_______________________________

Iδού έρχομαι ταχέως !!!

Iδού έρχομαι ταχέως !!!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--07--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ

07--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ
ΕΔΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Η Πρόνοια του Θεού
Δημοσιεύτηκε στις 5 Μαΐου 2010.

Εσθήρ 1 Παναγιώτη Κανταρτζή

Δεν ξέρω αν βλέπετε την ειρωνεία. Και δε σταματά εδώ. Δείτε την αδυναμία του να διαχειριστεί το θέμα: Στο εδ. 13 καλεί τους συμβούλους του (ξανά η υπερβολή: εφτά τω αριθμώ!) Και καταλήγει να εκδώσει «διάταγμα» ότι η Αστίν θα απομακρυνθεί και ότι «όλες οι γυναίκες θα σέβονται τους άντρες τους, είτε είναι επίσημοι είτε άσημοι» (εδ. 20). Και ο βασιλιάς, μας λέει το εδ. 22, «Έστειλε γραπτή διαταγή σ’ όλες τις επαρχίες του βασιλείου, στη γλώσσα του λαού κάθε επαρχίας και στο σύστημα γραφής της, ότι κάθε άντρας πρέπει να είναι αυτός αρχηγός του σπιτιού του και να μιλάει με αυθεντία». Δεν είναι η απόλυτη αναγνώριση αδυναμίας και αποτυχίας το να χρειαστεί να κάνεις ένα τέτοιο διάταγμα; Η διακωμώδηση της ανθρώπινης δύναμης και λάμψης και εξουσίας. Όμως ξανά ρωτάμε «πού είναι ο Θεός;». Η απάντηση είναι «υπομονή».

Και η ιστορία συνεχίζει. Για να παρηγορήσουν το βασιλιά που δεν μπορεί να ξεχάσει την Αστίν (δες 2:1) του λένε: (Εσθήρ 2:2–4). Προσέξτε ξανά κάτι. Δείτε το βασιλιά που δεν μπορεί να σκεφτεί τίποτε μόνος του! Ξανά λοιπόν βλέπουμε μία επίδειξη χλιδής και πλούτου. Ξανά η γλώσσα της υπερβολής. Στο 2:8 διαβάζουμε ότι συγκεντρώθηκαν «πάρα πολλές νέες». Μέσα σε αυτές και μια νεαρή ορφανή κοπέλα Εβραία, η Εσθήρ. Για ένα χρόνο (εδ. 12) τις προετοίμαζαν και τις δοκίμαζε ο βασιλιάς ώστε στο τέλος να αποφασίσει. Και στο εδ. 17 διαβάζουμε «Η Εσθήρ άρεσε στο βασιλιά περισσότερο από κάθε άλλη γυναίκα και κέρδισε την εύνοια και τη συμπάθειά του περισσότερο από όλες τις άλλες παρθένες. Της έβαλε στο κεφάλι το βασιλικό διάδημα και την ανακήρυξε βασίλισσα στη θέση της Αστίν». Και όπως διαβάζουμε στη συνέχεια, μετά παρέθεσε γεύμα! Πού είναι ο Θεός μέσα σε όλα αυτά; Τι ιστορία είναι αυτή; Απαντώ “υπομονή”.

Η Εσθήρ, μας πληροφορεί ο συγγραφέας, ήταν ορφανή και την κηδεμονία της έχει ένας θείος της που το όνομά του ήταν Μαροδοχαίος. Ο Μαροδοχαίος, όταν η Εσθήρ έγινε βασίλισσα, έτυχε να ακούσει μια συνομιλία δύο που συνωμοτούσαν για να δολοφονήσουν το βασιλιά. Το συμβάν καταγράφηκε στα χρονικά του βασιλιά αλλά ποτέ ο Μαροδοχαίος δεν ανταμείφθηκε για αυτό. Στο προσκήνιο όμως εμφανίζεται κάποιος Αμάν, ο οποίος γίνεται ο πρώτος ηγεμόνας. Αυτός δεν αντέχει το Μαροδοχαίο και για να τον εκδικηθεί πείθει το βασιλιά να εκδώσει ένα διάταγμα που να απαιτεί τον εξολοθρεμό των Ιουδαίων. Ο βασιλιάς όμως ένα βράδυ δεν έχει ύπνο. Ζητά να διαβάσει κάτι και παίρνει το βιβλίο των Χρονικών και διαβάζει για την πράξη του Μαροδοχαίου και ζητά να τον τιμήσουν. Και η Εσθήρ ζητά από το βασιλιά μια χάρη αποκαλύπτοντας το σχέδιο του Αμάν. Ο βασιλιάς βγαίνει να πάρει αέρα και μπαίνοντας βλέπει τον Αμάν να έχει γύρει πάνω στην Εσθήρ να την παρακαλεί για εύνοια. Αυτός νομίζει ότι της επιτέθηκε για να τη βιάσει και τον θανατώνει. Γράφει τότε το νέο διάταγμα, που φτάνει ακριβώς την μέρα που είχε ορισθεί ως ημέρα εκτέλεσης των Εβραίων.

Τώρα ρωτάμε ξανά: Πού είναι ο Θεός; Πουθενά αλλά και παντού! Μέσα στο βιβλίο της Εσθήρ δεν αναφέρεται ούτε μία φορά το όνομα του Θεού. Κι όμως, ταυτόχρονα είναι ένα βιβλίο στο οποίο βλέπεις την παρουσία του Θεού μέσα σε κάθε λεπτομέρεια της ζωής. Αυτή είναι μία ιστορία για το πώς ο Θεός έσωσε το λαό του που ζούσε στην Περσική διασπορά. Πώς τον διατήρησε και τον διαφύλαξε. Και μας διδάσκει ότι ο Θεός άλλες φορές σώζει το λαό Του, εφαρμόζει τις βουλές του ρίχνοντας 10 πληγές στον Φαραώ, ανοίγοντας την Ερυθρά θάλασσα, εμφανίζεται στο Μωυσή στην καιόμενη βάτο. Το βιβλίο της Εσθήρ απέναντι από το βιβλίο της Εξόδου μας διδάσκει έναν άλλον τρόπο με τον οποίο εργάζεται ο Θεός. Είναι ο Θεός που εργάζεται πίσω από το προσκήνιο της ιστορίας. Η πρόνοια του Θεού είναι η σιωπηλή αδιόρατη παρουσία του μέσα στην καθημερινότητα της ζωής.

Δεν ξέρω που ψάχνουμε να δούμε τον Θεό. Αν βλέπαμε τις 10 πληγές θα λέγαμε «Να το χέρι του Θεού». Βλέποντας όμως τον Ξέρξη να μεθά και να κάνει βλακείες, κανείς μας δε λέει «να το χέρι του Θεού». Όμως το βιβλίο της Εσθήρ είναι μια εισαγωγή και προετοιμασία να δούμε το σταυρό. Αν βλέπαμε από την ανθρώπινη σκοπιά το σταυρό, ήταν το πιο ασήμαντο γεγονός που συνέβαινε. Μάλλον δε θα έφτανε ποτέ στο κεντρικό δελτίο των οκτώ. Οι εφημερίδες θα το είχαν στα ψιλά γράμματα. Μην κοιτάτε σήμερα που η Μεγάλη Παρασκευή είναι ημιαργία και χτυπούν οι καμπάνες. Τότε ήταν μία ακόμη εκτέλεση σε κάποια απομακρυσμένη Ρωμαϊκή επαρχία. Αυτό κατάλαβε ο Λούθηρος και διατύπωσε τη λεγόμενη «θεολογία του σταυρού» σε αντιπαραβολή με την θεολογία της δόξας. Αναφέρεται στην προσευχή του Μωυσή όταν στην Έξοδο 33:23 λέει «δείξον μοι δέομαι την δόξαν Σου». Και ο Θεός λέει «θα δεις τα νώτα μου, το πρόσωπό μου δεν θα το δεις». Στο σταυρό αλλά συχνά και στη ζωή μας ο Θεός δεν φανερώνει τον εαυτό Του, δεν κατεργάζεται τις βουλές με τον εκθαμβωτικό, λαμπερό τρόπο που εμείς θα προτιμούσαμε. Αλλά με τα νώτα του. Δε βλέπουμε τη λάμψη της παρουσίας Του αλλά τη σκιά της παρουσίας Του. Δεν παύει όμως να είναι παρών και να εργάζεται.

Τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Τα πάντα συνεργούσιν προς το αγαθόν. Ο Θεός μέσα σε όλα εργάζεται. Αυτό μας διδάσκει η ιστορία της Εσθήρ. Αυτό μας διδάσκει ο Σταυρός

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-06--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ

06--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ
ΕΔΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η Πρόνοια του Θεού
Δημοσιεύτηκε στις 5 Μαΐου 2010.

Εσθήρ 1

Πώς ο Θεός είναι παρών και εργάζεται μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει να αδιαφορεί για αυτόν, να μην τον υπολογίζει; Πώς ο Θεός είναι παρών μέσα στην ιστορία όταν οι πρωταγωνιστές της δεν τον αναγνωρίζουν, δεν τον πιστεύουν, δεν τον μετρούν;

Το βιβλίο ξεκινά με την περιγραφή τριών γευμάτων. Γενικά το βιβλίο αναφέρει 10 γεύματα και στην πραγματικότητα αυτά αποτελούν τη δομή και τη ραχοκοκαλιά του. Το πρώτο αναφέρεται στα εδ. 2–3. Διαβάζουμε ότι στα Σούσα ο βασιλιάς Ξέρξης (ή αλλιώς Ασσουήρης) «παρέθεσε επίσημο γεύμα σ’ όλους τους ηγεμόνες του και τους αξιωματούχους του. Παρόντες ήταν οι στρατηγοί της Περσίας και της Μηδίας, οι ευγενείς και οι ηγεμόνες των επαρχιών». Να ποιοι κυβερνούν τον κόσμο. Η πολιτική, αριστοκρατική και στρατιωτική ελίτ. Αυτοί που έχουν την εξουσία και τη δύναμη. Και δείτε μία λεπτομέρεια: «Ο βασιλιάς για εκατόν ογδόντα μέρες του επιδείκνυε τον αμύθητο πλούτο και τη δύναμη του βασιλείου του, την αίγλη και το μεγαλείο του». Τα πλούτη του βασιλιά Ξέρξη ήταν τέτοια και τόσα που χρειάζονταν περίπου μισό χρόνο για να τους τα επιδείξει.

Το δεύτερο γεύμα αναφέρεται στα εδ. 5 κ.εξ. Αυτό είναι άλλου είδους γεύμα. Σε αυτό συμμετέχουν όλοι. Διαρκεί εφτά ημέρες. Αυτού του είδους τα γεύματα ήταν ένα είδος «οικονομικής πολιτικής» καθώς ουσιαστικά φανέρωναν την γενναιοδωρία του βασιλιά προς τους φτωχούς. Στο εδ. 8 διαβάζουμε «στην οινοποσία δεν υπήρχε κανείς περιορισμός. Ο βασιλιάς είχε δώσει διαταγές στους υπηρέτες του, ώστε να πίνει καθένας όσο ήθελε». Οι πηγές του ήταν ανεξάντλητες. Και σαν μην έφτανε αυτό, στο εδ. 9 διαβάζουμε για ένα ακόμη γεύμα, που παραθέτει η Αστίν (ή Βάστη) στο ανάκτορο του βασιλιά, για τις γυναίκες όπως ήταν η συνήθεια.

Τι φανερώνουν τα γεύματα; Πλούτο, δύναμη, λάμψη, εξουσία. Δείτε την υπερβολή: Στο εδ. 4β διαβάζουμε «Τα Σούσα ανατολικά της Βαβυλώνας χρησίμευαν για χειμερινή διαμονή των Περσών βασιλέων, και ήταν μία από τις τρεις πρωτεύουσες του κράτους, μαζί με τα Εκβάτανα και τη Βαβυλώνα». Δείτε τις περιγραφές του παλατιού και των σκευών στα εδ. 6-7. Δείτε στο εδ. 10: «Την επόμενη μέρα όταν ο βασιλιάς ήρθε στο κέφι με το κρασί διέταξε τους Μεουμάν, Βιζθά, Χαρβουνά, Βιγθά, Αβαγθά, Ζεθάρ και Χαρκάς που ήταν εφτά ευνούχοι και προσωπικοί του υπηρέτες να φέρουν μπροστά του τη βασίλισσα Αστίν…».

Η λάμψη της ανθρώπινης δύναμης και πλούτου στο απόγειό της. Τώρα υπάρχει μία ερώτηση: Πού είναι ο Θεός; Δεν υποτίθεται ότι τα βιβλία της Αγίας Γραφής είναι για να μας πουν για τη δύναμη και τον πλούτο και την εξουσία του Θεού;

Η απάντηση είναι «κάντε υπομονή, μη βιάζεστε». Γιατί τη στιγμή που το πάρτι είναι στο καλύτερό του σημείο, μοιάζει μια παραφωνία να τα χαλάει όλα. Διαβάζουμε λακωνικά στο εδ. 12 «όμως η βασίλισσα αρνήθηκε να υπακούσει στη διαταγή του βασιλιά». Ξέρω ότι το εδάφιο αυτό δεν το προσέξαμε, δεν το αποστηθίσαμε. Είναι όμως ένα από τα σημαντικότερα της Βίβλου. Μας δείχνει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Ο ισχυρότερος άνθρωπος του κόσμου, που έχει όλα τα πλούτη του κόσμου, που έχει όλη την εξουσία και ισχυροί και ηγεμόνες τον γλύφουν και τον προσκυνούν και του φέρνουν δώρα και προσποιούνται ότι πραγματικά τους ενδιαφέρει να βλέπουν για μισό χρόνο τα πλούτη του… ο Ξέρξης που βασίλευε από τις Ινδίες μέχρι την Αιθιοπία σε εκατόν είκοσι εφτά επαρχίες, (εδ.1) δεν μπορούσε να ελέγξει τη γυναίκα του.


ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-05--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ

05--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ
ΕΔΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Φάε, πίε και ευφραίνου
Δημοσιεύτηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2011.
 Περικοπή: Εκκλησιαστής 2:1-11

 Γιατί;
Ποιο είναι το πρόβλημα της επιδίωξής του;
Εδώ ερχόμαστε σε ένα από τα ενδιαφέροντα σημεία του βιβλίου. Ξέρετε, πολλοί πιστεύουν ότι ο μεγαλύτερος γρίφος της ζωής είναι ο πόνος. Ο Εκκλησιαστής μας λέει ότι ο μεγαλύτερος γρίφος της ζωής είναι η χαρά. Με τον πόνο τα πράγματα είναι απλά. Πονάω και γι’ αυτό νιώθω άδειος. Με τη χαρά είναι μπερδεμένα. Χαίρομαι και όμως νιώθω άδειος.
Διαβάζουμε στο βιβλίο κάτι σημαντικό. Το εδάφιο 3 μπορεί να γίνει αντιληπτό με διάφορους τρόπους και η ΝΜΒ το μεταφράζει με έναν από αυτούς. Όμως θα ήθελα να προτείνω μία άλλη ανάγνωση. Έτσι το διαβάζω στου Βάμβα: «Εσκέφθην εν τη καρδία μου να ευφραίνω την σάρκα μου με οίνον, ενώ έτι η καρδία μου ησχολείτο με την σοφία – και να κρατήσω την μωρίαν εωσού ίδω τι είναι το αγαθόν εις τους υιούς των ανθρώπων δια να κάμνωσιν αυτό υπό τον ουρανόν πάσας τας ημέρας της ζωής αυτών». Προσέξτε την αντιπαραβολή μεταξύ της καρδιάς και της σάρκας. Λέει λοιπόν ότι «εύφρανε τη σάρκα του με οίνον». Αυτό δεν το έκανε με έναν μηδενικό ηδονισμό. Δηλαδή, αφού τίποτα δεν έχει νόημα τότε φάε πίε και ευφραίνου. Το έκανε με μία αισιόδοξη λαχτάρα. Με μία βαθιά αναζήτηση. Ενώ έπινα, λέει, η καρδιά μου «έτι ησχολείτο με την σοφία». Δηλαδή, έψαχνε μήπως εδώ είναι ο «ψηλός μελαχρινός ξένος» ή η «ψηλή ξανθιά ξένη». Το ραντεβού που θα δώσει στη ζωή του νόημα. Έψαχνε, μας λέει, «εωσού ίδω τι είναι το αγαθόν εις τους υιούς των ανθρώπων…».
Έψαχνε την απόλαυση πίσω από την απόλαυση. Έψαχνε για μια χαρά πίσω από τη χαρά που χαιρόταν. Έψαχνε μία απόλαυση που θα περάσει από τη σάρκα και θα αγγίξει την καρδιά του! Έψαχνε για την «αιωνιότητα» και τελικά διαπίστωνε ότι η κάθε χαρά ήταν «υπό τον ήλιο». Τελείωνε και περιοριζόταν για όσο διαρκούσε αλλά και αυτή κάποια στιγμή τελείωνε.
Ποια η εξήγηση;
Δείτε, σας παρακαλώ, μία λεπτομέρεια. Δείτε πόσες φορές επαναλαμβάνεται η φράση ‘εις εμαυτόν’: Εκκλησιαστής 2:4-8. Από μένα για μένα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερη τυραννία από το να προσπαθείς να φτιάξεις εσύ «νόημα» για τη ζωή σου. Μία ταινία που νομίζω είναι από τις καλύτερες του παλαιού καλού ελληνικού κινηματογράφου είναι η «Μια ζωή την έχουμε» με το Δημήτρη Χορν. Η ταινία αυτή έχει, πιστεύω, μία βαθιά διάθεση ειρωνείας που συχνά φεύγει απαρατήρητη. Περιγράφει την ιστορία κάποιου ταλαίπωρου ταμία σε μία τράπεζα, που ξαφνικά μέσα από κάποιο λογιστικό λάθος βρίσκεται με πολλά λεφτά. Και τότε αρχίζει την «ντόλτσε βίτα». Σαν τον Εκκλησιαστή ξοδεύει από εδώ και από κει. Βρίσκει μία γυναίκα που της αγοράζει το ένα και το άλλο. Περνάει καλά; Μια χαρά. Κάποια στιγμή όμως τα λεφτά τελειώνουν, η απάτη ανακαλύπτεται και αυτός βρίσκεται μέσα στη φυλακή. Η ταινία ξεκινά με το Χορν στη φυλακή να είναι ακατανόητα χαρούμενος και να τραγουδά όλη την ώρα το τραγούδι «μια ζωή την έχουμε κι αν δεν την γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καταντήσουμε». Ο φύλακας που απορεί, τον πιάνει και τον ρωτά: ‘Μα καλά, πώς τραγουδάς όλη την ώρα αφού είσαι πίσω από τα σίδερα. Και εκεί ο Χορν λέει την ατάκα: ‘Και όταν ήμουν έξω, πάλι πίσω από τα σίδερα βρισκόμουν…’ Μας λέει ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη φυλακή από το να προσπαθείς να βρεις κάτι που θα σου δώσει απόλαυση. Και συνεχώς να ψάχνεις και να απογοητεύεσαι και να επιμένεις και να συνεχίζεις.
Ως τώρα είδαμε το πρόβλημα. Ο άνθρωπος λοιπόν λέει ‘η ζωή είναι εφήμερη και γεμάτη αναπάντητα ερωτήματα, γι’ αυτό ψυχή μου, «φάε, πίε και ευφραίνου». Κάνε ό,τι μπορείς για να αποκτήσεις χαρά για σένα!

Περικοπή: Εκκλησιαστής 2:1-11

Ποια είναι η λύση;
Η λύση είναι «φάε, πίε και ευφραίνου». Ξέρω ότι ίσως ξαφνιαζόμαστε. Πιστεύουμε ότι ένα τόσο μελαγχολικό βιβλίο που μιλά τόσο ωμά για την ματαιότητα της ζωής θα πρέπει ως λύση να προτείνει «φάε το, πιες το και σκάσε». Αλλά η λύση είναι ακριβώς το αντίθετο: Φάε, πίε και ευφραίνου. Αυτό που είδαμε να μας λέει ότι το δοκίμασε αλλά δεν ήταν αυτό. Προσέξτε όμως τη διαφορά. Δείτε το πώς το τοποθετεί στο 2:24–25. Εδώ μας λέει ότι πίσω από το ραντεβού πρέπει να δούμε το Ραντεβού. Και αυτό είναι μία επωδός που διατρέχει όλο το βιβλίο. Δείτε το 3:12–13, 5:17–19, 8:15. Ο Σαίξπηρ έχει δίκαιο. Η ζωή είναι σαν ένα παραμύθι στο οποίο όλοι ψάχνουμε τον Πρίγκιπα. Ο Εκκλησιαστής μας λέει να μην μπερδέψουμε αυτό που μας φανερώνει τον «πρίγκιπα», αυτό που είναι δώρο από τα χέρια του με τον ίδιο. Το κλειδί είναι η σχέση μαζί Του. Κι όταν αυτή υπάρχει, τότε μαθαίνουμε ζώντας με τα αναπάντητα ερωτήματα να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή και την κάθε απόλαυση που μας προσφέρει.
Κατεβάστε και ακούστε το MP3.
Φάε, πίε και ευφραίνου. Παναγιώτης Κανταρτζής

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-04--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ

04--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΖΗΣ
ΕΔΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ

Φάε, πίε και ευφραίνου
Δημοσιεύτηκε στις 8 Φεβρουαρίου 2011.
 Περικοπή: Εκκλησιαστής 2:1-11
Δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλύτερος ερμηνευτής του βιβλίου του Εκκλησιαστή από το Γούντυ Άλλεν. Στην τελευταία του ταινία ξεκινά με τον αφηγητή να απαγγέλει ένα στίχο από το Μάκβεθ του Σαίξπηρ: «Μια σκιά που περπατάει είναι μόνο η ζωή: ένας φτωχός θεατρίνος, που θορυβεί και σοβαρεύεται ένα δυο ώρες απάνω στη σκηνή, και δεν ακούγεται πια. Είναι ένα παραμύθι, λόγια ενός τρελού, γεμάτα θόρυβο και λύσσα, δίχως νόημα» (Σε μετάφραση του Κ. Καρθαίου, Σαίξπηρ, Ο Μάκβεθ, εκδόσεις Πατάκης, Αθήνα 2003, σ. 113-114)

Η ζωή: λόγια γεμάτα θόρυβο και λύσσα δίχως νόημα… Γιατί επειδή όπως μας πληροφορεί ο τίτλος της ταινίας όλοι μας έχουμε ραντεβού με τον «ψηλό, μελαχρινό ξένο». Δηλαδή, το θάνατο. Αυτό ακριβώς μας λέει κι ο Εκκλησιαστής. Η ζωή αποδεικνύεται μάταια, μάλιστα «ματαιότης ματαιοτήτων» επειδή τα πάντα είναι εφήμερα και παροδικά. Επειδή όλοι έχουμε ραντεβού με τον «ψηλό, μελαχρινό ξένο». Όμως, όπως επίσης μας λέει το ίδιο βιβλίο στο 3:11, ο Θεός εκτός από την αίσθηση της ματαιότητας, «μέσα στον άνθρωπο έβαλε την αίσθηση της αιωνιότητας»! Αυτή είναι μία συγκλονιστική δήλωση. Είναι ένα ερμηνευτικό κλειδί όχι μόνο για την κατανόηση του βιβλίου αλλά για την κατανόηση της ανθρώπινης ζωής. Έτσι από τη μία ξέρουμε ότι έχουμε ένα αναπόφευκτο ραντεβού με τον «ψηλό, μελαχρινό ξένο» αλλά από την άλλη ξέρουμε ότι πρέπει να υπάρχει και κάτι άλλο, πέρα και έξω από αυτό. Ίσως κάποιο άλλα ραντεβού με κάποιον άλλον. Τι μπορεί να είναι αυτό; Εδώ επιτρέψτε μου να επιστρέψω ξανά στο Γούντυ Άλλεν. Επειδή με τρόπο αριστουργηματικό μας δείχνει ότι όλοι οι ήρωες της ταινίας του πιστεύουν ότι αυτό που θα δώσει νόημα στη ζωή τους είναι το «ραντεβού με κάποιον ψηλό μελαχρινό ξένο». Αν είσαι δυτικοευρωπαία ή Αμερικανίδα τότε ο ιδανικός άνδρας, ο πρίγκιπας των ονείρων σου θα ήταν ακριβώς αυτό: «ένας ψηλός μελαχρινός ξένος». Κάτι σαν τον Αντόνιο Μπαντέρας. Και στην πραγματικότητα αυτός ακριβώς είναι ένας από τους πρωταγωνιστές. Επειδή ξέρεις ή για να ξορκίσεις το γεγονός ότι θα συναντήσεις έναν «ψηλό, μελαχρινό ξένο» πιστεύεις ότι η λύση είναι να ψάξεις να βρεις στη ζωή σου έναν «ψηλό, μελαχρινό ξένο». Κάτι που θα σου δώσει νόημα. Κάτι που θα κάνει τη ζωή σου συναρπαστική. Κάτι που θα της δώσει αξία ώστε να θέλεις να τη ζήσεις. Τι μπορεί να είναι αυτό; Το οτιδήποτε. Μία ακόμη αναφορά στον Γούντυ Άλλεν και κλείνουμε μαζί του για σήμερα. Στην ταινία του «Ότι σου κάτσει» (Στα Αγγλικά ‘Whatever Works’ – ότι πιάσει, ότι δουλέψει) κλείνει με τον πρωταγωνιστή να στρέφει προς το ακροατήριο και να λέει, «απλά πρέπει να βρεις όλη την απόλαυση που μπορείς, πρέπει να βρεις ό,τι πιάσει / ό,τι δουλέψει». Και ακριβώς αυτό μας λέει στο δεύτερο κεφάλαιο ότι επιχείρησε να κάνει ο Εκκλησιαστής. «Είπα λοιπόν στον εαυτό μου: ‘Εμπρός να δοκιμάσω τη χαρά και να γνωρίσω την ευτυχία’» (2:1) Και παρακάτω στο εδ. 3, «Σκέφτηκα να δοκιμάσω την ευχαρίστηση του κρασιού και να ζήσω όπως οι ανόητοι…»
Και μετά από το εδ. 4 μέχρι το εδ. 9 εξηγεί το πώς. Καταλήγει με το συμπέρασμα στο εδ. 10: ‘Δεν αποστέρησα τον εαυτό μου από καμία χαρά!’. Δοκίμασε λοιπόν να βρει νόημα μέσα από ό,τι τέλος πάντων πιάσει. Μέσα από τη χαρά που κάτι θα μπορέσει να του δώσει. Ποιο το αποτέλεσμα της επιδίωξής του; Ποιο το πρόβλημα της επιδίωξής του; Ποια η εξήγηση του προβλήματος; Ποια η λύση του προβλήματος;
Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της επιδίωξής του;
Εδώ ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία ένταση. Έτσι από τη μία στο εδ. 10 έχουμε μία θετική αποτίμηση της προσπάθειάς του για απόλαυση. Μας λέει λοιπόν πως μπόρεσε «ό,τι επιθύμησαν τα μάτια μου να μην τους το αρνηθώ, δεν αποστέρησα τον εαυτό μου από καμιά χαρά. Απολάμβανα το κάθε έργο μου, κι αυτό ήταν η αμοιβή μου για όλους τους κόπους μου». Εδώ θέλω να δείτε ότι υπάρχει κατάφαση και επιδοκιμασία. Με άλλα λόγια, δε λέει αυτό που συχνά ακούμε σε ομολογίες: «Δοκίμασα τα πάντα αλλά πουθενά δεν έβρισκα απόλαυση». (Ιδιαίτερα εμείς που μεγαλώσαμε μέσα στις εκκλησίες χωρίς να ζήσουμε τον κόσμο, πάντα είχαμε ένα θέμα με αυτές τις ομολογίες…) Εδώ λέει ‘τα έκανα όλα και τα χάρηκα, τα απόλαυσα’. Όμως, μας λέει στο εδ. 11 και εδώ είναι η ένταση, «όταν παρατήρησα τα όσα είχα δημιουργήσει … κατέληξα πως όλα αυτά είναι επίσης ματαιότητα και χίμαιρες, δεν ωφελούν σε τίποτα εδώ στη γη». ‘Τα απήλαυσα αλλά δε με ικανοποίησαν. Τα χάρηκα αλλά δε με γέμισαν.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>> 

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-03--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΤΖΗΣ

03--ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΤΖΗΣ  
Το νόημα της ζωής
Δημοσιεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2011.

