ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 ---ΤΥΧΙΚΟΣ ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2000

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

``...καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου,

έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας...''

Το 97% του ελληνικού λαού...

Με την αδικαιολόγητη και αψυχολόγητη στάση που διάλεξε η ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας στο θέμα των αστυνομικών ταυτοτήτων έκανε μεγάλο κακό στον ίδιο τον εαυτό της.

Προσπαθώντας να δημιουργήσει εντυπώσεις και να φανεί ισχυρότερη από την κυβέρνηση, διεκδίκησε ως αληθινό το στατιστικό δεδομένο σύμφωνα με το οποίο "97% του ελληνικού πληθυσμού είναι Ορθόδοξοι".

Αυτό το ποσοστό όμως θυμίζει τα αποτελέσματα εικονικών "εκλογών" που γίνονταν σε αφρικανικές ή κομμουνιστικές χώρες, όπου ο λαός ψήφιζε "ελεύθερα και ομόφωνα", τον μοναδικό υποψήφιο του κινήματος που είχε επιβληθεί από το ολοκληρωτικό καθεστώς...

Στην πραγματικότητα, αυτό ισχύει μόνο στα χαρτιά, επειδή και οι πέτρες ακόμη γνωρίζουν ότι οι πραγματικά "Ορθόδοξοι" χριστιανοί στη χώρα μας δεν αποτελούν παρά ελάχιστα εκατοστά του πληθυσμού, όπως μπορεί να φανεί και από τη μικρή προσέλευση των Ελλήνων στους ναούς κάθε Κυριακή.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν το γνωστό "Ουκ εν τω πολλώ το ευ". Δυστυχώς, όμως, οι εκκλησιαστικοί "άρχοντες" της χώρας μας προτιμούν να κολακεύονται με αριθμούς φαντάσματα, χωρίς να ενδιαφέρονται για την ουσιαστική πραγματικότητα.

Αλλά τι σημαίνει αυτό το 97%;

ΠΟΙΟΣ ΔΙΑΠΡΑΤΤΕΙ:

Το 97% από τις ψευδορκίες...

Το 97% από τα διαζύγια...

Το 97% από τις σωματεμπορίες...

Το 97% από τις εκτρώσεις...

Το 97% από τις παιδεραστίες...

Το 97% από τους φόνους...

Το 97% από τις μοιχείες...

Το 97% από τα οικονομικά εγκλήματα...

Το 97% από το εμπόριο ναρκωτικών...

Το 97% από τις φοροδιαφυγές...

Το 97% από τις αυτοκτονίες...

Το 97% από τους βιασμούς...

ΠΟΥ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ;

ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΟΙ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ ΜΑΣ

ΟΤΑΝ ΨΗΦΙΣΤΗΚΑΝ ΟΙ ΝΟΜΟΙ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ;

ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΤΟ ΕΘΝΟΣ;

Σύμφωνα με την απλή αριθμητική και λογική, όταν οι ιεράρχες καυχώνται ότι ποιμαίνουν και εκπροσωπούν το 97% των πολιτών αυτής της χώρας, αυτόματα διεκδικούν και παραδέχονται ότι οι οπαδοί τους διαπράττουν όλες τις πράξεις που αναφέρονται στο πλαίσιο της απέναντι σελίδας και πολλά άλλα... και φυσικά 97% των φυλακισμένων για διάφορα αδικήματα είναι (στα χαρτιά τουλάχιστον) Ορθόδοξοι Χριστιανοί.. Αυτή, λοιπόν, είναι η ποιότητα των πιστών της Ελλαδικής Εκκλησίας;

Αλίμονο στους θρησκευτικούς ηγέτες που με την "διακονία" τους κατάφεραν μια τέτοια "ποιότητα" μαθητών και ακολούθων.

* * *

Αλλά, ευτυχώς, ανάμεσα στους συλλήβδην ονομαζόμενους Ορθόδοξους Χριστιανούς Έλληνες, ΥΠΑΡΧΟΥΝ -και γνωρίζουμε αρκετούς προσωπικά- εκλεκτοί άνθρωποι, γνήσιοι ακόλουθοι του Χριστού και του Ευαγγελίου, άτομα που μελετούν τις Άγιες Γραφές, προσεύχονται καθημερινά, αγαπούν τον Θεό και ενδιαφέρονται για τον πλησίον τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που πονούν πραγματικά για το πνευματικό κατάντημα αυτού του τόπου και φροντίζουν, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους, να κηρύξουν το Ευαγγέλιο ανάμεσα στους συμπατριώτες τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν λατρεύουν "Θεόν και Μαμωνά", που δεν βλέπουν με το ένα μάτι την Εκκλησία και με το άλλο το Χρηματιστήριο...

Υπάρχουν άνθρωποι που ειλικρινά διψούν για το γνήσιο χριστιανικό βίωμα, αλλά στερημένοι την ορθή καθοδήγηση, παραμένουν δέσμιοι σε μεσαιωνικά κατάλοιπα που όζουν πτωμαΐνη και μούχλα...

Υπάρχουν άνθρωποι που διψώντας για μια καθαρότερη ζωή, που δεν βρίσκουν στο σημερινό θρησκευτικό-πολιτικό σύστημα της Ελλαδικής Εκκλησίας, τελικά παρασύρονται σε αιρέσεις και κακοδιδασκαλίες που καταφέρνουν να δείξουν "καλύτερο πρόσωπο"...

***

Η πρόσφατη περιπέτεια που περνά η χώρα μας προσφέρει μια σπάνια ευκαιρία για την Ελλαδική Εκκλησία, να αποτινάξει επιτέλους τα δεσμά του Κράτους και ν' αναπτύξει τη δική της ανεξάρτητη ζωή, όπως στο παρελθόν έχουν ζητήσει αρκετοί δικοί της άνθρωποι.

Επηρεασμένοι, όμως, οι εκκλησιαστικοί ταγοί από πνεύμα φιλοδοξίας και τη λαγνεία των κοσμικών μεγαλείων, εμποδίστηκαν να δουν σωστά και έπραξαν όπως δεν θα έπρεπε. Ακόμη και ο Αρχιεπίσκοπος, ο οποίος αρχικά έδειξε δείγματα ορθής πορείας, παρασύρθηκε (ή είναι δέσμιος) από μια πλειοψηφία αρχιερέων που δεκαετίες τώρα κοιμούνται τον ύπνο της εικονικής ηγεμονίας τους, από τον οποίο δεν θέλουν κανείς να τους μετακινήσει...

Με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να γελοιοποιηθούν ιεροί θεσμοί και να παραπλανηθεί ο λαός μας σε δρόμους αδιέξοδους, που δεν οδηγούν στο Ευαγγέλιο και στα νάματα της ζωής αλλά σε πεδία και μεθόδους πολιτικών μαχών, από τα οποία μόνο πίκρα, διχασμός και μίσος πηγάζει.

Είθε η ιστορία αυτή να αφυπνίσει το μέρος εκείνο του λαού μας που διψά για γνήσια χριστιανική ζωή και να το βοηθήσει να επιστρέψει ΕΠΙ ΤΑΣ ΠΗΓΑΣ, στα ιερά κείμενα του Ευαγγελίου, στην καθαρή ζωή, στη συνέπεια λόγων και έργων, σε αληθινή λατρεία του Θεού "εν πνεύματι και αληθεία".

Ο Θεός να το δώσει!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

``...καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και του πινακίου,

έσωθεν όμως γέμουσιν εξ αρπαγής και ακρασίας...''

Έλληνας ή Χριστιανός!

Ησχέση ανάμεσα στον ελληνισμό και το χριστιανισμό, ένα θέμα που προσπάθησαν να ερμηνεύσουν πολλοί ιστορικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα εξ αφορμής των νέων αστυνομικών ταυτοτήτων. Συζητήθηκε εκτενώς σε τηλεοπτικές συζητήσεις, σε δημόσια βήματα, προβλήθηκε από τον Τύπο αλλά και από άμβωνες εκκλησιών, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης στις "λαοσυνάξεις" που οργανώθηκαν από την εκκλησιαστική ιεραρχία...

Μάλιστα, όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε φανατισμένη ατμόσφαιρα, για μια ακόμη φορά το θέμα ξέφυγε από τις αληθινές του διαστάσεις και ως νέο "υγρόν πυρ" καθένας το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν σε επιθέσεις κατά των αντιπάλων του...

Ως Έλληνες έχουμε κι εμείς τις ευαισθησίες μας με ό,τι ελληνικό. Ως Χριστιανοί, όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να διατηρούμε την ψυχραιμία μας και με κάθε αντικειμενικότητα να διακρίνουμε ``τα διαφέροντα’’ και να αποδίδουμε ``τα του καίσαρος τω καίσαρει και τα του Θεού τω Θεώ''...

Το βασικό ερώτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι εάν και κατά πόσον υπάρχει ανάμεσα στον ελληνισμό και τον χριστιανισμό, αυτού του είδους η σχέση που προσπαθούν να μας κάνουν να πιστεύουμε κάποιοι καπηλευόμενοι την ιστορία.

Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στην αλήθεια, πρέπει χωρίς υπεκφυγές να ομολογήσουμε ότι ανάμεσα στις δύο αυτές έννοιες στην πραγματικότητα όχι μόνο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ, αλλά και δεν υπάρχει λόγος να υπάρχει!

Για να μην σπεύσει κάποιος να παρανοήσει τη θέση αυτή, δηλώνουμε αμέσως και διευκρινίζουμε ότι το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο "-ισμό", εθνικό (αναφερόμενο σε οποιοδήποτε περιούσιο έθνος π.χ. ιουδαϊκο, ελληνικό, ρωμαϊκό κ.λπ.), πολιτικό (εθνικισμό, κομμουνισμό, σοσιαλισμό κ.λπ.) ή φιλοσοφικό (ουμανισμό, υπαρξισμό, μοντερνισμό κ.λπ.).

Η θέση αυτή δεν προκύπτει από δική μας επιλογή, αλλά πηγάζει από τις ίδιες τις Άγιες Γραφές (και μάλιστα την Καινή Διαθήκη), οι οποίες βεβαιώνουν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι κανείς δεν πρέπει να καυχάται απλά και μόνο στην όποια καταγωγή ή πίστη του! (Ματθ. 3/γ/9, Ιάκ. 2/β/19).

Το όλο θέμα συζητείται εκτενώς από τον απόστολο Παύλο στην Επιστολή προς Ρωμαίους όπου, αν και παραδέχεται ότι ``η υπεροχή του Ιουδαίου’’ είναι ``πολλή κατά πάντα τρόπον, διότι εις τους Ιουδαίους ενεπιστεύθησαν τα λόγια του Θεού΄΄ (3/γ/1-2), εντούτοις καταλήγει ότι ``Ιουδαίος δεν είναι ο εν τω φανερώ Ιουδαίος... αλλ’ Ιουδαίος είναι ο εν τω κρυπτώ Ιουδαίος... του οποίου ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού’’ (2/β/28-29).

Εκείνο που έχει σημασία στα μάτια του Θεού -εξυπακούεται πως το ίδιο πρέπει να ενδιαφέρει και τους θρησκευτικούς ταγούς- δεν είναι η εθνική ή η πολιτιστική ταυτότητα του ατόμου (η οποία προφανώς είναι σημαντικότατη σε άλλες σφαίρες της ανθρώπινης ζωής και κοινωνίας), αλλά η στάση του απέναντι στον Θεό και τον Χριστό Του και απέναντι στις θείες εντολές. Ο απόστολος θα γράψει: ``θλίψις και στενοχωρία επί πάσαν ψυχήν ανθρώπου του εργαζομένου το κακόν, Ιουδαίου τε πρώτον και Έλληνος^ δόξα δε και τιμή και ειρήνη εις πάντα τον εργαζόμενον το αγαθόν, Ιουδαίον τε πρώτον και Έλληνα’’ (Ρωμ. 2/β/9-10). Κανείς δεν αθωώνεται επειδή ανήκει σ’ αυτό ή το άλλο έθνος και κανείς δεν ενοχοποιείται για την ίδια αιτία.

Αν οι Ιουδαίοι διεκδικούν κάποια πρωτοπορία, επειδή σ’ αυτούς πρώτα παραχωρήθηκαν οι θείες αποκαλύψεις, αυτό απλά τους καθιστά ιδιαίτερα υπόλογους γι' αυτό και η κρίση του Θεού για τους παραβάτες των εντολών Του αφορούν τον ``Ιουδαίον πρώτον’’.

Η ισορροπία αυτή δεν περιορίζεται μόνο μεταξύ αυτών των δύο αρχαίων εθνών ή πολιτισμών μα αγκαλιάζει ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ, επειδή ενώπιον του Θεού ``δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός’’ (Κολ. 3/γ/11).

Παρόλο που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν ότι ``πας μη Έλλην βάρβαρος’’, και οι Ιουδαίοι θεωρούσαν ως εθνική τους αποκλειστικότητα το έλεος και τη χάρη, ο Θεός κατήργησε όλες αυτές τις διακρίσεις δημιουργώντας έναν ΝΕΟ ΛΑΟ, για τον οποίο και λέει: ``θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί^ και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου'' (Β' Κορ. 6/ς/16).

