ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--TYXIKOS -2000

TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

ΤΥΧΙΚΟΣ

2000 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

ΟΛΕΣ οι μεγάλες και μικρές χώρες και πόλεις, ΟΛΕΣ οι θρησκείες και ΟΛΟΙ οι πολιτισμοί, πήραν μέρος σ' αυτή την παγκόσμια γιορτή όπου μόνος αγνοούμενος ήταν ο ΧΡΙΣΤΟΣ!...

Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε το "πανηγύρι" που ετοίμαζαν οι "αρμόδιοι" για να υποδεχτούν την "δήθεν" χιλιετία και μείναμε έκθαμβοι από το ύψος της υποκρισίας που διέπει τους παγκόσμιους ηγήτορες καθώς, στα πλαίσια μάλλον σκοτεινών σκοπιμοτήτων, δεν δίστασαν να σπαταλήσουν δισεκατομμύρια δολάρια σε μια φιέστα χωρίς σκοπό και χωρίς κέρδος. Εκ πρώτης όψεως θα μπορούσε να πει κανείς πως όλα τούτα έγιναν σε μια προσπάθεια αποπροσανατολισμού του κόσμου από την αγωνία σχετικά με τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει ενδεχόμενη κακή λειτουργία κάποιων ηλεκτρονικών υπολογιστών από τον λεγόμενο "ιό του 2000", ιδιαίτερα εκείνων που ελέγχουν τα πυρηνικά όπλα.

Από όσα όμως έδειχνε η τηλεόραση και δημοσίευσαν διάφορα έντυπα, ήταν φανερό πως στον προγραμματισμό αυτό υπήρξε μια άνευ προηγουμένου και χωρίς καμιά εξήγηση εστίαση της προσοχής στις θεότητες του ήλιου, του φωτός και της φωτιάς, και μια συγκέντρωση σε διάφορα αρχαία και νέα θρησκευτικά κέντρα (π.χ. Ναοί και αγάλματα του Βούδα, Πυραμίδες, Παρθενώνας κ.λπ.), σε ένα περίεργο "ανακάτεμα" των θρησκειών της γης.

Φαίνεται ότι στα πλαίσια της διαβόητης "παγκοσμιοποίησης", οι μεγάλοι της γης προχωρούν σε κινήσεις αποπλάνησης του κόσμου που παρόμοιά της δεν υπήρξε στα ιστορικά προηγούμενα.

Υπάρχουν εξάλλου πολλά ερωτήματα που χρειάζονται διευκρίνιση -δεν πιστεύουμε ότι θα δοθεί- όπως π.χ.:

Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι οι οπαδοί διαφόρων και τόσο αντίθετων μεταξύ τους θρησκειών, γιόρτασαν τα 2000 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ; Όπως είναι γνωστό πολλοί από τους αλλόθρησκους όχι μόνο δεν έχουν κανένα σεβασμό για τον Χριστό και τους οπαδούς Του, αλλά και καθημερινά εξασκείται φοβερός διωγμός και βία σε διάφορες χώρες σε βάρος του. Τι λοιπόν σήμαινε για όλους αυτούς η γιορτή του 2000;

Πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι γιορτάστηκε η δήθεν έλευση της τρίτης χιλιετίας, όταν ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ αυτή δεν συμπίπτει με την 1 Ιανουαρίου του 2000; Όπως και άλλοτε γράψαμε, η ημερομηνία αυτή είναι εντελώς λανθασμένη επιστημονικά, επειδή είναι ιστορικά παραδεκτό ότι ο Χριστός γεννήθηκε ασφαλώς πριν από το έτος 1 του σημερινού ημερολογίου. Αλλά και αν δεχτούμε υποθετικά ότι αυτό ήταν σωστό, και πάλι η 31 Δεκεμβρίου του 1999 δεν φέρνει στη νέα χιλιετία αλλά στην αρχή του τελευταίου χρόνου ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ.

Παρ’ όλα αυτά, και ενώ δεν έλειψαν εκείνοι που προσπάθησαν να δείξουν τη διαφορά από την πραγματικότητα, Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΔΩΣΕ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ, αλλά παραδόθηκε στα πανηγύρια που του πρόσφεραν οι λαοπλάνοι, σαν ζώο άβουλο που φέρεται στη σφαγή...

Ποιος μπορεί να πει με βεβαιότητα τι προοιοωνίζουν όλα αυτά; Μήπως πρόκειται για μια γενική πρόβα σε πράγματα που προλέγουν οι προφητείες των Γραφών; Είδωμεν!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

"... ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας..."

"Ευαγγελισμός ή Αφανισμός;"

Ομιλία με τον παραπάνω τίτλο δόθηκε στα τέλη Οκτωβρίου σε συνέλευση εκπροσώπων κάποιας ομάδας εκκλησιών της Ελλάδας, η οποία όμως ούτε μαγνητοφωνήθηκε ούτε και δημοσιεύθηκε. [Τους λόγους αυτής της επιλογής δεν τους γνωρίζουμε -ίσως και δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρουν- η πράξη όμως είναι ενδεικτική της βαριάς πνευματικής αρρώστιας που μαστίζει το συγκεκριμένο χώρο]. Εν πάση περιπτώσει, εκείνο που ενδιαφέρει πρώτιστα εδώ είναι ότι, έτσι όπως τέθηκε ο τίτλος της εν λόγω ομιλίας, οδηγεί σε λάθος συμπεράσματα, και αυτό αποδεικνύει η μελέτη που ακολουθεί.

