ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
(Α’Κορ.13:8:13)
ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΟΜΑΡΑ
Αυτό το θέμα σκέφτηκα να το αναρτήσω, με αφορμή μία πρόσφατη συζήτηση που είχα με έναν αδερφό μεγάλης ηλικίας, σχετικά με το πως ερμήνευε τα όσα λέγονται στην Α’Κορ.13:10· μάλιστα είχε παραθέσει την ερμηνεία του αυτή και σε ένα βιβλίο του. Συμπτωματικά και εγώ είχα γράψει σχετικά στο δικό μου βιβλίο «Μιλώντας για αγάπη και αλήθεια - Ένα παράξενο βιβλίο», αν και τα αντίθετα από αυτά που έγραψε ο αδερφός. Έτσι, σκέφτηκα να παραθέσω εδώ αυτό το συγκεκριμένο μέρος του βιβλίου μου. Τα όσα λέω στην συνέχεια, δεν γράφτηκαν για τον αδερφό, αν και αφορούν -ως νουθεσία και διδασκαλία- φυσικά και αυτόν, αλλά κυρίως αφορούν… όλους μας!
Το θέμα είναι απλό, ασχέτως αν ο γνωστός που «διαβάλλει» θέλει να μας το παρουσιάσει ως δύσκολο και βαθύ. Το ζήτημα όμως είναι αν θέλουμε να μείνουμε με πίστη στα όσα λέει η Γραφή ή όχι. Αν θέλουμε να μείνουμε στη Γραφή, δεν θα χρησιμοποιούμε τις εμπειρίες των άλλων για να την αλλοιώσουμε όπου δεν μας βολεύει, δεν θα κρυβόμαστε πίσω από κήρυκες, «πνευματικές φιγούρες», που έχουν αποφανθεί αντίθετα με την Γραφή, αλλά θα λέμε «ναι και αμήν!» σε όσα πράγματι φανερώνει. Τα λέω αυτά, διότι αν μείνουμε πράγματι στη Γραφή, θα αντιληφθούμε α) όχι μόνο ότι ΠΟΥΘΕΝΑ δεν διδάσκει ότι το συγκεκριμένο χάρισμα θα έπαυε κάποτε, αλλά β) δίνεται η εντύπωση ότι ο Παύλος που μίλησε σχετικά με την γλωσσολαλιά, θεωρούσε ότι και αυτό, αλλά και όλα τα χαρίσματα, θα έμεναν στους κόλπους της Εκκλησίας μέχρι να έρθει Ο Κύριος! Θα πει κανείς, «Ακόμα και έτσι να είναι, δεν σημαίνει ότι Ο Κύριος δεν κατήργησε το συγκεκριμένο χάρισμα και άλλα, απλά δεν μας το λέει.». Σίγουρα όμως δεν σημαίνει και το αντίθετο! Η δική μου θέση πάντως είναι και πιο ασφαλή και δημιουργεί μάλιστα ενότητα πάνω στο θέμα. Ποια είναι αυτή ρωτάς; Να μείνουμε σε αυτά που διδάσκει η Γραφή και να λέμε:
Σας παρακαλώ να διαβάσετε αυτή τη παράγραφο άλλες δύο φορές.
Αν δεν είμαι, έτσι συνεπής, απέναντι στα λεγόμενα της Γραφής, τότε, είμαι επιρρεπής στη πλάνη, στο ψεύδος, στην αυθαιρεσία, στην εθελοθρησκεία και τελικά ίσως γίνω και αιτία άλλοι να «σκοντάψουν» και να αρχίσουν να λένε πράγματα που μάλιστα πλησιάζουν στο να βλασφημηθεί Το Άγιο Πνεύμα. Θα ήθελες εσύ να γίνεις αιτία για κάτι τέτοιο; Κάποιος να βλασφημήσει Το Άγιο Πνεύμα και να καταλήξει στην κόλαση; Όχι, δεν θα το ήθελες. Ας λάβουμε τότε υπόψη ότι όταν λέμε κάτι για οποιοδήποτε χάρισμα, ουσιαστικά μιλάμε για τις ενέργειες Του Αγίου Πνεύματος, για Το Ίδιο Το Άγιο Πνεύμα! Ας είμαστε έτσι φειδωλοί όλοι, Πεντηκοστιανοί, Ευαγγελικοί, κτλ. Για τον σκοπό, θυμίζω τα λόγια Του Κυρίου για να είναι κοντά στην σκέψη μας:
Μαρ.3:28-29 Αληθώς σας λέγω ότι πάντα τα αμαρτήματα θέλουσι συγχωρηθή εις τους υιούς των ανθρώπων και αι βλασφημίαι, όσας βλασφημήσωσιν• 29 όστις όμως βλασφημήση εις το Πνεύμα το Άγιον, δεν έχει συγχώρησιν εις τον αιώνα, αλλ' είναι ένοχος αιωνίου καταδίκης•
Σημειώστε ότι αυτός ο λόγος δόθηκε από Τον Κύριο ως προειδοποίηση σε αυτούς που έλεγαν ότι Ο Κύριος βγάζει δαιμόνια με την δύναμη του Σατανά. Μήπως και εσύ εύκολα λες ότι όσοι γλωσσολαλούν, το κάνουν κάτω από την επιρροή δαιμονίων;; Και αν έστω ελάχιστοι το κάνουν ως αποτέλεσμα της επενέργειες Του Αγίου Πνεύματος;; Τότε, που αφήνει αυτό εσένα;
Τώρα, ας μπούμε στο θέμα μας. Όσοι ισχυρίζονται ότι έχουν καταργηθεί τα χαρίσματα και έτσι μεταξύ αυτών το χάρισμα της γλωσσολαλιάς αψυχολόγητα (!) θα έλεγα επικαλούνται τα λόγια του Παύλου στην Α’Κορ.13:8-13. Μας λένε ότι το «τέλειον» που εκεί αναφέρεται είναι η ολοκλήρωση του γραπτού λόγου, δηλαδή όλα τα βιβλία της Κ.Δ. που κατ’έμπνευση θα γραφόντουσαν από τους μαθητές Του Κυρίου τον πρώτο φυσικά αιώνα. Άλλοι τρενάρουν αυτό το «τέλειον» μέχρι τη σύνοδο το 397μ.