Απαντώντας στους Ιουδαίους, οι οποίοι είχαν καύχηση στην καταγωγή τους από τον Αβραάμ, ο Χριστός δήλωσε: ``θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής’’ (Ματθ. 21/κα/43). Έκτοτε, κανένας ΙΟΥΔΑΙΟΣ ή ΕΛΛΗΝΑΣ δε μπορεί να συγκαταριθμηθεί με το λαό του Θεού απλά και μόνο χάρη στην εθνική του καταγωγή παρά μόνο ανάλογα με το πώς εφαρμόζονται στη ζωή του οι θείες διατάξεις και παράγεται ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Όλοι οι λαοί και όλα τα έθνη έχουν προσφέρει στην ανθρωπότητα πολλά ή λιγότερα, κανένας όμως δε μπόρεσε να φέρει λύση στο αιώνιο υπαρξιακό πρόβλημα του ανθρώπου. Αυτό το γνώριζε από την αρχή ο Θεός γι' αυτό και στην επαγγελία που έδωσε στον Αβραάμ συμπεριέλαβε όλους τους ανθρώπους, λέγοντας ότι ``εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γης'' (Γεν. 22/κβ/18). Είναι για τούτο που ``ο έπαινος είναι ουχί εξ ανθρώπων, αλλ’ εκ του Θεού’’.

Συνεπώς, τέκνα Θεού είναι μόνο εκείνοι οι οποίοι ``ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν’’ (Ιωάν. 1/α/13) και μόνο αυτοί είναι πραγματικοί χριστιανοί!

***

Τα παραπάνω δείχνουν πόσο ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ είναι το να μιλάει κανείς για "ελληνοχριστιανικό" πνεύμα, επειδή τότε θα έχουν δίκιο και εκείνοι που μιλούν για "ιουδαιοχριστιανικό" πολιτισμό (αυτό το τελευταίο είναι πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ) και, λογικά παρέχεται το δικαίωμα σε κάθε άλλο λαό να μιλάει για "ρωσοχριστιανικό" ή "σλαυοχριστιανικό" ή "λατινοχριστιανικό" ή "αφρικανοχριστιανικό" και όλα τα ανάλογα σύνθετα...

Δεν διεκδικούμε περισσότερη σοφία ή λογική από την ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όταν όμως τα πράγματα κατευθύνονται από άλλους παράγοντες, άσχετους με την ουσία και την πνευματικότητα, τότε οδηγούμαστε -και δυστυχώς αυτό συμβαίνει σήμερα- σε λάθη ανεπανόρθωτα, με συνέπειες οδυνηρότατες και για τη χώρα και για την Εκκλησία της.

Δεν υποτιμούμε καθόλου την ελληνική μας καταγωγή με τα παραπάνω. Διαχωρίζουμε εντούτοις τη χριστιανική ιδιότητα από την εθνική και δεν θεωρούμε κανέναν λαό περιούσιο ή ανώτερο από οποιονδήποτε άλλο.

Κάθε άνθρωπος, άσχετα με την εθνική του καταγωγή, μπορεί να είναι ΚΑΛΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, αλλά κανένας Έλληνας ή οποιασδήποτε άλλης φυλής μέλος ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας της εθνικής του καταγωγής ή επειδή κάποτε "τον βάφτισε η νουνά του".

***

Καλά θα έκανε, λοιπόν, η ιεραρχία της Ελλαδικής Εκκλησίας να αναθεωρήσει τους δρόμους που ακολουθεί. Λάθος είναι η αρχική αντίληψη ότι όλοι οι Έλληνες είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αν αυτό ισχύει, τότε ανάμεσά τους συγκαταλέγονται και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, που τόσα του καταμαρτυρούν, και ο ακατονόμαστος Ανδρουλάκης και όλοι εκείνοι που πέρασαν τις τελευταίες ημέρες από τις τηλεοπτικές οθόνες καυχόμενοι ότι "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ", "ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ", "ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ"!...

Αν η κορυφή της Ελλαδικής Εκκλησίας, ικανοποιείται να "ποιμένει" ένα κοπάδι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΝΕΚΡΩΝ, αυτό διόλου δεν ταιριάζει με το Ευαγγέλιο ή τον ηρωισμό των αποστόλων και μαρτύρων της πίστης μας.

Παραφράζοντας τα λόγια του Παύλου, ``εν τη εκκλησία πέντε αληθινούς χριστιανούς προτιμώ να έχω, παρά μυρίους που γι’ αυτούς η χριστιανική πίστη μοιάζει με γλώσσαν αγνώριστον’’.

Σε αντίθετη περίπτωση η Ελλαδική Εκκλησία θα παραμείνει μια ακόμη υπηρεσία του Δημοσίου, οπωσδήποτε όμως όχι Εκκλησία Χριστού!

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

``Διά πολλών μαρτύρων...''

Ο ψευδεπίγραφος πόλεμος

Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ώστε να μην εισχωρεί στις σελίδες αυτές κανενός είδους φανατισμός. Για το λόγο αυτό αναδημοσιεύουμε από το περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" ένα ΣΟΒΑΡΟ άρθρο, που με σοφία και σαφήνεια μετατοπίζει την προσοχή από το ψευδοδίλημμα "ναι ή όχι στην αναγραφή του θρησκεύματος;" -στην παγίδα του οποίου παρασύρθηκαν και έπεσαν οι ιεράρχες- για να δείξει το αληθινό πρόβλημα με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες, που επικεντρώνεται στο ότι κανείς πλην των κρατικών υπηρεσιών δε θα μπορεί να γνωρίζει ΤΙ ΘΑ ΠΕΡΙΕΧΕΤΑΙ ή τι θα μπορεί στη συνέχεια να προστεθεί, στη μαγνητική λωρίδα που θα διαθέτουν.

Πάρα πολλές φορές, σε σημείο υπερβολής, επαναλαμβάνει το βιβλίο της Αποκαλύψεως την φράση «και ο έχων ώτα...» ή «και ο έχων νουν...» κ.λπ., πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι σε δύσκολους καιρούς, σαν τους σημερινούς, απαραίτητη προϋπόθεση - εφόδιο για την ερμηνεία των «σημείων» - γεγονότων αποτελεί η σκέψη, η σύνεση, η φρόνηση, και ο Φωτισμός θα συμπλήρωνε ο θεολόγος νους. Γνώμονας λοιπόν στην έρευνα και εξέταση ζητημάτων πρέπει να είναι η διερεύνηση της επιφάνειας, άλλά κυρίως του βάθους των πραγμάτων.

Μήπως λοιπόν στην προσπάθεια να εξωραϊστεί η χρήση των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων προωθείται η δυνατότητα του κάθε ανεξέλεγκτου «αρμοδίου» ή μη, ακόμη και ηλεκτρονικού «πειρατή» από οποιοδήποτε μέρος της γης, να έχει στη διάθεσή του, μέσω της ηλεκτρονικής αποθήκευσης δεδομένων, ευαίσθητες προσωπικές πληροφορίες εκπληκτικής λεπτομερείας και σπουδαιότητας; Οποιοδήποτε καλόπιστο ή κακών διαθέσεων συλλογικό διευθυντήριο ή άνθρωπος, θα διαχειρίζεται στοιχεία και πληροφορίες που σχετίζονται και αφορούν από τις καταναλωτικές προτιμήσεις έως τις ασθένειες και τα «πιστεύω» καθενός, ο οποίος κατέχει ή μάλλον «κατέχεται» από ηλεκτρονική ταυτότητα.

Και ξεκινά ένας ψευδεπίγραφος «πόλεμος», και καλλιεργείται από τα Μ.Μ.Ε. πνεύμα συρράξεως μεταξύ του Κράτους και του πληρώματος της Εκκλησίας με θέμα το εάν χρειάζεται να περιέχεται στη νέα ταυτότητα το θρήσκευμα.

Αυτονόητο είναι, ότι με το ερώτημα αυτό θεωρείται de facto η αποδοχή των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, γι’ αυτό και καλλιεργείται πνεύμα αντιπαλότητας για μια λεπτομέρεια, βασική μεν σχετική δε, αυτήν της αναγραφής ή μη του θρησκεύματος. Διότι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι, εφόσον θεσπιστεί η ηλεκτρονική ταυτότητα, το θρήσκευμα του κατόχου θα αποτελεί ένα από τα εκατομμύρια διά γυμνού οφθαλμού αόρατα -ορατά όμως από τα ειδικά μηχανήματα- στοιχεία που θα εμπεριέχονται a priori στον πολυψήφιο οριζόντιο αριθμό, την λωρίδα η οποία θα διατρέχει όλη την ταυτότητα, προσωπικά στοιχεία με διαβαθμισμένη πρόσβαση, τα οποία δεν αποκαλύπτονται στον ενδιαφερόμενο, ώστε να μην του παρέχεται η δυνατότητα ελέγχου και αλλαγής ψευδών ή και χαλκευμένων στοιχείων.

Άρα ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας. Όσοι αγωνίζονται, και δικαίως, για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της. Μήπως oι «κουτόφραγκοι» Βρετανοί και Δανοί, επί πλέον δε και οι καθ’ ημάς Κύπριοι, που αρνήθηκαν τις ηλεκτρονικές ταυτότητες είναι ανόητοι ή μήπως έχουν έλλειμμα δημοκρατικότητας ή ακόμη προωθούν την διεθνή τρομοκρατία;

Η ηλεκτρονική ταυτότητα δεν αποτελεί απλώς ένα κρατικό έγγραφο, όπως αβασάνιστα και ύποπτα πολλοί υποστηρίζουν. Δεσμεύει ανεξέλεγκτα και υποθηκεύει αβασάνιστα το μέλλον των κατόχων της καθιστώντας τους έκθετους σε κάθε νόμιμο αλλά και παράνομο συμφέρον και δύναμη.

Πρόκειται για τον θρίαμβο του ρατσισμού, της κατηγοριοποίησης και κατάταξης των ανθρώπων, έννοιες, τις οποίες έχει ανάγκη διότι αποτελούν μέρος της ουσίας του και με τις οποίες ερωτοτροπεί και εφαρμόζει σε κάθε έκφανση της ζωής, της τέχνης και του πολιτισμού του ο νεόκοπος Δυτικός πολιτισμός, ένας πολιτισμός, ο οποίος αγνοεί συστηματικά και θεωρεί ουτοπία το ότι ο άνθρωπος είναι τρεπτός, δηλ. «προς τι μεν καλός, προς τι δε κακός», αρχή, η οποία διέπει όλα τα εγκόσμια και σαν αστραπή διαπερνά διαχρονικά το ελληνικό και μετέπειτα το Πατρικό πνεύμα. Ο πολιτισμός μας, που δεν είναι χθεσινός, θα καταδίκαζε ως ύποπτη και δόλια την σπουδή της θέσπισης και απόκτησης ηλεκτρονικών ταυτοτήτων.

Ήδη η εφαρμογή του συστήματος ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, του οποίου μέρος μόνον αποτελεί η ατομική ηλεκτρονική ταυτότητα, ξεκίνησε με την συλλογή προσωπικών στοιχείων των υπηρετούντων στη Δημόσια Τάξη, οι οποίοι λόγω της φύσεως της υπηρεσίας των δεν μπορούν να αρνηθούν.

Δεν είναι ακόμη αργά για να ξυπνήσουμε, και μαζί να ενεργοποιηθεί η Εκκλησία μας, ώστε να ξεφύγουμε από το δόλωμα (δέλεαρ) του ψευδοδιλήμματος «αναγραφή ή όχι του θρησκεύματος στις νέες ηλεκτρονικές ταυτότητες» επιστρέφοντας στο πραγματικά ζητούμενο που είναι: "καθιέρωση - αποδοχή ή συνολική απόρριψη αυτού του είδους των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων;».

Ο θόρυβος είναι τεχνητός, για να μην τεθεί υπό αμφισβήτηση η ίδια η απόκτηση και θέσπιση της ταυτότητας... Όσοι αγωνίζονται για την αναγραφή τού θρησκεύματος του κατόχου στις νέες ταυτότητες, ήδη έχουν ενδώσει και είναι θετικοί στην απόκτησή της.

