«Γιατί όχι ο λαός Ισραήλ»
λόγω της αξίας του.
Συνεχίζοντας τα σχόλιά μας στο βιβλίο του ραβίνου κ. Ηλία Σαμπετάι, ας αναρωτηθούμε τώρα γιατί δεν είναι δυνατόν ο «δίκαιος δούλος» του Κυρίου να είναι ο λαός Ισραήλ.1
Αντί ο σεβαστός ραβίνος να επιχειρηματολογήσει και να υποστηρίξει τη θέση του, στο βιβλίο του απλώς ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ με τρόπο αφοριστικό και απόλυτο, και μέσα σε όσο γίνεται λιγότερες λέξεις επιχειρεί να παρέλθει και να αποσιωπήσει το ζήτημα. Μάλιστα, εντελώς αυθαίρετα κατά τη γνώμη μας, γράφει ότι: «ο Προφήτης εδώ μιλάει για το λαό Ισραήλ, που προσωποποιεί ως `δούλο του Θεού'. Μιλάει για ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, και περιγράφει το τέλος της ταλαιπωρίας του λαού, του `δούλου του Θεού’, με την λύτρωσή του από την Βαβυλωνιακή εξορία!».
Ας αποδείξουμε λοιπόν εμείς τους λόγους για τους οποίους αυτή η θέση δεν ευσταθεί ούτε με βάση τα βιβλικά ούτε με βάση τα ιστορικά στοιχεία.
Μπορεί να είναι ο Ισραήλ ο “δούλος” του 53/νγ του Ησαΐα;
Όπως μόλις διαβάσαμε, ο ραβίνος Σαμπετάι –όπως και εν γένει ο σημερινός Ιουδαϊσμός– διδάσκει ότι το 53/νγ κεφάλαιο του Ησαΐα εκπληρώθηκε επάνω στο λαό Ισραήλ και τα παθήματά του, όμως ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συμφωνήσουν οι ραβίνοι: άλλοι ταυτίζουν αυτά τα παθήματα με τη βαβυλωνιακή εξορία –όπως ο ραβίνος–, ενώ άλλοι εκτίνουν αυτά τα παθήματα στους ανά τους αιώνες διωγμούς που υπέστη αυτός ο λαός, δήθεν για να εξαγοράσουν τις αμαρτίες των εθνικών...
Κατανοούμε την προσπάθεια που γίνεται για να παραβλέψει ο αναγνώστης τους αυτά τα τόσο σημαντικά λόγια της Γραφής, που διαφορετικά θα τους ανάγκαζαν –εφόσον είχαν καλή διάθεση– να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως Μεσσία. Αλλά ιδού μερικοί μόνο από τους λόγους για τους οποίους αυτή η προφητεία ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει εφαρμογή στο λαό Ισραήλ:
1. Ο Ισραήλ δεν πάσχει αθώος
Ο ίδιος ο Ησαΐας έχει γράψει για τους Ιουδαίους: «Ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαέ πεφορτωμένε ανομίαν, σπέρμα κακοποιών, υιοί διεφθαρμένοι^ εγκατέλιπον τον Κύριον, κατεφρόνησαν τον Άγιον του Ισραήλ, εστράφησαν εις τα οπίσω» (Ησ. 1/α/4). Με ποια λογική θα μπορούσε ένα έθνος αμαρτωλό και φορτωμένο αμαρτία να σταθεί εξιλαστήριο θύμα για άλλους, όταν οι δικές τους αμαρτίες βοούν και τους καθιστούν ενόχους αιωνίου καταδίκης, εκτός και αν μεσολαβήσει ο Μεσσίας;
Επίσης προς το τέλος του βιβλίου του ο Ησαΐας αναφέρεται στους παραβάτες απόγονους του Ιακώβ και υπόσχεται ότι «ο Λυτρωτής θέλει ελθεί εις Σιών και προς τους όσοι εκ του Ιακώβ επιστρέφουσιν από της παραβάσεως, λέγει Κύριος» (Ησ. 59/νθ/20). Τούτη η σπουδαία ΛΥΤΡΩΣΗ, δεν είναι χωρίς όρους αλλά θα βρει εφαρμογή μόνο σε όσους «επιστρέφουσιν από της παραβάσεως».
Το πρώτο βιβλίο του Ταλμούδ (Brachot – γραμμένο μεταξύ 220 και 300 μ.Χ.), εφαρμόζει το κεφ. 53 στο λαό του Ισραήλ και αυτούς που μελετούν την Τορά. Διαβάζουμε σε μετάφραση:
«Αν ο Άγιος, ας είναι ευλογημένος, είναι ευχαριστημένος με κάποιον άνθρωπο, τον συνθλίβει με οδυνηρά βάσανα. Γι' αυτό λέει: ΄΄Ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν΄΄ (Ησ. 53/νγ/10). Τώρα, μπορεί να σκεφτείτε ότι αυτό ισχύει ακόμη και αν δεν τους αποδέχθηκε με αγάπη. Γι' αυτό λέει: ΄΄Για να δει αν η ψυχή του θα προσφερθεί η ίδια προσφορά ως αποκατάσταση΄΄ (αυτόθι). Ακόμη όπως η περί ανομίας προσφορά έπρεπε να προσφερθεί με συναίνεση, έτσι και τα δεινά πρέπει να τα υπομείνει εκουσίως. Και αν αυτός τα δεχτεί, ποια θα είναι η ανταμοιβή του; ΄΄Θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού΄΄ (ό.π.). Και περισσότερο από αυτό, η γνώση του [της Τορά] θα διαρκέσει. Γι' αυτό λέει: ΄΄Το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού΄΄».2
Οι Ιουδαίοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι προφητείες αναφέρονται σε όλο το λαό Ισραήλ συλλογικά, ως ένα άτομο, που βρίσκεται σε θλίψεις έτσι ώστε να μπορούν να σωθούν πολλοί προσήλυτοι, λόγω της διασποράς των Ιουδαίων μεταξύ των ειδωλολατρικών εθνών. Με αυτό τον τρόπο εξηγούν ότι ο «άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον» (δηλαδή απαίσιος και μισητός), δεν είναι παρά ο Ισραήλ ανάμεσα στους λαούς. Αλλά αυτές οι προφητείες αναφέρονται σαφώς σε ένα πρόσωπο και δεν είναι σωστό να μεταφέρονται σε ολόκληρο έθνος.
