ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ: Μαΐου 2014

Ησαΐας 53-
1 Τις επίστευσεν εις το κήρυγμα ημών; και ο βραχίων του Κυρίου εις τίνα απεκαλύφθη;
2 διότι ανέβη ενώπιον αυτού ως τρυφερόν φυτόν και ως ρίζα από ξηράς γής· δεν έχει είδος ουδέ κάλλος· και είδομεν αυτόν και δεν είχεν ώραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν.
3 Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό των ανθρώπων· άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας· και ως άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον, κατεφρονήθη και ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν.
4 Αυτός τωόντι τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη· ημείς δε ενομίσαμεν αυτόν τετραυματισμένον, πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον.
5 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.
6 Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.
7 Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού· εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού.
8 Από καταθλίψεως και κρίσεως ανηρπάχθη· την δε γενεάν αυτού τις θέλει διηγηθή; διότι εσηκώθη από της γης των ζώντων· διά τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη.
9 Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων· πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου· διότι δεν έκαμεν ανομίαν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.
10 Αλλ' ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν. Αφού όμως δώσης την ψυχήν αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού.
11 Θέλει ιδεί τους καρπούς του πόνου της ψυχής αυτού και θέλει χορτασθή· ο δίκαιος δούλός μου θέλει δικαιώσει πολλούς διά της επιγνώσεως αυτού· διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας αυτών.
12 Διά τούτο θέλω δώσει εις αυτόν μερίδα μετά των μεγάλων και τους ισχυρούς θέλει μοιρασθή λάφυρον, διότι παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον και μετά ανόμων ελογίσθη και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών και θέλει μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων.
...................................

giannis ploutarxos-to gramma

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - Ο ΑΛΛΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ | ΟFFICIAL Audio Release HD

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΔΕ ΝΟΙΑΖΕΣΑΙ | OFFICIAL Audio Release HD [NEW]

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ - ΘΑ ΒΑΛΩ ΦΩΤΙΑ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ | OFFICIAL HD

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

ΜΕΡΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

Πρώτη χαρά που θα γνωρίσει του Κυρίου μας η καρδιά πρώτος σταθμός στη σειρά των μεγάλων γεγονότων που περιμένουμε θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.

Εδώ μας χρειάζεται μια έστω και σε πολύ γενικές γραμμές ταξινόμησης των γεγονότων αυτών για να προληφθούν ενδεχόμενες παρεξηγήσεις. Δύο εδάφια ας πάρουμε για αφετηρία μας. Το ένα από την προς Εβραίους Επιστολή το άλλο από της Αποκαλύψεως. Στην προς Εβραίους Επιστολή (9:28) διαβάζουμε: «Ο Χριστός άπαξ προσφερθείς δια να σηκώσει τας αμαρτίας πολλών θα φανεί εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια Σωτηρίαν». Θα έρθει θα φανεί εις ποιους; Εις τους «προσμένοντας Αυτόν». Μονάχα αυτοί θα τον δουν. Το άλλο εδάφιο είναι από το βιβλίο της Αποκαλύψεως (1:7): «Ιδού έρχεται μετά των νεφελών και θα ιδεί Αυτόν πας οφθαλμός» θα τον δουν όλοι χωρίς καμιά εξαίρεση εν αντιθέσει προς τη διαβεβαίωση του πρώτου εδαφίου σύμφωνα με το οποίο θα φανεί εις τους «προσμένοντας Αυτόν».

Αντίφασης λοιπόν υπάρχει μεταξύ των δύο αυτών εδαφίων; Αντίφασης δεν υπάρχει αλλά το καθένα από τα δύο αυτά χωρία αναφέρεται σε μια από τις δύο φάσεις σε ένα από τα δύο στάδια από τα οποία θα περάσει το μεγάλο γεγονός της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Σαφώς η Αγία Γραφή διδάσκει και καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας αυτή θα μας γίνει σαφέστερο ότι σε δύο στάδια θα είναι η έλευσης του Κυρίου.

Πρώτα όχι στη γη αλλά στον αέρα για να παραλάβει τους δικούς Του: «Αυτός ο Κύριος θα καταβεί απ’ ουρανού με κέλευσμα με φωνήν αρχαγγέλου και με σάλπιγγα Θεού και οι αποθανόντες εν Χριστώ θα αναστηθούν πρώτον έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα και ούτω θα είμεθα πάντοτε με τα του Κυρίου» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16-17). Κατόπιν στη γη και μαζί Του όλοι οι δικοί Του: «Κύριος ο Θεός μου θα έλθει και μετά Σου πάντες οι δικοί οι άγιοι» (Ζαχαρίας 14:5)

Πρώτα λοιπόν η έλευσης του Χριστού για τους αγίους Του για να τους παραλάβει μαζί Του κατόπιν η έλευσης του χριστού με τους αγίους Του για να συμβασιλεύσει μαζί τους. και όπως θα έχουμε την ευκαιρία να αναπτύξουμε σ’ άλλο κήρυγμα Της σειράς αυτής οι δύο αυτές φάσεις της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου μας θα χωριστούν απ’ αλλήλων με ένα διάστημα επτά ετών όση θα είναι η διάρκεια της εβδομηκοστής εβδομάδος στην όραση του Δανιήλ (Δανιήλ 9: 24-27). Αυτή είναι γενικά γινομένη δεκτή γνώμη για τα δύο στάδια της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Εφτά χρόνια ανάμεσα τους. εφτά χρόνια γεμάτα από σπουδαιότατα γεγονότα και για τον κόσμο και για τους Ιουδαίους και την για την εκκλησία.

Τώρα βρισκόμαστε στην αρχή των επτά ετών. Βρισκόμαστε τώρα στο πρώτο στάδιο της ελεύσεως του Κυρίου. και όπως προκύπτει από την Α΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή (4:15-17) χαρακτηρίζεται το πρώτο αυτό στάδιο από δύο γεγονότα. Πρώτα η ανάστασης των πιστών:» Και οι αποθανόντες εν χριστώ θα αναστηθούν πρώτον». Και κατόπιν η αρπαγή όλων των πιστών στον αέρα για να συναντήσουν τον Κύριο αφού πρώτα τα σώματα των ζώντων τη στιγμή της ελεύσεως του κυρίου πιστών υποστούν μια θαυμαστή μεταβολή: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν θα αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου».

Με το πρώτο από τα δύο αυτά γεγονότα την ανάσταση των πιστών τώρα δεν θ’ ασχοληθούμε γιατί σ’ αυτό αφιερώνουμε ολόκληρο το επόμενο κήρυγμα. Τώρα με το δεύτερο μόνο γεγονός θ’ ασχοληθούμε. Με την αρπαγή των πιστών στον αέρα.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Μειδίαμα=(χαμόγελο δυσπιστίας) ασφαλώς μια τέτοια σκέψης θα έφερνε στα χείλη ενός που δεν είναι πιστός. Με σκεπτικισμό μεγάλο θα άκουγε ένας άνθρωπος του κόσμου ότι μια

Μέρα – άγνωστο ποια μέρα ίσως όμως στις δικές μας τις

Μέρες – ένα σύννεφο σαν τα’ άλλα τα σύννεφα θα περάσει πάνω από τον πλανήτη μας. Τα μάτια τα γήινα δεν θα μπορέσουν να δουν πίσω από το σύννεφο. Ο νους ο σαρκικός δεν θα μπορέσει να διακρίνει τι υπάρχει πίσω από το σύννεφο. Στην πραγματικότητα όμως άρμα θα είναι που θα φέρει τους πιστούς

στον Κύριο τους.

Και θα γυρίσει τότε ολόγυρα του ο άνθρωπος του κόσμου και θα αντιληφθεί ξαφνικά και ανέλπιστα κενά. Τότε από ένα σπίτι θα λείψουν ξαφνικά μερικοί: «δύο θα είναι επί μιας κλίνης ο εις παραλαμβάνεται και ο άλλος αφίνεται» (Λουκάς 13:34). Τότε στενοί δεσμοί συνεργασίας ξαφνικά θα διαρραγούν: «δύο γυναίκες θα αλέθουν ομού η μία παραλαμβάνεται και η άλλη αφίνεται» ( Λουκάς 17: 35-36). Θα τρέξει στο νεκροταφείο τότε ο άπιστος κι’ εκεί οι ανοιχτοί τάφοι των πιστών θα του ψιθυρίσουν το μεγάλο μυστικό. Θα γυρίσει τότε τα μάτια του ψηλά κι’ εκεί πάνω σε κάποια γωνιά του ουρανού θα δει το σύννεφο

ν’ απομακρύνεται. Και τότε θα καταλάβει. Έφυγε από τον κόσμο η εκκλησία! Ένα μεγάλο κεφάλαιο της ανθρώπινης ιστορίας έκλεισε οριστικά. Το σταματημένο ρολόι του Θεού άρχισε ξαφνικά να ξαναχτυπά. Άνοιξε η τελευταία προφητική εβδομάδα για να δώσει το σύνθημα σε πολύ σπουδαία γεγονότα που θα διαδραματιστούν τώρα κι’ εκεί επάνω στον ουρανό κι εδώ κάτω στη γη. Ότι θα λάβει πράγματι χώραν ένας οριστικός και ανεκπλήρωτος χωρισμός που θα θέσει τέρμα στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων το διεκήρυξε επανειλημμένως αυτός ο Χρηστός. Τρεις από τις παραβολές Του αν θυμηθούμε θα δούμε σαφώς να τίθεται μπροστά μας το μοιραίο αυτό γεγονός του χωρισμού. Ένας ψαράς είναι καθισμένος στην ακρογιαλιά. Το δίχτυ του έχει ανασύρει από την Θάλασσα ένα ανάμικτο πλήθος από ψάρια και ο ψαράς καθισμένος δίπλα στην ανάμικτη αυτή άγρα είναι τώρα απασχολημένος στο να ξεχωρίζει εκείνα που είναι χωρίς αξία από τα χρήσιμα. «και καθήσαντες συνέλλεξαν τα καλά αγγεία τα δε αχρεία έρριψαν έξω. Ούτω θα είναι εν τη συντελεία του αιώνος» (Ματθαίος 13:48-49). Όταν το δίχτυ του Κυρίου από την Θάλασσα της ανθρωπότητας ανασύρει στην ακρογιαλιά της αιωνιότητας την ανάμικτη άγρα του ένας παρόμοιος διαχωρισμός. Κατ’ ανάγκη θα λάβει χώραν.

Σ’ ένα χωράφι σε μια άλλη παραβολή μαζί συναυξάνουν το σιτάρι και τα ζιζάνια. Μαζί ως την ώρα του θερισμού. Τότε

θ’ ακολουθήσει ο μοιραίος χωρισμός. Τότε «οι πράττοντες την ανομίαν θα ριφθούν εις την κάμινον του πυρός…και οι δίκαιοι θα εκλάμψουν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών (Ματθαίος 13:42-43). Μπροστά στην πόρτα ενός μεγάρου συντελείται ένας άλλος χωρισμός. Σε δέκα από τα κορίτσια του χωριού προσφέρθηκε η χαρούμενη και τιμητική ευκαιρία ν’ αποτελέσουν μέρος της συνοδείας μιας γαμήλιας πομπής. Μια όμως αμέλεια των πέντε από τα δέκα αυτά κορίτσια τα χώρισε από τις συντρόφισσες τους. και τώρα με τις σκοτεινές λαμπάδες στα χέρια τους στέκονται έξω από τη μεγάλη κλειστή πόρτα. Ο ανέκκλητος και πάλι χωρισμός. Τα πέντε μέσα στη ζεστή και χαρούμενη ατμόσφαιρα της γιορτής. Τα άλλα πέντε έξω στο κρύο και το σκοτάδι του έρημου δρόμου (Ματθαίος 25:1-12).

Εκείνος που άνοιξε το πρώτο κεφάλαιο της ιστορίας του ανθρώπου διαχωρίζοντας το φως από το σκότος (Γένεσης 1:3) θα κλείσει το τελευταίο κεφάλαιο της πολυτάραχης αυτής ιστορίας διαχωρίζοντας και πάλι οριστικά πλέον το πνευματικό φως από το πνευματικό σκότος.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ένα ερώτημα που πολύ μας ενδιαφέρει είναι: ποιο θα είναι το κριτήριο του οποίου θα γίνει ο διαχωρισμός αυτός; Κανείς ας μη παραξενευτεί αν πω ότι ο διαχωρισμός αυτός δεν θα γίνει βάσει θρησκευτικού κριτηρίου υπό την έννοια υπό την οποία συνήθως γίνεται χρήσης του όρου «θρησκεία». Γενικά στη συνείδηση των ανθρώπων υπάρχει η αντίληψης ότι σ’ εκείνον το μεγάλο και τελικό διαχωρισμό μέσα στο φωτεινό κύκλο θα βρεθούν οι άνθρωποι οι θρησκευόμενοι αυτοί που ανήκαν στην Εκκλησία εδώ κάτω αυτοί που φρόντιζαν να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Και έξω από τον φωτεινό κύκλο θα βρεθούν εκείνοι που δεν είχαν σχέση με τη θρησκεία.

Όχι ! είπε ο κύριος μας. Όχι μ’ αυτό το κριτήριο! Εκείνη την ημέρα είπε άνθρωποι θρησκευόμενοι θα βρεθούν έξω. «Δεν θα εισέλθει εις την βασιλείαν των Ουρανών πας ο λέγων προς Εμέ Κύριε –Κύριε» (Ματθαίος 7:21). Ακόμα και λειτουργοί της εκκλησίας και κήρυκες ακόμα του ευαγγελίου εκείνη την ημέρα θα βρεθούν έξω από τον κύκλο του φωτός: «Πολλοί θα είπουν προς Εμέ εν εκείνη τη ημέρα: Κύριε –Κύριε δεν προφητεύσαμε εν τω ονόματι Σου και εν τω ονόματι Σου εξεβάλαμε δαιμόνια και εν τω ονόματι Σου κάμαμε θαύματα πολλά; Και τότε θα ομολογήσω προς αυτούς ότι ποτέ δεν σας εγνώρισα φεύγετε απ’ Εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ματθαίος 7:22-23)

Όχι λοιπόν οι θρήσκοι οσονδήποτε έντονος κι αν είναι ο θρησκευτικός χαρακτήρ της ζωής τους οσονδήποτε σπουδαία κι αν είναι η θέσης που κατέλαβαν στη ζωή της Εκκλησίας. Αλλά – και μόνο αυτοί – θα βρεθούν εκείνη τη μεγάλη μέρα μέσα στον κύκλο του Φωτός.

Πριν απομακρυνθούμε από το ζήτημα του κριτηρίου βάσει του οποίου θα λάβει ή δεν θα λάβει κανείς μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας θα πρέπει με δύο λόγια να αναφέρουμε και να εξετάσουμε μια θεωρία που τα τελευταία αυτά χρόνια καλλιεργείτε σε μερικούς κύκλους ευσεβών ανθρώπων. Κατά τη θεωρεία αυτή στην αρπαγή της Εκκλησίας οι Χριστιανοί μόνο θα μετάσχουν αλλά όχι όλοι οι Χριστιανοί. Όσοι με τη χάρι του Θεού αναγεννήθηκαν όχι όμως όλοι αυτοί. Μόνο εκείνοι θα πάρουν μέρος που προσμένουν τον Κύριο. Έτσι λοιπόν με κριτήριο εκλεκτικό θα γίνει την ημέρα εκείνη η επιλογή των Χριστιανών που θα αρπαγούν στον αέρα προς συνάντηση του Κυρίου. Μονάχα οι πνευματικοί χριστιανοί. Μονάχα οι αφιερωμένοι χριστιανοί. Οι άλλοι θα μείνουν εδώ κάτω για να γνωρίσουν την τρομερή πείρα του δευτέρου ημίσεως της τελευταίας εκείνης εβδομάδας που θα τους καθαρίσει και θα τους απαλλάξει από τα σαρκικά και κοσμικά στοιχεία που είχαν μολύνει τη μαρτυρία τους για το Χριστό.

Πρέπει να το ομολογήσουμε ότι ευθύς από την αρχή αισθανόμαστε την παρόρμηση να δεχθούμε τη θεωρία αυτή ως ορθή γιατί μια τέτοια διδασκαλία ενθαρρύνει αναμφισβήτητα την πνευματικότητα και προάγει την ευσέβεια στη ζωή των τέκνων του Θεού. τελικά όμως δεν μπορούμε παρά να την απορρίψουμε γιατί το κριτήριο με το οποίο μπορεί μια διδασκαλία να γίνει αποδεκτή δεν είναι η πνευματική έστω ωφελιμότης της δεν είναι το κατά πόσον η διδασκαλία προάγει ή δεν προάγει την πνευματική ζωή του ανθρώπου αλλά πόσον τη διδασκαλία αυτή διδάσκει ή δεν διδάσκει ο Λόγος του Θεού. Και τη διδασκαλία της μερικής μόνο αρπαγής των πιστών προς συνάντηση του Κυρίου ο Λόγος του Θεού δεν τον διδάσκει.

Πρώτα- πρώτα η διδασκαλία αυτή έρχεται σ’ αντίθεση με τη

βασική διακήρυξη του Λόγου του Θεού ότι η σωτηρία του ανθρώπου κατά χάριν δια της πίστεως συντελείται και όχι εξ έργων. Αντικείμενο δε της σωτηρίας της λυτρώσεως δεν είναι μόνο η ψυχή του πιστού αλλά και το σώμα του.