Και το θέμα αυτό φέρει τόσες καίριες παραμέτρους και έχει τόσο σημαντικές διαστάσεις για την επιβίωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας διάρκειας, ώστε να καταφύγουμε καλόπιστα, όπως ακριβώς και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, στην άμεση λαϊκή ετυμηγορία, σε δημοψήφισμα. (*)

(*) Άρθρο του θεολόγου κ. Π. Φραγκάκου στο Περιοδικό "Πειραϊκή Εκκλησία" (Ιούν. 2000, σελ. 22). Τίτλος στο πρωτότυπο "Ηλεκτρονικές ταυτότητες: Ναι ή Όχι;"

Ότι διαφωνούμε με την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες είναι σαφές και από την υπόλοιπη ύλη του τεύχους. Ότι, εντούτοις, υπάρχει πρακτικός κίνδυνος για την ελευθερία των πολιτών με την επιβολή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, λίγοι το έχουν κατανοήσει και ελάχιστοι είναι εκείνοι που μιλούν γι' αυτόν. Αν το θέμα έμπαινε από την αρχή σ' αυτή τη βάση -και όχι στο ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος- ο Αρχιεπίσκοπος θα είχε πολύ περισσότερους υποστηρικτές. Όπως όμως ενεργεί σήμερα, δικαιολογημένα κάποιοι αναρωτιούνται μήπως το όλο ζήτημα δεν είναι παρά μια συμπαιγνία που στοχεύει να παρασύρει τελικά το λαό στην αποδοχή των νέων ταυτοτήτων "με το θρήσκευμα" αλλά ...και όλα μαζί τα άλλα "μυστικά" του.

Πίσω από τις ταυτότητες

``Είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση είναι εκείνη που -εντελώς άστοχα- προκάλεσε τη συζήτηση των ταυτοτήτων. Η ηγεσία της Εκκλησίας, όμως, την εξέθρεψε και τη διόγκωσε. Έτσι, φωτίστηκε άλλη μια φορά μια πολύ απογοητευτική αδυναμία της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ελλάδος: αντί να επιμένει σε ένα στείρο, τυπικό και φορμαλιστικό, πολλές φορές ηθικά και δικαιικά αθέμιτο, εναγκαλισμό με το κράτος, οφείλει να ασχοληθεί με τα ουσιώδη θέματα των σχέσεών της με την ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτεία^ οφείλει να αναπτύξει τις δικές της δυνάμεις πνευματικού και κοινωνικού κύρους και τη δική της οικονομική και οργανωτική οντότητα^ οφείλει να δραστηριοποιηθεί στο ευρύτερο πεδίο των ομόδοξων και ετερόδοξων Εκκλησιών. Οφείλει γενικά να αναπτύξει τη δραστηριότητα εκείνη που θα την καταστήσει ουσιαστικά αυτοκέφαλη και πραγματικά ανεξάρτητη οντότητα απέναντι στο κράτος, θα την απαλλάξει από αναχρονιστικές στρεβλώσεις και αγκυλώσεις και θα την ανυψώσει σε πηγή δύναμης για την Ορθοδοξία στον αγώνα επιβίωσης των πολιτισμών.''

Γ. Κασιμάτης, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Εφημερίδα "ΤΟ ΒΗΜΑ" 30-6-2000

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

Ας μιλήσουμε ψύχραιμα...

Το θρήσκευμα στις ταυτότητες

και το άρθρο 2 της Διακήρυξης των Ηνωμένων Εθνών

Το παρακάτω άρθρο γράφτηκε σε ανύποπτο χρόνο από τον Ομότιμο Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών κ. Σάββα Αγουρίδη. Το γεγονός ότι έχει δημοσιευθεί πολύ πριν από την πρόσφατη ανακίνηση του ζητήματος, του δίνει ιδιαίτερη αξία καθώς είναι ελεύθερο από φανατισμούς.

 ΕΦΕΤΟΣ γιορτάζονται σ’ όλον τον κόσμο τα 50 χρόνια της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου από τον ΟΗΕ. Εργαζόμενος σε μια βιβλιοθήκη του εξωτερικού για τη συγκέντρωση υλικού περί του θέματος της ανοχής και της ανεξιθρησκίας, είχα κάποια ώρα την ευκαιρία να ελέγξω όσο μπορούσα πιο προσεκτικά τις σχετικές αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, τις οποίες, φυσικά, αποδέχθηκε και υπέγραψε και η χώρα μας το 1981.

Ο καθηγητής της Οξφόρδης Ian Brownlee έχει συγκεντρώσει σε ένα τόμο όλα τα βασικά ντοκουμέντα περί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τίτλο: Basic Documents on Human Rights, 3η έκδ., Clarendon Press, Oxford, 1992. Περιττό να πω οτιδήποτε για τη χρησιμότητα ενός τέτοιου βιβλίου για μια εποχή όπως η δική μας, που γνώρισε τη φοβερότερη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γι’ αυτό και τα Ηνωμένα Έθνη προχώρησαν σε κοινές διακηρύξεις που για τους υπογράψαντες έχουν χαρακτήρα Νόμου.

Εδώ περιορίζομαι στην αναφορά της υπ’ αριθ. XIV «Διακήρυξης περί εξάλειψης όλων των μορφών μισαλλοδοξίας και μεροληψίας (Discrimination) που έχουν το θεμέλιό τους στη θρησκεία και τη θρησκευτική πίστη». Η απόφαση αυτή πάρθηκε και διακηρύχθηκε το 1981 (βλ. ο.π., σελ. 109-112). Με βαθιά συνείδηση ευθύνης αλλά και ρεαλισμό τονίζονται οι συμφορές που έχουν σωρεύσει επί της ανθρωπότητας η έλλειψη θρησκευτικής ανοχής, ο θρησκευτικός φανατισμός και η μισαλλοδοξία. Επισημαίνει πόσο συχνά παράγοντες έξω και μακράν από το χώρο του προβλήματος εκμεταλλεύονται επιδέξια παρόμοιες διενέξεις για να διατηρούν ολόκληρους λαούς απασχολημένους σε μηδαμινότητες, μακριά από σοβαρά προβλήματα της κοινωνικής ζωής ή για να εκμεταλλεύονται τους λαούς αυτούς ενσπείροντας το μίσος, τη διάσταση και την αποξένωση μεταξύ του λαού μιας χώρας. Κι η σημαντική αυτή διακήρυξη από τα κράτη-μέλη τονίζει πως δεν πρέπει η θρησκεία και η θρησκευτική πίστη να χρησιμοποιείται για σκοπούς μη συνεπείς προς τις αρχές του χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Στην παράγραφο αυτή ανήκει και το άρθρο 2 που, όπως είναι φανερό αναφέρεται αμέσως και σαφώς το burlesque της ελληνικής Βουλής οσάκις συζήτησε το θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες των Ελλήνων πολιτών. Το παραθέτω σε δική μου μετάφραση, και θα χαρώ πολύ αν το εν Αθήναις γραφείο του ΟΗΕ έχει πιο «επίσημη»(;) μετάφραση του πολύ ενδιαφέροντος τα καθ’ ημάς άρθρου!

Άρθρο 2: «Θρησκευτική προκατάληψη και μισαλλοδοξία (discrimination), που έχουν το θεμέλιό τους στη θρησκεία ή τη θρησκευτική πίστη, δηλώνει την όποια διάκριση, εξαίρεση (exclusion), περιορισμό (restriction) ή προτίμηση (preference) που στηρίζεται στη θρησκεία ή τη θρησκευτική πίστη και που έχει σκοπό ή έχει αποτέλεσμα την αχρήστευση (nullification) ή τη μείωση (impartment) της αναγνώρισης, της απολαβής δικαιωμάτων (enjoyment) ή της άσκησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών επί της αυτής (equal) βάσης, (ό.π., σελ. 110 - Η υπογράμμιση του "Τ").

Όταν διάβασα το άρθρο αυτό, ομολογώ πως συγκλονίσθηκα. Ένιωσα βαθιά μομφή γιατί αγνοούσα, θεολόγος εγώ καθηγητής του Πανεπιστημίου, την ύπαρξη του άρθρου αυτού, όταν στην Ελληνική Βουλή γινόταν το πανδαιμόνιο εκείνο των συζητήσεων, κατά τις οποίες δεν θυμόμουν να είχε γίνει κάποια αναφορά στο άρθρο αυτό. Αυτοί που ήσαν εναντίον της αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ελληνικές ταυτότητες βασίστηκαν -όσο θυμάμαι- σε, κατά τη γνώμη μου, υγιή ιδεολογικά επιχειρήματα, όπως επίσης αναφέρθηκαν στην ουσία αυτού που θίγει και το άρθρο 2, ότι η αναγραφή δηλώνει διάκριση και μείωση των μη ορθοδόξων Ελλήνων, δεν θυμάμαι όμως να άκουσα κάποια μνεία διεθνούς συμφωνίας, με την αποδοχή και υπογραφή της οποίας έχει δεσμευθεί και η Ελλάδα, η οποία συνήθως καυχάται για την τήρηση των Διεθνών Συμβάσεων. Κι αν όμως έγινε κάποια τέτοια μνεία που μου διέφυγε, η δημοσίευση του σχετικού άρθρου του ΟΗΕ εδώ έχει ενδιαφέρον για κοινούς πολίτες όπως ο γράφων.

Οι βουλευτές όμως που ψήφισαν υπέρ της αναγραφής του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες δεν είχαν προφανώς υπόψη τη διεθνή δέσμευση της χώρας μας στο θέμα αυτό. Ως Έλληνας πολίτης, βέβαια, αισθάνθηκα εντροπή για την επιχειρηματολογία των υπερασπιστών της αναγραφής που έτυχε να ακούσω. Η μεγάλη απορία που ένιωσα, όταν διάβασα προσεκτικά τα του άρθρου 2, αφορά παλαιό φίλο, νυν πρόεδρο της Βουλής των Ελλήνων: διερωτήθηκα δηλ. πώς είναι δυνατό να συζητούνται τόσο σημαντικά θέματα από το ανώτατο Νομοθετικό σώμα, χωρίς ο πρόεδρος να επιστήσει ευθύς εξαρχής στους βουλευτές, όχι απλώς τι διεθνώς ισχύει αλλά βασικές αρχές ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχει αποδεχθεί και υπογράψει η χώρα μας. Θυμόμαστε δηλαδή τα Ηνωμένα Έθνη, όταν έχουμε κάποιες δικές μας διεκδικήσεις, κι όταν πρόκειται για γενικές πανανθρώπινες αρχές, τις γράφουμε στα παλιά μας παπούτσια;

Ο αφελής Έλληνας, ο κοινός πολίτης, νιώθει όχι μόνο πικρία κι οργή αλλά και αηδία, όταν παρακολουθεί τους ηγέτες της χώρας να συζητούν ζητήματα τέτοιας τάξης από μια φθηνή ψηφοθηρική άποψη μέσα σε θολά νερά αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα γίνουμε οι Έλληνες ως άνθρωποι και το τι θα συμβεί στο πρόσωπο της χώρας μας επί της διεθνούς σκηνής. Το ωραίο είναι ότι τους καλοπληρώνουμε για τέτοιου είδους υπηρεσίες που μας προσφέρουν.

Αν, πράγματι, έχουν οι βουλευτές μας μια επαρκή δικαιολογία για παρατράγουδα όπως το παραπάνω, οφείλεται, αγαπητοί αναγνώστες, και σ’ εμάς: Εγράψαμε ποτέ στους ανθρώπους αυτούς, για το αν και πόσο μας εκπροσωπεί η συμπεριφορά τους; Παραπονεθήκαμε ως ψηφοφόροι τους για την εκπροσώπησή μας; Τους μεμφθήκαμε ποτέ για τις απόψεις που διατυπώνουν; Κι όταν στις εκλογές στέλνουμε με τη ψήφο μας πάλιν και πολλάκις τους ίδιους ανθρώπους στη Βουλή, αυτό δε σημαίνει πως τους εξωθούμε εμείς οι ίδιοι σε καταχρήσεις εξουσίας; Με λίγα λόγια, φταίμε όλοι και, ως πολίτες, δεν είμαστε αμέτοχοι στα αμαρτήματα ή τις αστοχίες των εκπροσώπων μας. Η Δημοκρατία δεν φτιάχνεται από μια φούχτα ανθρώπους. Η Δημοκρατία ζει από την επαγρύπνηση όλων των πολιτών.

Σάββας Αγουρίδης, Καθ/τής Παν/μίου

ΜΕΓΑ ΗΘΙΚΟ ΑΤΟΠΗΜΑ

Εισηγούμενος την πρόσφατη ομιλία του στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου (Αθήνα 31-5-2000), ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος είπε:

``...έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται το νέο κλίμα μέσα στο οποίο θα είμαστε προσεχώς όλοι υποχρεωμένοι να ζούμε, κύρια χαρακτηριστικά του οποίου φαίνεται να είναι η υποβάθμιση της αξίας του ανθρώπινου προσώπου, η υποταγή του στην εξουσία και η υποδούλωσή του στην ηλεκτρονική τεχνολογία. Η κοινωνία των προσώπων ετοιμάζεται να παραχωρήσει τη θέση της στην κοινωνία της πληροφορίας...''

Ανακόλουθα με τα λόγια του αυτά, ο ίδιος απαιτεί και αγωνίζεται για την αναγραφή του θρησκεύματος στις νέες ταυτότητες, δηλαδή μιας ακόμη "πληροφορίας" προς επεξεργασίαν υπό παντός ενδιαφερομένου...

