01-ΤΥΧΙΚΟΣ
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
« Διά πολλών μαρτύρων »
Αληθινή μετάνοια
«Διότι
ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν εγέννησεν εις εσάς,
αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά πόθον, αλλά ζήλον, αλλ'
εκδίκησιν»
(Β'
Κορ.7/ζ/11)
Η
μετάνοια είναι αναμφισβήτητα, το σημείο εκκίνησης της Χριστιανικής ζωής για τον
άνθρωπο που αποδέχεται την πρόσκληση του Θεού στην αιώνια ζωή. Ο Ιησούς Χριστός
κήρυττε εμφατικά τη μετάνοια (Ματθ. 4/δ/17, Λουκ. 13/ιγ/3 κ.α.) και το ίδιο
συνέχισαν να κάνουν και οι απόστολοί Του, όπως για παράδειγμα ο απ. Πέτρος
(Πράξ. 2/β/36-38, Πράξ. 3/γ/19) και ο απ. Παύλος (Πράξ. 17/ιζ/30-31, 20/κ/21,
26/κς/19-20).
Σύμφωνα
με τη Γραφή (Ρωμ. 2/β/4, Β~ Κορ. 7/ζ/8-10), η μετάνοια "υποκινείται"
από τη χρηστότητα του Θεού και περνάει μέσα από τη λύπη ως απαραίτητη
προϋπόθεση της γνησιότητάς της. Η Γραφή μιλάει για δυο είδη λύπης: τη «λύπη του
κόσμου», που είναι μια εγωιστική μορφή λύπης και προκαλείται από οτιδήποτε
ζημιώνει τον εαυτό κάποιου, και την «κατά Θεό λύπη», η οποία αφορά στον Θεό και
προκαλείται σε κάποιον από τη συναίσθηση ότι οι πράξεις του αποτελούν αμαρτία
απευθείας εναντίον του άγιου Θεού. Βλέπε το παράδειγμα του Δαυίδ (Ψαλμ.
51/να/4)
02-ΤΥΧΙΚΟΣ-
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
« Διά πολλών μαρτύρων »
Αληθινή μετάνοια
H SYNEXEIA
Έπειτα,
η αληθινή μετάνοια ακολουθείται πάντοτε από αλλαγή πορείας και επιστροφή (Πράξ.
3/γ/19) κοντά στον Θεό από όπου ξεκινάει μια νέα, αλλαγμένη (αιώνια) ζωή και
συμπεριφορά (Ματθ. 3/γ/8).
Μερικά
από τα σημεία που σφραγίζουν τη γνησιότητα της μετάνοιας, σύμφωνα με το Λόγο
του Θεού (και ιδιαίτερα τα εδάφια Β~ Κορ. 7/ζ/10-11), είναι:
Σπουδή
Η
σπουδή, που είναι κατά μια έννοια η βιασύνη και αποφασιστικότητα κάποιου να
κάνει το σωστό, είναι απαραίτητος καρπός της αληθινής μετάνοιας. Η ευσεβής
θλίψη των Κορινθίων καρποφόρησε σε βιασύνη, προσοχή και επαγρύπνηση για το
χειρισμό κάποιου σκανδάλου που εμφανίστηκε στην εκκλησία. Ιδιαίτερα στο βιβλίο
των Πράξεων των Αποστόλων, έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων σπουδής των ανθρώπων
που πίστεψαν και έσπευσαν να κάνουν το θέλημα του Θεού μετά από ένα και μόνο
κήρυγμα (Πράξ. 2/β/37-42, 9/θ/18, 10/ι/44-48, 16/ις/30-33, κ.ά.).
Απολογία
Ένα
άλλο σημάδι της αληθινής μετάνοιας είναι η βαθιά και επείγουσα ανάγκη που νιώθει
κάποιος να ξεκαθαρίσει τη θέση του και να πάψει οποιαδήποτε σχέση με την
αμαρτία και το λάθος του. Ο απ. Παύλος γράφει, «Κατά πάντα απεδείξατε εαυτούς
ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα» (Β~ Κορ. 7/ζ/11). Οι Κορίνθιοι,
καθαρίστηκαν (βλ. σχ. Α~ Ιωάν. 3/γ/3) από το σκάνδαλο όχι κρύβοντας τα λάθη
τους ή δικαιολογώντας τα, αλλά παραδεχόμενοι αυτά και αναλαμβάνοντας δράση ώστε
να μην μπορεί κανείς ξανά να τους κατηγορήσει για το συγκεκριμένο θέμα (βλ.
Παρ. 28/κη/13).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
03-ΤΥΧΙΚΟΣ-
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
« Διά πολλών μαρτύρων »
Αληθινή μετάνοια
Αγανάκτηση
Η
αγανάκτηση ενάντια στην αμαρτία και στα λάθη είναι σίγουρα καρπός της αληθινής
μετάνοιας. Ο απ. Παύλος θαύμασε την αγανάκτηση που δημιούργησε η κατά Θεόν λύπη
που ένιωσαν οι πιστοί στην Κόρινθο «Ιδού, πόση... αγανάκτηση!»· αγανάκτηση όχι
ενάντια στο πρόσωπο αλλά ενάντια στην αμαρτία που είχε εισχωρήσει στην εκκλησία
και ενάντια στη δική τους αμέλεια να λάβουν μέτρα ώστε να απομακρύνουν τη
διαφθορά που κατέστρεφε τη μαρτυρία της αγίας ζωής του σώματος του Χριστού.
Φόβος
Ο
αληθινά μετανοημένος άνθρωπος στέκεται με δέος μπροστά στον Θεό και επιθυμεί να
απέχει από οτιδήποτε θα μπορούσε να Τον προσβάλει ή να βλασφημήσει το όνομά Του
(βλ. σχ. Ρωμ. 2/β/24).
Η
κατά Θεόν λύπη γέννησε στους Κορίνθιους, όχι ένα δουλικό φόβο της τιμωρίας και
της κόλασης, αλλά το φόβο ότι αποτέλεσαν αιτία να θλιβεί το Πνεύμα του Θεού και
οι εργάτες Του (και εν προκειμένω ιδιαίτερα ο απ. Παύλος), και το φόβο ότι η
ανοχή από μέρους τους αυτής της αμαρτίας θα μπορούσε να μολύνει ολόκληρη την
εκκλησία καταστρέφοντας όσα ο Θεός χτίζει.
Πόθος
Ένα
άλλο σημάδι της αληθινής μετάνοιας είναι η σφοδρή και διακαής επιθυμία για
αποκατάσταση της σωστής και άγιας συμπεριφοράς και μαρτυρίας.
Η
μετάνοια των Κορινθίων, δημιούργησε μέσα τους την έντονη επιθυμία να
συμμορφωθούν πλήρως προς στις οδηγίες του απ. Παύλου και να εκβάλουν το κακό
από ανάμεσά τους (Α~ Κορ. 5/ε/13), αποδίδοντας με τον τρόπο αυτό τιμή στον απ.
Παύλο αλλά και στον ίδιο τον Κύριο με την υποδειγματική πλέον συμπεριφορά τους.
Ζήλος
Ο
απ. Παύλος μας πληροφορεί ότι ο ζήλος είναι ακόμη ένα σημάδι της γνήσιας
μετάνοιας. Ο αληθινά μετανοημένος άνθρωπος, όταν αναλογίζεται την
"προθυμία" με την οποία υπηρέτησε τους σκοπούς της αμαρτίας, αποκτά
έναν ευσεβή ζήλο για το θέλημα του Θεού.
Εκδίκηση
Η
εκδίκηση στην περίπτωση της μετάνοιας έχει να κάνει, όχι με την επίλυση
προσωπικών διαφορών, που άλλωστε ανήκει μόνο στον Θεό (Ρωμ. 12/ιβ/19), αλλά με
την σφοδρή επιθυμία για προσωπική πειθαρχία και για αποκατάσταση στο μέγιστο
δυνατό βαθμό οποιασδήποτε βλάβης με άμεση και έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης, με
σκοπό την αποκατάσταση της δικαιοσύνης (βλ. παράδειγμα Ζακχαίου, Λουκ.
19/ιθ/8).
------------------------------------
Άρθρο
του Δημ. Μάστορη στην εφημερίδα «Χριστιανισμός», Μάρτιος 2012.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
04-TYXIKOS
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Η Δεύτερη Σελίδα
Οπτική γωνία
Πόσες
φορές αναρωτιέσαι τι σκέφτονται οι άλλοι γι' αυτά που κάνεις; Μπορείς να
μετρήσεις μήπως πόσες είναι οι ολοένα και αυξανόμενες υποχρεώσεις σου; Πόσες
ώρες ξόδεψες σήμερα προσπαθώντας να ανταποκριθείς; Σου έχει γεννηθεί ποτέ
αμφιβολία αν είσαι καλός στη δουλειά σου; Έχεις θυμώσει με τον εαυτό σου, όταν
νιώθεις πως δεν είσαι αρκετά καλός σύζυγος ή γονιός, φίλος, παιδί κ.λπ.; Πόσες
φορές έχεις αμφισβητήσει την ικανότητά σου να πετύχεις όλους τους στόχους που
έχεις βάλει από καιρό, ή το να κόψεις εκείνες τις συνήθειες; Μήπως φοβάσαι πολύ
ότι θα αποτύχεις να φτάσεις τις προσδοκίες που ο ίδιος έχεις θέσει για τον
εαυτό σου (ή κάποιες που υποθέτεις πως οι άλλοι "σίγουρα" έχουν από
εσένα); Δεν κουράστηκες ακόμη από αυτό τον καταθλιπτικό κατάλογο ανάδειξης της
ανθρώπινης αδυναμίας;
Η
τάση που έχουμε σαν άνθρωποι, είναι να ξοδεύουμε πάρα πολύ χρόνο ανησυχώντας
για τέτοιου είδους προβλήματα... Ας ρίξουμε όμως μια ακόμη ματιά στον παραπάνω
κατάλογο. Μπορείς να διακρίνεις τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω; Ο κοινός
παρονομαστής σε όλα αυτά, είναι ότι εμείς είμαστε στο επίκεντρό τους. Όλη η
μέριμνα, η ανησυχία, η αγωνία και ο φόβος που περιγράφηκε, έχει τη ρίζα στην
επιθυμία μας για καταξίωση, ολοκλήρωση, ανύψωση της αυτοεκτίμησής μας κ.λπ. Δεν
θα μπορούσαμε άραγε, έτσι απλά, ν’ αποφασίζαμε να σταματήσουμε ολοκληρωτικά ν’
ανησυχούμε και ν’ ασχολούμαστε με όλα αυτά τα θέματα; Μα δεν έχουν καμία
απολύτως αξία; Ίσως σε κάποιες περιπτώσεις αυτό να ισχύει, αλλά πιστεύω πως
υπάρχει ακόμη καλύτερη απάντηση...
Αν
κοιτάξουμε λίγο γύρω μας, θα διαπιστώσουμε πως η πλειοψηφία των ανθρώπων με
τους οποίους ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή, παλεύουν με ίδιας φύσης προβλήματα.
Σαν αποτέλεσμα, οι περισσότεροι δεν έχουν καν χρόνο για ν’ ασχοληθούν με τα
δικά μας προβλήματα (εκτός φυσικά από την περίπτωση εκείνων που ασχολούνται αποκλειστικά
με προβλήματα των άλλων, προσπαθώντας να ξεφύγουν από τα δικά τους!). Να,
λοιπόν, μια σκέψη η οποία μπορεί να μας βοηθήσει ως ένα βαθμό, ν’ απαλλαγούμε
από μερικά από τα κόμπλεξ που έχουμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς.
Αλλά αυτό είναι πολύ επιφανειακό σαν λύση, αν συγκριθεί με άλλες θαυμαστές
αλήθειες στις οποίες μπορούμε να στηριχτούμε ως ακόλουθοι του Χριστού, με τη
γνώση της σωτήριας χάρης και αγάπης Του... SYNEXIZETAI
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
05-TYXIKOS
ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Η Δεύτερη Σελίδα
Οπτική γωνία
Είμαστε
άνθρωποι αμαρτωλοί και αρκετά από τα πράγματα για τα οποία ανησυχούμε και
αγωνιούμε δεν θα ήταν καθόλου σοφό να τα αγνοήσουμε και να κάνουμε πως τα
ξεχάσαμε... Πολλά από αυτά είναι αποτελέσματα της αμαρτίας και πρέπει να
αντιμετωπιστούν... Πώς όμως; Η Αγία Γραφή είναι γεμάτη από "συνταγές"
τις οποίες πρέπει να τις δοκιμάσουμε στην πράξη για να δούμε ότι είναι καλές,
πολύ καλές! Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, ν’ αναγνωρίσουμε την
αμαρτία μας και ν’ αφήσουμε την αλήθεια του Χριστού να ποτίσει την καρδιά και
το μυαλό μας. Στη συνέχεια πρέπει να κοιτάξουμε ψηλά και να δοξάσουμε τον Θεό
που Αυτός έχει αφαιρέσει την αμαρτία και μας έχει δώσει τη δυνατότητα να
κοιτάζουμε πλέον πέρα από τον εαυτό μας, και ν’ αφήσουμε τη χάρη και την αγάπη
που έχουμε λάβει μέσω της θυσίας του Ιησού Χριστού, να ξεχειλίσει και να φτάσει
στους γύρω μας, που έχουν πραγματική και επείγουσα ανάγκη γι' αυτά τα
ανεκτίμητα δώρα!
Αλλά
προσοχή! Αν επικεντρωθούμε ξανά στον εαυτό μας, το πιο πιθανό είναι να πέσουμε
και πάλι κάτω... Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον Πατέρα Θεό να μας κρατάει από το χέρι
και έτσι, αν σκοντάψουμε ξανά, όχι μόνο θ’ αποφύγουμε τους βαρείς τραυματισμούς
αλλά και θα μας βοηθήσει να σταθούμε πάλι στα πόδια μας. :-)
Αυτή
είναι μια οπτική γωνία που θα μας βοηθήσει να συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής,
που όχι μόνο θα είναι πιο ευχάριστο αλλά θα έχει και θαυμάσιο σκοπό: Να δώσει
δόξα στον Θεό, που η δύναμή Του υπερβαίνει κατά πολύ τη δική μας ανθρώπινη
αδυναμία!
