυτή η αρχή, ότι ο πόνος μπορεί να προκαλέσει μια υγιή εξάρτηση από τον Θεό, διδάσκεται από τον Απόστολο Παύλο σε μια από τις επιστολές του προς την εκκλησία της Κορίνθου. Έγραψε:
«Επειδή δεv θέλουμε vα αγvοείτε, αδελφοί, για τη θλίψη μας, που μας συvέβηκε στηv Ασία, ότι στεvοχωρηθήκαμε υπερβολικά, περισσότερο από τη δύvαμή μας, ώστε απελπιστήκαμε και από το να ζούμε. Αλλά εμείς οι ίδιοι πήραμε μέσα μας την απόφαση του θαvάτου, για να μηv έχουμε τηv πεποίθηση στοv εαυτό μας, αλλά στοv Θεό, που αvασταίvει τους νεκρούς» (Β' Κορ. 1:8,9).
Μια παρόμοια πεποίθηση υπάρχει και στα σχόλια που κάνει ο Παύλος για τις σωματικές του ταλαιπωρίες. Ο Κύριος είπε στον Παύλο: «Αρκεί σε σέvα η χάρη μου, επειδή μέσα σε αδυvαμία, η δύvαμή μου φαvερώvεται τέλεια' (8' Κορ. 12:9). Στη συνέχεια ο Παύλος προσθέτει: «Γι' αυτό αρέσκομαι στις αδυvαμίες, στις ύβρεις, στις αvάγκες, στους διωγμούς, στις στεvοχώριες για χάρη του Χριστού - επειδή, όταv είμαι αδύνατος, τότε είμαι δυvατός.» (εδ. 10).
Ο πόνος έχει τον τρόπο να μας δείχνει πόσο ανεπαρκείς είναι οι δικές μας δυνάμεις. Μας κάνει να ξανασκεφτούμε τις προτεραιότητές μας, τις αξίες μας, τους στόχους και τα όνειρα μας, τις απολαύσεις, την πηγή της αληθινής δύναμης και τη σχέση μας με τον Θεό και τους ανθρώπους. Έχει έναν ξεχωριστό τρόπο να κατευθύνει την προσοχή μας στις πνευματικές πραγματικότητες - αν βέβαια δεν στραφούμε μακριά από τον Θεό.
Ο πόνος μάς εξαναγκάζει ακόμη να αξιολογήσουμε την κατεύθυνση της ζωής μας. Μπορούμε να αποφασίσουμε είτε να απελπιστούμε με το να σκεφτόμαστε συνεχώς τα προβλήματά μας, είτε να ελπίζουμε αναγνωρίζοντας με εμπιστοσύνη το σχέδιο που έχει ο Θεός για μας
(Ρωμ. 5:5, 8:18,28, Εβρ. 11).
Απ' όλα τα μέρη της Βίβλου, το Εβραίους 11 είναι εκείνο που μου δίνει τη μεγαλύτερη βεβαιότητα ότι, ανεξάρτητα από τις εκβάσεις της ζωής, η δική μου αντίδραση πρέπει να είναι πίστη στη σοφία, στη δύναμη και στον έλεγχο του Θεού. Ανεξάρτητα από αυτά που μου συμβαίνουν, έχω καλούς λόγους να Τον εμπιστεύομαι, όπως ακριβώς μεγάλοι άντρες και γυναίκες έλπισαν σ' Αυτόν στο παρελθόν.
Για παράδειγμα το Εβραίους 11, μας θυμίζει το Νώε, τον άνθρωπο που για 120 ολόκληρα χρόνια περίμενε να εκπληρώσει ο Θεός την υπόσχεσή του για έναν καταστροφικό κατακλυσμό (Γέν. 6:3). Ο Αβραάμ περίμενε κι αυτός με αγωνία πολλά χρόνια, μέχρι να αποκτήσει το γιο που του υποσχέθηκε ο Θεός. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε ως δούλος από τα αδέρφια του και φυλακίστηκε άδικα, όμως είδε τελικά με ποιο τρόπο ο Θεός χρησιμοποίησε όλη εκείνη την αδικία στη ζωή του, για καλό σκοπό (Γέν. 50: 20). Ο Μωυσής περίµενε ως τα 80 του χρόνια µέχρι να τον χρησιμοποιήσει ο Θεός για την απελευθέρωση του λαού Του από τους Αιγυπτίους. Αλλά και ύστερα ακόµη, το να ηγείται και να καθοδηγεί εκείνο τον ολιγόπιστο και σκληροτράχηλο λαό, αποδείχτηκε ότι ήταν ένας πραγματικός επίμοχθος αγώνας (Έξοδος).
Το Εβραίους 11 κατονοµάζει ανθρώπους όπως το Γεδεών, το Σαµψών, το Δαβίδ και το Σαµουήλ που είδαν µεγάλες νίκες, καθώς έζησαν για τον Κύριο. Όµως, στη µέση του εδαφίου 35, η διάθεση αλλάζει. Ξαφνικά ερχόμαστε αντιμέτωποι µε ανθρώπους που υπέφεραν απίστευτες ταλαιπωρίες και πέθαναν χωρίς να δουν γιατί ο Θεός επέτρεψε να υποστούν όλες εκείνες τις κακουχίες. Βασανίστηκαν, χλευάστηκαν, µαστιγώθηκαν, λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, σφάχτηκαν, κακουχήθηκαν και εξαναγκάστηκαν να ζουν σαν απόβλητοι της κοινωνίας (35-38). Ο Θεός το σχεδίασε έτσι, ώστε η πιστότητά τους µέσα στις αντιξοότητες να ανταµειφθεί µόνο στην απέραντη αιωνιότητα (39,40).
«Είvαι δε η πίστη, πεποίθηση γι' αυτά που ελπίζοvται, βεβαίωση για πράγµατα που δεv βλέποvται»
(Εβρ. 11:1)
Ο πόνος µάς εξαναγκάζει να δούµε πέρα από αυτά που µας συμβαίνουν. Οι κακουχίες µάς κάνουν να ρωτήσουµε εκείνα τα "Γιατί βρίσκομαι εδώ;», "Γιατί ζω;". Αναζητώντας τις απαντήσεις στον Θεό της Βίβλου, θα βρούµε την απαραίτητη στήριξη που χρειαζόμαστε, ώστε να αντέξουµε και τις πιο σκληρές δοκιµασίες, γιατί θα γνωρίζουμε ότι η παρούσα ζωή δεν είναι η µόνη που υπάρχει. 'Οταν ξέρουµε ότι ένας κυρίαρχος Θεός ελέγχει όλη την ανθρώπινη ιστορία και συνυφαίνει όλα τα γεγονότα για τη δική Του δόξα, τότε βλέπουμε τα πράγµατα από µια εντελώς νέα και καλύτερη προοπτική.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός
