ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΗΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟ
ΕΦΗΜΕΡΙΑ ΝΙΚΗΤΕΣ
ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ
Στο Ρωµαίους 8:18 ο Απόστολος Παύλας έγραψε: «Επειδή θεωρώ ότι τα παθήµατα του παρόντα καιρού δεν είναι άξια να συγκριθούν µε τη δόξα που πρόκειται γα αποκαλυφθεί σε µας» Ο Παύλος δεν υποτιμούσε τις πιστούς να τις δουν υπό το φως όλης της αιωνιότητας. Μπορεί τα προβλήµατά µας να είναι πράγµατι δύσκολα µέχρι και εξουθενωτικά, όµως αν τα συγκρίνουµε, λέει ο Παύλος, µε την απερίγραπτη δόξα που περιµένει αυτούς που αγαπούν τον Θεό, ακόµη και οι πιο σκοτεινές και σκληρές περιστάσεις της ζωής, δεν θ' αντέξουν τη τωρινές ταλαιπωρίες, αλλά έλεγε στους σύγκριση.
Ας δούµε, τέλος, ακόµη ένα παράδειγμα, το πιο σηµαντικό ίσως απ' όλα που µπορούµε να σκεφτούµε: Η µέρα που σταυρώθηκε ο Χριστός ήταν µέρα απερίγραπτου πόνου, αγωνίας και σκότους. Μέρα κατά την οποία ο Ιησούς ένιωθε να είναι ολοµόναχος. Μέρα που ο Θεός φαινόταν να είναι απών και σιωπηλός, ενώ το κακό έδειχνε να θριαμβεύει κι οι ελπίδες να εξανεμίζονται. Μα ύστερα ήρθε η τρίτη μέρα κι ο lησούς αναστήθηκε! Το θαυµαστό αυτό γεγονός έδωσε νέο φώς στη μέρα της Σταύρωσης. Αντί να είναι µέρα ήττας θα γινόταν από τότε µέρα θριάμβου και δόξας.
«Μακάριος εκείνος, που βοηθός του είναι ο Θεός του Ιακώβ, που η ελπίδα του είναι στον Κύριο τον Θεό του - Αυτόν που δημιούργησε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα βρίσκονται µέσα σ' αυτά"
(Ψαλ. 146:5,6)
'Ετσι, όταν µας χτυπούν οι θλίψεις, τούτο ας θυµόµαστε: ο Θεός χρησιµοποιεί τέτοιες καταστάσεις, για να µας κατευθύνει σ' Αυτόν και στη νέα, πιο ευρεία θεώρηση της ζωής. Μας καλεί να Τον εµπιστευόµαστε, να ελπίζουµε, να περιµένουµε και να υποµένουµε.
γ) Για να µας διαµορφώσει
Στους προπονητές αρέσει να λένε: «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Στο γυμνάσιο, ως ένα «αστέρι» του στίβου που ήµουν, άκουγα τους προπονητές να µας υπενθυμίζουν ότι οι σκληρές προπονήσεις θα µας αντάμειβαν την ώρα της αναµέτρησης. Και είχαν δίκιο. Δεν νικούσαµε, βέβαια, πάντοτε, αλλά όλη εκείνη η σκληρή δουλειά είχε πραγµατικό όφελος.
'Εµαθα πολλά για τον εαυτό µου εκείνα τα χρόνια. Και τώρα µαθαίνω ακόµα περισσότερα, καθώς πειθαρχώ τον εαυτό µου στο καθηµερινό µου τρέξιµο. Πολλές φορές θα µπορούσα να µην το κάνω. Να µην αναγκάσω το σώµα µου να υποστεί τόση ταλαιπωρία, ανηφορίζοντας τρεχάτος τους λόφους. Γιατί, λοιπόν, το κάνω; Διότι το όφελος αξίζει τον πόνο. Η πίεση του αίµατος κι ο σφυγµός µου διατηρούνται σε χαµηλά επίπεδα και νιώθω υγιής και σε εγρήγορση.
