Από τη φωνή του Ευαγγελίου
ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΖΩΔΙΆΤΗ (Ανάγνωσμα: Λουκάς 18:10—14)
1ον /. ΘΡΗΣΚΟΣ ΝΑΙ—ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ ΟΧΙ
Η παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου
10…δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο Ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης. 11Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: Θεέ μου σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας άδικος μοιχός ή και σαν αυτόν τον τελώνη.12 Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματα μου.
13--Ο Τελώνης αντίθετα στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό».14 Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό ενώ ο άλλος όχι. Γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί κι’ όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Σε ρωτά κάποιος αν είσαι χριστιανός και η απάντηση σου είναι χωρίς δισταγμό»και βέβαια είμαι. Δε σκοτώνω δεν κλέβω πηγαίνω στην Εκκλησία και δίνω λεφτά στο Θεό. Τι άλλο θέλεις να κάνω;»
Κάνοντας όλ’ αυτά νομίζεις πως είσαι χριστιανός. Μα αυτά τα κάνει κι ένας Μωαμεθανός. Ποια η διαφορά μεταξύ του ενός και του άλλου; Και ο ένας και ο άλλος κάνει τα ίδια έργα.
Η ιστορία μας μιλάει για έναν άνθρωπο που εκκλησιάζονταν προσευχόταν και γενικά ήταν άνθρωπος με βαθιά θρησκευτική συναίσθηση και ζήλο. Εμείς θα λέγαμε ότι ήταν άξιος συγχαρητηρίων. Τι είπε όμως ο Χριστός γι αυτόν τον άνθρωπο με τα καλά και αξιοθαύμαστα έργα; Είπε πως δεν πήγε στο σπίτι του δικαιωμένος. Θα λέγαμε σήμερα ότι δεν ήταν χριστιανός.
Ποιό ήταν το λάθος αυτού του Φαρισαίου; Προσπάθησε να δικαιώσει τον εαυτό του από μόνος του κερδίζοντας την εύνοια και τη συγχώρηση του Θεού με τις δικές του προσπάθειες. Τίποτα δεν ήταν ίσως ψέμα από αυτά που ανέφερε στην προσευχή του.
Ο Χριστός μας λέει όμως καθαρά πως δεν μπορεί ο άνθρωπος να πετύχει τη δικαίωση του μόνος. Διαβάζουμε στη βίβλο: «Γιατί πράγματι με παροχή χάρης έχετε σωθεί μέσω της πίστεως. Και αυτό δεν είναι επίτευγμα δικό σας. είναι δώρο του Θεού. Δεν είναι αμοιβή έργων. Σας το λέω για να μη τυχόν και καυχηθεί κανείς.(Εφεσίους 2:8—9).
Η καύχησης του Φαρισαίου στα καλά του έργα αυτά δεν ήταν η φυσική απόρροια από τη δικαιωμένη και αναγεννημένη φύση του αλλά απλά ένα αντάλλαγμα που προσπαθούσε να «πουλήσει» στο Θεό εξαγοράζοντας έτσι την εύνοια Του. Εκείνος που πραγματικός δεν καυχάται ποτέ για τον εαυτό του αλλά για τη χάρη του Θεού που τον ικάνωσε να γίνει εκτελεστής έργων που δοξάζουν το Θεό.
Ο Απόστολος Παύλος αποδίδει κάθε τι που είναι και κάνει στο Θεό. «Όποιος καυχιέται για τη χάρη του Θεού να καυχιέται»
(Α΄ Κορινθίους 1:31και 15:10)
Τι είναι επιτέλους δικαίωση; Η λέξη μας φέρνει σε μια σκηνή δικαστηρίου. Υπόδικος είναι ο άνθρωπος και η ενοχή του έχει αποδειχτεί.»Πάντες ήμαρτον» βροντοφωνάζει η Αγία Γραφή. Για τον ένοχο υπάρχει καθορισμένη ποινή και για την ενοχή είναι θάνατος. Θα έπρεπε ο ένοχος αμαρτωλός σίγουρα να πεθάνει αντί γι αυτόν όμως ο Θεός στέλνει το γιό Του ο Οποίος με τη θέληση Του έρχεται να πάρει τη θέση του ένοχου ανθρώπου. Ο Χριστός ήρθε σε τούτη τη γη με το μοναδικό σκοπό να πεθάνει για τις αμαρτίες μας.