Από
Συνεργάτη
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
06-ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ
Για περίσκεψη
Σκέψη Αυτοκτονίας
ή Αυτοκτονία της
Σκέψης;
Μεγάλο
πρόβλημα στην εποχή μας οι αυτοκτονίες. Επαγγελματίες που έπεσαν έξω στα
οικονομικά τους, δανειολήπτες που δεν μπορούν να τακτοποιήσουν τα χρέη τους,
άνθρωποι που πίστεψαν σε άλλους ανθρώπους στο χώρο της πολιτικής, θύματα
αισθηματικών δραμάτων και άλλοι πολλοί.
Η
πρόσφατη κρίση άπλωσε τα σκοτεινά φτερά της πάνω σε οικογένειες και ομάδες,
κάνοντας ακόμη δυσκολότερη τήν, έτσι κι αλλιώς, δύσκολη ζωή, και την απελπισία
απόγνωση. Σε τέτοιες ώρες κάποιοι που "έχουν ακόμη φιλότιμο"
–δυστυχώς υπάρχουν και άλλοι που καμαρώνουν για τις ανοησίες τους– θεωρούν το
φορτίο των ευθυνών τους βαρύ, βαρύτερο από τη δύναμή τους να το σηκώσουν, και
σε μια τάση φυγής από τα προβλήματα, ιδιαίτερα όταν δεν υπάρχει στο περιβάλλον
τους κάποια χρήσιμη συμβουλή και συμπαράσταση, αποφασίζουν –κακώς, κάκιστα– να
δώσουν τέρμα στη ζωή τους.
Ως
εδώ όλοι ξέρουμε να εκφράσουμε την "κρίση" και την
"ερμηνεία" μας, επειδή έξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται...
Αλλά μόνο ο Θεός ξέρει και μπορεί να μιλήσει γι' αυτούς τους ανθρώπους που
αναγκάστηκαν να προχωρήσουν στο, όπως το λένε, απονενοημένο διάβημα... Και
ονομάζουν αυτή την ενέργεια "απονενοημένη" –από το ρήμα απονέω = χάνω
το νου μου– επειδή κανείς δεν προχωράει σ' αυτό με σώας τας φρένας (σωστό
μυαλό), αφού ακόμη και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης πιέζει τον άνθρωπο να
διασώσει και όχι να καταστρέψει τη ζωή του.
Το
χειρότερο στο πρόβλημα που εξετάζουμε εδώ είναι πως όσοι και αν είναι εκείνοι
που τελικά φτάνουν να πραγματοποιήσουν αυτή την πράξη καταστρέφοντας τον εαυτό
τους και, τις πιο πολλές φορές, πολλούς από τους γύρω τους, υπάρχουν πολλοί
περισσότεροι που χωρίς να φτάνουν στην πραγμάτωση της σκέψης τους, βασανίζονται
αδιάκοπα από τάσεις ή σκέψεις αυτοκτονίας. Άνθρωποι που υποφέρουν από κατάθλιψη
ή άλλες σοβαρές ψυχολογικές/ψυχιατρικές παθήσεις, συχνά εκδηλώνουν τέτοια
εικόνα, ευτυχώς όμως χωρίς να φτάνουν ως το τέλος...συνεχιζεται
07-ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ
ΑΝΑΡΤΗΣΕΙς
Για περίσκεψη
Σκέψη Αυτοκτονίας
ή Αυτοκτονία της
Σκέψης;
Αλλά
υπάρχει και ένα άλλο βήμα στη ζωή, που κανείς δεν το ονόμασε "απονενοημένο",
επειδή, ατυχώς, συμβαίνει στους περισσότερους, που χωρίς να είναι η αυτοκτονία,
δηλαδή η ηθελημένη αυτοκαταστροφή της ζωής, είναι η αυτοκτονία ή η ηθελημένη
απώλεια της σκέψης. Με αφορμή τούτο το "λογοπαίγνιο" καλούνται οι
αναγνώστες να αναλογιστούν πόσοι γύρω τους έχουν κάνει αυτό που δεν έπρεπε –
δηλαδή "αυτοκτόνησαν τη σκέψη τους".
[Και
μόνο το γεγονός ότι εσείς διαβάζετε τούτο το περιοδικό, είναι ενδεικτικό ότι
διατηρείτε ακόμη το δικαίωμα της σκέψης και το μέγα προνόμιο της λογικής, που ο
Θεός χάρισε αποκλειστικά στο μοναδικό ον που ποίησε «κατ' εικόνα Θεού». Αν
ωστόσο τούτο το κείμενο έφτασε στα χέρια σας μέσω κάποιου άλλου, παρακαλούμε κι
εσάς επίσης να αναλογιστείτε σοβαρά τις απόψεις του.]
Ο
πανάγαθος Θεός όποτε απευθύνθηκε στους ανθρώπους, ποτέ δεν είπε το ανόητο
«πίστευε και μη ερεύνα». Ποτέ δεν είπε, βάλε στην άκρη το νου και τη σκέψη σου.
Ποτέ δεν είπε κλείσε τα μάτια σου και πέσε στο κενό. Αντίθετα, από την πρώτη
στιγμή στον Παράδεισο της Εδέμ, τότε που είπε στους Πρωτόπλαστους να μην φάνε
από τον απαγορευμένο καρπό, τους εξήγησε την αιτία της εντολής: «Από δε του
ξύλου της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ' αυτού· διότι
καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει» (Γέν. 2/β/17).
Μην
το φας όχι επειδή εγώ έχω κάποιο καπρίτσιο ή παραξενιά, ούτε επειδή θέλω να σε
στερήσω από κάτι σπουδαίο ή να σε βασανίσω, αλλά επειδή υπάρχει κίνδυνος για
σένα και τη ζωή σου. Μην δοκιμάσεις να παραβείς τη συμβουλή μου επειδή το
αποτέλεσμα θα είναι θανάσιμο και σου το λέω για να το λάβεις σοβαρά υπόψη σου:
«Καθ' ην ημέραν φάγης απ' αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει».
Έκτοτε,
όταν ο Θεός απευθύνεται στον άνθρωπο, συχνά χρησιμοποιεί το ρήμα «συλλογίσθητε»
και άλλα παρόμοια, με τα οποία τον καλεί πριν αποφασίσει τι θα κάνει και πώς θα
ανταποκριθεί στα λεγόμενα του Θεού. Πρώτα να σκεφτεί, να προβληματιστεί, να
συγκρίνει, και ύστερα από κρίση να καταλήξει σε απόφαση.
Σε
μια αρχαία εποχή, όπου οι άλλες θρησκείες δεν υπολόγιζαν διόλου τον οπαδό τους
και μόνο διέταζαν τυφλή υποταγή στις διάφορες και πολύ συχνά ανόητες
μυθολογίες, ο Θεός απευθύνεται στον Ισραήλ και λέει: «Ιδού, εγώ έθεσα ενώπιόν σου σήμερον την ζωήν
και το αγαθόν, και τον θάνατον και το κακόν» Δευτ. 30/λ/15. Τα σύκα-σύκα και η
σκάφη-σκάφη. Αναλογισθείτε τις ευθύνες σας, αποφασίστε μόνοι σας.
08-ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ ΓΙΑ
ΠΕΡΙΣΚΕΨΗ
Για περίσκεψη
Σκέψη Αυτοκτονίας
ή Αυτοκτονία της
Σκέψης;
Το
ίδιο και στην Καινή Διαθήκη. Ο Χριστός καλεί τους ανθρώπους να πράξουν
ελεύθερα: «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον
σταυρόν αυτού και ας με ακολουθή» (Ματθ. 16/ις/24).
Ιδού
ενδεικτικά και δύο άλλα εδάφια από την Επιστολή προς Εβραίους, όπου διαβάζουμε:
«Ενθυμείσθε τους προεστώτάς σας, οίτινες ελάλησαν προς εσάς τον λόγον του Θεού,
των οποίων μιμείσθε την πίστιν, έχοντες προ οφθαλμών το αποτέλεσμα του
πολιτεύματος αυτών» και «Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι
αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· διά να
κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες» (Εβρ. 13/ιγ/7,17).
Παρατηρούμε
αμέσως ότι στο πρώτο χωρίο καλεί τους πιστούς να προσέχουν «το αποτέλεσμα του
πολιτεύματος» εκείνων που πρέπει να τιμούν. Δεν τους καλεί να τιμούν άκριτα τον
α ή τον β, αλλά αφού προηγουμένως γνωρίζουν και αναγνωρίζουν τη διαγωγή τους
και την προκοπή τους στα πνευματικά θέματα. Το ίδιο και στο δεύτερο χωρίο, όπου
δεν τους καλεί να υπακούνε τυφλά ό,τι λένε εκείνοι που βρίσκονται σε κάποια
θέση προβολής, αλλά εφόσον «πείθονται». Δηλαδή απαιτείται από τον δάσκαλο να
πείσει και όχι να δίνει εντολές τις οποίες οι άλλοι πρέπει να εκτελούν ως
άβουλα όργανα. Πρέπει πρώτα να εξηγεί τι είναι αυτό που τους είπε, γιατί το
είπε, πού αποσκοπεί, τι αποτέλεσμα αναμένεται να προκύψει.
Ποτέ
ο Θεός δεν λέει να κάνεις ό,τι σου λένε,
χωρίς να έχεις καταλάβει το γιατί. Ποτέ δεν λέει να ακολουθείς τυφλά ανθρώπους,
όποιοι και αν είναι αυτοί, ακόμη και αν έχουν εξουσίες και αξιώματα σε
εκκλησιαστικά συστήματα.
Σήμερα,
στον καιρό της κοινωνικής καταπίεσης και της καταδυνάστευσης των ΜΜΕ και των
κάθε μορφής εκπροσώπων του αντίχριστου πνεύματος, ο πιστός του Χριστού πρέπει
να δώσει κάθε αγώνα υποστηρίζοντας την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ που του χάρισε ο
Θεός.
Ο
Παύλος έκανε ανάλογο αγώνα στην εποχή του, εξαιτίας διαφόρων ψευδαδέλφων που
είχαν εισχωρήσει μέσα στις εκκλησίες «διά να κατασκοπεύσωσι την ελευθερίαν
ημών, την οποίαν έχομεν εν Χριστώ Ιησού, διά να μας καταδουλώσωσιν· εις τους
οποίους ουδέ προς ώραν υπεχωρήσαμεν υποτασσόμενοι, διά να διαμείνη εις εσάς η
αλήθεια του ευαγγελίου» (Γαλ. 2/β/4-5).
Αν
και οι καιροί διαφαίνονται αρνητικοί για την εκκλησία και τους πιστούς, ο
Χριστιανός καλείται να μην γίνει δούλος ανθρώπων και να προσέχει ώστε κανείς να
μην τον υποτάξει σε πνευματική δουλεία. «Εν τη ελευθερία λοιπόν, με την οποίαν
ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί, και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν
δουλείας» (Γαλ. 5/ε/1).
Πολύ
περισσότερο καλείται να προσέχει μήπως ο ίδιος πέσει –από απροσεξία ή αδιαφορία
του– στην αυτοκτονία της σκέψης του.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ΑΥΡΙΟ 11
ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
09-ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ- ΙΟΥΝΙΟΣ-2012-04
Είδωλα στην Εκκλησία
Κινδυνεύουμε να παραβούμε την πρώτη εντολή και
δεν το γνωρίζουμε καν...
Ο
βασιλιάς Άχαζ δεν έψαχνε να δημιουργήσει πρόβλημα. Απλώς ταξίδεψε στη Δαμασκό
για να ανταποδώσει την επίσκεψη του Θεγλάθ-φελασάρ, βασιλιά των Ασσυρίων, που
είχε πρόσφατα έρθει σε ενίσχυση του Άχαζ. Εκεί είδε ένα ειδωλολατρικό
θυσιαστήριο που τον εντυπωσίασε, και έστειλε οδηγίες στον Ουρία, τον ιερέα του
Θεού, να κάνει ένα παρόμοιο στο Ναό της Ιερουσαλήμ.
Έτσι
ο Ουρίας ο ιερέας έχτισε ένα βωμό, όπως είχε ζητήσει ο βασιλιάς Άχαζ σύμφωνα με
τα σχέδια που έστειλε από τη Δαμασκό. Ο Ουρίας τελείωσε το βωμό πριν επιστρέψει
ο Άχαζ. Όταν ο βασιλιάς ήρθε, είδε τον βωμό και πήγε και πρόσφερε θυσίες σ'
αυτόν. Έκαψε ολοκαυτώματα και προσφορές σιτηρών και έχυσε την σπονδή του.
Ράντισε επίσης το αίμα των ειρηνικών προσφορών του στο βωμό. Ο Άχαζ μετακόμισε
το χάλκινο θυσιαστήριο που ήταν ενώπιον του Κυρίου στο εμπρός μέρος του Ναού
και το έβαλε στη βόρεια πλευρά του δικού του θυσιαστηρίου (Β~ Βασ.
16/ις/11-14). Δεν έβγαλε έξω από το Ναό το χάλκινο θυσιαστήριο του Οίκου του
Θεού. Απλώς το μετακίνησε στην άκρη και τοποθέτησε επίσης στο Ναό και τον δικό
του νέο βωμό.
Μήπως
κάνουμε κι εμείς το ίδιο πράγμα στις εκκλησίες μας; Χωρίς να έχουμε γυρίσει την
πλάτη στον ένα αληθινό Θεό και χωρίς να σταματήσουμε να Τον λατρεύουμε,
επιτρέψαμε σε κάποια παγανιστικά είδωλα που συμπαθούμε να παρεισφρήσουν στον
άγιο χώρο. Μερικές φορές τα κρύβουμε μέσα μας, και μερικά τα έχουμε ήδη
τοποθετήσει σε περίοπτες θέσεις.
Δεν
βάλαμε κανένα χρυσό μοσχάρι στο νάρθηκα ούτε ψέλνουμε προσευχές σε μια εικόνα,
αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η ζωή μας είναι απαλλαγμένη από είδωλα.
Μπορεί απλά να σημαίνει ότι τα είδωλά μας είναι πιο διακριτικά. Μπορεί να
σημαίνει ότι τα είδωλα που λατρεύουμε, τα λατρεύουμε από άγνοια, όπως οι
αρχαίοι Αθηναίοι λάτρευαν «τον άγνωστο Θεό» (Πράξ. 17/ιζ/23). Να μερικά από τα
πιο συνηθισμένα:
Καταναλωτισμός
Γυρίζουμε
στην θρησκευτική "αγορά" μέχρι να βρούμε μια εκκλησία που να μας
αρέσει. Είναι φυσικό να εξετάσει κανείς τις πρακτικές ανάγκες όταν επιλέγει μια
εκκλησία και τις διακονίες της. Αλλά με αυτόν τον τρόπο, γινόμαστε καταναλωτές
και όχι ακόλουθοι Εκείνου που είπε: «ο Υιός του ανθρώπου δεν ήλθε διά να
υπηρετηθή, αλλά διά να υπηρετήση» (Μάρκ. 10/ι/45).