Είναι αναμφισβήτητο ότι ο ευαγγελισμός αποτελεί θεμελιακό χαρακτηριστικό της Εκκλησίας του Χριστού. Ο άγγελος που ανακοίνωσε στους ποιμένες της Βηθλεέμ τη γέννηση του Χριστού, είπε: "Μη φοβείσθε^ διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν" (Λουκ. 2/β/10).
Ο Κύριος Ιησούς διακήρυξε στη Συναγωγή της Ναζαρέτ ότι: ``Πνεύμα Κυρίου είναι επ’ εμέ^ διά τούτο με έχρισε^ με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαιπρος τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία, διά να κηρύξω ευπρόσδεκτον Κυρίου ενιαυτόν’’ (Λουκ. 4/δ/18-19).
Το ίδιο εξήγησε στους όχλους, που ήθελαν να Τον έχουν μόνιμα κοντά τους, ότι "και εις τας άλλας πόλεις πρέπει να ευαγγελίσω την βασιλείαν του Θεού^ επειδή εις τούτο είμαι απεσταλμένος. Και εκήρυττεν εν ταις συναγωγαίς της Γαλιλαίας" (Λουκ. 4/δ/43-44).
Όταν αργότερα ο Βαπτιστής Ιωάννης έστειλε ανθρώπους του ζητώντας πειστήρια για την ταυτότητα του Μεσσία, "αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτούς, Υπάγετε και απαγγείλατε προς τον Ιωάννην όσα είδετε και ηκούσατε, ότι τυφλοί αναβλέπουσι, χωλοί περιπατούσι, λεπροί καθαρίζονται, κωφοί ακούουσι, νεκροί εγείρονται, πτωχοί ευαγγελίζονται" (Λουκ. 7/ζ/22). Και πράγματι ο ευαγγελισμός ήταν το κυριότερο χαρακτηριστικό της διακονίας Του, επειδή "διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού^ και οι δώδεκα ήσαν μετ’ αυτού" (Λουκ. 8/η/1).
Το ίδιο έργο συνέχισε και μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη, είπε δε στους ακροατές Του: "Ο νόμος και οι προφήται έως Ιωάννου υπήρχον^ από τότε η βασιλεία του Θεού ευαγγελίζεται, και πας τις βιάζεται να εισέλθη εις αυτήν" (Λουκ. 16/ις/16).
Το παράδειγμα του Κυρίου τους ακολούθησαν πιστά οι Απόστολοι, οι οποίοι "πάσαν ημέραν εν τω ιερώ και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες καιευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν" (Πράξ. 5/ε/42).
Την ίδια πρακτική συνέχισαν και οι υπόλοιποι πιστοί, ιδιαίτερα δε μετά το διωγμό του Στέφανου, αφού "διασπαρέντες διήλθον, ευαγγελιζόμενοι τον λόγον" (Πράξ. 8/η/4) όχι μόνο προς τους κατοίκους της Παλαιστίνης αλλά και στους διάσπαρτους Ιουδαίους. Όπως διηγείται σχετικά ο Λουκάς,"εισελθόντες εις Αντιόχειαν, ελάλουν προς τους Ελληνιστάς, ευαγγελιζόμενοι τον Κύριον Ιησούν. Και ήτο χειρ Κυρίου μετ’ αυτών^ και πολύ πλήθος πιστεύσαντες επέστρεψαν εις τον Κύριον" (Πράξ. 11/ια/20-21).
Μιλώντας στη Συναγωγή της Αντιόχειας της Πισιδίας ο Παύλος εξήγησε στους Ιουδαίους της περιοχής ότι, "ημείς ευαγγελιζόμεθα προς εσάς την γενομένην εις τους Πατέρας επαγγελίαν, ότι ταύτην ο Θεός εξεπλήρωσεν εις ημάς τα τέκνα αυτών, αναστήσας τον Ιησούν" (Πράξ. 13/ιγ/32).
Ο ίδιος Απόστολος είχε ως τη μεγαλύτερη καύχησή του ότι, "Εις εμέ τον πλέον ελάχιστον πάντων των αγίων εδόθη η χάρις αύτη, να ευαγγελίσωμεταξύ των εθνών τον ανεξιχνίαστον πλούτον του Χριστού" (Εφεσ. 3/γ/8).
Επίσης εξήγησε στους πιστούς της Εφέσου ότι για την οικοδομή της εκκλησίας Του ο Χριστός "έδωκεν άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους" (Εφεσ. 4/δ/11), όπου βλέπουμε το λειτούργημα του ευαγγελιστή να καταγράφεται αμέσως μετά τους απόστολους και προφήτες.
Τη σημασία αυτού του λειτουργήματος ο Παύλος την τονίζει ιδιαίτερα στον Τιμόθεο, τον οποίο προτρέπει: "Συ δε αγρύπνει εις πάντα, κακοπάθησον, εργάσθητι έργον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου κάμε πλήρη" (Β' Τιμ. 4/δ/5).

Το περιεχόμενο αυτού του ευαγγελισμού στην Καινή Διαθήκη περιγράφεται με διάφορες φράσεις, που έχουν υπογραμμιστεί στα χωρία που παραθέσαμε, όπως "η Βασιλεία του Θεού", "ο Ιησούς Χριστός", "ο λόγος", "ο Κύριος Ιησούς", "η γενομένη εις τους Πατέρας επαγγελία", "ο ανεξιχνίαστος πλούτος του Χριστού". Όλα αυτά δεν ήταν διαφορετικά μεταξύ τους αλλά πτυχές του ενός και μοναδικού ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, που αναφέρεται στην αγάπη του Πατέρα Θεού όπως εκδηλώθηκε στο πρόσωπο και το έργο του Χριστού. Αυτός ήταν και εξακολουθεί να είναι "ο λόγος ο ευαγγελισθείς εις εσάς" (Α' Πέτρ. 1/α/25). 

 TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -
T Ο Κύριος πρώτα κάνει άγιους τους δικούς Του
και ύστερα τους στέλνει για ευαγγελισμό
***
Μέσα στους αιώνες η μια και αληθινή Εκκλησία ενδιαφερόταν πάντα να "ευαγγελίσει" τον κόσμο με τα μέσα που είχε στη διάθεσή της, ακολουθώντας το αποστολικό πρότυπο και την εντολή του Χριστού, "Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη" (Ματθ. 28/κη/19), είναι δε καταπληκτικό ότι όχι μόνο το Ευαγγέλιο έφτασε σε όλο το γνωστό τότε κόσμο -μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα- αλλά και ότι αυτό έγινε με τρόπο τόσο δυναμικό, ώστε οι Απόστολοι να χαρακτηρίζονται ως "οι αναστατώσαντες την οικουμένην" (Πράξ. 17/ιζ/6), και τόσο αποτελεσματικό ώστε ο Παύλος καλούσε τους Κολοσσαείς να μείνουν πιστοί στην ελπίδα του Ευαγγελίου, "του κηρυχθέντος εις πάσαν την κτίσιν την υπό τον ουρανόν" (Κολ. 1/α/23).
Όποια κι αν ήταν η εξέλιξη της εκκλησίας στους επόμενους αιώνες, και παρά τα σχίσματα και την απόκλισή της από την αποστολική απλότητα, γεγονός είναι ότι δράση για διάδοση του κηρύγματος υπήρξε πάντοτε, αν και πλέον το κίνητρο δεν ήταν ούτε η υπακοή στον Θεό ούτε η αγάπη για τους ανθρώπους αλλά μάλλον η διάθεση επιβολής από καθένα του δικού του "ευαγγελίου", που τις περισσότερες φορές συνδεόταν με προσωπικές, πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες. Θα μπορούσαμε ωστόσο να επαναλάβουμε εδώ το λόγο του Παύλου: "Τι λοιπόν; πλην κατά πάντα τρόπον, είτε επί προφάσει είτε τη αληθεία, ο Χριστός κηρύττεται^ και εις τούτο χαίρω αλλά και θέλω χαίρει" (Φιλιπ. 1/α/18).
Ανάλογες προσπάθειες στο έργο του ευαγγελισμού εκδηλώνουν και οι σημερινές εκκλησίες, χρησιμοποιώντας κάθε προσφερόμενο τρόπο και μέσο, είτε μιμούμενες τα βιβλικά πρότυπα είτε εκμεταλλευόμενες συστήματα και μεθόδους που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία (έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα, μουσική, θέατρο κ.λπ.).

***

Δύο περίοδοι ξεχώρισαν στην εκκλησιαστική ιστορία που το ευαγγελιστικό έργο δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα. Η πρώτη ήταν στους δύο-τρεις πρώτους αιώνες, όταν -παρά τις τεράστιες δυσκολίες και τα ελάχιστα μέσα που πρόσφερε ο τότε πολιτισμός- το ευαγγέλιο έφτασε από την Βρετανία ως την Κίνα. Η δεύτερη περίοδος ήταν στους αιώνες μετά τις μεγάλες ανακαλύψεις, όταν ο ευαγγελισμός ξεπέρασε κάθε προηγούμενο φέρνοντας το Ευαγγέλιο σε όλη την Αφρική, την Ασία, την Βόρεια και Νότια Αμερική, την Αυστραλία κ.λπ., με μοναδικό ιεραποστολικό ζήλο όμοιος του οποίου κανείς δε γνωρίζει αν θα υπάρξει ξανά.
Ξεχωριστή περίπτωση εντούτοις αποτέλεσε ο 20ος αιώνας, καθώς η εποχή μας διαθέτει όχι μόνο τα ισχυρότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και ιεραποστολικές οργανώσεις με τεράστια κονδύλια και πολυάριθμο ανθρώπινο δυναμικό στη διάθεσή τους.
Όμως, παρ’ όλες τις προσπάθειες που γίνονται σήμερα και τα τεράστια ποσά που δαπανώνται για τον ευαγγελισμό του κόσμου, τα πράγματα δεν είναι διόλου ανθηρά, σύμφωνα δε με το γράφημά μας και ύστερα από 1960 χρόνια ιεραποστολών, οι χριστιανοί στο σύνολό τους (γνήσιοι και κατ’ όνομα) αποτελούν μόλις το 33%, δηλαδή μόνον ένας σε κάθε τρεις κατοίκους της γης.
Ο αριθμός αυτός, βέβαια, δεν έχει καμία σχέση με την ποιότητα της πίστης όλων των ονομαζόμενων "χριστιανών", η οποία, όπως είπε ο αναλυτής σφυγμομετρήσεων George Gallup Jr., "είναι ένα χιλιόμετρο σε μήκος αλλά μόνο ένα εκατοστό σε βάθος"(δηλαδή πολλά λόγια αλλά ελάχιστη ουσία...)! Επίσης, σύμφωνα με τον ίδιο αναλυτή και τα στοιχεία που υπάρχουν στην εταιρεία του για τα τελευταία 70 χρόνια, οι Αμερικανοί, που γενικά προβάλλονται ως ο πιο θρησκευόμενος λαός, "έχουν μεγάλη άγνοια για το περιεχόμενο της θρησκείας τους και στερούνται εμπιστοσύνη στον Θεό". Σαν αποτέλεσμα συστείνει: "Οι εκκλησίες να ενδιαφερθούν να ευαγγελίσουν εκείνους που ήδη πηγαίνουν στις εκκλησίες και να τους βοηθήσουν ν’ αναπτυχθούν βαθύτερα στην πίστη". 

TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

_TN_Frame6.JPG

ΠΑΓΜΟΣΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΤΟ 2.000 μ.Χ.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η μεγάλη αριθμητική αύξηση που παρατηρείται σε διάφορες περιοχές που προηγούμενα δεν χαρακτηρίζονταν ως χριστιανικές δεν σημαίνει οπωσδήποτε αληθινή αύξηση της Εκκλησίας. Δυστυχώς είμαστε υποχρεωμένοι να παραδεχτούμε ότι πολλοί στις αναπτυσσόμενες χώρες καταγράφονται χριστιανοί σαν ένα είδος "μόδας", ενώ πολλά εκατομμύρια καταγράφτηκαν αυτόματα ως "χριστιανοί" ύστερα από την πτώση του κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία. Αυτό όμως δεν μαρτυρεί κατ’ ανάγκη και τη γνησιότητα της πίστης τους. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι στην Τσεχία, παρ’ όλο που η χώρα αυτή κατατάσσεται πλέον στις "χριστιανικές", σύμφωνα με έρευνα που έγινε πριν λίγο καιρό, το 55% του πληθυσμού δηλώνει ότι δεν πιστεύει σε κανέναν Θεό. Με άλλα λόγια είναι "χριστιανοί" αλλά άθεοι(!)

Μεγάλη αμφιβολία υπάρχει και για τις μαζικές "μεταστροφές" εκείνων που παρακολουθούν ευαγγελιστικές σταυροφορίες (π.χ. Billy Graham, Louis Pallau κ.ά.). Κάποιος είπε σκωπτικά: "Αν προσθέταμε τους αριθμούς `μεταστροφών’ που αναφέρονται κάθε φορά, θα έπρεπε να ήταν χριστιανοί όλοι οι κάτοικοι της γης..."

***

Η θρησκευτική οργάνωση που κάνει το μεγαλύτερο "ευαγγελιστικό" έργο παγκόσμια, αναμφίβολα είναι η Εταιρεία "Σκοπιά". Αν και διαφωνούμε με πλείστες από τις διδασκαλίες και τις πρακτικές τους, είναι αλήθεια εντούτοις ότι οι οπαδοί της Εταιρείας "Σκοπιά" διεξάγουν ένα απαράμιλλο έργο διάδοσης της πίστης τους. Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία (περιοδικό "Σκοπιά" τεύχος της 1-1-2000, σελ. 17-20), τη χρονιά που πέρασε ("Υπηρεσιακό Έτος 1999"), από τους "Μάρτυρες" της Σκοπιάς διατέθηκαν:

Ε λ λ ά δ α...

Δ Ι Α Τ Ε Θ Η Κ Α Ν

...Π α γ κ ό σ μ ι α

27.327

Ευαγγελιζόμενοι

5.912.492

2.986

Σκαπανείς

738.343

4.971.495

Ώρες

1.144.566.849

9.430

Γραφικές Μελέτες

4.433.884

425

Εκκλησίες

89.985

Από όλη αυτή την αξιοσημείωτη δραστηριότητα προέκυψε ένας αριθμός 566 για την Ελλάδα και 323.439 παγκόσμια νέων βαπτίσεων. Για να πετύχουν αυτό τον "καρπό" χρειάστηκε ο κόπος 48,2 ευαγγελιζόμενων και 8.783,5 ώρες για κάθε νέο οπαδό στην Ελλάδα, ενώ από αυτούς αντιστοιχεί μόλις 1,3 για κάθε εκκλησία. Οι αριθμοί αυτοί γίνονται ακόμη πιο μεγάλοι αν υπολογιστεί ότι σημαντικό ποσοστό από τους "νέους" οπαδούς προέρχεται από παιδιά των "Μαρτύρων" που γεννημένα σ’ αυτό το θρησκευτικό χώρο και κλίμα, ήταν αναμενόμενο ν’ ακολουθήσουν τη θρησκεία των γονέων τους (με σοβαρή πιθανότητα ν’ αποσκιρτήσουν σε μεγαλύτερη ηλικία).

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ακόμη και το πιο άρτια οργανωμένο "ευαγγελιστικό" πρόγραμμα δε μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα από μόνο του.

TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

***

Το βέβαιο είναι ότι ο "ευαγγελισμός" ως αυτοσκοπός ΔΕΝ ΒΟΗΘΑΕΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Επιτέλους, και αν υπολογίσουμε ως "πιστούς" το 1.000.000.000 των καταγραμμένων Ρωμαιοκαθολικών, τα 700.000.000 καταγραμμένων Διαμαρτυρόμενων και τα 300.000.000 των καταγραμμένων Ορθόδοξων, τι σημαίνει αυτό στην πραγματικότητα; Μήπως όλοι αυτοί έχουν κάποια ουσιαστική σχέση με την εκκλησία τους και η ζωή τους διαφέρει σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο; Δυστυχώς όχι! Ο λόγος του Χριστού: "Το όνομα έχεις ότι ζης, και είσαι νεκρός" (Αποκ. 3/γ/1), βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στο προκείμενο.

Με άλλα λόγια το σύνθημα -ή το δίλημμα- "Ευαγγελισμός ή Αφανισμός;" που τέθηκε στην εκκλησιαστική συνέλευση που μνημονεύεται στην αρχή αυτού του άρθρου, δεν έχει καμία ουσία και καμία αξία για την Εκκλησία του Χριστού.

Οι "μισθωτοί ποιμένες", που φοβούνται

μήπως χάσουν το μισθό ή τη θέση τους,

καλύτερα θα κάνουν να ψάξουν

για άλλο "επάγγελμα"...

***

Προκειμένου να είμαστε ορθότεροι, θα έπρεπε να πούμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, επειδή μια εκκλησία που έχασε τον ευαγγελιστικό της ζήλο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

Για να καταντήσει όμως μια εκκλησία σ’ αυτή την αδράνεια, το βέβαιο είναι ότι προηγούμενα έχει χάσει τον ΑΓΙΑΣΜΟ ΤΗΣ, έχει χάσει την κοινωνία με τον Θεό και την οδηγία του Αγίου Πνεύματος. Από κει και πέρα δεν συζητούμε για εκκλησίες αλλά για διάφορες θρησκευτικές ομάδες που ενδιαφέρονται για τη δογματική τους διδασκαλία, για την ευημερία των μελών τους, για την οικοδόμηση μεγάλων ναών, για κοινωνικές ή οικονομικές δραστηριότητες. Οτιδήποτε άλλο, δηλαδή, εκτός από Εκκλησίες του Χριστού, αδιάφορο ποιο είναι το όνομα που έχουν διαλέξει για τον εαυτό τους και τα μέλη τους.