Η έκταση που δόθηκε στο επουσιώδες θέμα της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, γελοιοποιεί και βλάπτει διεθνώς την Ελλαδική Εκκλησία, και της στερεί την ευκαιρία να αποδείξει και να διεκδικήσει τον σοβαρό πνευματικό ρόλο της ανάμεσα στο λαό μας. Και μόνη η συνεχής παρέλαση τον τελευταίο καιρό στα "παράθυρα" των τηλεοπτικών σταθμών τόσων πολλών ανθρώπων που χωρίς δισταγμό δηλώνουν την άρνηση και την απόστασή τους από το θρήσκευμα που γράφει η ταυτότητά τους, καθώς όπως οι ίδιοι ομολογούν βιώνουν εντελώς αντίθετα από τις χριστιανικές αρχές, αποδεικνύει αφενός την αχρηστία της αναγραφής...

 

Αλλά υπήρξε ένα άλλο, χειρότερο ολίσθημα, καθώς ο κ. Χριστόδουλος διάλεξε να επικαλεστεί ως κατακλείδα της εν λόγω ομιλίας του τους παρακάτω στίχους γνωστού ομοφυλόφιλου Αλεξανδρινού ποιητή:

``Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες ο κούφιος Ιουλιανός είπε: "Ανέγνων, έγνων, κατέγνων" // Τάχατες μας εκμηδένισε με το "κατέγνων" του... // Τέτοιες εξυπνάδες όμως πέραση δεν έχουνε σε μας τους Χριστιανούς. // "Ανέγνως αλλ' ουκ έγνως. Εί γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως" απαντήσαμεν αμέσως''.

Δεν υπήρχε αλήθεια, άλλος ``νορμάλ'' εκπρόσωπος της Ορθοδοξίας, και έπρεπε ο Αρχιεπίσκοπος να επικαλεστεί τον Καβάφη, για να υποστηρίξει ``τες θρησκευτικές μας δοξασίες...''; Επιτέλους, σε τι βοήθησαν τον Κ.Κ. οι θρησκευτικές του δοξασίες και το ότι κατέτασσε τον εαυτό του ανάμεσα στους ``Χριστιανούς'', αν δεν μπόρεσαν να τον ελευθερώσουν από το αμαρτωλό πάθος της ομοφυλοφιλίας του;

Πηγές:

http://www.greekhelsinki.gr/greek/articles/17-5-98-avgi.html

 

http://www.ecclesia.gr/Archbishop/Speeches/pressMay-

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

...δος τον λογαριασμόν της οικονομίας σου...’’

Υπάρχει και το Χρηματιστήριο... (2)

Στο προηγούμενο τεύχος ασχοληθήκαμε με την πρακτική πλευρά των επενδύσεων στο γήινο Χρηματιστήριο Αξιών, καθώς και τα κέρδη -αλλά και τα προβλήματα- που συνδέονται με αυτό. Η μελέτη των Αγίων Γραφών, εντούτοις, δείχνει ότι υπάρχει και ένα άλλο «Χρηματιστήριο», που αναφέρεται σε πνευματικές αξίες, στο οποίο μάλιστα -είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι- όλοι και καθημερινά συμμετέχουμε παίρνοντας αποφάσεις και επενδύοντας. Το παρακάτω δεύτερο άρθρο μας ασχολείται με αυτή την πτυχή του θέματος.

(ΙΙ) Η ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ

Ενα χρηματιστήριο είναι και η πνευματική μας η ζωή, και δεν πρέπει να μας σοκάρει η λέξη. Τι άλλο νομίζει ο αναγνώστης πως είχε στο νου Του ο Χριστός όταν είπε ότι "ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον" (Ματθ. 13/ιγ/45); Ο ήρωας αυτής της παραβολής το κέρδος του επιζητούσε και γι’ αυτό ακριβώς αντάλλασσε τα μαργαριτάρια του ώστε να αποκτήσει το καλύτερο και το πολυτιμότερο. Αυτός όμως ήταν φρόνιμος και γνώριζε καλά τις κινήσεις του. Το κακό είναι μ’ εμάς που συχνά αντί για μαργαριτάρια αγοράζουμε "γυάλινες χάντρες".

Ο λόγος του Θεού μάς δίνει το δικαίωμα να γίνουμε ΜΕΤΟΧΟΙ πολύ μεγάλων ευλογιών του Θεού καθώς μας προσκαλεί να μετέχουμε στη Βασιλεία Του και ν’ απολαύσουμε την αιώνια ζωή. Όμως στο χρηματιστήριο του Θεού δεν έχουν αξία οι δραχμές ή τα δολάρια και τα ευρώ. Η παραχώρηση του εαυτού μας είναι το μόνο "νόμισμα" που γίνεται αποδεκτό, όπως και η ζωή του Χριστού που προσφέρθηκε στο Σταυρό για να εξαγοράσει τον αμαρτωλό.

Δίνουμε λοιπόν τον εαυτό μας στον Χριστό κι Εκείνος σε αντάλλαγμα μας δίνει τη δική Του τη ζωή μαζί με τα δώρα Του. Αν αντίθετα κρατούμε τον εαυτό μας, δεν κερδίζουμε τίποτα. Ο ίδιος ο Χριστός είπε: ``Όστις θέλει να σώση την ζωήν αυτού, θέλει απολέσει αυτήν^ και όστις απολέση την ζωήν αυτού ένεκεν εμού, θέλει ευρή αυτήν’’ (Ματθ. 16/ις/25).

***

Λένε ότι οι Εβραίοι είναι ειδικοί στα οικονομικά. Όπως και αν έχει το πράγμα, η Επιστολή προς Εβραίους αναφέρεται σε κάποια σπουδαία πνευματικά "κεφάλαια" στα οποία μπορούν να γίνουν ΜΕΤΟΧΟΙ άνθρωποι όπως εμείς. Ας τα προσέξουμε λοιπόν!

1. Μέτοχοι του Χριστού!

Ο χριστιανός δεν έχει τις μετοχές του στα πετρέλαια, στις κατασκευαστικές εταιρείες ή στις ασφάλειες, ούτε σε μπλουτσιπς ή μετοχές μεγάλης κεφαλαιοποίησης. Ο πιστός άνθρωπος του Θεού έχει τις μετοχές του ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ!

``Μέτοχοι εγείναμεν του Χριστού, εάν κρατήσωμεν μέχρι τέλους βεβαίαν την αρχήν της πεποιθήσεως", διαβάζουμε (Εβρ. 3/γ/13-14).

Όπως ο επενδυτής πηγαίνει στο Χρηματιστήριο και αγοράζει μετοχές (μερίδιο) σε κάποια εταιρεία, με την ελπίδα ότι από αυτήν θα κερδίσει, κάτι ανάλογο κάνουν και οι πιστοί που καταθέτουν στον Χριστό τον εαυτό τους και τις ελπίδες τους, πιστεύοντας ότι από Εκείνον θα ευλογηθούν και θα κερδίσουν στη ζωή.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οπουδήποτε κι αν επενδύσουμε σ’ αυτή τη ζωή, πάντα υπάρχει το "ρίσκο", ο κίνδυνος να χάσουμε. Ο Χριστός, αντίθετα, είναι ο μόνος βράχος πάνω στον οποίο μπορούμε να στηριχτούμε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή φόβο ότι θα χάσουμε, επειδή Εκείνος είναι αμετάβλητος. ``Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθες και σήμερον, και εις τους αιώνας’’ (Εβρ. 13/ιγ/8). Δεν έχει πάνω και κάτω η αξία του Χριστού. Δε θα φτωχύνει ούτε θ’ αδυνατίσει, ούτε θα βρεθεί σε κατάσταση που αν χρειαστούμε κάποια βοήθεια δε θα μπορεί να μας τη δώσει. Άρα ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι το καλύτερο κεφάλαιο πάνω στο οποίο μπορούμε να επενδύσουμε.

Επιπλέον, αποκτώντας τον Χριστό, πλουτίζουμε και σε πολλές άλλες πολύτιμες και ανεκτίμητες αξίες, που έρχονται μαζί Του. Αναφερόμενος σ’ αυτές ο Παύλος γράφει ότι ο Θεός, που ``τον ίδιον εαυτού Υιόν δεν εφείσθη, αλλά παρέδωκεν αυτόν υπέρ πάντων ημών, πώς και μετ’ αυτού δεν θέλει χαρίσει εις ημάς τα πάντα;’’ και ο Πέτρος προσθέτει: ``εδωρήθησαν εις ημάς αι μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι’’ (Ρωμ. 8/η/32, Β' Πέτρ. 1/α/3-4).

2. Μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος.

Άλλο "κεφάλαιο" στο οποίο μετέχει εκείνος που ακολουθεί τον Χριστό είναι το Άγιο Πνεύμα. Γίνεται "μέτοχος του Αγίου Πνεύματος". Πάλι στην Επιστολή προς Εβραίους διαβάζουμε ότι οι πιστοί είναι "οι φωτισθέντες, και γευθέντες της επουρανίου δωρεάς, και γενόμενοι μέτοχοι του Αγίου Πνεύματος, και γευθέντες τον καλόν λόγον του Θεού, και τας δυνάμεις του μέλλοντος αιώνος" (6/ς/4-5).

Με άλλα λόγια, όπως ο μέτοχος σε κάποια εταιρεία δικαιούται ένα μερίδιο από την αξία της, έτσι και στους πιστούς ανήκει μια μερίδα Αγίου Πνεύματος. Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε την ιστορία του αρχαίου Ελισσαιέ, που ζήτησε από τον προφήτη Ηλία ``διπλασία μερίς του πνεύματος σου ας ήναι, παρακαλώ, επ’ εμέ’’ (Β' Βασ. 2/β/9).

Αν ίσως αυτή η εικόνα ακούγεται ανορθόδοξη σε μερικούς, ας θυμηθούμε ότι διηγούμενος την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, ο Λουκάς γράφει: ``Εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών’’. Αργότερα, όπως ο Πέτρος ενημέρωσε την Εκκλησία στην Ιερουσαλήμ, ο Θεός έδωσε ``την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς’’ και στους εθνικούς που πίστεψαν στον Ιησού Χριστό (Πράξ. 2/β/3, 11/ια/17).

Παρόλο όμως που ο Θεός χαρίζει το Πνεύμα σε όλους τους πιστούς, η ποσότητα που θα λάβει ο καθένας μας εξαρτάται από την προσωπική μας παραχώρηση, γι’ αυτό και ο Παύλος προτρέπει: ``Πληρούσθε διά του Πνεύματος’’ (Εφεσ. 5/ε/18). Όσο από τον εαυτό μας και την καρδιά μας θα παραχωρήσουμε, ανάλογο ποσοστό θα λάβουμε.

3. Μέτοχοι ουράνιας πρόσκλησης

Ακολουθώντας τον Χριστό γινόμαστε μέτοχοι και στην ουράνια πρόσκληση. Και πάλι η Επιστολή προς Εβραίους γράφει: ``Αδελφοί άγιοι, ουρανίου προσκλήσεως μέτοχοι, κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερέα της ομολογίας ημών, τον Ιησούν Χριστόν’’ (3/γ/1).

Στην εποχή μας λειτουργούν κάποιες εταιρείες που πουλάνε συμμετοχή σ’ ένα σύστημα διακοπών, όπου καθένας που γίνεται μέλος τους, μπορεί να παραθερίζει για ένα μήνα το χρόνο σε πολυτελή οικήματα που είναι διασκορπισμένα σε διάφορα σημεία του κόσμου, με το σύστημα της ανταλλαγής. Αυτό όμως δε μπορεί να συγκριθεί με το δώρο του Θεού! Με ποια βίλα να παραλληλίσουμε τον ουρανό! Και όμως, πολλές φορές μάς εξαπατά η καρδιά μας και τρέχουμε πίσω από τις επιθυμίες της, για να κερδίσουμε κάποια προσωρινή διαμονή σε ένα εξοχικό ή κάποιο άλλο θέρετρο ...και χάνουμε από την προσοχή μας τον ουρανό.

Το χωρίο αυτό μας δίνει και τις προϋποθέσεις που χρειάζεται να έχουμε για να δικαιούμαστε συμμετοχή στον ουρανό: (α) να είμαστε άγιοι, (β) να γνωρίσουμε καλά ποιος είναι ο Χριστός, ο ουράνιος Αρχιερέας μας, και (γ) να ζήσουμε με ανάλογη πίστη και πιστότητα στον Θεό.