Το
είδωλο του καταναλωτισμού όμως πηγαίνει βαθύτερα από αυτό. Εκκλησιαζόμαστε εκεί
για λίγο και τελικά εντασσόμαστε – έως ότου συμβεί κάτι. Ίσως ο λειτουργός δεν
μας επισκέφθηκε στο νοσοκομείο. Ή η κυρία στο κατηχητικό μάς μίλησε απότομα
όταν πήγαμε να πάρουμε τα παιδιά μας. Ή η εκκλησία μεγάλωσε τόσο που δεν
αισθανόμαστε πια άνετα όπως "στο σπίτι μας".
Έτσι
αποχωρούμε. Βρίσκουμε μια άλλη εκκλησία, έως ότου κάτι συμβεί και εκεί. Και
τότε αποχωρούμε και πάλι. Μέσα από όλα αυτά, αντιμετωπίζουμε το σώμα του
Χριστού σαν ένα εμπορικό κέντρο ή ένα κέντρο υγείας, αντί να το βλέπουμε όπως
το βλέπει ο Θεός: ως μια κοινότητα, μια οικογένεια, ένα σώμα.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
SYNEXEIA
DEYTERO MEROS
10- ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ- ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Είδωλα στην Εκκλησία
Λατρεία
προσωπικοτήτων
Επισκεφθείτε
οποιοδήποτε χριστιανικό βιβλιοπωλείο, μα και σε πολλές εκκλησίες θα δείτε ότι
εμείς οι ακόλουθοι του Χριστού, είμαστε επιρρεπείς στη λατρεία προσωπικοτήτων,
όπως ο καθένας γύρω μας– ίσως όμως περισσότερο εμείς! Εξιδανικεύουμε διάσημους
αθλητές, συγγραφείς, ιεροκήρυκες, υμνωδούς – όχι λόγω του τρόπου με τον οποίο χρησιμοποιούνται
από τον Θεό, αλλά μάλλον επειδή είναι διάσημοι. Και μερικές φορές τρέχουμε από
εκκλησία σε εκκλησία ή από συνέδριο σε συνέδριο, όχι για τον Θεό, αλλά για το
"χρίσμα" που πιστεύουμε ότι έχει κάποιο τέτοιο άτομο.
Η
συγγραφέας Marva Dawn γράφει: «Ο κίνδυνος μιας τέτοιας "φήμης" έγινε
αντιληπτός σε μένα πριν από μερικά χρόνια, όταν μια έφηβη που είχε ακούσει την
ομιλία μου σε ένα μεγάλο συνέδριο νεολαίας με είδε σε ένα κατάστημα στο
Πόρτλαντ και παρακάλεσε να της δώσω ένα
αυτόγραφο. Τη ρώτησα γιατί η δική μου υπογραφή ήταν πιο πολύτιμη από τη δική
της. Είμαστε όλοι εξίσου σημαντικοί ως μέλη του Σώματος του Χριστού, δεν
είμαστε; Έχουμε όλοι σπουδαίους ρόλους να παίξουμε στη διακονία της εκκλησίας
στον κόσμο. Η εκκλησία θα πρέπει να είναι ο τελευταίος τόπος όπου κάποιος
θεωρείται σημαντικότερος από οποιονδήποτε άλλο».1
Υπεροχή
Πολλές
Ευαγγελικές Εκκλησίες έχουν πέσει σε μια νοοτροπία αριστείας (υπεροχής) που
εκτιμά την άψογη, φανταχτερή απόδοση, τη χαρισματική προσωπικότητα, τον τρελό
ρυθμό. Ο Kasey Warren Hitt λέει, «Εργαζόμουν ως πάστορας νεολαίας σε μια
μεγάλη, αυξανόμενη εκκλησία με υψηλό επίπεδο αριστείας, που με συνάρπαζε
αρχικά. Ένιωθα επαγγελματικά, κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Πίστευα ότι
είχαμε βρει τον τρόπο να κάνουμε ελκυστικό το Ευαγγέλιο της Χάρης, με την πιο
ζωντανή μουσική, με δράμα, με διακόσμηση και μήνυμα. Όμως, δεν μπορούσα να
ξεφύγω από την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Κοιτάζοντας πίσω μετά από μια
μάχη με την επαγγελματική εξουθένωση, ξημέρωσε για μένα: Κηρύτταμε και δείχναμε
τη χάρη, αλλά οι ζωές μας δεν αντικατόπτριζαν χάρη, ούτε για εμάς ούτε για
κανέναν άλλο. Ως εκ τούτου, όλο αυτό έμοιαζε σαν μια ψεύτικη πρόσκληση, κάτι
που ξέραμε στα λόγια αλλά όχι στα έργα».
Εθνικισμός
Η
πατρίδα κάποιου μπορεί να είναι εξέχον είδωλο σε πολλές Ευαγγελικές Εκκλησίες.
Ο συγγραφέας και πάστορας Mike Erre γράφει: «Είτε το λέτε πατριωτισμό, είτε το
λέτε ακτιβισμό, είτε το λέτε όπως αλλιώς θέλετε, πολύ συχνά μεταμφιέζεται σε
μια λεπτή μορφή ειδωλολατρίας. Είμαστε τυχεροί που είμαστε Αμερικανοί [ή
Έλληνες ή οτιδήποτε άλλο], και μπορεί να νιώθουμε δικαιολογημένα υπερήφανοι για
το έθνος μας. Αλλά είναι τόσο εύκολο να ξεπεράσουμε την γραμμή όταν τραγουδάμε
ύμνους όχι στον Θεό, αλλά στην πατρίδα μας και τον τρόπο που ζούμε».
Ο
Bob Russell αναφέρει τι έγραψε ένας άνθρωπος όταν άκουσε ότι επρόκειτο να
αφαιρεθούν στην Αμερική οι σημαίες από το χώρο της εκκλησίας, και να
χρησιμοποιούνται μόνο σε ειδικές εκδηλώσεις. «Ως μέλος αυτής της εκκλησίας και
βετεράνος του Ναυτικού των ΗΠΑ, αμφισβήτησα την εξουσία και την αναγκαιότητα
αφαίρεσης της αμερικανικής σημαίας και της χριστιανικής σημαίας από το χώρο της
εκκλησίας. Τι είδος εκκλησίας θα γίνουμε;»
SYNEXIZETAI
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
11- ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ- ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Είδωλα στην Εκκλησία -TRITO MEROS
Επιτυχία
Πόσο
ειρωνικό είναι όταν οι εκκλησίες, οι πάστορες και τα μέλη μιας εκκλησίας
ισχυρίζονται ότι ακολουθούν Εκείνον που επανειλημμένα δίδαξε να ζητούμε την
τελευταία θέση (Μάρκ. 9/θ/35), να καθόμαστε στο χαμηλότερο κοινωνικό περιβάλλον
(Λουκ. 14/ιδ/10) και να περιλαμβάνουμε στις εκδηλώσεις μας τους λιγότερο
"σημαντικούς" ανθρώπους (εδ. 13). Φαίνεται πως είναι ερωτευμένοι με
το μέγεθος και την επιτυχία. Ο πάστορας και συγγραφέας Jim Kallam επισημαίνει:
«Προσέξτε
τις διαφημίσεις στα χριστιανικά περιοδικά και θα καταλήξετε σ' αυτό το
συμπέρασμα: Η επιτυχία μπορεί να γίνει δική σας. Αν χρειάζεστε τρόπους για να
διαφημίσετε την εκκλησία σας, δοκιμάστε αυτό ή εκείνο το πρόγραμμα... Ακούστε
πώς περιγράφουμε τις εκκλησίες. Τα λόγια μας στάζουν επιτυχία: "Η ταχύτερα
αυξανόμενη εκκλησία". "Το καλύτερο δόγμα". "Η εκκλησία με
το κλειδί για ν’ αγγίξει την επόμενη γενιά"».2
Ο
Kallam προχωρεί παραπέρα αναφέροντας ένα βιβλίο που καταγράφει τις εκατό
καλύτερες εκκλησίες στην Αμερική. Σκεφθείτε το αυτό. Μην έχετε αμφιβολία ότι το
μέγεθος, το κύρος και η φήμη ήταν μεταξύ των κριτηρίων για να συνταχτεί αυτή η
λίστα.
Ας
γκρεμίσουμε τα είδωλά μας
Αυτά
είναι μερικά μόνο από τα είδωλα που έχουν παρεισφρήσει στις εκκλησίες μας.
Μπορεί να είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσουμε από ένα χρυσό μοσχάρι, και ακόμη πιο
δύσκολο να διορθωθεί η κατάσταση. Αλλά τα σύγχρονα είδωλά μας είναι εξ ίσου
βδέλυγμα για τον Θεό, όπως και τα είδωλα που παρέσυραν τον αρχαίο Ισραήλ. Αν
δεν κάνουμε κάτι γι' αυτά, θα μας αλλοιώσουν και θα μας καταστρέψουν ακριβώς
όπως έκαναν στους Ισραηλίτες.
Πώς,
λοιπόν, μπορούμε να γκρεμίσουμε τα είδωλά μας; Το πρώτο βήμα είναι η
αναγνώριση. Όταν αναγνωρίσουμε ένα είδωλο, πρέπει να είμαστε ταπεινοί και
μετανοημένοι, και να ονομάσουμε τα αγαπημένα μας είδωλα με το όνομά τους
–αμαρτία– και να εξομολογηθούμε για καθένα από αυτά στον Θεό.
Όταν
αντιληφθούμε κάποιο είδωλο, όχι μόνο πρέπει να αρνηθούμε να το προσκυνούμε πια,
αλλά και να σταματήσουμε την υποστήριξή του. Πρέπει συνειδητά και ξεκάθαρα να
υψώσουμε τον Χριστό ως Κύριο, και προσεκτικά να υποστηρίξουμε τη θέση μας «με
πραότητα και φόβο Θεού» (Α~ Πέτρ. 3/γ/15).
Εν
τέλει, το γκρέμισμα των ειδώλων μας θα σημάνει την εκ νέου παραχώρηση του
εαυτού μας σε προσευχή και αφιέρωσή μας στην καλλιέργεια νέων θέσεων και
συμπεριφορών. Πρέπει να παρακαλέσουμε τον Θεό να αντικαταστήσει τους ψεύτικους
θεούς μας με την δική Του επάρκεια. Πρέπει να παραδώσουμε στον Θεό μας την
νοοτροπία καταναλωτή και να Τον αφήσουμε να μας διδάξει Εκείνος πώς θέλει να
Τον υπηρετήσουμε, πώς να δώσουμε τη ζωή μας, πώς να προκόψουμε στον τομέα της
αγάπης (Β~ Κορ. 8/η/7). Πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στη λατρεία των διασήμων
και αντίθετα να μάθουμε να εκτιμούμε και να μιμούμαστε τους «πράους και
ταπεινούς στην καρδιά» (Ματθ. 11/ια/29).
Πρέπει
να εγκαταλείψουμε την υποταγή μας στην "αριστεία" και να επιδιώκουμε
την ποιότητα και την χάρη. Και επίσης πρέπει να εγκαταλείψουμε την εξύψωση της
πατρίδας και την προσήλωσή μας στην επιτυχία, ζητώντας από τον Θεό, σύμφωνα με
τα λόγια του υμνογράφου3:
Το
πιο αγαπημένο μου είδωλο,
Όποιο
κι αν είναι αυτό,
Βοήθησε
να το γκρεμίσω
από
το θρόνο Σου,
Και
να λατρεύω μόνο Εσέ.
____________
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
*
Άρθρο του Bob Hostetler στο περιοδικό "Bible Advocate" Ιαν.-Φεβρ.
2012. Το κείμενο γράφτηκε με στόχο τους Αμερικανούς εκκλησιαζόμενους. Έγινε
προσαρμογή στα ελληνικά δεδομένα.
1. Marva Dawn, Reaching Out Without Dumbing Down, p.
51.
2. Jim Kallam, Risking Church, p. 52.
3.
William Cowper, 1772.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
12--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Διά πολλών μαρτύρων...
Αν ήξερες...
Έκλαψε
ο Χριστός! Για ακόμα μια φορά έκλαψε. Και δεν ήταν τώρα απλώς κάποια δάκρυα που
ράντισαν το τίμιο πρόσωπό Του, όπως πριν από λίγες ημέρες στο φίλο Του Λάζαρο.
Εδώ ήταν κλαυθμός ασυγκράτητος. Εκεί επιβλήθηκε με δύναμη βουλήσεως στο
συναίσθημά Του και τελικά απλώς «εδάκρυσεν» (Ιωάν. 11/ια/35). Εδώ «έκλαυσεν»
(Λουκ. 19/ιθ/41). Τον κατέλαβαν λυγμοί, άφησε ελεύθερο το θυμικό Του να εκδηλωθεί,
έχυσε άφθονα δάκρυα...
«Έκλαυσεν»
ο Ιησούς «ιδών την πόλιν», την Ιερουσαλήμ, την πρωτεύουσα της πατρίδας Του.
Ήταν
τότε που κατέβαινε από το όρος των Ελαιών καθισμένος επάνω σε πουλάρι, και όλος
ο κόσμος Τον ανευφημούσαν βασιλιά και Μεσσία και έστρωναν τα ρούχα τους να
περάσει από επάνω. Τότε, και αφού είχε σχεδόν κατέλθει την οδό που οδηγούσε από
το όρος προς την Ιερουσαλήμ, προσέπεσε στους οφθαλμούς Του η όψη της πόλεως.
Θέαμα επιβλητικό, μεγαλοπρεπές, με τον Ναό να απαστράπτει από τη λευκότητα των
λίθων και μαρμάρων του, μοναδικό μνημείο λατρείας του αληθινού Θεού σε όλη την
υφήλιο.
Η
Ιερουσαλήμ, η πρωτεύουσα του περιουσίου λαού του Θεού, του εκλεκτού έθνους, που
είχε αξιωθεί της «περιποιήσεως» εκ μέρους του Θεού, της πατρικής ευνοίας Του!