Επίσης, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο λαό Ισραήλ οι εκφράσεις, «τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη» και «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών» και «διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν»; (εδ. 5). Είναι προφανές ότι αυτοί που θεραπεύτηκαν χάρη στις πληγές του Σωτήρα, ήταν αμαρτωλοί (είτε ανήκουν στο Ιουδαϊκό έθνος ή στους εθνικούς). Αν ο πάσχων δούλος είναι ο λαός Ισραήλ, πώς στη συνέχεια αυτός ο ίδιος λαός παρουσιάζεται ως `άνθρωπος’ που οδηγήθηκε σε θάνατο λόγω της ανομίας του λαού του Θεού; Και όταν λέει «αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν», πώς μπορεί ο ίδιος ο λαός να πεθαίνει για χάρη του ίδιου του λαού, δηλαδή του εαυτού του;
Όλα αυτά μπορούν να έχουν σημασία μόνο αν πρόκειται για κάποιο πρόσωπο διαφορετικό από τον λαό του Θεού, μέσω της θυσίας του οποίου αυτός ο λαός θα σωζόταν. Είναι σημαντικό εν προκειμένω ότι αυτή η ερμηνεία της προφητείας από τους Χριστιανούς, ότι αφορά τον Μεσσία, δεν έχει αλλάξει από τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας καθώς πρώτη αναφορά βρίσκεται στη συζήτηση του Φίλιππου με τον Ευνούχο (Πράξ. 8/η/32-35). Αντίθετα, όπως σημειώθηκε προηγουμένως, οι ραβίνοι έχουν διατυπώσει διάφορες ερμηνείες χωρίς να μπορέσουν να συμφωνήσουν, αλλά αυτές ξεφεύγουν από τα πλαίσια της παρούσας μελέτης.
2. Ο Ισραήλ δεν πάσχει άφωνος
Μέσα στους αιώνες οι Ιουδαίοι υπήρξαν από τους πλέον επαναστατικούς λαούς της ιστορίας:
•πόλεμοι των Μακκαβαίων,
•επανάσταση του 66-73 μ.Χ., που οδήγησε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ,
•εξεγέρσεις των Ιουδαίων τής διασποράς στην Κυρήνη, Κύπρο, Μεσοποταμία και Αίγυπτο, που έμειναν γνωστές με το όνομα του Ρωμαίου στρατηγού Lusius Quietus (115-117 μ.Χ.),
•επανάσταση του Bar Kokhba το 132-135 μ.Χ., •εξέγερση κατά του Ρωμαίου διοικητή Gallus, ο οποίος κατέστειλε την επανάσταση και κατέστρεψε τις μεγάλες πόλεις της Γαλιλαίας.
Ακολούθησε μεγάλη σειρά άλλων εξεγέρσεων μέχρι πιο πρόσφατα την εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας, την αντίσταση κατά του βρετανικού προτεκτοράτου, την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, τους πολέμους της Ανεξαρτησίας, των Έξη Ημερών, του Γιομ Κιπούρ και τις ατέλειωτες μάχες με τους Άραβες Παλαιστίνιους. Όλα αυτά τα γεγονότα έχουν κεντήσει και σημαδέψει ολόκληρη την ιστορία.
Τα παραπάνω δεν αναφέρονται ούτε σχολιάζονται από πολιτική-εθνική άποψη, αλλά μόνο από ιστορική, και σύμφωνα με αυτά, αποδεικνύεται ότι οι Ιουδαίοι ως λαός, μόνο ως «άφωνα αρνία» δε μπορούν να χαρακτηριστούν. Συνεπώς ούτε έτσι δικαιούνται να σταθούν ως εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα.
3. Ο Ισραήλ ποτέ δεν πέθανε
Αν και πολλά τα παθήματα των Ιουδαίων μέσα στους αιώνες, ούτε οι Εβραίοι ως λαός ούτε ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία εξαφανίστηκαν ή εξασθένησαν. Η συνεχής ιστορική παρουσία και η επιστροφή τους στο σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, μόνο ως θάνατος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ακόμη και τότε που εκατομμύρια πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, περισσότερα άλλα εκατομμύρια συνέχισαν και συνεχίζουν να υπάρχουν δραστήρια σε διάφορες χώρες και ηπείρους.
Αντίθετα για τον «Δούλο του Κυρίου» το 53/νγ του Ησαΐα προβλέπει σαφώς και κατηγορηματικώς ότι «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» (εδ. 12). Μάλιστα στο χωρίο 8, διαβάζουμε ότι, «εσηκώθη από της γης των ζώντων». Όλα αυτά με κανένα τρόπο δεν μπορούν να ισχύουν για το λαό Ισραήλ.
4. Ο Ισραήλ δεν είναι μεσίτης
Ένα άλλο που δεν μπορούσε και δεν μπορεί ποτέ να κάνει το Ισραήλ, είναι να «μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων». Όντας, όπως είδαμε, λαός αμαρτωλών όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη, με πιο δικαίωμα θα μπορούσε άρα να μεσιτεύσει για τους υπόλοιπους ανόμους; Ο προφήτης Ιεζεκιήλ γράφει γι’ αυτούς (Ιεζ. 18/ιη/30): «Οίκος Ισραήλ, θέλω σας κρίνει, έκαστον κατά τας οδούς αυτού, λέγει Κύριος ο Θεός. Μετανοήσατε και επιστρέψατε από πασών των ανομιών υμών». Αν και λαός επαγγελίας, η αξία των Ιουδαίων δεν στηρίζεται στον εαυτό τους αλλά «εξ αιτίας των πατέρων», μάλιστα σήμερα δεν μπορούν να σταθούν ούτε καν ως `ευσεβές’ έθνος, δεδομένου ότι οι περισσότεροι ζουν κοσμική ζωή, ενώ πολλοί είναι αγνωστικιστές ή άθεοι, και μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία ισχυρίζεται ή δείχνει να ακολουθεί με συνέπεια τη θρησκεία τους.
Ένας λαός αυτής της θρησκευτικής/πνευματικής ποιότητας, που είναι ο ίδιος αξιοκατάκριτος, ποτέ δε θα μπορούσε να σταθεί ενώπιον του Θεού και να μεσιτεύσει για άλλους λαούς.
5. Ο Ισραήλ πρώτος επωφελείται από τη θυσία του Δούλου
Αλλά το ισχυρότερο επιχείρημα βρίσκεται στο χωρίο 53/νγ/8, όπου διαβάζουμε ότι ο «Δούλος του Κυρίου» «διά τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη». Άρα αυτός που πάσχει σύμφωνα με την προφητεία, δεν το κάνει για χάρη άλλων αλλά ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΙΣΡΑΗΛ. Δεν είναι δυνατό, συνεπώς, ο ίδιος που πάσχει, ο ίδιος να εξιλεώνεται.
Εξάλλου, το θύμα οποιασδήποτε θυσίας κατά το λευιτικό τελετουργικό έπρεπε να είναι ΑΜΩΜΟ και ΑΣΠΙΛΟ. Θα ήταν δυνατό ποτέ το θύμα της μέγιστης θυσίας, με αποτελέσματα παγκόσμια, να είναι ελαττωματικό όπως είναι ο λαός Ισραήλ; Τέλος, και αν ακόμη δεχόμασταν ότι ο Ισραήλ θυσιάζεται για λογαριασμό και για χάρη του Ισραήλ, πώς ένας λαός ήδη νεκρός, θα μπορούσε να κερδίσει από τον ίδιο του το θάνατο; Τι αξία θα είχε για κάποιον αν αυτοκτονούσε ή δεχόταν να τον σκοτώσουν, αφού δεν θα ζούσε πλέον για να αποκομίσει τα οφέλη της θυσίας του;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Επιστρέφοντας στη δήλωση του ραβίνου Σαμπετάι, ότι τάχα: «Μια ψύχραιμη ανάγνωση του κειμένου αποκαλύπτει αβίαστα πως, ο Προφήτης εδώ μιλάει για το λαό Ισραήλ, που προσωποποιεί ως ‘δούλο του Θεου’. Μιλάει για ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, και περιγράφει το τέλος της ταλαιπωρίας του λαού, του «δούλου του Θεού», με την λύτρωσή του από την Βαβυλωνιακή εξορία!» αυτή αποδεικνύεται όχι μόνο αποτυχημένη αλλά και αντικειμενικά ανακριβής.