Ο σταυρικός θάνατος του Χριστού δε μας δικαιώνει αυτόματα. Ο άνθρωπος πρέπει να δεχτεί προσωπικά το έργο αυτό της θείας δικαίωσης που προσφέρει ο Θεός. Τη στιγμή που δέχεται δια της πίστεως δικαιώνεται. Και εσύ προσωπικά πάρεις μια τέτοια απόφαση θα πάψεις να είσαι ένοχος απέναντι στο Θεό. Θα είσαι δικαιωμένος σωσμένος χριστιανός. Τη στιγμή που δέχεσαι το έργο του Χριστού ελευθερώνεσαι όχι μόνο από την ενοχή της αμαρτίας αλλά και από τη δύναμη της. Η ζωή σου αλλάζει. Παύεις να κυνηγάς την αμαρτία αν και η αμαρτία συνεχίζει να σε κυνηγά. Η πάλη με την αμαρτία συνεχίζεται σκληρά αλλά τώρα δεν είσαι πια σκλάβος της αλλά στόχος της.
Ο Φαρισαίος νόμιζε ότι μπορούσε να δικαιωθεί με τις νηστείες τις δωρεές του και την εξωγυαλισμένη ηθική του. αν όμως ο Χριστόςδεχόταν τον τρόπο αυτό δικαίωσης του Φαρισαίου θα έκανε τον εαυτό Του χρεώστη απέναντι στον άνθρωπο. Δεν είναι όμως χρεώστης κανενός ανθρώπου ο Θεός. Αντίθετα ο άνθρωπος είναι οφειλέτης απέναντι στο Θεό. Ο Θεός σου ζητά σήμερα να δεχτείς τη χάρη Του. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τόσα πολλά ώστε να κερδίσει την εύνοια του Θεού.
Αν θα μπορούσε να τα καταφέρει ο άνθρωπος μόνος του δε θα υπήρχε μια ανάγκη να έρθει και να σταυρωθεί ο Χριστός. Μην αυταπατάσαι. Θρήσκος και ηθικός δε σημαίνει αυτόματα και δικαιωμένος. Σε ρωτώ: Είσαι δικαιωμένος; Έχεις δεχτεί προσωπικά τη θυσία του Χριστού; Έχεις απαλλαγεί από το φορτίο και τη σκλαβιά της αμαρτίας; Ή απόφαση είναι δική σου. Αμήν.
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Η ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ (Σπύρου Ζωδιάτη
Από τη Φωνή του Ευαγγελίου [Μάρτιος—2008]
2ον/ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ: Ματθαίος 17:14—23
Μήπως υποφέρεις από σκλαβιά; Δεν εννοώ κατ’ ανάγκη πολιτική σκλαβιά. Δεν εννοώ την αναγκαστική μας αιχμαλωσία στους νόμους της φύσης. Είναι αλήθεια ακόμα ότι για τις περισσότερες αιχμαλωσίες μας δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Πολλές φορές η υπακοή μας είναι ο μόνος τρόπος να διατηρηθούμε στη ζωή.
Υπάρχουν όμως σκλαβιές που έχουν να κάνουν μόνο με μας σαν άτομα. Κάποτε φταίμε γι’ αυτές και κάποτε όχι. Νομίζεις συχνά ότι είσαι ο κύριος του εαυτού σου αλλά τη μάχη την κερδίζει ο καπνός. Για φαντάσου ένα νεκρό χόρτο να καταφέρνει να αιχμαλωτίζει έναν ολόκληρο άνθρωπο με λογική και θέληση. Και ύστερα νομίζεις πως είσαι δυνατός. Άλλες φορές πάλι γινόμαστε αιχμάλωτοι μιας κατάστασης για την οποία ίσως προσωπικά να μην ευθυνόμαστε καθόλου. Σε τούτη την κατηγορία ανήκουν κάποια κληρονομική αρρώστια –κάποια αδυναμία του νου-κάτι άλλο.
Γι’ αυτό το κάτι άλλο που πρέπει να πάμε; Αν είναι κάτι που ο
Θεός επέτρεψε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πάμε σ’ Αυτόν. Κανένας άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τον πόνο μας και να τον ξαλαφρώσει.