Περικοπή: Εκκλησιαστής 1

Το βιβλίο του Εκκλησιαστή δείχνει προς μία άλλη κατεύθυνση. Ωραία, τίποτε δεν βγάζει νόημα «κάτω από τον ήλιο».

Άρα;
συνεχεια --03 από το (02)
Άρα ίσως πρέπει να υποψιαστώ μήπως πρέπει να δω πάνω από τον ήλιο… Η φράση «υπό τον ήλιο» επαναλαμβάνεται 29 φορές στο βιβλίο. Είναι σαν να προσκαλεί τον αναγνώστη να υποψιαστεί, να αναρωτηθεί, να γεμίσει περιέργεια.  Μήπως η απάντηση βρίσκεται έξω από το κλειστό και παράδοξο κουτί της ύπαρξης έτσι όπως το γνωρίζω και το γεύομαι; Ποιος ξέρει όμως; Πώς θα μπορούσα να δω τι υπάρχει «πέρα από τον ήλιο» εγώ που ζω εγκλωβισμένος «κάτω από τον ήλιο»;

Ο Άβελ ήταν γιος του Αδάμ και της Εύας. Αδελφός του Κάιν. Κοιτώντας τη ζωή του βλέπεις την ματαιότητα στο μεγαλείο της. Πέθανε πρόωρα. Βρήκε εύνοια από τον Θεό αλλά ήταν αυτός που έχασε τη ζωή του από τα χέρια του αδελφού του. Ο Κάιν έζησε. Ο Άβελ χάθηκε. Είχε ξεκινήσει την κτηνοτροφία. Άρχισε να μεγαλώνει ζώα. Είχε όνειρα. Σχέδια. Και ξαφνικά η ζωή του κόπηκε. Τώρα ίσως πείτε που τον θυμηθήκαμε τον Άβελ. Ξέρετε ότι η λέξη «χέβελ» που ακούμε ξανά και ξανά στον Εκκλησιαστή είναι στα εβραϊκά το όνομα του Άβελ; Μοιάζει όλο το βιβλίο να είναι μία υποσημείωση στη ζωή του Άβελ.

Ο Άβελ λοιπόν ήρθε και πέρασε… Χάθηκε… Μία κουκίδα χωρίς σημασία… Μία ανάσα που χάθηκε και διαλύθηκε. Έτσι νομίζουμε. Ο Θεός όμως λέει στον Κάιν (για να το ακούσουμε όλοι…) «…η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά προς εμέ εκ τη γης». Με άλλα λόγια η κραυγή της ματαιότητας βουίζει στα αυτιά μου.Και μετά από αιώνες ο Θεός λέει στην προς Εβραίους 11:4, «Δια πίστεως ο Άβελ πρόσφερε προς τον Θεό καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί τον δώρων αυτού…». Και εδώ ίσως σταματήσουμε τον Θεό και του πούμε. Μα για μισό λεπτό. Δεν βλέπεις την αντίφαση; Δεν νιώθεις την ματαιότητα; Πώς είναι δυνατόν ο Άβελ να είναι ο καλός της ιστορίας και να έχει ένα τέτοιο τέλος. Δεν ακούς το ερωτηματικό που γεννιέται; Και ο συγγραφέας συνεχίζει «…και δι αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί».Με άλλα λόγια ο Θεός λέει ότι δεν έχει περάσει μία μέρα που να μην ακούει την κραυγή του Άβελ… Η κραυγή «χέβελ» δηλαδή «ματαιότητα»  συνεχίζει να ακούγεται  και να φτάνει στα αυτιά του Θεού μέσα στους αιώνες φέρνοντας ένα ανοιχτό ερώτημα μπροστά στον Θεό. Και για αυτό ο Θεός κάνει κάτι. Στέλνει ένα άλλο «Άβελ».Διαβάζουμε στο επόμενο κεφάλαιο της προς Εβραίους τον Ιησού να παραλληλίζεται με τον Άβελ. Ο Ιησούς με το αίμα του απαντά στην κραυγή του Άβελ. «Και εις αίμα καθαρισμού το οποίον λαλεί καλήτερα παρά το του Άβελ» (Εβραίους 12:24). Ο Θεός στέλνει τον Υιό Του στη θέση του Άβελ. Μπαίνει και βιώνει την δική μας ματαιότητα. Σκεφτείτε λίγο τη δική Του ζωή. Θεράπευσε, έθρεψε πεινασμένους και στο τέλος άκουσε το «άρον άρον σταύρωσον αυτόν». Κι αυτός σαν τον Άβελ πρόσφερε θυσία αλλά τι εισέπραξε από τον Θεό; Πεθαίνει με ένα ερωτηματικό στο στόμα, «ηλί ηλί λαμά σαβαχθανί». Κοιτώντας τον σταυρό τίποτα δεν βγάζει νόημα. Τα πάντα είναι ματαιότης ματαιοτήτων. Χέβελ Άβελ. Όλα αυτά «κάτω από τον ήλιο».

Ήρθε όμως να μας πει ότι ο κόσμος μας δεν είναι ένα κλειστό μελαγχολικό κουτί κάτω από το πέπλο του θανάτου. Με την ανάστασή του έφερε λοιπόν το «καινούργιο». Έγινε μεσίτης «καινής διαθήκης» όπως διαβάζουμε στην περικοπή από τη Εβραίους 12. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον λέει ο Εκκλησιαστής και έχει απόλυτο δίκαιο. Ναι όμως αυτός που έπλασε τον ήλιο και είναι πάνω, πέρα, έξω από τοη ήλιο είναι μεσίτης «νέας διαθήκης». Μέσα από τον Σταυρό και τη Ανάστασή του άφησε την αιωνιότητα να ρίξει έστω λίγες αχτίνες από το φως της πάνω στην ύπαρξή μας.

Κατεβάστε και ακούστε το MP3.
Το νόημα της ζωής. Παναγιώτης Κανταρτζής

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-02-ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΤΑΡΤΖΗ

ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΤΑΡΤΖΗ

Στην εφημερίδα «νικητές» Π.Κανταρτζης

Άρα;

Το βιβλίο συζητά διάφορες απαντήσεις στο ερώτημα αυτό. Θα ήθελα βγαίνοντας έξω από το βιβλίο να δούμε μία αξιοσημείωτη απάντηση που βρίσκουμε σε ένα τραγούδι του Αλκίνοου Ιωαννίδη:

Φεύγεις και πας είσαι καράβι
μπροστά κοιτάς η θάλασσά σου
πυρκαγιές και πάγοι.
Μα πιο μπροστά πάντα θα στέκει
ο γυρισμός σου στη φουρτούνα αντέχει.

Φεύγεις που πας και που πιστεύεις
τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει
ποιον εαυτό γυρεύεις.
Όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
κάθε ταξίδι είναι γυρισμός.

Φεύγεις και πας που επιστρέφεις
σε ποια στεριά η ξενιτιά σου είναι όσα έχεις.
Κι όλα είναι εδώ κι όλα για πάντα
και πιο μακριά σου είσαι μόνο εσύ.

Εσύ γεννάς τη θάλασσα
και χτίζεις το καράβι
είσαι το εδώ και το αλλού
είσαι η γιορτή του γυρισμού
το δάκρυ του αποχωρισμού.
Και το ταξίδι σου είσαι εσύ
είσαι το κύμα το νησί
είσαι ο αέρας το πανί
και τ’ άσπρο μου μαντήλι.

Η πρόταση αυτή λέει ότι η ζωή δεν έχει άλλο νόημα πέρα από αυτό που μπορώ να της δώσω εγώ. Αυτό ακούγεται ελκυστικό. Φανταστείτε όμως πόσο άγχος πρέπει να γεννά μία τέτοια στάση. Εγώ είμαι ο θεός στο σύμπαν μου που πρέπει να το δημιουργώ και να το νοηματοδοτώ και να το ανασταίνω και να το ανασυντάσω κάθε στιγμή…
Στην εφημερίδα «νικητές» Π.Κανταρτζης


XΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--01--Στην εφημερίδα «νικητές» Π.Κανταρτζης

ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΝΤΑΡΤΖΗ

Στην εφημερίδα «νικητές» Π.Κανταρτζης
Το νόημα της ζωής
Δημοσιεύτηκε στις 31 Ιανουαρίου 2011.

Περικοπή: Εκκλησιαστής 1

Η ζωή είναι γεμάτη αινίγματα. Ανατροπές και εξελίξεις που συχνά δεν βγάζουν νόημα τις οποίες όπως κι αν τις δεις είναι απολύτως ακατανόητες. Την προηγούμενη Κυριακή το σπίτι μας ήταν στολισμένο για να έχουμε το πάρτι γενεθλίων του Ιάσονα. Αντί για αυτό βρεθήκαμε στον Ακροπόταμο για να κηδέψουμε τον 43χρονο αδελφό της Νόπης που πέθαινε μέσα σε μία νύχτα. Και νομίζω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι αυτό που πονά περισσότερο και αυτό που μας ενοχλεί και μας βαραίνει δεν είναι η θλίψη αυτή καθ’ αυτή αλλά η αδυναμία μας να καταλάβουμε. Είναι η έλλειψη νοήματος. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο μας συναντά ο Εκκλησιαστής. Προσέξτε δεν λέει «θλίψεις θλίψεων παντού θλίψεις» αλλά «ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης» (Εκκλησιαστήας 1:2)

Και εδώ πρέπει να πούμε ένα δύο πράγματα για την σημασία αυτής της λέξης κλειδί. Η λέξη «ματαιότητα» σημαίνει κυρίως δύο πράγματα. Το πρώτο έχει να κάνει με τον εφήμερο χαρακτήρα της ζωής. Η λέξη «χέβελ» σημαίνει ανάσα, ριπή του αέρα, πνοή, ατμός. Δηλαδή κάτι που έρχεται και φεύγει. Και στο πρώτο μέρος του βιβλίου αυτή είναι η έμφαση.  Δείτε τα εδ. 3 – 4, «Τις ωφέλεια εις τον άνθρωπον εκ παντός του μόχθου αυτού, τον οποίον μοχθεί υπό τον ήλιον. Γενεά υπάγει και γενεά έρχεται, η δε γη διαμένει εις τον αιώνα». Και κυρίως το 6:12, «Η ζωή του ανθρώπου είναι μάταιη και περνάει σαν σκιά….».

Το δεύτερο έχει να κάνει με τον αινιγματικό χαρακτήρα της ζωής. Αυτό τονίζεται κυρίως στο δεύτερο μέρος του βιβλίου (μετά το κεφ. 6).  Δείτε για παράδειγμα το 7:15 «Και τι δεν είδα στη διάρκεια της μάταιης ζωής μου! Τον δίκαιο να καταστρέφεται παρ’ όλη τη δικαιοσύνη του και τον ασεβή να μακροημερεύει παρ’ όλη την κακία του» Και συμπεραίνει, «Προσπάθησα να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να γίνει σοφός και παρατήρησα προσεκτικά τις ασχολίες των ανθρώπων πάνω στη γη. Είδα λοιπόν ότι όσο κι αν πασχίσει κανείς μέρα και νύχτα δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως το πώς ενεργεί ο Θεός. Όσο και αν προσπαθήσουν να το διερευνήσουν οι άνθρωποι είναι βέβαιο πως δεν θα το καταλάβουν. Ακόμα κι οι σοφοί που ισχυρίζονται πως γνωρίζουν δεν μπορούν να εξιχνιάσουν τις ενέργειες του Θεού» (8:16 – 17). Άρα ξανά το πρόβλημα δεν είναι μόνο το πρόβλημα αλλά το ότι δεν μπορώ να βγάλω νόημα, να καταλάβω.

Στην ταινία Rabbit’s Hole  (Ελληνικός τίτλος: Απώλεια) το θέμα είναι η απώλεια, ο θάνατος. Η μάνα έχασε από τα ναρκωτικά τον γιο της και η κόρη έχασε το τετράχρονο αγοράκι της από ατύχημα. Σε μια στιγμή συζητούν για τραγικά συμβάντα που συνέβησαν στη ζωή διασήμων και κάποια στιγμή θυμάται τον Ωνάση που έδινε αμοιβή σε όποιον θα αποδείκνυε ότι κάποιος έκανε σαμποτάζ στο αεροπλάνο του γιου που έπεσε και σκοτώθηκε. Και τότε λέει κάτι που νομίζω ότι είναι τεράστιο, « Χρειαζόταν έναν λόγο που έχασε τον γιο του». Εδώ η γυναίκα αυτή λέει μία σπουδαία αλήθεια. Μπορούμε να «υπομείνουμε» τα πάντα αν ξέραμε το γιατί.