Καμία “ψύχραιμη” ανάγνωση δεν επιτρέπει να συμφωνήσουμε μαζί του, ότι ο λαός Ισραήλ αποτελεί τον πρωταγωνιστή της συγκεκριμένης προφητείας. Το αντίθετο μάλιστα, επειδή είναι αυτός ο λαός που ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ τα αγαθά αποτελέσματα της θυσίας του «Δούλου του Κυρίου» που, επιπλέον, έπρεπε να είναι και «ο δίκαιος δούλος».
Όσο και αν πιέσουμε τη λογική και την συνείδησή μας, είναι αδύνατο να διαστρέψουμε τα πράγματα για να συμφωνήσουμε με τα γραφόμενα του ραβίνου. Καμία βοήθεια δεν προσφέρθηκε στα έθνη από τους Ιουδαίους μετά την επιστροφή τους από τη Βαβυλωνιακή εξορία. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς, αν κρίνει από τη διαφθορά του θρησκευτικού κατεστημένου και τη μόλυνση της διδασκαλίας που απομακρύνθηκε από τον Νόμο (ΤΟΡΑ) για να αγκαλιάσει κάθε είδους κοσμικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες.
Το μόνο καλό που προέκυψε για τον κόσμο ολόκληρο εκ μέρους του λαού Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι ο Μεσσίας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, «εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα» (Ρωμ. 1/α/3). Είναι τούτη μια υπηρεσία που ποτέ δεν μπορούμε και δεν πρέπει να λησμονούμε. Γι’ αυτό και πρέπει ποτέ να μην παύσουμε να προσευχόμαστε για το λαό Ισραήλ, ώστε και οι «κατά σάρκα» Ιουδαίοι, να αξιωθούν και να γίνουν «Ιουδαίοι κατά το πνεύμα». Αμήν! |
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Ηλία Σαμπετάι, ραβίνου, «Ιουδαϊσμός, Το πιστεύω-Οι πηγές», Λάρισα 2011, σελ. 200-201. Στο βιβλίο του ο συγγραφέας παραθέτει τις εβραϊκές φράσεις και με εβραϊκή γραφή, όμως για τεχνικούς λόγους αυτό δεν μπορεί να γίνει εδώ.
2. www.come-and-hear.com/berakoth/berakoth_5.html
3. Η άποψη δεν είναι καινούργια, αναφέρεται ήδη από τον Ωριγένη στο έργο του «Κατά Κέλσου», 1,55.
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
εις τους ταπεινούς δίδει χάριν » -2012-
Η πόλη της Ναζαρέτ
Συχνά στο νου μας έχουμε την μικρή πόλη της Βηθλεέμ, ως τόπο ταπεινό και ασήμαντο. Όμως υπάρχει και άλλη μια πόλη που παρόμοια ήταν η αξία της, και ίσως δεν θα την γνωρίζαμε καν σήμερα, αν δεν είχε συνδεθεί τόσο με τη ζωή του Κυρίου Ιησού.
Ας θυμηθούμε, λοιπόν, ότι εκτός από τον τίτλο του Μεσσία-Χριστού, ο Κύριος Ιησούς είναι γνωστός και ως ο Ναζωραίος, δηλαδή πολίτης ή αυτός που κατάγεται από τη Ναζαρέτ, και όντως η Ναζαρέτ είχε σημαντικό ρόλο στην παιδική και νεανική ιστορία του Χριστού.
Αν και γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, έφυγε αμέσως στην Αίγυπτο εξαιτίας του διωγμού του Ηρώδη και όταν ο τελευταίος πέθανε, ο Ιωσήφ πήρε σχετική οδηγία από τον Θεό για να επιστρέψει στο Ισράηλ. Και «ελθών κατώκησεν εις πόλιν λεγομένην Ναζαρέτ, διά να πληρωθή το ρηθέν διά των προφητών• ότι Ναζωραίος θέλει ονομασθή»(Ματθ. 2/β/21-23).
Αμέσως μετά τη βάπτισή Του, ο Κύριος «ήλθεν εις την Ναζαρέτ, όπου ήτο ανατεθραμμένος, και εισήλθε κατά την συνήθειαν αυτού εις την συναγωγήν εν τη ημέρα του σαββάτου και εσηκώθη να αναγνώση» (Λουκ. 4/δ/16).
Αλλά και η μητέρα του Κυρίου Μαριάμ, στην ίδια πόλη ζούσε και εκεί την συνάντησε, σταλμένος από τον Θεό ο άγγελος Γαβριήλ, φέρνοντας τα ευλογημένα νέα ότι θα γεννήσει τον Χριστό. Κατά το λόγο του Ευαγγελίου, αυτό έγινε «εις πόλιν της Γαλιλαίας ονομαζομένην Ναζαρέτ, προς παρθένον ηρραβωνισμένην με άνδρα ονομαζόμενον Ιωσήφ, εξ οίκου Δαβίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ» (Λουκ. 1/α/26-27).
Αλλά ο μετέπειτα απόστολος Ναθαναήλ, ακούγοντας για την καταγωγή του Ιησού από αυτή την πόλη, είπε, «Εκ Ναζαρέτ δύναται να προέλθη τι αγαθόν;» (Ιωάν. 1/α/46), στοιχείο που μαρτυρεί πως η μικρή και άσημη αυτή πόλη δεν ήταν μόνο ασήμαντη στην εκτίμηση του λαού, αλλά και περιφρονημένη.
Και όμως, ο Θεός, που από ανθρώπινης πλευράς θα ταίριαζε περισσότερο να βρει τη μελλοντική μητέρα του Υιού Του στη Ρώμη, πρωτεύουσα της μέγιστης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης στη γη εκείνη την εποχή, ή στην Αθήνα, το πολιτιστικό κέντρο του κόσμου, ή στην Ιερουσαλήμ, που ήταν το πνευματικό κέντρο του κόσμου, διάλεξε την Ναζαρέτ που, αν και άσημη, ήταν αρκετά γνωστή για την ασημαντότητά της...
Το σημαντικότερο, εν προκειμένω, δεν είναι η αξία του γεωγραφικού τόπου, όσο ότι η αγνή παρθένος Μαρία, ζούσε μια ευσεβή ζωή μέσα στην πιο ακατάλληλη θέση, γεγονός που τιμά τη νεότητα και την αγνότητά της, με τις οποίες καμία σημερινή "τινέιτζερ" δε θα μπορούσε να συγκριθεί.
Σ’ αυτή, λοιπόν, την μικρή πόλη στη μέση του πουθενά, ζούσε η Μαρία, μια επίσης άσημη κοπέλα, που όμως δεν "διέλαθε" της προσοχής του Θεού, ο Οποίος, όπως έχει αποδειχθεί με πολλαπλά παραδείγματα, συγκινείται από αυτό το είδος ανθρώπων για να εκδηλώσει τη μεγάλη Του δύναμη.