Χ. (Καρθαγένη/Αφρική) όπου όλα τα βιβλία έγιναν ένα Βιβλίο και έτσι ο επίσημος κανόνας. Δεν υπάρχει κανένα άλλο επιχείρημα για την θέση τους. Αν υπάρχει, παρακαλώ να μου γνωστοποιηθεί, μάλιστα το συντομότερο. Ο συγκεκριμένος αδερφός στον οποίο στην αρχή αναφέρθηκα επιχειρηματολογούσε ότι ο Παύλος στην Κορινθίους, δήθεν με πλάγιους σοφούς τρόπους, προσπαθεί να τους πει με άλλα λόγια, να αφήσουν αυτό το χάρισμα, φτάνει το τέλος του. Για αυτό θα πω μόνο «Μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια ή από τριβόλων σύκα;» (Ματθ.7:16), αλλά και θα προσθέσω τα λόγια του Παύλου ώστε να διακρίνουμε πως προσπαθούσε να τους δείξει δήθεν ότι πρέπει σιγά-σιγά να αφήσουν αυτά που ξέρουνε για την γλωσσολαλιά (και γενικά για τα χαρίσματα). Αν και θα δούμε ότι αναφέρεται σε διάφορα χαρίσματα με πολύ ένθερμο θα έλεγα τρόπο, δώστε ιδιαίτερη σημασία στα όσα λέει για την γλωσσολαλιά που εδώ μας αφορά. Σας θυμίζει κάποιον που προσπαθεί να τους μεταπείσει ως προς αυτό ή ότι τους ετοιμάζει να δεχτούν ότι θα καταργηθούν τα χαρίσματα;; Ακούτε:
Α’Κορ.12:8-11 Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. 8 Διότι εις άλλον μεν δίδεται διά του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, 9 εις άλλον δε πίστις διά του αυτού Πνεύματος, εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων διά του αυτού Πνεύματος, 10 εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών. 11 Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διάνεμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει………………
27-31 Και σεις είσθε σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος. 28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών. 29 Μη πάντες είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι θαύματα; 30 μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη πάντες διερμηνεύουσι; 31 Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω.
Α’Κορ.14:1-19 Ακολουθείτε την αγάπην• και ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε το να προφητεύητε. 2 Διότι ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον δεν λαλεί προς ανθρώπους, αλλά προς τον Θεόν• διότι ουδείς ακούει αυτόν, αλλά με το πνεύμα αυτού λαλεί μυστήρια• 3 ο δε προφητεύων λαλεί προς ανθρώπους εις οικοδομήν και προτροπήν και παρηγορίαν. 4 Ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον εαυτόν οικοδομεί, ο δε προφητεύων την εκκλησίαν οικοδομεί. 5 Θέλω δε πάντες να λαλήτε γλώσσας, μάλλον δε να προφητεύητε• διότι ο προφητεύων είναι μεγαλήτερος παρά ο λαλών γλώσσας, εκτός εάν διερμηνεύη, διά να λάβη οικοδομήν η εκκλησία. 6 Και τώρα, αδελφοί, εάν έλθω προς εσάς λαλών γλώσσας, τι θέλω σας ωφελήσει, εάν δεν σας λαλήσω ή με αποκάλυψιν ή με γνώσιν ή με προφητείαν ή με διδαχήν; 7 Και τα άψυχα, όσα δίδουσι φωνήν, είτε αυλός είτε κιθάρα, εάν δεν δώσωσι διακεκριμένους τους φθόγγους, πως θέλει γνωρισθή το αυλούμενον ή το κιθαριζόμενον; 8 Διότι εάν η σάλπιγξ δώση φωνήν ασαφή, τις θέλει ετοιμασθή εις πόλεμον; 9 Ούτω και σεις, εάν δεν δώσητε διά της γλώσσης φωνήν ακατάληπτον, πως θέλει γνωρισθή το λαλούμενον; διότι θέλετε λαλεί εις τον αέρα. 10 Τόσα είδη φωνών είναι τυχόν εν τω κόσμω, και ουδέν εξ αυτών είναι ασήμαντον. 11 Εάν λοιπόν δεν γνωρίσω την σημασίαν της φωνής, θέλω είσθαι προς τον λαλούντα βάρβαρος και ο λαλών βάρβαρος προς εμέ. 12 Ούτω και σεις, επειδή είσθε ζηλωταί πνευματικών, ζητείτε να περισσεύητε εν αυτοίς προς την οικοδομήν της εκκλησίας. 13 Διά τούτο ο λαλών γλώσσαν αγνώριστον ας προσεύχηται διά να γείνη ικανός να διερμηνεύη, 14 διότι εάν προσεύχωμαι με γλώσσαν αγνώριστον, το πνεύμά μου προσεύχεται, αλλ' ο νούς μου είναι ακαρποφόρητος. 15 Τι πρέπει λοιπόν; Θέλω προσευχηθή με το πνεύμα, θέλω δε προσευχηθή και με τον νούν. Θέλω ψάλλει με το πνεύμα, θέλω δε ψάλλει και με τον νούν. 16 Διότι εάν δοξολογήσης με το πνεύμα, εκείνος όστις έχει τάξιν ιδιώτου πως θέλει ειπεί το αμήν εις την ευχαριστίαν σου, μη εξεύρων τι λέγεις; 17 Διότι συ μεν καλώς ευχαριστείς, ο άλλος όμως δεν οικοδομείται. 18 Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς• 19 πλην εν τη εκκλησία πέντε λόγους προτιμώ να λαλήσω διά του νοός μου, διά να κατηχήσω και άλλους, παρά μυρίους λόγους με γλώσσαν αγνώριστον……………………………
37-40 Εάν τις νομίζη ότι είναι προφήτης ή πνευματικός, ας μάθη εκείνα τα οποία γράφω προς εσάς, ότι είναι εντολαί του Κυρίου. 38 αλλ' εάν τις αγνοή, ας αγνοή. 39 Ώστε, αδελφοί, ζητείτε μετά ζήλου το προφητεύειν, και το λαλείν γλώσσας μη εμποδίζετε• 40 πάντα ας γίνωνται ευσχημόνως και κατά τάξιν.
Χρειάζεται να πω κάτι άλλο; Πιστεύω όχι.