Ναι, η άσκηση έχει φανερά οφέλη, αλλά τι να πούµε για τον πόνο που έρχεται απρόσκλητος; Για τις αρρώστιες, τα ατυχήµατα, τις ψυχικές και συναισθηματικές οδύνες; Ποιο όφελος µπορεί να προέλθει απ' όλα αυτά; Αξίξει πράγµατι το κέρδος ο πόνος;
Ο Απόστολος Παύλος γράφει στους Ρωµαίους (5:3,4): « … αλλά και καυχώµαστε στις θλίψεις, γνωρίζοντας ότι η θλίψη εργάζεται υπομονή, η δε υπομονή δοκιµή, η δε δοκιµή ελπίδα …». Αρχίζει τη δήλωσή του, σχετικά µε τα οφέλη των θλίψεων, µε τη φράση: "Καυχώµαστε στις θλίψεις». Πώς µπορεί να λέει κάτι τέτοιο, ότι πρέπει να χαιρόµαστε και να είµαστε ευτυχείς, όταν θλιβόµαστε; Σίγουρα δεν εννοεί ότι πρέπει να γιορτάζουµε για τις ταλαιπωρίες µας, αλλά µάλλον να χαιρόµαστε για το τι ο Θεός µπορεί να κάνει για µας και για τη δόξα Του µέσω των δοκιµασιών µας. Με τα λόγια του αυτά ο Παύλος, µας λέγει να χαιρόμαστε για το αποτέλεσµα κι όχι για την ίδια την οδυνηρή διαδικασία. Δεν εννοεί ότι θα έχουµε κάποια νοσηρή χαρά από ένα θάνατο, έναν καρκίνο, µια παραμόρφωση, µια οικονοµική καταστροφή, ένα τραγικό δυστύχηµα. Όλα αυτά είναι κάθε φορά, µια φοβερή, σκοτεινή υπενθύµιση, ότι ζούµε σ' έναν κόσµο που έχει διαφθαρεί από την κατάρα της αµαρτίας.
Ο Απόστολος Ιάκωβος έγραψε επίσης για το ότι πρέπει να χαιρόµαστε για το αποτέλεσµα των δοκιµασιών µας: «Κάθε χαρά θεωρήστε, αδελφοί µου, όταν περιπέσετε σε διαφόρους πειρασµούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιµασία της πίστης σας εργάζεται υπoµovή- η δε υπoµovή άς έχει τέλειο έργο, για να είστε τέλειοι και ολόκληροι, χωρίς να είστε σε τίποτε ελλιπείς» (1:2-4).
Καθώς συνθέτουµε τις αλήθειες αυτών των δύο παραποµπών, βλέπουµε ότι τα καλά και αξιόλογα αποτελέσµατα των θλίψεων είναι υποµονή, δοκιµασµένος χαρακτήρας και ελπίδα. Ο Θεός µπορεί να χρησιµοποιήσει τις ταλαιπωρίες της ζωής αυτής, για να µας διαµορφώσει, έτσι ώστε να είµαστε πιο ώριµοι στην πίστη, πιο ευσεβείς, πιο όµοιοι µε τον Χριστό.
Όταν εµπιστευόµαστε τον Χριστό ως Σωτήρα µας, ο Κύριος δεν µας µετατρέπει διαµιάς σε τέλειους ανθρώπους. Αυτό που κάνει είναι να ακυρώσει την ποινή της αµαρτίας και να µας βάλει στο δρόµο για τον ουρανό. Τότε η ζωή αυτή γίνεται περίοδος ανάπτυξης του χαρακτήρα, καθώς µαθαίνουµε περισσότερα για τον Θεό και µε ποιο τρόπο να Τον ευαρεστούµε. Ο πόνος έχει τον τρόπο να µας εξαναγκάζει δραµατικά να ασχοληθούµε µε τα βαθύτερα ζητήµατα της ζωής. Με τον τρόπο αυτό δυναµώνουµε και ωριµάζουµε πνευµατικά.