Ο "ευαγγελισμός", όμως, που γίνεται από κάθε άλλη ομάδα έξω από την αληθινή εκκλησία, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, που υπακούει σε όλες τις προϋποθέσεις και χρησιμοποιεί όλες τις τεχνικές της πολιτικής ή εμπορικής διαφήμισης και τις μεθόδους διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, χωρίς όμως καμιά ουσιαστική αλλαγή στο χαρακτήρα, πολύ δε περισσότερο στην καρδιά του ατόμου.

Κάθε αλλαγή στην προτίμηση κάποιου, που συντελείται ύστερα από την εφαρμογή των παραπάνω τεχνικών, σε τίποτα δε μπορεί να βοηθήσει την εκκλησιαστική ομάδα που τη χρησιμοποιεί και η οποία ούτως ή άλλως οδηγείται σε ΑΦΑΝΙΣΜΟ. Αυτό δε σημαίνει ότι θα αφανιστεί η ομάδα -αν και αυτό έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν- αλλά οπωσδήποτε θα αφανιστεί το γνήσιο Ευαγγέλιο, για να πάρει τη θέση του κάποιο ΑΛΛΟ από τα πολλά που προσφέρονται σήμερα ή εκείνα που έχει στη φαρέτρα του ο Διάβολος για το μέλλον.

***

Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι το πρόβλημα δεν έγκειται στον "ευαγγελισμό" αλλά στον ΑΓΙΑΣΜΟ. Όχι στην απουσία ζήλου για το έργο, αλλά στην απουσία υποταγής στον Κύριο. Όχι στην έλλειψη μέσων και χρημάτων -επειδή αυτά πάντοτε βρίσκονται- αλλά στην έλλειψη γνήσιας αγάπης για τον Θεό και τον πλησίον. Όχι στην άγνοια των μεθόδων διαμόρφωσης της γνώμης των ανθρώπων, αλλά άγνοια της αληθινής καθοδήγησης από το Πνεύμα του Θεού. Όχι στην απουσία εθελοντών αλλά στην απουσία ηγετών με πνευματικό οραματισμό, που θα είναι άσχετος από μισθούς και αξιώματα, από μάνατζμεντ, προϋπολογισμούς και τα παρόμοια.

Επιτέλους, ο Χριστός βεβαίωσε για την Εκκλησία Του, ότι "πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής" (Ματθ. 16/ις/18). Γι’ αυτό ας μην ανησυχούν όσοι μιλούν για "αφανισμό", επειδή, έτσι κι αλλιώς, η Νύμφη του Αρνίου δεν αποβλέπει σε ανθρώπινες και κοσμικές "επιτυχίες". Αντίθετα αναπαύεται στην υπόσχεση του Αρχιποιμένα Χριστού που είπε: "Μη φοβού, μικρόν ποίμνιον^ διότι ο Πατήρ σας ευδόκησε να σας δώση την βασιλείαν" (Λουκ. 12/ιβ/32).

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

"Ουχί διότι έχομεν εξουσίαν επί της πίστεώς σας,

αλλ' είμεθα συνεργοί της χαράς σας"

Εξουσία

Ετυχε ποτέ να δείτε το άνθος του κάκτου; Είναι να απορεί κανείς πώς μέσα από ένα τέτοιο αγκαθωτό στεγνό φυτό μπορεί να προέλθει ένα τόσο λεπτό άρωμα, μια τόση ποικιλία και αρμονία χρωμάτων, μια πανέμορφη παρουσία.

Πόσο μου θυμίζει το λουλούδι αυτό το Λόγο του Θεού. Πόση ομορφιά, πόση ανακούφιση, πόση ευγένεια κρύβει μέσα του! Σκορπά πλούσια το λεπτό άρωμά του πάνω στις θλιμένες ανθρώπινες καρδιές, ακριβώς όπως το λουλούδι του κάκτου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στις θλίψεις, στην πίεση, στις αγωνίες και τους φόβους αυτής της ζωής, ο Λόγος του Θεού αποτέλεσε στο παρελθόν αλλά και τώρα το στοιχείο εκείνο που προσέφερε ισορροπία, ανάπαυση, γαλήνη.

Φυλλομετρώντας τη Γραφή μου, μερικές μέρες πριν, τα μάτια μου σταμάτησαν στο τελευταίο εδάφιο του πρώτου κεφαλαίου της Β' Επιστολής του απ. Παύλου στους Κορινθίους αδελφούς, "Ουχί διότι έχομεν εξουσίαν επί της πίστεώς σας, αλλ' είμεθα συνεργοί της χαράς σας...". Όχι εξουσιαστές, αλλά συν-εργάτες, όχι αφεντικά αλλά υπηρέτες, όχι πρώτοι αλλά τελευταίοι.

Τι καταπληκτικός ο αποστολικός λόγος! Τι πολύτιμα μαργαριτάρια κρύβει μέσα του και τι χαρά σού προξενεί όταν τα ανακαλύπτεις. Ένας άνεμος ελευθερίας σού δροσίζει την καρδιά. Απολαμβάνεις την ευγένεια και τον σεβασμό και μαθαίνεις και συ να φέρεσαι με την αρετή που αρμόζει στα αληθινά παιδιά του Θεού.

Ο χριστιανισμός έχασε τη δύναμή του, όταν έχασε την ποιότητα και τον αυτοσεβασμό του και κατάντησε ένα θλιβερό αντίγραφο των κοσμικών συστημάτων που υπηρετεί το θεό αυτού του κόσμου και πρόκειται σύντομα να καταργηθεί μαζί του.

Ο Κύριός μας είχε δείξει το δρόμο, αλλά είναι πάρα πολλοί εκείνοι που τον έχασαν: "Εξεύρετε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτά, και οι μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αυτά^ ούτως όμως δεν θέλει είσθαι εν υμίν^ αλλ' όστις θέλη να γείνη μέγας εν υμίν, ας ήναι υπηρέτης υμών" (Ματθ. 20/κ/25-26).

Βρισκόμαστε στις έσχατες μέρες. Και είναι φανερό αυτό από την εικόνα των χριστιανικών εκκλησιών των ημερών μας, από το βιασμό της βασιλείας του Θεού για να έλθει στα μέτρα τους. Από την καταπίεση και τον πειθαναγκασμό των πιστών τους, από την περιχαράκωσή τους και τις φοβίες που τους δημιουργούν. Όμως ο Λόγος του Θεού μάς αποκαλύπτει: "Η ισχυρογνωμοσύνη δεν προέρχεται από εκείνον που σας καλεί" (Γαλ. 5/ε/8 Μετ. "Τ"). Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί ποτέ τέτοια μέσα.

Κύριέ μας, μην επιτρέψεις να εκτραπούμε από την ποιότητα των εντολών Σου, από το σεβασμό των αδελφών μας, από την απλότητα του Ευαγγελίου Σου. Μη μας αφήσεις να νομίσουμε τον εαυτό μας σοφό και να ξεπέσουμε με το να θέλουμε να εξουσιάζουμε την πίστη των αδελφών μας. Βοήθησέ μας απλά να είμαστε συνεργάτες στη χαρά τους. Δώσε μας τη δύναμη να αντισταθούμε σε κάθε επιβουλή της ελευθερίας εν Χριστώ, της ελευθερίας στην οποία Συ μας κάλεσες.

Από το περιοδικό "Λόγια Παρηγοριάς" Δεκέμβρος 1999, σελ. 8.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

=TYXIKOS ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000 -

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

Μια παράξενη ερώτηση

"Θέλεις να γείνης υγιής;"

Αλήθεια, δεν είναι τουλάχιστον παράξενη ερώτηση αυτή; Ειδικά όταν γίνεται σ’ έναν άνθρωπο που είναι κατάκοιτος για τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια; Και η παροιμία άλλωστε λέει, "Ποιος στραβός δεν θέλει το φως του;". Και όμως ο Ιησούς έρχεται και ρωτάει έναν τέτοιον άνθρωπο, με την πιο έκδηλη ανάγκη, την πιο απρόσμενη και -φαινομενικά- κοινότυπη ερώτηση. Είναι όμως έτσι; Σίγουρα ο Κύριος δεν μας έχει συνηθίσει στο να σπαταλάει τα λόγια Του για χάρη γούστου. Τι άραγε ήθελε να πει; Ας δούμε όλη τη σκηνή από την αρχή όμως.(...)

