06--TYXIKOS ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΑΜΒΡΙΟΣ-2001-Σκηνές ντροπής στην Αθήνα του 1901
Τα «Ευαγγελιακά» ή «Ευαγγελικά»
ΕΧΕΙ ΓΝΩΜΗ Η ΒΙΒΛΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ;
Αλλά τι θα είχε να πει η ίδια η Βίβλος και η εκκλησιαστική ιστορία σχετικά με τη μετάφραση των ιερών κειμένων;
Αν και δεν έχει βρεθεί ακόμη κανένα αρχαίο χειρόγραφο, είναι γενικά αποδεκτή η πληροφορία του Ευσέβιου (Εκκλ.Ιστ. VI,25,3-6) ότι το πρώτο Ευαγγέλιο «γέγραπται το κατά τόν ποτε τελώνην, ύστερον δε απόστολον Ιησού Χριστού, Ματθαίον, εκδεδωκότα αυτό τοις από Ιουδαϊσμού πιστεύσασιν, γράμμασιν Εβραϊκοίς συντεταγμένον». Και φαίνεται πως είτε ο ίδιος είτε κάποιος σύγχρονός του, έσπευσε να το μεταφράσει από τα εβραϊκά ή αραμαϊκά στα ελληνικά, που ήταν η διεθνής γλώσσα εκείνης της εποχής, ώστε να χρησιμοποιείται από πολύ περισσότερους. Επίσης έχουμε την άμεση σχεδόν (μέσα στους πρώτους αιώνες) μετάφραση κειμένων της Καινής Διαθήκης σε γλώσσες όπως η συριακή, η κοπτική, η αρμενική, η αιθιοπική, η λατινική, η γεωργιανή και άλλες. Και δεν θα μπορούσε, βέβαια, να γίνει διαφορετικά, αφού στο ενδιαφέρον της Καινής Διαθήκης είναι πώς τα λόγια του Θεού θα γίνουν κατανοητά από τους ανθρώπους «κάθε φυλής και γλώσσας". Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να εννοηθούν αφενός το πολύγλωσσο κήρυγμα των Αποστόλων στην Πεντηκοστή, για το οποίο οι ακροατές ομολόγησαν «ακούομεν έκαστος τη ιδία διαλέκτω ημών εν η εγεννήθημεν», και αφετέρου η απαίτηση του Παύλου για κάθε ξενόγλωσση ομιλία απαραιτήτως να διερμηνεύεται «ίνα η εκκλησία οικοδομήν λάβη»; (Πράξ. 2/β/8, Α~ Κορ. 14/ιδ/5). Επιπλέον δε μπορούμε να παραβλέψουμε ότι οι ίδιοι οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποίησαν στα θεόπνευστα κείμενά τους την ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, γνωστής ως των Εβδομήκοντα (Ο~) χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Ο λόγος του Θεού εξακολουθεί να είναι λόγος ιερός, εφόσον με πιστότητα μεταφράζεται για να γίνει κατανοητός από τους αναγνώστες και ακροατές. Αντίθετα από τα παραπάνω, τα εκάστοτε εκκλησιαστικά κατεστημένα επεδίωξαν την προσκόλληση είτε στο αρχαίο κείμενο είτε σε κάποια συγκεκριμένη μετάφραση, διαμορφώνοντας και επιβάλοντας με τον τρόπο αυτό στερεότυπα γλωσσικά πρότυπα, με αποτέλεσμα στο τέλος, σχεδόν κανείς να μην καταλαβαίνει τα ιερά κείμενα. Το πισωγύρισμα εκείνο του 1901, όχι μόνο ντρόπιασε το ελληνικό κράτος αλλά και κράτησε για 100 χρόνια τον ελληνικό λαό μακριά από τα ιερά κείμενα.