Ο Κύριος είχε πει: ``Εάν εμέ υπηρετή τις, εμέ ας ακολουθή^ και όπου είμαι εγώ, εκεί θέλει είσθαι και ο υπηρέτης ο εμός’’ (Ιωάν. 12/ιβ/26). Να, λοιπόν, τι ζητάει ο Κύριος: Να είμαστε υπηρέτες δικοί Του. Προσευχήθηκε πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο: ``Πάτερ, εκείνους τους οποίους μοι έδωκας, θέλω, όπου είμαι εγώ, να ήναι και εκείνοι μετ’ εμού^ διά να θεωρώσι την δόξαν μου, την οποίαν μοι έδωκας" (Ιωάν. 17/ιζ/24), και υποσχέθηκε στους μαθητές Του: ``Πάλιν έρχομαι, και θέλω σας παραλάβει προς εμαυτόν, διά να ήσθε και σεις όπου είμαι εγώ’’ (Ιωάν. 14/ιδ/3)

4. Μέτοχοι της αγιότητος αυτού

Πέρα και πάνω από όλες αυτές τις ευλογίες, ο Θεός επιθυμεί να μας κάνει συμμέτοχους στις ιδιότητες του χαρακτήρα Του και ``κοινωνούς θείας φύσεως’’. Για τούτο ``η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν διά της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς διά της δόξης αυτού και αρετής’’ (Β' Πέτρ. 1/α/3-4). Για τον ίδιο σκοπό μάλιστα εξασκεί την παιδεία Του επάνω μας, ``προς το συμφέρον ημών, διά να γίνωμεν μέτοχοι της αγιότητος αυτού’’ (Εβρ. 12/ιβ/10).

Η προτροπή του Πέτρου, ``Καθώς είναι άγιος εκείνος, όστις σας εκάλεσεν, ούτω και σεις γίνεσθε άγιοι εν πάση διαγωγή^ διότι είναι γεγραμμένον, `Άγιοι γίνεσθε, διότι εγώ είμαι άγιος’’’ (Α' Πέτρ. 1/α/15-16), σε συνδυασμό με την προειδοποίηση, ότι ``Χωρίς αγιασμού ουδείς θέλει ιδεί τον Κύριον’’ (Εβρ. 12/ιβ/14), δεν είναι δυνατόν να αφήνει αδιάφορο κανένα γνήσιο παιδί του Θεού! Ο Θεός έχει μόνο μία οικογένεια και μόνο μία κατηγορία "τέκνων". Δεν υπάρχουν παιδιά και παραπαίδια, δεν υπάρχουν ποιοτικές διαβαθμίσεις.

Για να γίνει τούτο πραγματικότητα, όπως διδάσκει ολόκληρη η σχετική περικοπή, το μέσο που χρησιμοποιείται είναι η παιδεία του Θεού. Αντίθετα από τους γήινους πατέρες -που αρκετές φορές αναγκάζουν τα παιδιά τους να μαθαίνουν πράγματα ``κατά την αρέσκειαν αυτών’’- ο Θεός μάς εκπαιδεύει (παιδεύει) ``προς το συμφέρον ημών’’. Μάλιστα, όπως εμείς φροντίζουμε για τα παιδιά μας, να τα πάμε στα καλύτερα σχολεία και στους καλύτερους δασκάλους, και παρακολουθούμε συνεχώς την πρόοδό τους, έτσι και ο Θεός εξασφαλίζει σε όλα Του τα παιδιά ανά τους αιώνες την παιδεία Του ``της οποίας έγειναν μέτοχοι πάντες’’ (Εβρ. 12/ιβ/8). Αυτό δε σημαίνει ότι θα περάσουμε όλοι από τα ίδια ακριβώς μαθήματα, οπωσδήποτε όμως, εκείνα τα οποία ο καθένας μας χρειάζεται, ώστε τελικά να φτάσουμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Συνεπώς, αν κάποιος είναι άγιος, αυτό δεν είναι κατόρθωμα δικό του αλλά αποτέλεσμα της παιδείας του Θεού και η αγιότητα καρπός της ``μετοχής’’ (συμμετοχής) του στη μία και μοναδική αγιότητα που υπάρχει στο Σύμπαν^ την αγιότητα του Θεού.

***

Αλλά γιατί αποτυγχάνουμε;

Υπάρχουν χριστιανοί που επιχειρούν να προσαρμόσουν τη χριστιανοσύνη στα δικά τους μέτρα και διστροπούν στην παιδεία του Θεού. Κάποιες απαιτήσεις Του τις χαρακτηρίζουν "βαριές", άλλες τις απορρίπτουν επειδή δήθεν κάνουν τους ανθρώπους "φανατικούς", άλλες τις θεωρούν ότι δεν ισχύουν για τη σύγχρονη εποχή... Υπάρχει δε και το εκ δυσμών εισαγόμενο "φρούτο", ότι μια και μοναδική στιγμή, μια μοναδική λέξη μας, τότε δηλαδή που επικαλεστήκαμε το όνομα του Κυρίου, είναι αρκετή για όλα και έκτοτε μπορούμε να είμαστε ασύδωτοι!...

Χρησιμοποιώντας άστοχα το χωρίο 1/α/12 από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη -που λέει ότι ``όσοι εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού’’, διεκδικούν το δικαίωμα (εξουσία) να είναι παιδιά του Θεού, απλά και μόνο επειδή κάποτε αποφάσισαν να ακολουθήσουν τους κανόνες κάποιας εκκλησίας. Λησμονούν όμως τη συνέχεια του χωρίου, σύμφωνα με το οποίο τα αληθινά παιδιά του Θεού ``ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν’’ (εδ. 13). Χωρίς να καταλαβαίνουν τι πραγματικά σημαίνει το ``εδέχθησαν αυτόν’’, επικαλούνται δικαιώματα "υιοθεσίας", ενώ στη ζωή τους δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή απόδειξη ότι η πνευματική γέννηση έλαβε χώρα μέσα τους. Σε τέτοιους ανθρώπους, που δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν την θεία παιδεία, η θεόπνευστη Γραφή δηλώνει κατηγορηματικά: ``Είσθε νόθοι, και ουχί υιοί’’ (Εβρ. 12/ιβ/8).

Άλλοι πάλι, επικαλούμενοι την αλήθεια ότι ως άνθρωποι ατελείς μπορεί, και συμβαίνει, να πέφτουμε σε αμαρτήματα, θεωρούν το στόχο της αγιότητας ακατόρθωτο. Ο απόστολος Ιωάννης συμφωνεί ότι κανείς δεν είναι αναμάρτητος, σημειώνοντας πως ``εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν, και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν’’ (Α' Ιωάν. 1/α/8). Όμως αυτό δεν το γράφει ως δικαιολογία για την πνευματική μας αδιαφορία και την ευκολία με την οποία πέφτουμε σε πειρασμούς και παραβιάζουμε το θείο θέλημα, αλλά για να μας ενθαρρύνει να στρεφόμαστε στον ουράνιο Παράκλητο, τον Κύριο Ιησού, ώστε εξομολογούμενοι τα λάθη μας να παίρνουμε συγχώρεση.

Αντί να βρίσκουμε, λοιπόν, τα παραδείγματα ανθρώπων της Π.Δ. -όπως ο Δαβίδ, που αν και Προφήτης σημάδεψε τη ζωή του όχι με λίγες αμαρτίες- νομίζοντας ότι αυτά δικαιολογούν τον τρόπο που παίζουμε με την αμαρτία, ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι τα παραδείγματα αυτά γράφτηκαν για να ξέρουμε πόσα θέρισαν εξαιτίας των αμαρτιών τους.

Η Καινή Διαθήκη δε θα διστάσει να μιλήσει για ανθρώπους οι οποίοι ``υστέρησαν από της χάριτος του Θεού’’, ``εναυάγησαν εις την πίστιν’’ (Εβρ. 12/ιβ/15, Α' Τιμ. 1/α/19) και είναι τούτοι λόγοι που κάθε σοφός «επενδυτής» πρέπει να προσέχει.

Το τέλος στο επόμενο(ΙΙΙ)

ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΕΦΑΡΜΟΓΕΣ

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

"Όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία"

Ο Χορηγός της Ελευθερίας 

Moody-1

Εκατό χρόνια πέρασαν από το θάνατο του παγκόσμια γνωστού Αμερικανού ιεροκύρηκα Dwight L. Moody. Το παρακάτω κείμενο προέρχεται από το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του ``Μυστική Δύναμη'' (Secret Power), που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1881. Ο αναγνώστης θα διακρίνει εύκολα πως τίποτα δεν άλλαξε στα 120 χρόνια που πέρασαν. Οι καρδιές των ανθρώπων είναι πάντοτε ίδιες όταν δεν ενεργεί επάνω τους το Πνεύμα του Θεού!

Το Πνεύμα του Θεού επίσης μάς δίνει ελευθερία. Πρώτα μάς μεταδίδει αγάπη^ ύστερα εμπνέει ελπίδα^ τέλος μάς δίνει ελευθερία - που είναι το πιο σπάνιο αγαθό σε πάρα πολλές από τις εκκλησίες μας αυτή την εποχή. Λυπούμε να πω ότι πρέπει να γίνει μια κηδεία σε πολλές εκκλησίες πριν μπορέσει να γίνει πολύ έργο^ πρέπει να θάψουμε τον τυπικισμό τόσο βαθιά, ώστε να μην μπορεί ποτέ ν’ αναστηθεί. Το τελευταίο πράγμα που μπορεί να βρει κανείς σε πολλές εκκλησίες είναι η ελευθερία.

Όταν κηρύττεται το Ευαγγέλιο, οι άνθρωποι το κρίνουν σαν να ήταν μια θεατρική παράσταση. Πολλοί που ονομάζονται χριστιανοί, ποτέ δεν σκέφτονται ότι σ’ εκείνο που έχει να πει ο άνθρωπος του Θεού, ακούνε το λόγο του Κυρίου. Είναι δύσκολο έργο να κηρύττεις σε κριτικούς που διαπνέονται από το κοσμικό πνεύμα, όμως "όπου είναι το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί ελευθερία" (Β' Κορ. 3/γ/17).

Ο Θεός δεν χρησιμοποιεί τους ανθρώπους όταν είναι σε αιχμαλωσία. Η κατάσταση πολλών μοιάζει με τον Λάζαρο όταν βγήκε από το μνήμα, δεμένος χειροπόδαρα. Είχε ζωή, και όποιος έλεγε ότι ο Λάζαρος δεν ήταν ζωντανός θα έλεγε ψέματα, αφού μόλις πριν λίγο είχε αναστηθεί από τους νεκρούς. Αλλά έπρεπε πρώτα να αφαιρεθούν οι επίδεσμοι από το στόμα του για να μπορεί να μιλήσει. .

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αν τους πεις ότι δεν κάνουν ό,τι θα έπρεπε, σου λένε: "Μα είμαι ζωντανός. Είμαι χριστιανός". Πράγματι δε μπορείς να το αρνηθείς αυτό, όμως είναι δεμένοι χειροπόδαρα.

Είθε ο Θεός να σπάσει αυτά τα δεσμά και να ελευθερώσει τα παιδιά Του, ώστε να μπορούν να απολαύσουν την ελευθερία. Πιστεύω ότι ο Θεός στέλνει το Πνεύμα Του για να μας ελευθερώσει επειδή θέλει να εργαζόμαστε και να μιλάμε γι’ Αυτόν. Πόσοι άνθρωποι θα ήθελαν να σηκωθούν σε μια συνάθροιση προσευχής για να πουν λίγα λόγια για τον Χριστό, όμως υπάρχει τέτοιο κρύο πνεύμα κριτικής που δεν το αποτολμούν. Δεν νιώθουν την ελευθερία να κάνουν αυτό που θέλουν. Αν σηκωθούν, είναι τόσο τρομοκρατημένοι με αυτούς που κριτικάρουν που αρχίζουν να τρέμουν και ξανακάθονται. Δεν μπορούν να πουν τίποτα. Κι αυτό, βέβαια, είναι λάθος.

Το Πνεύμα του Θεού έρχεται για να μας δώσει ελευθερία, και όπου βλέπουμε το έργο του Κυρίου να προοδεύει, εκεί θα δούμε και το Πνεύμα της ελευθερίας. Οι άνθρωποι δεν θα φοβούνται να μιλήσουν ο ένας στον άλλον. Και όταν τελειώνει η συνάθροιση, δεν θα παίρνουν το καπέλο τους ψάχνοντας πώς θα φύγουν γρηγορότερα από την εκκλησία, αλλά θα αρχίζουν να χαιρετούν ο ένας τον άλλον και εκεί θα υπάρχει ελευθερία.

Πολλοί πηγαίνουν στις συναθροίσεις της προσευχής από μια ψυχρή αίσθηση καθήκοντος. Σκέφτονται: "Πρέπει να παραστώ επειδή αυτό είναι το καθήκον μου". Δεν σκέφτονται ότι το να συγκεντρώνονται και να προσεύχονται με άλλους χριστιανούς, να δυναμώνουν και να βοηθούν ο ένας τον άλλο για την πορεία στην έρημο της ζωής, είναι ένδοξο προνόμιό τους.