πως θα εκδηλωθεί η λύτρωσης αυτή του σώματος θα αποτελέσει αντικείμενο της έρευνας μας στο επόμενο κήρυγμα μας. Εκείνο πάντως που πρέπει τώρα να τονιστεί είναι η λύτρωσης που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο εκτείνεται σ’ ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου εκείνος που δεν θα λάβει μέρος στην αρπαγή της Εκκλησίας θα στερηθεί κατ’ ανάγκην σ’ αυτό το στάδιο αυτού του τμήματος του λυτρωτικού έργου του Χριστού ενώ οι άλλοι που θα αρπαγούν τη λύτρωση του σώματος θα την έχουν αποκτήσει με την ευσέβεια της ζωής του;

επί διπλής δηλαδή βάσεως θα έχουν αποκτήσει οι τελευταίοι αυτοί τη λύτρωση τους: της ψυχής τη σωτηρία δια της πίστεως του σώματος τη σωτηρία δια των έργων. Πράγμα που είναι βέβαια απαράδεκτο. Αλλά και αντιθέτως είναι γεμάτος ο Λόγος του Θεού από διακηρύξεις ή απλές νύξεις για το ότι όλοι όσοι είναι του Χριστού ασχέτως δε του βαθμού πνευματικότητας της ζωής τους θα πάρουν μέρος σ’ εκείνο το θαυμαστό γεγονός. Αν αι φρόνιμοι παρθένοι εν αντιθέσει προς τας μωράς έγιναν δεκτές στο γάμο του Νυμφίου το όφειλαν όχι στο ότι αυτές κατ’ αντίθεση προς τις άλλες δεν ενύσταξαν γιατί είναι ρητή η περί του αντιθέτου διαβεβαίωσης Εκείνου που είπε την παραβολή. Τα όφειλαν αυτό μόνο στο γεγονός ότι στις δικές τους λαμπάδες υπήρχε έλαιον σύμβολο αυτό του Αγίου Πνεύματος και του έργου Του στην καρδιά του ανθρώπου.

Έπειτα αναφερόμενος σ’ εκείνο το μεγάλο γεγονός γράφει ο Απόστολος Παύλος: «Έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν – όχι μερικοί εξ’ ημών αλλά όλοι όσοι απομένομεν – αρπαχθώμεν μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις συνάντηση του Κυρίου εις τον αέρα» (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:17). Όλοι όσοι είναι του Χριστού! Γράφοντας δε στην Εκκλησία της Κορίνθου που δυστυχώς διακρινόταν όχι για την πνευματικότητα αλλά για την κοσμοφροσύνη της και αναφερόμενος πάλι στο μεγάλο γεγονός της αρπαγής της Εκκλησίας λέγει ο Απ. Παύλος: «Ιδού μυστήριον λέγω προς εσάς πάντες μεν δεν θα κοιμηθώμεν – όλοι δηλαδή δεν θα περάσουμε από την πικρή πείρα του Θανάτου – πάντες όμως – και όχι μόνο οι εξ’ ημών πνευματικώτεροι – θα μεταμορφωθώμεν εν μια στιγμή εν ριπή οφθαλμού εν τη εσχάτη σάλπιγγι» (Α΄ Κορινθίους 15:52).

Το αν σε κατάσταση ευσεβούς ζωής και πνευματικότητας και αφιερώσεως στον Κύριο και στο έργο Του θα με καταλάβει η μεγάλη εκείνη στιγμή θα ασκήσει στο αιώνιο μέλλον μου και στη θέση που θα καταλάβω στη ζωή του ουρανού συνέπειες υψίστης σημασίας. Οι συνέπειες όμως αυτές θα εκδηλωθούν μετά την αρπαγή μου με τους άλλους πιστούς. Θα εκδηλωθούν μπροστά στο βήμα του Χριστού στο οποίο έχουμε αφιερώσει ένα ιδιαίτερο κήρυγμα στη σειρά αυτή των μελετών μας.

Αν όμως την ψυχή μου την έπλυνε με το αίμα Του ο Χριστός αν μ’ όλο το βάρος της αμαρτίας μας ακουμπήσαμε κι’ εμείς δια της πίστεως στο σταυρό του Σωτήρος τότε κι’ εσύ κι’ εγώ θα είμαστε στο συννεφάκι εκείνο καθώς θ’ απομακρύνεται από τη γη της κατάρας για να φέρει την ολοκληρωμένη πια Εκκλησία του Χριστού στην άμεση παρουσία του Κυρίου της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΚΤΟ==============================

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ======================

Ήταν το ξεχείλισμα της πικρίας μιας πολύ πονεμένης καρδιάς. Πολύ σκληρά χτυπήματα είχε δεχτή. Πολύ πικρά ποτήρια είχε πιει ο ευσεβής εκείνος άνθρωπος ο Ιώβ. Οι δοκιμασίες κοπάδι ήλθαν και χτύπησαν την πόρτα του. και κάτω από το βάρος της θλίψεως και κάτω από το βάρος του πόνου δεν έσπασε η πίστης του λύγισε όμως η καρδιά του. και άφησε κύμα μετά το κύμα καυτός να ξεχειλίσει από την πληγωμένη του καρδιά ο πόνος: «Είθε – είπε να χαθεί η ημέρα καθ’ ην εγεννήθη και η νύξ καθ’ είπον Εγεννήθη αρσενικό» (Ιώβ 3:3). « Ο άνθρωπος – είπε – γεννάται δια την λύπην και οι νεοσσοί των αετών δια να πετώσιν υψηλά» ( Ιώβ 5:7). Νόμος φυσικός που κανείς δεν μπορεί να τον διαφύγει! Όπως νόμος φυσικός είναι εκείνος που τραβά τους μικρούς αετιδείς έξω από τη μητρική φωλιά και τους ωθεί να πέσουν στο κενό για να ζυγισθούν στις πρωτόπειρες φτερούγες τους έτσι νόμος αδυσώπητος ηθικός είναι εκείνος που γεμίζει τη ζωή του ανθρώπου με δάκρυα με πόνο με πίκρα. Κι’ επιτέλους έρχεται ο θάνατος και τερματίζεται η θλιβερή υπόθεσης της ζωής.

Ούτε σαν ένα ξερό κούτσουρο δεν είναι του ανθρώπου η ζωή γιατί

Από εκείνο υπάρχει ελπίς καινούργια βλαστάρια ζωής να ξεπεταχθούν ενώ ο άνθρωπος ενώ ο άνθρωπος… «Διότι περί του δένδρου εάν κοπεί είναι ελπίς ότι θα αναβλαστήση και ότι ο τρυφερός αυτού βλαστός δεν θα εκλείψει… αλλά ο άνθρωπος αποθνήσκει και παρέρχεται και ο άνθρωπος εκπνέει και που είναι;» (Ιώβ 14:7). Και μέσα στο σκοτάδι αυτό της απελπισίας που ζώνει τον Ιώβ μια ερώτησης ανεβαίνει στην καρδιά του: «εάν αποθάνει ο άνθρωπος θα ζήσει και πάλιν;» (Ιώβ 14:14).

Όχι ο Ιώβ αλλά ο άνθρωπος – ο πληγωμένος ο θλιμμένος άνθρωπος ο άνθρωπος που του χτύπησε ο θάνατος το σπίτι και του έσπασε την καρδιά αυτός ρωτά με αγωνία: «Αν αποθάνει ο άνθρωπος άραγε θα ξαναζήσει και πάλι;» Την ώρα εκείνη του πένθους και της σκληρής του δοκιμασίας μια φωνή από τον ουρανό μίλησε μέσα στου Ιώβ την καρδιά: «Ναι – είπε - θα ξαναζήσει». «Θα με καλέσεις κι’ εγώ θα σου αποκριθώ»

(Ιώβ 4:1-15 «Διότι εξεύρω ότι ζει ο Λυτρωτής μου και θα εγερθεί εν τοις εσχάτοις καιροίς επί της γης και αφού μετά το δέρμα μου το σώμα μου τούτο φθαρεί πάλιν με την σάρκα μου θα ίδω τον Θεόν» (Ιώβ 19:25-26). Του γεγονότος της αναστάσεως προμήνυμα αυτό πολύ σαφές που ευδόκησε ο Θεός σ’ εκείνη τη μακρινή και σκοτεινή εποχή να δώσει σε μια πολύ πονεμένη καρδιά. Κατά δύο τρόπους αντιμετώπισε ο άνθρωπος το πρόβλημα του θανάτου – εσφαλμένους και τους δύο. Είδε πρώτα το θάνατο με το μάτι του υλιστού. Σώμα και μόνο το σώμα είδε στον άνθρωπο.

Πέρα από το σώμα τίποτα. Αδιάσπαστα με το σώμα δεμένη η ζωή μέσα σ’ έναν κρύο τάφο το σκέπασαν και το εξαφάνισαν για πάντα το όμορφο αυτό θαύμα που ονομάζεται ανθρώπινη ζωή.

Αντίληψης αυτή πολύ επιπολαία. Λύσης αυτή του προβλήματος του θανάτου που ποτέ δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τον άνθρωπο. Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς πολύ βαθυστόχαστος φιλόσοφος για να νιώσει ότι κάτι πέρα από το σώμα υπάρχει στη

Ζωή του ανθρώπου. Κάτι που μέσα στο σώμα κατοικεί μα δεν ταυτίζεται με το σώμα. Θάνατος ανανέωσης και λαμβάνει χώραν στο σώμα. Θάνατος των παλαιών κυττάρων που στη θέση τους καινούργια ολοένα κύτταρα διαρκώς αναπηδούν. Και σε διάστημα επτά όπως υπολογίζουν οι επιστήμονες ετών μια τέλεια ανανέωσης του ανθρώπινου οργανισμού έχει συντελεστή ως το πιο λεπτό νεύρο ως το πιο μικρό τριχοειδές αγγείο έτσι που σήμερα ούτε ένα κύτταρο να μη έχω στο σώμα μου από τα κύτταρα που το συναποτελούσαν πριν από επτά χρόνια. Από τα παιδικά μου χρόνια πόσες φορές τελείως άλλαξε σύσταση το σώμα μου! Μέσα από ένα αδιάκοπο φαινόμενο θανάτου και ανανέωσης συνεχίζεται του σώματος η ζωή. Κάθε επταετία ένας καινούργιος τελείως καινούργιος άνθρωπος ανακύπτει.

Καινούργιος και όμως ο ίδιος άνθρωπος ο παλιός. Γιατί ενώ κανένα κύτταρο ύλης από τα παλιά δεν μου έχει απομένει διατηρώ και ανάμνηση της παλιάς μου ζωής και συναίσθηση του αναλλοίωτου «εγώ» μου. Πράγμα που σημαίνει ότι αυτό το ασύλληπτο και μυστηριώδες ον που το ονομάζω «εγώ» στεγάζεται μεν μέσα στο σπίτι που το αποτελούν τα συνεχώς ανανεωμένα κύτταρα της ύλης και εκδηλώνεται μέσα από το σπίτι αυτό αλλά δεν ταυτίζεται με το σπίτι. Και όπως σ’ όλα τα σπίτια και σ’ αυτό ο ένοικος είναι μεγαλύτερης σημασίας από το σπίτι. Και όταν το σπίτι καταρρεύσει ο ένοικος μετοικεί.

Ευγενέστερα εκ πρώτης όψεως αλλά το ίδιο εσφαλμένη είναι η αντίθετη λύσης που δόθηκε στο πρόβλημα του θανάτου από τον Πλάτωνα και άλλους Έλληνας φιλοσόφους. Τόσο πολύ άφησαν αυτοί την καρδιά τους να νοιώσει και να εκτιμήσει τον ένοικο ώστε αισθάνθηκαν περιφρόνηση για το σπίτι. Πνεύμα κατ’ αυτούς ο άνθρωπος και μόνο πνεύμα. Η ύλη; Ένα αναγκαίο προσωρινό κακό. Το σώμα μια πρόσκαιρη στενόχωρη φυλακή. Ένα στεναγμό βαθύ ανακουφίσεως αναδίδει η ψυχή – ο πραγματικός

Άνθρωπος – όταν επί τέλους απαλλαγεί από την ύλη όταν σπάσει επί τέλους της φυλακής και αποθέσει σε κάποιο τάφο το περιφρονημένο αυτό σώμα. Κι’ αυτός ελεύθερος πια από τους πειρασμούς του σώματος για πρώτη φορά τώρα ανακαλύπτει την πραγματική ομορφιά της ανθρώπινης ζωής.

Και οι δύο αυτοί τρόποι αντιμετωπίσεως του προβλήματος του

θανάτου είναι τελείως σαθροί. Τελείως διαφορετική είναι η διδασκαλία της Αγ. Γραφής. Εύκολο είναι να το παρατηρήσει κανείς ότι ο άνθρωπος είναι ένα δισυπόστατο όν. Και ο ένοικος δεν συνταυτίζεται με το σπίτι αν το «εγώ» του ανθρώπου δεν συνταυτίζεται με το σώμα όμως κάποιο σπίτι χρειάζεται οπωσδήποτε ο ένοικος ένα σώμα χρειάζεται οπωσδήποτε η ψυχή για να λειτουργήσει και να εκδηλωθεί και να εξακολουθήσει να υπάρχει το όν εκείνο που το ξέρουμε ως άνθρωπο.

Έτσι ενώ της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας πιο ψηλό φτερούγισμα κι’ η πιο ευγενική διδασκαλία ήταν η αθανασία της ψυχής η διδασκαλία δηλαδή κατά την οποία η ψυχή δεν πεθαίνει αλλά επιζεί του σώματος απαλλασσόμενη απλώς από τα δεσμά του της Αγ. Γραφής η διδασκαλία είναι η ανάσταση του σώματος με μια καινούργια ασύλληπτη υπό τις σημερινές μας συνθήκες σύσταση και η ολοκλήρωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας που με το επεισόδιο του θανάτου είχε υποστεί ένα καίριο τραύμα και μια ουσιώδη απώλεια. Και η ολοκληρωμένη τώρα και πάλι ανθρώπινη προσωπικότης στην οποία κατά τρόπο αδιάσπαστο πλέον είναι ζευγαρωμένα η ψυχή και το σώμα εισέρχεται σε μια καινούργια σφαίρα ζωής και δράσεως μπροστά στην οποία η παρούσα ζωή μονάχα σαν μια άτονη σκιά να παρομοιασθή.

Είναι λοιπόν εκ της ουσίας του λυτρωτικού έργου του Χριστού η ανάστασης του σώματος. Το έργο το λυτρωτικό ολόκληρη την προσωπικότητα του ανθρώπου είναι προορισμένο να αγκαλιάσει – η προσωπικότης όμως αυτή είναι διφυής. [διφυής =που έχει διπλή φύση δισυπόστατος] αν κατά συνέπεια το έργο το λυτρωτικό του Χριστού σταματούσε στο χείλος του τάφου και πιο πέρα δεν μπορούσε να προχωρήσει αν την ψυχή την έσωζε ο Χριστός από την αμαρτία το σώμα όμως από την φθορά του θανάτου – που είναι ο καρπός της αμαρτίας – δεν μπορούσε να το σώσει ημιτελές θλιβερά θα έμενε το έργο του Σωτήρος.

Ακόμα όμως για την άλλη εκείνη τη μεγάλη ζωή ένα κατάλληλο όργανο εκδηλώσεως χρειάζεται η ψυχή. Σ’ αυτό τον κόσμο όργανο κατάλληλο έχει το σώμα το υλικό.

Και το σώμα αυτό πλήρως προσαρμόζεται στις συνθήκες και απόλυτα ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της ζωής μέσα στον υλικό αυτό κόσμο στον οποίο τώρα κινείται. Όταν όμως εισαγάγει ο Θεός τη λυτρωμένη ψυχή σ’ εκείνη την πιο πλατειά ζωή μέσα σ’ ένα κόσμο που τη σύσταση και α όρια του απλώς να τα εικάσουμε[εικάζω (είκασα)συμπεραίνω /υποθέτω] εικασία= υπόθεση/εικόνα παράσταση] μπορούμε σήμερα είναι φανερό ότι ένα καινούργιο όργανο εκδηλώσεως θα της χρειαστεί ένα καινούργιο σώμα το σώμα της αναστάσεως το σώμα το «πνευματικό» όπως το αποκαλεί ο Λόγος του Θεού – ένα σώμα που θα είναι εις θέση ν’ ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες και τις νέες απαιτήσεις της ζωής υπό την καινούργια της μορφή.

Εσκόνταψαν πολλοί στο ζήτημα του σώματος της αναστάσεως γιατί το φαντάσθηκαν σαν μια διαιώνιση του παρόντος σώματος της σαρκός. Μια τέτοια υπόθεσης είναι ξένη προς τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Τα φυσικά συστατικά του σώματος που αποτίθεται στον τάφο περιέρχονται στη δικαιοδοσίας της φύσεως η οποία τα διεκδικεί και τα στρατολογεί και τα μεταβάλλει σε καινούργια κύτταρα σε άλλους ζώντας οργανισμούς. Και προσφέρει έτσι ο τάφος το περιεχόμενο του για να ξαναφανεί υπο άλλη μορφή το όμορφο θαύμα της ζωής σ’ ένα λουλουδάκι σ’ ένα δένδρο σ’ ένα πουλάκι. Και ξαναφαίνεται έτσι γύρω μας το αγαπημένο σώμα που αποθέσαμε στον τάφο σ’ αγνώριστα σχήματα σαν χρώμα σαν άρωμα σαν κίνησης στο αδιάκοπο αυτό ποτάμι της ζωής. Αυτού του σώματος τα συστατικά χρησιμοποιήθηκαν ήδη στον τάφο και δεν έπαυσαν να χρησιμοποιούνται και θα ήταν μωρόν να υποθέσει κανείς ότι θα σκύψει από τον ουρανό ο Θεός να συλλέξει αυτά τα συστατικά για να δημιουργήσει το σώμα της αναστάσεως.

Και όμως από τον τάφο θα βγει το σώμα της αναστάσεως. Σημάδι αυτό της ταυτότητας του σώματος της αναστάσεως με το σώμα που τώρα φορούμε. Από τον τάφο – αλλά το προϊόν μιας νέας δημιουργικής πράξεως του Θεού. πόσο ωραία και πόσο καθαρά το διδάσκει ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή του (15:35-42-44): «αλλά θα είπει τις: Πώς ανασταίνονται οι νεκροί; Και με ποίον σώμα έρχονται; Άφρον εκείνο το οποίον συ σπείρεις Δεν ζωογονείται εάν δεν αποθάνει.

