ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ- 01)
του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού
Αναγνώσματα: Β΄ Κορ 6,14-18·
«Και χώρισε ο Θεός το Φως από το σκοτάδι
Γεν 1,1-5.14-19
Έννοια του αποχωρισμού, του διαχωρισμού, που τη βλέπουμε να κυριαρχεί στις περικοπές που διαβάσαμε, αποτελεί ένα από τα κύρια συστατικά, θα λέγαμε, μιας ευρύτερης έννοιας, της έννοιας της αγιότητας. Ανάμεσα στα άλλα, άγιος σημαίνει γενικά ο ξεχωρισμένος, ο αφιερωμένος σε έναν σκοπό.
Για το Θεό, «άγιος» είναι ο ξεχωρισμένος από τον κόσμο και την αμαρτία, ο αφιερωμένος αποκλειστικά σ’ αυτόν, αφού είναι Θεός «ζηλότυπος», δηλαδή που απαιτεί αποκλειστικότητα λατρείας –επομένως άγιος σημαίνει καθαρός.
Από τη Γένεση ώς την Αποκάλυψη όλη η Γραφή διέπεται απ’ αυτή την έννοια της αγιότητας, που για να βιωθεί έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός:
Διαχωρισμός του Άβραμ από τους συμπολίτες του,
των τελετουργικά καθαρών από τα ακάθαρτα,
των Ισραηλιτών από τους εθνικούς,
των πιστών από τους απίστους,
του φωτός από το σκοτάδι.
Στη διαδρομή της χριστιανικής αλήθειας ανά τους αιώνες, και καθώς διάφορες θεολογικές απόψεις διατυπώνονταν και αναδιατυπώνονταν μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, η αγιότητα του χριστιανού σαν αποχωρισμός από τον κόσμο πέρασε σε δευτερεύουσα θέση. Η αγιότητα θεωρήθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ κάτι σαν είδος πολυτελείας. Οι χριστιανοί επηρεασμένοι από έναν διαρκώς εξελισσόμενο κόσμο και το φρόνημά του, πίστεψαν ότι μπορεί κανείς ν’ ακολουθεί θεωρητικά το Χριστό και αν τα καταφέρνει, καλό είναι να ζει και τη ζωή του Χριστού. Αν όχι, τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε, μέσα στον κόσμο.
τη ζωή του Χριστού. Αν όχι, τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε, μέσα στον κόσμο ζούμε, δεν μπορούμε και να καλογερέψουμε...
Κάποιοι άλλοι λένε πως αρκεί και μόνο να αναγεννηθεί κανείς –και αυτό φτάνει. Ό,τι αμαρτία και να κάνει μετά, ο Θεός την καλύπτει, και η χάρη του λες και κάνει «τα στραβά μάτια».
Τέλος κάποιοι τρίτοι θα πουν ότι δεν πειράζει, ας ζήσουμε εμείς όπως μπορούμε, κι ας αφήσουμε την τελειότητα για τους ποιμένες και τους άλλους εργάτες του ευαγγελίου. Εμείς ας σωθούμε, κι ας είναι «ως διά πυρός».
Για να μην αφήσουμε απ’ έξω παρανοήσεις όπως τις διάφορες μορφές μοναχισμού και την τυπολατρία που περιορίζει τη χριστιανική ζωή στην τήρηση ορισμένων θρησκευτικών καθηκόντων και τίποτε άλλο.
ΜΕΣΑ στην Αγία Γραφή η έννοια της αγιότητας
δεν είναι μια ενδεχόμενη κατάσταση αποχωρισμού από τον κόσμο, η οποία «μπορεί να υπάρχει, μπορεί και όχι».
Δεν είναι μια εξαιρετική κατάσταση που «μπράβο αν υπάρχει –και δεν πειράζει αν δεν υπάρχει».
Κατά τη Βίβλο η αγιότητα είναι μια διαρκής πνευματική πορεία, σε διαχωρισμό από τον κόσμο, η οποία τίθεται ως προϋπόθεση της εν Χριστώ ζωής, αν θέλουμε τελικά να «δούμε τον Κύριο» (Εβρ 12,14). Είναι όπως το φως που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το σκοτάδι και διαχωρίζεται απ’ αυτό.