Εκείνο που χρειαζόμαστε σήμερα είναι αγάπη στις καρδιές μας. Δεν είναι αυτό που θέλουμε; Δεν θέλουμε ελπίδα στη ζωή μας; Δεν θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι; Δεν θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι;

Λοιπόν, όλα αυτά είναι έργο του Πνεύματος του Θεού και πρέπει να προσευχόμαστε καθημερινά στον Θεό να μας δώσει αγάπη και ελπίδα και ελευθερία. Διαβάζουμε στην Επιστολή προς Εβραίους (10/ι/19): "Έχοντες λοιπόν, αδελφοί, παρρησίαν να εισέλθωμεν εις τα άγια διά του αίματος του Ιησού". Η λέξη "παρρησία" σημαίνει ελευθερία. Μπορούμε να μπούμε στα άγια και εκεί να ζητήσουμε αυτή την αγάπη και την ελευθερία και την ένδοξη ελπίδα, ώστε να μη μπορούμε να ησυχάσουμε ώσπου να μας δώσει ο Θεός τη δύναμη να εργαστούμε γι’ Αυτόν.

Αν γνωρίζω την καρδιά μου σήμερα, θα προτιμούσα να πεθάνω μάλλον παρά να συνεχίσω να ζω όπως άλλοτε, σαν ένας στο όνομα μόνο χριστιανός, χωρίς να με χρησιμοποιεί ο Θεός στο χτίσιμο της βασιλείας Του. Είναι φτωχή και άδεια η ζωή που ζει κάποιος μόνο για χάρη του εαυτού του.

Ας επιδιώξουμε να είμαστε χρήσιμοι, να είμαστε εύχρηστα σκεύη στη χρήση του Οικοδεσπότη, ώστε ο Θεός να λάμψει με το Άγιο Πνεύμα του μέσα από τη ζωή μας.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

` TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -` Τιμάτε λοιπόν τους τοιούτους ''

Η Πνευματική Σκυταλοδρομία

lampas-image

Ύστερα από μακρόχρονη υπηρεσία ως Πρόεδρος του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, του οποίου υπήρξε και ο ιδρυτής, ο αγαπητός και σεβαστός αδελφός Μιλτιάδης Αγγελάτος αποσύρθηκε τον περασμένο Μάρτιο από την ενεργό υπηρεσία για λόγους υγείας. Το πολυποίκιλο έργο του, που αναλύεται σε χιλιάδες σελίδες βιβλίων, άρθρων σε περιοδικά και ολοκληρωμένες εγκυκλοπαιδικές εκδόσεις, με ιδιαίτερο επίκεντρο την παιδική χριστιανική βιβλιογραφία, την υμνογραφία, τα βοηθήματα καθημερινής μελέτης και βοηθήματα για κήρυκες του θείου λόγου, καθώς και οι παραδειγματικής λειτουργίας μονάδες υπηρεσίας παιδιών στο κέντρο ``Βαιθήλ’’ και περίθαλψης ηλικιωμένων στον οίκο ευγηρίας ``Λωΐδα’’, στη Νέα Ερυθραία Αττικής, αποτελούν μέρος μόνο εκείνων που το ανθρώπινο μάτι μπορεί να δει και να σημειώσει. Οι εκδότες του ``Τ’’ πολλά οφείλουν στη διακονία του αδελφού τoν οποίo και τιμούν δημόσια. Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί την αποχαιρετιστήρια εισήγηση του αδ. Αγγελάτου κατά την τελευταία Τακτική Γενική Συνέλευση των Μελών του Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου, και είναι για τούτο σημαντική. Την αναδημοσιεύουμε ως ελάχιστη έκφραση των πολλαπλών ευχαριστιών μας, με την ευχή ο Κύριος να συνεχίσει να ευλογεί τον ίδιο, την οικογένειά του και τους συνεχιστές του έργου του.

Στην αρχαιότητα, ανάμεσα στ’ άλλα αγωνίσματα, υπήρχε και η ``λαμπαδηδρομία’’. Απόσταση τότε 2.500 μ. που έπρεπε η λαμπάδα να μεταφερθεί, για να φτάσει στο τέρμα και ν’ ανάψει κάποιο στημένον εκεί βωμό. Αντίστοιχο αγώνισμα σήμερα η ``σκυταλοδρομία’’, που μια σκυτάλη εδώ θα πρέπει να διανύσει 1.600 μ. ή 800 ή 400, για να κόψει το νήμα του τερματισμού. Δυόμισι χιλιάδες ή χίλια-εξακόσια μ. είναι βέβαια δρόμος αντοχής ή έστω ημιαντοχής κι όχι ταχύτητας. Κι όμως η φιλοσοφία τούτου του αγωνίσματος είναι ακριβώς, ένα δρόμο αντοχής να τον μεταβάλει σε ταχύτητας. Πώς! Με το μοίρασμα του δρόμου σε περισσότερους από έναν δρομείς. Έτσι έχουμε τα 4Χ100, 4Χ200 και 4Χ400. Η σκυτάλη πρέπει ν’ αλλάζει χέρι από τον προηγούμενο στον επόμενο δρομέα, μέσα σε μια απόσταση 20 μέτρων και στους δυο πρώτους δρόμους (4Χ100 και 4Χ200) ο δρομέας που θα πάρει τη σκυτάλη μπορεί να τρέξει μέχρι 11 μ. πριν από τη ζώνη αλλαγής τής σκυτάλης δίπλα στον σκυταλοφόρο, για να μπορέσει έτσι ν’ αναπτύξει το μέγιστο της ταχύτητάς του, όταν στη ζώνη των 20 μέτρων θ’ αλλάζει τη σκυτάλη.

 

Το Β' Τιμ. 2/β/2. μας μιλεί για μια πνευματική σκυταλοδρομία, δηλαδή για μια απόσταση πνευματικού δρόμου -δρόμου εξαγγελίας του Ευαγγελίου- που όχι ένας αλλά περσότεροι δρομείς παίρνουν μέρος. Ας μελετήσουμε σε τούτο τον πνευματικό στίβο, 7 στοιχεία της πνευματικής σκυταλοδρομίας.

 

1. Ο Παύλος ήταν ένας δρομέας.

 

Σ’ αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Κορινθίους, Γαλάτες και Φιλιππησίους, βεβαιώνει στις επιστολές του (Α' Κορ. 9/θ/26, Γαλ. 2/β/2, Φιλιπ. 2/β/16), ότι ``τρέχω ως ουκ αδήλως'’, ``τρέχω ουκ εις κενόν’’, ``ουδέ εις κενόν έδραμον’’. Δρομέας - λαμπαδηδρόμος του Χριστού, έτρεξε στα 21 χρόνια της διακονίας του ως ``απόστολος εθνών’’ (Γαλ. 1/α/16. 2/β/8), με θαυμαστή συνέχεια και συνέπεια. Και 14 από τα 21 αυτά χρόνια, είναι στενά συνδεδεμένα με τον ελλαδικό χώρο.

 

2. Ο Παύλος δεν ήταν ο μόνος δρομέας.

 

Σωστά ονομάστηκε ``ο πρώτος μετά τον Έναν’’, όμως όχι ο μόνος. Τα ``ούτως τρέχετε’’ (Α' Κορ. 9/θ/26), ``ετρέχετε καλώς’’ (Γαλ. 5/ε/7) και ``δι’ υπομονής τρέχομεν’’ (Εβρ. 12/ιβ/1, αν είναι δικής του γραφίδας ή έμπνευσης), βεβαιώνουν ότι στην υπόθεση του Ευαγγελίου βλέπει και προτρέπει κι άλλους^ ``να συναθλούνται στην πίστη’’ (Φιλιπ. 1/α/27) και ``να συναθλούν στο Ευαγγέλιο’’ (4/δ/3).

 

3. Ο Παύλος ``παρέλαβε από τον Κύριο’’.

 

Υπήρξε αυτός, που παρέλαβε από τον Μεγάλο Αγωνοθέτη και Βραβέα τη σκυτάλη, για να τρέξει το πρώτο μέρος της διαδρομής. ``Εγώ παρέλαβον από του Κυρίου... εγώ παρέλαβον ότι Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών’’ (Α' Κορ. 11/ια/23, 15/ιε/3). Γίνηκε ``ο λειτουργός του Χριστού στα έθνη’’ (Ρωμ. 15/ιε/16). Μικρασία, Κύπρος, Μακεδονία, Ιλλυρικό, Αχαΐα, Κρήτη, Ρώμη, φωτίστηκαν από τούτον τον λαμπαδηδρόμο και σκυταλοδρόμο του Χριστού.

 

4. Τα 11 μέτρα, πριν από τη ζώνη της αλλαγής.

 

Είχε τη χάρη ο Παύλος να νιώθει ότι το έργο του Χριστού ήταν πολύ πιο μεγάλο απ’ αυτόν. Αυτός ό,τι κι όσα κι αν έκανε, το πολύ να 'λεγε^ ``ως τελειώσω τον δρόμον μου’’ (Πράξ. 20/κ/24). Πριν όμως τον τελειώσει, πριν δώσει -ή του πάρουν- τη σκυτάλη, βοηθάει άλλους στην πνευματική τους προθέρμανση. Τιμόθεος, Τίτος, Σίλας, Έραστος, Τυχικός, Πρίσκιλα και Ακύλας, Απολλώ, Σώπατρος, Αρίσταρχος, είναι λίγα από τα ονόματα, που ``συνήθλησαν εν τω Ευαγγελίω’’ μαζί του (Φιλιπ. 4/δ/3).

 

5. Η σκυτάλη, αλλάζει χέρι.

 

Μαζί του ο Τιμόθεος έτρεξε και στον ελλαδικό χώρο κι αλλού, ``ως πατήρ τέκνον συν αυτώ εδούλευσεν εις το Ευαγγέλιον’’ (Φιλιπ. 2/β/22). Τώρα όμως, θα τρέξει χωρίς τον Παύλο. Θα τρέξει με φουχτωμένη τη σκυτάλη που του δίνει ο Παύλος, που ``ήδη σπένδεται’’ (Β' Τιμ. 4/δ/6). Με την πνευματική προικοδότηση του ``α ήκουσας παρ’ εμού’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Άνοιξη του 67 και η σκυτάλη άλλαξε χέρια. Θέρος του ίδιου χρόνου το μαρτύριο σφραγίζει μια ζωή που ``ήδιστα δαπάνησε και δαπανήθηκε’’ (Β' Κορ. 12/ιβ/15) και που σύνθημά της είχε το ``μεταδούναι ου μόνον το Ευαγγέλιο, αλλά και την ίδια του την ψυχή’’ (Α' Θεσ. 2/β/8).

6. Η δεύτερη αλλαγή της σκυτάλης.

 

Όπως έκαμα εγώ σε σένα, τον Τίτο, τον Σίλα και άλλους, και συ Τιμόθεε^ ``Παράθου πιστοίς ανθρώποις’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Μην αρκεστείς στον ευαγγελισμό. Κατάρτισε πιστούς^ στο να γίνουν κι αυτοί εργάτες του Ευαγγελίου. Να τρέξουν κι αυτοί ``λαμπαδηδρόμοι του Ευαγγελίου’’ το δικό τους κομμάτι, στη δική τους γενιά, παίρνοντας τη σκυτάλη από σένα Τιμόθεε, όπως εσύ την πήρες από μένα. Τιμόθεε, ``παράθου... παράθου... παράθου...’’. Σε τούτον και τον άλλον και τον τρίτο.

 

7. Η τρίτη αλλαγή της σκυτάλης.

 

Υπάρχει όμως στο Β' Τιμ. 2/β/2 και τέταρτος ``σκυταλοδρόμος’’. Ο Παύλος, υπήρξε ο πρώτος. Ο Τιμόθεος, δεύτερος. Τρίτο, το ``πιστοίς ανθρώποις’’. Για να ολοκληρωθεί η πνευματική σκυταλοδρομία, χρειάζεται και η τέταρτη ομάδα. Υπάρχει στο εδάφιό μας. Είναι το ``ετέρους διδάξαι’’ (Β' Τιμ. 2/β/2). Ο τρίτος δρομέας, πήρε τη σκυτάλη από τον δεύτερο, ο τέταρτος από τον τρίτο, που μπροστά του έχει πια τον τερματισμό. Στην προσωπική μου εκτίμηση, είμαι -μαζί με άλλους- στους τρίτους δρομείς. Και σεις που είσαστε η νέα διοίκηση του ``Ελληνικού Βιβλικού Συνδέσμου’’, μαζί με τους νέους των Εκκλησιών μας, οι τέταρτοι. Πολύ πιθανόν η γενιά του νήματος. Του τέλους. Της Έλευσης του Χριστού.

 

Προτροπή

 

Τρέξτε λοιπόν, νέοι συναθλητές μας. Τρέξτε, ίσως το τελευταίο κατοστάρι πριν το νήμα. Στις κερκίδες οι άγγελοι του Θεού στέκονται όρθιοι και σας χειροκροτούν. Κηρύξτε ``ευκαίρως, ακαίρως’’ (Β' Τιμ. 4/δ/2). Οδηγήστε ψυχές στον Χριστό^ ``αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός’’ (Ιούδα 23). Και αν ο Κύριος ``χρονίσει’’ (Ματθ. 25/κε/5), συνεχίστε την πνευματική σκυταλοδρομία του Β' Τιμ. 2/β/2. Η Εκκλησία σάς προσφέρει σήμερα το διδακτικό της πρόγραμμα το δικό της ``παράθου’’. Αύριο, δώστε το δικό σας ``παράθου’’ εις ``ετέρους’’.