Και το μήνυμα αυτού του βιβλίου είναι τόσο ωμό. Μας λέει ότι τον «λόγο» όσο κι αν τον ψάξεις κάτω από τον ήλιο δεν θα τον βρεις. Στο εδ. 3 λέει, «Τις ωφέλεια εις τον άνθρωπον εκ παντός του μόχθου αυτού, τον οποίον μοχθεί υπό τον ήλιον…». Δηλαδή, όσο κι αν ψάξεις «ωφέλεια» κάτω από τον ήλιο δεν θα την βρεις. Κι η λέξη «ωφέλεια» είναι μια άλλη λέξη κλειδί μες στο βιβλίο. Απαντά μόνο σε αυτό το βιβλίο (10 φορές) και σημαίνει αυτό που λέμε «ωφέλιμο φορτίο». Δηλαδή αν βγάλουμε όλα τα περιστασιακά βάρη τότε τι είναι αυτό που μένει. Αν διαλύσουμε τη ζωή στα μέρη που την συνθέτουν και δούμε τι απομένει τότε μας λέει ο Εκκλησιαστής ότι «υπό τον ήλιο δεν θα βρούμε τίποτα». Η απάντηση είναι ότι δεν υπάρχει καμία «ωφέλεια», κανένας λόγος κάτω από τον ήλιο.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-07---TYXIKOS

07---TYXIKOS
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006 --
Θεραπεία της Κατάθλιψης
Η θεραπεία της Κατάθλιψης συνήθως περιλαμβάνει δύο στάδια: [1] Θεραπεία του οξέος σταδίου. [2] Συντήρηση του αποτελέσματος που επιτεύχθηκε στο προηγούμενο στάδιο.
Ο στόχος του σταδίου [1] είναι να θεραπεύσει τα συμπτώματα της κατάθλιψης, ώστε ο ασθενής να αρχίσει πάλι να νιώθει καλά και να ξαναγυρίσει στις συνηθισμένες του δραστηριότητες. Συνήθως αυτό το στάδιο, όταν χρησιμοποιείται φαρμακευτική θεραπεία, κρατάει περίπου ένα μήνα. Έρευνες έδειξαν ότι οι ασθενείς που σταματούν την θεραπεία στο στάδιο [1] έχουν μεγάλη πιθανότητα υποτροπής στους αμέσως επόμενους μήνες. Αντίθετα, όσοι συνεχίζουν την θεραπεία και στο στάδιο [2], θεωρείται ότι θεραπεύονται από το παρόν επεισόδιο κατάθλιψψης. Η συνέχιση της θεραπείας συνήθως εκτείνεται από 3 έως 6 μήνες. Μερικοί ασθενείς, που παθαίνουν συχνά επεισόδια κατάθλιψψης στη ζωή τους, μπορεί να ωφεληθούν από την συνεχή χορήγηση αντικαταθλιπτικής θεραπείας. Έχει βρεθεί ότι αν κάποιος έχει ιστορικό τουλάχιστον 3 διαφορετικών επεισοδίων κατάθλιψψης στη ζωή του, μπορεί να ωφεληθεί από την χρόνια προληπτική θεραπεία, με μεγάλες πιθανότητες να μην ξαναπάθει επεισόδιο στην ζωή του.
Είδη θεραπείας
Οι κύριοι τύποι θεραπείας είναι: [1] Αντικαταθλιπτική φαρμακευτική θεραπεία, [2] Ψυχοθεραπεία, [3] Συνδυασμός φαρμακευτικής θεραπείας και ψυχοθεραπείας, [4] άλλες θεραπείες. Για τις σοβαρές μορφές κατάθλιψης η φαρμακευτική θεραπεία είναι πολύ αποτελεσματική. Η ψυχοθεραπεία μόνη της δεν έχει δοκιμαστεί σε τέτοιες μορφές.
Γιατί χρειάζεται θεραπεία;
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι μπορούν μόνοι τους να αντιμετωπίσουν την κατάθλιψη από την οποία πάσχουν και αυτό μπορεί πράγματι να συμβεί. Διάφορες εργασίες έχουν δείξει ότι ένα επεισόδιο σοβαρής κατάθλιψης μπορεί να περάσει μόνο του μέσα σε 12 μήνες. Ωστόσο, πρέπει κανείς να γνωρίζει ότι: [1] Η φαρμακευτική θεραπεία μπορεί να φέρει σημαντική βελτίωση από τον πρώτο μήνα. [2] Η έγκαιρη θεραπεία μπορεί να προλάβει ώστε η κατάθλιψη να μη γίνει σοβαρή ή χρόνια. [3] Ο κίνδυνος αυτοκτονίας είναι μεγαλύτερος στα άτομα που δεν παίρνουν θεραπεία ενώ με τη θεραπεία εξαφανίζεται γρήγορα. [4] Η θεραπεία μπορεί να προλάβει νέα επεισόδια κατάθλιψης.
Αντίθετα χωρίς θεραπεία η πιθανότητα να πάθει κανείς δεύτερο επεισόδιο είναι 50%, αν έχει πάθει δύο επεισόδια, η πιθανότητα να πάθει και τρίτο είναι ακόμη μεγαλύτερη, ενώ από τα τρία και επάνω η πιθανότητα ξεπερνάει το 90%.
Yπάρχει ανάγκη νοσηλείας;
Οι περισσότεροι άνθρωποι με κατάθλιψη θεραπεύονται χωρίς να χρειαστούν νοσηλεία. Μερικές φορές όμως χρειάζεται νοσηλεία όπως π.χ.:
[1] Όταν υπάρχουν έντονες ιδέες αυτοκτονίας ή ο ασθενής έχει ήδη κάνει μια απόπειρα. [2] Όταν συνυπάρχουν άλλες ιατρικές καταστάσεις που απαιτούν παρακολούθηση σε νοσοκομείο. [3] Όταν χρειάζεται να γίνει ρύθμιση της αντικαταθλιπτικής θεραπείας. [4] Όταν χρειάζεται θεραπεία που μπορεί να χορηγηθεί μόνο σε νοσοκομείο. Συνήθως οι περισσότεροι ασθενείς νοσηλεύονται για λίγες ημέρες ή εβδομάδες.
Πόσο γρήγορα λειτουργούν τα φάρμακα;
Όλα τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα χρειάζονται περίπου 3 έως 4 εβδομάδες για να λειτουργήσουν. Άρα, για να έχει κανείς αποτέλεσμα, πρέπει να τα πάρει τουλάχιστον για ένα μήνα. Τα φάρμακα αυτά δεν συνιστώνται για περιστασιακή χρήση αλλά μόνο στα πλαίσια μιας οργανωμένης θεραπείας.
Υπάρχουν παρενέργειες;
Τονίζεται ότι ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Επίσης δεν είναι ηρεμιστικά και δεν αλλοιώνουν την προσωπικότητα του ατόμου. Οι παρενέργειες που μπορεί να προκληθούν είναι συνήθως ήπιες, σπάνια επιβάλλουν τη διακοπή της θεραπείας και στις περισσότερες περιπτώσεις εξαφανίζονται μετά από λίγες ημέρες χρήσης του φαρμάκου. Οι πιο συνηθισμένες παρενέργειες είναι ναυτία και άλλες διαταραχές από το γαστρεντερικό, αίσθημα ζάλης, ξηροστομία κ.α.
Ποιες Ψυχοθεραπείες βοηθούν;
Αρχικά τονίζεται ότι η ψυχοθεραπεία δεν είναι ψυχανάλυση, όπως πολλοί νομίζουν. Αυτό που χρειάζεται σε ένα πρώτο στάδιο είναι ένας ψυχοθεραπευτής που θα μπορέσει να κατανοήσει τα προβλήματα του ασθενή και να τον στηρίξει στις δύσκολες στιγμές που περνάει. Αυτό συνήθως το λέμε υποστηρικτική ψυχοθεραπεία και πολλές φορές μπορεί να είναι αρκετό για να ανακουφιστεί από τα συμπτώματα σε συνδυασμό και με μια φαρμακευτική αγωγή.
Η γνωσιακή ψυχοθεραπεία είναι μια σχετικά καινούργια ψυχοθεραπεία, που προσπαθεί να “διορθώσει” αυτά τα λάθη στον τρόπο σκέψης και να βοηθήσει τον ασθενή να αξιολογήσει πιο αντικειμενικά την πραγματικότητα και έχει πολύ καλά αποτελέσματα τόσο στην κατάθλιψη όσο και στις αγχώδεις διαταραχές/φοβίες. Με άλλα λόγια διδάσκει τον πάσχοντα από κατάθλιψη πώς να διεκδικεί τον έλεγχο των συναισθημάτων του, πώς να απεγκλωβίζεται από τις καταθλιπτικές σκέψεις και διαθέσεις. Όπως, π.χ. ένας που αναρρώνει από ένα κάταγμα χρειάζεται φυσιοθεραπεία για να επανέλθει σε πλήρη κινητικότητα, έτσι και ο καταθλιπτικός χρειάζεται να κάνει ο ίδιος συστηματική δουλειά για να επαναφέρει στον εαυτό του την ικανότητα της χαράς, της ικανοποίησης και της ηρεμίας στην καθημερινή του ζωή. |
Είναι εντελώς αδικαιολόγητη η τακτική ορισμένων, που θεωρούν την κατάθλιψη ως “πνευματική ασθένεια” και την αποδίδουν είτε σε αμαρτία, είτε σε έλλειψη πίστης, ή σε κακή σχέση του ατόμου με τον Θεό και άλλες όμοιες “εκκλησιαστικές” ιδέες, που ούτε με την επιστήμη έχουν καμία σχέση αλλά ούτε και με τη Βίβλο.
Αυτή η αυθαίρετη πρακτική έχει συχνά ως αποτέλεσμα αφενός την επιδείνωση της κατάστασης των ασθενών και αφετέρου την ψυχική τους ταλαιπωρία, καθώς τους αποδίδονται “ευθύνες” που δεν έχουν, αφού ούτε φταίνε οι ίδιοι για την πάθησή τους ούτε υπάρχουν πράγματα που μπορούν να κάνουν για να αλλάξουν την κατάστασή τους. Για το λόγο αυτό συστήνεται σε άτομα που αντιμετωπίζουν καταθλιπτική κατάσταση, να ζητούν υπεύθυνη ιατρική βοήθεια και να μην επηρεάζονται από άσχετα άτομα που –όχι σπάνια και εντελώς ανεύθυνα– τους παρασύρουν να διακόψουν τη φαρμακευτική αγωγή.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--06--TYXIKOS

06--TYXIKOS
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006 --
Πόσο συχνή είναι η Κατάθλιψη;
Οι έρευνες δείχνουν ότι 5-10% του πληθυσμού εμφανίζει συμπτώματα κατάθλιψης ενώ όσον αφορά τα φύλα, 20% των γυναικών και 12% των ανδρών εμφανίζουν συμπτώματα συμβατά με κατάθλιψη. Οι γυναίκες εμφανίζουν κατάθλιψη δύο φορές σχεδόν πιο συχνά απ’ ό,τι οι άνδρες. Χωρίς να έχει εξηγηθεί πλήρως, πιστεύεται ότι σ’ αυτό συμβάλλει ένας συνδυασμός βιολογικών και ψυχοκοινωνικών παραγόντων.
Αίτια της Κατάθλιψης
Δεν υπάρχει ένας μοναδικός λόγος που να εξηγεί αυτή την διαταραχή, που μπορεί να θεωρηθεί ως το τελικό αποτέλεσμα μιας ποικιλίας παραγόντων που δρουν στην ιδιοσυστασία κάθε ατόμου και στο συγκεκριμένο κοινωνικό του πλαίσιο. Εδώ αναφέρονται μερικοί από τους παράγοντες που φαίνεται να συμβάλλουν στην εμφάνιση κατάθλιψης:
[1] Γενετικοί παράγοντες – Ο κίνδυνος να πάθει κανείς κατάθλιψη όταν έχει στενούς συγγενείς που πάσχουν, ιδιαίτερα από σοβαρές ή χρόνιες μορφές, είναι αυξημένος. Κάποιος που έχει κληρονομήσει τέτοια χαρακτηριστικά έχει μεγαλύτερο κίνδυνο όταν δράσουν και άλλοι παράγοντες του περιβάλλοντος (βιολογικοί, ψυχολογικοί, κοινωνικοί).
[2] Βιολογικοί παράγοντες – α) Μερικές μη ψυχιατρικές παθήσεις που δρουν στο Κεντρικό Νευρικό Σύστημα (Κ.Ν.Σ.) και επηρεάζουν τη λειτουργία περιοχών του εγκεφάλου που ρυθμίζουν το συναίσθημα, μπορεί να προκαλέσουν κατάθλιψη δευτεροπαθώς. Σ’ αυτές περιλαμβάνονται: 1. παθήσεις όπως νόσος του Πάρκινσον, σκλήρυνση κατά πλάκας και αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο. 2. Ενδοκρινικές και μεταβολικές παθήσεις όπως υποθυρεοειδισμός και νόσος του Cushing. 3. Λοιμώξεις που δρουν στο Κ.Ν.Σ. όπως το AIDS και η λοιμώδης μονοπυρήνωση. 4. Διαταραχές όπως η αναιμία και ο μεταστατικός καρκίνος. 5. Φάρμακα όπως η κορτιζόνη, το αντι-υπερτασικό Αλντομέτ (αλφα-μεθυλντόπα) και το αλκοόλ.
β) Στη δεκαετία του ’50 οι επιστήμονες ανακάλυψαν τους νευρομεταβιβαστές, βιοχημικές ουσίες με τις οποίες τα νευρικά κύτταρα επικοινωνούν μεταξύ τους. Από τότε έχουμε μάθει πολλά για το ρόλο τους στην Κατάθλιψη, στις μέρες μας δε θεωρείται ότι οι δύο νευρομεταβιβαστές νοραδρεναλίνη και σεροτονίνη, εμπλέκονται ιδιαίτερα στην δημιουργία της Κατάθλιψης και τα αντικαταθλιπτικά φάρμακα αποσκοπούν στο να ανεβάσουν την συγκέντρωση των ουσιών αυτών στον εγκέφαλο.
[3] Ψυχοκοινωνικοί παράγοντες –
α) Άτομα που σαν παιδιά έζησαν κάποιο γεγονός σημαντικής απώλειας (π.χ. θάνατος ή χωρισμός γονιών) έρευνες δείχνουν ότι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να πάθουν Κατάθλιψη σαν ενήλικοι.