Και εκείνο το οποίον σπείρεις δεν σπείρεις το σώμα το οποίον μέλλει να γίνει αλλά γυμνόν κόκκον σίτου ή τινός των λοιπών. Ο

Δε Θεός δίδει εις αυτό το σώμα καθώς ηθέλησε και εις έκαστον των σπερμάτων το ιδιαίτερον αυτού σώμα… Ούτως και η ανάστασης των νεκρών. Σπείρεται εν φθορά ανίσταται εν αφθαρσία σπείρεται εν ατιμία ανίσταται εν δόξη σπείρεται εν ασθενεία ανίσταται εν δυνάμει σπείρεται σώμα ζωικό ανίσταται σώμα πνευματικό». Αυτό θα γίνει τη μεγάλη μέρα της αναστάσεως και της αρπαγής της Εκκλησίας. «Ιδού μυστήριον λέγω προς εσάς πάντες μεν δεν θα κοιμηθώμεν πάντες όμως θα μεταμορφωθώμεν εν μια στιγμή εν ριπή οφθαλμού εν τη εσχάτη σάλπιγγι. Διότι θα σαλπίσει και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι και ημείς θα μεταμορφωθώμεν» (Α΄ Κορινθίους 15:51-52). Τώρα είναι ώρα της σποράς. Τα χωράφια της φθοράς δέχονται τώρα την σπορά. Πικρή σπορά με δάκρυα ποτισμένη. Είναι πολύ σκληρή η ώρα του τάφου. Θα ακολουθήσει όμως και η βλάστησης. Τώρα τα πράσινα μόνο φιλαράκια της προσδοκίας έχει αναδώσει ο τάφος του πιστού. Τότε θα αναφανεί το όμορφο άνθος και ο καρπός της νέας της ακατάλυτης ζωής.

Και πλάι στους κενούς τάφους των πιστών τα σώματα των ζώντων τη μεγάλη εκείνη ημέρα θα υποστούν σε μια στιγμή μέσα μια θαυμαστή μεταβολή. Θα πάρουν κι’ αυτοί χωρίς να γνωρίσουν την πικρή πείρα του τάφου τα σώματα της αναστάσεως και ενωμένες σε μια χαρούμενη ομάδα οι δύο αυτές τάξεις των πιστών θ’ αποχαιρετήσουν τον κόσμο αυτό των δακρύων και θα

ξεκινήσουν για να συναντήσουν τον Κύριο τους στον αέρα.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Που είναι τώρα οι αγαπητοί μας αυτοί που μας πήρε ο θάνατος; Κατά το ενδιάμεσο αυτό διάστημα το προ της αναστάσεως που είναι οι νεκροί; Το σώμα τους στον τάφο στην προσωρινή του αυτή κατοικία. Η ψυχή τους όμως; Μιλούμε βέβαια για ανθρώπους που πέθαναν εν Χριστώ. Μιλούμε για κείνους που όσο ζούσαν εδώ κάτω ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της αγάπης του Χριστού και δέχθηκαν τη σωτηρία Του. Η ανάστασης για την οποία τώρα μιλούμε σ’ αυτούς αναφέρεται. Γι’ αυτό τους λέγει ο κύριος στο βιβλίο της Αποκαλύψεως (20:6): Μακάριος όστις { έχει μέρος στην πρώτην ανάσταση». Οι άλλοι εκείνοι που πέθαναν χωρίς να συνάψουν την όμορφη αυτή σχέση με τον Χριστό – αυτών οι τάφοι θα μείνουν κλειστοί για άλλα χίλια χρόνια και δεν θ’ ανοίξουν παρά μετά την όμορφη παρένθεση της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού στη γη. Των πιστών λοιπόν οι ψυχές κατά την ενδιάμεση αυτή κατάσταση που είναι;

Αν την ερώτηση αυτή επρόκειτο να την απαντήσουμε προ Χριστού θα έπρεπε να πούμε: «Στον Άδη». Να προσέξουμε δεν είπα : « Στην κόλαση» είπα: «Στον Άδη». Όπως σαφώς προκύπτει από πλήθος ενδείξεων σε διάφορα βιβλία της Αγία Γραφής ο Άδης είναι εκείνος ο σκοτεινός και σιωπηλός στον οποίο μεταβαίνουν τα πνεύματα των αποθανόντων εν αναμονή της αναστάσεως. Εκείνο το τμήμα του Άδου στο οποίο μεταβαίνουν τα πνεύματα των πιστών των τέκνων του θεού ονομάζεται «Παράδεισος» ή «Ο κόλπος του Αβραάμ».Αυτά προ Χριστού. Όταν ο Χριστός πέθανε όπως όλων των ανθρώπων και το δικό Του πνεύμα πήγε στον Άδη – στον παράδεισο – όπου επάνω στο σταυρό ακόμα είχε διαβεβαιώσει τον μετανοήσαντα ληστή ότι σε λίγο θα τον συναντούσε. Ο Πέτρος στο πρώτο του

κήρυγμα την ημέρα της Πεντηκοστής αναφερόμενος στο γεγονός της αναστάσεως του Κυρίου ρητώς διαβεβαιοί ότι το μετά το θάνατο Του και προ της αναστάσεως Του διάστημα το διέτριψε ο Χριστός στον Άδη. «Επειδή ο Δαβίδ λέγει περί Αυτού… Διότι δεν θα εγκαταλείψεις την ψυχήν Μου εν τω Άδη ουδέ θα αφήσεις τον όσιον Σου να ίδη διαφθοράν». (Πράξεις 2:25-27). Έτσι εξηγείται η φαινομενική εκείνη αντίφασης στα λόγια του Κυρίου μας ο Οποίος στο ληστή μεν επάνω στο σταυρό είπε: « Απόψε θα είσαι μαζί Μου στον Παράδεισο» στη Μαρία δε μετά δύο μέρες λίγες ίσως στιγμές μετά την ανάσταση Του είπε: «Δεν ανέβην έτι προς τον Πατέρα Μου» (Λουκάς 23:42 +Ιωάννης 20:17). Αυτά όλα προ της αναστάσεως του Χριστού.

Η ανάστασης όμως και η ανάληψης του Κυρίου ‘όπως ήταν άλλως τε φυσικό επέφεραν μια ριζική μεταβολή πραγμάτων. Μεταβολή που η ΠΔ την είχε προαναγγείλει. Στο βιβλίο του Προφήτου ( Ωσηέ 13:14) δόθηκε η ρητή υπόσχεσης: «Εκ χειρός Άδου θα ελευθερώσω αυτούς». Και σ’ έναν προφητικό (ψαλμό 68:18) στο Χριστό απευθύνεται ο ψαλμωδός στο γεγονός «Ανέβης εις ύψος ηχμαλώτησας αιχμαλωσίαν έλαβες χαρίσματα δια τους ανθρώπους». Ότι στον Χριστό αναφέρεται ο ψαλμωδός προκύπτει και από τα ίδια λόγια τα πήρε ο Απ. Παύλος και τα απέδωσε στην προς Εφεσίους Επιστολή του (4:8-10) στο Χριστό: «Δια τούτο λέγει: αναβάς εις ύψος ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν και έδωκε χαρίσματα εις τους ανθρώπους. Το δε ανέβη τι είναι ειμή ότι και κατέβη πρώτον εις τα κατώτερα μέρη της γης; Ο καταβάς αυτός είναι και ο αναβάς υπεράνω πάντων των ουρανών δια να πληρώσει τα πάντα».

Νικητής του Άδου με την ανάσταση Του έγινε ο Χριστός και η αιχμαλωσία που ηχμαλώτευσε είναι τα πνεύματα των πιστών της παλαιάς οικονομίας που από τον τόπο της ευτυχούς εκείνης αναμονής τα έφερε στο σπίτι του Πατέρα στην άμεση παρουσία

του Θεού. Στην παλαιά οικονομία όπως σαφώς προκύπτει από τα διάφορα βιβλία της ΠΔ του πιστού προσδοκία για τον μετά θάνατο χρόνο ήταν ο Άδης – εκεί που και του κυρίου μας το πνεύμα μετέβη από το σταυρό. Τον Παύλο όμως τον ακούμε να λέγει όχι: «Επιθυμώ να φύγω και να υπάγω στον άδη;» αλλά: «επιθυμώ να φύγω και να είμαι με το Χριστό γιατί αυτό είναι πολύ καλλίτερο» (Φιλιππισίους 1:23). Ο πιστός λοιπόν που σήμερα πεθαίνει πηγαίνει κοντά στο Χριστό. ο Χριστός όμως δεν είναι πια στον Άδη είναι κοντά στον Πατέρα.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Σ’ αυτή τώρα την ενδιάμεση την προ της αναστάσεως κατάσταση έχουν οι νεκροί συναίσθηση του περιβάλλοντος των και τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται σ’ αυτό ή μήπως περιήλθαν σε μια κατάσταση ύπνου στην οποία έχασαν και του περιβάλλοντος και του εαυτού των τη συναίσθηση και έφθασαν όπως από μερικούς έχει διδαχθεί σε μια κατάσταση ανυπαρξίας; Ότι και αυτή ακόμα η ΠΔ εδίδασκε ότι οι ένοικοι του Άδου διατηρούσαν αμείωτη ή μάλλον ενισχυμένη τη συναίσθηση και των εαυτών και του περιβάλλοντος των από πολλά χωρία της προκύπτει. Για να πάρουμε ένα μόνο από τα χωρία αυτά ας θυμηθούμε την περικοπή του φρικώδους μεγαλείου που συναντούμε στο βιβλίο (του προφήτου Ησαϊου 14:9-11). Περιγράφει ο προφήτης την κάθοδο κάποιου επιφανούς αμαρτωλού στον Άδη και λέγει: «Εκινήθη κάτωθεν ο Άδης δια σε δια να προϋπαντήσει την έλευση σου δια σε εξέγειρε τους νεκρούς πάντας τους ηγεμόνας της γης…Πάντες ούτε θα αποκριθούν και θα είπουν προς σε: και συ έγινες αδύνατος καθώς ημείς; Κατέστης όμοιος ημών;» Και συνεχίζεται η προσφώνησης στον ίδιο τόνο σαρκασμού. Βλέπουμε λοιπόν οι ένοικοι του Άδου Μιλούν αισθάνονται…Έχουν ακόμα και τη δυνατότητα του σαρκασμού. Είναι αυτό εικόνα ανθρώπων κοιμωμένων; Είναι εικόνα ανθρώπου που έχουν χάσει τη συναίσθηση του εαυτού των και του περιβάλλοντος των;

Οι ψυχές των μαρτύρων στο βιβλίο της (Αποκαλύψεως 6:9-11) προ της αναστάσεως των «έκραζαν μετά φωνής μεγάλης λέγουσα: Έως πότε δέσποτα άγιε αληθινέ δεν κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών από των κατοικούντων επί της γης;» Κραυγή αυτή και ικεσία ανθρώπων που προφανώς διατηρούν ακεραία τη συναίσθηση του περιβάλλοντος των. Και είδαμε τον Απ. Παύλο

Πιο πάνω να ανοίγει την καρδιά του και να δίνει διέξοδο στην επιθυμία του: «Έχω την επιθυμίαν να είμαι με τον Χριστόν διότι είναι πολύ πλέον καλλίτερον». Ασφαλώς η επιθυμία του Παύλου δεν ήταν να αφήσει τη σφαίρα της ευτυχισμένης δραστηριότητας για τον Κύριο Του που ανέπτυσσε στην παρούσα ζωή και να περιέλθει σε μια κατάσταση αναισθησίας αλλά ήταν ν’ αφήσει τη ζωή του πόνου και των δακρίων και να πάει στη συντροφιά του Χριστού και του τρισευτυχισμένου περιβάλλοντος του ουρανού.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Κι’ ένα τελευταίο ερώτημα για τη ζωή της αναπαύσεως. Ερώτημα που πολύ ζωτικά μας ενδιαφέρει όλους μας όσοι χάρις στη σχέση μας με το Σωτήρα έχουμε χαρούμενη προσδοκία ότι θα πάρουμε μέρος σ’ εκείνη τη ζωή. Θα υπάρχει αναγνώρισης στη ζωή της αναστάσεως; Στη νέα εκείνη μορφή ζωής που θα μπούμε θα αναγνωρίσουμε τους αγαπητούς μας;

Είναι δυνατόν να μη τους αναγνωρίσουμε; Η μνήμη είναι της προσωπικότητας του ανθρώπου ένα από τα πιο σπουδαία στοιχεία. Είναι λοιπόν δυνατόν να φανταστούμε ένα λυτρωμένο τώρα ον που σε κάποιο στάδιο της ανόδου του και στην καινούργια μορφή ζωής έχασε το πολύτιμο αυτό στοιχείο της προσωπικότητας του; και είναι δυνατόν να είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που ένα ολόκληρο κομμάτι της ζωής του χάθηκε στο κάπου στο πέλαγος της λήθης; Δεν θα φτωχύνει θα πλουτισθεί δεν θα ζαρώσει θα αναπτυχθεί δια της αναστάσεως η ζωή μας. Και η μνήμη φωτισμένη τώρα με το φως της αιωνιότητας θα προσθέσει κι αυτή τα δικά της χρώματα στην ομορφιά της ζωής του ουρανού.

Δεν μας άφησε όμως ο λόγος του Θεού στο σημείο αυτό στις δικές μας εικασίες.(συμπεράσματα)ας μη σταματήσουμε στο ιστορικά εκείνο επεισόδιο – όχι παραβολή αλλά ιστορικό επεισόδιο – του πλουσίου και του Λαζάρου για να παρατηρήσουμε πως ο πλούσιος από τον τόπο των βασάνων

αναγνώρισε τον φτωχό εκείνον επαίτη που κάποτε συνήθιζε να τον βλέπει στα σκαλοπάτια του μεγάρου του και τώρα τόσο ανέλπιστα τον είδε στους κόλπους του Αβραάμ. Ας σταθούμε μπροστά σε κάτι το άκουσμα πιο συγκεκριμένο.

Θυμηθείτε τη σκηνή εκείνη πάνω σε κάποια πλαγιά του όρους Θαβώρ. Ανέβηκαν στο βουνό ο Χριστός και τρεις μαθηταί Του

και κατέβησαν στο βουνό ο Μωϋσής και ο Ηλίας.

Και έλαβε χώραν το θαυμαστό εκείνο επεισόδιο: η μεταμόρφωσης του Κυρίου. τι ήταν αυτό που πράγματι έλαβε χώραν εκεί; Προσέξτε καλλίτερα τους δύο εκείνους ουράνιους επισκέπτες του Κυρίου μας και θα το δείτε. Ο ένας απ’ αυτούς είχε πεθάνει και πάνω στην πλαγιά κάποιου άλλου βουνού ο ίδιος ο Θεός τον έθαψε. Ο άλλος δεν πέθανε αλλά με άρμα πύρινο τον πήρε ο Κύριος στον ουρανό. Ο ένας γνώρισε την πικρή πείρα του τάφου ο άλλος τον παράκαμψε τον τάφο. Και οι δυό τώρα επισκέπτες του Κυρίου μας με τα σώματα της αναστάσεως – και τους αναγνώρισαν οι μαθηταί! Από ανακοίνωση ασφαλώς του Κυρίου τους αναγνώρισαν - πάντως υπήρξε αναγνώρισης.

Ήταν συμβολική νομίζω η επίσκεψης εκείνη. Μια μικρή προκαταβολή ήταν της χαράς της μεγάλης εκείνης ώρας της αρπαγής της εκκλησίας. Και στα πρόσωπα των δύο εκείνων επισκεπτών του Κυρίου αναγνωρίζουμε τους πρωτοπόρους των δύο ομάδων πιστών που θα συναντηθούν στον αέρα για να υποδεχθούν το Χριστό. η μία από τον κενωθέντα τάφο η άλλη χωρίς να έχει γνωρίσει την πίκρα της πείρα αυτής.

Σε ποια από τις δύο αυτές ομάδες άραγε θα βρεθούμε την ημέρα εκείνη εμείς; Η καρδιά μας ψιθυρίζει την προτίμηση της. Είναι η ίδια προτίμησης που είχε ο απ. Παύλος: «Διότι όσοι είμεθα εν τούτω το σκηνώματι στενάζομεν υπό του βάρους αυτού επειδή θέλωμεν ουχί να εκδυθώμεν αλλά να επενδυθώμεν δια να καταποθεί=( εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) το θνητόν υπό της ζωής» (Β΄ Κορινθίους 5:4). Λαχταρά ο Απ. Παύλος να τον καταλάβει η μεγάλη εκείνη στιγμή ζώντα ούτως ώστε να βρεθεί στην ανάγκη να εκδυθεί το σώμα του αλλά να επενδυθεί το σώμα της αναστάσεως και να καταποθεί=(εξαντλώ κουράζω πολύ δηλ. το κουρασμένο εξαντλημένο σώμα μας) έτσι το θνητό υπό της ζωής. Το ίδιο και η δική μας καρδιά λαχταρά. Αυτό όμως θα το αποφασίσει ο Κύριος.