 

Η σκυταλοδρομία πρέπει να συνεχιστεί, ώσπου να 'ρθει ο Κύριος. Το ``ικανούς έσονται’’ (Β' Τιμ. 2/β/2), μιλεί για άξια στελέχη στο στίβο του Χριστού. Σφιχτά λοιπόν τη σκυτάλη και ``τρέχομεν δι’ υπομονής τον προκείμενον εις ημάς αγώνα, αποβλέποντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησού’’ (Εβρ. 12/ιβ/2).

 

Ο Παύλος τη σκυτάλη στον Τιμόθεο,

Ο Τιμόθεος, στους πιστούς ανθρώπους,

τούτοι εις ετέρους...

λαμπαδηδρόμοι όλοι μας Χριστού, ως την Έλευσή Του.

Όσο δε για σένα Παύλο, εσύ γνωρίζεις καλά ότι

 

το έργο του Θεού υπήρχε πριν από τον Παύλο,

 

το έργο του Θεού υπήρχε με τον Παύλο,

το έργο του Θεού υπήρχε χωρίς τον Παύλο,

το έργο του Θεού συνεχίζει μέχρι σήμερα, μετά τον Παύλο.

Μιλτιάδης Αγγελάτος

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

` Ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας ''

Η Συγχώρηση

Κάτι έχει πάει στραβά με τη συγχώρηση. Δε μπορώ να σας πω πόσο συχνά τον τελευταίο καιρό έχω προσπαθήσει να ξεκαθαρίσω τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο αυτό.

Το πρόβλημα προκύπτει όταν κάποιοι λένε: ``Έκανα λάθος. Λυπάμαι. Τώρα ας συνεχίσουμε τη ζωή. Είναι υποχρέωσή σου να με συγχωρήσεις. Είναι καιρός και για τους δυο μας να το προσπεράσουμε.’’

Με λίγες καλοδιαλεγμένες λέξεις, ανατρέπονται όλα. Όπως ένας παλαιστής που ξεφεύγει ένα χτύπημα και επιστρέφει, ο παραβάτης κερδίζει πάλι το πάνω χέρι. Τα θύματά του πρέπει να συγχωρήσουν και να ξεχάσουν. Μπορεί ακόμη ο ίδιος να τους θυμίζει ότι, σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού, εάν δεν συγχωρούμε τους άλλους, ο Ουράνιος Πατέρας δε θα συγχωρήσει εμάς (Ματθ. 6/ς/14-15).

Υπάρχει τρόπος ώστε να έχουμε το συγχωρητικό πνεύμα και να βοηθήσουμε εκείνους που μας πλήγωσαν να γίνουν υπεύθυνοι για τις πράξεις τους; Οι απαντήσεις της Βίβλου ίσως μας εκπλήξουν.

Συγχώρηση δεν σημαίνει αμνησία

Αν και κάποιες κακές πράξεις μπορούν να λησμονηθούν όταν πάψουμε να ασχολούμαστε μαζί τους, άλλες πληγές βρίσκονται πάντοτε στην προσοχή μας.

Αν έχουμε πληγωθεί σοβαρά, η αδυναμία μας να λησμονήσουμε μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε ενοχές. Μας έχουν διδάξει πως όταν ο Θεός συγχωρεί, λησμονεί, γι' αυτό κι εμείς πρέπει να λησμονούμε, αν συγχωρούμε αληθινά. Όμως ο Θεός δεν τα ξεχνάει όλα! Από την πρώτη σελίδα της μέχρι την τελευταία, η Βίβλος δείχνει ότι ο Θεός θυμάται τις αμαρτίες του λαού Του. Τόσο η Παλαιά όσο και η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτες από ιστορίες που συντηρούν για πάντα τη μνήμη των αμαρτιών του λαού Του παρόλο ότι έχουν συγχωρηθεί.

Όταν ο Θεός λέει ότι δεν θα θυμάται τις αμαρτίες μας, εννοεί ότι δεν θα τις θυμάται για να κινηθεί εναντίον μας. Δεν μας διαγράφει ούτε μας θεωρεί ανάξιους εξαιτίας των κακών που έχουμε πράξει. Αντίθετα, μέσα από τη συγχώρηση, μας απαλλάσσει από το χρέος, που ποτέ δε θα μπορούσαμε να πληρώσουμε, και μας βεβαιώνει ότι εξακολουθεί να μας αγαπά.

Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες

Εκείνοι που έχουν ομολογήσει τα λάθη τους μοιάζουν να ρωτούν, ``Τώρα που παραδέχτηκα το λάθος μου, τώρα που ο Θεός με έχει συγχωρήσει, και τώρα που η Βίβλος απαιτεί από εσένα να με συγχωρήσεις, γιατί δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σαν να μην είχε μεσολαβήσει τίποτα;’’.

Μια απάντηση είναι ότι η συγχώρηση δεν απαιτεί επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση. Ίσως υπάρχουν αποτελέσματα που δεν μπορούν να επανορθωθούν. Ο Θεός συγχώρησε τον Αδάμ και την Εύα, όμως τους έδιωξε από τον Κήπο της Εδέμ. Ο Θεός συγχώρησε το θυμό του Μωυσή, αλλά δεν του επέτρεψε να μπει στη Γη της Επαγγελίας. Ο Θεός συγχώρησε τη μοιχεία του Δαβίδ, όμως δεν του επέτρεψε να έχει το παιδί αυτής της μοιχείας.

Η συγχώρηση δεν καταργεί τις συνέπειες. Εκείνος που συγχωρεί μπορεί να εξακολουθεί με σοφία και αγάπη να ζητάει μια λογική αποκατάσταση, νομική τακτοποίηση, να παίρνει μέτρα ώστε να αποφευχθεί η επανάληψη, και χρόνο για να γιατρευτεί. Μια περίοδος παρατήρησης (για να βεβαιωθεί η αλλαγή συμπεριφοράς του φταίχτη), συχνά είναι αναγκαία αν θέλουμε να συγχωρήσουμε και να αγαπούμε σωστά.

Η συγχώρηση δεν αρχίζει από εμάς

Η Βίβλος λέει ότι η ιστορία τής συγχώρησης αρχίζει με τον Θεό. Εκείνος μια για πάντα συγχωρεί τις αμαρτίες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, σε όλους όσοι αποδέχονται τη θυσία του Υιού Του ως πληρωμή για το ηθικό τους χρέος. Διαγράφει το χρέος μας στα δικαστήρια του Ουρανού και εξασφαλίζει για πάντα τη νομική απαλλαγή όλων όσοι εμπιστεύονται στον Υιό Του. Προσφέρει απεριόριστη ``οικογενειακή’’ συγχώρηση σ’ εκείνους που εξομολογούνται τις ``γνωστές’’ αμαρτίες στον ουράνιο Πατέρα (Α' Ιωάν. 1/α/9). Αυτός ο δεύτερος ποταμός της συγχώρησης πλένει τις οικογενειακές υποθέσεις που έχουν οδηγήσει σε διαφωνία μέσα στη σχέση μας με τον Πατέρα.

Με τέτοια αμέτρητη συγχώρηση στο νου, ο Ιησούς είπε την ιστορία του ανθρώπου που είχε συγχωρηθεί για ένα χρέος πολλών εκατομμυρίων, αλλά ο ίδιος αρνήθηκε να συγχωρήσει το χρέος κάποιου που του χρωστούσε ένα σχετικά μικρό ποσό (Ματθ. 18/ιη/21-35). Ο Δάσκαλός μας χρησιμοποίησε αυτή την ιστορία για να μας δείξει πόσο ανήθικο είναι ενώ εμείς δεχόμαστε βουνά ελέους από Εκείνον, ύστερα να μην δίνουμε λίγο από αυτό το έλεος σ’ εκείνους που το ζητάνε από εμάς.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Όπως έχουμε δεχτεί αμέτρητη συγχώρηση από τον Θεό, πρέπει να αφήσουμε αυτή τη συγχώρηση να ξεχειλίσει στις ζωές εκείνων που μας βλάπτουν. Ο Ιησούς είπε στους μαθητές Του: ``Προσέχετε εις εαυτούς. Εάν δε ο αδελφός σου αμαρτήση εις σε, επίπληξον αυτόν^ και εάν μετανοήση, συγχώρησον αυτόν. Και εάν επτάκις της ημέρας αμαρτήση εις σε, και επτάκις της ημέρας επιστρέψη προς σε, λέγων, Μετανοώ, θέλεις συγχωρήσει αυτόν’’ (Λουκ. 17/ιζ//3-4).

Η συγχώρηση δεν είναι μόνο για εμάς

Επειδή το οργήλο και πικρό πνεύμα μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικό, πολλοί πιστεύουν ότι η ικανότητα να συγχωρούμε λειτουργεί περισσότερο για το καλό μας παρά για το πρόσωπο εκείνο που μας έχει βλάψει. Μερικοί μάλιστα φέρουν βαρέως τη σκέψη ότι πρέπει να αισθανόμαστε αναγκασμένοι να συγχωρούμε για χάρη εκείνου που μας έβλαψε. Όμως, αν το να συγχωρούμε άλλους είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός με έλεος βοηθάει εμάς ν' αντιμετωπίσουμε την πικρία μας, γιατί προσθέτει στον πόνο μας το δύσκολο έργο να αντιμετωπίσουμε εκείνους που μας έχουν βλάψει, και να τους συγχωρέσουμε, όταν μας λένε ``Μετανοώ’’ (Λουκ. 17/ιζ/4);

Ο Ιησούς δεν μας δίδαξε να αγαπάμε τους εχθρούς μας και να συγχωρούμε εκείνους που μας βλάπτουν μόνο και μόνο για να διώξουμε την πίκρα από τα στομάχια μας. Η απελευθέρωση αυτή του εαυτού μας από την προσβολή, είναι μόνο ένα μέρος εκείνου που ο Ιησούς είχε στο νου Του. Όπως ακριβώς ο Θεός μας συγχωρεί για το καλό μας, μας ζητάει να συνεργαστούμε μαζί Του στην απολυτρωτική διαδικασία προς εκείνους που έχουν ζητήσει έλεος. Μας ζητάει να το κάνουμε όχι με τη δική μας δύναμη αλλά καθώς η δική Του χάρη εργάζεται μέσα μας.

Μερικές φορές είναι απαραίτητο να αρνηθούμε τη συγχώρηση

Από αγάπη ο Θεός αρνείται τη συγχώρηση σ' εκείνους που δεν έχουν αλλαγή στην καρδιά τους. Ακόμη και αν αυτό Τού προκαλεί λύπη, ποτέ δεν θα συγχωρήσει την ενοχή εκείνων που εν γνώσει τους αρνούνται να παραδεχτούν την αμαρτία τους.

Το παράδειγμα του Θεού μάς κάνει σοφούς. Μας διδάσκει να λυπούμαστε για την εγωκεντρικότητα των άλλων και να μας αρέσει να αντιμετωπίζουμε με έλεος εκείνους που μας έχουν βλάψει. Ας αφήνουμε όμως την αγάπη Του να μας διδάσκει πότε είναι για το καλό των άλλων να τους συγχωρήσουμε και πότε να μην τους συγχωρήσουμε (Ματθ. 18/ιη/15-17, Λουκ. 23/κδ/34).

Συγγραφέας του κειμένου αυτού είναι ο Mart de Haan

Δημοσιεύεται ύστερα από ευγενική άδεια του Radio Bible Class (<http://www.rbc.net>)

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

      

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

 Από το περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις" (Μάρτιος-Απρίλιος 2000 σελ. 24), που αντιγράφει από την Εφημερίδα "Καθολική" (29.2.2000) δανειζόμαστε:.

"Για πολλοστή φορά βιώθηκε στην ενορία των Καθολικών της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα στον καθεδρικό Ναό Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου, η εβδομάδα παγκόσμιας προσευχής για τη χριστιανική ενότητα από Καθολικούς, Ορθοδόξους, Αρμενίους, Αγγλικανούς και Ευαγγελικούς στις 22 Ιανουαρίου, Σάββατο.

Το θέμα, επεξεργασμένο από ομάδα χριστιανών της Μέσης Ανατολής, του τόπου όπου γεννήθηκε πριν από 2000 χρόνια ο Χριστός, ήταν "Ευλογητός ο Θεός και πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο ευλογήσας ημάς εν πάση ευλογία πνευματική... εις απολύτρωσιν της περιποιήσεως, εις έπαινον της δόξης αυτού" (Εφ. α' 3-14).