β) Μια σειρά γεγονότων ζωής, είτε ψυχολογικών (π.χ. θάνατος αγαπημένου προσώπου, διαζύγιο), είτε κοινωνικών (π.χ. οικονομική ύφεση) είτε ακόμη και ψυχοκοινωνικών (π.χ. απώλεια εργασίας), φαίνεται ότι αυξάνουν τον κίνδυνο για κατάθλιψη.
γ) Ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι και αντιλαμβάνονται τα καθημερινά τους προβλήματα, φαίνεται ότι σε μερικές περιπτώσεις ευνοεί την δημιουργία κατάθλιψης. Δηλαδή μερικοί άνθρωποι ερμηνεύουν τον κόσμο γύρω τους βασιζόμενοι σε κάποιες παραδοχές που δεν είναι λειτουργικές και έχουν ως αποτέλεσμα να “παραμορφώνουν” την εικόνα του γύρω κόσμου αντί να την ερμηνεύουν.
Ο Χριστός είπε στους μαθητές Του ότι, «Εν τω κόσμω θέλετε έχει θλίψιν· αλλά θαρσείτε, εγώ ενίκησα τον κόσμον» (Ιωάν. 16/ις/33). Επίσης ο Παύλος αναφέρει ότι σε κάποιες στιγμές της ζωής του «πάσα ελπίς σωτηρίας αφηρείτο πλέον αφ' ημών» (Πράξ. 27/κζ/20) και «καθ' υπερβολήν εστενοχωρήθημεν υπέρ δύναμιν, ώστε απηλπίσθημεν και του ζην·» (Β~ Κορ. 1/α/18). Αυτό σημαίνει ότι ο πιστός αυτός άνθρωπος του Θεού “τα βρήκε δύσκολα” από κάθε πλευρά, καθώς τα γεγονότα ξεπερνούσαν κάθε του δύναμη και δυνατότητα αντιμετώπισης με δικές του δυνάμεις, αλλά αυτό δεν του απέκλεισε τη θέα του Θεού επάνω στον Ουρανό, που ήξερε ότι και γνώριζε και παρακολουθούσε τη “δύσκολη ώρα” του και είχε τον τρόπο –στον δικό Του καιρό– να φέρει την έκβαση. Ας μην αποθαρρυνόμαστε, λοιπόν, όταν περνούμε δυσκολίες. Ο Θεός είναι κοντά στους αδύναμους, είναι ο Θεός που μπορεί να βοηθήσει «τους έχοντας πολλήν ή μηδεμίαν δύναμιν» (Β~ Χρον. 14/ιδ/11). Όταν όμως πάσχουμε από κατάθλιψη, χρειαζόμαστε και ιατρική βοήθεια, που θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε την ιδιαίτερη αυτή κατάσταση με σωστό τρόπο

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--05--ΤΥΧΙΚΟΣ--

05--ΤΥΧΙΚΟΣ--ΤΥΧΙΚΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006 -- ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ
  Επικίνδυνη άγνοια  Η Κατάθλιψη
 Κάποιες λέξεις μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, στην πραγματικότητα όμως έχουν τεράστια διαφορά. Κλασικό παράδειγμα οι λέξεις ΘΛΙΨΗ και ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ. Η θλίψη είναι «ψυχική πίεση, στενοχώρια, λύπη, βαριά καρδιά», όμως η λέξη κατάθλιψη στην ιατρική, και πιο συγκεκριμένα στην ψυχιατρική –κι αυτός είναι ο τρόπος που κυρίως χρησιμοποιείται σήμερα η λέξη–, έχει πολύ διαφορετική σημασία. Από άγνοια, πολλοί –που δεν είναι γνώστες, έχουν όμως τάση να μιλούν και να γράφουν πολύ– χρησιμοποιούν λανθασμένα τις δύο αυτές λέξεις ως συνώνυμες. Αυτό όμως είναι πολύ επικίνδυνο, επειδή όσοι υποφέρουν από Κατάθλιψη, χρειάζονται ιατρική βοήθεια και φαρμακευτική αγωγή, και όχι μόνο ευχέλαια και προσευχές. Με αφορμή τα παραπάνω κρίθηκε σκόπιμο να παρουσιάσουμε εδώ κάποιες υπεύθυνες απόψεις, πολλές από τις οποίες δανειζόμαστε από την ιστοσελίδα www.stress.gr, που είναι κοινή προσπάθεια της Ελληνικής Εταιρίας Προαγωγής Ψυχικής Υγείας, του Ψυχιατρικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και άλλων επιστημονικών φορέων.
Η Κατάθλιψη στην καθημερινή γλώσσα
Όταν στην καθημερινή γλώσσα λέμε ότι “έχω κατάθλιψη”, “είμαι στεναχωρημένος” ή “νιώθω μελαγχολικά”, στην ουσία αναφερόμαστε σε μια κατάσταση που αφορά τη διάθεσή μας. Πρόκειται δηλαδή για ένα συναίσθημα, γι’ αυτό και για να το περιγράψουμε συνήθως λέμε “νιώθω”. Η διάθεσή μας είναι καταθλιπτική ή μελαγχολική όταν είμαστε λυπημένοι, ενώ το αντίθετο είναι η χαρά.
Η Κατάθλιψη στην Ψυχιατρική
Με τον όρο Κατάθλιψη στην Ψυχιατρική περιγράφεται μια συγκεκριμένη νόσος η οποία προκαλεί έναν συνδυασμό συμπτωμάτων που δεν συναντάται σε άλλη νόσο. Επειδή ένα από τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου της Κατάθλιψης είναι και η άσχημη διάθεση, γι' αυτό ονομάστηκε έτσι, δεν είναι όμως το μοναδικό, μάλιστα μερικές φορές μπορεί και να απουσιάζει. Επίσης ως αρρώστια, η Κατάθλιψη έχει κάποιους προδιαθεσικούς και αιτιολογικούς παράγοντες, μια συγκεκριμένη πορεία, πρόγνωση και θεραπεία.
Διαφορές
Η διαφορά του καταθλιπτικού συναισθήματος από το φυσιολογικό, είναι ότι στην Κατάθλιψη αυτό το συναίσθημα έχει μεγάλη ένταση και είναι μόνιμο. Δεν επηρεάζεται από τις καταστάσεις που ζει ο ασθενής, που δεν θα γελάσει και δεν θα αισθανθεί καλύτερα όταν συμβεί κάτι χαρούμενο. Επίσης, στην Κατάθλιψη το συναίσθημα μπορεί να είναι χειρότερο το πρωί, ενώ αντίθετα στους φυσιολογικούς ανθρώπους η διάθεση είναι συνήθως καλύτερη το πρωί.
Τα κυριότερα συμπτώματα της Κατάθλιψης είναι: (1) Μόνιμο και βαθύ, έντονο καταθλιπτικό συναίσθημα. (2) Απουσία νοήματος στη ζωή. (3) Συνολικότερη παθητικότητα και έλλειψη διάθεσης για συμμετοχή ακόμα και στα απλά καθημερινά πράγματα. (4) Αίσθημα παραίτησης και ματαιότητας

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--4---ΤΥΧΙΚΟΣ

4---ΤΥΧΙΚΟΣ--ΤΥΧΙΚΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2006 -- ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ

  Στο σκοτάδι των θρησκειών του κόσμου
Πόσα λουτρά χρειάζονται;
Kάνει ζέστη στην Ινδία^ ζέστη και υγρασία. Ο καυτός ήλιος κτυπά τη γη που βράζει μέσ’ στο μεσημέρι, αλλά τις πρώτες ώρες του πρωινού υπάρχει ακόμη η ψύχρα της νύχτας. Στο φως της αυγής ο ποταμός Γάγγης κυλάει ήσυχα τα νερά του, αντανακλώντας το κόκκινο και χρυσό των εκατοντάδων μιναρέδων και των πύργων των ναών και των τεμένων της μεγάλης πόλης Varanasi, της πιο ιερής πόλης στην Ινδία. Είναι ένα όμορφο, γραφικό σκηνικό.
Όμορφο, τουλάχιστον από απόσταση, επειδή μια πιο προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ότι ο ποταμός λειτουργεί σαν ένας τεράστιος ωχετός για την πόλη, όπως και για όλες τις πόλεις και χωριά που βρίσκονται πιο επάνω στη ροή του. Κάθε είδους απορρίμματα επιπλέουν στα νερά του, ενώ κάπου-κάπου βλέπεις μια ψόφια κατσίκα ή πίθηκο, ένα μισοκαμμένο ανθρώπινο πτώμα ή ακόμα και το πτώμα κάποιου ζητιάνου που το έριξαν άκαυτο στον ποταμό.
Αλλά είναι αυτή την ώρα που αρχίζει να υπάρχει κάποια κίνηση κατά μήκος της όχθης του ποταμού, καθώς πολλές γυναίκες έρχονται στο νερό περπατώντας μόνες ή σε ομάδες. Σίγουρα αυτές οι γυναίκες δεν θα αγγίξουν αυτό το μολυσμένο νερό! Όμως, ναι! Μία-μία κατεβαίνουν στον ποταμό και χωρίς δισταγμό βυθίζονται στο νερό του.
Ποιες είναι και γιατί το κάνουν;
Είναι Ινδές χήρες, που με τον τρόπο αυτό επιδιώκουν να πλύνουν την αμαρτία της χηρείας τους.
Όλοι οι άλλοι Ινδουιστές επιτρέπεται να πλυθούν από τις αμαρτίες τους με μια μόνο βύθιση στον ποταμό, αλλά η χήρα πρέπει να το κάνει αυτό καθημερινά για όσο θα ζει^ κι αν είναι μεγάλη σε ηλικία και αδύναμη να πάει η ίδια στον ποταμό, πρέπει να της φέρνουν κάθε μέρα το ιερό νερό μέσα σε χάλκινο δοχείο οι φίλοι της.
Στην πόλη Varanasi ζουν περίπου 10.000 χήρες^ οι περισσότερες σε άθλια φτώχεια αγωνίζονται να κερδίσουν μόλις τα απολύτως αναγκαία για να διατηρηθούν στη ζωή, όμως με θέρμη και ευσέβεια πλένονται για να είναι τελετουργικά καθαρές.

Χήρα λούζεται στο βρόμικο –πλην "άγιο"–
νερό του Γάγγη.
Mπορεί το νερό, ανεξάρτητα του πόσο καθαρό είναι, να καθαρίσει την καρδιά αν βρέχουμε το δέρμα μας; Όχι! Ακόμη και το καθαρότερο νερό και το συχνότερο λούσιμο δε μπορούν να καθαρίσουν μια αμαρτία.
Ο Ιώβ λέει: «Εάν λουσθώ εν ύδατι χιόνος και επιμελώς αποκαθαρίσω τας χείρας μου· συ όμως θέλεις με βυθίσει εις τον βόρβορον, ώστε και αυτά μου τα ιμάτια θέλουσι με βδελύττεσθαι» (Ιώβ 9/θ/30-31).
Ο Δαβίδ, που έγραψε τους περισσότερους Ψαλμούς, το ήξερε αυτό γι’ αυτό και όταν έπεσε στη μεγάλη του αμαρτία, προσευχήθηκε στο Θεό: «Πλύνόν με μάλλον και μάλλον από της ανομίας μου και από της αμαρτίας μου καθάρισόν με. Ράντισόν με με ύσσωπον, και θέλω είσθαι καθαρός· πλύνόν με, και θέλω είσθαι λευκότερος χιόνος» (Ψαλμ. 51/να/2,7).
Oλόκληρη τη ζωή τους αν πλένονται στο Γάγγη, οι φτωχές χήρες του Varanasi, δε μπορούν να καθαρίσουν τις καρδιές τους. Σπαταλούν τις ζωές τους το ίδιο όπως και αν είχαν ακολουθήσει την παλαιά συνήθεια, τότε που έκαιγαν τη χήρα στη νεκρική πυρά του συζύγου της. Είναι μια σκληρή, θλιβερή ζωή, όπου είναι καταδικασμένες να πλαίνονται στο ποτάμι χωρίς κανένα κέρδος... Για το τίποτα...
Όμως ο λόγος του Θεού λέει ότι, «το αίμα του Ιησού Χριστού του Υιού αυτού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας» (Α~ Ιωάν. 1/α/7). Ναι, ο Θεός προσφέρει καθαρισμό από την αμαρτία: «Διά τούτου κηρύττεται προς εσάς άφεσις αμαρτιών. Και από πάντων, αφ’ όσων δεν ηδυνήθητε διά του νόμου του Μωϋσέως να δικαιωθήτε, διά τούτου πας ο πιστεύων δικαιούται» (Πράξ. 13/ιγ/38-39).
Αν μόνο μπορούσαν να το ξέρουν αυτό οι χήρες της Ινδίας! |
------------------------------------
Από το περιοδικό “Echoes of Grace”, Ιαν. 2006.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

XΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ-03---ΤYXIKOS

03---ΤYXIKOS 
3. Τα ίχνη των Αποστόλων
Απέναντι σε άδικες κατηγορίες που έγιναν σε βάρος του Παύλου και των συνεργατών του, ο Απόστολος με καύχημα βεβαιώνει ότι και ο ίδιος και οι σύντροφοί του ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο και βάδιζαν «εις τα αυτά ίχνη», επειδή δεν πειραματίζονταν ο καθένας σύμφωνα με τις στιγμιαίες και αυθόρμητες σκέψεις και συναισθήματά του, αλλά ζούσαν με βάση το κοινό πνεύμα που πρέπει να διέπει όλους τους πιστούς ακόλουθους του Κυρίου. Αναρωτιέται, συνεπώς, «Ουχί με το αυτό πνεύμα περιεπατήσαμεν; ουχί εις τα αυτά ίχνη;» (Β~ Κορ. 12/ιβ/18). Ο Παύλος και οι συνεργάτες του είχαν κοινό πρότυπο που ακολουθούσαν και κοινό σκοπό^ ήθελαν να είναι ευάρεστοι στον Θεό και να εκτελέσουν πιστά το δικό Του θέλημα, όσο και αν κόστιζε στους ίδιους, ακόμη και αν δεν ήταν αρεστό στους ανθρώπους.