Στην συνέχεια, θα παραθέσω όπως στην αρχή είπα, ένα μέρος (σε μπλε χρώμα) ενός κεφαλαίου του βιβλίου μου, χωρίς καμία προσαρμογή στην εδώ εργασία. Αυτό το μέρος, μεταξύ άλλων, αφορά διάφορες παραμέτρους του θέματός μας όπως:
• την πραγματική σημασία των λόγων του Παύλου στην Α’Κορ.13:8-13 και ο σκοπός των
• το απαραίτητο των χαρισμάτων (ακόμα και της γλωσσολαλιάς) στην Εκκλησία μέχρι την έλευση Του Κυρίου
• τι πίστευε ο Παύλος ως προς το διαχρονικό των χαρισμάτων. (Κάτι που δεν αναφέρω, που όμως συμπληρώνω εδώ, είναι ότι ο Παύλος θεωρούσε ότι Ο Κύριος θα ερχότανε ξανά στην δική του την γενιά!! - Α’Κορ.7:29, 10:11, Φιλιπ.4:5, Α’Θεσσ.3:13, 4:14-17. Αυτό από μόνο του κλονίζει αυτή πραγματικά αψυχολόγητη αυθαιρεσία.)
Ο Κύριος, Το Πνεύμα, ας δώσει την αύξησή Του Θεού:
« Α) Δίνει Ο Θεός εμπνευσμένες αλήθειες/αποκαλύψεις στην Εκκλησία Του άλλες από αυτές που μας έδωσε και είναι γραμμένες στις σελίδες της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, ή όχι; Η απάντηση είναι: σαφώς ναι, και είμαστε (όσοι) ευγνώμονες σε Αυτόν! Ας δούμε τι έχει η ίδια Η Γραφή να μας πει:
Α΄Κορ.12:2-14, 27-31 Εξεύρετε ότι ήσθε εθνικοί, συρόμενοι όπως εσύρεσθε προς τα είδωλα τα άφωνα. 3 Διά τούτο σας γνωστοποιώ ότι ουδείς λαλών διά Πνεύματος Θεού λέγει ανάθεμα τον Ιησούν, και ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου. 4 Είναι δε διαιρέσεις χαρισμάτων, το Πνεύμα όμως το αυτό• 5 είναι και διαιρέσεις διακονιών, ο Κύριος όμως ο αυτός• 6 είναι και διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι. 7 Δίδεται δε εις έκαστον η φανέρωσις του Πνεύματος προς το συμφέρον. 8 Διότι εις άλλον μεν δίδεται διά του Πνεύματος λόγος σοφίας, εις άλλον δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα, 9 εις άλλον δε πίστις διά του αυτού Πνεύματος, εις άλλον δε χαρίσματα ιαμάτων διά του αυτού Πνεύματος, 10 εις άλλον δε ενέργειαι θαυμάτων, εις άλλον δε προφητεία, εις άλλον δε διακρίσεις πνευμάτων, εις άλλον δε είδη γλωσσών, εις άλλον δε ερμηνεία γλωσσών. 11 Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα, διάνεμον ιδία εις έκαστον καθώς θέλει. 12 Διότι καθώς το σώμα είναι εν και έχει μέλη πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός, πολλά όντα, είναι εν σώμα, ούτω και ο Χριστός• 13 διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα, είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν Πνεύμα εποτίσθημεν. 14 Διότι το σώμα δεν είναι εν μέλος, αλλά πολλά. ………………………….. 27 Και σεις είσθε σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος. 28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών. 29 Μη πάντες είναι απόστολοι; μη πάντες προφήται; μη πάντες διδάσκαλοι; μη πάντες ενεργούσι θαύματα; 30 μη πάντες έχουσι χαρίσματα ιαμάτων; μη πάντες λαλούσι γλώσσας; μη πάντες διερμηνεύουσι; 31 Ζητείτε δε μετά ζήλου τα καλήτερα χαρίσματα. Και έτι πολύ υπερέχουσαν οδόν σας δεικνύω.
Β) Μπορεί κάποιος γεννημένος από τον Θεό να αντιπεί ότι οι πιο πάνω αλήθειες/αποκαλύψεις (εδ.7-10, 28-30) αναφέρονται μόνο στον πρώτο αιώνα και όχι στην Εκκλησία σε όλη την ιστορία μέχρι και το τέλος της; Πού είναι η Βιβλική απόδειξη για έναν τέτοιο ισχυρισμό; Δεν υπάρχει καμία τέτοια απόδειξη μάλιστα υπάρχει απόδειξη ότι αυτά θα υπάρχουν μέχρι να βρεθούμε στην άμεση Παρουσία Του Κυρίου. Μερικοί παραποιούν το νόημα του Α’Κορ.13:8-13 και λένε ότι η λέξη: «τέλειον», που εκεί χρησιμοποιείται (εδ.10): «όταν δε ελθη το τέλειον, το εκ μέρους καταργηθήσεται., αναφέρεται… στον κανόνα της Καινής Διαθήκης! Έτσι, ισχυρίζονται ότι οι προφητείες (όπως και η ομιλία σε γλώσσες, κτλ.) θα έπαυαν όταν ο κανόνας της Κ.Δ. θα ολοκληρωνόταν. Τι να απαντήσουμε λοιπόν σ’αυτό; Αν και πιστεύω ότι οι πιο πολλοί αδερφοί θα συμφωνήσουν, θα μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου και θα πω: Τι λέτε αδερφοί μου;!;! Λέει πουθενά ο Παύλος κάτι τέτοιο; Αν κάποιος δεν είναι δασκαλεμένος σε μία τέτοια ερμηνεία (ακόμα και να ήταν!...), δεν θα μπορούσε ποτέ με ειλικρίνεια και προσεκτική έρευνα να καταλήξει σε ένα τέτοιο αυθαίρετο συμπέρασμα σχετικά με το Α’Κορ.13:8-13, παρά μόνο αν οι δυνάμεις του σκότους τον έχουν παρασύρει σε κάτι τέτοιο. Ας δούμε την περικοπή:
Α’Κορ.13:8-13 Η αγάπη ουδέποτε πίπτει. ειτε δε προφητειαι, καταργηθήσονται. ειτε γλωσσαι, παύσονται. ειτε γνωσις, καταργηθήσεται. 9 εκ μέρους γαρ γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν. 10 οταν δε ελθη το τέλειον, το εκ μέρους καταργηθήσεται. 11 οτε ημην νήπιος, ελάλουν ως νήπιος, εφρόνουν ως νήπιος, ελογιζόμην ως νήπιος. οτε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. 12 βλέπομεν γαρ αρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. αρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθως και επεγνώσθην. 13 νυνι δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταυτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