Εκείνο που ξέρουμε με θετικότητα είναι αν είμαστε του Χριστού θα βρεθούμε οπωσδήποτε εκείνη τη μεγάλη μέρα μαζί Του και ας ορίσει Εκείνος σε ποια από τις δύο ομάδες υποδοχής θα μας τάξει. Πόσο ωραία θα είναι αν βρεθούμε στην ομάδα του Ηλία και ξαφνικά μέσα από την τύρβη της καθημερινής ζωής και τους

πειρασμούς της και τις δοκιμασίες της αρπαγούμε στον αέρα! Αλλά και στου Μωϋσή την ομάδα πόσο ωραία θα είναι! Πόσο ωραία όταν ξαφνικά μια ακτίνα από το φως της αναστάσεως θωπεύσει τον τάφο μας και αποδώσει το σώμα μας στην καινούργια ζωή! Ο Θεός να δώσει σ’ όλους μας τη μεγάλη αυτή χαρά.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟΝ

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ==

=========================

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ========================

Δεν ξέρουμε εις τι ακριβώς συνίστατο. Ούτε ξέρουμε από πού ακριβώς ξεκίνησε. Ξέρουμε όμως ότι ένα λαμπρό ουράνιο φαινόμενο ανήγγειλε την πρώτη έλευση του Χριστού. Ένα άστρο από τα άλλα άστρα πιο λαμπρό έφερε τα ανήσυχα βήματα των μάγων της Ανατολής από τη μακρινή πατρίδα τους ως τη Βηθλεέμ. Ανάλογο φαινόμενο άραγε θα αναγγείλει τη Δευτέρα έλευση του Χριστού; Στον ουρανό το φυσικό κοινωνικό και θρησκευτικό του ανθρώπου άστρα άραγε δεν θα ανατείλουν για να προαναγγείλουν σ’ εκείνους που όπως οι μάγοι έχουν μάτια για να δουν και καρδιά για να νοιώσουν την εγγίζουσα Δευτέρα έλευση του Χριστού;

Ότι τέτοια φαινόμενα θα ανατείλουν στον ουρανό μας ότι τέτοια προμηνύματα θα μας δοθούν το είπε κάποτε πολύ καθαρά αυτός ο κύριος. Το είπε μάλιστα και με τόνο επιτιμήσεως για την ανικανότητα μας να διαβάζουμε τα σημάδια του ουρανού. Είπε: «Το μεν πρόσωπο του ουρανού εξεύρετε να διακρίνετε τα δε σημεία των καιρών δεν δύνασθε»; Ματθαίος16:3. Πράγμα που ευθύς εξ’ αρχής μας δείχνει ότι το όλο ζήτημα που θα μας απασχολήσει είναι ζήτημα –όπως θα το λέγαμε – πνευματικού προσανατολισμού είναι ζήτημα καλής λειτουργίας της πνευματικής οράσεως. Στέλνουν τα γύρω σώματα τα οπτικά τους κύματα αυτά πάνω στο μάτι. Αλλά αν το νεύρο το οπτικό είναι νεκρό αν το μάτι είναι τυφλό εικόνα των αντικειμένων αυτών επάνω στο μάτι δεν θα σχηματιστεί. Και στον κόσμο τον πνευματικό υπάρχουν τόσα μάτια τυφλά!

Ώστε το ζήτημα δεν είναι αν θα δοθούν σημεία. Περί αυτού

Έχουμε επανειλημμένες διαβεβαιώσεις του Κυρίου. Το ζήτημα είναι θα υπάρξουν μάτια για να τα διακρίνουν τα σημεία αυτά.

Ότι κατά μέγα μέρος από τη δική μας πνευματική κατάσταση θα εξαρτηθεί το αν θα τα διακρίνουμε και θα τα αναγνωρίσουμε τα σημεία αυτά που θα προηγηθούν και θα συνοδεύσουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου φαίνεται καθαρά από τον διάφορο τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκε ο Κύριος στο αίτημα να δώσει σημεία της αποστολής Του και περί της ελεύσεως Του σε δύο διαφορετικές περιστάσεις και προς δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων που Του είχαν υποβάλει το ίδιο αυτό αίτημα.

Φαρισαίοι και Σαδδουκαίοι ήλθαν κάποτε στον Κύριο και «εζήτησαν να δείξει εις αυτούς σημείον εξ’ ουρανού»

(Ματθαίος 16:1). Πόσο καυστικής αυστηρότητας υπήρξε η απάντηση του Χριστού και πόσο αδυσώπητη η άρνησης Του να τους δώσει το αιτηθέν σημείον! «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον ζητεί και σημείον δεν θα δοθεί εις αυτήν ειμή το σημείον Ιωνά του προφήτου» (Ματθαίος 16:4). Άνθρωποι με διεστραμμένη καρδιά άνθρωποι με πονηρά ελατήρια ζητούσαν σημείο όχι γιατί ήθελαν να φωτιστούν όχι γιατί αισθάνονταν και την παραμικρή επιθυμία να γνωρίσουν την αλήθεια αλλά γιατί ήλπιζαν πως το σημείο που θα τους έδινε ο Χριστός θα ήταν τέτοιο που θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς. Και με τέτοιες προϋποθέσεις σημείο βέβαια δεν μπορούσε να δοθεί. Ή μάλλον – για να κυριολεκτούμε – σημείο θα δινόταν αλλά μάτια πνευματικά δεν υπήρχαν για να δουν και να αναγνωρίσουν το σημείο. Σ’ άλλη μεταγενέστερη περίσταση οι μαθηταί ήρθαν στο Χριστό. Λίγες μέρες πριν από το θάνατο Του με το ίδιο αίτημα κι’ αυτοί. Τους είχε μιλήσει για τη μέλλουσα καταστροφή των λαμπρών εκείνων οικοδομημάτων του Ναού που τόσο καμάρι Του επεδείκνυαν. Και εκείνοι γεμάτη δίψα πνευματική γεμάτοι πόθο για τα πράγματα τα πνευματικά Του είπαν: «Ειπέ προς ημάς πότε θα γίνουν αυτά; Και τι το σημείον της παρουσίας Σου και της συντελείας του αιώνος;»(Ματθαίος 24:3). Κι’ εκείνος απαντώντας στην ερώτηση αυτή τους έδωσε την εκτενή εκείνη διδασκαλεία

Του που περιλαμβάνεται στα τόσο ενδιαφέροντα και τόσο σπουδαία κεφάλαια 24 και 25 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Πόσο όμως διαφορετική η ανταπόκρισης του Κυρίου.!

Όσοι λοιπόν ποθούμε την έλευση Του Κυρίου όσοι λαχταρούμε την επιφάνεια Του ας μη ζητήσουμε σημάδια. Ας ζητήσουμε μάλλον μάτια πνευματικά που να μπορούν να διακρίνουν και να αναγνωρίσουν τα σημάδια που Εκείνος οπωσδήποτε θα μα δώσει.

Ίσως καμιά από τις διάφορες φάσεις του θέματος που μας απασχολεί σ’ αυτή τη σειρά των κηρυγμάτων δεν παρουσιάζει τόσες δυσκολίες και τόσους κινδύνους όσο το κεφάλαιο αυτό που αναφέρεται στα «σημαία των καιρών». Εδώ είναι που η φυσική περιέργεια της ανθρώπινης καρδιάς αισθάνεται την παρόρμηση να εκδηλωθεί και αισθάνεται τον πειρασμό να υπερβεί τα εσκαμμένα. Τραβηγμένες και υπερβολικές ερμηνείες των «σημείων» δεν συντέλεσαν λίγο στο να καταντήσει το όλο θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θέμα ύποπτο για τους πολλούς.

Η κατάχρησης όμως που έγινε από μερικούς δεν είναι επαρκείς λόγος για να μας αποτρέψει από τη νόμιμο χρήση του τμήματος αυτού του Λόγου του Θεού. Αν ¨σημεία» δεν μας υποσχέθηκε ο Θεός τότε να κλείσουμε την έρευνα μας αυτή πριν προχωρώντας πιο πέρα την κάνουμε ασέβεια. Αν όμως «σημεία» μας υποσχέθηκε ο Θεός το ίδιο ασεβές θα ήταν εκ μέρους μας το να αδιαφορήσουμε και να μη επιμεληθούμε να τα μάθουμε και να τα διακρίνουμε.

Σε τρεις κατηγορίες θα κατέτασσα τα σημεία που κατά το Λόγο του Θεού θα αποτελέσουν τα προμηνύματα της εγγιζούσης δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. Πρώτα σημεία σχετιζόμενα με την Εκκλησία του Χριστού. Κατόπιν σημεία σχετιζόμενα με την κοινωνία των ανθρώπων. Και τελευταία σημεία που θα αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική ζωή των Ιουδαίων. Και οι τρεις αυτές κατηγορίες πολύ σπουδαίες πολύ σημαντικές όχι όμως όλες εξ’ ίσου πλούσιες σε αφθονία σημείων.

Και πρώτα της δευτέρας ελεύσεως του Ιησού Χριστού θα προηγηθούν ορισμένα σημεία των καιρών που θα σχετίζονται με τη ζωή της Εκκλησίας. Όταν θα πλησιάζει η Δευτέρα έλευση του Κυρίου η εκκλησία του Χριστού εδώ κάτω θα παρουσιάζει

Ορισμένα σαφή και ευδιάκριτα χαρακτηριστικά που θα γίνονται εντονότερα όσο εγγυτέρα θα είναι η μεγάλη εκείνη μέρα. Και ας το πούμε εξ’ αρχής ότι τα σημεία αυτά θα αποτελούν μια παταγώδη διάψευση των αντιλήψεων και προσδοκιών που έχει ο πολύς κόσμος ή κι ‘ αυτός ακόμα ο μέσος Χριστιανός για το μέλλον της Εκκλησίας στον κόσμο.

Μια ίσως από τις αιτίες της παρεξηγήσεως γύρω από το μέλλον της Εκκλησίας είναι κακή ερμηνεία που δόθηκε σε μια από τις παραβολές του Χριστού της μικρής παραβολής κατά την οποία «Ομοία είναι η Βασιλεία των ουρανών με προζύμι το οποίον λαβούσα γυνή ενέκρυψεν εις τρία μέτρα αλεύρου εωσού έγινε όλο ένζυμο»(Ματθαίος 13:33). Τι αντιπροσωπεύει εδώ το προζύμι και το άλευρον που δια της επιδράσεως του πρώτου έγινε σιγά-σιγά «¨Ολον ένζυμον»; Πολλοί σοβαροί ερμηνευταί είπαν και λέγουν ότι η Εκκλησία είναι το προζύμι και το άλευρον είναι η κοινωνία που με τη μυστική την αργή αλλά σταθερή επίδραση της Εκκλησίας σιγά –σιγά εκχριστιανίζεται εως ότου θα φθάσει μια όμορφη μέρα που θα βρεθεί «όλη ένζυμος» θα βρεθεί να είναι πέρα ως πέρα χριστιανική.

Κατά πόσο υπάρχει η ελπίς το αλεύρι της ανθρώπινης κοινωνίας να παρουσιάσει μια τέτοια εξέλιξη θα το εξετάσουμε ευθύς αμέσως όταν θ’ ασχοληθούμε με τη Δευτέρα ομάδα των «σημείων»

Εκείνων που αναφέρονται στην ανθρώπινη κοινωνία. Εντοπίζοντας εδώ την προσοχή μας στο προζύμι αρκεί να πούμε ότι οι ερμηνευταί αυτοί δεν έλαβαν προφανώς υπ’ όψει τους ότι πάντοτε κατ’ αρχήν ανεξαίρετο και στην Π.Δ. και στην Κ.Δ. το «προζύμι» όταν χρησιμοποιείται ως σύμβολο πνευματικών καταστάσεων είναι σύμβολο μιας ύπουλης βραδείας μυστικής και ολέθριας επιδράσεως. Το προζύμι αποκλείονταν από τις θυσίες που προσφέρονταν δια πυρός.

Ο Κύριος χρησιμοποιείσαι το προζύμι ως σύμβολο διαφθοράς (Ματθαίος 16:12+ Μάρκος 8:15). Πάντοτε σύμβολο του κακού. Συνεπώς δεν θα μπορούσε εδώ το προζύμι να συμβολίζει την εκκλησία. Για να βρούμε την ορθή ερμηνεία της παραβολής μάλλον πρέπει να αντιστρέψουμε τους όρους και να πούμε ότι το αλεύρι είναι η Εκκλησία και το προζύμι είναι μια μυστική πνευματική δύναμης η οποία κρυμμένη μέσα στο σώμα και τη ζωή της Εκκλησίας σιγά-σιγά ασκεί επάνω της την ολέθρια

επίδραση της. Είναι ακριβές αντίστοιχο των ζιζανίων της άλλης εκείνης παραβολής (Ματθαίος 13:24-30-36-43 ) που ο εχθρός τα έσπειρε μέσα στο χωράφι της Εκκλησίας και που αυξανόμενα απειλούν να πνίξουν το σιτάρι της.

Ότι τέτοια θα είναι πράγματι η εικόνα που θα παρουσιάζει η Εκκλησία τις παραμονές της ελεύσεως του Χριστού αυτός ο Κύριος το είπε: «Ο Υιός του ανθρώπου όταν έλθει άραγε θα εύρη την πίστιν επί της γης;» (Λουκάς 18:8) Πολύ θλιβερά πολύ αποκαρδιωτική ερώτησης αυτή για την κατάσταση της Εκκλησίας ερώτησης όμως που ο Κύριος την διατύπωσε.

Ώστε όχι μόνο πρόοδο προς εκχριστιανισμό της κοινωνίας δεν θα παρουσιάζει η Εκκλησία αλλά αντιστρόφως θα παρουσιάζει μια θλιβερά πρόοδο προς τα κάτω σημάδια καταφανή φθοράς πνευματικής μέσα στο ίδιο της το σώμα. Και όταν θα επίκειται πια η έλευσης του Κυρίου τα σημάδια αυτά θα έχουν πάρει ένα πιο έντονο χαρακτήρα.

Γράφει ο Απόστολος Παύλος στην προς Τιμοθέου Β΄ επιστολή του 3:1-5: «Γίνωσκε δε τούτο ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θα έλθουν καιροί κακοί διότι θα είναι οι άνθρωποι φίλαυτοι φιλάργυροι αλαζόνες…φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής». Και είπε ο Κύριος: «Επειδή θα πλυθυνθεί η ανομία η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί» Ματθαίος 24:12.Θα φθάσει δε η κατάστασης αυτή στο αποκορύφωμα της ακριβώς πριν έλθει ο Χριστός και τότε μέσα σ’ αυτή την Εκκλησία θα λάβει χώραν μια έκρηξης αποστασίας. Γράφει ο Απ. Παύλος στην Β΄ προς Θες/νικείς επιστολή του 2:1-2 «Σας παρακαλούμεν δε αδελφοί περί της παρουσίας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της επισυνάξεως ημών να μη σαλευτείτε ταχέως από του φρονήματος σας… Ας μη σας εξαπατήσει τις κατ’ ουδένα τρόπον διότι δεν έλθει η ημέρα εκείνη εάν δεν έλθει πρώτον η αποστασία». Αποστασία δεν μπορεί να εκδηλωθεί στον κόσμο μονάχα μέσα στην Εκκλησία μπορεί να σημειωθεί. Δεν αποστατεί παρά μόνο ένας που κατά κάποιο τρόπο ανήκει σε κάποιον. Η Εκκλησία λοιπόν θα παρουσιάσει σημεία αποστασίας από τον Κύριο της. Τα παρουσιάζει τα σημεία αυτά η Εκκλησία σήμερα; Έχει παρασύρει ο ορθολογισμός στην απιστία τμήματα μεγάλα της Εκκλησίας; Έχει διεισδύσει σαρκικό πνεύμα της κοσμοφροσύνης έχει εισχωρήσει η αμαρτία μέσα στο σώμα της Εκκλησίας ώστε σε πολύ μεγάλα τμήματα της να εμφανίζεται η Εκκλησία σαν ένα δραστήριο κοσμικό συγκρότημα που πολύ μακρινή σχέση παρουσιάζει με την Εκκλησία εκείνη που ο Κύριος είχε ιδρύσει; Ένα συγκρότημα έχων «μορφήν ευσεβείας ηρνημένον όμως την δύναμιν αυτής; Μέχρι ποιο σημείο άραγε έχει ασκήσει την ολέθρια επίδραση το προζύμι του κόσμου μέσα στο αλεύρι της Εκκλησίας.

Η Δευτέρα ομάς των «σημείων» αναφέρεται στην κοινωνία των ανθρώπων και τη ζωή της. Αν της Εκκλησίας η ζωή θα παρουσιάσει σύμφωνα με το Λόγο του Θεού όπως βλέπουμε στην πραγματικότητα ότι παρουσιάζει μια πρόοδο προς τα κάτω πολύ πιο ραγδαία πρόοδο προς τα κάτω θα παρουσιάσει η κοινωνία. Δύο είναι κυρίως τα σημεία στα οποία εντοπίζει το ενδιαφέρον του ο Λόγος του Θεού.

Το πρώτο είναι η ηθική στάθμη της ζωής της κοινωνίας.

Στις επιστολές των Αποστόλων η ηθική αυτή στάθμη παρουσιάζεται να έχει φθάσει σ’ ένα πολύ χαμηλό σημείο. Ένα εκχύλισμα κακίας σκληρότητας και ανηθικότητας είναι η εικόνα των τελευταίων ημερών. Δεν διατείνομαι ότι αυτή είναι η πιστή και ακριβής εικόνα των δικών μας ημερών. Αλλά δεν χαρακτηρίζονται και οι δικές μας μέρες από μια περίσσεια σκληρότητας και κακίας;

Ποτέ ο άνθρωπος δεν κατόρθωσε να φθάσει σε τόσο υψηλά διανοητικής προόδου. Ποτέ δεν πέτυχε κατακτήσεις επιστημονικές σαν τις σημερινές. Η υλική όμως αυτή πρόοδος κάθε άλλο παρά αντιστοιχεί προς την ηθική εξέλιξη της κοινωνίας. Έτσι τα αυξημένα επιστημονικά μέσα σε πλείστες περιπτώσεις κατάντησαν απλώς να γίνουν περισσότερο τελεσφόρα όπλα στα χέρια του ανθρώπου προς εκφοβισμό και καταπίεση του συνανθρώπου του. αμφίβολο είναι αν ποτέ άλλοτε η ανηθικότητα και αδικία χαρακτήρισε σε τόσο τεράστια κλίμακα τη ζωή του ανθρώπου σήμερα.

Το άλλο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κοινωνίας στις τελευταίες ημέρες όπως μας το αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού

Είναι η έλλειψης ειρήνης.»Θα ακούσητε δε – είπε ο Χριστός στους δικούς Του αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – πολέμους και φήμας πολέμων προσέχετε μη ταραχθείτε επειδή πάντα ταύτα πρέπει να γίνωσιν αλλά δεν είναι έτι το τέλος.

Διότι θα εγερθεί έθνος επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν και θα γίνωσει πείναι και λοιμοί και σεισμοί κατά τόπους. Πάντα ταύτα είναι αρχή ωδίνων» (Ματθαίος 24:6-8).