Όπως πολύ όμορφα είχε περιγράψει προ αιώνων ο Ανανί ο Βλέπων (προφήτης του Θεού), «οι οφθαλμοί του Κυρίου περιτρέχουσι διά πάσης της γης, διά να δειχθή δυνατός υπέρ των εχόντων την καρδίαν αυτών τελείαν προς αυτόν» (Β~ Χρον. 16/ις/9), έτσι και στην περίπτωση της Μαριάμ, ο Θεός επέλεξε αυτή την άγνωστη κοπέλα για να την χρησιμοποιήσει στο πιο σπουδαίο και τώρα πια πασίγνωστο γεγονός της ανθρώπινης ιστορίας, δηλαδή τη Γέννηση του Χριστού.
***
Μερικές φορές χρειάζεται κι εμείς σήμερα να ζούμε τη ζωή της πίστης μας σε κάποιον άσημο τόπο, σε μια ταπεινή εργασία, σε ένα επαρχιακό σχολείο ή μέσα σε μια φτωχή οικογένεια, και αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατό να μας ανατεθεί ποτέ μια δύσκολη ή σπουδαία αποστολή. Αλλά αυτό γίνεται, και έχουμε πολλά παραδείγματα, ακόμη και από τη σύγχρονη ζωή, όμως η παρθένος Μαρία είναι το πιο αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, που δείχνει πως όχι μόνο είναι δυνατό να ζήσεις μια ευσεβή ζωή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού μέσα σε έναν ασεβή κόσμο, αλλά και να αξιωθείς να χρησιμοποιηθείς από τον Κύριο για ένδοξα δικά Του σχέδια, πέρα από κάθε πρόβλεψη και ανθρώπινη λογική.
Μέσω του προφήτη Ησαΐα, ακούγεται η φωνή του Θεού:«Αι βουλαί μου δεν είναι βουλαί υμών ουδέ οδοί υμών αι οδοί μου, λέγει Κύριος. Αλλ' όσον είναι υψηλοί οι ουρανοί από της γης, ούτως αι οδοί μου είναι υψηλότεραι των οδών υμών και αι βουλαί μου των βουλών υμών» (Ησ. 55/νε/8-9).
Το ερώτημα δεν είναι κατά πόσον θα ρίξει το μάτι Του σ’ εμάς ο Θεός αλλά, όταν γίνει αυτό, κατά πόσον εμείς θα βρεθούμε έτοιμοι και προετοιμασμένοι για να απαντήσουμε στην κλήση του Θεού σαν την Μαριάμ, που είπε: «Ιδού, η δούλη του Κυρίου• γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου»(Λουκ. 1/α/38). |
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Με το φως της Γραφής
«Ο δίκαιος δούλος μου»
Συνεχίζουμε την αναφορά μας στο πρόσφατο βιβλίο του ραβίνου της Λάρισας κ. Ηλία Σαμπετάι, με τίτλο «Ιουδαϊσμός, Το πιστεύω – Οι πηγές», και όπως προαναγγείλαμε στο προηγούμενο τεύχος, αυτή τη φορά θα αναφερθούμε στο περίφημο κεφάλαιο 53/νγ του Ησαΐα, που για τους Ιουδαίους αποτελεί μέγα πρόβλημα (και σκάνδαλο) καθώς είναι από τις σημαντικότερες προφητείες για την έλευση του Μεσσία.1
Γράφει λοιπόν ο κ. Σαμπετάι:
«Κάνοντας ένα άλμα πάνω από μερικές δεκάδες κεφάλαια, θα αναφερθούμε σ’ ένα ακόμη Χριστολογικό επιχείρημα. Διαβάζουμε για τον ελευθερωτή της Σιών, άνθρωπο του Θεού, τον: «δούλο Μου – αβντί»! 875 Όλο το πεντηκοστό τρίτο κεφάλαιο αφιερώνεται στην περιγραφή της αποκατάστασης του αφοσιωμένου δούλου. Επί δέκα εννιά αιώνες Χριστιανοί θεολόγοι υποστηρίζουν ότι εδώ προαναγγέλλεται και περιγράφεται η έλευση του ιδρυτή του Χριστιανισμού- Μια ψύχραιμη ανάγνωση του κειμένου αποκαλύπτει αβίαστα πως, ο Προφήτης εδώ μιλάει για το λαό Ισραήλ, που προσωποποιεί ως ‘δούλο του Θεού’. Μιλάει για ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος,876 και περιγράφει το τέλος της ταλαιπωρίας του λαού, του «δούλου του Θεού», με την λύτρωση του από την Βαβυλωνιακή εξορία!»
Ο ισχυρισμός αυτός του ραβίνου δεν είναι σωστός επειδή αφενός δεν ταιριάζει με την ιστορία, κυρίως όμως δεν μπορεί να σταθεί με το ίδιο το κείμενο του 53/νγ κεφαλαίου της προφητείας του Ησαΐα, που καλό είναι ο αναγνώστης να διαβάσει προσεκτικά καθώς θα παρακολουθεί τα σχόλιά μας.
Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι παραδέχονται ότι το κεφάλαιο αυτό έχει αποσιωπηθεί «στην Ιουδαϊκή παράδοση, επειδή είναι σημαντικό στους Χριστιανούς που πιστεύουν ότι είναι μία προφητική αναφορά στον Ιησού» [Interestingly, Jewish tradition has often tried to distance itself from this passage because of its importance to Christians, who believe it to be a prophetic allusion to Jesus].2
Επίσης ουδέποτε διαβάζεται στη Συναγωγή, καθώς τα κεφάλαια 52-53/νβ-νγ, απουσιάζουν εντελώς από τα κατ’ έτος αναγνώσματα (haftara, haftarot).3 Είτε σκόπιμα είτε ακούσια, αυτό προφανώς δεν βοηθάει τον ειλικρινή πιστό να μάθει την αλήθεια χωρίς προσωπική του μελέτη^ αντίθετα τον αποπροσανατολίζει και τον απομακρύνει από αυτήν.
Είναι ενδιαφέρον να γνωρίζουμε ότι ο Ησαΐας ήταν άτομο υψηλής καταγωγής και συγγενής των ανακτόρων. Αυτό εξηγεί πώς η γλώσσα που χρησιμοποιεί είναι από τις καλύτερες εκφράσεις της εβραϊκής. Με 66 κεφάλαια, το γραπτό του είναι το μεγαλύτερο σε μήκος προφητικό βιβλίο. Στα πρώτα 39 κεφάλαια επικεντρώνει στην κρίση του Θεού για τον Ιουδαϊκό λαό, όμως στα επόμενα 27 κεφάλαια αναφέρεται κυρίως σε μελλοντικά γεγονότα, με απώτερο στόχο την εποχή του Μεσσία και το έργο Του. Στα κεφάλαια 60-66 περιγράφει το νέο κόσμο του Θεού, όταν τούτος ο καταραμένος εξαιτίας της αμαρτίας κόσμος θα ξεπερνά σε ομορφιά την Εδέμ. Το βιβλίο περιέχει διάσπαρτες μεσσιανικές προφητείες, όπως στο 9/θ/6-7, στο κεφ. 11/ια και στο 7/ζ/14 που αναφέρεται στην παρθενική γέννηση του Χριστού, όπως είδαμε στο προηγούμενο τεύχος.