Ο παππούς µου σ' ένα βιβλίο του, έγραψε τα εξής γι' αυτή τη διαδικασία της χριστιανικής ωρίμασης:
"Τα σπουδαιότερα κηρύγματα που άκουσα δεν ήταν από άμβωνες αλλά από τα κρεβάτια του πόνου. Οι μεγαλύτερες και βαθύτερες αλήθειες του Λόγου του Θεού, αποκαλύφθηκαν συχνά, όχι από μορφωμένους και προετοιμασμένους σε σεμινάρια κήρυκες, αλλά από εκείνες τις ταπεινές ψυχές που πέρασαν μέσα από τα σεμινάρια των θλίψεων και έμαθαν εμπειρικά τις βαθιές αλήθειες των οδών του Θεού.
Οι πιο ευδιάθετοι άνθρωποι που γvώρισα, με ελάχιστες μόvο εξαιρέσεις, ήταν εκείνοι που υπέφεραν και πόvεσαν πολύ στη ζωή τους. Οι πιο ευγνώμοvες άνθρωποι που γνώρισα δεν ήταν εκείνοι που ο δρόμος της ζωής τους ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά εκείνοι, που για διάφορες αιτίες, ήταν περιορισμένοι στα σπίτια τους, συχνά πάνω σ' ένα κρεβάτι, και έμαθαν να εξαρτιούνται από τον Θεό, όπως μόvο οι Χριστιαγοί ξέρουν γα κάνουν. Οι γκρινιάρηδες, όπως έχω παρατηρήσει, είναι συνήθως εκείνοι που χαίρουν άκρας υγείας και οι παραπονιάρηδες εκείνοι που έχουν τους λιγότερους λόγους να παραπονούνται. Όμως, οι αγαπητοί άγιοι του Θεού, άντρες και γυναίκες, είναι εκείνοι που αναζωογόνησαν την καρδιά μου ξανά και ξανά, καθώς "κήρυτταν" από κρεβάτια-άμβωνες, και υπήρξαν οι πιο χαρούμενοι και ευγvώμονες για τις ευλογίες του Παντοκράτορα Θεού, άνθρωποι."
Πώς αντέδρασες εσύ στις δυσκολίες της ζωής; Έγινες καλύτερος ή χειρότερος; Δυνάµωσε η πίστη σου ή αποτραβήχτηκες από τον Θεό; 'Εµοιασες στο χαρακτήρα περισσότερο µε τον Χριστό; Άφησες τη θλίψη να σε διαµορφώσει και να σε συµµορφώσει "κατά την εικόνα του Υιού του Θεού"; Με ποιο τρόπο «συνεργούν όλα προς το αγαθό»; Η πιο συχνά χρησιμοποιούμενη παραπομπή σε καιρούς θλίψης και πόνου, το Ρωµαίους 8:28, λέγει: «Και ξέρουµε ότι όλα συvεργούv προς το αγαθό σ' αυτούς που αγαπούν τον Θεό, τους προσκαλεσµέvους σύµφωvα µε τov προορισµό Του." Το εδάφιο αυτό, πρέπει να πούμε, παρανοήθηκε πολλές φορές και χρησιμοποιήθηκε λανθασμένα, εντούτοις, η αλήθεια του µπορεί να φέρει µεγάλη παρηγορία. Το κεφάλαιο 8 της επιστολής προς Ρωµαίους τονίζει αυτό που ο Θεός κάνει για µας. Το Άγιο Πνεύµα που ενοικεί µέσα µας µάς δίνει πνευµατική ζωή (εδ.9), συµµαρτυρεί µε το πνεύµα µας ότι είµαστε τέκνα Θεού (εδ.16) και µας βοηθά στην προσευχή σε καιρούς αδυναµίας (εδ.18-26). Τα εδάφια 28 µέχρι 39 µάς διαβεβαιώνουν για την αγάπη του Θεού, ότι κανένας και τίποτε δεν µπορεί να εµποδίσει τον Θεό να επιτελέσει αυτό που θέλει να κάνει ή να µας χωρίσει από την αγάπη Του.