Τι εννοούμε όμως όταν λέμε «προϋπόθεση της εν Χριστώ ζωής»; Η αρχή αυτή αναλύεται κατά τη Βίβλο σε 3 διακεκριμένα σημεία:
1. Ο διαχωρισμός του Φωτός από το Σκοτάδι είναι προϋπόθεση Επιβίωσης (Γεν 19,15-29).
Όταν οι άγγελοι μπήκαν στα Σόδομα κι έβγαλαν το Λωτ από την πόλη, ο Λωτ δεν είχε άλλη επιλογή. Ήταν λατρευτής του αληθινού Θεού αλλά είχε μπλέξει με την αμαρτωλή πόλη των Σοδόμων. Είναι γνωστό πως όταν χώρισε από τον θείο του τον Αβραάμ, πήγε κι εγκαταστάθηκε έξω από την πόλη, επειδή η γύρω περιοχή είχε πλούσια βοσκοτόπια για τα κοπάδια του. Μολονότι ήταν γνωστή όλη η περιοχή για την ασέβειά της και την ηθική της κατάπτωση, ο Λωτ πήγε και προσκολλήθηκε, αντί να μείνει μακριά απ’ αυτό το περιβάλλον.
Λίγο αργότερα τον βρίσκουμε να είναι εγκατεστημένος μέσα στην πόλη και
τέλος, να έχει γίνει και άρχοντας και να έχει δικτυωθεί ακόμα και με όπως ο Σαμψών, αν γινόμαστε ένα μ’ αυτούς και περιφρονούμε την τιμητική θέση που έχουμε ως φως του Θεού μέσα στον κόσμο; Η κατάληξη είναι να μας κατασπαράξει η αμαρτία. Πώς μπορούμε εξάλλου να περιμένουμε καρποφορία στο έργο μας, αύξηση της εκκλησίας μας ποιοτικά αλλά και ποσοτικά, σωτηρία νέων ψυχών, αναζωπύρωση του ευαγγελιστικού έργου χωρίς την καθαρότητα που εξασφαλίζεται με τον αποχωρισμό του φωτός από το σκοτάδι; Α, δεν μπορούμε να παίζουμε με τα πράγματα του Θεού. Ο Θεός δεν εμπαίζεται.
β)Υπάρχει όμως και ο υποκριτικός διαχωρισμός του φωτός από το σκοτάδι. Αυτός που προσπαθούσαν οι Φαρισαίοι να κάνουν. Ξεχώριζαν τους εαυτούς τους από τους άλλους, τους αμαρτωλούς, με βάση εξωτερικούς θρησκευτικούς τύπους, ενώ μέσα, η καρδιά τους ήταν αμαρτωλή. Είναι κάτι που το έκαναν οι Ισραηλίτες από την εποχή του Ησαΐα, που ενώ ζούσαν μέσα στην ειδωλολατρία, περιφρονώντας τον νόμο του Θεού, θεωρούσαν τους εαυτούς τους καθαρούς και φοβούνταν μη μολυνθούν από τα άλλα έθνη (Ησ 65,2-5).
Έχουμε δει ανθρώπους που διακηρύττουν ότι έχουν την αλήθεια, ότι είναι αληθινοί χριστιανοί, ότι έχουν την ορθή πίστη του Ευαγγελίου, αλλά η ζωή τους στην πράξη είναι κάθε άλλο παρά διαχωρισμός του φωτός από το σκοτάδι. Αυτή η επίπλαστη, υποκριτική αγιότητα δεν πιάνει. Μην περιμένουμε να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός στο έργο του αν μόνο έχουμε την εξωτερική μορφή ευσεβείας, αλλά έχουμε αρνηθεί τη δύναμή της.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου το μήνυμα του αδελφού μας Χάρη να μιλήσει βαθιά σε όλους μας. αμην
""""""""""""""""""""""""""""""""""""
http://www.nikites.eu/