Και
όμως –τί τραγικό!– η Ιερουσαλήμ, «η αποκτέννουσα τους προφήτας και λιθοβολούσα
τους απεσταλμένους προς αυτήν»! (Ματθ. 23/κγ/37), αυτή που είχε δεχθεί όλη τη
στοργική επιμέλεια και φροντίδα του Υψίστου, όλη την «πρόσκλισιν», το σκύψιμό
Του επάνω της, την ιδιαίτερη μεταχείριση εκ μέρους Του, την ευμενή προς αυτήν
διάθεσή Του, ναι αυτή^ αυτή Τον ύβρισε τον Τροφέα και Κηδεμόνα της. Ξιπάστηκε
από τις άφθονες ευλογίες που τη συνάντησαν, «ελιπάνθη, επαχύνθη, επλατύνθη» και
τέλος «απελάκτισε», κλώτσησε, βλασφήμησε, αποστάτησε (Δευτ. 32/λβ/15).
Αυτή
την πόλη αντίκρισε ο Χριστός, και ενώ οι επευφημίες τού πλήθους ακόμα ηχούσαν
γύρω Του, αυτός «ιδών την πόλιν έκλαυσεν επ' αυτή».
Τόσο
καιρό τους καλούσε κοντά Του. Τους απηύθυνε πρόσκληση, προσκλήσεις
επανειλημμένες, τους παρακαλούσε. Με λόγια, με πράξεις, με θαύματα, με φόβητρα,
με απειλές, με δάκρυα, με ικεσίες, κάθε μέρα, όλη την ημέρα... «Όλην την ημέραν
εξεπέτασα τας χείρας μου προς λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα» (Ρωμ. 10/ι/21,
Ησ. 65/ξε/2). Σαν τον στοργικό πατέρα, σαν την τρυφερή μάνα, όλη την ημέρα
άπλωνα τα χέρια μου, καλούσα, ικέτευα, ζητούσα να αναδεχθώ, να περιπτυχθώ, να
εγκολπωθώ, και το μόνο που εισέπραττα ήταν η αντίρρηση, η απόρριψη.
................................................
13--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Διά πολλών μαρτύρων...
Αν ήξερες...
Πώς
να μην κλάψει ο Χριστός;
Αν
ήξερες, Ιερουσαλήμ! «Ει έγνως... και γε εν τη ημέρα σου ταύτη, τα προς ειρήνην
σου»! (Λουκ. 19/ιθ/42). Έστω και τώρα, την τελευταία αυτή ημέρα, την έσχατη
προθεσμία που σου δίνεται από τον Θεό, αν ήξερες εκείνα που θα σε οδηγούσαν
στην ειρήνη σου, στην ευημερία σου! Αν μπορούσες να τα καταλάβεις! Αν επιτέλους
τώρα άνοιγαν τα μάτια σου να δεις το συμφέρον σου!...
Σταματά
εδώ ο Θεάνθρωπος. Το "αν" που είπε, το αφήνει μετέωρο, χωρίς απόδοση
του λόγου. Τί θα γινόταν, αν η Ιερουσαλήμ καταλάβαινε το συμφέρον της,
συναισθανόταν την αποστασία της και επέστρεφε, έστω κι αυτή την τελευταία
στιγμή, στον Θεό; Δεν συνέχισε ο Κύριος.
Τόσες
φορές τα είχε πει. Τώρα δεν συνέχισε. Μόνον έκλαψε.
Κι
έπειτα συμπλήρωσε και κάτι άλλο: «Νυν δε εκρύβη από οφθαλμών σου» (στίχ. 42).
Τώρα πάει, τελείωσε. Τώρα έπεσε σκοτάδι στα μάτια σου, τυφλώθηκες, πωρώθηκες,
δεν μπορείς πια να δεις το συμφέρον σου. Δεν μπορείς να βρεις το δρόμο που θα
σε βγάλει από τον οριστικό χαμό σου.
Ιερουσαλήμ,
αν ήξερες!
***
Ελλάδα,
αν ήξερες!...
–Μη,
Κύριε. «Μη απορρίψης ημάς από του προσώπου σου. Ταχύ προκαταλαβέτωσαν ημάς οι
οικτιρμοί σου, Κύριε, ότι επτωχεύσαμεν σφόδρα. Βοήθησον ημίν, ο Θεός, ο Σωτήρ
ημών. Κύριε, ρύσαι ημάς και ιλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών ένεκεν του ονόματός
σου. Μη καταισχύνης ημάς, αλλά ποίησον μεθ' ημών κατά την επιείκειάν σου και
κατά το πλήθος του ελέους σου. Επίστρεψον ημάς, ο Θεός των σωτηρίων ημών»
(Ψαλμ. 50/ν/13, 78/οη/8-9, Δαν. 3/γ/ [Προσθ. 18], Ψαλμ. 84/πδ/5 Ο~).
Προτού
είναι πια αργά. Προτού «κρυβή από των οφθαλμών» μας ο δρόμος της επιστροφής σε
Σένα. Προτού αυτή η πατρίδα, η αγαπημένη, η χιλιοευλογημένη από Σένα, χάσει
οριστικά το φως της. Εσένα, τον Κύριο και Θεό της...
____________
Από
το περιοδικό «Σωτήρ», 1-2-2012, σελ. 69-70.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
14--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
01
Ανάμεσα σε δύο λαούς /
πολιτισμούς
Σκεφτόμαστε ελληνικά ή
εβραϊκά;
Όταν
ζητήσεις από μια ομάδα ανθρώπων, να περιγράψουν ένα μπουκάλι με νερό, οι
περισσότεροι λένε: Είναι περίπου 15 εκατοστά σε ύψος, έχει ένα μπλε καπάκι,
είναι διαφανές κ.λπ. Αυτός ο τρόπος περιγραφής αφορά κυρίως με τι μοιάζει το
μπουκάλι, ενδιαφέρεται κυρίως για τη μορφή και βασικά είναι χαρακτηριστικός της
ελληνικής σκέψης.
Αντίθετα
όσοι έχουν εβραϊκή προοπτική, είναι πιθανότερο να αναφερθούν περισσότερο στη
λειτουργία ή το σκοπό του αντικειμένου και να περιγράψουν αυτό ακριβώς. Η
απάντησή τους συνεπώς θα ήταν μάλλον: Είναι ένα δοχείο για τη μεταφορά νερού.
Γεννημένος
και μεγαλωμένος σε μία δυτική χώρα, ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι μπορεί να
σκέφτομαι ελληνικά ή εβραϊκά. Διάβαζα την Αγία Γραφή χωρίς να καταλαβαίνω τις
αρχικές σκέψεις των συγγραφέων οι οποίοι ήταν Ιουδαίοι που ζούσαν μέσα σε
βιβλική κουλτούρα. Τελικά διαπίστωσα ότι ο δυτικός πολιτισμός μου είχε
περισσότερη ελληνική ή ελληνιστική σκέψη, και ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ της
ελληνικής και εβραϊκής χροιάς σε κάθε τομέα της ζωής:
Θρησκεία
Η
εβραϊκή σκέψη εν γένει είναι θεοκεντρική και πάντα μονοθεϊστική. Η βασική
θρησκευτική δήλωση των Ιουδαίων είναι: «Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι
εις Κύριος» (Δευτ. 6/ς/4). Για ένα στοχαστή Εβραίο, ο Θεός είναι στο κέντρο
όλης της ζωής. Οι Έλληνες, από την άλλη πλευρά, λάτρευαν ένα πάνθεον θεών και
θεωρούσαν τον άνθρωπο ως το κέντρο της ζωής. Αυτό το βλέπουμε σε όλες τις
σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Ο ανθρωπισμός είναι μια φιλοσοφία που απλώς
ανυψώνει αυτή την ιδέα σε ένα υψηλότερο επίπεδο, εξαφανίζοντας κάθε ανάγκη για
θεό ή θρησκεία.
14--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Ανάμεσα σε δύο λαούς /
πολιτισμούς
Σκεφτόμαστε ελληνικά ή
εβραϊκά;
02 Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΜΕΡΟΥΣ
Λατρεία
Η
πνευματικότητα του Εβραίου εκφράζεται με μια ζωντανή σχέση με τον Θεό και την
κοινότητα των τέκνων του Ιακώβ, αυτή ήταν πάντα η καρδιά της ιουδαϊκής
λατρείας. Επίκεντρο της λατρείας τους έχουν τον Θεό, τον χαρακτήρα και τα
αιώνια σχέδιά Του για τους εαυτούς τους.
Οι
Χριστιανοί, ακόμη και όταν ψάλλουν τους ύμνους της λατρείας στις εκκλησίες, συχνά
οι φράσεις των ύμνων τους είναι περισσότερο σχετικές με το τι ο Θεός κάνει για
εμάς (εμείς είμαστε στο κέντρο). Ψάλλουν –Δώσε μας, –Χάρισέ μας, –Δώσε νίκη,
–Θεράπευσε, –Δώσε θρίαμβο, –Σώσε ψυχές, –Δώσε μας δώρα... Δεν σκέπτονται
θεοκεντρικά αλλά ανθρωποκεντρικά. Ιδιαίτερα αυτό είναι φανερό στις εκκλησίες
που κηρύττουν το "ευαγγέλιο" της ευημερίας, τη θεία θεραπεία, τη νίκη
απέναντι στους αντίπαλους...
Τέχνη
Επίσης
οι Έλληνες ενδιαφέρονταν για την εξωτερική ομορφιά, την ευχαρίστηση, την
απόλαυση, τον ηδονισμό, το γυμνό και τη σεξουαλικότητα. Αυτό το βλέπουμε σαφώς
σε κάθε μορφή της ελληνικής τέχνης αλλά και της ευρωπαϊκής αναγέννησης που
στηρίχτηκε κυρίως σ' αυτό το θεμέλιο. Οι εικονογραφήσεις και τα αγάλματα των
μεγάλων καλλιτεχνών της Αναγέννησης, ακόμη και μέσα στους ναούς, είναι
ενδεικτικά αυτής της αντίληψης. Μια ματιά στις παραστάσεις που κοσμούν την
Καπέλα Σιστίνα (Cappella Sistina), το παρεκκλήσι της επίσημης κατοικίας του
Πάπα στην πόλη του Βατικανού, και ιδιαίτερα την οροφή, –έργα μεγάλων καλλιτεχνών
και κυρίως του Μιχαήλ Αγγέλου, ο ανδρισμός των οποίων αμφισβητείται– είναι
χαρακτηριστικό παράδειγμα ανθρωπιστικής επικέντρωσης, και συχνά κατηγορήθηκε,
όχι άδικα, ως μάλλον χώρος λατρείας της γυμνής ανθρώπινης σάρκας παρά του
ανωτάτου Όντος.
Ο
Εβραίος αντίθετα δεν δίνει έμφαση στο εξωτερικό του ανθρώπου αλλά στο
εσωτερικό. Είναι τούτος ο λόγος για τον οποίο οι Εβραίοι, αν και ζούσαν ανάμεσα
σε έθνη που ήταν πλούσια σε καλλιτεχνική παραγωγή και παραστάσεις, οι ίδιοι
ουδέποτε ανέπτυξαν καμία αισθητική τέχνη. Ο Ναός τους ήταν ένας σχεδόν άδειος
χώρος, με ελάχιστα αντικείμενα που και αυτά ήταν μέσα στο σκοτάδι και την
απομόνωση, αφού ούτε παράθυρα υπήρχαν ούτε κανείς έμπαινε στα Άγια των Αγίων
εκτός από τον Αρχιερέα, κι αυτός μόνο μία φορά το χρόνο...
................................
15--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Ανάμεσα σε δύο λαούς /
πολιτισμούς
Σκεφτόμαστε ελληνικά ή
εβραϊκά;
Καθαρότητα
Σύμφωνα
με το Νόμο του Θεού, το ανθρώπινο σώμα έπρεπε να είναι καθαρό, άγιο, αμίαντο,
λουσμένο με βαπτισμούς καθαρισμού. Εν γένει έχαιρε εκτίμησης και λάβαινε
περιποίηση ως δώρο από τον Κύριο. Τέλος αντιμετωπιζόταν με σεβασμό και
σεμνότητα, ως το όχημα μέσω του οποίου γινόταν η λατρεία του Θεού. Κανένας,
απλός άνθρωπος ή ιερέας, δεν μπορούσε να πλησιάσει τον Θεό χωρίς προηγούμενα να
λουστεί και να καθαριστεί τελετουργικά.
Παιδεία
Η
ελληνική σκέψη είναι ικανοποιημένη αν ο άνθρωπος αποκτήσει γνώση για χάρη της
γνώσης και γίνει επιστήμων. Αντίθετα η εβραϊκή σκέψη εκτιμά την εκπαίδευση αλλά
μόνο ως εργαλείο που μας ικανώνει να υπηρετήσουμε πιο αποτελεσματικά τον Θεό
και την κοινότητα. Πάνω από τη γνώση είναι η σοφία και πάνω από την ανθρώπινη
σοφία είναι η σοφία που χαρίζει ο Θεός.
Επιτυχία
Ακόμα
και το πώς βλέπουμε την επιτυχία αποκαλύπτει αν είμαστε επηρεασμένοι
περισσότερο από την ελληνική ή την εβραϊκή σκέψη. Για τους Έλληνες διανοητές, η
κοσμική επιτυχία ορίζεται από εξωτερικές αξίες, όπως η ομορφιά, η δύναμη, η
ανώτερη εκπαίδευση, τα χρήματα και η δόξα. Θέτουν το ερώτημα: –Πώς θα με
ωφελήσει αυτό; Αντίθετα οι Εβραίοι στοχαστές αναζητούν την επιτυχία στο δρόμο
του Θεού, βάζοντας πρώτα τον Θεό, και κατανοούν ότι η πνευματική ανάπτυξη θα
επηρεάσει κάθε τομέα της ζωής. Ενδιαφέρονται να ζήσουν τη ζωή με τους κανόνες του
Θεού, καταλαβαίνοντας ότι αυτό είναι η αληθινή επιτυχία. Έτσι θέτουν το
ερώτημα: –Έχω κάνει το θέλημα του Πατέρα; –Έχω προσκολληθεί στον Αγαπημένο μου;
Ήρωες–Πρότυπα
Αν
σκεφτούμε ποιους ήρωες διαλέγει η σημερινή κοινωνία, θα καταλάβουμε καλύτερα.
Αν οι ήρωές σας είναι μοντέλα, ηθοποιοί ή αθλητές, τότε προφανώς εξετάζετε τη
ζωή με μια ελληνική νοοτροπία. Αν, ωστόσο, οι ήρωές σας είναι ο Ιωσήφ, ο
Μωυσής, ο Δανιήλ, ο Ιησούς, ή ακόμη και κάποιος που επηρεάζει την κοινότητά του
με ευσεβή ζωή και δράση, τότε μάλλον σκέφτεστε με εβραϊκή νοοτροπία.