100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Σήμερα χαιρόμαστε που τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το καλύτερο. Ύστερα από περιπέτειες, δικαστικούς αγώνες και διωγμούς δεκαετιών, η Ελληνική Βιβλική Εταιρεία εκδίδει πλέον τη Νέα Δημοτική Μετάφραση με έγκριση της Ιεράς Συνόδου και του Πατριαρχείου. Επίσης η Αποστολική Διακονία, εκδοτικός οργανισμός της Εκκλησίας της Ελλάδος, πουλάει την Αγία Γραφή σε διάφορες μεταφράσεις, Μητροπόλεις εκδίδουν τις νέες μεταφράσεις επ’ ονόματί τους με την ευχή των οικείων Μητροπολιτών και μερικές φορές οι εφημέριοι δωρίζουν στους νεόνυμφους την Καινή Διαθήκη, χωρίς πλέον να χαρακτηρίζονται «άθεοι» και «προδότες»!!! |
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα».
Λαμψίδη Γ.Ν., «Οι περιπέτειες της Δημοτικής», Αθήνα 1993.
FB GOOGL KAI MKPLOK
07--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ-2001
Επίκαιροι στοχασμοί
Τα τελευταία Χριστούγεννα,
πού θα μας βρουν, ποια θά ’ναι;
Απ’ τα πρώτα Χριστούγεννα, δυο χιλιάδες φορές γύρισε η γη γύρω απ’ τον ήλιο, που ήσαν άλλα τόσα Χριστούγεννα, μαζί με τα φετινά. Και πάνε κι έρχονται. Και κάποια τελευταία απ’ όλα θα πάνε και δε θα επανέλθουν. Γιατί; Διότι στο μεταξύ θάχει φανερωθεί Εκείνος. Ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, του οποίου τον Πρώτο Ερχομό δεν θα χρειαστεί πια να θυμηθούμε και να γιορτάσουμε. Έναν Ερχομό που διαρκώς μας θύμιζε και μας πρόσφερε σωτηρία αιώνια της ψυχής μας. Τούτος ο δεύτερος, θάναι Ερχομός για Κρίση, για απονομή δικαιοσύνης, για τον τελικό διαχωρισμό των πιστών απ’ τους απίστους, των προβάτων από τα ερίφια. Καθώς ο λόγος του Θεού προλέγει, κι η καθημερινή ζωντανή πραγματικότητα επιβεβαιώνει, όσο τα χρόνια περνούν, ο άνθρωπος όλο και περισσότερο εξαχρειώνεται, έως ότου φτάσει στο χαμηλότερο σημείο διαφθοράς του, που αυτό θα σημαίνει και το τέλος της μακρόχρονης περιόδου της ιστορίας του. Αλλ’ ας δούμε πού μας βρίσκουν τα φετινά Χριστούγεννα και μήπως τα χαρακτηριστικά των ημερών μας δείχνουν πως «το μυστήριο της ανομίας» κοντεύει να τελειώσει να «ενεργείται», οπότε τούτα τα Χριστούγεννα μπορεί να θεωρηθούν πως θάναι απ’ τα τελευταία, αν όχι τα τελευταία.
Σαν άτομα: Ποτέ ο άνθρωπος δεν υπήρξε περισσότερο εγωιστής, πλεονέκτης και ηδονιστής. Δεν έχει απλώς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, δε θεωρεί απλώς πως είναι ο άξονας γύρω απ’ τον οποίο θα πρέπει όλοι οι άλλοι να γυρίζουν, αλλά έχει ακόμα θεοποιήσει τον εαυτό του και αυτολατρεύεται. Έχει σιγά-σιγά μυηθεί στις σκοτεινές αρχές της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ, που ύπουλα διδάσκει πως ο άνθρωπος είναι θεός εν εξελίξει, θεός που αποτελεί μέρος του όλου θεού της πανθεϊστικής αντίληψης.
Ο άνθρωπος λοιπόν είναι εγωιστής και πλεονέκτης. Θα τον έλεγα φαταούλα. Ίσως τούτο τον παρουσιάζει καλύτερα. Και το δικό του δικό του και το ξένο δικό του. Και μάλιστα με απαίτηση, με θράσος διεκδίκησης, με αρπαγή. Έξω από κάθε νομιμότητα περί ιδιοκτησίας. Για το συμφέρον του πουλάει συνείδηση, ηθική, φιλία, οικογένεια. Ένα άγριο, αρπαχτικό γεράκι, γεμάτο κακία και έγκλημα.