Μεγάλο μέρος του Ησαΐα αναφέρεται στον «Δούλο του Κυρίου». Οι μελετητές χαρακτηρίζουν τα κεφάλαια 42-61 ως «Ύμνο του Δούλου». Είναι γεγονός ότι υπάρχουν περικοπές που ο όρος αυτός μπορεί να αναφέρεται και στο λαό Ισραήλ ως σύνολο, γι' αυτό πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ως ένα σημείο ο ραβίνος Σαμπετάι έχει κάποιο δίκιο στο σκεπτικό του. Άλλες όμως περικοπές, στις οποίες περιλαμβάνεται και το 53/νγ κεφ. (αρχίζοντας από το 53/νβ/13), αναφέρονται σε ένα πρόσωπο, που θα υποφέρει και θα πεθάνει για να λυτρώσει όχι μόνο τους πιστούς Ιουδαίους αλλά και όσους από τους εθνικούς Τον αποδεχτούν και πιστέψουν στο έργο Του, και πώς τελικά θα βασιλεύσει πάνω σε όλη την ανθρωπότητα ως ο χρισμένος από τον Θεό αιώνιος Βασιλιάς/Μεσσίας.
Κατά την εβραϊκή άποψη εδώ γίνεται αναφορά στις παραβάσεις που διαπράττονται από τα έθνη ενάντια στον «υπηρέτη του Θεού», δηλαδή το λαό Ισραήλ. Κατά τη χριστιανική αντίληψη η αναφορά γίνεται στις αμαρτίες των ανθρώπων ενάντια στον Θεό.
Ας προσέξουμε π.χ. τα λόγια που λένε: «Ιδού, ο δούλός μου θέλει ευοδωθή· θέλει υψωθή και δοξασθή και αναβή υψηλά σφόδρα. Καθώς πολλοί έμειναν εκστατικοί επί σε, τόσον ήτο το πρόσωπον αυτού άδοξον παρά παντός ανθρώπου και το είδος αυτού παρά των υιών των ανθρώπων. Ούτω θέλει ραντίσει πολλά έθνη· οι βασιλείς θέλουσι φράξει το στόμα αυτών επ' αυτόν· διότι θέλουσιν ιδεί εκείνο το οποίον δεν ελαλήθη προς αυτούς· και θέλουσι νοήσει εκείνο, το οποίον δεν ήκουσαν» (Ησ. 52/νβ/13-15).
Στο σημείο αυτό αξίζει να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με τον όρο «δούλος» στις εβραϊκές Γραφές (Παλαιά Διαθήκη), τη σημασία και τη χρήση του. Η εβραϊκή λέξη είναι ΕΒΕΝΤ και τη συναντούμε σχεδόν 800 φορές. Προέρχεται από τη ρηματική ρίζα ΑΒΑΝΤ, που σχετίζεται με την ιδέα της εργασίας, από την οποία επίσης προέρχεται η λέξη ΑΒΟΝΤΑ, που σημαίνει εργάζομαι αλλά και λατρεύω.
Στην πραγματικότητα η εβραϊκή λέξη ΕΒΕΝΤ (δούλος) αφορά εξίσου τον δούλο όσο και τον υπηρέτη, και δεν έχει τη σημασία του σκλάβου, του ανδράποδου από αιχμαλωσία ή του αγορασμένου ως κτήμα, συχνά δε συνδέεται με το όνομα του Θεού. Βοηθητικό εδώ είναι να αντιληφθούμε ότι ως «δούλοι» (ΕΒΕΝΤ) ονομάζονταν ακόμη και ελεύθερα άτομα όπως αξιωματικοί ή στρατιώτες (Α~ Σαμ. 19/ιθ/1), αυλικοί ή αξιωματούχοι (Β~ Βασ. 22/κβ/12), απεσταλμένοι ή πρέσβεις (Αριθ. 22/κβ/18–εδώ οι Ο~ αποδίδουν «άρχοντες»), ακόμη και άλλοι βασιλείς που ήταν υποτελείς (Β~ Σαμ. 190/ι/19). Μάλιστα ο όρος χρησιμοποιήθηκε και ως ευγενική έκφραση (Γεν. 33/λγ/5) – όπως εμείς σήμερα απευθυνόμαστε σε κάποιον λέγοντάς τον «κύριο τάδε», ενώ στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν είναι κύριός μας αλλά κοινωνικά ίσως θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ίσος ή και κατώτερος.
Απέναντι στον Θεό όλοι οι άνθρωποι είναι «δούλοι» Του, υπό την έννοια ότι αφενός είναι δικά Του πλάσματα και αφετέρου καλούνται να εκτελούν το θέλημά Του. Ακόμη και ένας ασεβής βασιλιάς όπως ο βασιλιάς της Βαβυλώνας μπορούσε να ονομαστεί «δούλος μου» από τον Θεό, καθώς σε συγκεκριμένη ιστορική στιγμή θα εκτελούσε την απόφαση της τιμωρίας άλλων λαών ως αποτέλεσμα κρίσης του Θεού (Ιερ. 25/κε/9).
Έτσι «Δούλος του Κυρίου» (ΕΒΕΝΤ ΑΝΤΟΝΑΪ) είναι καθένας επιφορτισμένος να εκτελεί το θέλημα του Θεού, όντας εντελώς υπάκουος στον θείο Κύριό του. Ως «δούλοι του Κυρίου» αναφέρονται οι Μωυσής (17 φορές), Ιησούς του Ναυή και Δαβίδ, όπως επίσης οι Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ.4 Είναι αξιοπρόσεκτό ότι μόνο στα κεφάλαια 40-53 του Ησαΐα, η λέξη παρουσιάζεται 31 φορές και κυρίως αναφέρεται στον Μεσσία (42/μβ/1,19, 43/μγ/10, 49/μθ/3,5-7, 52/μβ/13, 53/νγ/11).5,6,7
Αλλά γιατί οι Ιουδαίοι δεν μπορούν να δουν με ανοιχτά μάτια το κεφάλαιο 53/νγ του Ησαΐα; Αιτία είναι επειδή στη σκέψη τους δεν μπορούν να φανταστούν τον Μεσσία να πάσχει και να πεθαίνει. Στη συνείδησή τους έχουν φτιάξει την εικόνα ενός Μεσσία νικητή και θριαμβευτή. Πώς θα μπορούσαν να σκεφτούν ότι εκείνος που έμελλε να τους σώσει, έπρεπε πρώτα να πεθάνει μαρτυρικά; Αυτό με την ανθρώπινη λογική είναι δύσκολο να γίνει αποδεκτό.
Είναι ο ίδιος λόγος που ακόμη και αρκετοί Χριστιανοί θεολόγοι (μεταξύ τους και Ορθόδοξοι), επηρεασμένοι από φιλοσοφικές σκέψεις και ουμανιστικές θεωρίες, δεν μπορούν να καταλάβουν τη σημασία του αντίλυτρου που πλήρωσε ο Χριστός στο Γολγοθά, χύνοντας το αίμα Του και θυσιάζοντας τη ζωή Του ως «ο Αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου» (Ιωάν. 1/α/29). Έτσι υποτιμούν και κενώνουν από κάθε ουσία το λυτρωτικό έργο του Σταυρού. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή δεν έχουν κατανοήσει, ή δεν θέλησαν, τη σημασία της εξιλέωσης στο σύστημα θυσιών της λευιτικής ιεροσύνης.