Πόσο τραγική η μοίρα του ανθρώπου στο σημείο αυτό! Πόσο επίμονα προσπάθησε ο άνθρωπος ν’ απομακρίνει την πληγή του πολέμου από την ζωή του! μα ένας σκληρός αδυσώπητος νόμος – καρπός του απαίσιου σπέρματος της αμαρτίας – έτσι το θέλει ώστε μετά κάθε τέτοια προσπάθεια του ανθρώπου μια καινούργια πιο άγρια καταιγίδα πολέμου να τον χτυπά. Πάντοτε γνώρισε πολέμους ο άνθρωπος. Ποτέ όμως στην έκταση στο βαθμό αγριότητας και στην κλίμακα καταστρεπτικότητος που τους γνώρισε στην τελευταία αυτή γενεά οπότε στην κυριολεξία των λόγων του Κυρίου « έθνος ηγέρθη επί έθνος και βασιλεία επί βασιλείαν». Δεν είναι υπερβολή αν πει κανείς ότι σήμερα ο άνθρωπος – όχι αυτής ή εκείνης της χώρας ο κάτοικος αλλά ο άνθρωπος σ’ όλο τον κόσμο – ζει τη ζωή του μέσα σ’ έναν κύκλο πολέμου και φημών πολέμου.

Και μόνο αυτό το φαινόμενο αρκεί για να κάνει το στοχαστικό χριστιανό ν’ ανασηκώσει το βλέμμα του και με μεγαλύτερη ελπίδα στην καρδιά να περιμένει να δη τα σημάδια της ελεύσεως του Κυρίου του.

Η τελευταία ομάς «σημείων των καιρών» αναφέρεται στη ζωή του Ιουδαϊκού Λαού. Ομολογώ ότι για μένα αυτή η ομάς περιέχει τα αφθονότερα και πειστικότερα σημεία που προαναγγέλλουν την προσέγγιση του τέλους.

Θεία οικονομία έχει συνδέσει τις τύχες του Ιουδαϊκού έθνους κατά τρόπο πολύ στενό με τον κύκλο των γεγονότων που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Χριστού. Σαφώς από τις προφητείες της Π.Δ. αλλά και από τις διακηρύξεις του Κυρίου μας προκύπτει ότι της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου θα προηγηθεί η εγκατάστασης του λαού Ισραήλ στο σπίτι του το πατρικό στη χώρα της κληρονομιάς του Αβραάμ και η αναζωογόνησης του λαού ως έθνους συγκροτημένου μέσα στο

Πλαίσιο μιας τακτικής και ομαλής πολιτικής ζωής.

Την κατάλυση της συγκροτημένης εθνικής τους ζωής την είχε προείπει ο Θεός δια του προφήτου Του: «Οι υιοί Ισραήλ θα καθίσουν πολλάς ημέρας χωρίς βασιλέα και χωρίς άρχοντα και χωρίς θυσίας» (Ωσηέ 3:4). Χωρίς δηλαδή συγκροτημένη πολιτική και θρησκευτική ζωή. Και έτσι έσυρε δια μέσου των αιώνων τη ζωή του ο λαός αυτός. Και τον διασκορπισμό τους όμως μεταξύ των εθνών της γης ως συνέπεια και τιμωρία της αποστασίας τους επανειλημμένως τους τον διεμήνυσε δια των προφητών Του ο Θεός. «Διότι ιδού Εγώ θα προστάξω και θα λικμήσω( κοσκινίσω) τον οίκο Ισραήλ μεταξύ πάντων των Εθνών καθώς λικμάται(Κοσκινίζεται) ο σίτος εν τω κοσκίνω(κόσκινο) και θα πέσει κόκκος επί την γην» (Αμώς9:9). Και θα διασκορπίσω αυτούς εν τοις έθνεσι τα οποία αυτοί και οι πατέρες αυτών δεν εγνώρισαν»(Ιερεμίας 9:16). «Και είπε Κύριος : Ούτω θα φάγωσιν οι υιοί Ισραήλ τον άρτον αυτών μεμολισμένον μεταξύ των εθνών όπου θα διασκορπίσω αυτούς». (Ιεζεκιήλ 4:13).

Αλλά και της αποκαταστάσεως τους η υπόσχεσης δόθηκε δια του στόματος πολλών προφητών: «Και εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θα βάλλει την χείρα Αυτού πάλιν δευτέραν φοράν δια να αναλάβει το υπόλοιπον του λαού Αυτού το οποίον θα μείνει από της Ασσυρίας και από της Αιγύπτου και από του Παθρώς και από της Αιθιοπίας και από του Ελάμ και από του Σεναάρ και από του Αιμάθ και από των νήσων της θαλάσσης. Και θα υψώσει σημαίαν εις τα έθνη και θα συνάξει τους απερριμμένους του Ισραήλ και θα συναθροίσει τους διασκορπισμένους του Ιούδα από των τεσσάρων γωνιών της γης». (Ησαϊας 11:11-12) «Θα συνάξω αυτούς από πάντων των τόπων όπου εδίωξα αυτούς εν τη οργή Μου και εν τω θυμό Μου… και θα επιστρέψω αυτούς εις τον τόπον τούτον και θα κατοικίσω αυτούς εν ασφαλεία». (Ιερεμίας 32:37). «Εν τις εσχάταις ημέραις το Όρος του Κυρίου θα στηριχθεί επί της κορυφής των Ορέων και θα υψωθεί υπεράνω των βουνών και πάντα τα έθνη θα συρρέουν εις αυτό και πολλοί λαοί θα υπάγουν και θα είπουν: Έλθετε και ας αναβώμεν εις το Όρος του Κυρίου εις τον οίκον του θεού του Ιακώβ».

(Ησαϊας 2:2-3). Και πολλές άλλες προφητείες όμοιου περιεχομένου. Επί αιώνες πολλούς οι προφητείες αυτές έμειναν νεκρές και ο Ιουδαϊκός λαός σκορπισμένος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα επανειλημμένως έγινε στόχος αγρίων διωγμών. Κάτω από τον εξώστη του Πιλάτου κάποια Παρασκευή πρωί είχαν φωνάξει: «Το αίμα Του ας είναι εφ’ ημάς και επί των τέκνων μας».

(Ματθαίος 27:25). Και η άφρων αυτή ευχή με τρομερή ακρίβεια εξεπληρώθει στη ζωή τους και το αίμα που επεκαλέσθησαν δεν έπαυσε επί δέκα εννέα τώρα αιώνες να τους καταδιώκει. Δεν έπαυσε όμως η υπόσχεση του Θεού να υφίσταται. Αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες είπε κάποτε ο Κύριος μας ότι όταν δούμε τον κλάδο της συκής να γίνει απαλός και να εκβλαστάνει φύλλα πλησίον είναι το θέρος

(Μάρκος 13:28). Η συκή μαζί με την ελαία και την άμπελο ανέκαθεν ήταν το σύμβολο του Ιουδαϊκού έθνους. Επί αιώνες η συκή αυτή έμεινε χωρίς φύλλα με τους γυμνούς της κλάδους σκληρούς από το διωγμό. Ήδη όμως ο κλάδος όχι απλώς απαλός έγινε αλλά και ανέδωσε τα πρώτα φύλλα μια συγκροτημένης πολιτικής ζωής. Καραβάνια αναρίθμητα επί χρόνια τώρα φέρνουν απ’ όλες τις χώρες του κόσμου τους υιούς του Αβραάμ στη χώρα της κληρονομιάς τους και κάτω από τα φιλόπονα και επιδέξια χέρια τους μια πραγματική μεταμόρφωσης συντελείτε στη χώρα του Ισραήλ. «Ο Κύριος – είπε ο προφήτης Ησαϊας 51:3 αναφερόμενος στις τελευταίες ημέρες – θα παρηγορήσει την Σιών …και θα κάμει την έρημον αυτής Εδέμ και την ερημιά αυτής ως παράδεισο του Κυρίου». αυτή ακριβώς η προφητεία κατά θαυμαστό τρόπο συντελείτε τώρα στη χώρα του Ισραήλ. Η έρημος Νεγκέβ που καταλαμβάνει το ήμισυ περίπου της επιφανείας της χώρας μεταμορφώνεται με γοργό ρυθμό σ’ ένα όμορφο και καρποφόρο κήπο με τεχνητές λίμνες γλυκού νερού και άλλα αρδευτικά έργα αυτή τη στιγμή μπορεί να μετρήσει κανείς κάπου εξήντα κοινότητες Ισραηλινών προσφύγων από όλες τις χώρες του κόσμου – που έχουν εγκατασταθεί σ’ αυτή τη μεταμορφωμένη έρημο. Η Νεκρά Θάλασσα εξ’ άλλου σύμβολο θανάτου ως τώρα έγινε πηγή ζωής με τα χημικά λιπάσματα που κατά χιλιάδες τόνους εξάγει για να λιπάνουν και να ζωογονήσουν τους κάμπους του Ισραήλ που θα υποδεχθούν και με τις αυξημένες δυνατότητες τους θα διαθρέψουν τους εξόριστους του Κυρίου που επιστρέφουν σπίτι τους. και για να σημειωθεί κατά τρόπο

Επίσημο ο τερματισμός της περιόδου της ποινής που προφήτευσε όπως είδαμε παραπάνω ο Ωσηέ και ν’ αρχίσει μια καινούργια περίοδος στην ιστορία του λαού αυτού που κατά τρόπο πολύ στενό συνδέεται με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην πάνε κοντά δέκα χρόνια που ανέκτησε και πάλιν την πολιτική του οντότητα ο λαός αυτός και ύστερα από τόσους αιώνες ξαναμπήκε το όνομα του Ισραήλ ως κράτους ανεξαρτήτου στο γεωγραφικό χάρτη. Τα πρώτα φυλλαράκια της συκής! «¨Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας διότι πλησιάζει η απολύτρωσης σας».

(Λουκάς 21:28). Είναι αλήθεια ότι κατεβλήθη προσπάθεια εξουδετερώσεως των «σημείων» αυτών που σχετίζονται με το πολιτικό και θρησκευτικό μέλλον του Ισραήλ πια αλλά η Εκκλησία ο πνευματικός Ισραήλ είναι ο κληρονόμος όλων αυτών των υποσχέσεων που αριθμήσαμε και ότι συνεπώς οι υποσχέσεις αυτές όχι κατά γράμμα αλλά συμβολικά μόνο και πνευματική εφαρμογή. Μια τέτοια όμως ερμηνεία των προφητών ενώ αφ ενός αδικεί τον αρχαίο λαό του Θεού αφ’ ετέρου δεν συμφωνεί με τα γραφικά δεδομένα. Σαφώς διδάσκει ο Απόστολος Παύλος ότι τώρα στην περίοδο αυτή της Εκκλησίας που τώρα διανύουμε βρισκόμαστε σε μια παρένθεση που άνοιξε το χέρι του Θεού παραμερίζοντας προσωρινά το λαό Του για να συνάξει τους εκλεκτούς Του από τα έθνη: «Τύφλωσης κατά μέρος έγινεν εις τον Ισραήλ έως ου εισέλθει το πλήρωμα των εθνών»

(Ρωμαίους 11:25). Η παρένθεσης όμως θα κλείσει και θα κληθεί τότε ο κατά σάρκα Ισραήλ να διεκδικήσει τις υποσχέσεις του Κυρίου. Άλλως τε από μια προσεκτική μελέτη των προφητειών που αναφέρονται στο μέλλον του Ισραήλ καταφαίνεται ότι η διατύπωσης τους είναι τέτοια ώστε να αποκλείει την απλώς συμβολική και πνευματική εκπλήρωσή τους. Μια άλλη – ασεβής αυτή – απόπειρα απογυμνώσεως του λαού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού είναι αυτή που διαπράττεται από τη γνωστή ως «Βρετανοϊσραηλιτική αίρεση».

Είναι οι αξιώσεις της σχολής αυτής τόσο παιδαριώδης και τόσο αστήρικτες και στην Αγ. Γραφή και στην ιστορία ώστε δεν θα άξιζε τον κόπο να ασχοληθεί κανείς μ’ αυτή αν δεν συνέβαινε να υποστηρίζεται η θεωρία αυτή από πολλούς ευσεβείς κατά τα άλλα και σοβαροφανείς διδασκάλους να αριθμεί δε κατά χιλιάδες της στις αγγλοσαξονικές χώρες.

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή οι δέκα φυλές του Ισραήλ που μετωκίσθησαν από τη Σαμάρεια στη Μεσοποταμία εν αντιθέσει προς τις υπόλοιπες φυλές του Ιούδα που μετά ενάμιση αιώνα μετωκίσθησαν κι’ αυτές είναι οι πρόγονοι των σημερινών Αγγλοσαξόνων που εγκαταστάθηκαν ύστερα από πολλές περιπέτειες στις βρετανικές νήσους. Έτσι οι σημερινοί κάτοικοι της Βρετανίας – κατ’ επέκτασην δε και οι Σκανδιναβοί και οι Αμερικανοί – είναι οι απόγονοι των δήθεν «χαμένων» εκείνων Ισραηλιτών ενώ οι σημερινοί Ισραηλίτες είναι απλώς οι Ιουδαίοι – των δύο φυλών οι απόγονοι – προς τους οποίους καμία υπόσχεση δεν έδωσε ο Θεός. Κατά τη θεωρία αυτή ο αγγλικός βασιλικός οίκος είναι κατ’ ευθείαν συνέχισης του βασιλικού οίκου του Δαβίδ – κατά παραγνώριση του γεγονότος ότι ο Δαβίδ στη φυλή Ιούδα ανήκε και όχι σε κάποια από τις δήθεν «χαμένες» φυλές του Ισραήλ – ο Βρετανικός λαός είναι ο»λίθος» ο αποκοπείς άνευ χειρών που χτύπησε την εικόνα του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ (Δανιήλ 2:34) και η βρετανική αυτοκρατορία είναι αύτη η βασιλεία του Θεού – στην εισαγωγική της τουλάχιστον μορφή. Εν σχέση με τη θεωρία αυτή δεν ξέρει κανείς τι να θαυμάσει περισσότερο – την άγνοια των στοιχείων της ιστορίας ή την ασέβεια που διαπράττεται απέναντι του Λόγου του Θεού. Στην ουσία της η θεωρία αυτή δεν είναι παρά η προσπάθεια περιενδύσεως με θρησκευτική αμφίεση του βαθειά ριζωμένου στην καρδιά μερικών ανθρώπων ιμπεριαλιστικού ενστίκτου και γι αυτό αυτή η συγκεκριμένη εκδήλωσης ιμπεριαλισμού είναι και η ασεβέστερη. Οπωσδήποτε κάθε προσπάθεια αποξενώσεως του σημερινού Ισραήλ από τις υποσχέσεις του Θεού και τις σχετικές προφητείες είναι αντίθετη προς ρητές και σαφείς διακηρύξεις του Λόγου του Θεού.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ένας από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (Ησαϊας 21:11-12) φαντάζεται ένα κάστρο και στον πύργο του κάστρου διακρίνει το φρουρό. Είναι νύχτα. Είναι όμως προχωρημένη η νύχτα και όπου είναι θα ροδίσει η αυγή. Έχει το πρόσωπο του ο φρουρός στραμμένο προς την ανατολή προσπαθώντας να συλλάβει τα πρώτα σημάδια της αυγής. Τον ρωτά λοιπόν ο προφήτης: «φρουρέ τι περί νυκτός;» και η απάντησης του φρουρού είναι ότι η νύχτα έχει προχωρήσει πολύ και η αυγή είναι πλησίον. Το κάστρο της ανθρώπινης ζωής από παντού το ζώνουν τα σκοτάδια μιας πολύ ζοφερής νύχτας. Πλησιάσαμε όμως κι’ εμείς τώρα το σκοπό. Το Λόγο του Θεού ανοίξαμε για να δούμε αν στον ορίζοντα των ανθρωπίνων πραγμάτων φανήκαν τα πρώτα σημάδια της αυγής. Προφητείες ας μη σπεύσουμε να διατυπώσουμε. Το μυστικό του Κυρίου ας μη αποπειραθούμε να το κλέψουμε. Πότε θα έλθει ο Κύριος δεν ξέρουμε. Τα πρώτα όμως σημάδια που κατά το δικό Του λόγο θα προαναγγείλουν την προσέγγιση της μεγάλης μέρας φάνηκαν στον ορίζοντα. Η νύχτα η μαύρη της παρούσης οικονομίας ήδη υποχωρεί. Ο ουρανός φαίνεται να ροδίζει.

Η ψυχή μας λοιπόν ας αγρυπνεί. Ίσως σ’ εμάς έλαχε να γίνουμε μάρτυρες του μεγάλου εκείνου γεγονότος. Ίσως στις μέρες μας έλθει ο Κύριος.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΕΜΠΤΟ=============================

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΧΩΡΙΣΜΟΣ===========================

Ως την ώρα αυτή προσπαθούμε στη σειρά των μελετών μας να ξεκαθαρίσουμε το έδαφος από ορισμένες δυσκολίες και να δώσουμε μια απάντηση σε μερικά προκαταρτικά ερωτήματα εν σχέση με το θέμα που έχουμε υπό μελέτη. Και τώρα είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε πλέον στην εξέταση του κύκλου εκείνου των γεγονότων που θα συναποτελέσουν τη Δευτέρα έλευση του Ιησού Χριστού.

Στον κύκλο αυτόν το πρώτο γεγονός θα είναι ο μεγάλος χωρισμός. Θα είναι η αρπαγή της Εκκλησίας.

Πριν προχωρήσουμε όμως πιο πέρα πριν μπούμε μέσα στον ευλογημένο αυτόν κύκλο των γεγονότων που προσδοκούμε δυό λόγια εισαγωγικά να λεχθούν για να πάρουν οι σκέψεις μας την αρμόζουσα προοπτική εν σχέση με τα γεγονότα αυτά. Είναι ανάγκη όχι μόνο στις ορθές λύσεις να καταλήξουμε στη μελέτη μας αυτή μα ακόμα και με το ορθό πνεύμα να πλησιάσουμε το μεγάλο αυτό θέμα που μας απασχολεί.

Τρία εδάφια από διάφορα βιβλία της Κ. Δ. θα πάρω ως αφετηρία Αυτής της σκέψεως που θέλω να αναπτύξω.