Αντίθετα από την επιθυμία ανθρώπων, που αρέσκονται να διαιρούν και να δημιουργούν παρατάξεις μέσα στο σώμα της εκκλησίας, ο Παύλος αποδεικνύει με τα γραπτά του ότι όλοι οι πιστοί οφείλουν να ακολουθούν τον ίδιο δρόμο, βαδίζοντας όχι σύμφωνα με ανθρώπινες διδαχές αλλά σύμφωνα με την πρόσκληση του Θεού, που μας καλεί να ακολουθούμε τον Υιό Του με εμπιστοσύνη όχι σε δικά μας έργα αλλά στο μοναδικό και αναντικατάστατο σωτήριο έργο του Χριστού. Πόσο διαφορετική εκείνη η πραγματικότητα από τους σημερινούς θρησκευτικούς ηγέτες, που ο καθένας κάνει και λέει ό,τι είναι αρεστό στον εαυτό του και ό,τι νομίζει ότι είναι πρόσφορο στα πρόσκαιρα συμφέροντα του ίδιου ή του συστήματος που υπηρετεί...
Υπάρχουν όμως και τα ίχνη του Θεού
Ενώ είμαστε τόσο μικροί ώστε να μη μπορούμε να “ιχνογραφήσουμε” ούτε καν τα βήματα των συνανθρώπων μας –πολλές φορές μάλιστα ούτε καν τα δικά μας–, συχνά έχουμε την τάση να υψωνόμαστε πάνω από τα όριά μας και προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε τον Θεό. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο υπερβολικό σημείο να μιλούν ως ειδικοί ερμηνευτές της θείας βουλής...
Βέβαια ο Θεός έχει ενημερώσει ότι «αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών» (Ησ. 55/νε/9), ωστόσο αυτό το παραβλέπουμε συχνά, και ζητούμε να επιτύχουμε το ακατόρθωτο και ζητούμε όχι μόνο να μάθουμε τα μυστικά του Θεού αλλά και να γίνουμε «σύμβουλοί» Του (Ρωμ. 11/ια/34ου (Ρωμ. 11/ια/34).
Αντθέτως, ο αρχαίος Ψαλμωδός Ασάφ είχε διαλέξει έναν άλλο τρόπο, σίγουρα πολύ πιο ασφαλή από κάθε δικό μας “ακροβατισμό”. Αντί να ζητάει να μάθει τα μυστικά του Θεού, προτιμούσε να παρακολουθεί με θαυμασμό όσα έβλεπε και βίωνε στο περιβάλλον του και στη ζωή του, όπως έγραψε στον όμορφο Ψαλμό 77/οζ.
Ο ίδιος ομολογεί από την αρχή, ότι στη ζωή του αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα. Όπως όλοι, έτσι κι εκείνος θα προτιμούσε να έχει μια άμεση φανέρωση της δύναμης του Θεού, που θα τον ελευθέρωνε από κάθε στενοχώρια. Όμως έβλεπε ότι η ζωή συνέχιζε με δυσκολίες και απορίες που δικαιολογημένα απασχολούσαν τη σκέψη του. Ποια ήταν η λύση που βρήκε ο Ασάφ στο πρόβλημά του; Μήπως ζήτησε από τον Θεό να κάνει εύκολη τη ζωή του, να τον απαλλάξει από τις δυσκολίες και να τον κάνει όπως άλλοι άνθρωποι του κόσμου, τους οποίους κάποια στιγμή ζήλεψε «βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών»; (Ψαλμ. 73/ογ/3) Κάθε άλλο! Έχοντας συνετιστεί από την προηγούμενη πείρα του, όπου ο Θεός του φανέρωσε ότι η υπόθεση δεν κρίνεται από το άμεσο παρόν αλλά από το μέλλον και «τα τέλη» των ανθρώπων, στρέφει την προσοχή του σε στοιχεία που μπορούσαν να τον κάνουν να δει «το τέλος της όλης υποθέσεως» (Εκκλ. 12/ιβ/13). Αντί να ενδιαφέρεται πώς θα γίνει η ζωή του ευκολότερη, πώς θα κάνει τον Θεό “υπηρέτη” στις απαιτήσεις και ιδιοτροπίες του, στρέφει την προσοχή του στο παρελθόν και παρατηρεί τις επεμβάσεις του Θεού στην ιστορία του λαού Ισραήλ, πώς δηλαδή έδρασε ο Θεός στο παρελθόν, και αυτό τον ικανοποιεί και τον χορταίνει. «Θέλω μνημονεύει τα έργα του Κυρίου· ναι, θέλω μνημονεύει τα απ’ αρχής θαυμάσιά σου· και θέλω μελετά εις πάντα τα έργα σου, και περί των πράξεών σου θέλω διαλογίζεσθαι», γράφει ο σοφός αυτός άνθρωπος.
Σαν αποτέλεσμα ο Ασάφ καταλήγει να ψάλλει στον Κύριο με θαυμασμό: «Τα ίχνη σου δεν γνωρίζονται» (εδ.19). Δεν μπορώ να Σε παρακολουθήσω, ομολογεί, βλέπω όμως το καλό αποτέλεσμα των επεμβάσεών Σου στη ζωή των ανθρώπων και παραδέχομαι ότι Εσύ ξέρεις καλύτερα! Ήταν το μάθημα που έμαθε και ο Παύλος, –που δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει την απαλλαγή από τον σκόλοπα που είχε στη σάρκα του (βλ. σχετικό θέμα σ' αυτό το τεύχος)–, μα και όλοι οι άλλοι άγιοι άνθρωποι του Θεού, ότι δηλαδή η θέση του πιστού είναι να αρκείται στην χάρη Του και να περιμένει με υπομονή να δει πώς και πότε θα διαλέξει ο Κύριος να κάνει την έκβαση, όχι σύμφωνα με το δικό μας θέλημα αλλά με τη δική Του «βουλή και πρόγνωση» (Πράξ. 2/β/23).

Τα παραπάνω, βέβαια, ακούγονται αντίθετα με το "άλλο ευαγγέλιο", –αυτό της “Ευημερίας”– που όλο και περισσότερο κηρύττεται στις μέρες μας, το οποίο εντελώς ανθρωποκεντρικά υπόσχεται ανέσεις, πλούτη και κάθε είδους υλικές ευλογίες, και αποπροσανατολίζει τον πιστό σε μια άλλου είδους θρησκεία, όπου, αν δεν λατρεύεται η υπόλοιπη κτίση –όπως στην ιστορική ειδωλολατρία–, τελικά λατρεύεται ο εαυτός ΜΑΣ, οι δικοί ΜΑΣ και τα δικά ΜΑΣ. Στην αρχή του χρόνου, λοιπόν, ας λάβουμε υπόψη μας τα ίχνη... Τα ίχνη τα δικά μας, τα ίχνη του Χριστού και τα ίχνη του Θεού, αποδίδοντας σε αυτά την προσοχή που τους αντιστοιχεί. |

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ--02--ΤΥΧΙΚΟΣ


02--ΤΥΧΙΚΟΣ

Αρκετές φορές γεννήθηκε η απορία: Πού βρήκε ο Χριστός τα ενδύματα που φορούσε μετά την ανάσταση και τι είδους ρούχα μπορεί να ήταν αυτά; Ίσως μελλοντικά αναφερθούμε και σ' αυτό το ζήτημα. Εδώ Ο  Χριστός  ως  «ένδυμα»
όμως ασχολούμαστε με τη σκέψη ότι ο ίδιος ο Χριστός ΕΙΝΑΙ «ΕΝΔΥΜΑ» των πιστών. Το έχετε συλλογιστεί;
Ο Παύλος έγραψε στους Γαλάτες: «Επειδή όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε», ή όπως το λέει το αρχαίο κείμενο «Όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε» (Γαλ. 3/γ/27).

Με ποια έννοια λοιπόν μπορούμε να ενδυθούμε τον Χριστό; Ή, μάλλον, σύμφωνα με αυτό το εδάφιο, ΜΕ ΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΝΤΥΘΕΙ τον Χριστό, αφού το «ενεδύσασθε» είναι χρόνου αόριστου και αναφέρεται σε κάτι ΠΟΥ ΗΔΗ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ – εάν βέβαια αυτό έχει γίνει στη ζωή κάποιου.

Αλλά πώς γίνεται να έχουμε φορέσει τον Χριστό; Τι σημαίνει ότι αφού βαπτιστήκαμε έχουμε φορέσει/ντυθεί τον Χριστό; Και τι συμβαίνει με όσους, αν και πιστεύουν, δεν έχουν βαπτιστεί;

1. ΕΝΕΔΥΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ

Η πρώτη σκέψη μάς οδηγεί πίσω στον Κήπο της Εδέμ, όπου «έκαμε Κύριος ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους, και ενέδυσεν αυτούς» για να καλύψει τη σωματική τους γύμνια. Αλλά για να το κάνει αυτό ο Θεός, προφανώς χρειάστηκε να θυσιάσει κάποια ζώα, για να χρησιμοποιήσει τα δέρματά τους ως ενδύματα των Πρωτοπλάστων (Γέν. 3/γ/21).

Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι οι πιο πολλοί βαπτισμένοι χριστιανοί σήμερα –όχι μόνο οι τυπικοί και κατ’ όνομα αλλά και εκείνοι που μελετούν τις Γραφές και αντιμετωπίζουν με κάποια σοβαρότητα τα πνευματικά πράγματα– δεν έχουν αντιληφθεί αυτό το γεγονός.

2. ΩΣ ΡΥΠΑΡΟΝ ΙΜΑΤΙΟΝ

Οι άνθρωποι συνήθως έχουμε μεγάλη ιδέα για τη δικαιοσύνη μας. Το ίδιο θέλουμε να σκέφτονται και οι άλλοι για το άτομό μας. Ακόμη και ο αρχαίος Ιώβ, ο επονομασθής «δίκαιος», είχε για τον εαυτό του ιδιαίτερα καλή γνώμη, που δεν αποκλείεται ως ένα βαθμό να ήταν δικαιολογημένη. Είπε: «Εφόρουν δικαιοσύνην και ενεδυόμην την ευθύτητά μου ως επενδύτην και διάδημα» (Ιώβ 29/κθ/14). Όμως οι φίλοι του δεν συμφώνησαν και έπαυσαν να συζητούν μαζί του «διότι ήτο δίκαιος εις τους οφθαλμούς αυτού» και διότι «ο Ιώβ είπεν, Είμαι δίκαιος• και ο Θεός αφήρεσε την κρίσιν μου [=δεν μου έδωσε το δίκιο μου]» (Ιώβ 32/λβ/1, 34/λδ/5). Με άλλα λόγια, ο Ιώβ έφτασε στο σημείο να αντιπαραθέσει τη δικαιοσύνη του απέναντι στην θεία κρίση και, παρόλο που αναγνώριζε την κυριαρχία του Θεού, αμφέβαλλε για την ορθότητα της κρίσης Του. Είχε δίκαιο ο Ιώβ;

Πριν πολλά χρόνια είχαμε δημοσιεύσει σ’ αυτό το περιοδικό μια σειρά άρθρων με τίτλο «Το ΕΑΝ του Ιώβ», στα οποία αναλύαμε τη λογική που πρόβαλε ο πιστός αυτός άνθρωπος για να υποστηρίξει την ακεραιότητά του. Όμως κι αυτός ακόμη ο άνθρωπος για τον οποίο η ίδια η Βίβλος αναφέρει ότι «ήτο άμεμπτος και ευθύς, και φοβούμενος τον Θεόν, και απεχόμενος από κακού» (Ιώβ 1/α/1), χρειάστηκε στο τέλος –αντίθετα από τη δική του γνώμη– να παραδεχθεί την πραγματικότητα που του φανέρωσε ο Θεός και να ομολογήσει: «Ήκουον περί σου με την ακοήν του ωτίου, αλλά τώρα ο οφθαλμός μου σε βλέπει• διά τούτο βδελύττομαι εμαυτόν, και μετανοώ εν χώματι και σποδώ» (Ιώβ 42/μβ/5-6). Πόσο θυμίζει τούτη η ανταπόκριση του Ιώβ εκείνη του προφήτη Ησαΐα, όταν είχε το όραμα της δόξας του Κυρίου και φώναξε: «Ω τάλας εγώ! διότι εχάθην^ επειδή είμαι άνθρωπος ακαθάρτων χειλέων, και κατοικώ εν μέσω λαού ακαθάρτων χειλέων^ επειδή οι οφθαλμοί μου είδον τον Βασιλέα, τον Κύριον των δυνάμεων» (Ησ. 6/ς/5). Όμως ο Κύριος τακτοποίησε αυτή την ατέλεια του δούλου Του. Διαβάζουμε: «Τότε επέτασε προς εμέ εν εκ των Σεραφείμ έχον εν τη χειρί αυτού άνθρακα πυρός, τον οποίον έλαβε διά της λαβίδος από του θυσιαστηρίου. Και ήγγισεν αυτόν εις το στόμα μου και είπεν, Ιδού, τούτο ήγγισε τα χείλη σου και η ανομία σου εξηλείφθη και η αμαρτία σου εκαθαρίσθη» (Ησ. 6/ς/5-7). Έχοντας ήδη αυτή την εμπειρία, όταν αργότερα ο Ησαΐας αναφέρθηκε στην ανθρώπινη δικαιοσύνη, την περιέγραψε με τον πιο περιφρονητικό τρόπο: «Πάντες τωόντι εγείναμεν ως ακάθαρτον πράγμα, και πάσα η δικαιοσύνη ημών είναι ως ρυπαρόν ιμάτιον• διά τούτο επέσαμεν πάντες ως το φύλλον, και αι ανομίαι ημών αφήρπασαν ημάς ως ο άνεμος» (Ησ. 64/ξδ/6).