Κάτι αντίστοιχο έλαβε χώρα και μεταξύ των Ιουδαίων, που επηρεασμένοι από διάφορες εθνικές φιλοσοφικές διδαχές, εγκατέλειψαν και έχασαν τη μεγάλη σημασία της εξιλέωσης. Αλλά γι' αυτό περισσότερα στο επόμενο άρθρο.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Ηλία Σαμπετάι, ραβίνου, «Ιουδαϊσμός, Το πιστεύω-Οι πηγές», Λάρισα 2011, σελ. 200-201. Στο βιβλίο του ο συγγραφέας παραθέτει τις εβραϊκές φράσεις και με εβραϊκή γραφή, όμως για τεχνικούς λόγους αυτό δεν μπορεί να γίνει εδώ.
2. www.myjewishlearning.com, Suffering and Evil: Jewish Solutions.
3. www.jewfaq.org/readings.htm
4. Ο όρος «Δούλος του Κυρίου» (εβραϊκά ΕΒΕΝΤ ΑΝΤΟΝΑΪ) χρησιμοποιείται 17 φορές για τον Μωυσή, από 2 φορές για τον Ιησού του Ναυή και τον Δαβίδ. Επίσης ο όρος χρησιμοποιείται για τους Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ («ενθυμήθητι τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ισραήλ, τους δούλούς σου»–Έξ. 32:13, «θέλω πληθύνει το σπέρμα σου, διά Αβραάμ τον δούλον μου»–Γέν. 26:24 κ.λπ.). Επίσης ως δούλοι του Θεού αναφέρονται οι προφήτες στο σύνολό τους («Και απέστειλε Κύριος προς εσάς πάντας τους δούλους αυτού τους προφήτας, εγειρόμενος πρωΐ και αποστέλλων· και δεν ηκούσατε ουδέ εκλίνατε το ωτίον σας διά να ακροασθήτε»–Ιερ. 25/κε/4, πρβλ. Αμώς 3/γ/7). Με ιδιαίτερη εικονική μορφή ο όρος «δούλος» χρησιμοποιείται αναφερόμενος στο λαό Ισραήλ όπως στο χωρίο «Τις τυφλός, παρά ο δούλός μου; ή κωφός, παρά ο μηνυτής μου, τον οποίον απέστειλα; τις τυφλός, παρά ο τέλειος; και τις τυφλός, παρά ο δούλος του Κυρίου;» (Ησ. 42/μβ/19).
5. W. Baker, E. Carpenter, «The Complete Word Study Dictionary-Old Testament».
6. F. Brown, S. Driver, C. Briggs, «The Brown-Driver-Briggs, Hebrew and English Lexicon».
7. I. Lowndes, «Λεξικόν Εβραϊκόν-Νεοεληνικόν της Παλαιάς Διαθήκης», Ανώγειο, Αθήνα 20
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Με το φως της Γραφής - 2012
«Γιατί όχι ο λαός Ισραήλ»
Συνεχίζοντας τα σχόλιά μας στο βιβλίο του ραβίνου κ. Ηλία Σαμπετάι, ας αναρωτηθούμε τώρα γιατί δεν είναι δυνατόν ο «δίκαιος δούλος» του Κυρίου να είναι ο λαός Ισραήλ.1
Αντί ο σεβαστός ραβίνος να επιχειρηματολογήσει και να υποστηρίξει τη θέση του, στο βιβλίο του απλώς ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ με τρόπο αφοριστικό και απόλυτο, και μέσα σε όσο γίνεται λιγότερες λέξεις επιχειρεί να παρέλθει και να αποσιωπήσει το ζήτημα. Μάλιστα, εντελώς αυθαίρετα κατά τη γνώμη μας, γράφει ότι: «ο Προφήτης εδώ μιλάει για το λαό Ισραήλ, που προσωποποιεί ως `δούλο του Θεού'. Μιλάει για ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, και περιγράφει το τέλος της ταλαιπωρίας του λαού, του `δούλου του Θεού’, με την λύτρωσή του από την Βαβυλωνιακή εξορία!».
Ας αποδείξουμε λοιπόν εμείς τους λόγους για τους οποίους αυτή η θέση δεν ευσταθεί ούτε με βάση τα βιβλικά ούτε με βάση τα ιστορικά στοιχεία.
Μπορεί να είναι ο Ισραήλ ο “δούλος” του 53/νγ του Ησαΐα;
Όπως μόλις διαβάσαμε, ο ραβίνος Σαμπετάι –όπως και εν γένει ο σημερινός Ιουδαϊσμός– διδάσκει ότι το 53/νγ κεφάλαιο του Ησαΐα εκπληρώθηκε επάνω στο λαό Ισραήλ και τα παθήματά του, όμως ούτε μεταξύ τους δεν μπορούν να συμφωνήσουν οι ραβίνοι: άλλοι ταυτίζουν αυτά τα παθήματα με τη βαβυλωνιακή εξορία –όπως ο ραβίνος–, ενώ άλλοι εκτίνουν αυτά τα παθήματα στους ανά τους αιώνες διωγμούς που υπέστη αυτός ο λαός, δήθεν για να εξαγοράσουν τις αμαρτίες των εθνικών...
Κατανοούμε την προσπάθεια που γίνεται για να παραβλέψει ο αναγνώστης τους αυτά τα τόσο σημαντικά λόγια της Γραφής, που διαφορετικά θα τους ανάγκαζαν –εφόσον είχαν καλή διάθεση– να αναγνωρίσουν τον Ιησού ως Μεσσία. Αλλά ιδού μερικοί μόνο από τους λόγους για τους οποίους αυτή η προφητεία ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει εφαρμογή στο λαό Ισραήλ:
1. Ο Ισραήλ δεν πάσχει αθώος
Ο ίδιος ο Ησαΐας έχει γράψει για τους Ιουδαίους: «Ουαί, έθνος αμαρτωλόν, λαέ πεφορτωμένε ανομίαν, σπέρμα κακοποιών, υιοί διεφθαρμένοι^ εγκατέλιπον τον Κύριον, κατεφρόνησαν τον Άγιον του Ισραήλ, εστράφησαν εις τα οπίσω» (Ησ. 1/α/4). Με ποια λογική θα μπορούσε ένα έθνος αμαρτωλό και φορτωμένο αμαρτία να σταθεί εξιλαστήριο θύμα για άλλους, όταν οι δικές τους αμαρτίες βοούν και τους καθιστούν ενόχους αιωνίου καταδίκης, εκτός και αν μεσολαβήσει ο Μεσσίας;
Επίσης προς το τέλος του βιβλίου του ο Ησαΐας αναφέρεται στους παραβάτες απόγονους του Ιακώβ και υπόσχεται ότι «ο Λυτρωτής θέλει ελθεί εις Σιών και προς τους όσοι εκ του Ιακώβ επιστρέφουσιν από της παραβάσεως, λέγει Κύριος» (Ησ. 59/νθ/20). Τούτη η σπουδαία ΛΥΤΡΩΣΗ, δεν είναι χωρίς όρους αλλά θα βρει εφαρμογή μόνο σε όσους «επιστρέφουσιν από της παραβάσεως».