Ως
πιστοί, πρέπει να συμμορφωθούμε με τον τρόπο σκέψης του Θεού, που διαπερνά την
Αγία Γραφή. Ας επικεντρώσουμε εκ νέου το μυαλό μας και ας διαβάζουμε τη Βίβλο
προσέχοντας ώστε στο επίκεντρο της ζωής μας να είναι ο Θεός και όχι ο άνθρωπος.
Κυρίως να μην είναι ο εαυτός μας! |
Κάποιες
ιδέες είναι παρμένες από ένα άρθρο της Rebecca J. Brimmer, στο περιοδικό
"Dispatch from Jerusalem", με τίτλο “Hebrew Thinking or Greek
Thinking?”.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
16--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Απαντήσεις
σε απορίες
Η επιγραφή
του Σταυρού
και η
θεοπνευστία της Βίβλου
ΑΠΟΡΙΑ
Και τα τέσσερα Ευαγγέλια, αναφέρονται στην επιγραφή που
τοποθετήθηκε επάνω στον Σταυρό του Ιησού, αλλά υπάρχουν διαφορές στη διατύπωση,
όπως φαίνεται στο πλαίσιο.
Γιατί λοιπόν δεν έγραψαν όλοι οι Ευαγγελιστές το ίδιο κείμενο,
δεδομένου ότι εδώ δεν είχαν να κάνουν με ένα προφορικό λόγο αλλά με συγκεκριμένη
γραπτή πηγή που δεν αλλοιώνεται;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Εκείνοι που πιστεύουν στην κατά λέξη (και κατά γράμμα) θεοπνευστία
των Αγίων Γραφών, εδώ έχουν σοβαρό πρόβλημα, επειδή δεν μπορούν να δείξουν
καμία από αυτές τις "γραφές" ως πλήρη, αυθεντική και, συνεπώς, μοναδική
θεόπνευστη.
Εντούτοις, αν σχηματίζαμε μία σύνθεση από όλες αυτές τις εκδοχές,
θα καταλήγαμε στο εξής: «Ούτος εστίν ο Ιησούς ο Ναζωραίος, ο Βασιλεύς των
Ιουδαίων».
Προφανώς, εκείνο που ενδιέφερε τους συγγραφείς των Ευαγγελίων, δεν
ήταν η "κατά γράμμα" απόδοση της επιγραφής, αλλά η έννοια που
μετέφερε το κείμενο και, όντως, αν συγκρίνουμε τις 4 διαφορετικές αποδόσεις της
επιγραφής, διαπιστώνουμε πως, επί της ουσίας, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ, αφού
όλες αποδίδουν σωστά και πιστά το ίδιο νόημα.
Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για ορισμένους –και τους οπαδούς τους–
οι οποίοι είναι έτοιμοι να διαρρήξουν κάθε αδελφική σχέση με αφορμή μια
παρωνυχίδα από το κείμενο της Βίβλου, στην ύπαρξη ή απουσία της οποίας
στηρίζουν την "αλήθεια" τους.
Στην ακραία αυτή θέση συνήθως παρασύρονται από το λόγο του Κυρίου
Ιησού, ότι «Αληθώς σας λέγω, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα εν ή μία
κεραία δεν θέλει παρέλθει από του νόμου, εωσού εκπληρωθώσι πάντα» (Ματθ.
5/ε/18). Εάν βεβαίως αυτός ο λόγος εκληφθεί ως απόλυτη αρχή όσον αφορά την τύχη
ενός από τα 21 γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου, τότε πολλά θα μπορούσε να πει
κανείς και να ερωτήσει, όπως π.χ. τι συμβαίνει στις πολυάριθμες εκείνες
περιπτώσεις όπου μεταξύ των αρχαίων χειρογράφων υπάρχουν από λίγες και επουσιώδεις
διαφορές μέχρι και προσθήκες ή αφαιρέσεις ολόκληρων χωρίων και περικοπών;
Αν ο λόγος του Κυρίου έπρεπε να εκληφθεί με απόλυτο τρόπο, τότε
όλα κρέμονται από τα λάθη, τις παραλήψεις ή και τις σκόπιμες αλλοιώσεις των
ιερών κειμένων από κάποιους κακόβουλους. Πρέπει, λοιπόν, να συμπεράνουμε ότι
εφόσον έγιναν στο ιερό κείμενο κάποιες αλλοιώσεις, αυτό ανατρέπει την αξία του
Νόμου του Θεού; Μη γένοιτο!
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
17--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Απαντήσεις
σε απορίες
Η επιγραφή
του Σταυρού
και η
θεοπνευστία της Βίβλου
ΑΠΟΡΙΑ
Όταν μελετούμε τις ιερές Γραφές, δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε τον
τρόπο που μιλούσαν και έγραφαν εκείνοι οι άνθρωποι στην εποχή τους και στη
γλώσσα τους. Πολλές φορές και άλλοι, όπως και ο ίδιος ο Κύριος, χρησιμοποίησαν
τον ραβινικό τρόπο έκφρασης, που συχνά στηριζόταν σε υπερβολικές εκφράσεις
προκειμένου να τονιστεί μία αλήθεια ή διδαχή.
Ως παράδειγμα αναφέρουμε το λόγο του Κυρίου «Εάν τις έρχηται προς
εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα
και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να
ήναι μαθητής μου» (Λουκ. 14/ιδ/26). Θα ήταν ποτέ δυνατόν για τον Κύριο που
νομοθέτησε το «Τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα· και, Ο κακολογών πατέρα ή
μητέρα εξάπαντος να θανατόνηται» (Ματθ. 15/ιε/4), εδώ να καλεί τους ακόλουθούς
Του ΝΑ ΜΙΣΟΥΝ εκείνους που σύμφωνα με το Νόμο έπρεπε να αγαπούν; Αν είναι
δυνατόν. Όμως αυτή η υπερβολή, χρησιμοποιείται εδώ, όπως και σε πλείστες άλλες
περιπτώσεις, όχι για να ακυρώσει άλλους νόμους αλλά μόνο για να τονίσει τη
σοβαρότητα του λόγου που μόλις λαλήθηκε.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
18--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Απαντήσεις
σε απορίες
Η επιγραφή
του Σταυρού
και η
θεοπνευστία της Βίβλου
Συνεπώς, η αξία των λόγων του Κυρίου δεν εξαρτάται από το
οποιοδήποτε τυπογραφικό λάθος στις σελίδες της Βίβλου σας, αλλά από την
ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ και ΑΞΙΑ και ΔΥΝΑΜΗ του ίδιου του Θεού, ο οποίος –με ή χωρίς λάθη– θα
φροντίσει ώστε «ο λόγος Του ο εξερχόμενος εκ του στόματός Του· δεν θέλει
επιστρέψει εις αυτόν κενός, αλλά θέλει εκτελέσει το θέλημά Του και θέλει
ευοδωθή εις ό,τι τον αποστέλλει» (Ησ. 55/νε/11).
Ο γράφων είχε κάποτε έναν πνευματικό δάσκαλο που επέμενε πολύ σ'
αυτή την προσήλωση στο "γράμμα" του κειμένου, και όχι σπάνια ΕΧΑΝΕ
την ουσία του. Κάποιοι άλλοι έστησαν ολόκληρες διδασκαλίες με βάση το
χαρακτηρισμό της μελλοντικής Βασιλείας που ο μεν Ματθαίος, που έγραψε για τους
Ιουδαίους, σπάνια αποκαλεί «του Θεού» και αντ' αυτού χρησιμοποιεί τον όρο «των
ουρανών», κάτι που ουδέποτε κάνουν οι άλλοι τρεις Ευαγγελιστές.
Όταν λοιπόν μελετούμε τις Άγιες Γραφές, καλό είναι να προσέχουμε
ώστε να κατανοούμε το νόημα και το μήνυμα εκείνων που διαβάζουμε, χωρίς να
επηρεαζόμαστε από ανούσιες και ανώφελες λεπτομέρειες του κειμένου, που
προέκυψαν από τις κάθε μορφής ατέλειες των συγγραφέων και αντιγραφέων, χωρίς
όμως να μπορούν να μειώσουν την αξία του ιερού κειμένου. |
18--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
01--
2η σελίδα
Ματαιότητα
«Ματαιότης ματαιοτήτων, είπεν ο Εκκλησιαστής·
ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης» (Εκκλ. 1/α/2)
Είναι γνωστή στη γλώσσα
μας σήμερα η παραπάνω φράση του βασιλιά Σολομώντα. Είναι ενδεικτική τής
απογοήτευσης του ανθρώπου από το πρόσκαιρο των ανθρώπινων έργων εξαιτίας του
θανάτου. Η ματαιότητα είναι συνυφασμένη με τον ξεπεσμένο άνθρωπο.
Η Αγία Γραφή περιγράφει εκπληκτικά τη ματαιότητα, δίνοντας τα
χαρακτηριστικά της μέσα από την καθημερινότητά μας.
* Είναι συνέπεια της παραβάσεως – Ρωμ.
8/η/20
* Κάθε άνθρωπος είναι ματαιότητα – Ψαλμ.
39/λθ/11
* Η νεότητα και η παιδική ηλικία –
Εκκλ.11/ια/10
* Η ομορφιά του ανθρώπου – Παρ.
31/λα/30
* Η βοήθεια από ανθρώπους – Ψαλμ.
60/ξ/11
* Η ανθρώπινη δικαιοσύνη – Ησ. 57/νζ/12
* Η ανθρώπινη σοφία – Εκκλ. 2:15, Α΄ Κορ.
3/γ/20
* Οι απολαύσεις αυτού του κόσμου – Εκκλ.
2/β/1
* Η ανθρώπινη ανησυχία και ταραχή – Ψαλμ.
39/λθ/6 και 127/ρκζ/2
* Η εργασία και ο μόχθος του ανθρώπου –
Εκκλ. 2/β/11
* Η αγάπη για τον πλούτο και τα χρήματα –
Εκκλ. 5/ε/10
* Οι ανόητες και νομικές συζητήσεις – Α΄
Τιμ. 1/α/6-7 και 6/ς/20
* Η θρησκεία των υποκριτών – Ιάκ.
1/α/26
* Η εντυπωσιακή, χωρίς αγάπη, ελεημοσύνη
– Α΄ Κορ. 13/ιγ/3
* Η πίστη χωρίς τα έργα της – Ιακ.
2/β/14
Αυτά και πολύ περισσότερα αναφέρει ο Λόγος του Θεού, ως
ματαιότητα, που τα χρησιμοποιεί ο Διάβολος για να αποσπάσει τον άνθρωπο από τα
μη σαλευόμενα, τις αιώνιες υποσχέσεις του Θεού. Όλα όσα προσφέρει, όσο
φανταχτερά και ελκυστικά αν φαίνονται –σαν τον απαγορευμένο καρπό στα μάτια της
Εύας–, δεν είναι άλλο από ψέμα και ματαιότητα. «Υπάρχει οδός, ήτις φαίνεται
ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής φέρουσιν εις θάνατον» (Παρ.
14/ιδ/12).
Λέγεται, πως ο γνωστός για τις κατακτήσεις του Σαλαντίν, όταν
άρρωστος ένιωσε να πλησιάζει το τέλος του, διέταξε να κατεβάσουν από την κορυφή
του παλατιού του το μεγαλοπρεπές οικόσημό του και στη θέση του να κρεμάσουν το
σάβανο που σε λίγο θα του φορούσαν. Όταν οι αυλικοί του το έκαναν, τους είπε:
«Ας δούνε λοιπόν και οι εχθροί και οι φίλοι μου, τι παίρνει μαζί του ο Σαλαντίν
από τη δόξα του και τις κατακτήσεις του, φεύγοντας απ' αυτόν τον κόσμο»
Ματαιότητα σημαίνει κάτι ψεύτικο, απατηλό, χωρίς μέλλον, χωρίς
έρμα, ελαφρύ σαν το άχυρο που το παίρνει ο άνεμος και χάνεται. Αλήθεια, μπορεί
να υπάρχει κάτι ακόμη πιο ελαφρύ από την ίδια την ματαιότητα; Πιο ελαφρύ,
μάλλον δύσκολο.
Ωστόσο ας προσέξουμε τι λέει ο Λόγος του Θεού: «Οι κοινοί άνθρωποι
βεβαίως είναι ματαιότης, οι άρχοντες ψεύδος· εν τη πλάστιγγι πάντες ομού είναι
ελαφρότεροι αυτής της ματαιότητος» (Ψαλμ. 62/ξβ/9). Ναι οι άρχοντες αυτού του
κόσμου είναι ελαφρότεροι από τη ματαιότητα. Ας το έχουμε στο μυαλό μας στις
εκλογές αυτού του μήνα.
Από Συνεργάτη
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
19--ΤΥΧΙΚΟΣ-
ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
02
Μαθαίνοντας
από τα λάθη των άλλων
Διαίρει
και βασίλευε...
Αυτό ήταν το πάγιο δόγμα όλων των καιροσκόπων και κατακτητών του
κόσμου από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το εφεύρε ο Διάβολος και το
χρησιμοποίησε άριστα σε όλους τους αιώνες, προκειμένου να επιτύχει τον βασικό
σκοπό του ως «ανθρωποκτόνος». Το αφήνει κατά μέρος μόνο όταν κατά καιρούς
επιχειρεί να επιβάλλει στον κόσμο την παγκόσμια κυριαρχία του με
κοινές-ενωτικές προσπάθειες, αρχίζοντας
από την οικοδόμηση του Πύργου της Βαβέλ και στη συνέχεια σε όλες τις
Αυτοκρατορίες, Κοινοπολιτείες, Άξονες, Οργανισμούς Εθνών, Αμυντικά Σύμφωνα
(ΝΑΤΟ, Βαρσοβίας κ.λπ.), Ευρωπαϊκή Ένωση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο,
Παγκοσμιοποίηση (χρηματιστήρια, πολυεθνικές εταιρείες κ.λπ.).
Εκτός όμως από τις πολιτικές-εθνικές υποθέσεις, η εφεύρεση αυτή
του Σατανά χρησιμοποιείται επίσης ευρύτατα και στις θρησκευτικές –δυστυχώς
ακόμη και τις εκκλησιαστικές– υποθέσεις. Μπορείτε να βρείτε κάποια θρησκεία που
δεν είναι χωρισμένη σε παρακλάδια, τα οποία μάλιστα τις περισσότερες φορές
μάχονται μεταξύ τους με μίσος χειρότερο από αυτό που δείχνουν σε όσους ανήκουν
σε άλλες θρησκείες ή εκκλησιαστικές ομάδες;(!)