Το πρώτο εδάφιο είναι από τη Β΄ προς Θεσ/νικείς επιστολή 3:5 . Γράφει ο Απ. Παύλος στα πνευματικά του παιδιά στη Θεσσαλονίκη: «Ο δε Κύριος είθε να κατευθύνει τας καρδίας σας εις την αγάπην του Θεού και εις την προσδοκίαν του Χριστού». Έτσι έχει η μετάφρασης. Το κείμενο όμως λέγει: «Εις την αγάπην του Θεού για την οποία μιλάει εδώ ο Παύλος είναι ασφαλώς η αγάπη που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Θεού έτσι και η υπομονή του Χριστού θα πρέπει να είναι η υπομονή που υπάρχει μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Το δεύτερο εδάφιο είναι από το βιβλίο της Αποκαλύψεως.

Στην εισαγωγή του βιβλίου του εξηγεί ο Ιωάννης στους αναγνώστες του πως βρέθηκε στο νησί της Πάτμου και λέγει: (Αποκ.1:9). Εγώ ο Ιωάννης ο και αδελφός σας και συγκοινωνός εις την θλίψιν και εις την βασιλείαν και την υπομονήν του Ιησού Χριστού ήμην εν τη νήσω τη καλουμένη Πάτμω». Προσέξτε τα τρία πράγματα που μοιράζεται με τους αναγνώστες του ο Ιωάννης – κοινωνοί εκείνοι συγκοινωνός μαζί τους κι ‘ αυτός. Κοινωνοί στη θλίψι του Χριστού κοινωνοί στη βασιλεία Του κοινωνοί στην υπομονή Του. Μοιράζονται μαζί με το Χριστό τη θλίψι Του και τον ονειδισμό Του θα μοιραστούν μαζί Του κατά την υπόσχεσή Του τη βασιλεία Του μοιράζονται μαζί Του την υπομονή που Εκείνος έχει στην καρδιά Του. και τα δύο αυτά εδάφια μας θέτουν προ του γεγονότος που ίσως θα υπήρχε ο κίνδυνος να το παρατρέξουμε ότι υπάρχει υπομονή μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Το τρίτο εδάφιο θα μας δείξει της υπομονής αυτής το αντικείμενο. Θα μας δείξει την κατεύθυνση προς την οποία στρέφεται η υπομονή που είναι μέσα στην καρδιά του Χριστού.

Από την επιστολή του Ιακώβου το τρίτο αυτό εδάφιο( Ιακ.5:7)

«Ιδού ο γεωργός περιμένει τον πολύτιμον καρπόν της γης και μακροθυμεί δι’ αυτόν – ασκεί δηλαδή υπομονή γι’ αυτόν – εωσού λάβει βροχή πρώιμον και όψιμον». Δεν είναι τα λόγια αυτά μια ακριβής εικόνα του Κυρίου μας; Δεν είναι ο Κύριος μας ο γεωργός; Πόσον κόπο πόσα δάκρια πόση άπειρη θυσία κατέβαλε Εκείνος για το χωραφάκι που έσπειρε με τον καλό σπόρο! Με το αίμα Του το πότισε το χωραφάκι αυτό. Και τώρα περιμένει. Μακροθυμεί όπως λέγει ο Ιάκωβος. Με μεγάλη υπομονή στην

καρδιά Του περιμένει. Τι περιμένει; Το θερισμό περιμένει. Την ώρα του καρπού περιμένει. Περιμένει την ώρα της συμπληρώσεως του έργου της λυτρώσεως. Την ώρα που θα δοθεί το σύνθημα να κατέβει για δεύτερη φορά στη γη για να παραλάβει τους δικούς Του στον ουρανό.

Εγωιστές καθώς εκ φύσεως είμαστε τον εγωισμό μας καταφέρνουμε δυστυχώς να τον πάρουμε μαζί μας και όταν γνωρίσουμε το Χριστό και δεχθούμε τη σωτηρία Του. Και γίνεται αυτός τώρα θρησκευτικός εγωισμός που προσπαθεί να χρωματίσει κάθε πτυχή της πνευματικής μας ζωής. Και κάθε φάση της καινούργιας σχέσεως με το Θεό την αντικρίζουμε τώρα μέσα από το πρίσμα του θρησκευτικού αυτού εγωϊσμού μας. «Μέτρον πάντων άνθρωπος» ήταν πριν το σύνθημα μας. Το ίδιο σύνθημα ελαφρά παραλλαγμένο διατηρούμε και τώρα: «Μέτρον πάντων ο λυτρωμένος άνθρωπος». Όχι ο Θεός όχι η καρδιά του Χριστού αλλά ο άνθρωπος. Οι ανάγκες του ανθρώπου και η προαγωγή η πνευματική του ανθρώπου και οι ευλογίες που πρέπει να έλθουν στη ζωή του ανθρώπου και η ευτυχία η τελική και ανέκφραστη που θα στέψει μια μέρα τη ζωή του ανθρώπου. Τα πάντα για τον άνθρωπο. Και παραμερίζεται ο Θεός. Και παραγκωνίζεται ο Χριστός. Και ξεχνιέται η καρδιά εκείνη που με τόση άπειρη θυσία δημιούργησε τον ευλογημένο αυτόν κύκλο μέσα στον οποίο έβαλε τη ζωή του λυτρωμένου ανθρώπου. Θρησκευόμενος εγωισμός αλλά εγωισμός!

Το ίδιο ακριβώς το ίδιο και με την ελπίδα της ελεύσεως του Κυρίου. Πάλι ο άνθρωπος στο κέντρον των προσδοκιών. Τι στη δική μας την καρδιά θα σημάνει η μεγάλη εκείνη ώρα. Τι εμείς θα νιώσουμε πως εμείς θα αισθανθούμε πόσο εμείς θα απολαύσουμε την υπέρτατη εκείνη στιγμή που θ’ ακουστεί η σάλπιγξ και θ’ ανοιχθούν των πιστών οι τάφοι και θα φανεί ο Χριστός. Και με την συνεχή αυτή προβολή του «εγώ» μας του θρησκευτικού «εγώ» μας ξεχνούμε να σκεφτούμε έστω και για λίγες στιγμές τι εκείνη η μεγάλη ώρα θα σημάνει για το Χριστό και τι θα νιώσει του Χριστού η καρδιά όταν για δεύτερη φορά έλθει ο Κύριος μας στον κόσμο που Τον σταύρωσε.

Μιλώντας για τα αισθήματα της καρδιάς του χριστού καθώς προχωρούσε προς το σταυρό ο συγγραφεύς της προς Εβραίους Επιστολής λέγει: (12:2) «Οστις υπέρ της χαράς της Προκειμένης… Αυτόν υπέφερε σταυρόν καταφρονήσας την αισχύνη». Με την προσδοκία της χαράς που Τον περίμενε βάδισε προς τον σταυρό Του ο Χριστός. Και δεν ήταν απλώς πιο πολύ η χαρά της επανόδου Του κοντά στον Πατέρα. Ακόμα πιο πολύ ήταν η χαρά η ολοκληρωμένη της στιγμής που θα ερχόταν για να φέρει τους δικούς Του στον Πατέρα.