Το πρώτο βιβλίο του Ταλμούδ (Brachot – γραμμένο μεταξύ 220 και 300 μ.Χ.), εφαρμόζει το κεφ. 53 στο λαό του Ισραήλ και αυτούς που μελετούν την Τορά. Διαβάζουμε σε μετάφραση:
«Αν ο Άγιος, ας είναι ευλογημένος, είναι ευχαριστημένος με κάποιον άνθρωπο, τον συνθλίβει με οδυνηρά βάσανα. Γι' αυτό λέει: ΄΄Ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν· εταλαιπώρησεν αυτόν΄΄ (Ησ. 53/νγ/10). Τώρα, μπορεί να σκεφτείτε ότι αυτό ισχύει ακόμη και αν δεν τους αποδέχθηκε με αγάπη. Γι' αυτό λέει: ΄΄Για να δει αν η ψυχή του θα προσφερθεί η ίδια προσφορά ως αποκατάσταση΄΄ (αυτόθι). Ακόμη όπως η περί ανομίας προσφορά έπρεπε να προσφερθεί με συναίνεση, έτσι και τα δεινά πρέπει να τα υπομείνει εκουσίως. Και αν αυτός τα δεχτεί, ποια θα είναι η ανταμοιβή του; ΄΄Θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού΄΄ (ό.π.). Και περισσότερο από αυτό, η γνώση του [της Τορά] θα διαρκέσει. Γι' αυτό λέει: ΄΄Το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού΄΄».2
Οι Ιουδαίοι ισχυρίζονται ότι αυτές οι προφητείες αναφέρονται σε όλο το λαό Ισραήλ συλλογικά, ως ένα άτομο, που βρίσκεται σε θλίψεις έτσι ώστε να μπορούν να σωθούν πολλοί προσήλυτοι, λόγω της διασποράς των Ιουδαίων μεταξύ των ειδωλολατρικών εθνών. Με αυτό τον τρόπο εξηγούν ότι ο «άνθρωπος από του οποίου αποστρέφει τις το πρόσωπον» (δηλαδή απαίσιος και μισητός), δεν είναι παρά ο Ισραήλ ανάμεσα στους λαούς. Αλλά αυτές οι προφητείες αναφέρονται σαφώς σε ένα πρόσωπο και δεν είναι σωστό να μεταφέρονται σε ολόκληρο έθνος.
Επίσης, με ποιο τρόπο θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στο λαό Ισραήλ οι εκφράσεις, «τας ασθενείας ημών εβάστασε και τας θλίψεις ημών επεφορτίσθη» και «ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών» και «διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν»; (εδ. 5). Είναι προφανές ότι αυτοί που θεραπεύτηκαν χάρη στις πληγές του Σωτήρα, ήταν αμαρτωλοί (είτε ανήκουν στο Ιουδαϊκό έθνος ή στους εθνικούς). Αν ο πάσχων δούλος είναι ο λαός Ισραήλ, πώς στη συνέχεια αυτός ο ίδιος λαός παρουσιάζεται ως `άνθρωπος’ που οδηγήθηκε σε θάνατο λόγω της ανομίας του λαού του Θεού; Και όταν λέει «αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν», πώς μπορεί ο ίδιος ο λαός να πεθαίνει για χάρη του ίδιου του λαού, δηλαδή του εαυτού του;
Όλα αυτά μπορούν να έχουν σημασία μόνο αν πρόκειται για κάποιο πρόσωπο διαφορετικό από τον λαό του Θεού, μέσω της θυσίας του οποίου αυτός ο λαός θα σωζόταν. Είναι σημαντικό εν προκειμένω ότι αυτή η ερμηνεία της προφητείας από τους Χριστιανούς, ότι αφορά τον Μεσσία, δεν έχει αλλάξει από τις πρώτες ημέρες της Εκκλησίας καθώς πρώτη αναφορά βρίσκεται στη συζήτηση του Φίλιππου με τον Ευνούχο (Πράξ. 8/η/32-35). Αντίθετα, όπως σημειώθηκε προηγουμένως, οι ραβίνοι έχουν διατυπώσει διάφορες ερμηνείες χωρίς να μπορέσουν να συμφωνήσουν, αλλά αυτές ξεφεύγουν από τα πλαίσια της παρούσας μελέτης.
2. Ο Ισραήλ δεν πάσχει άφωνος
Μέσα στους αιώνες οι Ιουδαίοι υπήρξαν από τους πλέον επαναστατικούς λαούς της ιστορίας:
•πόλεμοι των Μακκαβαίων,
•επανάσταση του 66-73 μ.Χ., που οδήγησε στην καταστροφή της Ιερουσαλήμ,
•εξεγέρσεις των Ιουδαίων τής διασποράς στην Κυρήνη, Κύπρο, Μεσοποταμία και Αίγυπτο, που έμειναν γνωστές με το όνομα του Ρωμαίου στρατηγού Lusius Quietus (115-117 μ.Χ.),
•επανάσταση του Bar Kokhba το 132-135 μ.Χ., •εξέγερση κατά του Ρωμαίου διοικητή Gallus, ο οποίος κατέστειλε την επανάσταση και κατέστρεψε τις μεγάλες πόλεις της Γαλιλαίας.
Ακολούθησε μεγάλη σειρά άλλων εξεγέρσεων μέχρι πιο πρόσφατα την εξέγερση στο γκέτο της Βαρσοβίας, την αντίσταση κατά του βρετανικού προτεκτοράτου, την ίδρυση του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ, τους πολέμους της Ανεξαρτησίας, των Έξη Ημερών, του Γιομ Κιπούρ και τις ατέλειωτες μάχες με τους Άραβες Παλαιστίνιους. Όλα αυτά τα γεγονότα έχουν κεντήσει και σημαδέψει ολόκληρη την ιστορία.
Τα παραπάνω δεν αναφέρονται ούτε σχολιάζονται από πολιτική-εθνική άποψη, αλλά μόνο από ιστορική, και σύμφωνα με αυτά, αποδεικνύεται ότι οι Ιουδαίοι ως λαός, μόνο ως «άφωνα αρνία» δε μπορούν να χαρακτηριστούν. Συνεπώς ούτε έτσι δικαιούνται να σταθούν ως εκπλήρωση της προφητείας του Ησαΐα.
3. Ο Ισραήλ ποτέ δεν πέθανε
Αν και πολλά τα παθήματα των Ιουδαίων μέσα στους αιώνες, ούτε οι Εβραίοι ως λαός ούτε ο Ιουδαϊσμός ως θρησκεία εξαφανίστηκαν ή εξασθένησαν. Η συνεχής ιστορική παρουσία και η επιστροφή τους στο σύγχρονο κράτος του Ισραήλ, μόνο ως θάνατος δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Ακόμη και τότε που εκατομμύρια πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, περισσότερα άλλα εκατομμύρια συνέχισαν και συνεχίζουν να υπάρχουν δραστήρια σε διάφορες χώρες και ηπείρους.