Είναι σημαντικό να παρατηρήσουμε ότι ο Ιησούς, ο Αμνός του Θεού, που θα σήκωνε την αμαρτία του κόσμου, πήγε -και δεν ήταν η μοναδική φορά- στη γιορτή που συμβόλιζε τη δική Του σταυρική θυσία και μάλιστα μπήκε από την προβατική πύλη. (...) Ήταν η πύλη από την οποία έβαζαν τα πρόβατα προκειμένου να τα πάνε στην αγορά για τη θυσία της γιορτής του Πάσχα. Ο Ιησούς, λοιπόν, ο Αμνός του Θεού, ανέβηκε στα Ιεροσόλυμα και μπήκε από την πύλη των προβάτων!

Δίπλα, λοιπόν, στην πύλη αυτή βρισκόταν μια κολυμπήθρα με πέντε στοές με το όνομα Βηθεσδά, όπου πήγαιναν πάσης φύσεως ασθενείς με την ελπίδα να θεραπευθούν. Βηθεσδά στα αραμαϊκά -τη γλώσσα της εποχής- σήμαινε "τόπος ελέους" ή "ζώντα ύδατα". Ενδιαφέρον έτσι; (...)

Η κολυμπήθρα ήταν οργανωμένη. Όσο οργανωμένη ήταν και η θρησκεία των Ιουδαίων. Όσο οργανωμένη είναι η κάθε θρησκεία. Και νεκρή ταυτόχρονα. Τόσο νεκρή όσο νεκρή μπορεί να είναι κάθε θρησκεία. Αυτός που της έδινε ζωή από καιρού εις καιρόν ήταν ο άγγελος. Κι όποιος πρόλαβε ...τον Κύριον είδε. Μετά, άκρα του τάφου σιωπή. Την επόμενη φορά. Όποιος προλάβει πάλι. Κάποιος -που ήταν πιο οργανωμένος και έτοιμος από τους άλλους- προλάβαινε. Οι άλλοι ...την άλλη φορά.

Αυτό συμβαίνει πάντα με τις θρησκείες. Δεν μπορούν να δώσουν σε όλους. Συνήθως δεν μπορούν να δώσουν σε κανέναν. Τον παραλυτικό τον έφερναν εκεί κάποιοι και μετά τον παράταγαν στην τύχη του. Έτσι έκαναν οι Φαρισαίοι και τους στηλίτευε ο Κύριος. Κινούσαν γη και ουρανό για να φέρουν ένα προσήλυτο και μετά τον έκαναν "υιόν γεένης διπλότερον αυτών" (Ματθ. 23/κγ/15). Οι θρησκείες θέλουν οπαδούς. Να είμαστε γεμάτοι κι ας είναι όλοι άρρωστοι. Κουτσοί, στραβοί, κουλοί, τυφλοί, παράλυτοι. Η κολυμπήθρα της Βηθεσδά μοιάζει πολύ με την αποτυχία της ιουδαϊκής θρησκείας και όχι μόνο. Υπάρχει ακόμη το θεϊκό στοιχείο μέσα της, που από καιρού εις καιρόν εμφανίζεται μέσω του αγγέλου, αλλά οι πολλοί πάνε με ελπίδα και ωστόσο παραμένουν άρρωστοι. Ο τόπος του ελέους αποτυγχάνει όταν λείπει από αυτόν Εκείνος που είναι η αληθινή πηγή του ελέους.

Και να! Εκείνος εμφανίζεται. Και, όπως λέει το κείμενο, ξέρει! Ξέρει ο Κύριος τι έχεις. Ξέρει γιατί το έχεις. Ξέρει πόσο καιρό το έχεις. Ξέρει πώς θα γίνεις καλά. Ξέρει τα πάντα. Είναι Παντογνώστης. Ξέρει πώς να σε ελευθερώσει από τον θάνατο, την αρρώστια, την αμαρτία, τον πειρασμό και τη θρησκεία σου. Υπάρχει όμως ένα μικρό αλλά.

Εσύ θέλεις; Ρωτάει ο Κύριος. "Αλήθεια θέλεις να γίνεις υγιής;" Ο Θεός μόνο ξέρει πώς να σου τραβήξει την προσοχή. Εκείνος μόνο ξέρει πώς να σε βγάλει από τη συνήθεια. Δέκα, είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια είναι πολλά. Συνήθισε ο άνθρωπος να είναι άρρωστος. Θέλεις πράγματι να γίνεις υγιής; Σημαντική η λέξη που χρησιμοποιεί. Δεν λέει "να θεραπευτείς". Λέει να γίνεις υγιής. Η υγεία είναι ανώτερη της θεραπείας. Γιατί η θεραπεία είναι μονομερής ενώ η υγεία αγγίζει όλες τις πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Πόσο υγιής για παράδειγμα μπορεί να είναι κάποιος που είναι υπόδουλος του χρήματος; Ή των παθών του; Ή της δουλειάς του; Ή... Μερικές αρρώστιες δεν φαίνονται και ίσως γι’ αυτό είναι πιο επικίνδυνες. Νομίζεις ότι είσαι καλά ενώ πεθαίνεις μέρα με τη μέρα χωρίς να το ξέρεις. Όταν το αντιληφθείς μπορεί να είναι αργά. Γι’ αυτό... Θέλεις να γίνεις υγιής;

Και έρχεται η τραγική απάντηση. "Κύριε άνθρωπο δεν έχω..." Τι τραγικό! Αυτοί που έκαναν τόσο κόπο για να τον φέρουν στην κολυμπήθρα, δεν ήσαν κοντά του για να τον βοηθήσουν όταν ο άγγελος θα ανακινούσε το νερό. Μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερη πίστη στις κολυμπήθρες απ’ ό,τι στους αγγέλους. Περισσότερη πίστη στα κτίρια απ’ ό,τι στη δύναμη του Θεού. Και θα σε πάνε μέχρι εκεί που φτάνει η πίστη τους. Όμως το κτίριο, με όση οργάνωση κι αν διαθέτει, δεν μπορεί να σώσει.

Τότε -το ξαναλέω- τότε έρχεται ο Ιησούς. Θέλεις να είσαι υγιής και όχι απλά θεραπευμένος; Θέλεις μια υγιή σχέση με τον Θεό κι όχι μια απόμακρη μη σχέση μέσω μεσαζόντων που το μόνο που έχουν για σένα είναι ένα φορείο; Τότε θα σου πω να κάνεις κάτι. Να υπερβείς το νόμο τους!

Ο Ιησούς δεν έκανε καμιά σπουδαία προσευχή. Ήξερε σίγουρα πού ήταν το πρόβλημα του ανθρώπου. "Σήκωσε το κρεβάτι σου και περπάτα!" τον πρόσταξε. Και τη στιγμή που το είπε, ο άνθρωπος θεραπεύτηκε. Όταν ο Θεός προστάζει, ο Λόγος Του θεραπεύει. Πρώτα θεραπεύτηκε κι ύστερα σήκωσε το κρεβάτι του. Και παρέβη το νόμο των θρησκευόμενων.

"Δεν επιτρέπεται να σηκώνεις το κρεβάτι σου - είναι Σάββατο". Έτσι έλεγε ο νόμος τους. Σε μια άλλη περίπτωση είπε κάποιος αρχισυνάγωγος, "δεν πρέπει να θεραπεύεστε το Σάββατο". Δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι της θρησκείας δεν έχουν μάτια για να δουν τη θαυματουργική κίνηση του Θεού αλλά μόνο για να δουν αν τηρούνται οι ανθρωποσύστατοι θεσμοί τους; Πάντα με έκανε να απορώ αυτό το γεγονός.