Το μονάκριβο παιδί είναι άρρωστο. Η καρδιά του πατέρα ραγίζει βλέποντας το γιό του να σεληνιάζεται. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση του γονιού αυτού. Τι θα έκανες άραγε; Το πρώτο πράγμα που θα κάναμε θα ήταν να πάμε σε όλους τους γιατρούς που ειδικεύονται στο θάμα αυτό. Τι θα κάνεις όμως αν ανακαλύψεις πως και οι ειδικοί γιατροί είναι ανίκανοι να βοηθήσουν; Θα τα βάλεις με το Θεό; θα πάψεις να πιστεύεις; Θα χάσεις κάθε ελπίδα;
Πρόσεξε γιατί αν κάνεις το παραπάνω επεκτείνεις εσύ ο ίδιος τη δυστυχία σου. Είναι αλήθεια άσχημο να είναι κανείς άνθρωπος αβοήθητος αλλά όταν γυρίζει την πλάτη του στο Θεό η κατάσταση του γίνεται τραγική. Η θλίψη χωρίς πίστη είναι κάτι ανυπόφορο. Με την πίστη όμως μπορεί να μεταβληθεί σε απροσδόκητη ευλογία. Πέταξε την ελπίδα έξω από την ζωή σου και μπορείς να είσαι σίγουρος ότι θα τα χάσεις όλα. Μια τέτοια κατάσταση ο πατέρας του σεληνιασμένου παιδιού δεν επέτρεψε να δημιουργηθεί στην ψυχή του. Πήγε στους μαθητές του Χριστού μα κι εκείνοι δεν κατάφεραν να θεραπεύσουν το παιδί του. Αλλά πάλι δεν έχασε την ελπίδα του. Πήγε απευθείας στο Χριστό. Κι εκεί βρήκε την λύση και την απελευθέρωση του παιδιού του.
Ας υποθέσουμε όμως πως και ο Χριστός για όλους που Εκείνος γνωρίζει αρνιόταν να δώσει θεραπεία. Όχι βέβαια γιατί δεν είχε τη δύναμη να κάνει κάτι άλλο αλλά επειδή το θεωρούσε καλύτερο για το αιώνιο μέλλον του πατέρα του παιδιού του αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Πιστεύω ότι αυτός ο πατέρας θα συνέχιζε να πιστεύει να ελπίζει και να περιμένει. Τι στ’ αλήθεια θα κέρδιζε αν έπαυε να ελπίζει; Απολύτως τίποτα. Ίσως κι εσύ για τον ένα ή για τον άλλο λόγο έπαψες να ελπίζεις. Πες μου ειλικρινά τι θα κερδίσεις;
Μια βασική αλήθεια πρέπει όλοι να καταλάβουμε για το Θεό. Πως όταν δεν ενεργεί όπως εμείς θα θέλαμε δεν είναι επειδή είναι αδύνατος αλλά θεωρεί ότι θα είναι για το αιώνιο καλό σου και γενικότερο καλό ολόκληρης της δημιουργίας Του. Τούτος είναι πραγματικά ένας τοίχος τον οποίο δεν μπορεί να ξεπεράσεις. Αν είσαι άνθρωπος λογικός και σώφρων θα μείνεις εκεί που είσαι και δε θα αρχίσεις να βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο. Για ένα πράγμα μπορείς να είσαι βέβαιος ότι ο τοίχος δεν πρόκειται να γκρεμίσει. Μόνο το δικό σου κεφάλι θα σπάσει. Θλίψη λοιπόν χωρίς πίστη είναι αυτοκτονία.
Φίλε αναγνώστη αναγνώρισε ότι η θλίψη που επιτρέπει ο Θεός στη ζωή σου έχει κάποιο σκοπό. Όταν η ματιά στους τριγύρω σου φέρνει απόγνωση η ματιά προς τα πάνω φέρνει ελπίδα. Και τότε οπωσδήποτε θα έρθει κάποια ευλογία στη ζωή σου. δοκίμασε λοιπόν την ευλογημένη αυτή εμπειρία της πίστης που πραγματικά ελευθερώνει. ΑΜΗΝ
«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
Πρόσεχε Πως Χρησιμοποιείς Το Μνημονικό Σου.
Μελέτη του Σπύρου Ζωδιάτη
(φωνή του Ευαγγελίου Φεβρουάριος 2009
Έχεις ποτέ σκεφτεί πόσο σπουδαίο πράγμα είναι το μνημονικό σου; για φαντάσου να μη θυμώσουν καθόλου το παρελθόν σου να μη θυμόσουν τίποτα. Είναι αφάνταστη η ζωή μας χωρίς μνήμη.