Ο Θεός δεν δέχεται το ένδυμα της δικής μας δικαιοσύνης, που είναι σαν ένα λερωμένο κουρέλι –στην πραγματικότητα δεν είναι διόλου δικαιοσύνη– αλλά μας καλύπτει με τη δικαιοσύνη του Χριστού, το αποτέλεσμα του έργου της θυσίας Του, το οποίο άρχισε με τη βάπτισή Του από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη, όταν ο Κύριος ζήτησε να βαπτιστεί από τον Πρόδρομο, λέγοντας «Ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. 3/γ/15). Τότε φορτώθηκε την αμαρτία της ανθρωπότητας και μόνο ύστερα απ’ αυτό ο Ιωάννης μπόρεσε να διακηρύξει για τον Κύριο: «Ιδού, ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1/α/29).

Μια όμορφη σχετική σκηνή βρίσκουμε στην προφητεία του Ζαχαρία όπου γίνεται λόγος για κάποιον ιερέα, που είχε ίδιο όνομα με τον Κύριό μας Ιησού, ο οποίος ήταν «ενδεδυμένος ιμάτια ρυπαρά» και ο Κύριος είπε:«Αφαιρέσατε τα ιμάτια τα ρυπαρά απ' αυτού• και προς αυτόν είπεν, Ιδού, αφήρεσα από σου την ανομίαν σου και θέλω σε ενδύσει ιμάτια λαμπρά» (Ζαχ. 3/γ/3-4). Αν και αυτή η περιγραφή αφορά ίσως συγκεκριμένο γεγονός του παρελθόντος, πολύ ωραία περιγράφει αυτό που συμβαίνει με κάθε μετανοημένο αμαρτωλό, που όπως ο Άσωτος Υιός επιστρέφει στον Πατέρα Θεό, κι Εκείνος με αγάπη αλλά και χωρίς να παραβιάζει την αιώνια δικαιοσύνη Του, μπορεί τώρα να πει: «Φέρετε έξω την στολήν την πρώτην και ενδύσατε αυτόν, και δότε δακτυλίδιον εις την χείρα αυτού και υποδήματα εις τους πόδας» (Λουκ. 15/ιε/22).


3. ΤΟ ΝΤΥΣΙΜΟ ΤΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ

Σε κάποιες εκκλησίες συνηθίζουν κατά τη βάπτιση να φορούν στους νεοφώτιστους καινούργια ρούχα, συνήθως λευκά, για να συμβολίσουν εξωτερικά την αλλαγή που γίνεται μέσα τους. Όσο όμως κι αν αυτό είναι χρήσιμο ή διδακτικό, δεν αλλάζει την ουσιαστική πνευματική πραγματικότητα, ότι το νέο αυτό ένδυμα δεν έχει καμία αξία αν δεν υπάρχει εσωτερικά το ΝΤΥΣΙΜΟ μας με τον ίδιο τον ΧΡΙΣΤΟ. Γράφοντας σε πιστούς της αποστολικής εκκλησίας ο Παύλος υπενθυμίζει μία πραγματικότητα γνωστή σε αυτούς, όπως θα έπρεπε να είναι και σ’ εμάς σήμερα. Όσοι έχετε βαφτιστεί στο όνομα του Χριστού«εις άφεσιν αμαρτιών» (Πράξ. 2/β/38), όλοι εσείς που έχετε πιστέψει στον Χριστό ως τον υποσχεμένο Μεσσία, έχετε φορέσει τον Χριστό^ «όσοι εβαπτίσθητε εις Χριστόν, Χριστόν ενεδύθητε» (Γαλ. 3/γ/27). Φοράω ή ντύνομαι κάποιον, υπό μία έννοια σημαίνει ότι αποδέχομαι τον χαρακτήρα του και θέλω να ενεργώ έτσι ώστε να μοιάζω σ’ εκείνον.

Ενδύομαι τον Χριστό σημαίνει ταυτίζομαι με το χαρακτήρα Του, τα συναισθήματα και τα έργα Του γίνονται δικά μου. Ένας εκκλησιαστικός συγγραφέας σημείωσε: «Αν φορέσεις τον Υιό του Θεού, και γίνεις όπως Εκείνος, έχοντας τον Υιό μέσα σου και γινόμενος όπως Εκείνος, γίνεσαι μέλος της ίδιας οικογένειας και κοινωνός θείας φύσης» (Β~ Πέτρ. 1/α/4, Ιωάν. 1/α/12, Γαλ. 3/γ/26). Θεωρείται δεδομένο ότι αν κάποιος “ντυθεί” όπως κάποιος άλλος, κατά κάποιο τρόπο οικειοποιείται τις ιδιότητες εκείνου την μορφή του οποίου έχει ντυθεί. Αν κάποιος φορέσει π.χ. στολή αστυνομικού, θεωρείται από τους άλλους ως αστυνομικός και αν δεν έχει όντως αυτή την ιδιότητα, τότε αυτό αντιμετωπίζεται ως εξαπάτηση και απαγορεύεται, επειδή πρόκειται για «αντιποίηση αρχής».  

Στην περίπτωση του χριστιανού πιστού, αυτό σημαίνει να αναλάβει στοιχεία του Χριστού και να ακολουθεί στα βήματά Του, σκεφτόμενος και πράττοντας όπως Εκείνος. Στην Επιστολή προς Ρωμαίους διαβάζουμε ότι «συνετάφημεν μετ' αυτού διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών διά της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν» (Ρωμ. 6/ς/4). Έτσι μαθαίνουμε ότι, όπως Εκείνος αναστήθηκε από τους νεκρούς, έτσι κι εμείς πρέπει στο εξής, σαν αναστημένοι μαζί από τον τάφο του Χριστού, να περπατήσουμε στο δρόμο μιας καινούργιας ζωής. Αυτό ο Παύλος το εξηγεί καθαρότερα στην Ρωμ. 13/ιγ/14 όπου λέει: «Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής», δηλαδή να ντυθούμε τον Κύριο και να μην αφήνουμε τον παλαιό αμαρτωλό εαυτό να μας παρασύρει στην ικανοποίηση των επιθυμιών της σάρκας, όπως συνέβαινε στην παλιά μας ζωή.

Μιλώντας εδώ για το χριστιανικό βάπτισμα, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η εντολή του Χριστού στους Αποστόλους δεν ήταν απλώς και μόνο να βαπτίζουν τους νέους μαθητές, αλλά επίσης να τους διδάσκουν «να φυλάττωσι πάντα» όσα Εκείνος παρήγγειλε (Ματθ. 28/κη/20). Αν κάποιος απλώς βαπτιζόταν στο νερό αλλά δεν φρόντιζε να διδάσκεται τις εντολές του Κυρίου και να τις τηρεί στη ζωή του, αυτός δεν είχε καμία ωφέλεια από τη συμμετοχή του στο βάπτισμα, όπως δεν ωφελήθηκε ο Μάγος Σίμων στη Σαμάρεια αλλά και εκατομμύρια βαπτισμένων σε διάφορες “χριστιανικές” εκκλησίες, που ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί τους βάπτισαν οι γονείς τους ή σπάνια έχουν καταλάβει γιατί ζήτησαν οι ίδιοι να βαπτιστούν όταν ομολόγησαν πίστη στον Χριστό. Γι’ αυτό δυστυχώς ζούμε σε έναν χριστιανικό κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό και τη ζωή Του, με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες σε άτομα, οικογένειες και τις κοινωνίες μας.


4. ΜΕ ΕΦΟΡΕΣΕΝ ΕΠΕΝΔΥΜΑ

Ο άνθρωπος που έλαβε αυτή την ευλογημένη εμπειρία, μπορεί στη συνέχεια να έρθει στη δεύτερη σκέψη, που πηγάζει από την προφητεία του Ησαΐα που γράφει: «Θέλω ευφρανθή τα μέγιστα επί τον Κύριον• η ψυχή μου θέλει αγαλλιασθή εις τον Θεόν μου• διότι με ενέδυσεν ιμάτιον σωτηρίας, με εφόρεσεν επένδυμα δικαιοσύνης, ως νυμφίον ευπρεπισμένον με μίτραν και ως νύμφην κεκοσμημένην με τα πολύτιμα αυτής καλλωπίσματα» (Ησ. 61/ξα/10).

Στην παραβολή του Άσωτου Υιού που προαναφέρθηκε, ο πατέρας καλεί το σπιτικό του: «Ας ευφρανθώμεν, διότι ούτος ο υιός μου νεκρός ήτο και ανέζησε, και απολωλώς ήτο και ευρέθη. Και ήρχισαν να ευφραίνωνται» (Λουκ. 15/ιε/23-24). Σε απόλυτη αρμονία και με το ίδιο πνεύμα ο Κύριος Ιησούς περιγράφει πως το ίδιο συμβαίνει στα υπερβατικά επίπεδα: «Ούτω, σας λέγω, χαρά γίνεται ενώπιον των αγγέλων του Θεού διά ένα αμαρτωλόν μετανοούντα» (Λουκ. 15/ιε/10).

Με όλα αυτά υπόψη ο Παύλος έγραφε στους Ρωμαίους: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν διά του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, διά του οποίου ελάβομεν και την είσοδον διά της πίστεως εις την χάριν ταύτην, εις την οποίαν ιστάμεθα και καυχώμεθα εις την ελπίδα της δόξης του Θεού» (Ρωμ. 5/ε/1-2). Πόσο θαυμαστό το δώρο του Θεού για μας τους ανθρώπους!


5. ΘΕΟΥ ΤΟ ΔΩΡΟΝ

Πολλοί εκκλησιαστικοί δάσκαλοι προσπαθούν να παρακινήσουν τους οπαδούς τους σε κάθε προσπάθεια, ώστε να αλλάξουν οι ίδιοι τον εαυτό τους για να φαίνονται, εξωτερικά τουλάχιστον, διαφορετικοί από πριν. Αυτό είναι μόνο ένα έργο εθελοθρησκείας, που στο ταμείο του Θεού δεν έχει κανένα αντίκρισμα.

Στο αρχαίο βιβλίο του Ιώβ τίθεται η πολύ λογική ερώτηση: «Τις δύναται να εξαγάγη καθαρόν από ακαθάρτου;» και το ίδιο κείμενο απαντά με κατηγορηματικό τρόπο: «Ουδείς» (Ιώβ 14/ιδ/4). Ο Παύλος θα το πει με δικό του τρόπο: «Το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν• επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται• αλλ' ουδέ δύναται» (Ρωμ. 8/η/7). Και στους Γαλάτες εξηγεί το γιατί: «Η σαρξ επιθυμεί εναντία του Πνεύματος, το δε Πνεύμα εναντία της σαρκός• ταύτα δε αντίκεινται προς άλληλα, ώστε εκείνα, τα οποία θέλετε, να μη πράττητε» (Γαλ. 5/ε/17). Όσο λοιπόν και αν προσπαθεί ο άνθρωπος από μόνος του, με σαρκικές δυνάμεις, να εκτελέσει το θέλημα του Θεού και να ζήσει σωστά ως χριστιανός, ματαιοπονεί, επειδή όπως εξηγεί ο Παύλος αλλού: «Δεν κατοικεί εν εμοί, τουτέστιν εν τη σαρκί μου, αγαθόν• επειδή το θέλειν πάρεστιν εις εμέ, το πράττειν όμως το καλόν δεν ευρίσκω» (Ρωμ. 7/ζ/18).

Αφού από μόνοι μας καμία αλλαγή δεν μπορούμε να παράγουμε, αυτή πρέπει να γίνει ΑΝΩΘΕΝ, όπως εξήγησε ο Κύριος στον Νικόδημο: «Εάν τις δεν γεννηθή άνωθεν, δεν δύναται να ίδη την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. 3/γ/3). Τούτο είναι το απαράμιλλο θαύμα του έργου του Χριστού, όπου ο αμαρτωλός καλείται όχι να γίνει οπαδός κάποιας θρησκείας αλλά κοινωνός θείων δυνάμεων που συντελούν μέσα του το θαύμα της αναγέννησης.


6. ΙΕΡΕΙΣ ΝΤΥΜΕΝΟΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Ο Ψαλμωδός έγραψε προφητικά: «Οι ιερείς σου ας ενδυθώσι δικαιοσύνην, και οι όσιοί σου ας αγάλλωνται» (Ψαλμ. 132/ρλβ/9). Αυτό γράφτηκε βεβαίως για την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης, όταν οι ιερείς έπρεπε πριν από κάθε λειτουργία τους, πάνω απ’ όλα να κάνουν αδιάκοπα θυσίες για τον ίδιο τους τον εαυτό. Η προς Εβραίους Επιστολή εξηγεί: «Πας αρχιερεύς, εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, [...] είναι περιενδεδυμένος ασθένειαν• και διά ταύτην χρεωστεί, καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού να προσφέρη θυσίαν υπέρ αμαρτιών» (Εβρ. 5/ε/1-3).

Οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι είναι οι σημερινοί «ιερείς και βασιλείς», που συμμετέχουν στην ιεροσύνη των πιστών, όμως έχει τούτος ο λόγος περιεχόμενο; Είναι αληθινά ντυμένοι με δικαιοσύνη οι σημερινοί «ιερείς» του Κυρίου – όλοι αυτοί που ισχυρίζονται ότι ανήκουν σ’ αυτή την έντιμη τάξη; Κάποια φορά ο Κύριος Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Σας λέγω ότι εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5/ε/20). Πόσο αυτός ο λόγος έχει σχέση με τη “φτηνή χάρη” που διαφημίζουν πολλοί σημερινοί ποιμένες και οι ακόλουθοί τους, είναι αντικείμενο διερεύνησης. Αν όμως θέλουμε να εισέλθουμε στην Βασιλεία των Ουρανών (όπως και αν καταλαβαίνετε αυτό τον όρο), απαραίτητη προϋπόθεση από Κυρίου είναι η περίσσεια δικαιοσύνης στη ζωή μας.

Μπορεί όμως να ισχυριστεί εύλογα κάποιος: Αφού ο Χριστός «εγενήθη εις ημάς σοφία από Θεού, δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις» (Α~ Κορ. 1/α/30), γιατί να ενδιαφερόμαστε να δείξουμε δική μας δικαιοσύνη; Σωστή, όμως και λάθος συνάμα, αυτή η σκέψη, επειδή όντως δεν είναι η ανθρώπινη δικαιοσύνη που λειτουργεί στη ζωή του πιστού, όμως καλούμαστε να είναι τα μέλη μας όχι «όπλα αδικίας εις την αμαρτίαν», αλλά «όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν» (Ρωμ. 6/ς/13).

Εξυπακούεται, λοιπόν, ότι η δικαιοσύνη του Θεού δεν μπορεί να φανερωθεί αυτομάτως στη ζωή των πιστών^ χρειάζεται εμείς να μη λησμονούμε ότι  «τα σώματά μας είναι μέλη του Χριστού» (Α~ Κορ. 6/ς/15) και να διαθέτουμε τον εαυτό μας ως σκεύος τίμιας χρήσης. Κάθε φορά που τα μέλη μας συμμετέχουν σε κάποια πράξη, αυτό φανερώνει και τίνος μέλη είναι^ όπως στο παράδειγμα που αναφέρει ο Παύλος και όπου τα μέλη μας (που θεωρητικά πρέπει να είναι μέλη Χριστού) μπορεί να καταντήσουν «μέλη πόρνης». «Μη γένοιτο»!


7. ΕΝΕΔΥ΄ΘΗΤΕ Ή ΕΝΔΥΘΗ΄ΤΕ;

Μέχρι τώρα διαβάσαμε και συζητήσαμε ότι ο χριστιανός κατά τη βάπτισή του ΕΝΔΥΘΗΚΕ τον Χριστό, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτή η “ένδυση” είναι μόνιμη και αμετάτρεπτη. Δεν ακολουθεί τον πιστό μηχανικά ή μαγικά, συνεχώς και αμετάβλητα. Γι’ αυτό σε άλλες Επιστολές παραινούμαστε: «Ενδύθητε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, και μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής» (Ρωμ. 13/ιγ/14) και «Σταθήτε περιεζωσμένοι την οσφύν σας με αλήθειαν και ενδεδυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης» (Εφεσ. 6/ς/14). Αυτοί που καλούνται να ΕΝΔΥΘΟΥΝ εδώ τον Χριστόν, δεν είναι άλλοι από τους δικούς Του πιστούς, και είναι αυτοί που καλούνται να είναι ντυμένοι με τον θώρακα της δικαιοσύνης.

Θα λέγαμε πως, με τον ίδιο τρόπο που κάθε πρωί φορούμε ξανά τα ρούχα μας, έτσι και κάθε πρωί θα πρέπει να θυμόμαστε να ντυθούμε ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, όπως επίσης να αναλαμβάνουμε και να φορούμε την πανοπλία του Θεού (Εφεσ. 6/ς/11) για να μπορέσουμε να αντισταθούμε στην ώρα της σατανικής επίθεσης και να μείνουμε σταθεροί στη θέση που μας έταξε ο Κύριος, ο ουράνιος στρατολόγος.


8. ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΑΠΕΚΔΥΣΗ

Για να γίνει όμως η ένδυσή μας με τον Χριστό, πρέπει πρώτα να γίνει η απέκδυσή μας από τον παλαιό άνθρωπο της σάρκας. Όταν ο Παύλος έγραψε «Να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον», προηγουμένως είχε πει: «Να απεκδυθήτε τον παλαιόν άνθρωπον τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας, και να ανανεόνησθε εις το πνεύμα του νοός σας και να ενδυθήτε τον νέον άνθρωπον, τον κτισθέντα κατά Θεόν εν δικαιοσύνη και οσιότητι της αληθείας» (Εφεσ. 4/δ/21-24). Άρα δεν υπάρχει κάτι δικό μας, πάνω από το οποίο θα προσθέσουμε τον Χριστό, αλλά μάλλον πρέπει να φύγει κάθε τι από εμάς, ώστε να μείνει ΜΟΝΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ.

Στην Επιστολή προς Κολοσσαείς επίσης διαβάζουμε: «Ενεδύθητε τον νέον, τον ανακαινιζόμενον εις επίγνωσιν κατά την εικόνα του κτίσαντος αυτόν, όπου [...] τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός» και θα προσθέσει: «ενδύθητε [ντυθείτε] λοιπόν, ως εκλεκτοί του Θεού άγιοι και ηγαπημένοι, σπλάγχνα οικτιρμών, χρηστότητα, ταπεινοφροσύνην, πραότητα, μακροθυμίαν, υποφέροντες αλλήλους και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τινος• καθώς και ο Χριστός συνεχώρησεν εις εσάς, ούτω και σεις• και εν πάσι τούτοις ενδύθητε [ντυθείτε] την αγάπην, ήτις είναι σύνδεσμος της τελειότητος. Και η ειρήνη του Θεού ας βασιλεύη εν ταις καρδίαις υμών, εις την οποίαν και προσεκλήθητε εις εν σώμα• και γίνεσθε ευγνώμονες» (Κολ. 3/γ/10-15).1

Είναι αυτό που με άλλα λόγια τονίζει: «Σας παρακαλώ εγώ ο δέσμιος εν Κυρίω να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως, καθ' ην προσεκλήθητε» και «να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού» (Εφεσ. 4/α/1, Κολ. 1/α/10).

Ο Παύλος γνώριζε πολύ καλά τι έγραφε. Το ερώτημα είναι πόσο εμείς γνωρίζουμε αυτές τις προτροπές και παρακλήσεις, και πόσο ενδιαφερόμαστε για να συμβαίνουν στη ζωή μας. |


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Είναι πολύ ενδιαφέρον εδώ να προσέξουμε πώς τοποθετούνται τα σχετικά ρήματα στο αρχαίο κείμενο, όπου πρώτα λέει απόθεσθε, ύστερα απεκδησάμενοι και μετά προσθέτει το ενδυσάμενοι (τα δύο τελευταία είναι μετοχές αορίστου μέσης φωνής), που σημαίνει: Έχοντας πρώτα απεκδυθεί, τώρα προχωρήστε και στο να ενδυθείτε.
________________________________________

•     Με βάση όσα αναπτύχθηκαν σ’ αυτό το άρθρο,  μπορούμε να καταλάβουμε πιο σωστά τη σημασία του ρήματος «ενδύω» και στη φράση που αναφέρθηκε από τον Χριστό, όταν υποσχέθηκε την βάπτιση της Εκκλησίας με Άγιο Πνεύμα, λέγοντας: «Ιδού, εγώ αποστέλλω την επαγγελίαν του Πατρός μου εφ' υμάς• σεις δε καθήσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ εωσού ενδυθήτε δύναμιν εξ ύψους» (Λουκ. 24/κδ/49), αλλά και φράσεις του Παύλου, όπως «Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν» (Α~ Κορ. 15/ιε/53), που αναφέρεται στο ένδοξο σώμα που θα λάβουν οι πιστοί κατά την ανάσταση. |

“”””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””

Μπορώ να αγαπήσω



«Αλλά ο Θεός δείχνει την αγάπη του για εμάς διότι, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί,
ο Χριστός πέθανε για εμάς» (Ρωμ. 5/ε/8).

Πότε ήταν η τελευταία φορά που σταματήσαμε για να σκεφτούμε το μέγεθος της αγάπης του Θεού; Έχουμε άραγε κατανοήσει τι ακριβώς σήμαινε για τον Θεό να στείλει ως δώρο τον Ιησού στη Γη, ώστε να γίνει θυσία για τις αμαρτίες μας; Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν στην αλήθεια του Ευαγγελίου, επειδή δε μπορούν να καταλάβουν για πιο λόγο ο Θεός θα έδειχνε τέτοια αγάπη σε εμάς ενώ δεν την αξίζουμε. «Δεν είναι δίκαιο», λένε, «Γιατί ο Θεός να με αγαπά και να θέλει να με συγχωρήσει; Αυτό που μου αξίζει, είναι να πληρώσω για τις αμαρτίες μου». Πώς απαντάμε;

Μια κατάλληλη απάντηση θα ήταν: «Ναι, αυτό που μας αξίζει είναι να πληρώσουμε εμείς για κάθε αμαρτία που μας απομακρύνει από την τέλεια αγιότητα του Θεού. Παρόλα αυτά, είτε μας αρέσει είτε όχι, και ασχέτως αν φαίνεται `πολύ καλό για να είναι αληθινό', η αλήθεια είναι πως το χρέος έχει ήδη πληρωθεί. Δεν έχουμε τη δυνατότητα ούτε είναι στην εξουσία μας να αλλάξουμε αυτή την αλήθεια, όσο κι αν προσπαθούμε να κερδίσουμε την αγάπη του Θεού `ξεπληρώνοντας τις αμαρτίες μας’ με διάφορα καλά έργα ή θρησκευτικές δραστηριότητες. Το μόνο που μένει, είναι, αφού δεχτούμε αυτή την τόσο σημαντική αλήθεια, ν’ αφιερώσουμε τη ζωή μας στη βαθύτερη κατανόησή της, και στη γνωστοποίησή της σε όλο τον κόσμο, για τη δόξα του Θεού».

Οι συνέπειες είναι τεράστιες, καθώς έτσι μπορούμε να κοιτάξουμε πέρα από τον εαυτό μας και να μοιραστούμε αυτή την αγάπη με άλλους. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί να είναι γνωστός, κατανοητός και αποδεκτός – με μία λέξη, αγαπητός. Όμως κάθε προσπάθεια να καλύψουμε αυτή την ανάγκη από μόνοι μας, σύντομα μας μετατρέπει σε άκρως εγωιστές και εσωστρεφείς. Καταλήγουμε να ενεργούμε επιζήμια στη ζωή και τις ενέργειες άλλων, ενώ γινόμαστε εξαρτώμενοι από ανθρώπους για να νοιώθουμε αγάπη, αποδοχή και δύναμη για να ζούμε.

Αλλά κάθε πηγή αγάπης και αποδοχής πέρα από τον Θεό, είναι άκρως αναξιόπιστη, μη επαρκής και με αβέβαιο μέλλον. Είναι ουσιαστικό λοιπόν να δεχτούμε την προσφορά της τέλειας και αστείρευτης πηγής αγάπης, η οποία έχει ήδη εξασφαλιστεί για εμάς, πληρωμένη με το αίμα του Ιησού. Το έχουμε συνειδητοποιήσει πλήρως αυτό μέχρι τώρα; Ναι, έχει ΗΔΗ αγοραστεί. Και το καταπληκτικό αυτό δώρο δεν απαιτεί την πλήρη κατανόησή του από τον άνθρωπο αλλά προσφέρεται σε όσους το δεχτούν.

Γνωρίζοντας ότι αυτή η βασική μας ανάγκη έχει καλυφθεί τη στιγμή που δεχτήκαμε το Ευαγγέλιο, και καθώς συνεχίζουμε να καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο το εκπληκτικό σχέδιο του Θεού, που σκοπό έχει να μας φέρει πάλι κοντά Του, μπορούμε πλέον να διοχετεύουμε αυτή την αγάπη και σε άλλους. «Αγαπάμε γιατί Αυτός πρώτος μας αγάπησε» (Α' Ιωάν. 4/δ/19). «Επειδή μας έχει κυριεύσει η αγάπη του Χριστού, δε ζούμε πλέον για τον εαυτό μας» (Β' Κορ. 5/ε/14-15).
Του είπα: «Αν με γνώριζες, δε θα με ήθελες,

οι ουλές μου είναι κρυμμένες πίσω από τη μάσκα που φοράω.»

Μου είπε: «Παιδί μου, οι δικές μου ουλές είναι βαθύτερες,

κι είναι η αγάπη μου για σένα που τις προκάλεσε.»
Με αγαπάει, με αγαπάει, τώρα μπορώ κι εγώ να αγαπήσω εσένα,

επειδή Εκείνος που με ξέρει καλύτερα απ' όλους, με αγαπάει περισσότερο απ' όλους.

Με αγαπάει, σε αγαπάει, πιάσε κι εσύ σε παρακαλώ το χέρι μου,

μπορούμε πλέον να αγαπάμε ο ένας τον άλλο, επειδή Εκείνος μας αγαπάει!

Μακάρι οι παραπάνω στίχοι να γίνουν βαθιά αντιληπτοί στο μυαλό μας, και να γνωρίσουμε καλά «...την αγάπη του Χριστού, που ξεπερνάει κάθε ανθρώπινη γνώση^ έτσι θα γεμίσει η ζωή μας με την πλούσια χάρη του Θεού» (Εφεσ. 3/γ/19).
Από Συνεργάτη