Έτσι λοιπόν ας προχωρήσουμε. Ή χαρά που εμείς νιώθουμε με την προσδοκία των μεγάλων εκείνων γεγονότων που περιβάλλουν τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου μας μια ωχρή απλώς ανταύγεια είναι της χαράς με την οποία Εκείνος περιμένει τα γεγονότα αυτά. Κι’ αυτό ας δώσει στην καρδιά μας διπλή χαρά. Κι’ ας μας γίνει έτσι το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού ακόμα πιο ιερό κι’ ακόμα πιο προσφιλές.

```````````````````````````````````````````````````````````````` � � � � * `�% ρει βέβαια να πληροφορηθούμε όσο τούτο είναι εφικτό από το Λόγο του θεού τη σειρά που θ’ ακολουθήσουν τα μεγάλα εκείνα γεγονότα. Πολύ όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει να βεβαιωθούμε αν μια θέσης θα έχει φυλαχτεί και για μας στην όμορφη ζωή της αναστάσεως που θα πλαισιωθεί από τα γεγονότα αυτά.

Όταν λοιπόν η παρένθεσης κλειστή όταν ο λίθος με ορμή επιπέσει πάνω στα πόδια της περίεργης εκείνης εικόνας και τη θρυμματίσει όταν « Υιός του ανθρώπου έλθει μετά των νεφελών του ουρανού» και «αναστήσει ο Θεός του ουρανού βασιλείαν ήτις εις τον αιώνα δεν θα φθαρεί» Δανιήλ 7:13+2:44 εσύ και εγώ άραγε που θα είμαστε; Από ποια σκοπιά θα παρακολουθούμε εμείς τα μεγάλα γεγονότα;

Είναι αυτό ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα που ο καθένας μας για τον εαυτό του πρέπει να το αντιμετωπίσει και να του δώσει απάντηση. Εύχομαι εκείνη τη μεγάλη μέρα όλοι μας να βρεθούμε στην ακολουθία του Βασιλέως Χριστού

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

Άλλο αρχαιότατο και πολύ προσφιλές θέμα καταχρήσεως τέτοιας φύσεως είναι η περίφημη κοιλάδα του Ιωσαφάτ. Ένα χωρίο του προφήτου Ιωήλ έδωσε αφορμή σ’ αυτή την κατάχρηση. Λέγει ο Κύριος δια του προφήτου (Ιωήλ 3:12).»Α εγερθώσι και ας αναβώσι τα έθνη εις την κοιλάδα του Ιωσαφάτ διότι εκεί θα καθήσω δια να κρίνω πάντα δια να κρίνω πάντα τα έθνη τα κύκλωθεν».

Δεν δόθηκε ίσως όση θα έπρεπε προσοχή στο γεγονός ότι η λέξης «Ιωσαφάτ» σημαίνει: « Ο Κύριος κρίνει» ώστε στην πραγματικότητα η κοιλάς αυτή ονομάζεται « Η κοιλάς κρίσεως του Κυρίου». Κάποια τέτοια κοιλάδα θα υπάρξει βέβαια και θα γίνει το θέατρο της κρίσεως του Κυρίου επί των εθνών όπως θα δούμε στο ένατο κήρυγμα της σειράς αυτής. Το πνεύμα όμως της ανιχνεύσεως των μυστικών του θεού αναζήτησε μια ορισμένη κοιλάδα «Ιωσαφάτ» και επειδή δεν την βρήκε από τον 4^ον μ.Χ. αιώνα η κοιλάς των Κέδρων έξω από την Ιερουσαλήμ ονομάσθηκε «Κοιλάς του Ιωσαφάτ». Και από τότε κάθε ευσεβής Ισραηλίτης φιλοδοξεί να ταφεί στις πλαγιές της κοιλάδας αυτής για να βρεθεί ο τάφος του κοντά στην παρουσία του Θεού την ημέρα της αναστάσεως. Σήμερα η στενή αυτή κοιλάδα είναι ξέχειλα γεμάτη από μνήματα – μνημείο αυτό αιώνιο του

Υλιστικού πνεύματος με το οποίο συνήθισε ο άνθρωπος να πλησιάζει τις υποσχέσεις του θεού και της επίμονης προσπάθειας του κατά κάποιο τρόπο να κατορθώσει να αποσπάσει τα μυστικά Του. τη μεγάλη μέρας της αναστάσεως θα βρεθούν μερικοί πιο κοντά στο Θεό από άλλους όχι όμως βέβαια γιατί φρόντισαν να ενταφιαστούν στην κοιλάδα του Ιωσαφάτ ή σε οιαδήποτε άλλη κοιλάδα. Όλα αυτά είχαν ένα πολύ θλιβερό αποτέλεσμα: να κάνουν το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου σε μια μεγάλη μερίδα Χριστιανών θέμα ύποπτο και αποκρουστικό. Νόμος πνευματικός είναι αυτός οι ακρότητες και οι υπερβολές προς μια κατεύθυνση υπερβολές και ακρότητες κατ’ ανάγκη να γενούν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Το εκκρεμές της σκέψεως πολύ σπάνια βρίσκεται ακίνητο στην κατακόρυφη γραμμή και μια υπερβολική προς τα αριστερά κίνηση του μοιραία θα την ακολουθήσει μια εξ’ ίσου βίαια προς τα δεξιά δόνησης. Έτσι οι ακρότητες των ανερμάτιστων ερευνητών των προφητειών εξέθρεψαν το υπέρ συντηρητικό πνεύμα των άλλων. Από τα πρώτα ακόμα χρόνια της Εκκλησίας ήταν οι υπερβολές πιστών ανθρώπων όπως ο Παπίας της Εφέσου και οι υλιστικοί οραματισμοί τους για τη βασιλεία των ουρανών που εξ’ αντιδράσεων ώθησαν πατέρας της Εκκλησίας όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς να διαρρήξουν κάθε σχέση με τη μακαρία ελπίδα της ελεύσεως του Χριστού και να αρχίσουν να ερμηνεύουν όλες τις προφητείες και όλες τις υποσχέσεις του Θεού με το κλειδί του συμβολισμού και τις κενώνουν με τον τρόπο αυτό από κάθε περιεχόμενο εξουδετερώνοντας έτσι στην ουσία τους τις προφητείες και αχρηστεύοντας ένα μεγάλο πνευματικό κεφάλαιο της Εκκλησίας.

Δεν θα ήταν βέβαια ορθό να πούμε ότι της αδιαφορίας της καθόλου Εκκλησία γύρω από το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού μοναδική αιτία υπήρξαν οι ακρότητες και οι υπερβολές. Αυτές απλώς τόνωσαν τη φυσική νωθρότητα μέσα στην καρδιά του χριστιανού. Αν έλειπαν όμως οι ακρότητες θα παρουσιαζόταν ίσως ολιγότερο δύσκαμπτη η γραμμή των υπερσυντηρητικών.

………………………………

ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ ΜΕΤΑ ΔΟΞΗΣ…

Γ .Α. ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ δ. θ.

Και έτσι ενύσταξε η Εκκλησία. Γύρω από το θέμα που θα έπρεπε να είναι το προσφιλέστερο θέμα της καρδιάς της. Ενύσταξε και εκοιμήθει. Ευτυχώς ότι η Σωτηρία της τουλάχιστον δεν εξηρτήθη από την ικανότητα που τυχόν θα έδειχνε να μη νυστάξει και να μη κοιμηθεί. Ευτυχώς ο Κύριος επανερχόμενος θα παραλάβει ασφαλώς μαζί Του στη χώρα του φωτός και της χαράς μαζί με τους αγρυπνούντας κι εκείνους που ως προς το θέμα της ελεύσεως Του ενύσταξαν και εκοιμήθησαν.

Στο σημείο αυτό έχουμε τη ρητή διαβεβαίωση Του στην παραβολή των φρονίμων και των μωρών παρθένων. Υπάρχει στην παραβολή αυτή μια και σαφής αναμφισβήτητη διάκρισης μεταξύ τούτων και εκείνων. Η διάκρισης όμως δεν συνίσταται στο ότι αι μωραί παρθένοι ενύσταξαν και κοιμήθηκαν αι δε φρόνιμοι αγρύπνησαν και περίμεναν τον Κύριο γιατί σαφώς μας πληροφορεί η παραβολή ότι « ενύσταξαν πάσαι και εκοιμήθησαν» (Ματθαίος 25:5). Άλλο ήταν το σημείο της διακρίσεως – σημείο πολύ σπουδαίο. Αυτό ήταν ότι των φρονίμων παρθένων οι λαμπάδες είχαν λάδι ενώ των μωρών ήταν κενές και αυτό ήταν εκείνο που τις τελευταίες αυτές τις απέκλεισε από την ουράνια γιορτή.

Του συμβολισμού αυτού η έννοια είναι προφανής. Υπάρχουν στην Εκκλησία σε κάθε Εκκλησία άνθρωποι αναγεννημένοι άνθρωποι στην καρδιά των οποίων υπάρχει το έλαιον του Αγίου Πνεύματος. Και υπάρχουν και άνθρωποι μόνο κατ’ όνομα μόνο κατά τύπους Χριστιανοί που περιφέρουν την λαμπάδα της χριστιανικής τους ομολογίας λαμπάδα όμως σκοτεινή. Και εκεί επάνω στην είσοδο της εορτής των γάμων βάσει αυτού του κριτηρίου θα γίνει διαχωρισμός.

Πόσο όμως μεγάλη ζημιά υπέστησαν εκείνοι που ενύσταξαν και κοιμήθηκαν! Σαφής και αναμφισβήτητη είναι η διάκριση μεταξύ εκείνων οι οποίοι περίμεναν τον Κύριο τους και εκείνων οι οποίοι ενύσταξαν και αδιαφόρησαν και για το αν και για το πότε θα έλθει ο Κύριος τους. Και η διάκρισης αυτή κι εδώ στην παρούσα ζωή είναι καταφανής αλλά και στην αιώνιο ζωή μέσα στο πλαίσιο της εορτής του ουρανού είναι προορισμένη να έχει συνέπειες πολύ σοβαρές για το Χριστιανό όπως θα βρούμε την ευκαιρία να το εξετάσουμε στο έβδομο κήρυγμα της σειράς αυτής. Αν η φιλοδοξία μας εν σχέση με τη σωτηρία που μας προσφέρει ο

Χριστός εκτείνεται απλώς στο να αποφύγουμε την αιώνιο κόλαση και να εξασφαλίσουμε μια μικρή γωνιά στον ουρανό σωζόμενοι

«ως δια πυρός» ακινδύνως ίσως μπορούμε να αδιαφορήσουμε για το θέμα της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου. αν όμως μεγαλύτερη είναι η φιλοδοξία μας αν ποθούμε στη ζωή της αναστάσεως να βρεθούμε όσο δυνατόν πιο κοντά στο Σωτήρα μας και να πάρουμε όσο το δυνατόν πλουσιότερη μερίδα στη ζωή της όμορφης υπηρεσίας που θα προσφέρει στους δικούς Του ο Χριστός δεν μας συμφέρει να παραμελήσουμε κανένα από τα στοιχεία που μας προσφέρει ο Λόγος του Θεού σε σχέση με την επάνοδο του Κυρίου που Εκείνος την όρισε να είναι ένα κίνητρο προς μια αφιερωμένη και καρποφόρα πνευματική ζωή.

Έρχεται ο Κύριος! Πότε έρχεται δεν μας το αποκάλυψε ο θεός και δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αποπειράθηκαν να διαρρήξουν τα μυστικά Του. Το ίδιο όμως δεν θα θέλαμε να βρεθούμε ανάμεσα σ’ εκείνους που αδιαφόρησαν για ένα γεγονός που και στην καρδιά του Χριστού είναι πολύ προσφιλές και για τη θέση του Χριστιανού στον κόσμο των σχεδίων του Θεού είναι κρίσιμης σπουδαιότητας.

Έρχεται ο Κύριος! Όπως η αστραπή που ξαφνικά με την λάμψη της αυλακώνει τον ουρανό. Όπως ο κλέφτης που απροειδοποίητα έρχεται τη νύχτα. Όπως τα ουράνια άνοιξαν και έπεσε η βροχή όταν ο ίδιος ο Κύριος έκλεισε την θύρα της κιβωτού. Έτσι ξαφνικά θα έλθει ο Χριστός. Ίσως απόψε!…

Θα είσαι συ έτοιμος να Τον συναντήσεις; Έχει η λαμπάδα σου λάδι; Έχεις με τη χάρι του θεού αναγεννηθεί; Είσαι μέσα στην κιβωτό της σωτηρίας του Χριστού; Τότε με χαρά περίμενε Τον. Καλλιέργει την όμορφη αυτή προσδοκία μεσ’ στην καρδιά σου. Για σένα έρχεται Ο Χριστός!

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ============================

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ===================

Να κλέψουμε από το Θεό το μυστικό Του ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε. Και σ’ όλη αυτή τη σειρά κηρυγμάτων μια συνεχείς προσπάθεια θα καταβάλλεται: να αποφύγουμε τον πειρασμό να εξιχνιάσουμε δήθεν «τους χρόνους και τους καιρούς τους οποίους ο Πατήρ έθεσε εις την ιδίαν αυτού εξουσίαν»

Κι’ ο άλλος όμως ο αντίστροφος κίνδυνος κι αυτός πρέπει με κάθε τρόπο ν’ αποφευχθεί. Αν δεν θέλουμε να κλέψουμε μυστικά και να παραβιάσουμε απόρρητα το ίδιο δεν θέλουμε να δείξουμε αδιαφορία για σαφή συγκεκριμένα ειδικά «σημεία» που ο κύριος όρισε να είναι οι προάγγελοι στην Εκκλησία της εγγιζούσης ελεύσεως Του. Τα σημεία αυτά θα αποτελέσουν το αντικείμενο ειδικότερα μελέτης στο ακόλουθο κήρυγμα της σειράς αυτής. Κάτι άλλο όμως πρέπει να προηγηθεί. Τα σημάδια αυτά θα εκδηλωθούν μέσα σ’ ένα ορισμένο γενικότερο πλαίσιο. Και του κηρύγματος αυτού η αποστολή θα πρέπει να είναι συλλέγοντας το υλικό του από το Λόγο του θεού να συγκροτήσει το γενικό ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα εκδηλωθούν τα γεγονότα που θα προηγηθούν και θα ακολουθήσουν τη Δευτέρα έλευση του Χριστού.

Σε μια τέτοια προσπάθεια και άλλα βιβλία της Αγίας Γραφής έχουν να προσφέρουν χρήσιμο υλικό. Εκείνο όμως που θα αποτελέσει την κυρία πηγή από την οποία θα αντλήσουμε το υλικό μας θα είναι το βιβλίο του προφήτου Δανιήλ. Ένα ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ ένα ενύπνιο του ίδιου του Δανιήλ μια όρασης του Δανιήλ στα οποία παρεμπιπτόντως και επικουρικός προστίθεται και μια Δευτέρα όρασης του—αυτό είναι το κύριο υλικό με το οποίο θα προσπαθήσουμε να συγκροτήσουμε το ιστορικό πλαίσιο της δευτέρας ελεύσεως του Κυρίου όπως μας το αποκαλύπτει το πλαίσιο αυτό ο Λόγος του Θεού. Ας πούμε δε αυτό ευθύς εξ’ αρχής ότι αυτό είναι υλικό σε μερικά σημεία του οποίου πολύ βαθειά διχάστηκαν μεταξύ τους οι ερμηνευταί των Γραφών. Γι’ αυτό ας προχωρήσουμε με προσοχή. Και ο Κύριος ας μας φωτίσει ώστε όχι ερμηνείες ανθρώπινες αλλά ο Λόγος ο δικός Του μα μας οδηγήσει στην ανεύρεση της αλήθειας.

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Ξεκινούμε από το ενύπνιο του βασιλέως Ναβουχοδονόσωρ αιχμάλωτος στη Βαβυλώνα είναι ο Δανιήλ. Αιχμάλωτος όμως τιμημένος γιατί του έχει αναθέσει ο βασιλεύς Ναβουχοδονόσωρ

υπηρεσία μέσα στο παλάτι του. Και αυτής ακριβώς της θέσεως του έκανε χρήση ο νεαρός ακόμα την εποχή εκείνη ο Δανιήλ για να έλθει εις βοήθεια των δύστυχων εκείνων μάντεων που απειλούνταν η ζωή τους γιατί δεν μπόρεσαν να ικανοποιήσουν την παράλογη απαίτηση του βασιλιά όχι μόνο να δώσουν την ερμηνεία κάποιου ονείρου του που πολύ τον είχε ταράξει μα ακόμα να του διηγηθούν και αυτό τούτο το όνειρο που εν τω μεταξύ το είχε ξεχάσει.

Προσευχήθηκε ο Δανιήλ στο Θεό και ο Θεός και το ενύπνιο του βασιλιά του φανέρωσε και την ερμηνεία του –του έδωσε. Με δύο λόγια το ενύπνιο είχε ως εξής: Μια μεγάλη εικόνα είδε στο όνειρο του ο βασιλιάς. Την εικόνα μιας ανθρώπινης μορφής που είχε όμως πολύ ιδιόρρυθμη τη διασκευή της. Το κεφάλι της ήταν από χρυσάφι το στήθος και οι βραχίονες από ασήμι η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό και οι κνήμες από σίδερο και εν μέρει από πηλό. Και ξαφνικά πάνω στον περίεργο αυτόν ανδριάντα έπεσε μια μεγάλη πέτρα και τον κατασύντριψε και χρυσάφι ασήμι χαλκός σίδερο και πηλός έγιναν σαν λεπτό άχυρο στο αλώνι του θερισμού.

Του περίεργου αυτού ονείρου σε μερικά σημεία του έδωσε ο Δανιήλ και την ερμηνεία. Και πρώτα-πρώτα πριν ακόμα διηγηθεί

Στον Ναβουχοδονόσωρ το ξεχασμένο του όνειρο του είπε: Το όνειρο σου το έδωσε ο Θεός για να σου κάμει γνωστό «Τι μέλλει γενέσθαι εν ταις εσχάταις ημέραις» (Δανιήλ 2:28)

Ώστε κατά τη διακήρυξη αυτού του προφήτου άμεση σχέση έχει το όνειρο αυτό με το θέμα που έχουμε υπό μελέτην. Κατόπιν ο ίδιος ο Δανιήλ εξήγησε ότι κάθε ένα από τα τέσσερα τμήματα της ανθρώπινης εκείνης εικόνας συμβολίζει ένα ισχυρό Βασίλειο. Ποιο βασίλειο το καθένα δεν μας το λέγει ο Δανιήλ εκτός από το χρυσό κεφάλι που συμβολίζει την αυτοκρατορία της Βαβυλώνας. Είπε στον Ναβουχοδονόσωρ: « Συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή»(Δανιήλ 2:38). Μετά πενήντα όμως χρόνια ο ίδιος ο Δανιήλ είδε ενύπνιο που παρουσιάζει στενή αναλογία και μεγάλη ομοιότητα με το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ και ορισμένα σημεία εκείνου του ενυπνίου μας βοηθούν κάπως να καθορίσουμε ποια βασίλεια συμβολίζονται από τα υπόλοιπα τρία τμήματα της εικόνας. Η ερμηνεία που γενικώς δίδεται στα υπόλοιπα τρία τμήματα είναι η

εξής: Μετά τη χρυσή κεφαλή το ασημένιο στήθος και οι βραχίονες. Αυτά συμβολίζουν τη μεγάλη αυτοκρατορία της Περσίας. Και ήταν πραγματικά πολύ ταιριαστό το ασήμι ως σύμβολο αυτής της αυτοκρατορίας γιατί τα όπλα και οι ασπίδες των Περσών πολύ συχνά έφεραν στολίδια από ασήμι και είναι γνωστό ότι μετά την κατάκτηση της Περσίας ο Μέγας Αλέξανδρος συνεκρότησε ένα σώμα του στρατού του κατά το περσικό πρότυπο και το ονόμασε : «οι αργυρόσπιδες». Μετά το ασημένιο στήθος η κοιλιά και οι μηροί από χαλκό. Αυτά συμβόλιζαν την ελληνική αυτοκρατορία που ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος εν μέρει πάνω στα ερείπια της περσικής. Και όπως το ασήμι για την Περσία έτσι και ο χαλκός είναι της Ελλάδος το φυσικό σύμβολο γιατί οι Έλληνες ήταν φημισμένοι για τη χάλκινη πανοπλία τους:

οι «χαλκοχίτωνες Αχαιοί». Και μετά τη χάλκινη κοιλία και τους μηρούς οι σιδερένιες κνήμες: Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που διαδέχθηκε την αυτοκρατορία του Αλεξάνδρου και που με μεγάλη ακρίβεια συμβολίζεται από τα δύο πόδια γιατί στα δύο διαιρέθηκε η μεγάλη αυτή αυτοκρατορία στη δυτική με πρωτεύουσα τη Ρώμη και στην ανατολική με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Τα δύο όμως πόδια καταλήγουν στην εικόνα σε δέκα δάχτυλα που αντιστοιχούν προς μια σημαντικότατη λεπτομέρεια του μεταγενέστερου ενυπνίου του Δανιήλ και συμβολίζουν δέκα κράτη μέσα σ’ ένα συνδυασμό των οποίων στις έσχατες ημέρες φαίνεται ότι θα αναβιώσει η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αυτό το σημείο της προφητικής εικόνας ανήκει ακόμα στο μέλλον. Μια τελευταία παρατήρηση που έχουμε να κάνουμε για το ενύπνιο του Ναβουχοδονόσωρ είναι τα μέταλλα από τα οποία αποτελούνται τα διάφορα τμήματα της εικόνας παρουσιάζουν μια σταθερή διπλή πρόοδο –και προς τα πάνω και προς τα κάτω. Όσο προχωρεί ο προφητικός χρόνος τόσο τα μέταλλα γίνονται πιο σκληρά και πιο δυνατά αλλά μικρότερης εσωτερικής αξίας. Σύμβολο αυτό πολύ ταιριαχτό της σταθερής διπλής προόδου που συνεχώς οπλίζεται με σκληρότερα αποτελεσματικότερα όπλα αλλά και κανείς δεν θα το αρνηθεί ότι συνεχώς το ηθικό της επίπεδο κατεβαίνει. Πράγμα που διαψεύδει τις προσδοκίες εκείνων που αντιτίθενται στο δόγμα της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού και κατά τους οποίους ο άνθρωπος ολοένα καλλίτερος θα γίνεται έως ότου μονάχος του

και αβοήθητος θα φέρει τον χρυσούν αιώνα.

Αντιθέτως όλα γύρω μας και στη διεθνή σκηνή και στη σφαίρα κάθε επί μέρους ανθρώπινης κοινωνίας όλα μας προετοιμάζουν για τη μεγάλη στιγμή που ο λίθος ο ακρογωνιαίος Ο Χριστός ξαφνικά και απροειδοποίητα θα επιπέσει στον περίεργο αυτόν ανδριάντα θα τον χτυπήσει στα πόδια του και σε μια στιγμή μέσα

Χρυσοί και ασημένιοι και χάλκινοι και σιδηροπήλινοι πολιτισμοί θα γίνουν λεπτό άχυρο στο αλώνι του μεγάλου θερισμού.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Τώρα στο μήνυμα του δεύτερου ενυπνίου ας προχωρήσουμε.

Εκείνου που είδε ο ίδιος ο Δανιήλ. Στη Βαβυλώνα ακόμα πενήντα χρόνια μετά το πρώτο. Πάλι για τέσσερις βασιλείς πάλι για τέσσερις κοσμοκρατορίες μιλάει το όνειρο. Αυτή τη φορά υπό μορφή τεσσάρων θηρίων. Από τις τέσσερις όμως την προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά τη διεκδικεί η Τετάρτη.

Από τη θάλασσα ένα—ένα τα είδε ο Δανιήλ να βγαίνουν τα θηρία. Από την ταραγμένη θάλασσα της ανθρώπινης κοινωνία. Το πρώτο θηρίο έμοιαζε με λιοντάρι που είχε φτερούγες αετού. Αντίστοιχο αυτό της χρυσής κεφαλής του προηγούμενου ενυπνίου. Και τα δύο τη βαβυλωνιακή αυτοκρατορία συμβολίζουν και άξιο σημειώσεως ότι και στου Ιερεμίου και στου Ιεζεκιήλ τις προφητείες ή βαβυλωνιακή αυτοκρατορία πάντοτε συμβολίζεται από το λιοντάρι και τον αετό. Το δεύτερο θηρίο ακολουθεί: Μια άρκτος που είχε στο στόμα της ανάμεσα στα δόντια της τρεις πλευρές τις τρεις σπουδαίες κατακτήσεις της Μηδοπερσικής αυτοκρατορίας τη Βαβυλώνα τη Λυδία και την Αίγυπτο. Έπειτα το τρίτο θηρίο μια λεοπάρδαλης με τέσσερις φτερούγες. Αυτή καθ’ εαυτή είναι φημισμένη για την ταχύτητα των αιφνιδιασμών της εναντίον των θυμάτων της η λεοπάρδαλης.

Σ’ αυτήν όμως τη λεοπάρδαλη η ταχύτης είναι ενισχυμένη με τα τέσσερα φτερά. Σύμβολο αυτό πολύ όμορφο των αστραπιαίων αιφνιδιασμών με τους οποίους ίδρυσε ο Μέγας Αλέξανδρος τη μεγάλη του αυτοκρατορία. Το θηρίο δε αυτό είχε τέσσερις κεφαλές σύμβολο των τεσσάρων βασιλείων στα οποία ευθύς μετά το θάνατο του κατακερματίσθηκε υπό τέσσερις στρατηγούς του η αυτοκρατορία του Αλέξανδρου. Και το τέταρτο θηρίο ανώνυμο και δυσπερίγραπτο βγαίνει από την θάλασσα. Θηρίο «τρομερόν και καταπληκτικόν» το ονομάζει ο Δανιήλ7:7 που ξεχώριζε από τα

Άλλα ή όπως το είδε και το περιγράφει ο Ιωάννης στο βιβλίο της Αποκάλυψης13:1-2 ήταν «όμοιον με πάρδαλιν και οι πόδες αυτού ως άρκτου και το στόμα αυτού ως στόμα λέοντος». Ο συνδυασμός δηλαδή όλων των προηγουμένων θηρίων το θηρίο της τρομερής σε ισχύ και σε σκληρότητα ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Κι’ ενώ με φρίκη παρατηρούσε το τέταρτο αυτό θηρίο ο Δανιήλ είδε να φυτρώνουν στο κεφάλι του δέκα κέρατα. Στη γλώσσα του βιβλικού συμβολισμού το κέρας πάντοτε είναι έμβλημα της ισχύος της δυνάμεως της βασιλείας. Δέκα λοιπόν κέρατα αντιστοιχούν προς τα δέκα δάχτυλα των ποδιών του ενυπνίου του Ναβουχοδονόσωρ που και τα δύο συμβολίζουν δέκα βασίλεια που απέρρευσαν από την καταλυθείσα ρωμαϊκά αυτοκρατορία. «Τα δέκα κέρατα είπε ο ερμηνευτής άγγελος στο όνειρο του Δανιήλ είναι δέκα βασιλείς οίτινες θα εγερθούν εκ της βασιλείας ταύτης» Δανιήλ 7:24. Τα κράτη αυτά τα δέκα μαζί υπό κάποια μορφή θα έχουν κάποιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν στις ημέρες που αμέσως θα προηγηθούν της δευτέρας ελεύσεως του Χριστού. Του δεκαμερούς δε αυτού συνασπισμού το κέντρο βαρύτητας θα συγκεντρωθεί στο πρόσωπο ενός: « Ιδού έτερον μικρόν κέρας ανέβη μεταξύ αυτών έμπροσθεν του οποίου τρία εκ των κεράτων εξερριζώθησαν και ιδού εν τω κέρατι τούτω ήσαν οφθαλμοί ως οφθαλμοί ανθρώπου και στόμα λαλούν πράγματα μεγάλα» 7:8 Και ο άρχων που συμβολίζεται από το πρόσθετο αυτό κέρας «θα λαλήσει λόγους εναντίον του Υψίστου και θα διανοηθεί να μεταβάλει καιρούς και νόμους και θα δοθούν εις την χείρα αυτού μέχρι καιρού και καιρών και ημίσεως καιρού» 7:25.

Καιρός και καιροί και ήμισυ καιρού -- κατά τη γενική αποδεκτή ερμηνεία: ένα δύο και ήμισυ έτη εν όλω τριάμισι κατά τα οποία θα διαρκέσει το ασεβές ξεχείλισμα της δυνάμεως του μυστηριώδους αυτού προσώπου. Θα τα ξανασυναντήσουμε τα τριάμισι αυτά χρόνια όταν φθάσουμε στο κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Για την ώρα ας περιοριστούμε να λάβουμε υπό σημείωση τη στενή αντιστοιχία που υπάρχει μεταξύ αυτού του μυστηριώδους κέρατος στο όνειρο του Δανιήλ και του θηρίου που περιγράφεται στο 13 κεφάλαιο της Αποκαλύψεως. Γράφει ο Ιωάννης (13:5): «Και εδόθη εις αυτό στόμα λαλούν μεγάλα και

βλασφημίας και εδόθη εις αυτό εξουσία να κάμει πόλεμον τεσσαράκοντα δύο μήνας». Σαράντα δύο μήνες – τα τριάμισι δηλαδή χρόνια της οράσεως του Δανιήλ. Και συνεχίζει (εδάφιο 6): « Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν εναντίον του Θεού να βλασφημήσει το όνομα Αυτού». Και ας περιοριστούμε ακόμα να σημειώσουμε τη μεγάλη ομοιότητα που παρουσιάζει το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο με εκείνο που ο Απόστολος Παύλος περιγράφει στην Β΄ Θεσσαλονικείς Επιστολή του (2:3-4): «Ο άνθρωπος της αμαρτίας ο υιός της απωλείας ο αντικείμενος ο υπεραιρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θεόν ή σέβασμα ώστε να καθίσει εις τον ναόν του Θεού ως Θεόν αποδεικνύων εαυτόν ότι είναι Θεός». Το πρόσωπο το απαίσιο του Αντίχριστου!

Τα τριάμισι τρομερά χρόνια της ακάθεκτης ισχύος του!

Θα τον ξανασυναντήσουμε. Θα τα ξαναδούμε τα τριάμισι αυτά χρόνια στην τελευταία από τις οράσεις του Δανιήλ που αποτελούν το αντικείμενο της μελέτης μας σ’ αυτό το κήρυγμα.