Κι όμως τι είναι μνήμη; Είναι η δύναμη που σε βοηθά να μεταφέρεις το παρελθόν στο παρόν. Είναι και τραπεζίτης η μνήμη σου. Ότι δοκιμάζεις ότι βλέπεις ότι ακούς το παίρνει η μνήμη σου και το αποταμιεύει σε κάποιο χώρο του εσωτερικού σου. Μνήμη είναι η δύναμη που σε βοηθά να εισπράττεις ότι αποθήκευσες ή
ν’ αποθηκεύσεις για το μέλλον. Είναι μια τρανή απόδειξη πως δεν είσαι του παρόντος μόνο αλλά του παρελθόντος και του μέλλοντος.
Λες: «Εμένα το μνημονικό μου είναι χάλια δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα». Ή μπορείς να πεις: «Το μνημονικό είναι θαυμάσιο». Κάνεις το παρελθόν να ζωντανεύει μπροστά σου όποτε θέλεις. Έτσι νομίζουμε. Αλλά στην πραγματικότητα κάθε μνημονικό είναι τέλειο. Το να μη μπορώ να θυμηθώ κάτι δε θα πει πως το ξέχασα. Είναι αποθηκευμένο αλλά δεν το θυμάμαι αυτή τη στιγμή. Ίσως ξεπηδήσει μπροστά μου αργότερα. Πες την αλήθεια. Δε θυμάσαι πράγματα και γεγονότα που συνέβησαν πριν χρόνια χωρίς καν να το θελήσεις; Το κλειδί της αποθήκης της
μνήμης μας δεν το ορίζουμε απόλυτα. Πρόσεξε δεν ξεχνάς τίποτα. Ο τραπεζίτης τα φυλάει. Θα σου φέρει μπροστά σου προς χαρά και έπαινο ή προς ντροπή σου.
καμιά θρησκεία δεν αποδίδει τόση σπουδαιότητα στη μνήμη όσο ο χριστιανισμός. Λέει ο Χριστός π. χ. πως πρέπει να συγχωρούμε στους συνανθρώπους μας τα πταίσματα τους (Ματθαίος 6:11—12) …δώσε μας σήμερα τον απαραίτητο για τη ζωή μας άρτο και χάρισε μας τα χρέη των αμαρτιών μας όπως κι εμείς τα χαρίζουμε στους δικούς μας οφειλέτες…Μα για να γίνει αυτό χρειάζεται η μνήμη. Για να συγχωρήσεις κάτι που κάποιος σου έκανε είναι ανάγκη να θυμηθείς εκείνο που σου έκανε. Το ίδιο και η ευχαριστία στο θεό και στο συνάνθρωπο σου. πως μπορείς να ευχαριστήσεις κάποιον αν δε θυμηθείς το καλό που σου έκανε.
Κάθε φορά που κάθεσαι στην Τράπεζα του Κυρίου και μεταλαμβάνεις του άρτου και του ίνου εξασκείς τη μνήμη σου. «αυτό είναι το σώμα μου που προσφέρεται για χάρι σας. Να το κάνετε στην ανάμνησή μου» (Λουκάς 22:19). Ύστερα πήρε το ψωμί και αφού έκανε ευχαριστήρια προσευχή το κομμάτιασε και τους έδωσε λέγοντας: «Αυτό είναι το σώμα μου που παραδίδεται για χάρη σας αυτό που κάνω τώρα να το κάνετε στην ανάμνηση μου». Κάθε φορά που το κάνετε Εμένα θυμάστε. Αυτή είναι η πιο ιερή στιγμή της χριστιανικής λατρείας. Κι όμως δεν προβάλλεται η πίστη η ελπίδα η αγάπη αλλά η μνήμη. Λέγεται θεία ευχαριστία. Για να πεις ευχαριστώ στο Θεό είναι ανάγκη να θυμηθείς εκείνο που έκανε ο Θεός για σένα. Δεν πρέπει ποτέ να κοινωνείς αν αυτή η πράξη δε διεγείρει τη μνήμη σου ως προς το τι έκανε ο Χριστός στο σταυρό του Γολγοθά. Άραγε πέθανε για σένα; Τον δέχτηκες Σωτήρα σου; Επέτρεψες στο αίμα Του να ξεπλύνει την καρδιά σου από κάθε αμαρτία; Κάθε φορά που κοινωνάς πρέπει να θυμάσαι τι στοίχισε στο Θεό η σωτηρία της ψυχής σου. Αλλιώς είναι εμπαιγμός η κοινωνία. Μην ξαναπάς να κοινωνήσεις αν πρώτα δε δεχτείς το Χριστό Σωτήρα σου. και τη στιγμή αυτή μπορείς να σωθείς αρκεί να εξασκήσεις τη μνήμη σου. άφησε το μυαλό σου να μεταφερθεί στο σταυρό εκεί που ο Χριστός εξαγόρασε την αμαρτία σου. Θα σωθείς. Χωρίς τη μνήμη όμως δεν μπορείς να σωθείς.