Οι Χριστιανοί, εν προκειμένω, δεν αποτελούν εξαίρεση, και ενώ δεν
πολεμούν τους Βουδιστές και τους Ινδουιστές, μάχονται μεταξύ τους Ορθόδοξοι με
Διαμαρτυρόμενους!!! Αλλά και οι Μουσουλμάνοι δεν μάχονται έτσι με τους
αλλόθρησκους όπως σκοτώνονται μεταξύ τους Σουνίτες και Σιίτες!!! Και οι
Ορθόδοξοι δεν μάχονται με τους Μορμόνους όπως μάχονται μεταξύ τους οι οπαδοί
του Παλαιού Ημερολογίου και του Νέου!!! Ο κατάλογος δυστυχώς δεν έχει τέλος...
Είναι τούτο ένα άλλο σύστημα διαίρεσης που εφεύρε και χρησιμοποιεί
ο Σατανάς για να καταστρέφει τη μαρτυρία της χριστιανικής εκκλησίας, καθώς ανά
τους αιώνες ΔΙΑΙΡΕΙ και ΞΑΝΑ ΔΙΑΙΡΕΙ τις εκκλησίες, με αφορμή ασήμαντες έως
ανύπαρκτες διαφορές, ώστε να παρουσιάζει τον χιτώνα του Χριστού τεμαχισμένο.
Πόσες αιρέσεις από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, που όλες
διεκδικούν την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ και την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, και οι οπαδοί τους
αναθεματίζουν αλλήλους! Ξέρει κανείς να πει πόσες ακριβώς είναι οι διάφορες
Ευαγγελικές Εκκλησίες; Μήπως, ακόμη χειρότερα, ξέρει να πει πόσες είναι οι
διάφορες Πεντηκοστιανές Εκκλησίες; Η απάντηση δίνεται με τη βιβλική φράση: «ΩΝ
ΟΥΚ ΕΣΤΙ ΑΡΙΘΜΟΣ»...
Τέλος έρχεται ο χώρος των διακονιών-ιεραποστολών, όπου κάθε τόσο
ένας “ισχυρός χαρακτήρας” θέλει και επιχειρεί να δημιουργήσει την προσωπική ή
οικογενειακή του διακονία ή ιεραποστολή, καταμερίζοντας πηγές και
κατασπαταλώντας πόρους και δυνάμεις. Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς το
γεγονός ότι στην φτωχή Ελλάδα λειτουργούν τόσες και τόσες –καλλίτερα ας μην
αριθμήσουμε– π.χ. διακονίες για εξαρτημένα άτομα, για αλλοδαπούς, για ίδρυση
εκκλησιών, για αποστολή στο εξωτερικό... Κάπου θυμίζουν την παροιμία της
γιαγιάς: «Δεν χωρεί ο ποντικός στην τρύπα του, σέρνει και κολοκύθα...».
Έχουν όλα αυτά κάποια πνευματική διάσταση; Οπωσδήποτε όχι. Μόνο
σαρκικότητα μαρτυρούν και μόνο ζημιά κάνουν στο έργο του Θεού, αφού εν τέλει
μόνο τον εχθρό εξυπηρετούν με τις εκδηλώσεις των έργων που πηγάζουν από τη
σάρκα σε αντιπαλότητες, υποσκελισμούς, μισόλογα, υπόνοιες, και αν μη τι άλλο,
διαιρέσεις εκκλησιών ή χωρισμούς προσώπων.
Θυμόμαστε το επεισόδιο του χωρισμού μεταξύ Παύλου και Βαρνάβα, για
το θέμα του νεαρού τότε Μάρκου, όπου ο Λουκάς εξιστορεί: «Συνέβη λοιπόν
ερεθισμός, ώστε απεχωρίσθησαν απ' αλλήλων, και ο μεν Βαρνάβας, παραλαβών τον
Μάρκον, εξέπλευσεν εις Κύπρον. Ο δε Παύλος, εκλέξας τον Σίλαν, εξήλθε (...) και
διήρχετο την Συρίαν και Κιλικίαν». (Πράξ. 15/ιε/39-40).
Αλλά μπορεί κανείς να επαινέσει τους κατά τα λοιπά αξιοθαύμαστους
αυτούς ανθρώπους για τούτο το γεγονός της ζωής τους; Μάλλον όχι. Τουλάχιστον,
όπως είδαμε, ο Λουκάς το καταγράφει ως καθαρό «ερεθισμό», κι εκείνο που
ερεθίζεται προφανώς δεν είναι το πνεύμα αλλά η σάρκα.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
19--ΤΥΧΙΚΟΣ-
ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
03--
Μαθαίνοντας
από τα λάθη των άλλων
Διαίρει
και βασίλευε...
Τι θα πρέπει να πούμε, λοιπόν, για όλα αυτά; Να αρχίσουμε να
συγκρίνουμε τη μία και την άλλη περίπτωση και να κρίνουμε ανθρώπους και
προθέσεις; Να αδιαφορήσουμε και να μην δώσουμε την παραμικρή προσοχή; Να
ξεκινήσουμε εμείς κάτι "καλύτερο", αφού όλοι οι άλλοι είναι
"μεμπτοί" στα μάτια μας;
Μη γένοιτο αδελφοί! Όμως ό,τι πρόκειται να κάνουμε, ας γίνεται με
φόβο Θεού και ας μη λησμονούμε την προτροπή του Ιούδα: «Σεις όμως, αγαπητοί,
εποικοδομούντες εαυτούς επί την αγιωτάτην πίστιν σας, προσευχόμενοι εν Πνεύματι
Αγίω, φυλάξατε εαυτούς εις την αγάπην του Θεού, προσμένοντες το έλεος του
Κυρίου ημών Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον. Και άλλους μεν ελεείτε, κάμνοντες
διάκρισιν, άλλους δε σώζετε μετά φόβου, αρπάζοντες αυτούς εκ του πυρός,
μισούντες και τον χιτώνα τον μεμολυσμένον από της σαρκός» (Ιούδα 20-23).
Καθώς δεν μπορούμε να γνωρίζουμε βαθύτερα από τα φαινόμενα, δηλαδή
τα βάθη των καρδιών και των εννοιών, ας τηρούμε τη συμβουλή του Παύλου: «Μη
κρίνετε μηδέν προ καιρού, έως αν έλθη ο Κύριος, όστις και θέλει φέρει εις το
φως τα κρυπτά του σκότους και θέλει φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε
ο έπαινος θέλει γείνει εις έκαστον από του Θεού» (Α΄ Κορ. 4/δ/5).
Όμως ανάμεσα στην ΚΑΤΑ-κριση και την ΔΙΑ-κριση υπάρχει τεράστια
διαφορά, και ενώ η πρώτη δεν επιτρέπεται, η δεύτερη επιβάλλεται ως καθήκον μας.
|
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
20--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Με άλλη
ματιά
Οι Δέκα
Εντολές
Κατά την Εορτή της Πεντηκοστής στις Συναγωγές οι Δέκα Εντολές
αποτελούν το κύριο ανάγνωσμα, σε ανάμνηση της παράδοσης του Νόμου στον Μωυσή
στο Σινά, καθώς αυτές αποτελούν το κύριο θεμέλιο της ιουδαϊκής πίστης. Είναι
εκπληκτικό πώς αυτές οι δέκα μικρές και απλές φράσεις, που απαρτίζουν τον
γνωστό σε όλους ως «Δεκάλογο του Μωυσή», αποτέλεσαν τη βάση για έναν ολόκληρο
πολιτισμό, και μάλιστα ισχύουν όχι μόνο για τους ανθρώπους μιας κάποιας εποχής
αλλά και για κάθε έναν από εμάς σήμερα.
Αν μιλήσεις σε κάποιον για τον Θεό, συνήθως θα πει: «ΑΡΚΕΙ ΝΑ
ΤΗΡΕΙΣ ΤΙΣ ΔΕΚΑ ΕΝΤΟΛΕΣ». Αν όμως τον ρωτήσεις να σου πει ποιες είναι αυτές οι
Δέκα Εντολές, το πιθανότερο είναι να μην γνωρίζει παρά μόνο ελάχιστες όπως το
«Ου φονεύσεις». Εδώ όμως θα τεθεί το ερώτημα: –Πόσο καλά γνωρίζουμε εμείς τις
Δέκα Εντολές, πότε τις διαβάσαμε τελευταία φορά και ασχοληθήκαμε ουσιαστικά με
αυτές, σκεφτήκαμε ποτέ ότι ίσως μας
αφορούν άμεσα και προσωπικά;
Βεβαίως κάποιος θα μπορούσε να απαντήσει:
–Δεν μας ενδιαφέρουν εμάς οι Δέκα Εντολές, αφού δεν είμαστε
Ιουδαίοι αλλά Χριστιανοί.
Και άλλος θα έλεγε:
–Αφού ο Χριστός είπε ότι ήρθε να καταργήσει το νόμο, γιατί να
μιλάμε τώρα γι' αυτές, 2.000 χρόνια ύστερα από την κατάργησή τους;
Όμως δεν χρειάζεται πολλή προσπάθεια για να καταλάβουμε ότι αυτές
οι σκέψεις και απορίες είναι εντελώς ανεδαφικές, επειδή και μόνη απλή ανάγνωση
της Καινής Διαθήκης θα δείξει ότι καμία από αυτές τις εντολές δεν έπαψε να
ισχύει και σήμερα, αν και με διαφορετικό πνεύμα και περιεχόμενο.
Για παράδειγμα θυμίζουμε το λόγο του Παύλου στους Εφέσιους: «Τα
τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον. Τίμα
τον πατέρα σου και την μητέρα, ήτις είναι εντολή πρώτη με επαγγελίαν, διά να γείνη
εις σε καλόν και να ήσαι μακροχρόνιος επί της γης» (Εφεσ. 6/ς/1-3). Δεν είναι
αυτός ο λόγος άμεση αναφορά στην πέμπτη εντολή; Επίσης γράφοντας ο Παύλος προς
τους Χριστιανούς της Ρώμης δεν αναφέρθηκε στα «μη μοιχεύσης, μη φονεύσης, μη
κλέψης, μη ψευδομαρτυρήσης, μη επιθυμήσης» (Ρωμ. 13/ιγ/9);
Όταν ένας γραμματέας ρώτησε τον Κύριο, «Ποία εντολή είναι πρώτη
πασών;» ο Ιησούς απάντησε με το γνωστό: «Πρώτη πασών των εντολών είναι· Άκουε
Ισραήλ, Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος· και θέλεις αγαπά Κύριον τον Θεόν
σου εξ όλης της καρδίας σου, και εξ όλης της ψυχής σου, και εξ όλης της
διανοίας σου, και εξ όλης της δυνάμεώς σου· αύτη είναι η πρώτη εντολή». Για να
προσθέσει ευθύς αμέσως, και με την ίδια έμφαση: «Και δευτέρα ομοία, αύτη·
Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μάρκ. 12/ιβ/29-31).
Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλαβαίνουμε ότι μέσα σ' αυτά
τα περιληπτικά λόγια του Κυρίου περιλαμβάνονται ΟΛΕΣ οι εντολές του Δεκαλόγου,
τις οποίες ο Παύλος στην περικοπή που μόλις προαναφέραμε αναλύει. Το «θέλεις
αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν», μας εξηγεί, συμπεριλαμβάνει την ουσία των
«μη μοιχεύσης, μη φονεύσης, μη κλέψης, μη ψευδομαρτυρήσης, μη επιθυμήσης» αλλά
«και πάσα άλλη εντολή» (Ρωμ. 13/ιγ/9). Αφού λοιπόν στο «θέλεις αγαπά τον
πλησίον σου ως σεαυτόν», συμπεριλαμβάνεται
ΠΑΣΑ ΑΛΛΗ ΕΝΤΟΛΗ, αυτό σημαίνει ότι όλες εκείνες οι εντολές ισχύουν και
στις ημέρες μας.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
21--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Με άλλη
ματιά
Οι Δέκα
Εντολές
Η διαφορά είναι ότι, σε αντίθεση με τους Ιουδαίους που ζούσαν ΥΠΟ
ΤΟΝ ΝΟΜΟ, δηλαδή ζούσαν καταπιεσμένοι και υποχρεωμένοι εξαναγκαστικά να τηρούν
τον Νόμο, εμείς, ζώντας ΥΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΗ του Θεού, εκτελούμε τα του Νόμου ΜΕΤΑ
ΧΑΡΑΣ, διότι γνωρίζουμε ότι από αυτά εξαρτάται το καλό στη ζωή μας, και την
πνευματική και την κοινωνική και την υλική. Μοιάζει αυτό με τον άνθρωπο που
θέλει να τρώει πολύ και δεν μπορεί να πειθαρχήσει στον γιατρό και να περιορίσει
την λαιμαργία του. Όταν όμως ΠΕΙΣΘΕΙ και αποφασίσει Ο ΙΔΙΟΣ ότι πρέπει να
ελαττώσει το φαγητό επειδή αυτό είναι για το καλό του, τότε όχι μόνο το
κατορθώνει αλλά και γίνεται ο ίδιος δάσκαλος της καλής δίαιτας.
Μία άλλη διαφορά είναι ότι ο Νόμος όπως δόθηκε στους Ιουδαίους,
είχε σκοπό να τους φανερώσει την αμαρτωλότητά τους και να τους οδηγήσει να ζητήσουν
το έλεος του Θεού, όπως έκανε ο Τελώνης της παραβολής που προσευχόταν «Ο Θεός,
ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18/ιη/13). Αλλά εμείς πλέον δεν εκτελούμε το
νόμο για να εξασφαλίσουμε την αιώνια ζωή, όπως είπε ο Κύριος στον άρχοντα που
Τον ρώτησε σχετικά: «Εάν θέλης να εισέλθης εις την ζωήν, φύλαξον τας εντολάς»
(Ματθ. 19/ιθ/17). Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι όλες οι αμαρτίες μας έχουν πληρωθεί
με τη θυσία του Χριστού στο σταυρό, τώρα δεν νοιώθουμε ενοχές με βάση τις
Εντολές αλλά ΧΑΙΡΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΕΚΤΕΛΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ, επειδή γνωρίζουμε ότι δόθηκαν
για το καλό μας, όπως γράφει ο προφήτης: «Ούτω λέγει Κύριος, ο Λυτρωτής σου, ο
Άγιος του Ισραήλ· Εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο διδάσκων σε διά την ωφέλειάν
σου, ο οδηγών σε διά της οδού δι' ης έπρεπε να υπάγης» (Ησ. 48/μη/17). Είναι
για τούτο μεγάλο ατόπημα που πολλοί σύγχρονοι χριστιανοί έχουν παραμερίσει τις
Εντολές του Θεού από τη ζωή τους και, στηριγμένοι δήθεν στη θεία χάρη,
καταπατούν εκούσια ή ακούσια το νόμο του Θεού.