Ο Θεός όμως θέλει σχέση μαζί Του και μόνο. Δεν τον ενδιαφέρουν οι νόμοι και οι θεσμοί και οι κανονισμοί μας. Δεν τους έθεσε Αυτός. Και φυσικά δεν Τον ενδιαφέρει αν θα τηρηθούν. Ο Θεός θέλει ο δικός Του νόμος να τηρείται - ο βασιλικός νόμος της αγάπης (Ιάκ. 2/β/8).

Και μετά είπε στον -θεραπευμένο πια- άνθρωπο, "Ύπαγε και μηκέτι αμάρτανε διά να μη σοι γείνη τι χειρότερον" (εδ. 8). Για τον Κύριο μία είναι η μεγαλύτερη αμαρτία. Το να ανταλλάξεις τη σχέση σου μαζί Του με τη σχέση με μια θρησκεία, μ’ ένα σύστημα νόμων και κανόνων, εθίμων και παραδόσεων ανθρωποσύστατων.

  Σήκωσε το κρεβάτι σου, πάνω στο οποίο σε μετέφεραν και σπάσε τα δεσμά των ανθρώπινων δοξασιών και όταν σε κρίνουν γι’ αυτό πες: "Δεν ξέρω τι λέτε εσείς. Εγώ ένα ξέρω: ήμουν τυφλός και τώρα βλέπω" (Ιωάν. 9/θ/25).

Σύντμηση άρθρου του Ηλία Ηλιάδη από το περιοδικό "Πνευματικές Κορυφές",

Φθινόπωρο 1999, σελ. 1. Τίτλος στο πρωτότυπο: "Μια παράξενη ερώτηση".

ΠΟΤΕ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ"

Αποτελεί γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, η κυκλοφορία από τις εκδόσεις "ΠΕΡΓΑΜΟΣ" λίγες μέρες πριν από την είσοδό μας στο έτος 2000, ενός ενημερωτικού βιβλίου, με τον τίτλο που βλέπετε στην επικεφαλίδα μας. (Άραγε σκόπιμα τυπώθηκε στο εξώφυλλο τόσο δυσανάγνωστα;)

Αν και το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί στα αγγλικά ήδη από το 1994 και μέχρι σήμερα έχει πουλήσει εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα, εντούτοις δεν είχε τύχει να ακούσουμε γι’ αυτό πιο πριν.

Ο συγγραφέας του B. J. Oropeza διδάσκει Θεολογία και έχει γράψει άρθρα για τα περιοδικά "Christianity Today" και "Christian Research Journal". Επίσης έχει γράψει τα βιβλία "A Time to Laugh: The Holy Laughter Phenomenon Examined" (1996) και "99 Answers to Questions about Angels, Demons and Spiritual Warfare" (1999).

Η εν λόγω έκδοση ΑΝΑΤΡΕΠΕΙ ΡΙΖΙΔΟΝ όλα τα εσχατολογικά σενάρια που τις τελευταίες δεκαετίες είχαν κατακλύσει τους κύκλους των Διαμαρτυρομένων και ορισμένων φανατικών Παλαιοημερολογητών, και αποδεικνύει τουλάχιστον ΑΣΤΗΡΙΧΤΕΣ όλες εκείνες τις θεωρίες που μιλούσαν για την Ευρώπη των 10 κρατών, για την αύξηση σεισμών, λιμών και πολέμων, για τις 6.000 χρόνια από τη Δημιουργία, για το δήθεν "θηρίο" κομπιούτερ στις Βρυξέλλες, για το bar code κ.λπ., πολλά από τα οποία σε ανύποπτο χρόνο είχαν συζητηθεί και κατακριθεί από αυτό το περιοδικό. (Πιο πρόσφατο παράδειγμα η εκτενής μελέτη στο προηγούμενο τεύχος, για τη θεωρία περί δήθεν επικείμενης ρωσικής εισβολής στο Ισραήλ). Αν οι χριστιανοί ΑΡΚΟΥΝΤΑΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗ ΔΙΔΑΧΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, συνεπώς, το βιβλίο αυτό δε θα είχε λόγο να εκδοθεί.

Γεννιέται βέβαια ένα θέμα, επειδή οι εκδόσεις "ΠΕΡΓΑΜΟΣ" ανήκουν στην Ελεύθ. Ευαγ. Εκκλησία Αθηνών, πολλοί από τους κήρυκες της οποίας πίστεψαν και κήρυξαν τις θεωρίες αυτές. Θα περίμενε λοιπόν κανείς -πέρα από την έκδοση του εν λόγω βιβλίου, που αποτελεί έμπρακτη παραδοχή της κακοδοξίας τους- να γίνει μια επίσημη ΟΜΟΛΟΓΙΑ και ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ των λαθών τους. Δυστυχώς, όμως, -αντίθετα από αυτό και όπως διαβάζουμε σε πρόσφατα έντυπα- υπάρχουν ακόμη αρκετοί που διατηρούν αυτές τις πλάνες, επιπλέον στοιχείο που επιβεβαιώνει τη σοβαρή κρίση που μαστίζει τη συγκεκριμένη εκκλησία.

Όπως και να έχει το πράγμα με τους Έλληνες εκδότες και τα κίνητρά τους, σημασία έχει ότι το βιβλίο αυτό είναι άκρως αποκαλυπτικό, διαφωτίζει πολλά λάθη και προβάλλει τη δήλωση του Χριστού, ότι "δεν ανήκει εις εσάς να γνωρίζητε τους χρόνους ή τους καιρούς, τους οποίους ο Πατήρ έθεσεν εν τη ιδία αυτού εξουσία, αλλά θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το Άγιον Πνεύμα εφ' υμάς^ και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες". Πόσο καλύτερο θα ήταν αν οι αποτυχημένοι εσχατολόγοι αντί να φθείρονται σε μάταιες "αναζητήσεις" φρόντιζαν μάλλον να είναι γεμάτοι με Άγιο Πνεύμα.

Συνιστούμε το βιβλίο σαν αντίδοτο φάρμακο σε όσους επί δεκαετίες έχουν υποστεί αυτή την εσχατολογική δηλητηρίαση.

 

 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000

"9 9 Λ Ο Γ Ο Ι ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ - ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:

Λόγος 99ος:

Κανένας δεν μπόρεσε, άλλωστε,

να βρει τη σωστή Χρονολογία.

Καμιά [πρόβλεψη], όσον αφορά τη χρονολογία της Δεύτερης Έλευσης του Κυρίου, δεν βγήκε ποτέ αληθινή. Πάμπολλοι άνθρωποι που έχουν ασχοληθεί μ' αυτό, αποδείχθηκε ότι πάντα έκαναν λάθος.

Οι χαρισματικοί Μοντανιστές, που προφήτεψαν την εμφάνιση της Νέας Ιερουσαλήμ τον 2ο αιώνα, οι Χριστιανοί που πίστεψαν πως ο τελευταίος αιώνας ήταν το 900-1000 [μ]Χ, ο Δομινικανός μοναχός Αδελφός Arnold, που χαιρέτησε το ξημέρωμα μιας νέας περιόδου στο 1260 μΧ, ο Βοημός Πατήρ Martinek Hauska, που προφήτεψε τη Δεύτερη Έλευση στο 1420, ο Γερμανός βιβλιοδέτης Hans Nut, που χαιρέτησε τη Χιλιετή Βασιλεία στο 1528, ο Νικόλαος της Cusa, που πρόβλεψε το Τέλος στο 1734, η Μητέρα Ann Lee των Shakers που έλεγε πως ήταν η ενσάρκωση του Χριστού στο 1830 - όλοι τους έκαναν λάθος.