1. Πιστεύω ότι όποιος «μη δασκαλεμένος» πιστός διαβάζει αυτήν την περικοπή, καταλαβαίνει ότι με την λέξη «τέλειον» ο Παύλος αναφέρεται σε εκείνη την στιγμή ή το διάστημα όταν η γνώση μας (αλλά και όλα τα άλλα) θα είναι (σε αντιδιαστολή με το: «το εκ μέρους», εδ.10) «τέλεια», δηλαδή ολοκληρωμένη/πλήρης. Το ερώτημα είναι πότε θα είναι η γνώση μας ολοκληρωμένη; Η απάντηση είναι: όταν έρθουμε στην άμεση Παρουσία Του Θεού δηλαδή στο καθεστώς της αιώνιας ζωής, έτσι μετά από αυτήν την ζωή· είναι τότε που η μερικότητα της –με όποιον «φορέα» έρχεται και για όποιους σκοπούς- γνώσης (που εκφράζεται και μέσω προφητείας ή μέσω των γλωσσών/εφόσον υπάρχει διερμηνέας) όπως λέει: «καταργηθήσεται» (εδ.10). Έτσι, τα εδ. 8-10 μας διδάσκουν ότι ο Παύλος δεν είχε λάβει κάποια διδασκαλία ότι κάποια χαρίσματα θα έπαυαν στο μέλλον, αλλά αντιθέτως ότι είχε λάβει την διδασκαλία ότι αυτά θα καταργηθούν όταν δεν θα τα χρειαζόμαστε πλέον, όταν δηλαδή θα είμαστε με Τον Κύριο, και όχι πριν από αυτό. Αυτά τα τρία εδάφια κλείνουν το θέμα μας. Όταν κάποιος λοιπόν μας πει ότι έχουν καταργηθεί αυτά τα χαρίσματα πείτε του ότι σύμφωνα με τον Παύλο αυτό δεν είναι αληθές και διαβάστε του αυτήν την περικοπή (ειδικά τα εδ.8-10).
2. Όταν λέει στο εδ.8 ότι οι προφητείες θα καταργηθούν, εννοεί ότι οι αλήθειες που είναι μιλημένες από προφήτες μέσω έμπνευσης, θα σταματήσουν, καθώς κάθε προφητεία είναι απλώς ένα μέρος του «πάζλ» και όχι το όλο «πάζλ» στο οποίο ανήκει. Όταν λέει ότι η γνώση θα καταργηθεί, εννοεί την γνώση όπως την ξέρουμε, δηλαδή (πάλι) μερική γνώση (με όποιο «μέσο» έρχεται και για όποιους σκοπούς). Δες πώς σχετίζεται το εδ.8 και το εδ.9. Δώσε προσοχή σε αυτό το: «γαρ» (διότι, καθώς), που συνδέει τα δύο. Οι «γλώσσες» (που αναφέρονται στο εδ.8) είναι πολύ πιθανόν να εμπεριέχονται στην λέξη του εδ.9: «προφητεύομεν», εφόσον μπορεί να υπάρχει μία προφητική επίσης διάσταση (δηλ. πρόβλεψη μελλοντικών γεγονότων ή/και οδηγίες γενικότερα) σε αυτό το χάρισμα, καθώς δύναται να απευθύνεται και στην Εκκλησία (Α’Κορ.14:26-28).
3. Τώρα, οι λόγοι που το: «οταν δε ελθη το τέλειον, το εκ μέρους καταργηθήσεται», δεν μπορεί να αναφέρεται στον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης είναι οι ακόλουθοι:
α) Αναφέρεται προφητικώς πουθενά στην περικοπή ο Παύλος στον –τρεις αιώνες αργότερα- κανόνα; Δεν αναφέρεται. Λογικά, Ο Κύριος, δεν θα του ενέπνεε εκεί (στην περικοπή που συζητάμε) και κάτι σχετικό με τον κανόνα; Προφανώς θα το έκανε αν αυτή ήταν η περίπτωση. Αν ο Παύλος θεωρούσε ότι ένας μέρος του «τέλειου» που θα ερχότανε, ήταν όλη η επιστολή στην οποία και αναφερόταν σ’αυτό το: «τέλειον», γιατί μας κρατάει στο σκοτάδι σχετικά με αυτό; Εντελώς αφύσικο! Πρόσεχε τον εαυτό σου και τους αδερφούς που είναι στην διάθεσή σου.
β) Βήμα-βήμα: 1) Όταν ο Παύλος λέει (εδ.9): «εκ μέρους γαρ γινώσκομεν», αναφέρεται στις αλήθειες που έχουν δοθεί ήδη και έτσι είναι γνωστές, και όταν λέει: «και εκ μέρους προφητεύομεν», υπαινίσσεται τις αλήθειες που δίνονται και που άρα δεν είναι γνωστές. 2) Λέει ότι, όλες μαζί οι αλήθειες που μπορεί να γνωρίζουμε, είναι μόνο ένα μέρος της όλης αλήθειας (εδ.9). 3) Λέει ότι οι αλήθειες μας, καθώς κυριολεκτικά είναι μη ολοκληρωμένες (καθώς μπορούμε πάντοτε να θέτουμε ερωτήσεις σχετικά με αυτές, τις οποίες όμως δεν θα μπορούμε να απαντήσουμε από κάποιο σημείο και μετά), θα καταργηθούν όταν η ολοκληρωμένη αλήθεια/εικόνα έρθει. 4) Έχοντας πει τα πιο πάνω, το ερώτημα που ακολουθεί είναι: είναι η ολοκληρωμένη αλήθεια μέσα στην Καινή Διαθήκη;; Αν ναι, πώς το ξέρει αυτό κανείς; Πού σε ολόκληρη Καινή Διαθήκη λέει κάτι τέτοιο; Πουθενά. Πώς αποδεικνύεις κάτι τέτοιο στον εαυτό σου;; Δεν καταλαβαίνεις ότι καταστρέφεις πολλές ουσιαστικές, βασικές, διδασκαλίες μέσα από την αστήρικτη πεποίθησή σου αυτή, όπως διδασκαλίες που αφορούν την ενότητα μεταξύ όλων των μελών ολόκληρης της Εκκλησίας του Θεού καθώς σύμφωνα με εσένα το μόνο που χρειαζόμαστε είναι Η Βίβλος και όχι ο ένας τον άλλον για την αλήθεια, ούτε τo προφητικό χάρισμα κάποιου, ούτε τις γλώσσες (Α’Κορ.14:4/πρώτο σκέλος), ούτε προσωπική οδηγία/έμπνευση από Το Πνεύμα γενικότερα! Δεν θα’ πρεπε να υπάρχει αντίστοιχη και «δόκιμη» απόδειξη του ισχυρισμού σου μέσα στην Καινή Διαθήκη την ίδια, εφόσον για εσένα το «τέλειον» έχει ήδη δοθεί και είναι η Καινή Διαθήκη; Γιατί κανένας άλλος συγγραφέας στην Κ.Δ. (ή πιο αναμενόμενο λογικά, στην Παλιά Διαθήκη) δεν έχει καταγράψει κάποια προφητεία για την δημιουργία της «τέλειας» αλήθειας, τον κανόνα της Κ.Δ.;
Και κάτι άλλο. Τόσες διδασκαλίες σχετικά με τα -σχετικά με την αλήθεια- χαρίσματα, για ποιο λόγο; Δεν είναι για εμάς! Αν ακολουθήσουμε την λογική σου, δεν θα έπρεπε να έχουμε ορισμένα βιβλία στον κανόνα της Κ.Δ. εφόσον (σύμφωνα με εσένα) αναφέρονται σε πρακτικές και διδασκαλίες του παρελθόντος, ούτε καν το βιβλίο (επιστολή) που φέρει την περικοπή που διαστρεβλώνεις και που τώρα εξετάζουμε. Μπορεί άραγε, κάτι που στην πράξη δεν αφορά εμάς σήμερα, να είναι «τέλειο/ολοκληρωμένο» στη Σκέψη Του Θεού για εμάς; Πού να βρεθεί η λογική σε αυτή τη θέση σου; Γιατί να συμπεριλάβει τόσες διδασκαλίες; Για να μας μπερδέψει; Όχι, αυτή είναι η δουλειά του διαβόλου.