Μετάφραση από τα αγγλικά: Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΜΗΝΗΜΑ ΕΛΠΙΔΑΣ ΚΑΙ ΖΩΗΣ
ΜΕΡΟΣ ΕΚΤΟ
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΝΙΚΗΤΕΣ
Μελετώντας σωστά το κεφ. 8, βλέπουµε ότι το εδ. 28 µε δύναµη µας διαβεβαιώνει, ότι ο Θεός εργάζεται για όλους όσοι έχουν εµπιστευτεί τον Υιό Του ως Σωτήρα τους. Το εδάφιο δεν υπόσχεται ότι θα καταλάβουµε όλα όσα συµβαίνουν στη ζωή ή ότι µετά από τον καιρό της δοκιµασίας µας θα ανταµειφθούµε µε καλά πράγµατα σ' αυτή τη ζωή. Εκείνο που θέλει να µας διαβεβαιώσει είναι ότι ο Θεός επεξεργάζεται το αγαθό Του σχέδιο µέσω της ζωής µας. Διαµορφώνει εµάς και τις περιστάσεις µας προς δόξαν του Ονόµατός Του.
Ο συγγραφέας Ron Lee Davis στο βιβλίο του 'Όλοκληρωµένοι άvθρωποι σ' έvαv κατεστραµµέvο κόσµο", γράφει: "Τα καλά vέα δεv είναι ότι ο Θεός θα φέρει τις περιστάσεις µας έτσι όπως τις θέλουµε εµείς, αλλά ότι µπορεί να σuvυφάvει ακόµα και τις απογοητεύσεις και τις συµφορές µας στο αιώvιό Του σχέδιο. Το κακό που µας συµβαίvει µπορεί vα µετατραπεί στου Θεού το αγαθό. Το Ρωµαίους 8:28 είναι η εγγύηση του Θεού ότι αν Tov αγαπούµε, δύvαται να χρησιµοποήσει τη ζωή µας για vα πραγματοποιήσει τους σκοπούς Του και να προωθήσει τη βασιλεία Του".
«Όµως», θα ρωτούσες, "πώς µπορεί ο Θεός vα έχει τov έλεγχο, όταv φαίvεται η ζωή τόσο εκτός ελέγχοu; Πώς µπορεί να επεξεργάζεται τα πράγµατα και για τη δόξα Του και για το δικό µας καλό;». Στο βιβλίο του "Γιατί εµάς;" (Why us?) ο Warren Wiersbe, λέγει ότι ο Θεός "αποδεικvύει τηv κυριαρχία Του, όχι µε το να παρεμβαίνει συvεχώς και να εµποδίζει τα γεγοvότα, αλλά µε το να τα κυβερvά και να υπερισχύει αυτών, έτσι ώστε και οι τραγωδίες ακόµα, να έχοuv ως αποτέλεσµα τηv επίτευξη τωv ύστατωv σκοπώv Του"
(σ. 136).
Ως ο κυρίαρχος Κύριος του σύµπαντος, ο Θεός χρησιµοποιεί τα πάντα στη ζωή µας, για να ωριµάσουµε και να µοιάσουµε περισσότερο µε τον Χριστό και να προωθήσει το αιώνιο Του σχέδιο. Όµως, για να επιτύχει αυτούς τους σκοπούς, ο Θεός θέλει να χρησιµοποιήσει εµάς για να βοηθήσουµε άλλους και τους άλλους για να βοηθήσουν εµάς. Αυτό εξετάζει το επόµενο µέρος της µελέτης µας.