`````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Πριν προχωρήσουμε σ’ αυτήν την τελευταία κι ίσως απ’ όλες την πιο σπουδαία όραση ας αφιερώσουμε δυό λόγια παρενθετικά σε μια άλλη όραση που είδε ο Δανιήλ. Η όρασης αυτή αναφέρεται σε δύο από τις κοσμοκρατορίες που περιγράφονται στα δύο προηγηθέντα ενύπνια.

Στην όχθη του ποταμού Ουλαϊ βρισκόταν στην όρασή του ο

Δανιήλ και σήκωσε τα μάτια του και είδε στην όχθη του ποταμού έναν κριό του οποίου το ένα κέρας ήταν υψηλότερο από το άλλο και το υψηλότερο ήταν εκείνο που φύτρωσε αργότερα από το άλλο. Είδε τον κριό ο Δανιήλ να κερατίζει προς όλα τα σημεία του ορίζοντα και μπροστά στην ορμή του κανείς δεν μπορούσε να σταθεί. Και ξαφνικά από τη Δύση ένας τράγος ώρμησε και καθώς έτρεχε δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης. Η σύγκρουσης με τον κριό ήταν τρομερή αλλά και τα αποτελέσματα κεραυνοβόλα. Έριξε κατά γης ο τράγος τον κριό και τον καταπάτησε έτσι που κανένας δεν μπορούσε να τον ελευθερώσει. Και έγινε έτσι πιο μεγάλος και πιο δυνατός ο τράγος.

Ξαφνικά όμως το ένα κέρας που έφερε συνετρίβη και στη θέση του τέσσερα κέρατα ξεφύτρωσαν.

Σύμφωνα με την ερμηνεία που ο ίδιος ο άγγελος έδωσε στο Δανιήλ ο κριός συμβόλιζε την αυτοκρατορία των Μήδων και

Περσών και ορθά εικονίσθηκε ο κριός με δύο άνισα κέρατα από τα οποία το μεγαλύτερο ήταν που φύτρωσε αργότερα γιατί από τα δύο εθνικά στοιχεία που αποτέλεσαν την αυτοκρατορία αυτή οι Πέρσαι ήταν οι ισχυρότεροι αλλά κι’ εκείνοι που πιο καθυστερημένοι έφθασαν επί σκηνής. Ως σήμερα στα ερείπια της Περσεπόλεως μπορεί κανείς εδώ κι εκεί να διακρίνει ανάγλυφο έναν κριό με δύο άνισα κέρατα.

Ο τράγος από τη Δύση ξεκίνησε. Από τη Μακεδονία. Και τίποτε δεν θα μπορούσε ακριβέστερα να περιγράψει την καταπληκτική σταδιοδρομία των κεραυνοβόλων κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου από την εικόνα του τράγου που δεν άγγιζαν τα πόδια του κατά γης καθώς ορμούσε προς την ανατολή. Και του Αλέξανδρου η συμβολική εκπροσώπησης από τον τράγο ήταν πολύ ταιριαχτή γιατί ο τράγος ήταν της Μακεδονίας το ιερό ζώο και η αρχαιότατη πρωτεύουσα της Μακεδονίας κοντά στη σημερινή Έδεσα ήταν αι Αιγεαί από την ιερά αίγα. Ως τις ημέρες μας έχουν φθάσει αρχαία μακεδονικά νομίσματα που φέρνουν την παράσταση του τράγου.

Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι όταν εδίδετο η προφητεία αυτή στον Δανιήλ όχι μόνο ο τράγος της Μακεδονίας δεν είχε αναφανεί ακόμα αλλ’ ούτε καν ο κριός της Περσίας δεν είχε καταλάβει τη θέση της κοσμοκρατορίας. Προφητεία ενός απώτερου μέλλοντος που όμως διαβάζεται

σαν ιστορία! Δεν είναι λοιπόν παράξενο ότι για το ευλογημένο αυτό βιβλίο του Δανιήλ επεφύλαξε τις πιο πείσμονες επιθέσεις του ο κόσμος των απίστων.

Και τώρα ας προχωρήσουμε στην τελευταία

από τις οράσεις του Δανιήλ που θα χρησιμοποιήσουμε για τη συγκρότηση του ιστορικού πλαισίου. Από πολλές απόψεις αυτή

είναι η πιο θαυμαστή από όλες τις οράσεις του Δανιήλ. Είναι η περίφημη όρασης των «Εβδομήντα Εβδομάδων» και δεν είχε καθόλου άδικο ένας ευσεβής σχολιαστής των Γραφών όταν είπε: Αν δεν ήμουν χριστιανός αν δεν πίστευα στο Θεό θα μου ήταν αρκετό και μόνη αυτή η όρασης του Δανιήλ και ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίο εξεπληρώθησαν δια μέσου των αιώνων ορισμένα στοιχεία της για να με πείσει πέρα από κάθε αμφιβολία για το θεόπνευστο της Αγίας Γραφής. Μια κατ’ ανάγκη πολύ σύντομη ματιά θα ρίξουμε στη θαυμαστή αυτή όραση.

Η σκηνοθεσία είναι τώρα διαφορετική. Η χρυσή κεφαλή του πρώτου ενυπνίου έχει υποχωρήσει. Το φτερωτό λεοντάρι της Βαβυλώνας του δευτέρου ενυπνίου έχει δώσει τώρα την θέση του στο θρόνο της κοσμοκρατορίας στην περσική άρκτο. Τώρα βρισκόμαστε στο πρώτο έτος της βασιλείας του Δαρείου. Και ο Δανιήλ γέρος πια εξακολουθεί και στου Πέρσου αυτοκράτορα το παλάτι να έχει την ίδια τιμητική θέση που είχε και στο παλάτι του βασιλιά των Βαβυλωνίων.

Η καρδιά του δεν ησυχάζει. Η σκέψης του είναι στη μακρινή ερειπωμένη πατρίδα του την Ιερουσαλήμ. Μια προφητεία γυρνούσε στο μυαλό του Δανιήλ προφητεία που είχε δοθεί δια του προφήτου Ιερεμίου 25:11-12 και σύμφωνα με την οποία εβδομήντα χρόνια θα διαρκούσε η ερήμωσης της Ιερουσαλήμ. Και τώρα τα εβδομήντα χρόνια πλησίαζαν να συμπληρωθούν. Πως λαχταρούσε η καρδιά του Δανιήλ να μάθει πότε επιτέλους θα ερχόταν η λύτρωσης της Ιερουσαλήμ!

Προσευχήθηκε λοιπόν. Πάνω σ’ αυτό το θέμα προσευχήθηκε. Και ο Κύριος του έδωσε απάντηση που κατά τρόπο θαυμαστό υπερεξηκόντησε το περιεχόμενο της σκλαβιάς της Ιερουσαλήμ εζήτησε φως στην προσευχή του ο Δανιήλ. Και ο θεός του έδωσε την όραση των εβδομήντα εβδομάδων ετών που αναφέρεται κατ’ αρχήν στην ερήμωση της Ιερουσαλήμ αλλά διέγραφε κι έναν πολύ ευρύτερο κύκλο και έδωσε πληροφορία στο Δανιήλ για τις βουλές του Θεού μέχρι των εσχάτων ημερών. «Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου και επί την πόλιν την αγίαν σου δια να συντελεστή η παράβασης και να τελειώσωσιν αι αμαρτίαι και να γίνει εξιλέωσης περί της ανομίας και να εισαχθεί δικαιοσύνη αιώνιος και να σφραγιστεί όρασης και προφητεία και να χριστεί ο Άγιος των Αγίων» Δανιήλ 9:24

Εβδομήντα εβδομάδες ετών. Δηλαδή τετρακόσια ενενήντα χρόνια. Αυτά καλύπτουν την περίοδο εν σχέση με την οποία δόθηκε η όρασης. Εβδομήντα εβδομάδες κατατετμημένες όμως σε τρία τμήματα. Είπε ο άγγελος Γαβριήλ στον Δανιήλ: «Γνώρισον λοιπόν και κατάλαβε ότι από της εξελεύσεως της προσταγής του να ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ έως του Χριστού του Ηγουμένου θα είναι εβδομάδες επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο θα οικοδομηθεί και πάλιν η πλατεία και το τείχος μάλιστα εν

καιροίς στενοχωρίας. Και μετά τας εξήκοντα δύο εβδομάδες θα εκοπεί ο Χριστός πλην ουχί δι Εαυτόν» Δανιήλ 9:25-26 .

εβδομάδες λοιπόν επτά και εβδομάδες εξήκοντα δύο και απομένει μία εβδομάς για να συμπληρωθούν οι εβδομήντα. Γιατί αυτός ο τεμαχισμός; Διότι το τέλος εκάστου τμήματος σημειώνεται από ένα μεγάλο γεγονός. Πρώτα εβδομάδες επτά. Από την έκδοση του διατάγματος της ανοικοδομήσεως της Ιερουσαλήμ εβδομάδες επτά χρόνια δηλαδή σαράντα εννέα. Από τη μελέτη του βιβλίου του Νεεμίου σαφώς προκύπτει ότι ακριβώς σαράντα εννέα χρόνια πέρασαν από την εποχή που ο Αρταξέρξης εξέδωσε το διάταγμα για την ανοικοδόμηση της Ιερουσαλήμ έως ότου συμπληρώθηκε το έργο μέσα σε μια συνεχή αντίδραση και εις πείσμα πολλών εμποδίων που έπρεπε να υπερπηδηθούν – «μάλιστα εν καιροίς στενοχωρίας» όπως το προανήγγειλε ο προφητικός λόγος. Εβδομάδες λοιπόν επτά.

Και εβδομάδες εξήκοντα δύο συνεχίζει η προφητεία «έως του Χριστού του Ηγουμένου» ή κατά μια απλούστερη μετάφραση μέχρι του Χριστού του βασιλέως. Εβδομάδες εξήντα δύο ή χρόνια τετρακόσια τριάντα τέσσερα. Τόσα ακριβώς χρόνια πέρασαν από τη συμπλήρωση του έργου του Νεεμίου στα τείχη της Ιερουσαλήμ έως το δέκατο όγδοο έτος του Τιβερίου Καίσαρος και της ημέρας που η Ιερουσαλήμ υπεδέχθη για πρώτη και μόνη φορά ως Βασιλέα το Χριστό. από κει προχώρησε ο Χριστός προς το σταυρό για να «εκκοπή» όπως προείεπε η προφητεία «πλην ουχί δι’ Εαυτόν».

Και η εβδομηκοστή εβδομάς; Γεμάτη εμφανίζεται κι’ αυτή στην όραση του Δανιήλ από μεγάλα και συνταρακτικά γεγονότα για το λαό Ισραήλ για τον οποίο και δόθηκε η προφητεία αυτή. Πάλι αναφαίνεται εδώ η μυστηριώδης εκείνη μορφή του δευτέρου ενυπνίου και του 13^ου κεφαλαίου της αποκαλύψεως –

ο άνθρωπος της αμαρτίας ο Αντίχριστος της Β΄ προς Θεσσαλονικείς επιστολής 2: 2-8.

Και πάλι αναφαίνονται τα τριάμισι χρόνια των άλλων προφητειών γιατί κατά την τελευταία αυτή εβδομάδα ετών θα συνάψει ο μυστηριώδης και ασεβής εκείνος άρχων συνθήκη με τους Ιουδαίους που όμως στη μέση της εβδομάδος θα την διαρρήξει. Και θα ξεσπάσει τότε και θα διαρκέσει επί τριάμισι χρόνια η πιο τρομερή καταιγίδα που γνώρισε στην πολυτάραχη ιστορία του το Έθνος του Ισραήλ. «Και θα στερεώσει την διαθήκη εις πολλούς εν μια εβδομάδι και εν τω ημίσει της εβδομάδος θα παύσει η θυσία και η προσφορά και επί το πτερύγιον του ιερού θα είναι το βδέλυγμα της ερημώσεως και έως της συντελείας του καιρού θα δοθεί διορία εις την ερήμωση» Δανιήλ 9:27 . Σ’ αυτή την τρομερή περίοδο των τριάμισι ετών θα αφιερωθεί ένα ιδιαίτερο κήρυγμα στη σειρά αυτή – το κήρυγμα της μεγάλης θλίψεως. Και η εβδομάδα αυτή; Η τελευταία των εβδομήντα τι απέγινε; Εύλογος ερώτησης αυτή που κατά διαφόρους τρόπους απαντήθηκε από ερμηνευτές των Γραφών στην οποία όμως εμείς μονάχα μια απάντηση βλέπουμε να είναι σύμφωνη με τα διάφορα βιβλικά δεδομένα. Την εβδομάδα αυτή την τελευταία –όπως άλλως τε και από μια πρόχειρη ανάγνωση της σχετική περικοπής γίνεται καταφανές ότι και αυτή η όρασης του Δανιήλ με την ιδιόρρυθμη φραστική διατύπωση της την ξεχώρισε από τις άλλες – το χέρι του Θεού για κάποιο πολύ σπουδαίο λόγο την κράτησε χωριστά. Για κάποιο λόγο που εντελώς ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζει για μας.

Ήταν για το λαό Ισραήλ όπως είδαμε που δόθηκε η προφητεία των εβδομήντα εβδομάδων: « Εβδομήκοντα εβδομάδες διωρίσθησαν επί τον λαόν σου» Δανιήλ 9:24. Από την αρχή ως το τέλος ο κύκλος αυτός των τετρακοσίων ενενήντα ετών περιλαμβάνει γεγονότα που αναφέρονται αποκλειστικά στον αρχαίο λαό του Θεού. Υπήρχε όμως η ανάγκη και για κάτι άλλο να δημιουργηθεί χώρος μέσα στον προφητικό χρόνο της οράσεως. Δεν είχε μονάχα για το λαό Ισραήλ ευλογίες η προαιώνιος βουλή του Θεού. Υπήρχε το σχέδιο της χάρητος του Θεού σύμφωνα με το οποίο και τα έθνη θα καλούνταν να καταλάβουν τη θέση τους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού και να γίνουν συμμέτοχα των ευλογιών του Ισραήλ Εφεσίους 1:9-10+εφεσ.2:11-18 +εφεσ.:1-6 –κλπ.)

Κι’ έτσι στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας στο σταυρό ακριβώς του Χριστού το χέρι του Θεού άνοιξε μια παρένθεση μέσα στον προφητικό χρόνο. Είναι παρένθεσης του κηρύγματος του Ευαγγελίου στα έθνη. Είναι η παρένθεση που αγκάλιασε τη δική σου και τη δική μου ζωή και μας έδωκε τη δυνατότητα να προσκληθούμε κι εμείς ν’ απολαύσουμε την

εν Χριστώ σωτηρία. Και σταμάτησε κατ’ ανάγκη το ρολόι του Θεού στο τέλος ακριβώς της εξηκοστής ενάτης εβδομάδας για να δώσει την ευκαιρία στην παρένθεση των εθνών να διαδράμει τον ορισμένο χρόνο της. Σταμάτησε ώσπου να συμπληρωθεί ο αριθμός των εκλεκτών και να δεχθεί την πρόσκληση κι’ ο τελευταίος προσκεκλημένος στους γάμους του Υιού του ουρανίου Βασιλέως.

Τότε η παρένθεσης θα κλείσει. Τότε θα ξαναρχίσει το ρολόι να χτυπά. Τότε θα δοθεί το σύνθημα για ν’ αρχίσει η τελευταία εβδομάς της θαυμαστής οράσεως.

``````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

Συμπληρώθηκε έτσι το ιστορικό πλαίσιο – με πολύ γενικές βέβαια γραμμές –μέσα στο οποίο βλέπουμε στο Λόγο του Θεού να εκτυλίσσονται τα γεγονότα που σχετίζονται με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου. Σε πολλά από τα σημεία του γενικού αυτού διαγράμματος θα έχουμε την ευκαιρία να επανέλθουμε καθώς προχωρούμε στη μελέτη μας. Εκείνο όμως που πρέπει να τονιστεί είναι ότι το ενδιαφέρον μας γύρω από τα γεγονότα τα σχετιζόμενα με τη Δευτέρα έλευση του Κυρίου είναι εντόνως πρακτικό. Μας ενδιαφέρει βέβαια να πληροφορηθούμε όσο τούτο είναι εφικτό από το Λόγο του θεού τη σειρά που θ’ ακολουθήσουν τα μεγάλα εκείνα γεγονότα. Πολύ όμως περισσότερο μας ενδιαφέρει να βεβαιωθούμε αν μια θέσης θα έχει φυλαχτεί και για μας στην όμορφη ζωή της αναστάσεως που θα πλαισιωθεί από τα γεγονότα αυτά.

````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ

_______________________________

Iδού έρχομαι ταχέως !!!

Ναί ζει ο Κύριος.

Τόσο μ αγάπησε ο Θεός.

ΤΑ ΒΟΥΝΑ ΜΙΛΟΥΝ - THE MOUNTAINS CRY OUT - Γιασουμής Αναστασίου (+playlist)