γ) Τέλος, το ότι αυτό το: «όταν» στο εδ.10 δεν αναφέρεται στην περίοδο που θα γινότανε ο κανόνας της Κ.Δ. αποδεικνύεται από το απλό γεγονός, ότι αυτή η ίδια περίοδο περιγράφεται με τα όσα ακολουθούν την λέξη: «τότε», στο εδ.12.
Ας δούμε τώρα τα εδ.11-12:
οτε ημην νήπιος, ελάλουν ως νήπιος, εφρόνουν ως νήπιος, ελογιζόμην ως νήπιος. οτε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. 12 βλέπομεν γαρ αρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. αρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθως και επεγνώσθην.
Το εδάφιο 12 ουσιαστικά κλείνει την υπόθεση ως προς τι εννοούσε ο Παύλος αναφερόμενος στο «τέλειον».
1) Συνεχίζοντας την γραμμή των σκέψεών του, ο Παύλος, έχοντας πει ότι έχουμε μερική γνώση, τώρα θα κάνει επεξηγητικές παρατηρήσεις μέσω παραλληλισμών (εδ.11), για να μας πει (συλλογιζόμενος τον εαυτό του) ότι παρομοίως όταν ήταν νέος, είχε μερική γνώση των πραγμάτων, κάτι που τον έκανε να μιλάει, να κατανοεί και να σκέφτεται όπως ένα παιδί. Τώρα όμως, που ενηλικιώθηκε, έγινε άντρας, «κατήργησε» την μερικότητα της γνώσης του διότι τώρα έχει την σωστή οπτική των φυσικών πραγμάτων γύρω του, την όψη των πραγμάτων που πάντα υπήρχε που όμως δεν ήταν σε θέση να διακρίνει λόγω της παιδικής του άγνοιας. Σ’αυτό το σημείο, ξαφνικά (εδ.12) γυρνάει σε πληθυντικό βαθμό: «βλέπομεν», για να μιλήσει για εν Χριστώ γνώση και με άλλα λόγια να πει: «Πράγματι έτσι, με τον ίδιο τρόπο (όπως όταν και εγώ ή και εμείς ήμασταν παιδιά) πάλι έχουμε μία όχι ξεκάθαρη εικόνα των πραγμάτων, αλλά όταν φτάσουμε κι εμείς το αναμενόμενο σημείο αντιδιαστολής («ανήρ», εδ.11) θα δούμε τα πράγματα «πρόσωπον προς πρόσωπον» (εδ.12).» Όμως, μια στιγμή. Ποιοι «εμείς»; Ποιοι «βλέπομεν»; Οι παραλήπτες της επιστολής δεν θα ήταν ζωντανοί όταν θα γινόταν ο κανόνας! Έτσι, δεν χρειάζεται να πάμε πιο πέρα, καθώς τώρα μπορούμε να αποδείξουμε στους εαυτούς μας το πασιφανέστατο, δηλαδή ότι ο Παύλος δεν μπορεί να αναφέρεται στην περίοδο στην οποία έγινε ο κανόνας της Κ.Δ. Κι όμως αν συνεχίσουμε την ανάλυση της περικοπής θα δούμε ότι υπάρχουν επιπρόσθετες σχετικές αποδείξεις:
2) Ποιο είναι αυτό το «έσοπτρον» (εδ.12)/καθρέφτης, στο οποίο αναφέρεται ο Παύλος; Αναφέρεται στον Λόγο της αληθείας. Και αυτό επειδή: α) αυτή η λέξη: «έσοπτρον»/καθρέφτης, αναφέρεται πάλι στο Ιάκ.1:22-24 φέροντας το νόημα: ο Λόγος της αληθείας Του Θεού, β) αυτή η ερμηνεία της λέξης ταιριάζει απόλυτα με όλα όσα λέγονται στην περικοπή που εξετάζουμε. Δηλαδή μαθαίνουμε ότι έχουμε (τον Λόγο της αλήθειας) την αλήθεια, και η δική Του αλήθεια επίσης μιλάει και για εμάς, αλλά όχι για όλα τα πράγματα σχετικά με εμάς, είναι μερική, όλα δεν είναι ξεκάθαρα σε μας όταν κοιτάζουμε στον καθρέφτη της αποκαλυμμένης –έως ενός σημείου- αλήθειας Του. Και για αυτό το λόγο, οι επόμενες λέξεις που χρησιμοποιεί για να περιγράψει το αποτέλεσμα, την εικόνα μας, καθώς κοιτάζουμε μέσα στον καθρέφτη της μερικής γνώσης που λαμβάνουμε, είναι οι λέξεις: «εν αινίγματι», δηλαδή «αινιγματωδώς».