Αλλά ας επανέλθουμε στο περιεχόμενο των Δέκα Εντολών τις οποίες
εξετάζουμε στο παρόν άρθρο. Όπως γνωρίζουμε, οι Δέκα Εντολές δόθηκαν στον Μωυσή
γραμμένες με το δάχτυλο του Θεού πάνω σε δύο λίθινες πλάκες («Έδωκεν εις τον
Μωϋσήν, αφού ετελείωσε λαλών προς αυτόν επί του όρους Σινά, δύο πλάκας του
μαρτυρίου, πλάκας λιθίνας γεγραμμένας με τον δάκτυλον του Θεού» – Έξ.
31/λα/18), και παραδοσιακά τουλάχιστον απεικονίζονται έτσι, κατανεμημένες από
πέντε σε κάθε μία πλάκα, γεγονός που όπως θα δούμε στη συνέχεια δεν είναι
τυχαίο.
Βεβαίως κάθε μία εντολή αξίζει τη δική της εξήγηση και ερμηνεία,
που θα μπορούσε ν' αποτελέσει ένα τουλάχιστον ξεχωριστό άρθρο ή βιβλίο, όμως
εδώ παρουσιάζονται μόνο κάποιες σκέψεις με βάση τη σειρά με την οποία έχουν
καταγραφεί, αφού ο τρόπος με τον οποίο παρατίθενται μεταφέρει κάποιο μήνυμα που
μπορεί να μας βοηθήσει καλύτερα να κατανοήσουμε τη σχέση μας πρώτα με τον Θεό
και ύστερα με τους συνανθρώπους μας.
Το Ταλμούδ υποστηρίζει ότι οι πέντε πρώτες εντολές
αντικατοπτρίζουν τις υποχρεώσεις μας προς τον Θεό, ενώ οι άλλες πέντε μιλούν
για τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και ο σχολιαστής του Μεσαίωνα
Αβραάμ Ιμπν Έζρα (Ibn Ezra) θεωρούσε ότι όλες οι εντολές μπορούν να
κατανεμηθούν σε τρεις κατηγορίες: συναίσθημα, λόγος και δράση.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
22--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Με άλλη
ματιά
Οι Δέκα
Εντολές
Η ΠΡΩΤΗ
ΠΛΑΚΑ
Στην αριστερή πλάκα είναι γραμμένες οι εντολές πρώτη και δεύτερη,
που αναφέρονται στην πίστη μας σε ένα και μοναδικό Θεό, και την απαγόρευση
λατρείας άλλων θεών και εικόνων-ειδώλων. Με άλλα λόγια αυτές αναφέρονται στο
κέντρο της πίστης που πρέπει να διακατέχει το νου και τις καρδιές μας, δηλαδή
αυτό που αισθανόμαστε ως αληθινό.
Η τρίτη εντολή ορίζει να μην χρησιμοποιούμε μάταια το όνομα του
Θεού. Αυτό δεν αφορά μόνο τις ορκωμοσίες σε δικαστήρια αλλά εν γένει στο
περιεχόμενο των λόγων μας. Η τέταρτη εντολή, που μιλάει για την τήρηση του
Σαββάτου, αφορά την εκ μέρους μας δράση (που εδώ πρόκειται μάλλον για απουσία
κάθε δράσης/εργασίας=ανάπαυση).
Τέλος η πέμπτη εντολή απαιτεί να τιμούμε τον πατέρα και τη μητέρα
μας. Αν και εκ πρώτης όψεως αυτή δεν φαίνεται να απαιτεί κάποια δράση, στην
πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο, επειδή στον ιουδαϊκό Νόμο η εντολή δεν
περιορίζει τη σημασία της τιμής που πρέπει να δείχνουμε προς τους γονείς στον
σεβασμό και τα απλά ευγενικά λόγια, αλλά απαιτεί εκ μέρους των τέκνων
ολοκληρωμένες ενέργειες και πρακτικές δράσεις προς αυτούς. Η εντολή δεν λέει
απλώς να αγαπάμε τους γονείς μας συναισθηματικά, αλλά να τους τιμούμε πρακτικά,
ξεπερνώντας τις φιλοφρονήσεις και ευγενικές εκφράσεις με έμπρακτες εκδηλώσεις,
που αρχίζουν π.χ. από τη συνήθεια που έχουν τα παιδιά των Ιουδαίων να
σηκώνονται όταν οι γονείς τους μπαίνουν σε ένα χώρο όπου βρίσκονται εκείνα
(εκτός και αν οι γονείς τα έχουν απαλλάξει από αυτή την υποχρέωση) και φτάνουν
μέχρι την κάλυψη όλων των βιοτικών αναγκών στα γεράματα και την αδυναμία τους.
Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε πώς ο Κύριος Ιησούς Χριστός
αναφέρθηκε κατακριτικά για τους Ιουδαίους της εποχής Του, σχολιάζοντας τις
μεθοδεύσεις που είχαν "εφεύρει" ώστε να απαλλαγούν από την υποχρέωση
να εξασφαλίζουν στους γονείς τα προς το ζην, επικαλούμενοι δήθεν θρησκευτικές
δεσμεύσεις, λέγοντας: «Σεις όμως λέγετε· Εάν άνθρωπος είπη προς τον πατέρα ή
προς την μητέρα, Κορβάν, τουτέστι δώρον, είναι ό,τι ήθελες ωφεληθή εξ εμού,
αρκεί» (Μάρκ. 7/ζ/11).
Είναι ενδιαφέρον ότι η πέμπτη εντολή περιλαμβάνεται στην ίδια
πλάκα, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς τον Θεό. Αυτό δεν είναι παράλογο διότι,
αν ασεβούμε προς τους βιολογικούς δημιουργούς μας, στην ουσία είναι σαν να
απορρίπτουμε τον ίδιο τον Δημιουργό μας. Τέλος, αυτή η εντολή χρησιμεύει ως
γέφυρα που μας περνάει από τις εντολές που αφορούν τη σχέση μας με τον Θεό,
στις υπόλοιπες έξι εντολές που αφορούν τις υποχρεώσεις προς τους συνανθρώπους
μας.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
23--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Με άλλη
ματιά
Οι Δέκα
Εντολές
Η ΔΕΥΤΕΡΗ
ΠΛΑΚΑ
Μεταφερόμενοι τώρα στην κορυφή της δεύτερης πλάκας, έχουμε πρώτα
τις εντολές έκτη, έβδομη και όγδοη, που απαγορεύουν φόνο, μοιχεία και κλοπή
– όλες αφορούν αμαρτίες δράσης. Η ένατη
εντολή απαγορεύει την ψευδομαρτυρία κατά του πλησίον και προφανώς αφορά
παράβαση μέσω του λόγου. Τέλος η δέκατη εντολή, είναι εκείνη που απαγορεύει να
επιθυμήσεις όσα ανήκουν στον γείτονα, και απευθύνεται αρχικά στην σκέψη, την
καρδιά και τα συναισθήματά μας.
Πέρα από όσα ειπώθηκαν με συντομία για τη σχέση των εντολών με το
συναίσθημα, το λόγο και τη δράση, μπορούμε να δούμε μια επιπλέον παράλληλη
δομή, που αφορά το επίπεδο δυσκολίας στην τήρηση των εντολών.
Η πίστη στον Θεό φαινομενικά προβάλλει ως σχετικά εύκολη. Οι
περισσότεροι άνθρωποι ομολογούν χωρίς δυσκολία ότι πιστεύουν τουλάχιστον σε
κάποια ανώτερη δύναμη. Αλλά η μετατροπή αυτής της πίστης σε εκφρασμένο λόγο
είναι αρκετά πιο δύσκολη. Συχνά ακούμε να λένε: –Δεν σε αφορά τι πιστεύω μέσα
μου, είναι δικό μου θέμα, που δεν πρέπει να σε ενδιαφέρει. Αλλά γιατί υπάρχει
αυτή η δυσκολία; Ενδεχομένως πρόκειται για ένα είδος εγωιστικής άμυνας, επειδή
όταν κάποιος ομολογήσει την πίστη του, αυτόματα θέτει τον εαυτό του κάτω από
τον έλεγχο των άλλων, που τον παρατηρούν κατά πόσο είναι συνεπής με την πίστη
που ομολόγησε.
Αυτό οι πιστοί το ζούμε καθημερινά καθώς οι άνθρωποι παρατηρούν
συνεχώς τη ζωή μας, έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να κατακρίνουν μόλις παραβιάσουμε
στο ελάχιστο κάποια από τις αρχές μας και αμέσως έρχεται η κατάκριση: –Εσύ
είπες ή έκανες αυτό; Δεν το περίμενα από εσένα... Αυτός είναι ο πρώτος λόγος
που θα ακούσουμε, αδιάφορο αν όλοι οι υπόλοιποι στο περιβάλλον κάνουν ή λένε τα
ίδια ή και χειρότερα χωρίς γι’ αυτούς την παραμικρή παρεξήγηση.
Επίσης, η γνώμη που έχω για τον Θεό μου αγγίζει το χώρο της
προσευχής όπου φανερώνονται τα κίνητρά μου και κατά πόσο είμαι ειλικρινής σε
όσα προσεύχομαι. Πολλοί προσεύχονται σαν να κάνουν παζάρια και συμφωνίες με τον
Θεό, και όχι σπάνια είναι πρόθυμοι να δώσουν κάτι σε αντάλλαγμα, εφόσον τα
πράγματα γίνουν όπως οι ίδιοι θέλουν (τα οποία συνήθως λησμονούν όταν επιτύχουν
το στόχο τους) και με αυτό τον τρόπο δείχνουν ότι δεν έχουν καταλάβει τη σχέση που
υπάρχει ανάμεσα στον Θεό ως Κύριο του παντός και τον αμαρτωλό άνθρωπο ως ανάξιο
δούλο.
Επίσης πιο δύσκολο από τα λόγια είναι οι πράξεις μας και συχνά
υπάρχει διαφορά ανάμεσα σ' εκείνα που έχουμε καταλάβει ότι πρέπει να πράξουμε
και σ' εκείνα που τελικά είμαστε διατεθειμένοι ή καταφέρνουμε να πράξουμε.
Είναι άλλο πράγμα να μάθεις πώς πρέπει να ζεις σύμφωνα με το Νόμο, και εντελώς
διαφορετικό να εφαρμόσεις αυτό το μάθημα στη ζωή. Μπορεί να γνωρίζουμε μέσα
στην καρδιά μας και να παραδεχόμαστε λογικά, συνειδησιακά και συναισθηματικά
ότι κάτι είναι αληθινό, και όμως να μην ζούμε στην καθημερινή ζωή μας σύμφωνα
με αυτά τα αισθήματά μας.
Μετά από όλα τα παραπάνω, αν επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην
ενίσχυση των πεποιθήσεών μας (τι πιστεύουμε και γιατί το πιστεύουμε), τότε θα
ήμαστε σε καλύτερη θέση και θα μιλάμε με περισσότερη ειλικρίνεια, που στη
συνέχεια θα οδηγήσει σε ισχυρότερη ικανότητα να ζήσουμε πράττοντας ορθά.
Γενικώς, είναι εύκολο να μην σκοτώνω ανθρώπους, να μην ατιμάζω τον
ή τη σύζυγό μου, να μην κλέβω τους άλλους, όμως ο Ιησούς Χριστός απέδειξε πως
όλα αυτά δεν μπορούν να περιορίζονται μόνο στις εξωτερικές πράξεις, επειδή κατά
βάθος υπάρχουν διεργασίες που γίνονται μέσα στο νου και την καρδιά μας, που
εξισώνονται με δράσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
24--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ -ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
Με άλλη
ματιά
Οι Δέκα
Εντολές
Αυτό ακριβώς εννοούσε όταν είπε τα λόγια: «Εγώ όμως σας λέγω ότι
πας ο βλέπων γυναίκα διά να επιθυμήση αυτήν ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία
αυτού» (Ματθ. 5/ε/28) και ο Ιωάννης έγραψε: «Πας όστις μισεί τον αδελφόν αυτού
είναι ανθρωποκτόνος· και εξεύρετε ότι πας ανθρωποκτόνος δεν έχει ζωήν αιώνιον
μένουσαν εν εαυτώ» (Α΄ Ιωάν. 3/γ/15).
Κάτι αντίστοιχο γίνεται και με την ψευδομαρτυρία. Αν και το
πιθανότερο είναι ότι ένας ευσεβής άνθρωπος δεν θα πει ψέματα σε ένα δικαστήριο,
πόσα μικρά ψέματα (που δυστυχώς τα ονομάζουν "λευκά") φαίνεται να
γλιστρούν στη γλώσσα χωρίς σχεδόν να γίνονται αντιληπτά; Και ποιος μπορεί να
πει ότι κανείς δεν βλάπτεται όταν λέει μισές αλήθειες;
Και όσον αφορά την τήρηση της τελευταίας εντολής, κλείνοντας τον
κατάλογο θα λέγαμε με αρκετή σιγουριά ότι είναι σχεδόν αδύνατο να μην
επιθυμήσουμε όσα ανήκουν σε άλλους. Πώς μπορώ να ελέγξω τις σκέψεις μου ώστε να
μην ζηλέψω, να μην επιθυμήσω να έχω κι εγώ τα αγαθά και τα κτήματα των άλλων,
όταν μάλιστα ζούμε μέσα σε μία καταναλωτική κοινωνία η οποία στηρίζεται ακριβώς
σ' αυτό, να αποκτούμε περισσότερα και, αν αυτό είναι δυνατό, καλύτερα από τους
άλλους… Ας σκεφτούμε για λίγο τις διαφημίσεις. Βλέπεις κάποιον να οδηγεί ένα
ωραίο αυτοκίνητο ή να φοράει ένα όμορφο ρούχο ή να τρώει μια εύγευστη τροφή. Τι
είναι εκείνο που αισθάνεσαι αμέσως; –Να είχα και εγώ αυτό ή το άλλο...