Εγωιστής, πλεονέκτης αλλά και ηδονιστής. Τούτο το τελευταίο σε κάθε είδος ηδονής, νόμιμης ή άνομης, του νου, του σώματος, της ψυχής. Έτοιμος οτιδήποτε να δοκιμάσει, να γευτεί, φτάνει αυτό να ηδονίζει. Μάλιστα είναι της μόδας και πλούσιες σε ποικιλία οι ηδονές της μεταφυσικής σφαίρας. Αυτοσυγκέντρωσης, πνευματισμός, όνειρα, αισθησιασμοί άγνωστης πηγής, μαγεία, αποκρυφιστικές τελετές και λατρείες.
Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν το άτομο ένα φτιαγμένο κύτταρο μιας παγκόσμιας θρησκείας, που θα ανακηρύξει πολύ γρήγορα έναν παγκόσμιο κυβερνήτη, τον Αντίχριστο.
Σαν οικογένειες: Η σημερινή οικογένεια δεν έχει πια σχήμα και αρχές. Την αποτελούν διπλοπαντρεμένοι και τριπλοπαντρεμένοι ή διόλου παντρεμένοι σύζυγοι. Παιδιά εσώγαμα κι εξώγαμα. Αδέλφια μιας μάνας, που ήρθαν στον κόσμο με περισσότερους του ενός επιβήτορες, ή και το αντίθετο, αδέλφια ενός πατέρα που γεννήθηκαν από πολλές μανάδες. Όλα αυτά επιστεγασμένα με ζωή σεξ μεταξύ αδελφών, μεταξύ γονέων και τέκνων, μεταξύ ανταλλασσόμενων συζύγων. Ένα διεφθαρμένο άτομο, μέλος μιας διαλυμένης οικογένειας είναι ό,τι βρίσκουν σ’ αυτό τον αποστάτη πλανήτη τα φετινά Χριστούγεννα. Τα φετινά Χριστούγεννα πού μας βρίσκουν σαν λαούς; Η έννοια του λαού τείνει να καταργηθεί στις ημέρες μας. Κοντά σ’ αυτή και κάθε αγάπη για το έθνος, για την πατρίδα. Ένα διαρκώς διογκούμενο κύμα δημιουργίας μιας παγκόσμιας κοινωνίας έχει καλύψει σχεδόν τον πλανήτη μας. Ειρήνη, ενότητα, ευημερία, είναι τα συνθήματα της εποχής μας, της ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ. Οι λαοί των ημερών μας είναι όχι μόνο σκληροί στις σχέσεις μεταξύ των ατόμων που τους αποτελούν, αλλά και αδιάφοροι για τη διατήρηση φυλετικών ορίων και τοπικών συνόρων. Έχουν παρασυρθεί στην πιο μεγάλη ΑΠΑΤΗ που τους έγινε ποτέ, να πιστέψουν πως μια παγκόσμια κοινωνία, μια κοινή θρησκεία, μια υπερκυβέρνηση, φυσικά, με κάποιον υπερκυβερνήτη της γης όλης, θα φέρει τη μόνιμη ειρήνη και την σε όλους ευημερία πάνω στη γη. Όσα δηλαδή ο λόγος του Θεού προφητεύει για τις έσχατες ημέρες, και για την εμφάνιση κι επικράτηση του Αντίχριστου, λίγο πριν έλθει ο Κύριος και φέρει τη δική Του κρίση πάνω στη γη.Τι λες, αδελφέ μου, για όλα αυτά; Δεν τα βλέπεις παντού ολόγυρά σου να συμβαίνουν; Δε βάζεις κατά νου πως ίσως τούτα τα φετινά μπορεί νάναι τα τελευταία Χριστούγεννα που θα γιορτάσουμε; Αν ναι, τότε «οποίοι πρέπει να είμεθα σε πολίτευμα άγιο...», σε κινητοποίηση να κηρυχθεί το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους φτωχούς συνανθρώπους μας «εγκαίρως, ακαίρως», και σε προετοιμασία μας να Τον συναντήσουμε όταν έρθει, κα να «μην αισχυνθούμε από της παρουσίας Του»; |
Από το νέο βιβλίο του Γιάννη Έρτσου «Εάν... εάν... εάν... αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν».