3) Μήπως αυτό το: «αινιγματωδώς», σου θυμίζει κάτι; Μήπως τα ακόλουθα;
Ρωμ.8:18-19, 25 Επειδή φρονώ ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς. 19 Διότι η μεγάλη προσδοκία της κτίσεως προσμένει την φανέρωσιν των υιών του Θεού…………………25 Εάν δε ελπίζωμεν εκείνο, το οποίον δεν βλέπομεν, διά της υπομονής περιμένομεν αυτό.
Α’Κορ.8:1-3 Περί δε των ειδωλοθύτων, εξεύρομεν ότι πάντες έχομεν γνώσιν, η γνώσις όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. 2 Και εάν τις νομίζη ότι εξεύρει τι, δεν έμαθεν έτι ουδέν καθώς πρέπει να μάθη• 3 αλλ' εάν τις αγαπά τον Θεόν, ούτος γνωρίζεται υπ' αυτού.
Α’Ιωάν.3:2 Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλομεν είσθαι• εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι.
Κολ.3:3-4 Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ• 4 όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ' αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη.
Πότε λοιπόν θα λυθεί αυτό το «αίνιγμα» σχετικά με τον εαυτό μας (και ό,τι σχετικό με μας); Όταν βρεθούμε στην Δική Του άγια και ένδοξη Παρουσία.
4) Στην Δική Του Παρουσία, οι ακόλουθες λέξεις του εδ.12 θα εκπληρωθούν σε μας: «τότε δὲ (θα δούμε) πρόσωπον πρὸς πρόσωπον». Όχι μερική γνώση πλέον. Στην Παρουσία Του θα έχουμε την ολοκληρωμένη αλήθεια σχετικά με το «πρόσωπο» μας, το άτομο μας (καθώς όλα εκεί είναι ολοκληρωμένα/τέλεια), διότι θα δούμε τον εαυτό μας, τον εαυτό που Ο Θεός προόρισε για αυτούς που ήταν μέσα στον Ιησού Χριστό, ολοκληρωμένο/τέλειο μέσα σε Αυτόν με όλη τη δόξα (Κολ.3:3-4 πιο πάνω), καθώς θα είμαστε σαν Αυτόν. Ξέρουμε σήμερα μερικές αλήθειες σχετικά με το ποιοι είμαστε εν Χριστώ (και άλλες πνευματικές αλήθειες γενικώς), αλλά «τότε» κυριολεκτικά θα δούμε τον εαυτό μας μέσα σε Αυτόν, όπως ήταν στις προθέσεις Του να είμαστε. (Αλληλούια!!!)
5) Το δεύτερο μέρος του εδαφίου (12) πάλι αποδεικνύει το λανθασμένο της διδασκαλίας που λέει ότι με την λέξη: «τέλειον», ο Παύλος εννοούσε το βιβλίο της Κ.Δ. Συνεχίζει (και ρίχνει κι άλλο φως στην προηγούμενη πρόταση αλλά και σ’όλη την περικοπή):
«αρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθως και επεγνώσθην»
α) Πάλι βλέπουμε αυτό το «εκ μέρους», που αντιδιαστέλλεται με την λέξη: «τέλειον», του εδαφίου 10. Εδώ δε, το: «εκ μέρους», αντιδιαστέλλεται με τις λέξεις: «καθώς και επεγνώσθην», δηλαδή: «καθώς και γνωριζόμουν σωστά/ολοκληρωτικά». Λέει δηλαδή: «Τώρα γνωρίζω μερικά πράγματα για τον εαυτό μου, τότε θα γνωρίσω τον εαυτό μου ακόμα πιο καλά όπως δηλαδή με γνώριζε Ο Θεός (πιο καλά/σωστά/ολοκληρωμένο). β) Ο Παύλος τώρα κάνει το ζήτημα προσωπικό. Αλλά πώς μπορεί αυτό να συμβαίνει αν προφητεύει σχετικά με τον κανόνα της Καινής Διαθήκης;; Ή μήπως μιλάει για τον εαυτό του στην Παρουσία Του Θεού;! Οπότε, εννοείται ότι (πάλι!) «η υπόθεση έκλεισε» για αυτούς που φοβούνται Τον Θεό και αγαπούν και σέβονται τις αλήθειες Του· ο Παύλος βλέπει τον εαυτό του με τους παραλήπτες της επιστολής του, τους Κορίνθιους, σε εκείνη την περίοδο που θα ερχότανε και που υπονοείται από τις λέξεις (εδ.10,12): «ότε» (όταν) και «τότε». Αυτή η περίοδος, εμφανώς (!), δεν ήταν η περίοδος του κανόνα της Κ.Δ. (3 αιώνες μετά) αλλά η περίοδο της Παρουσίας Του Θεού στην αιωνιότητα.
6) Μπορείς να δεις την σύνδεση μεταξύ των εδ.11-12 και Β’Πέτ.1:19;
7) Τελευταίο εδάφιο:
13 νυνι δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταυτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.
Ο σκοπός του Παύλου στο κεφάλαιο13 ήταν να παροτρύνει στην αγάπη. Τα εδ.8-12 είναι ουσιαστικά μία παρένθεση. Κάνει μία αντιδιαστολή μεταξύ πνευματικών πραγμάτων που έχουν χρονικά όρια και των πνευματικών πραγμάτων της αιωνιότητας. Εδώ στο εδ.13, επιστρέφει στο κύριο θέμα του ώστε και πάλι να δώσει έμφαση στην αγάπη. Εν κατακλείδι μας αφήνει ο Παύλος να καταλάβουμε ότι όλα όσα πιστεύουμε βασίζονται πάνω σε μερική γνώση, οπότε όσα ελπίζουμε να έρθουνε, να λάβουμε, επίσης είναι παράγωγα μερικής γνώσης. Και τα δύο, η πίστη και η ελπίδα, δεν έχουν καμία θέση στην αιωνιότητα καθώς θα βρισκόμαστε στην τελειότητα, στα ολοκληρωμένα και έτσι θα βλέπουμε όλα τα πράγματα όπως Ο Θεός τα βλέπει. Θα γνωρίζουμε όλη την αλήθεια για όλα όσα τώρα παρατηρούμε «αινιγματωδώς». Έτσι, η πίστη και η ελπίδα υπηρετούν αυτήν την ζωή. Αλλά η αγάπη όμως έχει θέση και σκοπό και σ’αυτήν την ζωή και στην επόμενη! Θα παραμείνει σε λειτουργία σε όλη την αιωνιότητα… και είμαστε ευτυχείς και ολόκαρδα ευγνώμονες για αυτό!