Από τη χρονολογία 1533 των Αναβαπτιστών υπό τον Μελχιόρ Χόφμαν, ως τη χρονολογία του 1844 των Αντβεντιστών υπό τον Γουίλλιαμ Μίλλερ ως τη χρονονολογία του 1992 της Κίνησης του Jang Rim Lee, με το όνομα Hyoo-Go όλες οι χρονολογίες έχουν αποτύχει.

Η Μεγάλη Θλίψη του 1976 κατά τον Kack Van Impe, η επιρροή του Εωσφόρου στα 1981 του Arnold Murray, η Αρπαγή στα 1988 κατά τον Whisenant και ο Γ' Παγκόσμιος Πόλεμος στα 1989 κατά τη Μαρία Στιούαρτ Relfe, όλες έχουν αποδειχθεί ψευδείς.

Όσοι ακολουθούν αυτούς που ορίζουν χρονολογίες θάπρεπε να ψάξουν πολύ για τον μέσο όρο του παιχνιδιού τους. Έχοντας παίξει σε άπειρες περιπτώσεις εδώ και 2.000 χρόνια τώρα, λένε διάφορα κάθε φορά, αλλά ο μέσος όρος για τους Έσχατους Καιρούς παραμένει, 000. Γιατί; ΕΠΕΙΔΗ, Η ΒΙΒΛΟΣ ΔΗΛΩΝΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΤΗΝ ΩΡΑ ΤΟΥ ΕΡΧΟΜΟΥ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ματθαίος 24/36, Πράξεις 1/7). Έτσι: "Ας είναι ο Θεός αληθής, και κάθε άνθρωπος ψεύτης" (Ρωμαίους 3/4).

(Σελίδες 218-219 - Τα υπογραμμισμένα και κεφαλαία γράμματα του "Τ"

Εντός [ ] πιθανά τυπογραφικά ή μεταφραστικά λάθη).

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000

Γιατροί ...Χωρίς Καρδιά

  Το φαινόμενο της άδικης διαγραφής του ελληνικού τμήματος από τις τάξεις των "Γιατρών χωρίς Σύνορα" έχει το πρότυπό του ανέκαθεν σε διάφορους εκκλησιαστικούς χώρους, που με άκρα ευκολία και χωρίς ίχνος ανδρισμού και ηθικής, διαγράφουν (αφορίζουν) μέλη τους κάθε φορά που αυτά διαφωνούν με τις αποφάσεις ή τις πράξεις των "ηγετών" (π.χ. ο αφορισμός από την Σύνοδο των Πατριαρχίων του γνωστού Θεολόγου κ. Σωτηρόπουλου), επιβεβαιώνοντας έτσι ότι οι ενέργειές τους δεν εμπνέονται από το Άγιο Πνεύμα αλλά από σαρκικό φρόνημα. Ανάλογη λοιπόν θα είναι και η εξέλιξη αυτών "των εργαζομένων την ανομίαν".

Ενα γεγονός που δεν φάνηκε να αγγίζει την ζωή μας, έγινε πριν από λίγο καιρό. Οι "Γιατροί χωρίς Σύνορα", η μη κυβερνητική ανθρωπιστική οργάνωση, την επομένη της βράβευσής της με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για την προσφορά της σε μέρη του κόσμου, όπου μέλη της προσέφεραν υπηρεσίες εθελοντικά σε ανθρώπους ασθενείς και στερούμενους εντελώς την ιατρική περίθαλψη, διέγραψε το ελληνικό τμήμα της, γιατί πήγε στη Σερβία, όταν αυτή βομβαρδιζόταν από το ανθρωπιστικό ΝΑΤΟ, χωρίς την άδεια του διεθνούς τμήματος. Το διεθνές μάλιστα τμήμα προτίμησε να παραμείνει μόνο στην περιοχή των Αλβανών Κοσσοβάρων δείχνοντας ότι η πολιτική έχει σύνορα και η ιατρική δεν στηρίζεται στον όρκο του Ιπποκράτη, αλλά στα συμφέροντα των ισχυρών!

Μια τέτοια είδηση ελάχιστα μάς απασχόλησε, ούτε καν πρωτοσέλιδο δεν έγινε στις περισσότερες εφημερίδες, αντίθετα με την επίσκεψη του πλανητάρχη Κλίντον, τα λαϊκά δικαστήρια και τα επεισόδια στο ντέρμπυ ΑΕΚ - Ολυμπιακού, καθώς και τις πιθανολογούμενες ασκήσεις καταλήψεων στα σχολεία για μια ακόμη χρονιά! Είναι όμως μια είδηση που οφείλει να μας ευαισθητοποιήσει, όχι γιατί κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, άλλωστε ο πρόεδρος των Γάλλων "Γιατρών Χωρίς(;) Σύνορα" Μπιμπερσόν δήλωσε ξεκάθαρα ότι μάς χρειαζόταν ένα σκληρό μάθημα για να μάθουμε να μην πάμε κόντρα στο ρεύμα και ότι αυτά παθαίνει όποιος δεν συμφωνεί με τις εντολές αυτών που κυβερνούν τον κόσμο!

Το πρόβλημα είναι στο ότι τα περιθώρια πλέον έχουν στενέψει. Η καινούργια τάξη πραγμάτων, εξωραϊσμένη κάτω από τον εύηχο όρο "παγκοσμιοποίηση", διαρκώς θέλει να επιβάλλει τον τρόπο της, που δεν είναι άλλος από το δίκαιο του ισχυρότερου. Ο Νίτσε, στη Γερμανία, μίλησε για την ανάγκη επιβολής της Εξουσίας με τη δύναμη της Ισχύος. Έτσι και στην περίπτωση της παγκοσμιοποίησης, η εξουσία επιβάλλεται διά της συντριβής οποιουδήποτε ζητά να διαφυλάξει την πατρίδα του, το ήθος του, τον πολιτισμό του, την ελευθερία του. Κι αυτό δεν είναι τακτική μόνο των Αμερικανών, αλλά όλων των ισχυρών (οι Ρώσοι στην Τσετσενία, οι Αρμένιοι και οι Αζέροι στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, οι Ινδονήσιοι στο Ανατολικό Τιμόρ, οι Τούρκοι στο Κουρδιστάν και πάει λέγοντας!

Το χειρότερο όλων είναι ότι η παγκοσμιοποίηση ζητά να επιβάλει και έναν κοινό πολιτισμό, αμερικανότροπο, στη διασκέδαση, στο ντύσιμο, την μουσική, τον αθλητισμό, στις αξίες, με όλες τις παρενέργειες που έχει αυτή η προσπάθεια σε ό,τι αφορά την αύξηση της εγκληματικότητας, το θρίαμβο του καταναλωτισμού σε βάρος του ανθρώπινου προσώπου, της επικοινωνίας και της αγάπης, την κοινωνία των 2/3 και την εξαφάνιση της ουσιαστικής σχέσης με τον Θεό!

Θα αναρωτηθείτε, αυτά πόση σχέση με την ζωή μας έχουν; Εμείς είμαστε νέοι, δεν βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις! Πέρα από την θλίψη για τον κόσμο που θα κληθούμε να ζήσουμε, έναν κόσμο χωρίς δικαιοσύνη και ανθρωπιά, ενέργειες όπως αυτές της διαγραφής των Ελλήνων "Γιατρών χωρίς Σύνορα" δείχνουν την θέληση των Ισχυρών να συντρίψουν και κάθε σκέψη αντίστασης! Με τα φερέφωνά τους, δημοσιογράφους, πολιτικούς και "ανθρωπιστές" μάς δηλώνουν την ρήση του Δάντη στην είσοδο της κόλασης: "Αποθέσατε πάσαν ελπίδαν" ότι κάτι μπορεί να αλλάξει!