Κατά κοινή εκτίμηση εφέτος παρευρέθησαν περισσότεροι πιστοί, αφού η ακολουθία διεξήχθη στον ευρύχωρο κυρίως Ναό. Επίσης υπήρξε συμμετοχή καθενός από τα διϊστάμενα μέρη, τόσο στα αναγνώσματα όσο και στην όλη προσευχή, με την παρουσία Καθολικών και Ορθοδόξων ιερέων, του Αρμενίου αρχιμανδρίτου π. Khoren Doghradjian, του αγγλικανού Ιερέα π. Danid Hewitt, των παστόρων Δημοσθένη Κατσάρκα και κυρίας Δωροθέας Βακάλη, των Ελλήνων και των γερμανοφώνων Ευαγγελικών της πόλεως.

Τα αναγνώσματα διαβάσθηκαν όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και στην αγγλική και την αρμενική γλώσσα. Το Ευαγγέλιο θα διαβαζόταν και στην τουρκική, όμως ξαφνικά αρρώστησε ο αναγνώστης. Διάβασαν επίσης δύο πανεπιστημιακοί, σημαίνοντα μέλη της Εταιρείας Οικουμενιστικών Μελετών και Διορθόδοξης Πληροφόρησης, οι κ.κ. Πέτρος Βασιλειάδης και Μιλτιάδης Κωνσταντίνου. Παρέστησαν και οι Αδελφοί των Χριστιανικών σχολών, που διευθύνουν το κολλέγιο Δελασάλ.

Στην όλη τελετή συνέβαλε ουσιαστικά η διευθύντρια του κολλεγίου Σταυρούλα Κανελλοπούλου, Ορθόδοξη, με τη βαθυστόχαστη ομιλία της, ως και η χορωδία της Ελληνικής Ελεύθερης Ευαγγελικής Εκκλησίας υπό τη διεύθυνση του κ. Στεφάνου Κατσάρκα. Τη συμπροσευχή (σημ. συντ.: η υπογράμμιση δική μας) την ετίμησε με την παρουσία του και ο κ. Fabrio Pignaterri γενικός πρόξενος της Ιταλίας στη Θεσσαλονίκη, με τη σύζυγό του Luise Maria della Leonessa.

Σχόλιο: Το ότι οι εκδηλώσεις αυτές αποτελούν συμπροσευχή το ομολογούν και οι διοργανωτές των (βλ. ανωτέρω) όπως και η κοινή λογική. Μόνο κάποιοι δικοί μας "ορθόδοξοι", παίζοντας με τις λέξεις, επιμένουν να αρνούνται την πραγματικότητα."

(Σημ. "Τ": (A) Όλες οι υπογραμμίσεις οφείλονται στο περιοδικό "Εκκλησιαστική Παράδοσις". (B) Μεταξύ του Καθηγητή κ. Πέτρου Βασιλειάδη και του εκδότη του "Τ" υπάρχει απλή συνωνυμία).

Κανείς βέβαια δεν θα είχε αντίρρηση για την αναπομπή προσευχών "για τη χριστιανική ενότητα", όταν μάλιστα ανάλογη προσευχή έκανε "προκαταβολικά" ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς λίγο πριν οδηγηθεί στη θυσία (Ιωάν. κεφ. 17/ιζ), "διά να ήναι πάντες εν". Εντούτοις με τον Οικουμενισμό υπάρχει γενικότερο πρόβλημα και μάλιστα σε ό,τι αφορά τις απόψεις των συμμετεχόντων σε ανάλογες "συμπροσευχές".

Τουλάχιστον Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται τον τίτλο "Θεοτόκος", ενώ Ορθόδοξοι, Αγγλικανοί και Ευαγγελικοί δεν παραδέχονται το δόγμα της "Αμιάντου Συλλήψεως της Θεοτόκου" (που είναι αποκλειστική ρωμαιοκαθολική εφεύρεση). Πώς λοιπόν μπόρεσαν όλοι τούτοι να "συλλειτουργήσουν" σε ναό αφιερωμένο στο εν λόγω "θαύμα".

Θα μπορούσαν να σημειωθούν επιπλέον παρατηρήσεις, -όπως το ότι οι Ορθόδοξοι, Καθολικοί και Έλληνες Ευαγγελικοί, (μέχρι σήμερα τουλάχιστον), δεν αναγνωρίζουν σε γυναίκες να είναι "παστορίνες" (αλήθεια τι εξυπηρετεί εδώ ο λατινικός όρος;)-, αρκούμαστε όμως στα παραπάνω αφήνοντας στους αναγνώστες του "Τ" να συνάξουν τα προσωπικά τους συμπεράσματα.

ΚΑΙ Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ...

Το εικονιζόμενο γραμματόσημο των ΕΛΤΑ, που κυκλοφορεί σε ασυνήθιστα μεγάλες διαστάσεις, εικονίζει έναν ραβίνο, έναν ελληνορθόδοξο επίσκοπο και έναν μουσουλμάνο μουφτή να συζητούν "τις θρησκείες τους...".

Patriarx 

``Διαθρησκειακός Διάλογος'' γράφει η λεζάντα με την χρονολογική σημείωση ``2000 από Χριστού''. Και οι απορίες μας: Πώς Χριστιανοί που δεν τα κατάφεραν μέχρι τώρα "να τα βρουν μεταξύ τους", προσπαθούν να "κοινωνήσουν" με τους αλλόθρησκους; Εκείνοι που δεν μπορούν να αποδεχτούν ως αδελφούς τους εταιροδόξους, πώς μπορούν να συνομιλούν με τους Μουσουλμάνους και τους Ιουδαίους; Δεν δέχονται τον πάπα αλλά δέχονται τον μουφτή; Δεν δέχονται τον "προτεστάντη" αλλά δέχονται τον ραβίνο; Σίγουρα πολλά δεν πάνε καλά εδώ, περιοριζόμαστε εντούτοις να σημειώσουμε μόνον ένα: Γιατί όταν διοργανώνει ανάλογες συναντήσεις ο Πάπας αυτές είναι σατανοσυνάξεις και όταν τις κάνει το Οικουμενικό Πατριαρχείο γίνονται ...γραμματόσημο;

Η υποκρισία ήταν το μεγαλύτερο ελάττωμα των Φαρισαίων, για το οποίο αυστηρά τους καυτηρίασε ο Κύριος Ιησούς. Μήπως κάτι ανάλογο υπάρχει και σ' αυτές τις εκδηλώσεις "αγάπης"; Το γεγονός είναι ένα: Εκείνος που έχει να χάσει από αυτές τις πράξεις δεν είναι ούτε ο ιουδαϊσμός ούτε ο μουσουλμανισμός. Ο χαμένος σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι πάντοτε Η ΓΝΗΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ, για την οποία άλλοι χριστιανοί έδωσαν το αίμα τους ενώ οι σημερινοί ταγοί στρώνουν τα σαλόνια τους...

ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΕΛΛΗΝΩΝ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ"

Σοβαρότατο ήταν το λάθος στο οποιο παρασύρθηκε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος κατά την πρόσφατη ομιλία του στη Θεσσαλονίκη (14-6-00), όταν είπε ότι:

"Οι νόμοι όταν ο λαός δεν θέλει, δεν εφαρμόζονται, πέφτουν σε αχρηστία και ουσιαστικά καταργούνται. Τους απορρίπτει η συνείδηση που έχει το έθνος για το τι είναι ορθό και τι όχι."

Αυτό δεν είναι καθόλου σωστό και, ασφαλώς δεν είναι αυτό που θα έπρεπε να ήθελε ο κ. Χριστόδουλος, κάτω από άλλες συνθήκες. Επιτέλους πρόκειται για το ίδιο "επιχείρημα" που χρησιμοποίησαν οι πολιτικοί (αλλά και οι διάφοροι δικτάτορες), κάθε φορά που ήθελαν να επιβάλλουν ακόμη και άνομους "νόμους". Αυτό ακριβώς το επιχείρημα επικαλέστηκαν οι διάφορες κυβερνήσεις για να νομιμοποιήσουν τις ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ. Αφού τις θέλει (και τις κάνει) ο λαός, ας ακυρώσουμε το νόμο. Το ίδιο έκαναν και με την ΜΟΙΧΕΙΑ. Αφού την θέλει (και την διαπράττει) ο λαός, ας την αποποινικοποιήσουμε. Για την ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ. Αφού την θέλει (και την απολαμβάνει) ο λαός, κανένας εισαγγελέας δεν επεμβαίνει για να μηνύσει τους εμπόρους της... Και ο κατάλογος θα μπορούσε να προχωρήσει πολύ μακρύτερα.

Το ΔΙΚΑΙΟ και οι ΝΟΜΟΙ δεν πρέπει να καταργούνται και να πέφτουν σε αχρηστία "όταν ο λαός δεν θέλει", επειδή με τον τρόπο αυτό δεν υπάρχει κράτος αλλά αναρχία. Επιτέλους, δεν είναι δυνατό σε μια ευνομούμενη πολιτεία να υπάρχουν διαφορετικά μέτρα για τους πολίτες της ανάλογα με τη θέση της πλειοψηφίας ή τις επιλογές της κάθε στιγμής.

Φαντάζεται ο κ. Χριστόδουλος να διεκδικούσαν το ίδιο πράγμα όλοι οι αγρότες, όλοι οι υπάλληλοι, όλοι οι στρατιώτες;... Ως άνθρωπος έξυπνος καταλαβαίνει βέβαια πού θα μπορούσε να οδηγήσει η πρότασή του αυτή, εκτός και αν την είπε μόνο ως "πυροτέχνημα" για τις ανάγκες της στιγμής.

Ασφαλώς και υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο Χριστιανός θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στους νόμους του κόσμου και εκείνους του Θεού, όμως ο υπέρτατος νομοθέτης είναι ο Θεός και όχι ο λαός ή (οθρότερα) ο όχλος...

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

TYXIKOS--ΜΑΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2000 -

ΜΙΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΕΨΗ

Η αποθέωση του παιδιού καταναλωτή

και η μιζέρια της ελληνικής οικογένειας

Η κορύφωση της υπηρέτησης των παιδιών μας ως καταναλωτών κορυφώνεται όσο εντείνεται η κοινωνική κρίση.

Υπηρετούμε τα παιδιά μας με λιγότερη φροντίδα και αγάπη και περισσότερο χρήμα.

Στερούμεθα για να έχουν.

Χάνουμε χρόνο κυνηγώντας περισσότερα έσοδα για τα έξοδά τους, όταν τον ίδιο χρόνο αν τους δίναμε, θα τους προσφέραμε περισσότερη φροντίδα, γνώση και ευτυχία.

Στο βωμό τής δήθεν και κατ’ επίφαση δωρεάν παιδείας και του μεταξύ μας αδυσώπητου ανταγωνισμού, πληρώνουμε για ιδιαίτερα, φροντιστήρια, πρόσθετες γνώσεις κ.ά., στερώντας τις οικογένειές μας από έσοδα τα οποία χρειάζονται καθημερινά.

Ήρθε ο καιρός να αναθεωρήσουμε τις αξίες μας.

Θρέφουμε τα πλέον αμόρφωτα, αγύμναστα, παχύσαρκα (ή υπέρβαρα) και κακομαθημένα παιδιά.

Οι τύψεις μας και οι ενοχές μας μας οδηγούν σε εκδηλώσεις αγάπης μονοσήμαντες, με ένα και μόνο κύριο χαρακτηριστικό^ την σπατάλη χρημάτων και την "τσιγκουνιά" χρόνου γι’ αυτά.

Με το χαρτζιλίκι, τα δώρα, την υπερβολική επιπλέον παιδεία και την τηλεόραση, αντικαθιστούμε την ουσιαστική αγάπη και φροντίδα, η οποία -πάνω από όλα- απαιτεί επένδυση του μόνου αγαθού που είναι πραγματικά δικό μας. Του χρόνου μας.

Αγαπάμε τα παιδιά μας; Απόδειξη! Όποιος αγαπά, πονά.

Ένα παιδί κοστίζει σήμερα τουλάχιστον το 1/3 των οικογενειακών δαπανών.

Τα παιδιά δεν έχουν ιδέα για τις εισοδηματικές δυνατότητες της οικογένειάς τους, αφού έχουν σχεδόν ό,τι και να ζητήσουν.

Έτσι ελαχιστοποιείται και η αξία των δώρων, προσφορών και θυσιών, εξαιτίας της εύκολης και άμεσης ανταπόκρισής μας στις επιθυμίες τους ή και της τάσης μας... να τις προλαμβάνουμε.

Η απαξία των εξωτερικών φαινομένων της αγάπης και της φροντίδας μας, τείνει να καταστρέψει το οικοδόμημα γενεών.

Η χαλάρωση της οικογένειας, η σπανιότητα της οικογενειακής συνεύρεσης την ώρα του φαγητού, η σταδιακή έκπτωση της αλληλεγγύης των γενεών (με την εγκατάλειψη των γονέων μας) δίνει στα παιδιά μας το παράδειγμα. Το ίδιο ακριβώς θα κάνουν σε μας.

Στην καλύτερη περίπτωση θα πληρώσουν το γηροκομείο.

 Από την έκδοση του ΙΝΚΑ "Οδηγός Καταναλωτή 1999"

(Φεβρουάριος 1999, σελ. Ε23).

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>