Έχοντας δει την σωστή κατανόηση του Α’Κορ.13:8-13, άλλη μία πτυχή πρέπει οπωσδήποτε εδώ να επισημανθεί. Καταλαβαίνουμε άραγε τον σκοπό οποιασδήποτε έμπνευσης προερχόμενης από Το Άγιο Πνεύμα; Αν τον καταλαβαίνεις, δεν μπορείς να κάνεις σχόλια όπως: «Η προφητεία και οι γλώσσες ήταν για τότε, όχι για σήμερα.», ή «Ο Θεός μιλάει μόνο μέσα από τις Γραφές.» κ.ά.π. Η προσευχή μου είναι οι επόμενες περικοπές και η χάρη Του Θεού να σε βοηθήσουν να δεις το μεγάλο σφάλμα σου. Δεν θα τις σχολιάσω αλλά θα σου ζητήσω να βρεις και να υπογραμμίσεις τον σκοπό των χαρισμάτων Του Θεού που εκεί αναδεικνύεται. Όταν τον συνειδητοποιήσεις, ρώτησε τον εαυτό σου: Μπορεί να μην είναι αυτή πρόθεση Του Θεού για ολόκληρη την Εκκλησία σε όλες τις εποχές, για εμάς σήμερα; Εάν είναι, γιατί να παύσουν τα μέσα για αυτόν τον σκοπό; Ας αυξήσει Ο Θεός μέσα σου την αλήθεια Του (Κολ. 2:19):
Α΄Κορ.12:7 εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του πνεύματος προς το συμφέρον.
Εφεσ.4:11-16 και αυτος εδωκεν τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευαγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, 12 προς τον καταρτισμον των αγίων εις εργον διακονίας, εις οικοδομην του σώματος του Χριστου, 13 μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιου του θεου, εις ανδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστου, 14 ινα μηκέτι ωμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι και περιφερόμενοι παντι ανέμω της διδασκαλίας εν τη κυβεία των ανθρώπων εν πανουργία προς την μεθοδείαν της πλάνης, 15 αληθεύοντες δε εν αγάπη αυξήσωμεν εις αυτον τα πάντα, ος εστιν η κεφαλή, Χριστός, 16 εξ ου παν το σωμα συναρμολογούμενον και συμβιβαζόμενον δια πάσης αφης της επιχορηγίας κατ' ενέργειαν εν μέτρω ενος εκάστου μέρους την αυξησιν του σώματος ποιειται εις οικοδομην εαυτου εν αγάπη.
Αν κάποιος πιστεύει ότι η αλήθεια και η έμπνευση/οδηγία μπορούν να προσδοκούνται μόνο μέσα στο Βιβλίο της Καινής Διαθήκης, αυτό μπορεί να σημαίνει (στην καλύτερη περίπτωση) ότι δεν συνειδητοποιεί την εμπειρία του ως μέρος του Σώματος Του Χριστού ή (ακόμα χειρότερα) ότι δεν έχει καθόλου προσωπική εμπειρία των περικοπών (και άλλων) που ανέφερα πιο πάνω και έτσι θα πρέπει να αναρωτηθεί αν πράγματι έχει γίνει μέρος του Σώματος Του Χριστού ή όχι.
Δεν υπάρχει καμία περικοπή στην Βίβλο που να μας λέει ότι Ο Θεός δεν θα ενέπνεε τους επόμενους μαθητές/Χριστιανούς με νέες συμπληρωματικές ή/και επεξηγηματικές αλήθειες. Μπορείς να δεχτείς αυτή την απλή αλήθεια; Μόνο όταν κάποιος αποδείξει μέσω της Γραφής ότι Ο Θεός θα σταματούσε να δίνει στην Εκκλησία Του το χάρισμα της προφητείας καθώς και άλλες -σχετικά με την αλήθεια- «δωρεές», μετά από κάποιο σημείο στην ιστορία, θα μπορεί να μιλήσει «για τελευταία δοσμένη αποκάλυψη». »
Μετά απ’ όσα διάβασες, εσύ αδερφέ που τόσο καιρό δίδασκες ή έστω πίστευες άλλα, τι θα κάνεις; Ό,τι και αν κάνεις πάντως, θα γίνει μπροστά στο Άγιο Πνεύμα. Έχεις προειδοποιηθεί.
Πάντα εντυπωσιάζομαι πως μερικοί αδερφοί μου στην Διαμαρτυρόμενη Εκκλησία, ομολογούν ότι πρέπει να ζούμε με την αρχή: «Μόνο η Γραφή» (Sola Scriptura), ενώ ταυτόχρονα, όταν συναντάνε ένα ζήτημα της Γραφής που δεν κάθεται καλά στα πλαίσια της «γραμμής» της εκκλησίας/απόχρωσής τους ή και των προσωπικών τους πεποιθήσεων, τότε, το «Μόνο η Γραφή» (στη πράξη) το στέλνουν μία μακρινή βόλτα (!), καθώς επιλέγουν να κάνουν πως δεν το βλέπουν το ζήτημα που τους ελέγχει ως λανθασμένους/πλανεμένους στην Γραφή ή ακόμα χειρότερα να το διαστρεβλώνουν. Και όμως αυτή είναι η αλήθεια που πρέπει διάφοροι, που με δεμένα τα μάτια οδηγούν το ποίμνιό τους, τα αδέρφια μου/μας στις επικίνδυνες μεν, αυθαιρεσίες δε, να ακούσουν… ξανά, και συχνά-πυκνά! Ναι, σας βλέπουμε και σας εκθέτουμε. Να προσέχετε τι λέτε. Ένα τέτοιο ζήτημα λοιπόν είναι και αυτό της περιβόητης γλωσσολαλιάς. Να ανοίξεις λοιπόν πάλι τη Γραφή σου μετά από τόσα χρόνια και να το ψάξεις, αλλιώς να μην πιστεύεις ότι έχεις σχέση με το Πνεύμα της αληθείας, παρά μόνο, μία που σε ενοχοποιεί.