Αντίθετα για τον «Δούλο του Κυρίου» το 53/νγ του Ησαΐα προβλέπει σαφώς και κατηγορηματικώς ότι «παρέδωκε την ψυχήν αυτού εις θάνατον» (εδ. 12). Μάλιστα στο χωρίο 8, διαβάζουμε ότι, «εσηκώθη από της γης των ζώντων». Όλα αυτά με κανένα τρόπο δεν μπορούν να ισχύουν για το λαό Ισραήλ.
4. Ο Ισραήλ δεν είναι μεσίτης
Ένα άλλο που δεν μπορούσε και δεν μπορεί ποτέ να κάνει το Ισραήλ, είναι να «μεσιτεύσει υπέρ των ανόμων». Όντας, όπως είδαμε, λαός αμαρτωλών όπως και όλοι οι άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη, με πιο δικαίωμα θα μπορούσε άρα να μεσιτεύσει για τους υπόλοιπους ανόμους; Ο προφήτης Ιεζεκιήλ γράφει γι’ αυτούς (Ιεζ. 18/ιη/30): «Οίκος Ισραήλ, θέλω σας κρίνει, έκαστον κατά τας οδούς αυτού, λέγει Κύριος ο Θεός. Μετανοήσατε και επιστρέψατε από πασών των ανομιών υμών». Αν και λαός επαγγελίας, η αξία των Ιουδαίων δεν στηρίζεται στον εαυτό τους αλλά «εξ αιτίας των πατέρων», μάλιστα σήμερα δεν μπορούν να σταθούν ούτε καν ως `ευσεβές’ έθνος, δεδομένου ότι οι περισσότεροι ζουν κοσμική ζωή, ενώ πολλοί είναι αγνωστικιστές ή άθεοι, και μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία ισχυρίζεται ή δείχνει να ακολουθεί με συνέπεια τη θρησκεία τους.
Ένας λαός αυτής της θρησκευτικής/πνευματικής ποιότητας, που είναι ο ίδιος αξιοκατάκριτος, ποτέ δε θα μπορούσε να σταθεί ενώπιον του Θεού και να μεσιτεύσει για άλλους λαούς.
5. Ο Ισραήλ πρώτος επωφελείται από τη θυσία του Δούλου
Αλλά το ισχυρότερο επιχείρημα βρίσκεται στο χωρίο 53/νγ/8, όπου διαβάζουμε ότι ο «Δούλος του Κυρίου» «διά τας παραβάσεις του λαού μου ετραυματίσθη». Άρα αυτός που πάσχει σύμφωνα με την προφητεία, δεν το κάνει για χάρη άλλων αλλά ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΙΣΡΑΗΛ. Δεν είναι δυνατό, συνεπώς, ο ίδιος που πάσχει, ο ίδιος να εξιλεώνεται.
Εξάλλου, το θύμα οποιασδήποτε θυσίας κατά το λευιτικό τελετουργικό έπρεπε να είναι ΑΜΩΜΟ και ΑΣΠΙΛΟ. Θα ήταν δυνατό ποτέ το θύμα της μέγιστης θυσίας, με αποτελέσματα παγκόσμια, να είναι ελαττωματικό όπως είναι ο λαός Ισραήλ; Τέλος, και αν ακόμη δεχόμασταν ότι ο Ισραήλ θυσιάζεται για λογαριασμό και για χάρη του Ισραήλ, πώς ένας λαός ήδη νεκρός, θα μπορούσε να κερδίσει από τον ίδιο του το θάνατο; Τι αξία θα είχε για κάποιον αν αυτοκτονούσε ή δεχόταν να τον σκοτώσουν, αφού δεν θα ζούσε πλέον για να αποκομίσει τα οφέλη της θυσίας του;
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
Επιστρέφοντας στη δήλωση του ραβίνου Σαμπετάι, ότι τάχα: «Μια ψύχραιμη ανάγνωση του κειμένου αποκαλύπτει αβίαστα πως, ο Προφήτης εδώ μιλάει για το λαό Ισραήλ, που προσωποποιεί ως ‘δούλο του Θεου’. Μιλάει για ιστορικά γεγονότα του παρελθόντος, και περιγράφει το τέλος της ταλαιπωρίας του λαού, του «δούλου του Θεού», με την λύτρωσή του από την Βαβυλωνιακή εξορία!» αυτή αποδεικνύεται όχι μόνο αποτυχημένη αλλά και αντικειμενικά ανακριβής.
Καμία “ψύχραιμη” ανάγνωση δεν επιτρέπει να συμφωνήσουμε μαζί του, ότι ο λαός Ισραήλ αποτελεί τον πρωταγωνιστή της συγκεκριμένης προφητείας. Το αντίθετο μάλιστα, επειδή είναι αυτός ο λαός που ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΩΤΙΣΤΑ ΚΑΙ ΑΜΕΣΑ τα αγαθά αποτελέσματα της θυσίας του «Δούλου του Κυρίου» που, επιπλέον, έπρεπε να είναι και «ο δίκαιος δούλος».
Όσο και αν πιέσουμε τη λογική και την συνείδησή μας, είναι αδύνατο να διαστρέψουμε τα πράγματα για να συμφωνήσουμε με τα γραφόμενα του ραβίνου. Καμία βοήθεια δεν προσφέρθηκε στα έθνη από τους Ιουδαίους μετά την επιστροφή τους από τη Βαβυλωνιακή εξορία. Το αντίθετο θα έλεγε κανείς, αν κρίνει από τη διαφθορά του θρησκευτικού κατεστημένου και τη μόλυνση της διδασκαλίας που απομακρύνθηκε από τον Νόμο (ΤΟΡΑ) για να αγκαλιάσει κάθε είδους κοσμικές και φιλοσοφικές διδασκαλίες.
Το μόνο καλό που προέκυψε για τον κόσμο ολόκληρο εκ μέρους του λαού Ισραήλ, είναι το γεγονός ότι ο Μεσσίας, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, «εγεννήθη εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα» (Ρωμ. 1/α/3). Είναι τούτη μια υπηρεσία που ποτέ δεν μπορούμε και δεν πρέπει να λησμονούμε. Γι’ αυτό και πρέπει ποτέ να μην παύσουμε να προσευχόμαστε για το λαό Ισραήλ, ώστε και οι «κατά σάρκα» Ιουδαίοι, να αξιωθούν και να γίνουν «Ιουδαίοι κατά το πνεύμα». Αμήν! |
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΥΧΙΚΟΣ
1. Ηλία Σαμπετάι, ραβίνου, «Ιουδαϊσμός, Το πιστεύω-Οι πηγές»,
Λάρισα 2011, σελ. 200-201. Στο βιβλίο του ο συγγραφέας παραθέτει τις εβραϊκές φράσεις και με εβραϊκή γραφή, όμως για τεχνικούς λόγους αυτό δεν μπορεί να γίνει εδώ.
2. www.come-and-hear.com/berakoth/berakoth_5.html
3. Η άποψη δεν είναι καινούργια, αναφέρεται ήδη από τον Ωριγένη στο έργο του «Κατά Κέλσου», 1,55.