Και τώρα τι κάνουμε; Υπάρχουν τρεις λύσεις. Η πρώτη είναι της υποταγής και της προσαρμογής. Η δεύτερη είναι της επανάστασης και της συντριβής. Η τρίτη είναι η αντίσταση εν ταις καρδίαις ημών και η βίωση ενός άλλου ήθους, του ήθους της εσωτερικής πάλης. Να γνωρίσουμε τις αξίες του πολιτισμού μας, την πίστη στον Θεό, την αγάπη στον άνθρωπο, την ελπίδα στον ουρανό, την αντίσταση του χαμόγελου, την άρνηση της φθοράς και της αμαρτίας, το να πάμε κόντρα στο ρεύμα μυστικά και ήσυχα! Κι όταν έρθει η ώρα που θα χρειαστεί, να δείξουμε ότι, σε αντίθεση με τους "Γιατρούς χωρίς(;) Σύνορα", εμείς είμαστε άνθρωποι με καρδιά, το λέει η ψυχή μας και ζητούμε τη γνήσια ελευθερία: Κι ας τους αφήσουμε στον Θεό που θα τους κρίνει και τα έργα τους θα τα δοκιμάσει η φωτιά της αγάπης Του!

ΝΑΖΑΡΗΝΟΣ

Από το περιοδικό "Ψηφίδες", Νοέμβριος 1999.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2000

Ο "ΙΟΣ ΤΟΥ 2000"

Είχαμε ενημερώσει από τις σελίδες του "Τ" τους αγαπητούς αναγνώστες ότι ο περιβόητος "Ιός του 2000" ούτε τη συντέλεια του κόσμου θα έφερνε ούτε σοβαρά προβλήματα θα δημιουργούσε.

Το γεγονός ότι για μια ακόμη φορά επαληθευθήκαμε, μας ικανοποιεί βέβαια ως ανθρώπους, ιδιαίτερα όμως μας ευχαριστεί επειδή όσοι δίνουν προσοχή στα κείμενά μας δεν κινδυνεύουν να πέσουν θύματα διαφόρων ιεροκηρύκων οι οποίοι, θεωρώντας τους εαυτούς τους "υποχρεωμένους" να έχουν απάντηση για όλα τα πράγματα, συνήθως εκστομίζουν ή γράφουν ανοησίες. Δεν θα ισχυριστούμε όμως ότι δεν υπήρχε πρόβλημα, κάτι που ειπώθηκε από μερικούς... Η αλήθεια είναι ότι επειδή ακριβώς εκείνοι που ήταν υπεύθυνοι έδρασαν έγκαιρα ώστε να ελέγξουν τις συσκευές και να λάβουν τα κατάλληλα μέτρα, τελικά η ζωή συνεχίστηκε ομαλά.

Είθε αυτό το παράδειγμα έγκαιρης ενημέρωσης, ελέγχου και τακτοποίησης, να το ακολουθούμε σε κάθε τομέα της ζωής μας - κυρίως δε στον πνευματικό. Τότε θα είμαστε καλύτερα εξασφαλισμένοι από ανεπιθύμητες εκπλήξεις, ιδιαίτερα μάλιστα στα θέματα για τα οποία μάς προειδοποιεί ο λόγος του Θεού.

ΤΑ "ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ"

Τις πρώτες μέρες του νέου έτους αναφερόμενος ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών κ. Χριστόδουλος στις θρησκευτικές συνήθειες του προέδρου των ΗΠΑ Κλίντον, δήλωσε δικαιολογημένα τα εξής:

"Είδαμε το πρωί τον πλανητάρχη που πήγε να προσευχηθεί για την παγκόσμια ειρήνη όταν τα χέρια του στάζουν αίμα. Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Δείχνει την καπήλευση των ιδανικών και των αρχών τις οποίες ήρθε και δίδαξε ο Κύριος Ιησούς Χριστός".

("Το Βήμα" 4-1-2000)

Τα λόγια του, αν και απόλυτα αληθινά, προκάλεσαν εντούτοις το σχόλιο του Μητροπολίτη Ζακύνθου κ. Χρυσοστόμου (γνωστού και από άλλες δηλώσεις του), ο οποίος έσπευσε να σημειώσει ότι ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΚΛΙΝΤΟΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ Ο κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΤΑ ΕΠΙΑΣΕ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΕΙ ΚΑΙ, ΣΥΝΕΠΩΣ, ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ.

Δεν είναι πρόθεσή μας να εισέλθουμε στις αιτίες που χωρίζουν τους δύο κληρικούς, όμως παραμένει αληθής ο λόγος του Κυρίου Ιησού, ότι "Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη^ διότι ή τον ένα θέλει μισήσει, και τον άλλον θέλει αγαπήσει^ ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή, και τον άλλον θέλει καταφρονήσει" (Ματθ. 6/ς/24). Και στην προκειμένη περίπτωση ο κ. Χριστόδουλος, δέσμιος ίσως του "πρωτοκόλλου", για μια ακόμη φορά εκτέθηκε σοβαρά. Γράφαμε στο προηγούμενο ότι μάλλον πάσχει από κακούς συμβούλους ο Αρχιεπίσκοπος, γεγονός που επιβεβαιώνει και το νέο του ατόπημα.

Θα μπορούσε τουλάχιστον να ωφεληθεί από τη λαϊκή σοφία που λέει: "Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς", όσοι όμως ανεβαίνουν "τα ψηλά τα σκαλοπάτια", συνήθως χάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για τον κ. Χριστόδουλο αλλά για πλείστους όσους εκκλησιαστικούς "ηγεμόνες"...

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΟΙ "ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ";

Στην προσπάθειά τους να προλάβουν τον Πάπα στους εορτασμούς για το "σωτήριον έτος 2000", οι προκαθήμενοι των Ορθοδόξων Εκκλησιών έσπευσαν να γιορτάσουν όλοι μαζί (αν και υπήρξαν πάλι κάποιες απουσίες) τα Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ.

Ο εορτασμός αυτός όμως δεν έγινε κατά το Γρηγοριανό (νέο) ημερολόγιο, αλλά κατά το Ιουλιανό (παλαιό) ημερολόγιο (δηλαδή στις 6-7 Ιανουαρίου). Ίσως ήταν για τούτο που η τελετή -στην οποία παραβρέθηκαν και οι πολιτικοί ηγέτες των ορθοδόξων χωρών και ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλος- αν και κανονικά θα περίμενε κανείς να λάβει μεγάλη δημοσιότητα, στη χώρα μας πέρασε στα ψιλά, επειδή διαφορετικά θα έδειχνε στον κόσμο ότι ο προκαθήμενος της ελλαδικής εκκλησίας όχι μόνο γιόρτασε Χριστούγεννα μαζί με ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΗΤΕΣ -πώς γίνεται, αλήθεια, άλλους παλαιοημερολογήτες να τους θεωρεί αιρετικούς ή σχισματικούς και με άλλους να τα βρίσκει;- αλλά επίσης γιόρτασε Χριστούγεννα ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ, κάτι που, αν δεν κάνουμε λάθος, απαγορεύεται από τους κανόνες.

Δεν είμαστε εμείς οι κατάλληλοι για να κρίνουμε τα νομοκανονικά θέματα, παρατηρούμε όμως ότι ενώ οι άνθρωποι διψούν για ΣΥΝΕΠΕΙΑ ανάμεσα σε λόγια και σε έργα, όλο και σπανιότερα τη βρίσκουν.

Οι απουσίες τέλος του Πατριάρχη Αντιόχειας (που δεν πήγε στην Βηθλεέμ επειδή είναι Σύρος υπήκοος αραβικής καταγωγής και δεν τα πηγαίνει καλά με τον Πατριάρχη Ιερουσαλήμ που είναι ελληνικής καταγωγής), και του Μητροπολίτη Εσθονίας (που δεν πήγε επειδή δεν τον αναγνωρίζει ο Πατριάρχης Μόσχας), δείχνουν πως και η Ορθόδοξη Εκκλησία όχι μόνο είναι διαιρεμένη, αλλά και σε πολιτικές και εθνικιστικές σκοπιμότητες δέσμια.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TELOS