Είναι προφανές ότι αν έχω θεμελιώσει καλά τη ζωή μου επάνω στις
πέντε πρώτες εντολές και τη σχέση μου με τον Θεό, αυτό θα με βοηθήσει να
ανταποκριθώ σωστά και στις υπόλοιπες που αφορούν τις ανθρώπινες σχέσεις μου,
αφού και οι άνθρωποι είναι δημιουργημένοι κατ' εικόνα Θεού. Επίσης αν είμαι
ειλικρινής στις σχέσεις μου με τον Θεό, θα αναπτύξω μεγαλύτερη εκτίμηση και για
όλα όσα Εκείνος μου έχει δώσει ώστε να μην έχω ανάγκη να ζηλέψω από τους
άλλους.
Μέσω αυτής της προσέγγισης στις Δέκα Εντολές, ανακαλύπτουμε το
μάθημα ότι καλλιεργώντας τη σχέση μας με τον Θεό στη σφαίρα της πίστης μας,
ύστερα, πιστοί σ' Εκείνον, θα μπορούμε να ελέγχουμε τα αισθήματα και το λόγο
μας, γεγονός που εν τέλει θα βοηθήσει και τις ενέργειές μας απέναντι στους
άλλους. Επίσης βελτιώνει τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις μας για τον εαυτό μας,
στοιχείο άκρως σημαντικό, διότι δεν μπορούμε να σεβόμαστε και να αγαπούμε σωστά
τους άλλους αν πρώτα δεν σεβόμαστε και φροντίζουμε τους εαυτούς μας^ και
μπορούμε να νοιαζόμαστε σωστά για τον εαυτό μας, μόνο όταν αναγνωρίζουμε ότι
δημιουργηθήκαμε για έναν σκοπό, που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο όταν έχουμε
σχέση με τον Δημιουργό μας. |
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
25--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
« Διά
πολλών μαρτύρων »
Αληθινή
μετάνοια
«Διότι ιδού, αυτό τούτο, το ότι ελυπήθητε κατά Θεόν, πόσην σπουδήν
εγέννησεν εις εσάς, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά πόθον,
αλλά ζήλον, αλλ' εκδίκησιν»
(Β' Κορ.7/ζ/11)
Η μετάνοια είναι αναμφισβήτητα, το σημείο εκκίνησης της
Χριστιανικής ζωής για τον άνθρωπο που αποδέχεται την πρόσκληση του Θεού στην
αιώνια ζωή. Ο Ιησούς Χριστός κήρυττε εμφατικά τη μετάνοια (Ματθ. 4/δ/17, Λουκ.
13/ιγ/3 κ.α.) και το ίδιο συνέχισαν να κάνουν και οι απόστολοί Του, όπως για
παράδειγμα ο απ. Πέτρος (Πράξ. 2/β/36-38, Πράξ. 3/γ/19) και ο απ. Παύλος (Πράξ.
17/ιζ/30-31, 20/κ/21, 26/κς/19-20).
Σύμφωνα με τη Γραφή (Ρωμ. 2/β/4, Β~ Κορ. 7/ζ/8-10), η μετάνοια
"υποκινείται" από τη χρηστότητα του Θεού και περνάει μέσα από τη λύπη
ως απαραίτητη προϋπόθεση της γνησιότητάς της. Η Γραφή μιλάει για δυο είδη
λύπης: τη «λύπη του κόσμου», που είναι μια εγωιστική μορφή λύπης και
προκαλείται από οτιδήποτε ζημιώνει τον εαυτό κάποιου, και την «κατά Θεό λύπη»,
η οποία αφορά στον Θεό και προκαλείται σε κάποιον από τη συναίσθηση ότι οι
πράξεις του αποτελούν αμαρτία απευθείας εναντίον του άγιου Θεού. Βλέπε το
παράδειγμα του Δαυίδ (Ψαλμ. 51/να/4).
Έπειτα, η αληθινή μετάνοια ακολουθείται πάντοτε από αλλαγή πορείας
και επιστροφή (Πράξ. 3/γ/19) κοντά στον Θεό από όπου ξεκινάει μια νέα,
αλλαγμένη (αιώνια) ζωή και συμπεριφορά (Ματθ. 3/γ/8).
Μερικά από τα σημεία που σφραγίζουν τη γνησιότητα της μετάνοιας,
σύμφωνα με το Λόγο του Θεού (και ιδιαίτερα τα εδάφια Β~ Κορ. 7/ζ/10-11), είναι:
Σπουδή
Η σπουδή, που είναι κατά μια έννοια η βιασύνη και αποφασιστικότητα
κάποιου να κάνει το σωστό, είναι απαραίτητος καρπός της αληθινής μετάνοιας. Η
ευσεβής θλίψη των Κορινθίων καρποφόρησε σε βιασύνη, προσοχή και επαγρύπνηση για
το χειρισμό κάποιου σκανδάλου που εμφανίστηκε στην εκκλησία. Ιδιαίτερα στο
βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, έχουμε πληθώρα παραδειγμάτων σπουδής των
ανθρώπων που πίστεψαν και έσπευσαν να κάνουν το θέλημα του Θεού μετά από ένα
και μόνο κήρυγμα (Πράξ. 2/β/37-42, 9/θ/18, 10/ι/44-48, 16/ις/30-33, κ.ά.).
Απολογία
Ένα άλλο σημάδι της αληθινής μετάνοιας είναι η βαθιά και επείγουσα
ανάγκη που νιώθει κάποιος να ξεκαθαρίσει τη θέση του και να πάψει οποιαδήποτε
σχέση με την αμαρτία και το λάθος του. Ο απ. Παύλος γράφει, «Κατά πάντα
απεδείξατε εαυτούς ότι είσθε καθαροί εις τούτο το πράγμα» (Β~ Κορ. 7/ζ/11). Οι
Κορίνθιοι, καθαρίστηκαν (βλ. σχ. Α~ Ιωάν. 3/γ/3) από το σκάνδαλο όχι κρύβοντας
τα λάθη τους ή δικαιολογώντας τα, αλλά παραδεχόμενοι αυτά και αναλαμβάνοντας
δράση ώστε να μην μπορεί κανείς ξανά να τους κατηγορήσει για το συγκεκριμένο
θέμα (βλ. Παρ. 28/κη/13).
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
26--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ ΙΟΥΝΙΟΣ-2012
« Διά
πολλών μαρτύρων »
Αληθινή
μετάνοια
Αγανάκτηση
Η αγανάκτηση ενάντια στην αμαρτία και στα λάθη είναι σίγουρα
καρπός της αληθινής μετάνοιας. Ο απ. Παύλος θαύμασε την αγανάκτηση που
δημιούργησε η κατά Θεόν λύπη που ένιωσαν οι πιστοί στην Κόρινθο «Ιδού, πόση...
αγανάκτηση!»· αγανάκτηση όχι ενάντια στο πρόσωπο αλλά ενάντια στην αμαρτία που
είχε εισχωρήσει στην εκκλησία και ενάντια στη δική τους αμέλεια να λάβουν μέτρα
ώστε να απομακρύνουν τη διαφθορά που κατέστρεφε τη μαρτυρία της αγίας ζωής του
σώματος του Χριστού.
Φόβος
Ο αληθινά μετανοημένος άνθρωπος στέκεται με δέος μπροστά στον Θεό
και επιθυμεί να απέχει από οτιδήποτε θα μπορούσε να Τον προσβάλει ή να
βλασφημήσει το όνομά Του (βλ. σχ. Ρωμ. 2/β/24).
Η κατά Θεόν λύπη γέννησε στους Κορίνθιους, όχι ένα δουλικό φόβο
της τιμωρίας και της κόλασης, αλλά το φόβο ότι αποτέλεσαν αιτία να θλιβεί το
Πνεύμα του Θεού και οι εργάτες Του (και εν προκειμένω ιδιαίτερα ο απ. Παύλος),
και το φόβο ότι η ανοχή από μέρους τους αυτής της αμαρτίας θα μπορούσε να
μολύνει ολόκληρη την εκκλησία καταστρέφοντας όσα ο Θεός χτίζει.
Πόθος
Ένα άλλο σημάδι της αληθινής μετάνοιας είναι η σφοδρή και διακαής
επιθυμία για αποκατάσταση της σωστής και άγιας συμπεριφοράς και μαρτυρίας.
Η μετάνοια των Κορινθίων, δημιούργησε μέσα τους την έντονη
επιθυμία να συμμορφωθούν πλήρως προς στις οδηγίες του απ. Παύλου και να
εκβάλουν το κακό από ανάμεσά τους (Α~ Κορ. 5/ε/13), αποδίδοντας με τον τρόπο
αυτό τιμή στον απ. Παύλο αλλά και στον ίδιο τον Κύριο με την υποδειγματική
πλέον συμπεριφορά τους.
Ζήλος
Ο απ. Παύλος μας πληροφορεί ότι ο ζήλος είναι ακόμη ένα σημάδι της
γνήσιας μετάνοιας. Ο αληθινά μετανοημένος άνθρωπος, όταν αναλογίζεται την
"προθυμία" με την οποία υπηρέτησε τους σκοπούς της αμαρτίας, αποκτά
έναν ευσεβή ζήλο για το θέλημα του Θεού.
Εκδίκηση
Η εκδίκηση στην περίπτωση της μετάνοιας έχει να κάνει, όχι με την
επίλυση προσωπικών διαφορών, που άλλωστε ανήκει μόνο στον Θεό (Ρωμ. 12/ιβ/19),
αλλά με την σφοδρή επιθυμία για προσωπική πειθαρχία και για αποκατάσταση στο
μέγιστο δυνατό βαθμό οποιασδήποτε βλάβης με άμεση και έμπρακτη ανάληψη της
ευθύνης, με σκοπό την αποκατάσταση της δικαιοσύνης (βλ. παράδειγμα Ζακχαίου,
Λουκ. 19/ιθ/8).
------------------------------------
Άρθρο του Δημ. Μάστορη στην εφημερίδα «Χριστιανισμός», Μάρτιος
2012.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
27--ΤΥΧΙΚΟΣ-ΜΑΙΟΣ
-ΙΟΥΝΙΟΣ-2012-
Απαντήσεις
σε Απορίες
«Κατασφάξατε
έμπροσθέν μου...»
ΕΡΩΤΗΣΗ:
Παρακαλώ να ερμηνευθεί το χωρίο Λουκάς 19/ιθ/27, το οποίο λέει:
«Πλην τους εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ'
αυτούς, φέρετε εδώ και κατασφάξατε έμπροσθέν μου».
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Το χωρίο αυτό είναι μέρος της περικοπής (Λουκ. 19/ιθ/10-27) και
της εξής παραβολής:
«Και ενώ αυτοί ήκουον ταύτα, προσθέσας είπε παραβολήν, διότι ήτο
πλησίον της Ιερουσαλήμ και αυτοί ενόμιζον ότι η βασιλεία του Θεού έμελλεν ευθύς
να φανή· είπε λοιπόν· Άνθρωπος τις ευγενής υπήγεν εις χώραν μακράν διά να λάβη
εις εαυτόν βασιλείαν και να υποστρέψη. Και καλέσας δέκα δούλους εαυτού, έδωκεν
εις αυτούς δέκα μνας και είπε προς αυτούς· Πραγματευθήτε εωσού έλθω. Οι
συμπολίται αυτού όμως εμίσουν αυτόν και απέστειλαν κατόπιν αυτού πρέσβεις,
λέγοντες· Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ' ημάς. Και αφού υπέστρεψε λαβών
την βασιλείαν, είπε να προσκληθώσι προς αυτόν οι δούλοι εκείνοι, εις τους
οποίους έδωκε το αργύριον, διά να μάθη τι εκέρδησεν έκαστος. [...] Πλην τους
εχθρούς μου εκείνους, οίτινες δεν με ηθέλησαν να βασιλεύσω επ' αυτούς, φέρετε εδώ
και κατασφάξατε έμπροσθέν μου.»
Είναι καλό να προσέξουμε ότι στην τελευταία αυτή πρόταση της
παραβολής υπάρχει μία φράση που επίσης τη βρίσκουμε και στο χωρίο 14, που λέει:
«Οι συμπολίται αυτού όμως εμίσουν αυτόν και απέστειλαν κατόπιν αυτού πρέσβεις,
λέγοντες· Δεν θέλομεν τούτον να βασιλεύση εφ' ημάς» και η οποία αποτελεί το
κλειδί της ερμηνείας.
Επίσης είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι αυτά τα λόγια ΔΕΝ ΤΑ
ΕΙΠΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΙΗΣΟΥΣ για τον εαυτό Του, αλλά τα είπε ως λόγια του άρχοντα της
παραβολής, που έφυγε σε μακρινή χώρα προκειμένου να του ανατεθεί βασιλικό
αξίωμα. [Στα πλαίσια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κάτω από τον Καίσαρα υπήρχαν
πολλοί τοπικοί βασιλείς, όπως π.χ. ήταν ο Ηρώδης (Ματθ. 2/β/3,22), ο Αρέτας (Β~
Κορ. 11/ια/32) και πολλοί άλλοι.]
Εδώ, όμως, εκείνοι που θα έπρεπε να γίνουν υπήκοοι του εν λόγω
νέου βασιλιά, προσπάθησαν να ματαιώσουν αυτή την ανάθεση, για λόγους που δεν
αναφέρονται. Με τον τρόπο αυτό εκδήλωσαν φανερά την εχθρότητά τους προς το νέο
βασιλιά. Εκείνος, αφού επέστρεψε, αφενός
ζήτησε λογαριασμό της οικονομίας των δούλων του που ήταν πιστοί σ’ αυτόν, και
αφετέρου ζήτησε να “ξεκαθαρίσει” τους λογαριασμούς με τους εχθρούς του.
Μιλώντας για παραβολές, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οι ραβίνοι
του Ισραήλ (και ο Χριστός ήταν ένας ραβί) συχνότατα χρησιμοποιούσαν
παραδείγματα με υπερβολικές εικόνες για να εντυπωσιάσουν τους ακροατές και να
κρατήσουν την προσοχή τους. Έτσι και στο προκείμενο παράδειγμα, ο Κύριος
χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα, περιγράφοντας εκείνον τον άρχοντα ως τόσο απάνθρωπο,
ώστε να θέλει να «σφάξουν εμπρός του» τους συμπολίτες του εκείνους που δεν τον
ήθελαν να είναι βασιλιάς τους.