δ) Για να µας εvώσει µαζί
Ο πόνος και η θλίψη φαίνεται να έχουν µια ιδιαίτερη ικανότητα να µας δείχνουν πόσο πολύ χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Οι ταλαιπωρίες µάς υπενθυμίζουν πόσο εύθραυστοι είµαστε στην πραγματικότητα. Ακόµα και οι αδυναµίες των άλλων µπορούν να µας ενισχύσουν, όταν η δική µας δύναµη εξαντλείται.
Η αλήθεια αυτή γίνεται πολύ πραγµατική σε µένα κάθε φορά που συναντιέµαι µε µια µικρή οµάδα από αδελφούς για προσευχή και κοινωνία µεταξύ µας. Σ' αυτές τις συναθροίσεις συµµεριστήκαµε τα βάρη µας για ένα άρρωστο παιδί, για την απώλεια µιας εργασίας, για την πίεση στο χώρο της εργασίας, για ένα επαναστατηµένο παιδί, για µια αποβολή, για την έχθρα µεταξύ των µελών µιας οικογένειας, για την κατάθλιψη, για τα καθηµερινά άγχη, για τις δύσκολες αποφάσεις που πρέπει να πάρουµε, για την εγκληµατικότητα στη γειτονιά, για την πάλη µε την αµαρτία και για τόσα άλλα. Πολλές φορές δόξασα τον Κύριο στο τέλος αυτών των συναθροίσεων, για την ενθάρρυνση που δώσαµε ο ένας στον άλλο και για το πόσο κοντά ήρθαµε µεταξύ µας, καθώς αντιµετωπίσαµε τα προβλήµατα της ζωής µαζί.
Υπό το φως της Γραφής, τέτοιου είδους εµπειρίες, µου υπενθυµίζουν δυο πολύ βασικές αλήθειες:
1. Ο πόvος µάς βοηθά να δούµε τηv αvάγκη που έχουµε άλλωv αδελφώv.
2. Ο πόvος µάς βοηθά να αvτιµετωπίσουµε τις αvάγκες τωv άλλων, καθώς επιτρέπουµε στον Χριστό να ζήσει διαµέσου µας.
Ας εξετάσουµε τον καθένα από τους δυο αυτούς τρόπους µε τους ο Θεός χρησιµοποιεί τον πόνο και τα δεινοπαθήµατα, για να µας ενώσει µε άλλους πιστούς εν Χριστώ:
1. Ο πόνος µάς βοηθά να δούµε την ανάγκη που έχουµε άλλων πιστών
Περιγράφοντας την ενότητα όλων των πιστών εν Χριστώ, ο Απόστολος Παύλος χρησιµοποιεί το παράδειγµα του ανθρώπινου σώµατος (Α' Κορ. 12). Λέγει ότι έχουµε ανάγκη ο ένας τον άλλον, για να λειτουργούµε σωστά: «Και είτε ένα µέλος πάσχει, όλα τα µέλη συµπάσχουν - είτε ένα µέλος τιµάται, όλα τα µέλη χαίρονται μαζί. Και σεις είστε σώµα του Χριστού, και µέλη από µέρους" (εδ.26-27).
Στην επιστολή του προς τους Εφεσίους ο Παύλος µιλά για τον Χριστό «από τον οποίο ολόκληρο το σώµα, καθώς συναρμολογείται και καθώς συνδέεται µε κάθε συνάφεια των µελών που συνεργούν, σύµφωνα µε την ανάλογη ενέργεια καθενός µέρους ξεχωριστά, κάνει την αύξηση του σώµατος, για τη δική του οικοδοµή, µε αγάπη" (4:16).