Θεωρώ όμως ότι υπάρχουν, για το συγκεκριμένο ζήτημα, λόγοι που αδερφοί, κυρίως της Ευαγγελικής εκκλησίας και πιο ειδικά της Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας (όχι όλοι βέβαια!), δεν θέλουν να μένουν στα όσα διδάσκει η Γραφή σχετικά, αλλά ψάχνουν παραθυράκια για να μην διαταραχτεί η νεκρική σιγή τους. Τους κατανοώ μεν, αλλά δεν έχω δικαίωμα να τους δικαιολογώ, ούτε εσύ μαθητή Του Χριστού έχεις αυτό το δικαίωμα· κανένας δεν έχει το δικαίωμα να «κατακρατά την αλήθεια μέσα στην αδικία». Αυτούς τους λόγους λοιπόν, θα δούμε αμέσως τώρα:
1) Δεν λειτουργεί κανένας αυτό το χάρισμα στα συναθροίσεις τους. Έτσι συμπεραίνουν, δεν μπορεί Ο Κύριος να τους προσπέρασε όσον αφορά αυτό το χάρισμα, άρα, «αυτό έχει καταργηθεί!» Τόσο εύκολα, παρόλο που γνωρίζουν ότι μερικοί ισχυρίζονται ότι το έχουν! Θα πω μόνο ότι «όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»(!) και δεν θα το αναλύσω.
2) Αδερφοί της Πεντηκοστιανής απόχρωσης (η οποία έχει και καλά να αναδείξει), αφού λόγω άγνοιας «βρώμισαν» και αυτό το χάρισμα με ανοησία, ψέμα, πλύση εγκεφάλου, γελοιότητες και σκοτάδι, το κατέστησαν σκάνδαλο στους αδερφούς των υπολοίπων Διαμαρτυρόμενων Εκκλησιών.
3) Μερικοί μονόφθαλμοι μεταξύ τυφλών (της Ευαγγελικής), σε ηγετικές θέσεις, αφού πλανήθηκαν με αφορμή τους προηγούμενους δύο λόγους (η δε αιτία ήταν η καρδιά τους), φρόντισαν με φοβερές ρητορείες να σπείρουν στις καρδιές των πιστών τις αυθαιρεσίες τους (περί γλωσσολαλιάς) σε βάρος της Γραφής και της αλήθειας, σε βάρος ουσιαστικά μίας ευλογίας Του Θεού που Ο Ίδιος ήθελε να χαρίσει στην Εκκλησία Του. Του λόγου το αληθές, ήδη το εντοπίσαμε στην εργασία/μελέτη που προηγήθηκε.
4) Πλέον, ηγέτες/φίρμες/σπουδαγμένοι/«ειδικοί» της Ευαγγελικής, που νομίζουν ότι η δουλειά τους είναι πιστά και μετά φόβου σχεδόν να διαιωνίζουν την γραμμή των σπουδαίων «μονόφθαλμων» προηγούμενων γενιών (που τόσο τους νοσταλγούν), αντί με φόβο Κυρίου να ερευνούν τις Γραφές για όσα έσπειραν οι προηγούμενοι και να δούνε οι ίδιοι αν έτσι έχουν τα πράγματα, παπαγαλίζουν τα ίδια ή στην καλύτερη περίπτωση δεν αγγίζουν καθόλου τα θέματα που χαλάνε την εικόνα των προηγούμενων. Φτιάξτε τους και εικόνες και προσκυνήστε τους, τους άγιούς σας! Τι άλλο έμεινε;;
5) Αρκετοί πιστοί τρέφονται (…) μόνο από τον άμβωνα και όχι από τη Γραφή. Πολλοί, ελπίζουν από ανθρώπους να λάβουν την αλήθεια του Θεού και ξεχνούν:
Ιερ.17:5 Ούτω λέγει Κύριος• Επικατάρατος ο άνθρωπος, όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου.
Πόσες φορές το έχω δει αυτό… με τα αποτελέσματά του. Έτσι, αρκετοί από τους αντιφρονούντες, δεν ξέρουν καν τι διδάσκει η Γραφή για το συγκεκριμένο ζήτημα.
Αυτοί θεωρώ ότι είναι οι λόγοι που δεν μπορούν ή δυσκολεύονται να μείνουν σε όλα όσα λέει η Γραφή.
Διατηρούν έτσι την σιγή ή και αδιαφορία τους και…. όλα καλά. Αυτό το «όλα καλά» δεν θέλει να το χαλάσει κανένας (σχεδόν), επειδή βολεύει τους τεμπέληδες, τους νεκρούς, τους δειλούς, τους «μη πνεύμα έχοντες» (πλέον) και τέτοιοι, πολλοί· είναι μικρό πράγματι το ποίμνιο Του Ιησού Χριστού.
Που είναι οι πιστοί που με φόβο Κυρίου, παρρησία και αγάπη για την επικράτηση της αλήθειας Του θα σηκώσουν το ανάστημά τους και θα πούνε όταν προβλέπεται, «Όχι, κάνανε λάθος σε μερικά ζητήματα οι προηγούμενοι, λάθη τα οποία εμείς οφείλουμε να διορθώσουμε και θα τα διορθώσουμε με κάθε κόστος!»?? Μα είναι δυνατόν διαφορετικοί άνθρωποι από αυτούς που περιγράφω εδώ, να οδηγήσουν την εκκλησία πιο κοντά στην διδασκαλία Του Κυρίου και των αποστόλων; Όχι, δεν είναι. Οδηγούν σταθερά τον λαό Του Θεού στα χέρια του εχθρού και η πνευματική αιματοχυσία μεγάλη και απλώνεται. -Μόνο «Διαμαρτυρόμενοι» δεν είναι μερικοί! Ούτε καν καταλαβαίνεις τι λέω τώρα.
Ο Θεός ας κάμει έλεος σε όλους μας, διότι όπως λέει ο Παύλος, είναι αλήθεια ότι σε «πολλά φταίμε όλοι», αλλά ας κάνει ιδιαίτερη χάρη σε αυτούς που είναι δεμένοι στην άγνοια άλλων και ας τους ελευθερώσει και ας τους δώσει την παρρησία να σταθούν ενώπιον Του με την αλήθεια Του και στην συνέχεια μπροστά στους αδερφούς.
Αλέξης Τομαράς
Υγ. Πρόσεχε -αν δεν το έχεις ήδη κάνει- να μην βλασφημήσεις με την άγνοιά σου Το Άγιο Πνεύμα ή/και να μην οδηγήσεις άλλους να το κάνουν.