Έχει και ο Θεός μνήμη. Ευτυχώς και δυστυχώς. Ευτυχώς μεν γιατί θέλεις να θυμάται κάθε τι καλό που κάνεις. Πως θα αισθανόσουν αν ο προϊστάμενος σου δε θυμόταν ότι έπρεπε να σε πληρώσει; Και δυστυχώς γιατί θυμάται όλα τα κακά που κάνουμε.
Ο Χριστός δεν μπορεί να ξεχάσει το παρελθόν σου. μα ούτε κι εσύ δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Σου λέει πως είσαι αμαρτωλός. Θυμάται κάθε αμαρτία σου. δε φοβάται όμως ν’ αντιμετωπίσει το αμαρτωλό παρελθόν σου. «Λοιπόν ελάτε κι ας κριθούμε μεταξύ μας»λέει ο Κύριος. ¨Είναι οι αμαρτίες σας κόκκινες σαν το αίμα μα σαν το χιόνι θα μπορούσαν να γίνουν λευκές. Έχουν το χρώμα της πορφύρας μα σαν καθάριο θα μπορούσαν μαλλί να λευκανθούν…»(Ησαϊας 1:18). Ο Χριστός βλέπει το παρελθόν σου μέσω του Γολγοθά. Το έχει εξιλεώσει. Ο ίδιος έχει πληρώσει τη συγχώρηση σου. Όταν δεχτείς το Χριστό και επί του Σταυρού έργο Του σβήνονται οι αμαρτίες σου. Δεν τις θυμάται πια. Λαμβάνει χώρα ένα θαύμα. Γίνεσαι καινούργιος άνθρωπος. Δεν τρέχεις πια πίσω από την αμαρτία αν και η αμαρτία ποτέ δεν σε κυνηγά από πίσω. Το ευχάριστο είναι ότι ο Χριστός όχι μόνο την καρδιά σου εξαγνίζει αλλά και τη μνήμη σου. ούτε συ θυμάσαι την παλιά ζωή σου. απίστευτο σου φαίνεται πως βρίσκεσαι τώρα πάνω στο βράχο των αιώνων όταν βλέπεις τον γκρεμό μέσα στον οποίο σ’ έχει ρίξει η αμαρτία. Η μνήμη του παρελθόντος σου προξενεί ευχαριστία αντί τρόμο. Και συ το αμαρτωλό παρελθόν σου το βλέπεις μέσω του Σταυρού.
Όχι μόνο τις δικές σου αμαρτίες βλέπεις μέσω του Σταυρού αλλά και τις αμαρτίες των άλλων. Αν δεν έχεις εσύ συγχωρεθεί δεν να συγχωρείς άλλους που σε έβλαψαν. Κι’ αν άλλους δεν συγχωρείς θα πει πως εσύ ο ίδιος δε συγχωρέθηκες. « Γιατί αν συγχωρείτε στους ανθρώπους τα σφάλματά τους θα συγχωρήσει και τα δικά σας ο Πατέρας ο ουράνιος. Αν όμως δε συγχωρήσετε στους ανθρώπους τα σφάλματά τους ούτε ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα»(Ματθαίος 6:14—15).
Όταν ο Χριστός σε σώσει εξαγνίζει και τη μνήμη σου. θυμάσαι περισσότερο το καλό που σου έκαναν οι άλλοι παρά το κακό. Θυμάσαι πόσα ο Χριστός συγχώρησε στη δική σου ζωή και κατ’ αναλογία συγχωρείς κι εσύ. Ξέρεις πως η συγχώρηση που έλαβες
Δε σου άξιζε. Κι έτσι χαρίζεις τη συγχώρηση σου στους συνανθρώπους σου όχι επειδή τους αξίζει αλλά για χάρη του Χριστού. Το τι αποθηκεύεις στη μνήμη σου για τους άλλους και για τον εαυτό σου αποκαλύπτει το χαρακτήρα σου. Ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο είναι εκείνος που ούτε ζήτησε από τον Χριστό συγχώρηση και δεν την προσφέρει σε κανένα συνάνθρωπό του. ΑΜΗΝ