Όταν αναγνωρίσουµε όλα εκείνα που οι άλλοι πιστοί έχουν να µας προσφέρουν, τότε καταλαβαίνουµε πόσο κέρδος θα έχουµε µε το να ερχόµαστε σε επαφή µαζί τους. Όταν νιώθουµε τις δυνάµεις µας να µας εγκαταλείπουν, ας ακουµπήσουµε πάνω σε άλλους πιστούς, για να µας βοηθήσουν, µε τη δύναµη του Κυρίου, να ανακτήσουµε τις δυνάµεις µας.
2. Ο πόνος µάς βοηθά να αντιµετωπίσουµε τις ανάγκες των άλλων, καθώς επιτρέπουµε στον Χριστό να ζήσει διαµέσου µας
Στην επιστολή του προς τους Κορινθίους ο Παύλος γράφει: «Ευλογητός ο Θεός και Πατέρας του Κυρίου µας Ιησού Χριστού, ο Πατέρας των οικτιρµών και Θεός κάθε παρηγορίας, αυτός που µας παρηγορεί σε κάθε µας θλίψη, για να µπορούµε κι εµείς να παρηγορούµε εκείνους που είναι σε κάθε µορφής θλίψη, µε την παρηγορία µε τηv οποία εµείς οι ίδιοι παρηγορούµαστε από τον Θεό" (Β΄ Κορ. 1:3,4). Καθώς είδαµε στο προηγούµενο µέρος της µελέτης µας, χρειαζόµαστε ο ένας τον άλλο, γιατί έχουµε κάτι πολύτιµο να προσφέρουµε ο ένας στον άλλο. Έχουµε πνευµατική επίγνωση και σοφία που αποκτήσαµε, καθώς περνούσαµε οι ίδιοι από διάφορες δοκιµασίες. Γνωρίζουµε την αξία της προσωπικής παρουσίας ενός στοργικού προσώπου. Όταν παρηγορηθούµε εµείς από τον Θεό µέσα σε κάποια θλίψη που περνούµε, τότε µπορούµε να ταυτιστούµε µε τον άνθρωπο που διέρχεται από µια παρόµοια δοκιµασία.
Ενώ προετοιµαζόµουν για τη συγγραφή αυτής της µελέτης, διάβασα τις εµπειρίες ανθρώπων που δοκιµάστηκαν πολύ και µίλησα µε πολλούς άλλους που πόνεσαν στη ζωή τους. Ζήτησα να µάθω ποιος τους βοήθησε περισσότερο µέσα στις δυσκολίες και η απάντηση ξανά και ξανά ήταν αυτή: «Το πρόσωπο εκείvο που πέρασε από παρόμοια δοκιμασία». 'Ενα τέτοιο πρόσωπο µπορεί να συµπονέσει περισσότερο και τα λόγια του απηχούν µια κατανόηση που είναι αποτέλεσµα της δικής του εµπειρίας. Τα λόγια "Καταλαβαίvω τι περvάς», φαίνονται ρηχά και συγκαταβατικά σε κάποιον που είναι καταπιεσμένος από µια θλίψη, εκτός κι αν εκείνος που τα λέγει έζησε παρόµοια εμπειρία.
Όµως, παρόλο που οι καλύτεροι παρηγορητές είναι εκείνοι που έζησαν παρόµοιες καταστάσεις και δυνάµωσαν και αυξήθηκαν πνευµατικά µέσω αυτών, εµείς οι υπόλοιποι δεν απαλλασσόμαστε από την ευθύνη. Οφείλουµε να συµπονούµε, να προσπαθούµε να κατανοήσουµε και να ανακουφίσουµε.
Το Γαλάτας 6:2 µάς λέγει:
«Βαστάζετε ο έvας τα βάρη του άλλου, και εκπληρώστε έτσι το vόμο του Χριστού", ενώ στους Ρωµαίους 12:15 διαβάζουµε: "Χαίρεστε μ' αυτούς που χαίρονται, και κλαίτε μ' αυτούς που κλαίvε".
Μετάφραση από τα αγγλικά: Αντρέας Φούρναρης, Εκπαιδευτικός
